Στην χώρα αυτή ζούνε δύο διαφορετικές φυλές. Η μία πιστεύει στα λεφτόδεντρα. Η δεύτερη δουλεύει ασταμάτητα για να θρέψει τις φαντασιώσεις των πρώτων. Η σέχτα των λεφτόδεντρων θα έχει πάντα οπαδούς. Επειδή πάντα θα υπάρχουν ηλίθιοι που πιστεύουν ότι η ανάπτυξη έρχεται με νομοσχέδια όπως αυτό της κυρίας Αχτσιόγλου που ομιλεί περί «αναιτιολόγητης απόλυσης»… Τι λέει το νομοσχέδιο της κυρίας υπουργού; Ότι ένας εργοδότης δεν μπορεί να απολύσει εργαζόμενο δίχως επαρκή αιτιολόγηση. Και ποιος θα κρίνει το αιτιολογημένο ή το αναιτιολόγητο της απόλυσης; Τα δικαστήρια! Δηλαδή, ένας εργοδότης «παντρεύεται»στην πράξη τους εργαζόμενούς του και αυτοί μπορούν πλέον να αισθάνονται ότι είναι «ακούνητοι». Δημόσιοι Υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα! Η νεαρά κυρία Αχτσιόγλου δεν πρέπει να είχε την ατυχία ζωή της να ήταν υποχρεωμένη να συντηρήσει μια ιδιωτική επιχείρηση και να ανταγωνίζεται ένα κράτος με υπουργούς όπως η κυρία … Αχτισόγλου. Αν είχε βρεθεί μια και μόνο φορά σε αυτή την θέση δεν θα τολμούσε να σκεφτεί κάτι τόσο… «καινοτόμο»!
Ας πούμε ότι μια επιχείρηση εισέρχεται σε φάση ύφεσης και ότι η μείωση του προσωπικού είναι μια απαραίτητη κίνηση για να σωθεί η επιχείρηση και οι υπόλοιπες θέσεις εργασίας. Ο εργοδότης, λοιπόν, αποφασίζει να προχωρήσει σε απολύσεις. Οι απολυμένοι διαμαρτύρονται επειδή πιστεύουν ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να σωθεί η επιχείρηση ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι κακώς επιλέχτηκαν αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι και έτσι προσφεύγουν στην Δικαιοσύνη. Υποστηρίζουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο ότι η δική τους απόλυση είναι αναιτιολόγητη. Το δικαστήριο, λοιπόν, αποφασίζει σε πρώτο βαθμό να δικαιώσει τον εργαζόμενο. Το συνηθίζουν αυτό τα δικαστήρια στον πρώτο βαθμό. Να δικαιώνουν την εργατική τάξη και να σταυρώνουν την εργοδοσία. Σου λέει, αυτοί λεφτά έχουν, ας πληρώσουν ή ας αναζητήσουν το δίκιο τους σε ένα μεγαλύτερο δικαστήριο. Σκεφτείτε τώρα ότι η επιχείρηση έχει να αντιμετωπίσει έναν νέο μεγάλο άγνωστο χ: Το κόστος της πιθανής δικαίωσης των εργαζομένων, το οποίο μπορεί να ανατρέψει στην πράξη οποιοδήποτε σχέδιο διάσωσης. Αν ο εργαζόμενος δικαιωθεί, η επιχείρηση θα υποχρεωθεί να του καταβάλει κανονικά τις αμοιβές του για όλο αυτό το διάστημα που βρισκόταν σε δικαστικό αγώνα. Ειλικρινά, περιμένει κανείς ότι θα έρθει κάποιος να βάλει τα λεφτά του για να είναι όμηρος της κάθε κυρίας Αχτσιόγλου; Του κάθε αγοριού και κοριτσιού που επειδή κολλούσε αφίσες του Μαρξ στο πανεπιστήμιο νομίζει ότι έμαθε και πως λειτουργεί ο κόσμος…
Υπάρχουν εργοδοτικές αυθαιρεσίες και πάντα υπήρχαν. Γι' αυτό υπάρχουν και νόμοι, για να υπάρχουν κανόνες στην αγορά και να προστατεύονται οι αδύναμοι. Αλλά αυτό έχει μεγάλη απόσταση από αυτό που επιχειρεί να κάνει η κυρία Αχτσιόγλου: Πατάει πάνω στην ανασφάλεια που δημιουργεί η κρίση και κλείνει το μάτι στους εργαζόμενους, υποσχόμενη ότι θα τους εξασφαλίσει την μονιμότητα του δημοσίου στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα! Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Είναι μία δοκιμασμένη πρακτική που είτε οδήγησε ολόκληρα κράτη στην κατάρρευση, όπως έγινε με την Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της, είτε ανάγκασε ακόμη και σκληρά κομμουνιστικά καθεστώτα να αλλάξουν πολιτική, όπως συνέβη στην Κίνα. Το 1981 διέλυσαν τις μισές υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις με τον νόμο για τις προβληματικές και τους περιορισμούς στις απολύσεις. Έπειτα από 38 χρόνια δείχνουμε ότι δεν έχουμε μάθει κάτι από όλη αυτή την πορεία και ότι είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε στον δρόμο της αυτοκαταστροφής. Για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Οι ξένοι επενδυτές το έχουν πάρει το μήνυμα. Ότι στην Ελλάδα κυκλοφορεί ο επικίνδυνος ιός του κομμουνισμού. Θα προτιμήσουν, λοιπόν, να πάνε σε άλλους προορισμούς στους οποίους δεν κινδυνεύουν τα χρήματά τους. Και θα αφήσουν την Ελλάδα τελευταία. Μέχρι να βεβαιωθούν ότι έχουμε βγει από την καραντίνα και ότι δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος…
