Καταιγιστικές αναμένονται οι εξελίξεις στον εθνικιστικό-πατριωτικό χώρο τις επόμενες ημέρες. Μετά από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και την προκήρυξη εθνικών εκλογών για τις 7 Ιουλίου φαίνεται ότι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι αρχηγοί κομμάτων συνειδητοποίησαν ότι μόνος του δεν μπορεί να φτάσει κανείς πουθενά. Επομένως, η συνεργασία είναι μονόδρομος για την επιτυχία. Και ως συνεργασία, που μπορεί να επιτευχθεί τάχιστα, εννοώ την εκλογική συνεργασία χωρίς την προηγούμενη διάλυση και συνένωση εθνικιστικών-πατριωτικών κομμάτων αλλά και κομμάτων που μπορεί να μην αυτοχαρακτηρίζονται ως εθνικιστικά-πατριωτικά αλλά δεν έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν μ’ αυτά. Εφόσον οι αρχηγοί των ανωτέρω κομμάτων έλθουν σε επικοινωνία και συμφωνία για εκλογική συνεργασία, δηλαδή ενιαία κάθοδο στις εθνικές εκλογές με την μορφή του συνασπισμού κομμάτων, τίθεται το ζήτημα ποιός θα ηγηθεί.
Υπάρχουν δύο λύσεις: η πρώτη είναι να αναλάβει ένας από αυτούς την ηγεσία του συνασπισμού και η δεύτερη να αναλάβει τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής την ηγεσία-συντονισμό μόνο του εκλογικού αγώνα μέχρι τις 7 Ιουλίου. Η πρώτη λύση είναι η λιγότερο πιθανή, κατά την άποψή μου, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ένα κόμμα με μεγάλη δύναμη στο οποίο θα προσκολληθούν τα υπόλοιπα. Πάνω-κάτω όλα τα κόμματα πήραν τα ίδια ποσοστά στις Ευρωεκλογές. Τυχόν επιλογή ενός από τους αρχηγούς των κομμάτων θα δημιουργούσε δυσπιστία και γκρίνια στους υπολοίπους. Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι θα πρέπει να προκριθεί η δεύτερη λύση. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να βρεθεί ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής που να θέλει να αναλάβει αυτόν τον ρόλο και να μπορεί να αντεπεξέλθει επιτυχώς. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Αφού αποφασιστεί ποιά κόμματα θα συνεργαστούν, θα πρέπει να καταλήξουν σε μία λίστα προσώπων κοινής αποδοχής. Πέραν των υποκειμενικών κριτηρίων του καθενός – δηλαδή αν αρέσει ή όχι στον κάθε αρχηγό κόμματος – το πρόσωπο κοινής αποδοχής θα πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ικανότητες. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρόσωπο αυτό – ας το ονομάσουμε «Φ» για συντομία – θα πρέπει να ανήκει στον εθνικιστικό-πατριωτικό χώρο και να μην επιλεγεί οποιοσδήποτε «αλεξιπτωτιστής». Για παράδειγμα, στο παρελθόν ο Καρατζαφέρης όρισε τον Κύρτσο, ως εκπρόσωπο τύπου του ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος πολύ γρήγορα επέστρεψε στη ΝΔ. Ο βίος και πολιτεία του «Φ» θα πρέπει να είναι γνωστά στους κύκλους μας και να μην έχει εξαρτήσεις από περίεργα κέντρα. Θα πρέπει να είναι άτομο που συμμετέχει συνεχώς στους εθνικούς αγώνες, στο πεζοδρόμιο και όχι μόνο στο internet, και δεν έχει ποτέ «πουλήσει» τον χώρο. Επίσης, καλό είναι να έχει γνώσεις πολιτικής επικοινωνίας, για να μπορεί αξιοπρεπώς να δίνει συνεντεύξεις και να συμμετέχει σε συζητήσεις ενώπιον δημοσιογράφων, και να έχει συμμετάσχει σε εκλογικές διαδικασίες. Τυχόν θητεία του σε οποιαδήποτε θέση αιρετού (βουλευτής, δημοτικός σύμβουλος κλπ) θεωρώ ότι είναι επιπλέον προσόν.
Πέραν από τις αγωνιστικές περγαμηνές ο «Φ» θα πρέπει να διαθέτει ένα αξιοπρεπές βιογραφικό. Και ως βιογραφικό δεν εννοώ βαρύγδουπους τίτλους κενούς περιεχομένου. Το βιογραφικό του θα πρέπει να έχει μία ισορροπία μεταξύ του επαγγελματικού και οικογενειακού βίου και των σπουδών του. Δεν ψάχνουμε ούτε «τρελούς επιστήμονες» ούτε «αναχωρητές από τα εγκόσμια». Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που θα μπορεί να συντονίσει τον εκλογικό αγώνα και ταυτόχρονα θα μπορεί να βγει στα πεζοδρόμια και στα καφενεία για να μιλήσει στον απλό κόσμο χωρίς να μοιάζει σαν εξωγήινος και χωρίς να χρειάζεται να τον ακολουθεί μία στρατιά φρουρών. Και πάνω απ’ όλα χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που θα αντέξει μέχρι τέλος τις λοιδωρίες των ΜΜΕ και των αντιπάλων μας. Έναν άνθρωπο που δεν θα τον νοιάζει αν όλοι θα τον αποκαλούν «ακροδεξιό», «φασίστα» κλπ.
