Το παρωχημένο μοντέλο διοίκησης και ελέγχου, η παντελής έλλειψη διακλαδικότητας στην πράξη, και η αδυναμία ρεαλιστικής σχεδίασης και εκτέλεσης επιχειρήσεων. Η υστέρησή μας σε σύγχρονα όπλα που αλλάζουν επαναστατικά τη μορφή του πολέμου όπως τη γνωρίζαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια, θα είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα της αποτυχίας μας επί του πεδίου αν το φέρει η κακή τύχη να χρειαστεί να δείξουμε στην πράξη τι είδους στρατιωτική ισχύ πραγματικά διαθέτουμε.
Δυστυχώς η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν φαίνεται να έχουν διδαχτεί απολύτως τίποτα από τους πρόσφατους πολέμους στην Ουκρανία και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Αντί να τρέχουμε με χίλια για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος στον τομέα των UAV έναντι των Τούρκων, χαζολογάμε συγκροτώντας πάλι ίλη ιππικού (!) για να κάνουμε εφέ στις παρελάσεις. Εξακολουθούμε να έχουμε άρματα μάχης χωρίς ενεργή αντιβληματική προστασία, πυροβολικό χωρίς drones για παρατήρηση και διόρθωση πυρών, και ατομικές εξαρτύσεις και οπλισμό της δεκαετίας του 1950. Η στρατιωτική μας σκέψη γενικά είναι εντελώς παρωχημένη και αγκυλωμένη. Νομίζουμε ότι αν χρειαστεί να πολεμήσουμε, ο πόλεμος θα μοιάζει σαν εκείνον στην Κύπρο το 1974. Κάνουμε το χειρότερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας στρατός: προετοιμαζόμαστε να διεξάγουμε ξανά τον προηγούμενο πόλεμο και όχι τον επόμενο. Δαπανούμε κολοσσιαία ποσά για να αγοράζουμε πανάκριβες πλατφόρμες, όταν βλέπουμε ξεκάθαρα ότι τα ασύγκριτα φθηνότερα πυραυλικά συστήματα τις καθιστούν μη βιώσιμες στο πεδίο της μάχης.
Δυστυχώς η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν φαίνεται να έχουν διδαχτεί απολύτως τίποτα από τους πρόσφατους πολέμους στην Ουκρανία και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Αντί να τρέχουμε με χίλια για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος στον τομέα των UAV έναντι των Τούρκων, χαζολογάμε συγκροτώντας πάλι ίλη ιππικού (!) για να κάνουμε εφέ στις παρελάσεις. Εξακολουθούμε να έχουμε άρματα μάχης χωρίς ενεργή αντιβληματική προστασία, πυροβολικό χωρίς drones για παρατήρηση και διόρθωση πυρών, και ατομικές εξαρτύσεις και οπλισμό της δεκαετίας του 1950. Η στρατιωτική μας σκέψη γενικά είναι εντελώς παρωχημένη και αγκυλωμένη. Νομίζουμε ότι αν χρειαστεί να πολεμήσουμε, ο πόλεμος θα μοιάζει σαν εκείνον στην Κύπρο το 1974. Κάνουμε το χειρότερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας στρατός: προετοιμαζόμαστε να διεξάγουμε ξανά τον προηγούμενο πόλεμο και όχι τον επόμενο. Δαπανούμε κολοσσιαία ποσά για να αγοράζουμε πανάκριβες πλατφόρμες, όταν βλέπουμε ξεκάθαρα ότι τα ασύγκριτα φθηνότερα πυραυλικά συστήματα τις καθιστούν μη βιώσιμες στο πεδίο της μάχης.