«Και τι να κάνουμε; Να βγάλουμε το Στόλο;»
Απατηλό ερώτημα από φοβικούς πολιτικούς της σήμερον.
«Και τι να πράξωμεν; Να εκθέσωμεν εις κίνδυνον πολυτίμους Μονάδας;»
Άλλο απατηλό ερώτημα από εξ ίσου φοβικούς πολιτικούς του παρελθόντος…
Η απάντηση είναι αυτονόητη. Ναι, αν χρειασθεί θα βγάλουμε το Στόλο και το Στρατό και την Αεροπορία. Για αυτό διατηρούμε Ένοπλες Δυνάμεις. Για να τις βγάζουμε. Και ναι. Να εκθέσωμεν εις κίνδυνον πολυτίμους μονάδας και ακόμη πιο πολυτίμους ζωάς Ελλήνων. Για να υπερασπισθούμε την Ελλάδα. Όπως έκαναν οι πρόγονοί μας το 1912 και το 1940. Όταν διπλασίαζαν την Ελλάδα και έγραφαν επικές σελίδες ιστορίας. Αυτής της ιστορίας την οποία θέλουν να διαγράψουν οι αριστεροί. Αλλά και οι φιλελεύθεροι δεν είναι καλύτεροι. Και τούτο ευκόλως ερμηνεύεται. Οι νικηφόροι αγώνες των Ελλήνων, δεν εδόθησαν υπό καθεστώς κοινοβουλευτισμού. Εδόθησαν υπό συνθήκες εκτάκτων καταστάσεων και υπό καθεστώτα τα οποία οι «δημοκράτες» μας εξορκίζουν σαν να προτιμούν τον ταπεινωτικό συμβιβασμό με τους Τούρκους.
Το 1912 υπήρξε προϊόν της στρατιωτικής επαναστάσεως του 1909 και της επιβολής του Στρατού στην πολιτική, του Στρατού που υπό την καθοδήγηση «δημοκρατικής» κυβερνήσεως είχε οδηγηθεί στην ταπεινωτική ήττα του 1897.
Το 1940 υπήρξε αποτέλεσμα της ανατάξεως του κράτους και της αναπτερώσεως του εθνικού αισθήματος που επέτυχε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Το οποίο οικοδόμησε πάνω στις βάσεις ενός προγενεστέρου στρατιωτικού καθεστώτος. Της δικτατορίας Παγκάλου.
Λιγώτερο από δύο δεκαετίες πριν ο Ελληνικός Στρατός καθοδηγούμενος από μια «δημοκρατική» κυβέρνηση είχε υποστεί την μικρασιατική καταστροφή που υπεχρέωσε τους συμπατριώτες μας που ευημερούσαν στην Μικρά Ασία να γίνουν πρόσφυγες. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι οι ίδιοι πολιτικοί του 1912, οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή του 1922. Στην πρώτη περίπτωση τους ήλεγχε το σιδερένιο χέρι του Στρατού κι υπήρχε ισχυρός βασιλικός θεσμός, ενώ στην δεύτερη είχαν αυτονομηθεί, είχαν προκαλέσει την κατάλυση της βασιλείας και είχαν περιέλθει σε κατάσταση ασυδοσίας ώστε ανεξέλεγκτοι να κάνουν του κεφαλιού τους.
Η ιστορία λοιπόν μιλά από μόνη της. Για αυτό και δεν αρέσει στους πολιτικούς μας η διδασκαλία της. Αρέσκονται να ταυτίζουν την έννοια της ελευθερίας με αυτήν της δημοκρατίας. Κατά την λογική τους όμως οι Κούρδοι που μετέχουν στις εκλογές για την τουρκική κυβέρνηση θεωρούνται ελεύθεροι. Ξέρουμε πως δεν είναι. Θα είναι ευχαριστημένοι άραγε, αν συνεχίσουν να εκλέγονται έχοντας καταστήσει τον Τούρκο επικυρίαρχο; Ήδη πάντως οδηγούν την χώρα στην οδό των διαπραγματεύσεων και των παραχωρήσεων. Πάνω στον δρόμο τον οποίο εχάραξε ο αλήστου μνήμης Κωνσταντίνος Καραμανλής με την περίφημη κατευθυντήρια οδηγία «δεν διεκδικούμε»… Μη διεκδικώντας, τώρα θα συρθούμε σε διαπραγματεύσεις για να μοιράσουμε κάτι που μας ανήκει. Να παραχωρήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα. Και ξέρουμε πως οι Τούρκοι δεν θα σταματήσουν. Μόλις εξασφαλίσουν αυτά που διεκδικούν σήμερα, θα αρχίσουν να απεργάζονται αυτά που θα απαιτήσουν αύριο. Για αυτό και ναι πρέπει να βγάλουμε το Στόλο, να εκθέσωμεν εις κίνδυνον πολυτίμους μονάδας και να επιδείξουμε αποφασιστικότητα. Η ίδια ιστορία που διδάσκει την ατυχή κατάληξη των ενεργειών φοβικών πολιτικών, διδάσκει και πως οι Τούρκοι είναι θρασύδειλοι. Θα υποχωρήσουν όταν μας δουν έτοιμους για όλα. Αλλά μόνον τότε.
