ΣΧΟΛΙΟ "ΚΟΥΡΗΤΗΣ": ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ. ΑΠΟ ΤΟ 1982 ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΡΥΘΜΙΣΤΗΚΑΝ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ή ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ.
Ο ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΠΙΘΑΝΑ ΕΡΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΠΕΔΙΟ "ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ Η ΙΔΙΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΗ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ, ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΑΟΖ ΤΗΣ ΜΕ ΔΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΛΛΑΝΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΟΥ 1982 ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ.
ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ. ΞΕΡΩ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ "ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΔΕΣ", ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΛΟΓΙΚΟΦΑΝΩΣ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΠΙΤΑΣΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.
Υ.Γ: ΟΙ ..."ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ" ΑΠΕΡΡΙΦΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Η ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙΝΟΦΑΝΗΣ "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ" ΙΔΕΑ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΙΣ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ. ΕΠΙΣΗΣ Η ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΕΤΟΙΩΝ ΛΟΓΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΧΑΡΑΞΗ ΣΥΝΟΡΩΝ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΩΝ ΕΥΘΥΝΗΣ ΘΑ ΥΠΟΚΕΙΤΟ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΑΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ. ΛΑΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΔΛΔ ΠΟΥ ΚΑΛΩΣ ΑΠΕΡΡΙΦΘΗΣΑΝ.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) η Γερμανία είναι «ηγέτιδα», μεταξύ θεωρητικά ίσων Κρατών Μελών. Επομένως, εντός των Ευρωπαϊκών συνόρων, η Γερμανική στάση έχει βαρύνουσα σημασία για την πρόοδο των εθνικών επιδιώξεων, σχετικά με την εκμετάλλευση των υπεράκτιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις προς περαιτέρω διερεύνηση, ότι οι Γερμανικές απόψεις αποκλίνουν από τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Το έτος 1966, ως απόσταγμα εθιμικού διεθνούς δικαίου που εφαρμοζόταν, υπογράφηκαν στο Ελσίνκι της Φιλανδίας μία σειρά Κανόνων σχετικά με την εκμετάλλευση των υδάτων σε κοίτη ποταμών που διαρρέουν περισσότερα του ενός Κράτη (Helsinki Rules). Φαινομενικά οι Κανόνες αυτοί είναι άσχετοι με τις υπεράκτιες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Οι «Κανόνες του Ελσίνκι» που υιοθετήθηκαν από τον Σύνδεσμο Διεθνούς Νομοθεσίας (International Law Association), αν και ποτέ δεν καθιερώθηκαν ως Διεθνής Νομοθεσία, εντούτοις χρησιμοποιήθηκαν ως οδηγός για την επίλυση διεθνών διακρατικών θεμάτων, ακόμα και σε Αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου (International Court of Justice–ICJ). Για του λόγου το αληθές, αναφέρεται η Κρίση (Judgment) δηλαδή Απόφαση του ICJ που εκδόθηκε το 1969, η οποία αφορούσε δύο υποθέσεις που συνδικάστηκαν λόγω συνάφειας. Ήταν για τον καθορισμό Υφαλοκρηπίδας (Continental Shelf) στη Βόρεια Θάλασσα, αφενός μεταξύ Γερμανίας και Ολλανδίας και αφετέρου μεταξύ Γερμανίας και Δανίας.
Κατά την άποψη της Γερμανίας, επειδή η Βόρεια θάλασσα πρέπει να θεωρείται «κλειστή Θάλασσα» έχουν αναλογική εφαρμογή οι Κανόνες του Ελσίνκι, ακόμα και εάν το αντικείμενο της υπόθεσης δεν αφορούσε υδάτινες πηγές αλλά υποθαλάσσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Σύμφωνα με τη Γερμανική άποψη, κατά τον καθορισμό των ορίων της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των γειτονικών χωρών, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ζωτικές ανάγκες και το μέγεθος του πληθυσμού κάθε παράκτιου Κράτους. Αντίθετα, η Ολλανδία και η Δανία υιοθετούσαν την αντίληψη του διαχωρισμού της υφαλοκρηπίδας με βάση την Αρχή της Μέσης Γραμμής (equidistance line). Τελικά η Κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου δικαίωσε την Γερμανία. Βέβαια η Απόφαση αυτή του 1969 δεν καθόρισε επακριβώς τα όρια της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των γειτονικών Κρατών, αλλά έκρινε ότι στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και άλλους παράγοντες επιπλέον της Μέσης Γραμμής. Δηλαδή ο καθορισμός των ορίων θα επηρεάζεται από το μέγεθος, τον πληθυσμό και εν πολλοίς τις ζωτικές ανάγκες του κάθε συμβαλλόμενου Κράτους.
