Συμπληρώθηκαν τις ημέρες που πέρασαν εκατό χρόνια από την εξέγερση των μπολσεβίκων, την οποίαν κάποιοι επιμένουν να αποκαλούν… “επανάσταση”! Δεν θα σταθώ στα τερατώδη εγκλήματα στην διάρκεια αυτής της εξεγέρσεως και στο γεγονός ότι καταδίκασε στην σκλαβιά και την τυραννία έναν μεγάλο Ορθόδοξο Λαό για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια! Γιατί δυστυχώς, η κόκκινη πανούκλα πέρασε τα όρια της Ρωσίας και απλώθηκε στην μισή σχεδόν Ευρώπη για πενήντα ολόκληρα χρόνια. Η επέτειος αυτή πέρασε απαρατήρητη σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο εκτός από ελάχιστες χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, στην οποία Ελλάδα, έγιναν περίλαμπρες εκδηλώσεις όπως αυτή στο Μέγαρο Μουσικής στην οποία παρέστη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πλήθος τα αφιερώματα στις φυλλάδες, όπου κυριαρχούν τα ορφανά του Μαρξ και του Στάλιν.
Ξεχωρίζω όμως το πολυσέλιδο αφιέρωμα στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” και τα όσα είπαν δύο διακεκριμένοι διανοούμενοι της αριστεράς. Το δημοσίευμα είχε τίτλο: “Τίτος Πατρίκιος - Δημήτρης Ραυτόπουλος: Η κληρονομιά του «Οχτώβρη» - Δύο σημαντικές μορφές των ελληνικών γραμμάτων συζητούν για την κληρονομιά που άφησε πίσω της η Οκτωβριανή Επανάσταση, με αφορμή την εκατοστή της επέτειο …” και σε αυτό οι δύο αναμφισβήτητα πνευματικοί άνθρωποι κατέθεταν τις απόψεις τους.
Μιλώντας λοιπόν ο κ. Τίτος Πατρίκιος για την Οκτωβριανή επανάσταση είπε τα παρακάτω: «… Για μένα λοιπόν από τότε που ήμουν πολύ νέος, με ενέπνεε, μου έδινε δυνάμεις, μου φώτιζε τον κόσμο και μ' έκανε να θέλω να προσφέρω όσο το δυνατόν περισσότερα σ' αυτήν τη βαθύτατη αλλαγή που εξέφραζε η Οκτωβριανή Επανάσταση, η οποία όμως δεν ήταν μια απλή αλλαγή, ήταν μια αλλαγή προς έναν ιδανικό κόσμο, που ήτανε ο πρώτος σοσιαλισμός και μετά ο κομμουνισμός. Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια, κάθε τόσο, ανακάλυπτα και κάτι στρεβλό που αφορούσε την πραγματοποίησή της, στη μεταβολή της επανάστασης σε καθεστώς. Ωστόσο, πίστευα ότι ο σοσιαλισμός έχει τη δύναμη να υπερβαίνει όλες τις αδυναμίες, ακόμα κι αν οι τελευταίες οδηγούσαν σε καταστροφές και σε εγκλήματα. Πίστευα ότι όλα οφείλονται σε μια γραφειοκρατία που έχει επιπλεύσει και πως αν παραμεριστεί αυτή όλα τα θετικά στοιχεία θα επικρατήσουν στο τέλος»…
Όπως διαβάσατε παραπάνω, το γεγονός ότι απροκάλυπτα ο κομμουνισμός οδήγησε σε εγκλήματα, δεν ήταν αρκετός ο λόγος αυτός για τον γνωστό ποιητή να αναθεωρήσει τις απόψεις του και όταν τα εγκλήματα δικαιολογούνται, τότε πέφτει κάθε πρόσχημα ψευτοανθρωπισμού!