Ευθ. Π. Πέτρου
Απατηλό ερώτημα από φοβικούς πολιτικούς της σήμερον.
«Και τι να πράξωμεν; Να εκθέσωμεν εις κίνδυνον πολυτίμους Μονάδας;»
Άλλο απατηλό ερώτημα από εξ ίσου φοβικούς πολιτικούς του παρελθόντος…
Η απάντηση είναι αυτονόητη. Ναι, αν χρειασθεί θα βγάλουμε το Στόλο και το Στρατό και την Αεροπορία. Για αυτό διατηρούμε Ένοπλες Δυνάμεις. Για να τις βγάζουμε. Και ναι. Να εκθέσωμεν εις κίνδυνον πολυτίμους μονάδας και ακόμη πιο πολυτίμους ζωάς Ελλήνων. Για να υπερασπισθούμε την Ελλάδα. Όπως έκαναν οι πρόγονοί μας το 1912 και το 1940. Όταν διπλασίαζαν την Ελλάδα και έγραφαν επικές σελίδες ιστορίας. Αυτής της ιστορίας την οποία θέλουν να διαγράψουν οι αριστεροί. Αλλά και οι φιλελεύθεροι δεν είναι καλύτεροι. Και τούτο ευκόλως ερμηνεύεται. Οι νικηφόροι αγώνες των Ελλήνων, δεν εδόθησαν υπό καθεστώς κοινοβουλευτισμού. Εδόθησαν υπό συνθήκες εκτάκτων καταστάσεων και υπό καθεστώτα τα οποία οι «δημοκράτες» μας εξορκίζουν σαν να προτιμούν τον ταπεινωτικό συμβιβασμό με τους Τούρκους.
Το 1912 υπήρξε προϊόν της στρατιωτικής επαναστάσεως του 1909 και της επιβολής του Στρατού στην πολιτική, του Στρατού που υπό την καθοδήγηση «δημοκρατικής» κυβερνήσεως είχε οδηγηθεί στην ταπεινωτική ήττα του 1897.
Το 1940 υπήρξε αποτέλεσμα της ανατάξεως του κράτους και της αναπτερώσεως του εθνικού αισθήματος που επέτυχε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Το οποίο οικοδόμησε πάνω στις βάσεις ενός προγενεστέρου στρατιωτικού καθεστώτος. Της δικτατορίας Παγκάλου.
Λιγώτερο από δύο δεκαετίες πριν ο Ελληνικός Στρατός καθοδηγούμενος από μια «δημοκρατική» κυβέρνηση είχε υποστεί την μικρασιατική καταστροφή που υπεχρέωσε τους συμπατριώτες μας που ευημερούσαν στην Μικρά Ασία να γίνουν πρόσφυγες. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι οι ίδιοι πολιτικοί του 1912, οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή του 1922. Στην πρώτη περίπτωση τους ήλεγχε το σιδερένιο χέρι του Στρατού κι υπήρχε ισχυρός βασιλικός θεσμός, ενώ στην δεύτερη είχαν αυτονομηθεί, είχαν προκαλέσει την κατάλυση της βασιλείας και είχαν περιέλθει σε κατάσταση ασυδοσίας ώστε ανεξέλεγκτοι να κάνουν του κεφαλιού τους.
Η ιστορία λοιπόν μιλά από μόνη της. Για αυτό και δεν αρέσει στους πολιτικούς μας η διδασκαλία της. Αρέσκονται να ταυτίζουν την έννοια της ελευθερίας με αυτήν της δημοκρατίας. Κατά την λογική τους όμως οι Κούρδοι που μετέχουν στις εκλογές για την τουρκική κυβέρνηση θεωρούνται ελεύθεροι. Ξέρουμε πως δεν είναι. Θα είναι ευχαριστημένοι άραγε, αν συνεχίσουν να εκλέγονται έχοντας καταστήσει τον Τούρκο επικυρίαρχο; Ήδη πάντως οδηγούν την χώρα στην οδό των διαπραγματεύσεων και των παραχωρήσεων. Πάνω στον δρόμο τον οποίο εχάραξε ο αλήστου μνήμης Κωνσταντίνος Καραμανλής με την περίφημη κατευθυντήρια οδηγία «δεν διεκδικούμε»… Μη διεκδικώντας, τώρα θα συρθούμε σε διαπραγματεύσεις για να μοιράσουμε κάτι που μας ανήκει. Να παραχωρήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα. Και ξέρουμε πως οι Τούρκοι δεν θα σταματήσουν. Μόλις εξασφαλίσουν αυτά που διεκδικούν σήμερα, θα αρχίσουν να απεργάζονται αυτά που θα απαιτήσουν αύριο. Για αυτό και ναι πρέπει να βγάλουμε το Στόλο, να εκθέσωμεν εις κίνδυνον πολυτίμους μονάδας και να επιδείξουμε αποφασιστικότητα. Η ίδια ιστορία που διδάσκει την ατυχή κατάληξη των ενεργειών φοβικών πολιτικών, διδάσκει και πως οι Τούρκοι είναι θρασύδειλοι. Θα υποχωρήσουν όταν μας δουν έτοιμους για όλα. Αλλά μόνον τότε.
Ευθ. Π. Πέτρου
No comments :
Post a Comment