Άρδην: "Ο τουρκικός επεκτατισμός μας ξυπνάει από χειμερία νάρκη δεκαετιών"

Η πραγματικότητα της νεο-οθωμανικής απειλής έχει εξαναγκάσει μια κυβέρνηση που εν πολλοίς είχε ως σημείο την ‘ατζέντα Σημίτη’ –ελληνοτουρκική φιλία και άκριτος φιλογερμανισμός– να ανακρούσει πρύμναν: Θυμούνται όλοι τον πρωθυπουργό, στην πρώτη συνάντησή του με τη Μέρκελ, να σπεύδει να αποδείξει την άριστη γερμανομάθειά του, και τον υπουργό Εξωτερικών, σε άλλη περίσταση, να δηλώνει ότι «η εποχή των κανονιοφόρων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί». Θυμούνται όλοι, επίσης, πως ο πρώτος προϋπολογισμός της κυβέρνησης προέβλεπε μειωμένες δαπάνες για την εθνική άμυνα, καθώς, υπό την υψηλή εποπτεία του ΕΛΙΑΜΕΠ, είχε προσχωρήσει στο δόγμα ‘βούτυρο αντί για κανόνια’. Τα πράγματα πλέον έχουν αλλάξει: το απέδειξε ο τρόπος που αντέδρασε στην τεχνητή μεταναστευτική κρίση του Έβρου, που ξεκίνησε το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Ή το ότι το Μέγαρο Μαξίμου αποφεύγει προς το παρόν το ‘σενάριο Ιμίων’, που προκρίνουν διάφοροι κύκλοι… από το εσωτερικό της οικογένειας Μητσοτάκη μέχρι τις ξένες πρεσβείες. Αναγκάζεται να επανεξετάσει την πολιτική… μείωσης των εξοπλισμών και, βάσει αυτής, διαφοροποιεί τις διεθνείς προτεραιότητες της χώρας, προκρίνοντας μια ειδική σχέση με τη Γαλλία, σε βάρος της ασφυκτικής ελληνογερμανικής συνεργασίας που ίσχυε μέχρι σήμερα.

Η στροφή αυτή, ωστόσο, πραγματοποιείται εκβιαστικά και γι’ αυτό χαρακτηρίζεται από υψηλό βαθμό αντιφατικότητας: Τα σημάδια για μια στροφή υπέρ της αποτροπής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις (δεν) συμβαδίζουν με την “Eπιτροπή για το 2021” της Γιάννας-Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Με μια πολιτική που επιμένει στην ισοπέδωση της ελληνικής και οικουμενικής κλασικής παιδείας στο ελληνικό σχολείο, για χάρη μιας μεταμοντέρνας παιδαγωγικής που θέλει σεμινάρια Τσιρλίντερ αντί για τον Όμηρο. Η επιβεβαίωση του παρασιτισμού και η υποτίμηση του εγχώριου παραγωγικού ιστού επιμένει, ακόμα και σε ό,τι αφορά στην εθνική άμυνα. Η αυτοδυναμία είναι ακόμα λέξη ξένη για την ενεργειακή, την αγροτική πολιτική. Και γενικώς, το ξεχείλωμα και ο μηδενισμός της προηγούμενης περιόδου κυριαρχούν απόλυτα στο επίπεδο των προτύπων, ενώ το αστραφτερό τίποτα προπαγανδίζεται καθημερινά στα κανάλια της τηλεόρασης, από τις τουρκοσειρές μέχρι τον Μπίγκ Μπράδερ και τα Νεξτ Τοπ Μόντελ. Για να μην μιλήσουμε για την πανδημία βλακείας, εχθροπάθειας, μίσους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που θυμίζουν την αρένα του Κολοσσαίου μέσα στην παρακμή της Ρώμης.

Κοινώς, ο θεσμικός πολιτικός κόσμος στη σημερινή του διάταξη θητεύει… υπηρεσιακώς και όχι οργανικά σε μια πολιτική αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Το μαρτυρούν αυτό τα κενά και η έλλειψη συνέχειας από τομέα σε τομέα της κρατικής πολιτικής. Και επίσης, το επίπεδο του διαλόγου που διεξάγεται ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Χαρακτηριστική ήταν η πρόσφατη συζήτηση για την κύρωση της συμφωνίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ διέπρεψε στη μικροπολιτική του ‘παρών’, και ήταν πραγματικά αστείο να διαβάζει κανείς την υποκρισία μιας ‘σκληρής γραμμής’ που διατύπωναν οι… ντήλερ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ενώ, μόλις πριν ελάχιστους μήνες, ο Αλέξης Τσίπρας ζητούσε από το έδρανο της Βουλής να επιβάλει την ομερτά για τη Νοβάρτις σε αντάλλαγμα για τη συναίνεση στα ελληνοτουρκικά. Να αναφερθούμε μήπως στους υπόλοιπους; Το ΠΑΣΟΚ που ενεργοποίησε τον… Γιώργο Παπανδρέου; Το κόμμα Βαρουφάκη που, σε συντονισμό με τους λοιπούς ‘βαρουφάκηδες’ καθηγητές διεθνών σχέσεων (λέγε με Αλέξη Ηρακλείδη), λειτουργούν ως γραφείο τύπου των ισλαμοφασιστικών θέσεων Ερντογάν μέσα στην Ελλάδα; Τον ‘πουτινικό’ Βελόπουλο που καταψηφίζει κι αυτός τη συμφωνία με την Αίγυπτο γιατί τα αφεντικά του έχουν στρατηγική συμμαχία με την Τουρκία; Ή το ΚΚΕ που χρησιμοποιεί τον αντι-ιμπεριαλισμό ως υπεκφυγή για να μην πάρει ποτέ καθαρή θέση, φροντίζοντας πάντα κι εκείνο να σιωπά για τον άθλιο ρόλο της Ρωσίας, μιας και ο Πούτιν είναι ο μακρινός ανιψιός και κληρονόμος της «σοβιετικής μητέρας»; Αυτό δεν είναι κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, είναι πολυφωνία της μιζέριας.

Έτσι, η κατάσταση διαμορφώνει από μόνη της έναν ‘οδικό χάρτη’ για τη στρατηγική αντιπολίτευση που οφείλει το Άρδην να ασκήσει από εδώ και πέρα. Όχι «μόνον» απέναντι στην κυβέρνηση, όπως έχει συνηθίσει η πολιτικάντικη αντίληψη της πολιτικής, αλλά εναντίον της πολύ ευρύτερης ατζέντας εθελοδουλίας και κατευνασμού, που εδώ και δεκαετίες έχει θεριέψει στην Ελλάδα, μεταβαλλόμενη σε «σύστημα». H πατριωτική στρατηγική είναι μία, ολική και αδιαίρετη. Δεν μπορεί η μία έκφανση της κρατικής πολιτικής να υπονομεύει την άλλη. Απαιτείται ένα εναλλακτικό σχέδιο για την χώρα, και άρα ο εθνομηδενισμός στην εκπαίδευση, η υποβάθμιση της ελληνικής παραγωγής και ο οικονομικός παρασιτισμός, η απώλεια της ενεργειακής ή της διατροφικής κυριαρχίας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και αυτή είναι η πιο ουσιαστική μομφή που μπορεί να υπάρξει απέναντι στην κυβερνητική πολιτική…

Το πρώτο στοιχείο έχει να κάνει με την κατάρριψη της έσχατης επιχειρηματολογίας των κατευναστών: η έξαρση του τουρκικού επεκτατισμού είναι κάτι το προσωρινό, που οφείλεται στην εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του ηγέτη της γειτονικής χώρας. Με βάση αυτό το επιχείρημα αναζητείται μια ευκαιρία ώστε να ξαναξεκινήσει το γαϊτανάκι μιας συμβιβαστικής διαπραγμάτευσης. Με τη συμβολή του ‘διεθνούς παράγοντα’, υποτίθεται, αυτή θα ‘κλείσει’ το ζήτημα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε η Ελλάδα να επανέλθει στην κανονικότητα. Η τελευταία γραμμή άμυνας της κατευναστικής παράταξης περιστρέφεται γύρω από το ευχολόγιο «μπόρα είναι θα περάσει». Και ως τέτοια πρέπει να αποδομηθεί, διότι η αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού είναι ζήτημα συνέχειας της ελληνικής εθνικής στρατηγικής, καθώς και πολιτικού βάθους.

Το κρίσιμο στοίχημα παίζεται στο δεύτερο επίπεδο. Πλέον δεν υπάρχει αυστηρή διάκριση μεταξύ εξωτερικής, και εσωτερικής πολιτικής, επιλογών στην άμυνα, την οικονομία, την ενέργεια ή την Παιδεία. Είναι κάτι που η παγκοσμιοποίηση έχει προκαλέσει, τη μέγιστη αλληλοδιασύνδεση των επιπέδων. Εντάσσονται όλα σε μια πολύπλοκη συνάρτηση η οποία κρίνει την εθνική αυτοδυναμία της κάθε χώρας μέσα σε ένα διεθνοποιημένο περιβάλλον. Επομένως; Δεν γίνεται να μιλάμε για αποτροπή και να αφήνουμε το μεταναστευτικό στα χέρια των ΜΚΟ, να υλοποιούν την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και της αναγκαστικής εγκατάστασης πληθυσμών (όπως γίνεται σήμερα στην πλατεία Βικτωρίας, κυριολεκτικά μέσα στην Αθήνα). Δεν μπορούμε να λέμε για εθνική άμυνα και ταυτόχρονα να ανεχόμαστε την υποβάθμιση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Όπως δεν γίνεται να μιλάμε για πολιτική εθνικής ανασυγκρότησης δίχως να λαμβάνουμε υπόψη μας τη δημογραφική πορεία της χώρας, που με την σειρά της αποκαλύπτει εν τέλει το ποια πρότυπα αξιών και τι πολιτισμός κυριαρχούν εντός της.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως η πατριωτική στρατηγική είναι μία, ολική και αδιαίρετη. Δεν μπορεί η μία έκφανση της κρατικής πολιτικής να υπονομεύει την άλλη. Απαιτείται ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα, και άρα ο εθνομηδενισμός στην εκπαίδευση, η υποβάθμιση της ελληνικής παραγωγής και ο οικονομικός παρασιτισμός, η απώλεια της ενεργειακής ή της διατροφικής κυριαρχίας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και αυτή είναι η πιο ουσιαστική μομφή που μπορεί να υπάρξει απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Εν τέλει, και όπως η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει, το να απαντήσει ένας λαός σε μια υπαρξιακή του πρόκληση είναι ζήτημα γενικής κοινωνικής κινητοποίησης και όχι μόνον του αν θα προχωρήσουμε σε μια στρατηγική συμμαχία με τη Γαλλία αγοράζοντας μια μοίρα Ραφάλ.

Επομένως, η αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού είναι ζήτημα ενός κοινωνικού συμβολαίου που περιλαμβάνει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και την κοινωνία, στα ζητήματα εκείνα που η εθνομηδενιστική παγκοσμιοποίηση έχει υπονομεύσει. Και γνωρίζουμε όλοι ποια είναι αυτά, από την άρνηση των ελίτ να εκφράσουν το εθνικό αίσθημα της βάσης –βλέπε τις αθλιότητες της επίσημης επιτροπής για τους εορτασμούς του 1821– μέχρι το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης που έχει πληγεί σοβαρά στις τελευταίες δεκαετίες.

Επίσης, θα πρέπει να προσέξουμε μια κακή νοοτροπία ισορροπιών που τείνει να επικρατήσει εντός του κυβερνητικού σχήματος: η τακτική του ‘λίγο απ’ όλα’ μπορεί να μας προσφέρει μόνο την περαιτέρω απώλεια της αξιοπιστίας μας. Δηλαδή: να ανταποκριθούμε εν μέρει στην πρόσκληση της Γαλλίας, για τη συγκρότηση ενός τόξου ενάντια στον νεο-οθωμανισμό, και, από την άλλη, να σπεύδουμε να φανούμε τα καλά παιδιά στη Γερμανία ή την Αμερική του Τραμπ, συρόμενοι σε διαπραγματεύσεις όπου οι ‘κόκκινες γραμμές’ μας θα διολισθαίνουν διαρκώς. Είναι κάτι που η Ελλάδα θα πρέπει να αποφύγει.

Εν κατακλείδι, το πλειοψηφικό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας υπέρ της αποτροπής του τουρκικού επεκτατισμού είναι πλέον δεδομένο. Σημασία έχει και το κίνητρό του. Ο ελληνισμός μπούχτισε από τις ταπεινώσεις της προηγούμενης δεκαετίας και γυρεύει πλέον να σταθεί στα πόδια του αντιμετωπίζοντας την πιο… «προαιώνια» απειλή. Μπουχτισμένος από τις δημαγωγικές ψευδοαντιστάσεις, γυρεύει να φυλάξει Θερμοπύλες έμπρακτα, με τρόπο συντεταγμένο και επί τέλους ουσιαστικό. Ίσως πρόκειται για το πιο αυθεντικό συλλογικό συναίσθημα που έχει εκφραστεί τις τελευταίες δεκαετίες. Υποκρύπτει μέσα του και μια βαθιά διάθεση ριζικής αλλαγής. Για την ακρίβεια, εγκατάλειψης όλων των παθογενειών που αντιπροσωπεύει ο νεοελληνικός μας βίος. Σε αυτές τις ανάγκες, ο δημοκρατικός πατριωτισμός έχει να προσφέρει ουσιαστικές απαντήσεις.

Ξεκινάει, επομένως, ένας νέος αγώνας δρόμου για τη διατύπωσή τους. Ομολογουμένως, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που η ίδια η πανδημία προκάλεσε, μας περιμένει ένα σκοτεινό Φθινόπωρο, όπου η εγχώρια οικονομία θα οπισθοχωρήσει σημαντικά. Μέσα σε αυτή τη στενωπό, αχνοφωτίζει μια διέξοδος: επιβεβαιώνεται και ιστορικά ότι ο ελληνισμός άντεξε την πτώση, έπεσε και ξανασηκώθηκε μόνον όταν συσπειρώθηκε γύρω από μια Μεγάλη Ιδέα. Η καθολική κοινωνική κινητοποίηση που προκάλεσε, κατέστησε με τη σειρά της εφικτό τον αυθεντικό εκσυγχρονισμό της χώρας.

Ποια είναι η σημερινή εκδοχή μιας Μεγάλης Ιδέας για τον Ελληνισμό; Η ανάγκη μας να επιβιώσουμε ως Έθνος –τα δύο ελληνικά κράτη– μας θέτει την πρόκληση να αποκρούσουμε τον τουρκικό επεκτατισμό. Μέσω αυτού του στοιχήματος επανερχόμαστε έπειτα από δεκαετίες χειμέριας νάρκης αντιμέτωποι με την ιστορία και τη γεωγραφία μας. Μπορεί ο σύγχρονος ελληνισμός να έχει περάσει από μια φάση τεράστιας αποδυνάμωσης. Ωστόσο είναι κληρονόμος ενός μεγάλου πολιτισμού. Το γεγονός αυτό μας προσφέρει μια τελευταία διέξοδο τη στιγμή που είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Ας γνωρίζουμε ότι οι λίγοι δεν υπήρξαν πάντοτε ουραγοί στην Ιστορία, ενίοτε μάλιστα, λειτούργησαν και ως πρωτοπορία.

Ο ελληνισμός, αντλώντας από την πολιτιστική του διαχρονία, τον αρχαιοελληνικό Λόγο, την ορθόδοξη πνευματικότητα, την αντιστασιακή υφή του νεότερου ελληνισμού, μπορεί να προτείνει στην αποκαμωμένη πλέον Ευρώπη μια νέα πρόταση-πρόταγμα. Για την ακρίβεια, να την ανακουφίσει από τον μηδενισμό της. Αυτό είναι το βαθύτερο, οραματικό περιεχόμενο της νέας μεγάλης ιδέας. Και πάντα στα «σύνορα» –και η Ελλάδα αποτελεί το σύνορο των κόσμων– μπορεί με τη μεγαλύτερη ενάργεια να ανευρεθεί η διέξοδος και να διατυπωθεί και η απάντηση. Καθώς η σύγκρουση με την Τουρκία δεν συνιστά απλώς μια γεωπολιτική αντιπαράθεση αλλά μια σύγκρουση πολιτισμών, οι Έλληνες, στην πρώτη γραμμή αυτής της σύγκρουσης, μπορούν να προσφέρουν καθοριστικά στη διατύπωση των όρων και των χαρακτηριστικών της.

Εξάλλου, ρόλο στην παγκόσμια σκηνή αποκτάς σήμερα όταν έχεις να προσφέρεις κάτι και όχι όταν σέρνεσαι ως παράσιτο πίσω από τους Μεγάλους. Με τα λόγια του Διονύσιου Σολωμού: «Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίον κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμόσφαιρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας, για την υλική θέση, οπού αξίζει τόσο για εκείνους οπού θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους οπού θέλουν να την αρπάξουν – και για την ηθική θέση, τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητας».

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: https://ardin-rixi.gr/archives/224848