Ο άλλος άνθρωπος της τέχνης ο κ. Δημήτριος Ραυτόπουλος ευθέως ομολογεί ότι στο όνομα του μπολσεβικισμού υπήρξε μαζική εξόντωση ανθρώπων και δηλώνει: "… Για μένα ήταν η έκθεση του Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο, ο οποίος Χρουστσόφ ήταν συνένοχος του Στάλιν, όμως δεν μίλησε για τη δική του συμμετοχή στο έγκλημα, μίλησε για την κυριαρχία του Στάλιν και απέδωσε όλη την ευθύνη σε εκείνον, για να αποσείσει τη δική του και των άλλων μελών της ηγεσίας. Εκεί λοιπόν, αυτά που αποκάλυψε ο Χρουστσόφ, έστω και περιορισμένα, ήτανε συγκλονιστικά, ήτανε ασύλληπτα, ακόμα και με την εμπειρία των δυσκολιών που είχαμε, τον ερωτημάτων, των δισταγμών, ακόμα και με όλα αυτά, ξεπερνούσε κατά πολύ την πιο νοσηρή φαντασία που μπορούσε να έχει κανείς για μια τέτοια εξέλιξη μιας επανάστασης. Πώς είναι δυνατόν να εξοντώνονται μαζικά άνθρωποι σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι ήταν νέα και είχε σύνθημα "Όλα για τον άνθρωπο", που υποτίθεται ότι ήταν συνέχεια και ανώτερη κλίμακα του παραδοσιακού ανθρωπισμού; Όλα γκρεμίστηκαν κάπως απότομα. Και από εκεί και πέρα το πουλόβερ ξηλώθηκε πολύ οδυνηρά. Αλλά ακόμη επιζούσε το όνειρο, έστω και τραυματισμένο, για χρόνια …”
Στην ίδια συνέντευξη ας δούμε τι αναφέρουν και θα τα σχολιάσουμε στην συνέχεια οι δύο διανοούμενοι της αριστεράς για την Σοβιετική Ένωση:
“Δημήτριος Ραυτόπουλος: « … Στη Σοβιετική Ενωση, η εκπόρνευση των διανοουμένων ήταν εκτεταμένη. Ο μεγάλος Μαξίμ Γκόρκι έγινε ο δικηγόρος και ο υμνητής του Γκουλάγκ … Ο ίδιος ο Γκόρκι ύμνησε τον χαφιεδισμό. Είναι το περίφημο επεισόδιο με ένα 14χρονο παιδί που κατέδωσε τον πατέρα του, ο οποίος εκτελέστηκε βέβαια …”
“Τίτος Πατρίκιος: «… Σε τέτοιον βαθμό, σε τέτοιο ηθικό επίπεδο έφτασε η τρομοκρατία που δεν είχε όμοιό της σε κανένα καθεστώς, ούτε στο ναζιστικό. Σε κανένα, γενικά. Τους ξεπέρασε βέβαια όλους ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη, αλλά εκεί η κλίμακα ήταν μικρότερη. Πάντως το 1/3 του πληθυσμού εξοντώθηκε με βασανιστικό τρόπο».
Μιλάμε για ένα καθεστώς στο οποίο ένας μεγάλος δημιουργός της τέχνης, τον οποίον ακόμη θαυμάζουν και από τον οποίον εμπνέονται οι “προοδευτικοί”, ο μεγάλος όπως τον αποκαλούν Μαξίμ Γκόρκι, υμνούσε το ανατριχιαστικό γεγονός ότι ένα 14χρονο παιδί πρόδωσε τον πατέρα του στους ερυθρούς κομισάριους και εκτελέστηκε. Ένα γεγονός που θα ταίριαζε σε αρχαία ελληνική τραγωδία και το οποίο δείχνει τον ηθικό ξεπεσμό μιας ολόκληρης κοινωνίας στο όνομα του μπολσεβικισμού και που όταν το παιδί προδίδει τον πατέρα του, για τους πνευματικούς καθοδηγητές της σοβιετικής τυραννίας ήταν όχι απλά καταδικαστέο, αλλά αντίθετα… ηρωισμός!
Αυτός υπήρξε ο μπολσεβικισμός, ο οποίος άλεσε κυριολεκτικά ψυχές και συνειδήσεις και βεβαίως δεν πίστευε ούτε σε Πατρίδα, ούτε σε Θρησκεία, ούτε σε Οικογένεια.
Δεν πίστευε σε Πατρίδα γιατί με την Οκτωβριανή επανάσταση και τη συμφωνία που υπέγραψε ο Λένιν με τους Γερμανούς παρέδωσε ένα μεγάλο τμήμα της Ρωσίας στους εχθρούς της Πατρίδος.
Δεν πίστευε σε Θρησκεία και είναι γνωστό ότι δεκάδες χιλιάδες ήσαν οι Ιερείς, οι οποίοι σφαγιάσθηκαν από τους μπολσεβίκους και χιλιάδες οι Ορθόδοξοι Ναοί, που καταστράφηκαν από το ερυθρό καθεστώς.
Δεν πίστευε σε Οικογένεια και αυτό το βλέπουμε πολύ καλά στην περίπτωση του Μαξίμ Γκόρκι και της προδοσίας που ύμνησε, μιας ανίερης πράξεως για την οποία πίστευε ότι έπρεπε να υπάρξει έπαινος!
