Αίσθηση προκάλεσε δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt, το οποίο θέτει στο μικροσκόπιο την στενότερη σχέση που επιδιώκουν οι ΗΠΑ με Ελλάδα και Κύπρο, εξετάζοντάς την όμως ως προς την Τουρκία, καταλήγοντας ότι η διαφαινόμενη αλλαγή των συσχετισμών στην ανατολική Μεσόγειο εγκυμονεί κινδύνους. Σύμφωνα με την εφημερίδα, η ένταση με την Τουρκία οδηγεί την Ουάσιγκτον στην ενίσχυση των δεσμών της με την Ελλάδα και την Κύπρο, επισημαίνοντας ότι για τις δυο τελευταίες χώρες όμως αυτό είναι ριψοκίνδυνο. Το δημοσίευμα αναφέρεται εκτενώς στην ένταση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων με αφορμή τους S-400, στις τουρκικές παραβιάσεις και διεκδικήσεις στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, στην προωθούμενη εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας και ΗΠΑ αλλά και στη στήριξη της Ουάσιγκτον στα σχέδια Αθήνας και Λευκωσίας για τον αγωγό EastMed.
Η εφημερίδα σχολιάζει: «Οι σχέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Αθήνας είναι στο μεταξύ τόσο στενές όσο ήταν τελευταία φορά τη δεκαετία του 1960, πριν το καλοδεχούμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα των συνταγματαρχών της Αθήνας που προκάλεσε ένα κύμα αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Αθήνα και Ουάσιγκτον έρχονται πιο κοντά ειδικά τώρα, υπό τον αριστερό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μέχρι πριν από λίγα χρόνια και ως αρχηγός της αντιπολίτευσης εξαπέλυε μύδρους κατά του ‘αμερικανικού ιμπεριαλισμού’. Πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα της εκπληκτικής μετάλλαξης του Τσίπρα από έναν ακροαριστερό αντάρτη σε έναν νηφάλιο πραγματιστή πολιτικό».
Σύμφωνα με την ΗΒ, όπως το μεταφράζει η DW: «η ρήξη μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον αυξάνει τη γεωστρατηγική βαρύτητα της Ελλάδας. Αυτό εγκυμονεί όμως και περισσότερους κινδύνους. Σε περίπτωση κλιμάκωσης της έντασης με τις ΗΠΑ για τους S-400, η Τουρκία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν τελείως απρόβλεπτο γείτονα για τους Έλληνες και τους Κύπριους. Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Ακάρ θέλει να εγκαταστήσει μέρος των S-400 στην Κωνσταντινούπολη. Οι πύραυλοι έχουν βεληνεκές που φτάνει τα 380 χλμ. Με αυτούς η Τουρκία θα μπορούσε να καταρρίψει αεροσκάφη πάνω από τη βόρεια Ελλάδα και το ανατολικό Αιγαίο».
Αν το άρθρο ειδωθεί αυτόνομα, τότε εγείρει πολλά ερωτηματικά για την πηγή, τη στόχευση και τα κίνητρα αυτής της προσέγγισης, αλλά πολύ περισσότερα μπορούν να εξηγηθούν αν τοποθετηθεί στο σωστό πλαίσιο. Αυτό, όμως, θα μπορούσε να προσδιοριστεί είτε από εσωτερική πληροφόρηση, είτε από τη δημόσια εικόνα και την αρθρογραφία της ίδιας της εφημερίδας, η οποία φιλοξενεί δύο ακόμα θέματα για τις σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας, το ένα για την υφή της τουρκικής κοινότητας στη Γερμανία και το άλλο για τους ιστορικούς δεσμούς που δημιούργησαν οι Τούρκοι μετανάστες που εδραιώθηκαν στη Γερμανία. Επίσης, υπάρχει πάντα και η οπτική της γερμανικής γεωπολιτικής, γεωοικονομικής και ενεργειακής στρατηγικής, η οποία έχει πολλές εκφραστεί από τα media, σε μια προσπάθεια να καλλιεργηθεί το έδαφος για διεξοδικότερες προσεγγίσεις. Είναι λοιπόν προφανές ότι η εφημερίδα επιδιώκει να προσεγγίσει το ζήτημα «Τουρκία» πολύπλευρα αναδεικνύοντας οπτικές και θέτοντας προβληματικές που θα μπορούσαν να εξηγήσουν και να προκαλέσουν συζήτηση. Η Handelsblatt, όμως, σε μια προσπάθεια να αφουγκραστεί την τουρκική κοινότητα στη Γερμανία, να δείξει την ευαισθησία της και να και θέσει το θέμα σε γεωπολιτικές βάσεις, δίνει δικαιολογίες στην Τουρκία, οι οποίες ενδεχομένως, σε μια πρώτη ανάγνωση να «εξυπηρετούν» τη γερμανική στρατηγική, βραχυχρόνια, καθώς φαίνεται να στέλνει μηνύματα που στγην Αθήνα μπορεί να ερμηνευτούν ακόμα και ως προειδοποιήσεις. Η εφημερίδα, βέβαια, δεν εξετάζει το μεσομακροπρόθεσμο πλαίσιο, με τις νέες ισορροπίες, τους συμβιβασμούς, τους οικονομικούς συνεκτικούς δεσμούς και την ενεργοποίηση πολύ περισσότερων χωρών, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, σε μια προσπάθεια σταθεροποίησης της περιοχής.
