Τo είδος των γεγονότων που σήμερα παρατηρούμε στον κόσμο: οι πόλεμοι, η τρομοκρατία, οι οικονομικοί ανταγωνισμοί και οι κρίσεις, δεν αποτελούν φυσικά ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της εποχής μας. Τα ίδια φαινόμενα υπήρχαν σε όλη την μακροχρόνια ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Απλά, ανάλογα με την κάθε εποχή, αλλάζουν τα αίτια των συγκρούσεων και οι δυνάμεις που σε αυτές τις συγκρούσεις πρωταγωνιστούν. Σήμερα ο εβραϊκός και ο αγγλοσαξονικός (WASP) παράγοντας, εχθές ο οθωμανικός, προχθές οι ενδο-ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί μεταξύ των βασιλείων κ.λπ. Όπως λέει και το τραγούδι: «…νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».
Το θέμα είναι ότι στην εποχή μας, διαπιστώνουμε μία, εν μέρει, διάψευση των προαναφερθέντων στίχων, αφού, όντως, σημειώνεται μία ''αλλαγή στους καιρούς''. Δηλαδή, διαπιστώνουμε ότι υποκινούνται διαδικασίες που ποτέ πριν, στην μετά Xριστό εποχή, δεν συνέβησαν και αποτελούν την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του σημερινού κόσμου και του περασμένου. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο,οι ''πρωτάκουστες'' αυτές διαδικασίες, προσλαμβάνουν τον χαρακτήρα των ''σημείων των καιρών''.
Αυτές οι διαδικασίες μπορούν να συνοψιστούν σε τρεις κατηγορίες:
Α) Ποτέ πριν οι άρχοντες των εθνών, οι επίσημες εξουσίες, δεν αναγνώρισαν και θεσμοθέτησαν τα παραβατικά σεξουαλικά ήθη, ποτέ πριν δεν προτάθηκαν από τα καθεστώτα νέες μορφές οικογένειας.
Β) Μεταναστεύσεις λαών και μετακινήσεις πληθυσμών πολλές φορές συνέβησαν στην πορεία της ιστορίας, ουδέποτε όμως αυτές οι μετακινήσεις είχαν τον σχεδιασμένο, σαφή και δεδηλωμένο σκοπό της μιγαδοποίησης των λαών.
Γ) Η ύπαρξη των μεγάλων αυτοκρατοριών, οι αποικίες και οι κατακτήσεις τους, ποτέ δεν είχαν ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας πολιτισμικής-ηθικής και πολιτικής ομοιογένειας, ποτέ δεν υπήρξε αυτή η τάση προς την ''ενοποίηση των πάντων'' στον δυτικό κόσμο.
Από όλα αυτά τεκμαίρεται ότι οι εξουσιαστικές ελίτ έχουν μία σαφή και αδιαμφισβήτητη θέληση ώστε:
Ι) Τα στοιχεία που βρίσκονται στην κατώτερη σκάλα της δημιουργίας να εισβάλουν μέσα στο πεδίο των ανώτερων στοιχείων.
ΙΙ) Όσο δυνατόν μεγαλύτερες περιοχές του πλανήτη να βρεθούν υπό την πολιτική-πολιτισμική εποπτεία και έλεγχο μιας κεντρικής εξουσίας.
ΙΙΙ) Να περιθωριοποιηθεί ο χριστιανικός πολιτισμός και να εξαφανιστεί η ηθικοπλαστική του λειτουργία.
Η διαδεδομένη ερμηνεία, ότι αυτές οι διαδικασίες προωθούνται από τις οικονομικές ελίτ επειδή χρησιμεύουν στον καπιταλισμό, είναι ανεπαρκής και απλοϊκή. Ο καπιταλισμός λειτούργησε μια χαρά για αιώνες χωρίς να έχει ανάγκη από αυτές τις ''καινοτομίες'' και φυσικά ούτε σήμερα τις έχει ανάγκη. Κοιτάζοντας βαθύτερα μέσα στο πεδίο των εξελίξεων, αυτό που διαφαίνεται είναι ότι χθόνιες-απόκοσμες δυνάμεις έχουν καταλάβει τους θρόνους της εξουσίας ή έχουν βρει τον τρόπο να επηρεάζουν τα μυαλά των ηγεμόνων προς την κατεύθυνση που αυτές επιθυμούν. Οι μάζες, ψυχολογικά και νοητικά ανήμπορες, ακολουθούν αυτές τις εξελίξεις χωρίς να προτάσσουν σχεδόν καμία αντίσταση, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να δείχνουν ενδιαφέρον για τα όσα συμβαίνουν.