Αυτός υπήρξε ο μπολσεβικισμός και επέλεξα να παραθέσω τις απόψεις δύο αριστερών διανοουμένων, οι οποίοι προς τιμήν τους έχουν το θάρρος να καταγγέλλουν τα έργα και τις ημέρες της “Οχτωβριανής επανάστασης”, την οποία όμως υμνούν στην Πατρίδα μας οι θλιβεροί επίγονοι της Σοβιετίας, τα ορφανά του Μαρξ, που κυριαρχούν στην δημόσια ζωή, στην δημόσια ζωή της Ελλάδος, η οποία είναι το τελευταίο Σοβιέτ της Ευρώπης και επειδή όλα τα Σοβιέτ έπεσαν, καιρός είναι να πέσει και στην Ελλάδα.
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος, Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
Ξεχωρίζω όμως το πολυσέλιδο αφιέρωμα στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” και τα όσα είπαν δύο διακεκριμένοι διανοούμενοι της αριστεράς. Το δημοσίευμα είχε τίτλο: “Τίτος Πατρίκιος - Δημήτρης Ραυτόπουλος: Η κληρονομιά του «Οχτώβρη» - Δύο σημαντικές μορφές των ελληνικών γραμμάτων συζητούν για την κληρονομιά που άφησε πίσω της η Οκτωβριανή Επανάσταση, με αφορμή την εκατοστή της επέτειο …” και σε αυτό οι δύο αναμφισβήτητα πνευματικοί άνθρωποι κατέθεταν τις απόψεις τους.
Μιλώντας λοιπόν ο κ. Τίτος Πατρίκιος για την Οκτωβριανή επανάσταση είπε τα παρακάτω: «… Για μένα λοιπόν από τότε που ήμουν πολύ νέος, με ενέπνεε, μου έδινε δυνάμεις, μου φώτιζε τον κόσμο και μ' έκανε να θέλω να προσφέρω όσο το δυνατόν περισσότερα σ' αυτήν τη βαθύτατη αλλαγή που εξέφραζε η Οκτωβριανή Επανάσταση, η οποία όμως δεν ήταν μια απλή αλλαγή, ήταν μια αλλαγή προς έναν ιδανικό κόσμο, που ήτανε ο πρώτος σοσιαλισμός και μετά ο κομμουνισμός. Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια, κάθε τόσο, ανακάλυπτα και κάτι στρεβλό που αφορούσε την πραγματοποίησή της, στη μεταβολή της επανάστασης σε καθεστώς. Ωστόσο, πίστευα ότι ο σοσιαλισμός έχει τη δύναμη να υπερβαίνει όλες τις αδυναμίες, ακόμα κι αν οι τελευταίες οδηγούσαν σε καταστροφές και σε εγκλήματα. Πίστευα ότι όλα οφείλονται σε μια γραφειοκρατία που έχει επιπλεύσει και πως αν παραμεριστεί αυτή όλα τα θετικά στοιχεία θα επικρατήσουν στο τέλος»…
Όπως διαβάσατε παραπάνω, το γεγονός ότι απροκάλυπτα ο κομμουνισμός οδήγησε σε εγκλήματα, δεν ήταν αρκετός ο λόγος αυτός για τον γνωστό ποιητή να αναθεωρήσει τις απόψεις του και όταν τα εγκλήματα δικαιολογούνται, τότε πέφτει κάθε πρόσχημα ψευτοανθρωπισμού!
Ο άλλος άνθρωπος της τέχνης ο κ. Δημήτριος Ραυτόπουλος ευθέως ομολογεί ότι στο όνομα του μπολσεβικισμού υπήρξε μαζική εξόντωση ανθρώπων και δηλώνει: "… Για μένα ήταν η έκθεση του Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο, ο οποίος Χρουστσόφ ήταν συνένοχος του Στάλιν, όμως δεν μίλησε για τη δική του συμμετοχή στο έγκλημα, μίλησε για την κυριαρχία του Στάλιν και απέδωσε όλη την ευθύνη σε εκείνον, για να αποσείσει τη δική του και των άλλων μελών της ηγεσίας. Εκεί λοιπόν, αυτά που αποκάλυψε ο Χρουστσόφ, έστω και περιορισμένα, ήτανε συγκλονιστικά, ήτανε ασύλληπτα, ακόμα και με την εμπειρία των δυσκολιών που είχαμε, τον ερωτημάτων, των δισταγμών, ακόμα και με όλα αυτά, ξεπερνούσε κατά πολύ την πιο νοσηρή φαντασία που μπορούσε να έχει κανείς για μια τέτοια εξέλιξη μιας επανάστασης. Πώς είναι δυνατόν να εξοντώνονται μαζικά άνθρωποι σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι ήταν νέα και είχε σύνθημα "Όλα για τον άνθρωπο", που υποτίθεται ότι ήταν συνέχεια και ανώτερη κλίμακα του παραδοσιακού ανθρωπισμού; Όλα γκρεμίστηκαν κάπως απότομα. Και από εκεί και πέρα το πουλόβερ ξηλώθηκε πολύ οδυνηρά. Αλλά ακόμη επιζούσε το όνειρο, έστω και τραυματισμένο, για χρόνια …”
