Corneliu Zelea Codreanu: ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

"Θέλω, στις σελίδες που ακολουθούν, να αναπτύξω μερικές παρατηρήσεις βγαλμένες από την καθημερινή εμπειρία, με τρόπο που αυτές μπορούν να γίνουν κατανοητές από οποιοδήποτε νέο και εργάτη Λεγεωνάριο. (Corneliu Zelea Codreanu)

1. Η δημοκρατία σπάει την ενότητα του Ρουμανικού έθνους, χωρίζοντας το σε κόμματα, απειλώντας το και εκθέτοντας το γεμάτο από διχόνοιες, εμπρός από το ενωμένο μπλοκ της εβραϊκής δύναμης , σε μία δύσκολη στιγμή της ιστορίας.Ακόμη και μόνον αυτό το ζήτημα είναι τόσο σοβαρό για την ύπαρξη μας, που αξίζει να αποτελέσει έναν επαρκή λόγο για να αλλάξει αυτή η δημοκρατία με οποιοδήποτε καθεστώς που θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει την ενότητα, και κατά συνέπεια την Ζωή. Επειδή ο διαχωρισμός μας σημαίνει τον θάνατο.
2. Η δημοκρατία μεταμορφώνει τα εκατομμύρια των εβραίων σε Ρουμάνους πολίτες.Τους καθιστά ίσους με τους Ρουμάνους αναγνωρίζοντας σε αυτούς τα ίδια δικαιώματα στο Κράτος. Ισότητα; Πάνω σε ποια βάση; Εμείς είμαστε εδώ από χιλιάδες χρόνια, με το άροτρο και τα όπλα, με την εργασία και με το αίμα μας. Από που η ισότητα με εκείνους που μόλις από 100, από 10,ή από 5 χρόνια είναι εδώ; Κατά συνέπεια, ούτε ισότητα στην εργασία, στην θυσία και στον αγώνα για την δημιουργία του κράτους, ούτε ισότητα στην ευθύνη για το μέλλον του. Ισότητα; Όπως λέει ένα παλαιό ρητό: Ισότητα σημαίνει να μεταχειρίζεσαι με διαφορετικό τρόπο διαφορετικά πράγματα. (Σημ. μεταφρ. : πολύ σοφό ρητό που ισχύει και για πολλά άλλα θέματα.) Πάνω σε ποια βάση οι εβραίοι απαιτούν ισοτιμία στην μεταχείριση και πολιτικά δικαιώματα ίδια με εκείνα των Ρουμάνων;
3. Η δημοκρατία είναι ανίκανη στην συνέχιση μιας προσπάθειας.
4. Η δημοκρατία είναι στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Εξαιτίας του συστήματος που κοστίζει και του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφορετικών ομάδων, η δημοκρατία απαιτεί να τροφοδοτείται με πολύ χρήμα.Ως φυσική συνέπεια, αυτή γίνεται σκλάβα του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου που, πληρώνοντας την, την υποδουλώνει. Με αυτό τον τρόπο η τύχη ενός γένους εξαρτάται από μία κάστα τραπεζιτών.

Εκλογές, επιλογές και κληρονομικότητα


Ο λαός δεν καθοδηγείται σύμφωνα με την θέληση του (δημοκρατία),ούτε σύμφωνα με την θέληση ενός ατόμου(δικτατορία), αλλά σύμφωνα με τους νόμους. Δεν πρόκειται για νόμους που εφευρέθηκαν από τους ανθρώπους: υπάρχουν κανόνες, φυσικοί νόμοι της ζωής, φυσικοί νόμοι του θανάτου. Οι νόμοι της ζωής και του θανάτου. Ένα έθνος πηγαίνει προς την ζωή ή πηγαίνει προς το θάνατο, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο σέβεται τον ένα ή τον άλλο από αυτούς τους νόμους. Μένει να καθορίσουμε ένα πράγμα: ποιος, σε ένα έθνος , μπορεί να κατανοήσει ή να διαισθανθεί αυτούς τους κανόνες; Ο λαός; Πιστεύω ότι απαιτούνται πολλά από αυτόν: Ο λαός δεν κατανοεί ούτε άλλους νόμους πιο απλούς. Εάν για να φτιαχτεί ψωμί χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικευμένος, εάν για να κατασκευάσεις παπούτσια, να κατασκευάσεις άροτρα, εάν θέλεις να ασχοληθείς με την γεωργία, να οδηγήσεις ένα τραμ, χρειάζεται ειδίκευση, για την πιο δύσκολη οδήγηση, εκείνη ενός έθνους, δεν χρειάζεται λοιπόν μία ειδίκευση; Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες; Συμπέρασμα: ένας λαός δεν καθοδηγείται από μόνος του, αλλά δια μέσου μιας ομάδας αρίστων, δηλαδή εκείνη η κατηγορία των ανθρώπων γεννημένων από τα σπλάχνα του, που έχει ιδιαίτερες ικανότητες και ειδικεύσεις. Έτσι όπως οι μέλισσες ανατρέφουν την «βασίλισσα» τους, με τον ίδιο τρόπο ένας λαός πρέπει να αναθρέψει τους αρίστους του. Και έτσι επίσης, όταν αυτός ο λαός θα έχει προβλήματα, θα απευθυνθεί σε αυτούς, στους σοφούς του κράτους.

Ποιος εκλέγει τους αρίστους; Ο λαός; Για οποιαδήποτε «ιδέα» ή για οποιοδήποτε «υποψήφιο» για την κυβέρνηση, μπορεί να προμηθευτούν άνθρωποι, μπορεί να κερδηθούν ψήφοι . Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από την γνώση που ο λαός έχει για εκείνες τις «ιδέες», «νόμους» ή «υποψήφιους», αλλά από κάτι εντελώς διαφορετικό, από την μαεστρία των πολιτικών να ελκύουν την προτίμηση του λαού. Ο λαός είναι ιδιότροπος, ασταθής στις απόψεις. Από τον πόλεμο μέχρι σήμερα ο λαός υπήρξε κατά καιρούς φιλελεύθερος, εθνικιστικός, κλπ οδηγώντας κάθε παράταξη στον έβδομο ουρανό, αλλά να την φτύσει μόλις μετά από ένα χρόνο, αναγνωρίζοντας με αυτό το λάθος του, το μπέρδεμα του, την ανικανότητα του. Το κριτήριο της επιλογής του είναι: «Να δοκιμάσουμε και άλλους!» Δηλαδή η επιλογή δεν γίνεται μετά από μελέτη και απόκτηση γνώσης, αλλά στην τύχη. Δύο αντίθετες ιδέες : η μία περιέχει αλήθεια η άλλη ψέμα. Αναζητείται η αλήθεια : η αλήθεια δεν μπορεί να είναι παρά μία. Τις βάζουμε σε ψηφοφορία : η μία συγκεντρώνει 10.000 ψήφους, η άλλη 10.050. Είναι δυνατόν 50 ψήφοι περισσότερες ή λιγότερες να καθορίζουν την αλήθεια ή να την αρνούνται; Η αλήθεια δεν εξαρτάται ούτε από την πλειοψηφία, ούτε από την μειοψηφία, αυτή έχει τους νόμους της και θριαμβεύει, όπως φάνηκε, ενάντια σε όλες τις πλειοψηφίες. Η εύρεση της αλήθειας δεν μπορεί να ανατεθεί στις πλειοψηφίες, έτσι όπως στη γεωμετρία το θεώρημα του Πυθαγόρα δεν μπορεί να υπόκειται στην ψήφο του λαού, ώστε αυτός να δεχτεί την αλήθεια του ή να την αρνηθεί. Όποιος μελέτησε για χρόνια τους νόμους που διέπουν την γεωργία, δεν πρέπει να ανατρέξει στην ψήφο ενός λαού, για να πειστεί, από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, για την αξία τους.