Θανάσης Μαυρίδης
https://www.liberal.gr/arthro/249078/apopsi/th-mauridis/stin-ellada-kukloforei-o-epikindunos-ios-tou-kommounismoui.html
Ας πούμε ότι μια επιχείρηση εισέρχεται σε φάση ύφεσης και ότι η μείωση του προσωπικού είναι μια απαραίτητη κίνηση για να σωθεί η επιχείρηση και οι υπόλοιπες θέσεις εργασίας. Ο εργοδότης, λοιπόν, αποφασίζει να προχωρήσει σε απολύσεις. Οι απολυμένοι διαμαρτύρονται επειδή πιστεύουν ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να σωθεί η επιχείρηση ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι κακώς επιλέχτηκαν αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι και έτσι προσφεύγουν στην Δικαιοσύνη. Υποστηρίζουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο ότι η δική τους απόλυση είναι αναιτιολόγητη. Το δικαστήριο, λοιπόν, αποφασίζει σε πρώτο βαθμό να δικαιώσει τον εργαζόμενο. Το συνηθίζουν αυτό τα δικαστήρια στον πρώτο βαθμό. Να δικαιώνουν την εργατική τάξη και να σταυρώνουν την εργοδοσία. Σου λέει, αυτοί λεφτά έχουν, ας πληρώσουν ή ας αναζητήσουν το δίκιο τους σε ένα μεγαλύτερο δικαστήριο. Σκεφτείτε τώρα ότι η επιχείρηση έχει να αντιμετωπίσει έναν νέο μεγάλο άγνωστο χ: Το κόστος της πιθανής δικαίωσης των εργαζομένων, το οποίο μπορεί να ανατρέψει στην πράξη οποιοδήποτε σχέδιο διάσωσης. Αν ο εργαζόμενος δικαιωθεί, η επιχείρηση θα υποχρεωθεί να του καταβάλει κανονικά τις αμοιβές του για όλο αυτό το διάστημα που βρισκόταν σε δικαστικό αγώνα. Ειλικρινά, περιμένει κανείς ότι θα έρθει κάποιος να βάλει τα λεφτά του για να είναι όμηρος της κάθε κυρίας Αχτσιόγλου; Του κάθε αγοριού και κοριτσιού που επειδή κολλούσε αφίσες του Μαρξ στο πανεπιστήμιο νομίζει ότι έμαθε και πως λειτουργεί ο κόσμος…
Υπάρχουν εργοδοτικές αυθαιρεσίες και πάντα υπήρχαν. Γι' αυτό υπάρχουν και νόμοι, για να υπάρχουν κανόνες στην αγορά και να προστατεύονται οι αδύναμοι. Αλλά αυτό έχει μεγάλη απόσταση από αυτό που επιχειρεί να κάνει η κυρία Αχτσιόγλου: Πατάει πάνω στην ανασφάλεια που δημιουργεί η κρίση και κλείνει το μάτι στους εργαζόμενους, υποσχόμενη ότι θα τους εξασφαλίσει την μονιμότητα του δημοσίου στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα! Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Είναι μία δοκιμασμένη πρακτική που είτε οδήγησε ολόκληρα κράτη στην κατάρρευση, όπως έγινε με την Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της, είτε ανάγκασε ακόμη και σκληρά κομμουνιστικά καθεστώτα να αλλάξουν πολιτική, όπως συνέβη στην Κίνα. Το 1981 διέλυσαν τις μισές υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις με τον νόμο για τις προβληματικές και τους περιορισμούς στις απολύσεις. Έπειτα από 38 χρόνια δείχνουμε ότι δεν έχουμε μάθει κάτι από όλη αυτή την πορεία και ότι είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε στον δρόμο της αυτοκαταστροφής. Για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Οι ξένοι επενδυτές το έχουν πάρει το μήνυμα. Ότι στην Ελλάδα κυκλοφορεί ο επικίνδυνος ιός του κομμουνισμού. Θα προτιμήσουν, λοιπόν, να πάνε σε άλλους προορισμούς στους οποίους δεν κινδυνεύουν τα χρήματά τους. Και θα αφήσουν την Ελλάδα τελευταία. Μέχρι να βεβαιωθούν ότι έχουμε βγει από την καραντίνα και ότι δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος…