Η Γερμανία, επίσης, βρίσκεται σε προστριβές με τις ΗΠΑ για το εμπόριο, το NATO, την ενέργεια και εν τέλει την ίδια την ευρωπαϊκή εμβάθυνση και ενοποίηση, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται τις κινήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή ως εν δυνάμει απειλητικές. Παραδοσιακά, το Βερολίνο επιχειρεί να παίξει ηγετικό ρόλο, αλλά τελικά περιορίζεται στον ηγεμονικό, διατηρώντας όμως τα άγχη και τη στόχευση του μεγάλου σχεδίου, καθίσταται πιο ευαίσθητο και δυνητικά νευρικό. Η ψυχολογία αυτή καθιστά εκ των πραγμάτων, τη βραχυχρόνια σταθερότητα και την αποφυγή εντάσεων σήμερα, υπέρτερες της μακροχρόνιας ηρεμίας, καθώς θεωρείται ότι τα αποτελέσματα των εντάσεων είναι αδύνατο να προβλεφθούν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη στήριξη της Ουάσιγκτον για τον Eastmed, ο οποίος θα διαφοροποιήσει το ενεργειακό μίγμα τόσο της Ελλάδας όσο και των Βαλκανίων και σε συνδυασμό με τους σταθμούς αεριοποίησης LNG σε Ρεβυθούσα και Αλεξανδρούπολη θα διαμορφώσει ένα κάθετα και οριζόντια διαφοροποιημένο μίγμα, ικανό να τροφοδοτήσει και την κεντρική Ευρώπη, αντισταθμίζοντας, σε κάποιο βαθμό την εξάρτηση από τη Ρωσία. Επίσης, παρά το γεγονός ότι αναφέρεται στον EastMed, δεν κάνει ούτε νύξη στο Ισραήλ, που είναι ο βασικός παίχτης και ασκεί επιρροή στις ΗΠΑ. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ένα από τα μηνύματα του άρθρου θα μπορούσε να απευθύνεται στην Ουάσιγκτον, επισημαίνοντας ότι ο Eastmed τελεί υπό ευρωπαϊκή έγκριση, όπως και ο Nordstream 2, στον οποίο αντιτίθενται σθεναρά οι ΗΠΑ, φτάνοντας σε σημείο να απειλήσουν ακόμα και με κυρώσεις.
https://www.crisismonitor.gr/2019/04/22/filotoyrkiko-mparaz-apo-ti-handelsblatt-kroyei-kampanaki-gia-ellada-kypro-ipa/
Η εφημερίδα σχολιάζει: «Οι σχέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Αθήνας είναι στο μεταξύ τόσο στενές όσο ήταν τελευταία φορά τη δεκαετία του 1960, πριν το καλοδεχούμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα των συνταγματαρχών της Αθήνας που προκάλεσε ένα κύμα αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Αθήνα και Ουάσιγκτον έρχονται πιο κοντά ειδικά τώρα, υπό τον αριστερό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μέχρι πριν από λίγα χρόνια και ως αρχηγός της αντιπολίτευσης εξαπέλυε μύδρους κατά του ‘αμερικανικού ιμπεριαλισμού’. Πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα της εκπληκτικής μετάλλαξης του Τσίπρα από έναν ακροαριστερό αντάρτη σε έναν νηφάλιο πραγματιστή πολιτικό».
Σύμφωνα με την ΗΒ, όπως το μεταφράζει η DW: «η ρήξη μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον αυξάνει τη γεωστρατηγική βαρύτητα της Ελλάδας. Αυτό εγκυμονεί όμως και περισσότερους κινδύνους. Σε περίπτωση κλιμάκωσης της έντασης με τις ΗΠΑ για τους S-400, η Τουρκία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν τελείως απρόβλεπτο γείτονα για τους Έλληνες και τους Κύπριους. Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Ακάρ θέλει να εγκαταστήσει μέρος των S-400 στην Κωνσταντινούπολη. Οι πύραυλοι έχουν βεληνεκές που φτάνει τα 380 χλμ. Με αυτούς η Τουρκία θα μπορούσε να καταρρίψει αεροσκάφη πάνω από τη βόρεια Ελλάδα και το ανατολικό Αιγαίο».
