Από το βιβλίο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη και πατριώτη συγγραφέα Μ. Καραγάτση ο «Κίτρινος Φάκελλος»
«… Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντες τις ανεξέλεγκτες κι’ άτοπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιο τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσεις μπορείς, αν είσαι δημαγωγός, δηλαδή αν μεταχειριστείς επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήσει. Ένας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποια εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι’ ούτε παραδέχεται να κυβερνηθεί από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι’ επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι’ η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος».
«Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας. Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στη τύχη, αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι’ οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία και η κακεντρέχεια. Συνεπώς η δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωση της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίσει τους νοήμονες κι’ αγαθούς από τη διαχείριση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητος, κάνει το παν για να τους εξουθενώσει…».
Από το βιβλίο του πρώην Γάλλου πρωθυπουργού Andre Tardieux «La profession parlementair»
« … ο κοινοβουλευτικός βίος θυσιάζει τον άνθρωπο που σκέπτεται, που μελετά, που ενεργεί, που έχει την ικανότητα των πραγματοποιήσεων, εις τον άνθρωπο που ρητορεύει εις τον κενολόγο δημαγωγό… Τα κόμματα ψεύδονται όπως αναπνέουν. Ψεύδονται δια τα μικρά όπως και για τα μεγάλα, ψεύδονται προς τα αριστερά όπως και προς τα δεξιά. Τα μεγαλοπρεπή βουλευτήρια είναι τα ανάκτορα του ψεύδους. Η ζωή των πολιτικών κομμάτων είναι βασικώς ανήθικη, διότι ο καθένας βουλευτής επαγγελματίας σκέπτεται περί του επαγγελματικού του βουλευτικού συμφέροντος… Τα πολιτικά κόμματα προδίδουν τους αρχηγούς τους και οι αρχηγοί προδίδουν τα προγράμματα των. Και εις τας δύο περιπτώσεις ο καυγάς είναι για το πάπλωμα. Πρυτανεύει το συμφέρον του επαγγελματία βουλευτού… Οι βουλευταί είναι αδιαλείπτως απασχολημένοι. Δεν έχουν καιρό να παρίστανται εις τας συνεδριάσεις, να βουλεύονται. Είναι απορροφημένοι από την αλληλογραφίαν με τους εκλογείς τους, από τις επισκέψεις, από τα ταξίδια… Το μεγαλύτερο ελάττωμα του κοινοβουλευτισμού είναι η χελωνοβασία. Τα κοινοβουλευτικά σώματα σπεύδουν μόνον όταν πρόκειται περί εκλογικών νόμων, όταν πρόκειται δια την αύξηση της αποζημιώσεως ή δια την δημαγωγικήν αρτοκλασίαν…».
Έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο «Ημερολόγιο 1945», για την πολιτική ηγεσία της εποχής που εξακολουθούν να είναι και σήμερα επίκαιρα:
« Η βλακεία, η εγωπάθεια, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα».
Νίκος Παπαγεωργίου
ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://elkosmos.gr/2011-11-29-16-11-20/apopsis/synergates/15035-2015-05-27-09-37-23.html
«… Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντες τις ανεξέλεγκτες κι’ άτοπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιο τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσεις μπορείς, αν είσαι δημαγωγός, δηλαδή αν μεταχειριστείς επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήσει. Ένας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποια εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι’ ούτε παραδέχεται να κυβερνηθεί από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι’ επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι’ η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος».
«Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας. Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στη τύχη, αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι’ οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία και η κακεντρέχεια. Συνεπώς η δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωση της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίσει τους νοήμονες κι’ αγαθούς από τη διαχείριση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητος, κάνει το παν για να τους εξουθενώσει…».
Από το βιβλίο του πρώην Γάλλου πρωθυπουργού Andre Tardieux «La profession parlementair»
« … ο κοινοβουλευτικός βίος θυσιάζει τον άνθρωπο που σκέπτεται, που μελετά, που ενεργεί, που έχει την ικανότητα των πραγματοποιήσεων, εις τον άνθρωπο που ρητορεύει εις τον κενολόγο δημαγωγό… Τα κόμματα ψεύδονται όπως αναπνέουν. Ψεύδονται δια τα μικρά όπως και για τα μεγάλα, ψεύδονται προς τα αριστερά όπως και προς τα δεξιά. Τα μεγαλοπρεπή βουλευτήρια είναι τα ανάκτορα του ψεύδους. Η ζωή των πολιτικών κομμάτων είναι βασικώς ανήθικη, διότι ο καθένας βουλευτής επαγγελματίας σκέπτεται περί του επαγγελματικού του βουλευτικού συμφέροντος… Τα πολιτικά κόμματα προδίδουν τους αρχηγούς τους και οι αρχηγοί προδίδουν τα προγράμματα των. Και εις τας δύο περιπτώσεις ο καυγάς είναι για το πάπλωμα. Πρυτανεύει το συμφέρον του επαγγελματία βουλευτού… Οι βουλευταί είναι αδιαλείπτως απασχολημένοι. Δεν έχουν καιρό να παρίστανται εις τας συνεδριάσεις, να βουλεύονται. Είναι απορροφημένοι από την αλληλογραφίαν με τους εκλογείς τους, από τις επισκέψεις, από τα ταξίδια… Το μεγαλύτερο ελάττωμα του κοινοβουλευτισμού είναι η χελωνοβασία. Τα κοινοβουλευτικά σώματα σπεύδουν μόνον όταν πρόκειται περί εκλογικών νόμων, όταν πρόκειται δια την αύξηση της αποζημιώσεως ή δια την δημαγωγικήν αρτοκλασίαν…».
Έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο «Ημερολόγιο 1945», για την πολιτική ηγεσία της εποχής που εξακολουθούν να είναι και σήμερα επίκαιρα:
« Η βλακεία, η εγωπάθεια, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα».
Νίκος Παπαγεωργίου
ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://elkosmos.gr/2011-11-29-16-11-20/apopsis/synergates/15035-2015-05-27-09-37-23.html
No comments :
Post a Comment