Μπορεί ο λαός να εκλέξει τους αρίστους του; Μα τότε γιατί οι στρατιώτες δεν εκλέγουν το καλύτερο στρατηγό; Για να μπορεί να εκλέγει αυτή η συλλογική επιτροπή θα έπρεπε να γνωρίζει καλά:
Α) Τους νόμους της στρατηγικής, της τακτικής, της οργάνωσης κλπ.
Β) Σε ποιο βαθμό το Χ πρόσωπο είναι σύμφωνο όσον αφορά τις ικανότητες και την γνώση με αυτούς τους νόμους.
Χωρίς αυτές τις γνώσεις κανένας δεν μπορεί να εκλέγει. Ο λαός, εάν θέλει να εκλέγει τους αρίστους του, πρέπει αναμφίβολα και αναγκαστικά να γνωρίζει τους κατευθυντήριους νόμους του εθνικού οργανισμού και να γνωρίζει σε ποιο βαθμό οι ικανότητες των υποψηφίων συμφωνούν με αυτούς τους νόμους. Αλλά ο λαός δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε αυτούς τους νόμους ούτε τους ανθρώπους. Να γιατί πιστεύουμε ότι οι άριστοι δεν μπορούν να εκλέγονται από τον λαό. Η απόπειρα εκλογής αυτών των αρίστων, είναι σαν να έχουμε την απαίτηση να διαλέξουμε, με την ψηφοφορία και τις εκλογές, τους ποιητές ενός έθνους, τους συγγραφείς, τους τεχνικούς ή τους αθλητές. Έτσι η δημοκρατία, βασιζόμενη στην αρχή της εκλογής, εκλέγοντας η ίδια τους αρίστους της, κάνει ένα θεμελιώδες λάθος από το οποίο προέρχεται όλη η κατάσταση δυστυχίας, ανισορροπίας και μιζέριας των χωρών.(Σημ. μεταφρ.: Σαν να περιγράφει την τωρινή μας κατάσταση)

Βρισκόμαστε εδώ σε ένα κρίσιμο σημείο: γιατί από αυτό το λάθος συνυφασμένο με την δημοκρατική αντίληψη προέρχονται, θα μπορούσαμε να πούμε, όλα τα άλλα λάθη. Στην Ρουμανία, από τον πόλεμο και μετά, η δημοκρατία, με αυτό το εκλογικό σύστημα, δημιούργησε μία εθνική ελίτ από ρουμανο-εβραίους, που έχει ως βάση όχι τον ηρωισμό, ούτε την αγάπη για την γη ούτε την θυσία, αλλά την πώληση της χώρας, την ικανοποίηση του προσωπικού συμφέροντας, την μίζα, τον πλούτο που αποκτιέται με την εκμετάλλευση, την δειλία, την νίκη του αντιπάλου διαμέσου της δολοπλοκίας. Άρα, σε τελευταία ανάλυση, το πρόβλημα που τίθεται σήμερα στον ρουμανικό λαό, είναι η αντικατάσταση αυτής της ελίτ με μία εθνική ελίτ , βασισμένη πάνω στην αρετή, στην αγάπη και στην θυσία για την χώρα, στην δικαιοσύνη και στην αγάπη για το λαό, στην ειλικρίνεια , στην εργασία, στην αφοσίωση και στη τιμή.

- Ποιος πρέπει να κάνει αυτή την αντικατάσταση; Ποιος πρέπει να δώσει την θέση που της αξίζει στη νέα ελίτ; Απαντώ: οποιοσδήποτε, εκτός του λαού. Δέχομαι οποιοδήποτε άλλο σύστημα εκτός της «δημοκρατίας», την οποία βλέπω ξεκάθαρα να σκοτώνει τον ρουμανικό λαό. Η νέα ρουμανική ελίτ , και οποιαδήποτε ελίτ στο κόσμο, πρέπει να έχει ως βάση της την κοινωνική επιλογή. Δηλαδή πρέπει να επιλέγεται από το σώμα του έθνους, με άλλα λόγια από την μεγάλη μάζα των χωρικών και των εργατών, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την γη και με την χώρα, μία κατηγορία ανθρώπων με ειδικές ικανότητες, που στην συνέχεια θα καλλιεργηθούν και θα τελειοποιηθούν. Αυτή (η κατηγορία) θα γίνει η εθνική ελίτ, και μόνον αυτή πρέπει να οδηγεί το έθνος.
- Πότε μπορεί ή πότε πρέπει να ζητείται η γνώμη του λαού; Όταν βρισκόμαστε εμπρός από μεγάλες αποφάσεις που τον δεσμεύουν, όταν αυτός πρέπει να πει την γνώμη του, εάν μπορεί ή εάν δεν μπορεί, εάν είναι προετοιμασμένος πνευματικά ή όχι. Τότε του δείχνεται η οδός, και του ζητείται να απαντήσει εάν αισθάνεται ότι μπορεί να την ακολουθήσει.Ερωτάται δηλαδή, για το ποια θέλει να είναι η πορεία του.Αυτό σημαίνει να ζητάμε την γνώμη του λαού και όχι η εκλογή των αρίστων εκ μέρους του λαού.
- Ποιος δίνει σε καθένα την θέση του μέσα στο πλαίσιο της ελίτ και ποιος αξιολογεί τον καθένα; Ποιος επιλέγει τα μέλη της νέας ελίτ; Απαντώ: η προηγούμενη ελίτ. Αυτή δεν διαλέγει, δεν διορίζει, αλλά καθιερώνει καθένα στην θέση στην οποία εξυψώθηκε από μόνος του εξαιτίας της ικανότητας του και της ηθικής του αξίας.Την καθιέρωση την δίνει ο αρχηγός της ελίτ, αφού συμβουλευτεί τα άλλα μέλη.Γι’ αυτό μία εθνική ελίτ πρέπει να φροντίζει την προετοιμασία της ελίτ που θα την αντικαταστήσει, η οποία δεν θα βασίζεται στην αρχή της κληρονομικότητας, αλλά σε αυτήν της κοινωνικής επιλογής που θα εφαρμόζεται με την μέγιστη αυστηρότητα.

Η αρχή της κληρονομικότητας δεν είναι επαρκής. Με βάση την αρχή της κοινωνικής επιλογής, ανανεωμένη συνεχώς με στοιχεία προερχόμενα από τα βάθη του έθνους, μία ελίτ διατηρείται πάντα σθεναρή. Το ιστορικό λάθος συνίσταται στο γεγονός ότι όπου σχηματιζόταν μία ελίτ βασισμένη στην αρχή της επιλογής, αυτή εγκατέλειπε αμέσως την αρχή που καθόρισε την άνοδό της, αντικαθιστώντας την με την αρχή της κληρονομικότητας, καθιερώνοντας έτσι το άδικο σύστημα των προνομίων της γέννησης. Αλλά εάν ένα έθνος δεν διαθέτει αρχικά μία αληθινή ελίτ, τι μπορεί να καθορίσει την δεύτερη; Απαντώ με μία μόνο φράση που περιέχει μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια : Σε αυτή τη περίπτωση η ελίτ γεννιέται από τον πόλεμο ενάντια στην εκφυλισμένη ή ψεύτικη ελίτ : πάντα σύμφωνα με την αρχή της κοινωνικής επιλογής. Ανακεφαλαιώνοντας, η αποστολή μιας ελίτ είναι:
Α) Να καθοδηγεί το έθνος σύμφωνα με τους νόμους ζωής του γένους.
Β) Πάνω σε τι πρέπει να θεμελιώνεται μία ελίτ;
α) Πάνω στην πνευματική αγνότητα.
β) Πάνω στην ικανότητα για εργασία και δημιουργία.
γ) Πάνω στον ηρωισμό.
δ) Στον συνεχή πόλεμο ενάντια των δυσκολιών που το γένος συναντά στον δρόμο του.
ε) Πάνω στην λιτότητα, δηλαδή την ηθελημένη απάρνηση του πλούτου.
ζ)Πάνω στην πίστη στο Θεό.
η) Πάνω στην αγάπη.