Σταδιακή και προσεκτικά σχεδιασμένη υπήρξε η διαδικασία της εκτροπής. Όπως είχε γράψει ένας γάλλος διανοητής: «Το δεύτερο αυτό μέρος της αντιπαραδοσιακής δράσης δεν έπρεπε να τείνει προς τη σταθεροποίηση αλλά προς την αποσταθεροποίηση και τη διάλυση. Πολύ όμως απέχοντας από το να ανταγωνίζεται την πρώτη τάση, που χαρακτηριζόταν από την αναγωγή στο ποσοτικό, έπρεπε... τώρα να την ενισχύσει, δεδομένου ότι η πρώτη φάση, η “νεωτεριστική”, ήδη έφτανε στο ανώτατο σημείο της και, συνακολούθως, μετατρεπόταν σε τάση καθαρώς διαλυτική. Σ' αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, η δεύτερη αυτή μορφή δραστηριότητας [η μετανεωτεριστική], που αρχικώς συντελούνταν προπαρασκευαστικώς, λανθανόντως και μέσα σε κύκλους λίγο-πολύ κλειστούς, βγήκε στην επιφάνεια και απλώθηκε...
Πρόκειται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ακριβώς σήμερα. Ο υλισμός δεν μπορεί πια να επιβιώσει παρά [σε αποκλειστική συμμαχία] με τον εαυτό του• δεν υπάρχει αμφιβολία, μάλιστα, πως μπορεί να επιζήσει για καιρό ακόμα και μάλιστα υπό τη μορφή του «πρακτικού υλισμού». Έπαψε όμως να έχει ρόλο πρωτεύοντα όσον αφορά την αντιπαραδοσιακή δράση. Αφού έκλεισε τον ενσώματο κόσμο σε όσο το δυνατόν στενότερα πλαίσια, εμποδίζοντας παράλληλα την αποκατάσταση της επικοινωνίας [του ενσώματου κόσμου] με πεδία ανώτερα [από αυτόν], έπρεπε τώρα να τον “ανοίξει από τα κάτω”, έτσι ώστε να γίνει δυνατή η διείσδυση σε αυτόν των κρυφών, διαλυτικών και καταστροφικών δυνάμεων των κατώτερων [κοσμικών] πεδίων (νέο-γνωστικισμός, αποκρυφισμός, νέο-παγανισμός, ομοφυλοφυλισμός). Η “εξαπόλυση” λοιπόν αυτών των [κατώτερων, διαλυτικών] δυνάμεων και η χρησιμοποίησή τους με στόχο την “ολοκλήρωση” της εκτροπής του κόσμου μας και την ενεργό διαβουκόλησή του προς την τελική διάλυση είναι ό,τι συναπαρτίζει αυτήν τη δεύτερη, μετανεωτεριστική φάση…»
Ας δούμε τώρα πως αποτυπώνει τις εντυπώσεις του για τα μέλη των μυστικών λεσχών του πανεπιστημίου του Yale (όπως τη Skull and Bones), ένας φοιτητής το 1934: «Ακούστε την μάζωξη των ποδιών τους, όπως πηγαίνουν βαδίζοντας στο δρόμο. Ίσως κάποια μέρα, αν είμαι καλά, μπορεί να ανήκω κι εγώ σε αυτή την αδελφότητα. Υπάρχει κάτι σπουδαίο σε αυτή τη λέσχη. Για αυτό λίγοι μπορούν να ενταχθούν σε αυτη...Και εκείνοι που βρίσκονται εκτός, κυριεύονται από δέος. Ω, Κύριε, σε παρακαλώ, επιτρέψτε μου να είμαι ενας Θεός σε αυτή την κοινωνία. Γιατί αν και δεν ξέρω τι κάνουν κι εγώ πολύ θέλω να το κάνω, επίσης.»
Κόσμοι, ονομάζονταν οι δέκα άρχοντες της αρχαίας Κρήτης: τι ομορφιά, τι σοφία! Απόκοσμοι, θα έπρεπε να ονομάζονται οι άρχοντες της εποχής μας, βάσει των όσων πράττουν...
Η παράδοση θέλει, όταν επικρατεί ξηρασία και η γη ασφυκτιά μέσα στην κάμινο, οι αγρότες να κάνουν λιτανείες για να έλθει η βροχή.
«Βρεγμένο χώμα μύρισε,ο κήπος πανηγύρισε,
νεράκι χόρτασε η γη, είδες η φίλη μου η βροχή;
Ξεσκόνισε , φρεσκάρισε, η πάστρα σ’ όλους άρεσε,
με προσκαλεί να τη χαρώ,τα ποταμάκια ένα σωρό
και στους κάμπους μας χαρές. »
Μακάρι λοιπόν ΝΑ ΒΡΕΞΕΙ, να καθαρίσει η οικουμένη…
Θεόδωρος Λάσκαρης
http://theodotus.blogspot.gr/2017/01/blog-post_8.html
Το θέμα είναι ότι στην εποχή μας, διαπιστώνουμε μία, εν μέρει, διάψευση των προαναφερθέντων στίχων, αφού, όντως, σημειώνεται μία ''αλλαγή στους καιρούς''. Δηλαδή, διαπιστώνουμε ότι υποκινούνται διαδικασίες που ποτέ πριν, στην μετά Xριστό εποχή, δεν συνέβησαν και αποτελούν την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του σημερινού κόσμου και του περασμένου. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο,οι ''πρωτάκουστες'' αυτές διαδικασίες, προσλαμβάνουν τον χαρακτήρα των ''σημείων των καιρών''.
Αυτές οι διαδικασίες μπορούν να συνοψιστούν σε τρεις κατηγορίες:
Α) Ποτέ πριν οι άρχοντες των εθνών, οι επίσημες εξουσίες, δεν αναγνώρισαν και θεσμοθέτησαν τα παραβατικά σεξουαλικά ήθη, ποτέ πριν δεν προτάθηκαν από τα καθεστώτα νέες μορφές οικογένειας.
Β) Μεταναστεύσεις λαών και μετακινήσεις πληθυσμών πολλές φορές συνέβησαν στην πορεία της ιστορίας, ουδέποτε όμως αυτές οι μετακινήσεις είχαν τον σχεδιασμένο, σαφή και δεδηλωμένο σκοπό της μιγαδοποίησης των λαών.
Γ) Η ύπαρξη των μεγάλων αυτοκρατοριών, οι αποικίες και οι κατακτήσεις τους, ποτέ δεν είχαν ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας πολιτισμικής-ηθικής και πολιτικής ομοιογένειας, ποτέ δεν υπήρξε αυτή η τάση προς την ''ενοποίηση των πάντων'' στον δυτικό κόσμο.
Από όλα αυτά τεκμαίρεται ότι οι εξουσιαστικές ελίτ έχουν μία σαφή και αδιαμφισβήτητη θέληση ώστε:
Ι) Τα στοιχεία που βρίσκονται στην κατώτερη σκάλα της δημιουργίας να εισβάλουν μέσα στο πεδίο των ανώτερων στοιχείων.
ΙΙ) Όσο δυνατόν μεγαλύτερες περιοχές του πλανήτη να βρεθούν υπό την πολιτική-πολιτισμική εποπτεία και έλεγχο μιας κεντρικής εξουσίας.
ΙΙΙ) Να περιθωριοποιηθεί ο χριστιανικός πολιτισμός και να εξαφανιστεί η ηθικοπλαστική του λειτουργία.
Η διαδεδομένη ερμηνεία, ότι αυτές οι διαδικασίες προωθούνται από τις οικονομικές ελίτ επειδή χρησιμεύουν στον καπιταλισμό, είναι ανεπαρκής και απλοϊκή. Ο καπιταλισμός λειτούργησε μια χαρά για αιώνες χωρίς να έχει ανάγκη από αυτές τις ''καινοτομίες'' και φυσικά ούτε σήμερα τις έχει ανάγκη. Κοιτάζοντας βαθύτερα μέσα στο πεδίο των εξελίξεων, αυτό που διαφαίνεται είναι ότι χθόνιες-απόκοσμες δυνάμεις έχουν καταλάβει τους θρόνους της εξουσίας ή έχουν βρει τον τρόπο να επηρεάζουν τα μυαλά των ηγεμόνων προς την κατεύθυνση που αυτές επιθυμούν. Οι μάζες, ψυχολογικά και νοητικά ανήμπορες, ακολουθούν αυτές τις εξελίξεις χωρίς να προτάσσουν σχεδόν καμία αντίσταση, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να δείχνουν ενδιαφέρον για τα όσα συμβαίνουν.
Σταδιακή και προσεκτικά σχεδιασμένη υπήρξε η διαδικασία της εκτροπής. Όπως είχε γράψει ένας γάλλος διανοητής: «Το δεύτερο αυτό μέρος της αντιπαραδοσιακής δράσης δεν έπρεπε να τείνει προς τη σταθεροποίηση αλλά προς την αποσταθεροποίηση και τη διάλυση. Πολύ όμως απέχοντας από το να ανταγωνίζεται την πρώτη τάση, που χαρακτηριζόταν από την αναγωγή στο ποσοτικό, έπρεπε... τώρα να την ενισχύσει, δεδομένου ότι η πρώτη φάση, η “νεωτεριστική”, ήδη έφτανε στο ανώτατο σημείο της και, συνακολούθως, μετατρεπόταν σε τάση καθαρώς διαλυτική. Σ' αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, η δεύτερη αυτή μορφή δραστηριότητας [η μετανεωτεριστική], που αρχικώς συντελούνταν προπαρασκευαστικώς, λανθανόντως και μέσα σε κύκλους λίγο-πολύ κλειστούς, βγήκε στην επιφάνεια και απλώθηκε...
Πρόκειται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ακριβώς σήμερα. Ο υλισμός δεν μπορεί πια να επιβιώσει παρά [σε αποκλειστική συμμαχία] με τον εαυτό του• δεν υπάρχει αμφιβολία, μάλιστα, πως μπορεί να επιζήσει για καιρό ακόμα και μάλιστα υπό τη μορφή του «πρακτικού υλισμού». Έπαψε όμως να έχει ρόλο πρωτεύοντα όσον αφορά την αντιπαραδοσιακή δράση. Αφού έκλεισε τον ενσώματο κόσμο σε όσο το δυνατόν στενότερα πλαίσια, εμποδίζοντας παράλληλα την αποκατάσταση της επικοινωνίας [του ενσώματου κόσμου] με πεδία ανώτερα [από αυτόν], έπρεπε τώρα να τον “ανοίξει από τα κάτω”, έτσι ώστε να γίνει δυνατή η διείσδυση σε αυτόν των κρυφών, διαλυτικών και καταστροφικών δυνάμεων των κατώτερων [κοσμικών] πεδίων (νέο-γνωστικισμός, αποκρυφισμός, νέο-παγανισμός, ομοφυλοφυλισμός). Η “εξαπόλυση” λοιπόν αυτών των [κατώτερων, διαλυτικών] δυνάμεων και η χρησιμοποίησή τους με στόχο την “ολοκλήρωση” της εκτροπής του κόσμου μας και την ενεργό διαβουκόλησή του προς την τελική διάλυση είναι ό,τι συναπαρτίζει αυτήν τη δεύτερη, μετανεωτεριστική φάση…»
Ας δούμε τώρα πως αποτυπώνει τις εντυπώσεις του για τα μέλη των μυστικών λεσχών του πανεπιστημίου του Yale (όπως τη Skull and Bones), ένας φοιτητής το 1934: «Ακούστε την μάζωξη των ποδιών τους, όπως πηγαίνουν βαδίζοντας στο δρόμο. Ίσως κάποια μέρα, αν είμαι καλά, μπορεί να ανήκω κι εγώ σε αυτή την αδελφότητα. Υπάρχει κάτι σπουδαίο σε αυτή τη λέσχη. Για αυτό λίγοι μπορούν να ενταχθούν σε αυτη...Και εκείνοι που βρίσκονται εκτός, κυριεύονται από δέος. Ω, Κύριε, σε παρακαλώ, επιτρέψτε μου να είμαι ενας Θεός σε αυτή την κοινωνία. Γιατί αν και δεν ξέρω τι κάνουν κι εγώ πολύ θέλω να το κάνω, επίσης.»
Κόσμοι, ονομάζονταν οι δέκα άρχοντες της αρχαίας Κρήτης: τι ομορφιά, τι σοφία! Απόκοσμοι, θα έπρεπε να ονομάζονται οι άρχοντες της εποχής μας, βάσει των όσων πράττουν...
Η παράδοση θέλει, όταν επικρατεί ξηρασία και η γη ασφυκτιά μέσα στην κάμινο, οι αγρότες να κάνουν λιτανείες για να έλθει η βροχή.
«Βρεγμένο χώμα μύρισε,ο κήπος πανηγύρισε,
νεράκι χόρτασε η γη, είδες η φίλη μου η βροχή;
Ξεσκόνισε , φρεσκάρισε, η πάστρα σ’ όλους άρεσε,
με προσκαλεί να τη χαρώ,τα ποταμάκια ένα σωρό
και στους κάμπους μας χαρές. »
Μακάρι λοιπόν ΝΑ ΒΡΕΞΕΙ, να καθαρίσει η οικουμένη…
Θεόδωρος Λάσκαρης
http://theodotus.blogspot.gr/2017/01/blog-post_8.html
No comments :
Post a Comment