Για την Ελλάδα, σύμφωνα με τις απόψεις της νομικής Ομάδας της Παμμακεδονικής Συνομοσπονδίας, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στην Συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Παλαιά Βουλή στις 22-10-2018, με τα σχετικά Πρωτόκολλα της Συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913 (ΦΕΚ Α΄217/28-10-1913), μεταξύ άλλων καθορίστηκαν και τα νότια σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με αυτά, τα σύνορα στις Πρέσπες καθορίστηκαν λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος και τις ανάγκες σε υδάτινες πηγές του πληθυσμού των συμβαλλομένων Κρατών, δηλαδή με βάση την αντίληψη που χρόνια αργότερα εκφράστηκε με του Κανόνες του Ελσίνκι. Σύμφωνα με αυτά, το τότε Βασίλειο της Σερβίας αποκόμισε μεγάλο μέρος των λιμνών. Μετά την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα Σκόπια ως διάδοχος κατάσταση στα νότια σύνορά τους, έχοντα πολύ μικρότερο πληθυσμό, αφού ανεξαρτητοποιήθηκαν Κροατία και Σερβία, θα πρέπει να αποδώσουν στην Ελλάδα μέρος των υδάτινων πόρων και άρα επαναχάραξη των συνόρων στις Πρέσπες. Αυτό κατά την άποψη της νομικής Ομάδας που προαναφέρθηκε, αποτελεί εκχώρηση συνοριακών δικαιωμάτων εκ μέρους της Ελλάδας και σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να γίνει μόνο με Νόμο και αυξημένη πλειοψηφία.
Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, αποδέχθηκε την οριοθέτηση με βάση την Αρχή της Μέσης Γραμμής στη χάραξη των χωρικών της υδάτων με τα όμορα Κράτη στην Μαύρη Θάλασσα. Η τουρκική ηγεσία διαπίστωσε ότι εν δυνάμει θα μπορούσε ασκώντας τόσο το «εθιμικό» όσο και το «συμβατικό» διεθνές Δίκαιο, να διεκδικήσει προς όφελός της την χάραξη των θαλάσσιων συνόρων με τα γειτονικά της Κράτη, όχι με βάση τη Μέση Γραμμή αλλά με βάσει τις ζωτικές ανάγκες του πληθυσμού της. Αυτό άλλωστε το είχε διεκδικήσει και το είχε επιτύχει η Γερμανία στην Βόρεια Θάλασσα, εις βάρος της Ολλανδίας και της Δανίας. Το λάθος τους αυτό στην Μαύρη Θάλασσα αποφάσισαν οι Τούρκοι να μην το επαναλάβουν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα.
Σήμερα οι «Κανόνες του Ελσίνκι» έχουν αντικατασταθεί με την Συνθήκη του Βερολίνου. Αυτή αρχικά υπογράφτηκε το 2004 και αφού επικυρώθηκε από 36 κράτη (Ratification) έγινε αποδεκτή ως Διεθνής Νομοθεσία το 2014. Βέβαια σημαντική εξέλιξη σχετικά με το δίκαιο της θάλασσας είναι η Συνθήκη του ΟΗΕ του 1982 (United Nations Convention Law Οf the Sea – UNCLOS) η οποία θα πρέπει να μελετηθεί ενδελεχώς, διότι έχει θέσει νέα δεδομένα σχετικά με τα χωρικά ύδατα και την εκμετάλλευση της ΑΟΖ. Οι νεώτερες αυτές διεθνείς εξελίξεις καταθορύβησαν την Τουρκία, η οποία αφενός αρνήθηκε να αποδεχθεί την UNCLOS, εμμένοντας στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με βάση την κρίση του ICJ για την Βόρεια Θάλασσα και αφετέρου το 1995 με την απειλή του CASUS BELLI προσπάθησε να φρενάρει και να χειραγωγήσει με την απειλή χρήσης βίας, τις εις βάρος των συμφερόντων της διεθνείς εξελίξεις.
https://www.armyvoice.gr/2018/
Ο ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΠΙΘΑΝΑ ΕΡΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΠΕΔΙΟ "ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ Η ΙΔΙΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΗ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ, ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΑΟΖ ΤΗΣ ΜΕ ΔΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΛΛΑΝΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΟΥ 1982 ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ.
ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ. ΞΕΡΩ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ "ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΔΕΣ", ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΛΟΓΙΚΟΦΑΝΩΣ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΠΙΤΑΣΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.
Υ.Γ: ΟΙ ..."ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ" ΑΠΕΡΡΙΦΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Η ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙΝΟΦΑΝΗΣ "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ" ΙΔΕΑ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΙΣ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ. ΕΠΙΣΗΣ Η ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΕΤΟΙΩΝ ΛΟΓΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΧΑΡΑΞΗ ΣΥΝΟΡΩΝ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΩΝ ΕΥΘΥΝΗΣ ΘΑ ΥΠΟΚΕΙΤΟ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΑΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ. ΛΑΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΔΛΔ ΠΟΥ ΚΑΛΩΣ ΑΠΕΡΡΙΦΘΗΣΑΝ.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) η Γερμανία είναι «ηγέτιδα», μεταξύ θεωρητικά ίσων Κρατών Μελών. Επομένως, εντός των Ευρωπαϊκών συνόρων, η Γερμανική στάση έχει βαρύνουσα σημασία για την πρόοδο των εθνικών επιδιώξεων, σχετικά με την εκμετάλλευση των υπεράκτιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις προς περαιτέρω διερεύνηση, ότι οι Γερμανικές απόψεις αποκλίνουν από τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Το έτος 1966, ως απόσταγμα εθιμικού διεθνούς δικαίου που εφαρμοζόταν, υπογράφηκαν στο Ελσίνκι της Φιλανδίας μία σειρά Κανόνων σχετικά με την εκμετάλλευση των υδάτων σε κοίτη ποταμών που διαρρέουν περισσότερα του ενός Κράτη (Helsinki Rules). Φαινομενικά οι Κανόνες αυτοί είναι άσχετοι με τις υπεράκτιες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Οι «Κανόνες του Ελσίνκι» που υιοθετήθηκαν από τον Σύνδεσμο Διεθνούς Νομοθεσίας (International Law Association), αν και ποτέ δεν καθιερώθηκαν ως Διεθνής Νομοθεσία, εντούτοις χρησιμοποιήθηκαν ως οδηγός για την επίλυση διεθνών διακρατικών θεμάτων, ακόμα και σε Αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου (International Court of Justice–ICJ). Για του λόγου το αληθές, αναφέρεται η Κρίση (Judgment) δηλαδή Απόφαση του ICJ που εκδόθηκε το 1969, η οποία αφορούσε δύο υποθέσεις που συνδικάστηκαν λόγω συνάφειας. Ήταν για τον καθορισμό Υφαλοκρηπίδας (Continental Shelf) στη Βόρεια Θάλασσα, αφενός μεταξύ Γερμανίας και Ολλανδίας και αφετέρου μεταξύ Γερμανίας και Δανίας.
Κατά την άποψη της Γερμανίας, επειδή η Βόρεια θάλασσα πρέπει να θεωρείται «κλειστή Θάλασσα» έχουν αναλογική εφαρμογή οι Κανόνες του Ελσίνκι, ακόμα και εάν το αντικείμενο της υπόθεσης δεν αφορούσε υδάτινες πηγές αλλά υποθαλάσσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Σύμφωνα με τη Γερμανική άποψη, κατά τον καθορισμό των ορίων της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των γειτονικών χωρών, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ζωτικές ανάγκες και το μέγεθος του πληθυσμού κάθε παράκτιου Κράτους. Αντίθετα, η Ολλανδία και η Δανία υιοθετούσαν την αντίληψη του διαχωρισμού της υφαλοκρηπίδας με βάση την Αρχή της Μέσης Γραμμής (equidistance line). Τελικά η Κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου δικαίωσε την Γερμανία. Βέβαια η Απόφαση αυτή του 1969 δεν καθόρισε επακριβώς τα όρια της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των γειτονικών Κρατών, αλλά έκρινε ότι στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και άλλους παράγοντες επιπλέον της Μέσης Γραμμής. Δηλαδή ο καθορισμός των ορίων θα επηρεάζεται από το μέγεθος, τον πληθυσμό και εν πολλοίς τις ζωτικές ανάγκες του κάθε συμβαλλόμενου Κράτους.