Ηλικιακά θεωρώ ότι ο «Φ» πρέπει να είναι μεταξύ 45 και 55 ετών, ή έστω μεταξύ 40 και 60. Κι αυτό γιατί πλέον οι πολιτικοί αρχηγοί των αντιπάλων κομμάτων είναι πάνω-κάτω αυτής της ηλικίας. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εθνικιστές-πατριώτες μπορούν να καταλάβουν πολλές άλλες θέσεις, είτε ως υποψήφιοι βουλευτές είτε στο ιδεολογικό ή οργανωτικό κομμάτι της προεκλογικής εκστρατείας είτε σε συμβουλευτικό ρόλο. Ομοίως, οι νεώτεροι εθνικιστές-πατριώτες θα πρέπει να στραφούν στον πολιτικό ακτιβισμό για να «ψηθούν», είτε ως υποψήφιοι βουλευτές είτε συμμετέχοντας ενεργά στην προεκλογική εκστρατεία, γιατί έχουν χρόνο μέχρι να έλθει η στιγμή να αναλάβουν κεντρικό ρόλο στα κόμματα.
Τα ανωτέρω είναι θεωρώ χαρακτηριστικά και ιδιότητες που οπωσδήποτε πρέπει να έχει ο «Φ». Παραλείπω ιδιότητες όπως η ευστροφία, η οργανωτικότητα, η αντοχή και άλλες τις οποίες θεωρώ αυτονόητες. Κατανοώ ότι έχω περιγράψει τον ιδανικό «Φ», ο οποίος είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί. Θα πρέπει όμως να βρεθεί αυτός που έχει όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Η επιλογή του είναι έργο των αρχηγών και των μελών των κομμάτων που θα συνεργαστούν. Θα πρέπει να πέσουν προτάσεις στο τραπέζι, να δημιουργηθεί μία λίστα υποψηφίων «Φ» και από αυτή την λίστα να αρχίσουν να διαγράφουν όποιον δεν μπορεί και όποιον δεν θέλει να αναλάβει τον ιστορικό ρόλο του συντονιστή εκλογικού αγώνα.
Προσωπικά, έχοντας επαφή με κάποιους αρχηγούς κομμάτων θα προτείνω αυτόν που θεωρώ κατάλληλο, αν η γνώμη μου έχει κάποια σημασία. Με αυτές τις σκέψεις και ακούγοντας το τραγούδι «Με λένε Γιώργο…» σας αφήνω να σκεφτείτε και να αποφασίσετε το καλύτερο για τον χώρο.
του Χρήστου Μπίσδα
http://www.elkosmos.gr/85556/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ: Ευρωεκλογές 2019 και εθνικιστικός-πατριωτικός χώρος: μια πρώτη ερμηνεία
Υπάρχουν δύο λύσεις: η πρώτη είναι να αναλάβει ένας από αυτούς την ηγεσία του συνασπισμού και η δεύτερη να αναλάβει τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής την ηγεσία-συντονισμό μόνο του εκλογικού αγώνα μέχρι τις 7 Ιουλίου. Η πρώτη λύση είναι η λιγότερο πιθανή, κατά την άποψή μου, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ένα κόμμα με μεγάλη δύναμη στο οποίο θα προσκολληθούν τα υπόλοιπα. Πάνω-κάτω όλα τα κόμματα πήραν τα ίδια ποσοστά στις Ευρωεκλογές. Τυχόν επιλογή ενός από τους αρχηγούς των κομμάτων θα δημιουργούσε δυσπιστία και γκρίνια στους υπολοίπους. Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι θα πρέπει να προκριθεί η δεύτερη λύση. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να βρεθεί ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής που να θέλει να αναλάβει αυτόν τον ρόλο και να μπορεί να αντεπεξέλθει επιτυχώς. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Αφού αποφασιστεί ποιά κόμματα θα συνεργαστούν, θα πρέπει να καταλήξουν σε μία λίστα προσώπων κοινής αποδοχής. Πέραν των υποκειμενικών κριτηρίων του καθενός – δηλαδή αν αρέσει ή όχι στον κάθε αρχηγό κόμματος – το πρόσωπο κοινής αποδοχής θα πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ικανότητες. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρόσωπο αυτό – ας το ονομάσουμε «Φ» για συντομία – θα πρέπει να ανήκει στον εθνικιστικό-πατριωτικό χώρο και να μην επιλεγεί οποιοσδήποτε «αλεξιπτωτιστής». Για παράδειγμα, στο παρελθόν ο Καρατζαφέρης όρισε τον Κύρτσο, ως εκπρόσωπο τύπου του ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος πολύ γρήγορα επέστρεψε στη ΝΔ. Ο βίος και πολιτεία του «Φ» θα πρέπει να είναι γνωστά στους κύκλους μας και να μην έχει εξαρτήσεις από περίεργα κέντρα. Θα πρέπει να είναι άτομο που συμμετέχει συνεχώς στους εθνικούς αγώνες, στο πεζοδρόμιο και όχι μόνο στο internet, και δεν έχει ποτέ «πουλήσει» τον χώρο. Επίσης, καλό είναι να έχει γνώσεις πολιτικής επικοινωνίας, για να μπορεί αξιοπρεπώς να δίνει συνεντεύξεις και να συμμετέχει σε συζητήσεις ενώπιον δημοσιογράφων, και να έχει συμμετάσχει σε εκλογικές διαδικασίες. Τυχόν θητεία του σε οποιαδήποτε θέση αιρετού (βουλευτής, δημοτικός σύμβουλος κλπ) θεωρώ ότι είναι επιπλέον προσόν.