Στην ίδια συνέντευξη ας δούμε τι αναφέρουν και θα τα σχολιάσουμε στην συνέχεια οι δύο διανοούμενοι της αριστεράς για την Σοβιετική Ένωση:
“Δημήτριος Ραυτόπουλος: « … Στη Σοβιετική Ενωση, η εκπόρνευση των διανοουμένων ήταν εκτεταμένη. Ο μεγάλος Μαξίμ Γκόρκι έγινε ο δικηγόρος και ο υμνητής του Γκουλάγκ … Ο ίδιος ο Γκόρκι ύμνησε τον χαφιεδισμό. Είναι το περίφημο επεισόδιο με ένα 14χρονο παιδί που κατέδωσε τον πατέρα του, ο οποίος εκτελέστηκε βέβαια …”
“Τίτος Πατρίκιος: «… Σε τέτοιον βαθμό, σε τέτοιο ηθικό επίπεδο έφτασε η τρομοκρατία που δεν είχε όμοιό της σε κανένα καθεστώς, ούτε στο ναζιστικό. Σε κανένα, γενικά. Τους ξεπέρασε βέβαια όλους ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη, αλλά εκεί η κλίμακα ήταν μικρότερη. Πάντως το 1/3 του πληθυσμού εξοντώθηκε με βασανιστικό τρόπο».
Μιλάμε για ένα καθεστώς στο οποίο ένας μεγάλος δημιουργός της τέχνης, τον οποίον ακόμη θαυμάζουν και από τον οποίον εμπνέονται οι “προοδευτικοί”, ο μεγάλος όπως τον αποκαλούν Μαξίμ Γκόρκι, υμνούσε το ανατριχιαστικό γεγονός ότι ένα 14χρονο παιδί πρόδωσε τον πατέρα του στους ερυθρούς κομισάριους και εκτελέστηκε. Ένα γεγονός που θα ταίριαζε σε αρχαία ελληνική τραγωδία και το οποίο δείχνει τον ηθικό ξεπεσμό μιας ολόκληρης κοινωνίας στο όνομα του μπολσεβικισμού και που όταν το παιδί προδίδει τον πατέρα του, για τους πνευματικούς καθοδηγητές της σοβιετικής τυραννίας ήταν όχι απλά καταδικαστέο, αλλά αντίθετα… ηρωισμός!
Αυτός υπήρξε ο μπολσεβικισμός, ο οποίος άλεσε κυριολεκτικά ψυχές και συνειδήσεις και βεβαίως δεν πίστευε ούτε σε Πατρίδα, ούτε σε Θρησκεία, ούτε σε Οικογένεια.
Δεν πίστευε σε Πατρίδα γιατί με την Οκτωβριανή επανάσταση και τη συμφωνία που υπέγραψε ο Λένιν με τους Γερμανούς παρέδωσε ένα μεγάλο τμήμα της Ρωσίας στους εχθρούς της Πατρίδος.
Δεν πίστευε σε Θρησκεία και είναι γνωστό ότι δεκάδες χιλιάδες ήσαν οι Ιερείς, οι οποίοι σφαγιάσθηκαν από τους μπολσεβίκους και χιλιάδες οι Ορθόδοξοι Ναοί, που καταστράφηκαν από το ερυθρό καθεστώς.
Δεν πίστευε σε Οικογένεια και αυτό το βλέπουμε πολύ καλά στην περίπτωση του Μαξίμ Γκόρκι και της προδοσίας που ύμνησε, μιας ανίερης πράξεως για την οποία πίστευε ότι έπρεπε να υπάρξει έπαινος!
Αυτός υπήρξε ο μπολσεβικισμός και επέλεξα να παραθέσω τις απόψεις δύο αριστερών διανοουμένων, οι οποίοι προς τιμήν τους έχουν το θάρρος να καταγγέλλουν τα έργα και τις ημέρες της “Οχτωβριανής επανάστασης”, την οποία όμως υμνούν στην Πατρίδα μας οι θλιβεροί επίγονοι της Σοβιετίας, τα ορφανά του Μαρξ, που κυριαρχούν στην δημόσια ζωή, στην δημόσια ζωή της Ελλάδος, η οποία είναι το τελευταίο Σοβιέτ της Ευρώπης και επειδή όλα τα Σοβιέτ έπεσαν, καιρός είναι να πέσει και στην Ελλάδα.
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος, Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
No comments :
Post a Comment