Με ρώτησαν, εάν η μέχρι τώρα δραστηριότητα μας βρίσκεται στην ίδια γραμμή που ακολουθεί η χριστιανική εκκλησία. Απαντώ: Κάνουμε έναν σαφή διαχωρισμό μεταξύ της γραμμής πάνω στην οποία πορευόμαστε εμείς και τη γραμμή της χριστιανικής εκκλησίας. Η γραμμή της εκκλησίας είναι χιλιάδες μέτρα πάνω από εμάς: αυτή αγγίζει την τελειότητα και το ύψιστο. Δεν μπορούμε να χαμηλώσουμε αυτή την γραμμή για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας. Εμείς, με την δράση μας, με όλες τις πράξεις και σκέψεις μας, τείνουμε προς αυτή τη γραμμή, όσο μας το επιτρέπει το βάρος των αμαρτιών μας. Απομένει να δούμε πόσο τα καταφέραμε, με τις γήινες προσπάθειες μας, να ανυψωθούμε προς αυτήν. Το γένος έχει:
- Μία φυσική-βιολογική κληρονομιά: Το σώμα και το αίμα.
- Μία υλική κληρονομιά: Την γη της χώρας και τα πλούτη της.
- Μία πνευματική κληρονομιά που περιλαμβάνει:
A) Την αντίληψη του για τον θεό, τον κόσμο, την ζωή. Αυτή η αντίληψη σχηματίζει μία επικράτεια, μία πνευματική ιδιοκτησία της οποίας τα σύνορα καθορίζονται από τον βαθμό της λάμψης της. Υπάρχει μία χώρα του εθνικού πνεύματος, μία χώρα των οραμάτων, που αποκτήθηκαν διαμέσου αποκαλύψεων ή εσωτερικών διεργασιών.
B) Την τιμή του, που λάμπει κατά το μέτρο στο οποίο το γένος συμμορφώθηκε, κατά την διάρκεια της ιστορικής του ύπαρξης, στους κανόνες που αναδύθηκαν από την αντίληψη του για τον θεό, τον κόσμο και την ζωή.
Γ) Τον πολιτισμό του: ο καρπός της ζωής του, γεννημένος από τις προσπάθειες του στο πεδίο της σκέψης και της τέχνης. Αυτός ο πολιτισμός δεν είναι διεθνής, είναι η έκφραση της εθνικής ιδιοφυίας, του αίματος. Ο πολιτισμός είναι διεθνής ως λάμψη, αλλά εθνικός στην καταγωγή. Κάποιος έκανε ένα καλό παράδειγμα: και το ψωμί , και το σιτάρι, μπορούν να είναι διεθνή ως καταναλωτικά αγαθά, αλλά θα έφερναν παντού την σφραγίδα της γης στην οποία γεννήθηκαν.

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ζουν ακόμη εξαιτίας του σώματος τους, που αν και αθλητικό, από αυτό δεν έμεινε παρά στάχτη, ούτε εξαιτίας του υλικού πλούτου τους, εάν είχαν, αλλά για τον πολιτισμό τους.Ένα γένος ζει στην αιωνιότητα για την αντίληψη του, την τιμή του και τον πολιτισμό του. Γι’αυτό οι καθοδηγητές των εθνών πρέπει να κρίνουν και να δρουν σύμφωνα με τα φυσικά ή υλικά συμφέροντα του γένους, αλλά λαμβάνοντας υπόψη την ιστορική γραμμή της τιμής του, των αιώνιων συμφερόντων του. Κατά συνέπεια, όχι ψωμί με οποιοδήποτε τίμημα, αλλά τιμή με οποιοδήποτε τίμημα. Είναι η ζωή ο απώτερος σκοπός του γένους; Εάν είναι η ζωή, τότε δεν ενδιαφέρουν τα μέσα που τα γένη χρησιμοποιούν για να την εξασφαλίσουν: όλα είναι καλά, ακόμη και τα χειρότερα. Βρισκόμαστε λοιπόν εμπρός από ένα πρόβλημα : ποιά είναι η αρχή που ρυθμίζει τις αμοιβαίες σχέσεις των εθνών; Το ζώο που υπάρχει εντός τους; Ο νόμος των ψαριών της θάλασσας και των θηρίων του δάσους; Ο απώτερος σκοπός δεν είναι η ζωή, αλλά η Ανάσταση: η ανάσταση των γενών στο όνομα του Ιησού Χριστού του Λυτρωτή. Τα δημιουργικά έργα, ο πολιτισμός, είναι μόνο ένα μέσο, (και όχι όπως νόμισαν κάποιοι ένας αυτοσκοπός), για να κερδηθεί αυτή η ανάσταση. Θα έλθει μια ημέρα κατά την οποία όλα τα γένη της γης θα αναστηθούν, με όλους τους πεθαμένους και με όλους τους βασιλείς και αυτοκράτορες τους, και κάθε γένος θα έχει την θέση του εμπρός από τον θρόνο του θεού. Αυτή η τελική στιγμή - η ανάσταση των νεκρών - είναι ο πιο υψηλός και μεγαλειώδης σκοπός προς τον οποίο μπορεί να τείνει ένα γένος.»

[Στις 30 Νοεμβρίου του 1938 ο Corneliu Zelea Codreanu δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό]
http://theodotus.blogspot.gr/2013/07/blog-post_9.html
http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr/2013/07/blog-post_7437.html