Πέραν από τις αγωνιστικές περγαμηνές ο «Φ» θα πρέπει να διαθέτει ένα αξιοπρεπές βιογραφικό. Και ως βιογραφικό δεν εννοώ βαρύγδουπους τίτλους κενούς περιεχομένου. Το βιογραφικό του θα πρέπει να έχει μία ισορροπία μεταξύ του επαγγελματικού και οικογενειακού βίου και των σπουδών του. Δεν ψάχνουμε ούτε «τρελούς επιστήμονες» ούτε «αναχωρητές από τα εγκόσμια». Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που θα μπορεί να συντονίσει τον εκλογικό αγώνα και ταυτόχρονα θα μπορεί να βγει στα πεζοδρόμια και στα καφενεία για να μιλήσει στον απλό κόσμο χωρίς να μοιάζει σαν εξωγήινος και χωρίς να χρειάζεται να τον ακολουθεί μία στρατιά φρουρών. Και πάνω απ’ όλα χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που θα αντέξει μέχρι τέλος τις λοιδωρίες των ΜΜΕ και των αντιπάλων μας. Έναν άνθρωπο που δεν θα τον νοιάζει αν όλοι θα τον αποκαλούν «ακροδεξιό», «φασίστα» κλπ.
Ηλικιακά θεωρώ ότι ο «Φ» πρέπει να είναι μεταξύ 45 και 55 ετών, ή έστω μεταξύ 40 και 60. Κι αυτό γιατί πλέον οι πολιτικοί αρχηγοί των αντιπάλων κομμάτων είναι πάνω-κάτω αυτής της ηλικίας. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εθνικιστές-πατριώτες μπορούν να καταλάβουν πολλές άλλες θέσεις, είτε ως υποψήφιοι βουλευτές είτε στο ιδεολογικό ή οργανωτικό κομμάτι της προεκλογικής εκστρατείας είτε σε συμβουλευτικό ρόλο. Ομοίως, οι νεώτεροι εθνικιστές-πατριώτες θα πρέπει να στραφούν στον πολιτικό ακτιβισμό για να «ψηθούν», είτε ως υποψήφιοι βουλευτές είτε συμμετέχοντας ενεργά στην προεκλογική εκστρατεία, γιατί έχουν χρόνο μέχρι να έλθει η στιγμή να αναλάβουν κεντρικό ρόλο στα κόμματα.
Τα ανωτέρω είναι θεωρώ χαρακτηριστικά και ιδιότητες που οπωσδήποτε πρέπει να έχει ο «Φ». Παραλείπω ιδιότητες όπως η ευστροφία, η οργανωτικότητα, η αντοχή και άλλες τις οποίες θεωρώ αυτονόητες. Κατανοώ ότι έχω περιγράψει τον ιδανικό «Φ», ο οποίος είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί. Θα πρέπει όμως να βρεθεί αυτός που έχει όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Η επιλογή του είναι έργο των αρχηγών και των μελών των κομμάτων που θα συνεργαστούν. Θα πρέπει να πέσουν προτάσεις στο τραπέζι, να δημιουργηθεί μία λίστα υποψηφίων «Φ» και από αυτή την λίστα να αρχίσουν να διαγράφουν όποιον δεν μπορεί και όποιον δεν θέλει να αναλάβει τον ιστορικό ρόλο του συντονιστή εκλογικού αγώνα.
Προσωπικά, έχοντας επαφή με κάποιους αρχηγούς κομμάτων θα προτείνω αυτόν που θεωρώ κατάλληλο, αν η γνώμη μου έχει κάποια σημασία. Με αυτές τις σκέψεις και ακούγοντας το τραγούδι «Με λένε Γιώργο…» σας αφήνω να σκεφτείτε και να αποφασίσετε το καλύτερο για τον χώρο.
του Χρήστου Μπίσδα
http://www.elkosmos.gr/85556/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ: Ευρωεκλογές 2019 και εθνικιστικός-πατριωτικός χώρος: μια πρώτη ερμηνεία
No comments :
Post a Comment