Για την Ελλάδα, σύμφωνα με τις απόψεις της νομικής Ομάδας της Παμμακεδονικής Συνομοσπονδίας, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στην Συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Παλαιά Βουλή στις 22-10-2018, με τα σχετικά Πρωτόκολλα της Συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913 (ΦΕΚ Α΄217/28-10-1913), μεταξύ άλλων καθορίστηκαν και τα νότια σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με αυτά, τα σύνορα στις Πρέσπες καθορίστηκαν λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος και τις ανάγκες σε υδάτινες πηγές του πληθυσμού των συμβαλλομένων Κρατών, δηλαδή με βάση την αντίληψη που χρόνια αργότερα εκφράστηκε με του Κανόνες του Ελσίνκι. Σύμφωνα με αυτά, το τότε Βασίλειο της Σερβίας αποκόμισε μεγάλο μέρος των λιμνών. Μετά την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα Σκόπια ως διάδοχος κατάσταση στα νότια σύνορά τους, έχοντα πολύ μικρότερο πληθυσμό, αφού ανεξαρτητοποιήθηκαν Κροατία και Σερβία, θα πρέπει να αποδώσουν στην Ελλάδα μέρος των υδάτινων πόρων και άρα επαναχάραξη των συνόρων στις Πρέσπες. Αυτό κατά την άποψη της νομικής Ομάδας που προαναφέρθηκε, αποτελεί εκχώρηση συνοριακών δικαιωμάτων εκ μέρους της Ελλάδας και σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να γίνει μόνο με Νόμο και αυξημένη πλειοψηφία.
Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, αποδέχθηκε την οριοθέτηση με βάση την Αρχή της Μέσης Γραμμής στη χάραξη των χωρικών της υδάτων με τα όμορα Κράτη στην Μαύρη Θάλασσα. Η τουρκική ηγεσία διαπίστωσε ότι εν δυνάμει θα μπορούσε ασκώντας τόσο το «εθιμικό» όσο και το «συμβατικό» διεθνές Δίκαιο, να διεκδικήσει προς όφελός της την χάραξη των θαλάσσιων συνόρων με τα γειτονικά της Κράτη, όχι με βάση τη Μέση Γραμμή αλλά με βάσει τις ζωτικές ανάγκες του πληθυσμού της. Αυτό άλλωστε το είχε διεκδικήσει και το είχε επιτύχει η Γερμανία στην Βόρεια Θάλασσα, εις βάρος της Ολλανδίας και της Δανίας. Το λάθος τους αυτό στην Μαύρη Θάλασσα αποφάσισαν οι Τούρκοι να μην το επαναλάβουν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα.
Σήμερα οι «Κανόνες του Ελσίνκι» έχουν αντικατασταθεί με την Συνθήκη του Βερολίνου. Αυτή αρχικά υπογράφτηκε το 2004 και αφού επικυρώθηκε από 36 κράτη (Ratification) έγινε αποδεκτή ως Διεθνής Νομοθεσία το 2014. Βέβαια σημαντική εξέλιξη σχετικά με το δίκαιο της θάλασσας είναι η Συνθήκη του ΟΗΕ του 1982 (United Nations Convention Law Οf the Sea – UNCLOS) η οποία θα πρέπει να μελετηθεί ενδελεχώς, διότι έχει θέσει νέα δεδομένα σχετικά με τα χωρικά ύδατα και την εκμετάλλευση της ΑΟΖ. Οι νεώτερες αυτές διεθνείς εξελίξεις καταθορύβησαν την Τουρκία, η οποία αφενός αρνήθηκε να αποδεχθεί την UNCLOS, εμμένοντας στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με βάση την κρίση του ICJ για την Βόρεια Θάλασσα και αφετέρου το 1995 με την απειλή του CASUS BELLI προσπάθησε να φρενάρει και να χειραγωγήσει με την απειλή χρήσης βίας, τις εις βάρος των συμφερόντων της διεθνείς εξελίξεις.
https://www.armyvoice.gr/2018/
No comments :
Post a Comment