Αν το άρθρο ειδωθεί αυτόνομα, τότε εγείρει πολλά ερωτηματικά για την πηγή, τη στόχευση και τα κίνητρα αυτής της προσέγγισης, αλλά πολύ περισσότερα μπορούν να εξηγηθούν αν τοποθετηθεί στο σωστό πλαίσιο. Αυτό, όμως, θα μπορούσε να προσδιοριστεί είτε από εσωτερική πληροφόρηση, είτε από τη δημόσια εικόνα και την αρθρογραφία της ίδιας της εφημερίδας, η οποία φιλοξενεί δύο ακόμα θέματα για τις σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας, το ένα για την υφή της τουρκικής κοινότητας στη Γερμανία και το άλλο για τους ιστορικούς δεσμούς που δημιούργησαν οι Τούρκοι μετανάστες που εδραιώθηκαν στη Γερμανία. Επίσης, υπάρχει πάντα και η οπτική της γερμανικής γεωπολιτικής, γεωοικονομικής και ενεργειακής στρατηγικής, η οποία έχει πολλές εκφραστεί από τα media, σε μια προσπάθεια να καλλιεργηθεί το έδαφος για διεξοδικότερες προσεγγίσεις. Είναι λοιπόν προφανές ότι η εφημερίδα επιδιώκει να προσεγγίσει το ζήτημα «Τουρκία» πολύπλευρα αναδεικνύοντας οπτικές και θέτοντας προβληματικές που θα μπορούσαν να εξηγήσουν και να προκαλέσουν συζήτηση. Η Handelsblatt, όμως, σε μια προσπάθεια να αφουγκραστεί την τουρκική κοινότητα στη Γερμανία, να δείξει την ευαισθησία της και να και θέσει το θέμα σε γεωπολιτικές βάσεις, δίνει δικαιολογίες στην Τουρκία, οι οποίες ενδεχομένως, σε μια πρώτη ανάγνωση να «εξυπηρετούν» τη γερμανική στρατηγική, βραχυχρόνια, καθώς φαίνεται να στέλνει μηνύματα που στγην Αθήνα μπορεί να ερμηνευτούν ακόμα και ως προειδοποιήσεις. Η εφημερίδα, βέβαια, δεν εξετάζει το μεσομακροπρόθεσμο πλαίσιο, με τις νέες ισορροπίες, τους συμβιβασμούς, τους οικονομικούς συνεκτικούς δεσμούς και την ενεργοποίηση πολύ περισσότερων χωρών, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, σε μια προσπάθεια σταθεροποίησης της περιοχής.
Η Γερμανία, επίσης, βρίσκεται σε προστριβές με τις ΗΠΑ για το εμπόριο, το NATO, την ενέργεια και εν τέλει την ίδια την ευρωπαϊκή εμβάθυνση και ενοποίηση, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται τις κινήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή ως εν δυνάμει απειλητικές. Παραδοσιακά, το Βερολίνο επιχειρεί να παίξει ηγετικό ρόλο, αλλά τελικά περιορίζεται στον ηγεμονικό, διατηρώντας όμως τα άγχη και τη στόχευση του μεγάλου σχεδίου, καθίσταται πιο ευαίσθητο και δυνητικά νευρικό. Η ψυχολογία αυτή καθιστά εκ των πραγμάτων, τη βραχυχρόνια σταθερότητα και την αποφυγή εντάσεων σήμερα, υπέρτερες της μακροχρόνιας ηρεμίας, καθώς θεωρείται ότι τα αποτελέσματα των εντάσεων είναι αδύνατο να προβλεφθούν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη στήριξη της Ουάσιγκτον για τον Eastmed, ο οποίος θα διαφοροποιήσει το ενεργειακό μίγμα τόσο της Ελλάδας όσο και των Βαλκανίων και σε συνδυασμό με τους σταθμούς αεριοποίησης LNG σε Ρεβυθούσα και Αλεξανδρούπολη θα διαμορφώσει ένα κάθετα και οριζόντια διαφοροποιημένο μίγμα, ικανό να τροφοδοτήσει και την κεντρική Ευρώπη, αντισταθμίζοντας, σε κάποιο βαθμό την εξάρτηση από τη Ρωσία. Επίσης, παρά το γεγονός ότι αναφέρεται στον EastMed, δεν κάνει ούτε νύξη στο Ισραήλ, που είναι ο βασικός παίχτης και ασκεί επιρροή στις ΗΠΑ. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ένα από τα μηνύματα του άρθρου θα μπορούσε να απευθύνεται στην Ουάσιγκτον, επισημαίνοντας ότι ο Eastmed τελεί υπό ευρωπαϊκή έγκριση, όπως και ο Nordstream 2, στον οποίο αντιτίθενται σθεναρά οι ΗΠΑ, φτάνοντας σε σημείο να απειλήσουν ακόμα και με κυρώσεις.
https://www.crisismonitor.gr/2019/04/22/filotoyrkiko-mparaz-apo-ti-handelsblatt-kroyei-kampanaki-gia-ellada-kypro-ipa/
No comments :
Post a Comment