Θανάσης Μαυρίδης
https://www.liberal.gr/arthro/249078/apopsi/th-mauridis/stin-ellada-kukloforei-o-epikindunos-ios-tou-kommounismoui.html
Λάβετε υπόψη σας ότι πολλοί εργοδότες όχι τώρα που υπάρχει κρίση αλλά από την εποχή της παχιας αγελάδας που έρεε το χρήμα άφθονο όχι δεν πλήρωναν τα νόμιμα αλλά μόλις τα ζητούσες σου έλεγαν περάστε από το ταμείο και στο καλό.
ReplyDeleteΣας το λέω επειδή το ζω στο πετσί μου 27 χρόνια μόνο.
Και δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.
Καλή ανάσταση με υγεία
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΧΩ ΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΟΥΤΕ Η ΠΡΩΤΗ ΟΥΤΕ Η ΔΕΥΤΕΡΗ. ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ "ΠΑΡΑΞΕΝΙΑ" , ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΑΝΤΟΧΕΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΒΛΑΚΕΙΑ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΩ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΛΛΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΩ ΦΥΛΑΚΗ.
ReplyDeleteΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ. Η ..."ΑΛΗΤΕΙΑ" ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΧΤΥΠΑ ΚΟΚΚΙΝΟ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΜΙΚΡΟ-ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΗΘΙΚΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ. ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ . ΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟΙ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΟΥΤΕ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΤΙΜΙΟ ΝΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ. ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ, ΟΙ ΥΨΗΛΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ , ΟΙ ΥΨΗΛΟΤΑΤΟΙ ΦΟΡΟΙ Κ.Λ.Π.
ΑΛΛΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ..."ΧΩΡΙΣΩ" ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ. ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΖΥΓΟ ΜΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΜΟΥ; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΣΦΑΛΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΗΛΙΘΙΑΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ ΚΑΙ ΕΞ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ.
ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΘΕΩΡΩ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗ "ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ" Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΟΥ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΕΙΣΦΟΡΑ. ΓΙΑΤΙ; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ; Ο ΜΙΣΘΟΣ ΜΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΒΑΛΑΤΕ ΚΑΘ ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΧΩΡΙΣ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΜΟΥ.
ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΕΒΛΟ ΤΟ ΟΛΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΑΥΤΗ Η ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΤΕΡΗ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΧΤΣΙΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΝΕΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ.
Υ.Γ: ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΤΡΟΧΟ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΕΝΑ ΗΔΗ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΝ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΒΙΟ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΝΕΑΣ ΡΥΘΜΙΣΕΩΣ ; ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΝΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥΜΕ;