Η πρώην βουλευτής και αντιπρόεδρος της Βουλής Δέσποινα Χαραλαμπίδου, από τα πολύ δραστήρια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη διάσπαση του καλοκαιριού του 2015, με επιστολή της στον υπουργό Δημόσιας Τάξης κατήγγειλε, ουσιαστικά, τη δημιουργία παρακρατικών μηχανισμών στην Ελληνική Αστυνομία. Συγκεκριμένα κατήγγειλε, με την παράθεση μάλιστα και δύο ονομάτων, ότι τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (στη Θεσσαλονίκη) ήσαν παρόντα και έδιναν εντολές στις αστυνομικές δυνάμεις κατά τις επιχειρήσεις στις 6/3/2017 στον χώρο του ΣΜΑ στα όρια του Δημοτικού Διαμερίσματος Ευκαρπίας του Δήμου Παύλου Μελά. Στην επιστολή της επισήμανε, ακόμη, πως στελέχη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ μετέχουν και στις συσκέψεις που γίνονται στην αστυνομία για να καθοριστεί η επιχειρησιακή συμπεριφορά των αστυνομικών δυνάμεων. Αν όλα αυτά συμβαίνουν, αυτό είναι ο ορισμός της δημιουργίας παρακρατικού μηχανισμού στην αστυνομία. Ένας κίνδυνος που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητος γιατί θα τον βρούμε μπροστά μας.
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, η Ελλάδα είναι ίσως το πρώτο αναρχοαυτόνομο κράτος στον κόσμο. Για λόγους που χρήζουν κοινωνιολογικής και πολιτικής μελέτης, ο αναρχοαυτόνομος χώρος διαδραματίζει στην ελληνική πολιτική ζωή ρόλο δυσανάλογο με το μέγεθός του και τη σημασία του, από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως το κράμα αναρχοαυτόνομων και αντιεξουσιαστών είναι πολιτική δύναμη στη χώρα. Μπορεί να καθορίσει ακόμη και την πολιτική ατζέντα και πάντως με τις ενέργειές του, όχι μόνο να επηρεάσει τη συμπεριφορά της πολιτικής εξουσίας με το να ενσπείρει το φόβο στοχοποιώντας πρόσωπα, αλλά και να εκθέσει τη χώρα. Όπως έγινε τελευταία με την αποστολή των φακέλων με το εκρηκτικό υλικό στο Βερολίνο και το Παρίσι. Η Ελλάδα εμφανίζεται, για ακόμη μια φορά, να μην μπορεί να λειτουργήσει στοιχειωδώς ως οργανωμένη πολιτεία.
Για την ιδεολογία των ανθρώπων αυτών, που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε διαρκή και ανελέητο πόλεμο με την εξουσία, το να φέρουν τη χώρα σε δύσκολη θέση είναι πολιτική επιτυχία. Δεν ενδιαφέρονται επίσης και για τις εντυπώσεις που θα δημιουργήσουν στο λαό, διότι θεωρούν τη στάση της κοινωνίας απαθή προς την πολιτική εξουσία. Μέρος αυτών των –νεαράς συνήθως ηλικίας– ανθρώπων είχε διεισδύσει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι άγνωστο αν παρέμεινε ή αποχώρησε. Πάντως, στο στελεχιακό του δυναμικό το κυβερνών κόμμα διαθέτει ακόμη δραστήρια στελέχη του χώρου αυτού, ακόμη και σε υψηλό επίπεδο συμβούλων του πρωθυπουργού. Αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση είναι, ίσως, η πιο ακίνδυνη.
Σε μια χώρα λοιπόν που απουσιάζει, ή διαδραματίζει μικρό ρόλο, η αστική τάξη, ο αναρχοαυτόνομος χώρος είναι ένας πόλος εξουσίας. Η χώρα βρίσκεται σε τρομερό αδιέξοδο από το οποίο μόνο μια προσφυγή στην κάλπη μπορεί να της παράσχει μια ανακούφιση, όχι με την έννοια ότι θα τη βγάλει από την κρίση αλλά ότι θα αναδιατάξει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Τα ψέματα λίγο-πολύ τελείωσαν και κανείς δεν μπορεί, πλέον, να τα χρησιμοποιήσει για να ξεγελάσει την κοινωνία. Αυτό που θα προκύψει δεν θα αντανακλά τη λαϊκή βούληση, διότι ο λαός δεν θέλει κανένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα, αλλά θα είναι μια καταγραφή τής μετά την παραπλάνηση πολιτικής βούλησης. Ζαλισμένος από τα απανωτά χτυπήματα που δέχεται από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, και τον γκεμπελικό δημόσιο λόγο των προπαγανδιστών του, ο ελληνικός λαός αφήνει να περνούν απαρατήρητες καταγγελίες τεράστιας σημασίας που έχουν να κάνουν με φαινόμενα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως εκτροπή.
Οι εξελίξεις από εδώ και πέρα δεν θα είναι ομαλές και αν τέτοιου είδους φαινόμενα δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως, δεν αποκλείεται το οτιδήποτε. Η προσπάθεια δημιουργίας παρακρατικών μηχανισμών δεν περιορίζεται, βεβαίως, στην περίπτωση αυτή. Γίνεται μια μεθοδευμένη προσπάθεια που αρχίζει από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, ακόμη και στο διαδίκτυο, και φθάνει ως τη συντήρηση ενός κοινωνικού περιθωρίου το οποίο χρησιμοποιείται ως το μακρύ δόρυ της εξουσίας, κατά το δοκούν. Όποιος νομίζει πως η χώρα θα απαλλαγεί εύκολα από αυτό που βιώνει, είναι γελασμένος. Στο πολιτικό αυτό τοπίο προσθέστε και τη διαρροή των νέων και μορφωμένων στρωμάτων της κοινωνίας στο εξωτερικό, για να σχηματιστεί μια –μερική, έστω– εικόνα της κατάστασης την οποία βιώνει η Ελλάδα. Κατάσταση που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις δυνάμεις που διεκδικούν τη λαϊκή ετυμηγορία.
http://www.pontos-news.gr/article/161582/poios-kyverna-ti-hora
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, η Ελλάδα είναι ίσως το πρώτο αναρχοαυτόνομο κράτος στον κόσμο. Για λόγους που χρήζουν κοινωνιολογικής και πολιτικής μελέτης, ο αναρχοαυτόνομος χώρος διαδραματίζει στην ελληνική πολιτική ζωή ρόλο δυσανάλογο με το μέγεθός του και τη σημασία του, από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως το κράμα αναρχοαυτόνομων και αντιεξουσιαστών είναι πολιτική δύναμη στη χώρα. Μπορεί να καθορίσει ακόμη και την πολιτική ατζέντα και πάντως με τις ενέργειές του, όχι μόνο να επηρεάσει τη συμπεριφορά της πολιτικής εξουσίας με το να ενσπείρει το φόβο στοχοποιώντας πρόσωπα, αλλά και να εκθέσει τη χώρα. Όπως έγινε τελευταία με την αποστολή των φακέλων με το εκρηκτικό υλικό στο Βερολίνο και το Παρίσι. Η Ελλάδα εμφανίζεται, για ακόμη μια φορά, να μην μπορεί να λειτουργήσει στοιχειωδώς ως οργανωμένη πολιτεία.
Για την ιδεολογία των ανθρώπων αυτών, που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε διαρκή και ανελέητο πόλεμο με την εξουσία, το να φέρουν τη χώρα σε δύσκολη θέση είναι πολιτική επιτυχία. Δεν ενδιαφέρονται επίσης και για τις εντυπώσεις που θα δημιουργήσουν στο λαό, διότι θεωρούν τη στάση της κοινωνίας απαθή προς την πολιτική εξουσία. Μέρος αυτών των –νεαράς συνήθως ηλικίας– ανθρώπων είχε διεισδύσει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι άγνωστο αν παρέμεινε ή αποχώρησε. Πάντως, στο στελεχιακό του δυναμικό το κυβερνών κόμμα διαθέτει ακόμη δραστήρια στελέχη του χώρου αυτού, ακόμη και σε υψηλό επίπεδο συμβούλων του πρωθυπουργού. Αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση είναι, ίσως, η πιο ακίνδυνη.
Σε μια χώρα λοιπόν που απουσιάζει, ή διαδραματίζει μικρό ρόλο, η αστική τάξη, ο αναρχοαυτόνομος χώρος είναι ένας πόλος εξουσίας. Η χώρα βρίσκεται σε τρομερό αδιέξοδο από το οποίο μόνο μια προσφυγή στην κάλπη μπορεί να της παράσχει μια ανακούφιση, όχι με την έννοια ότι θα τη βγάλει από την κρίση αλλά ότι θα αναδιατάξει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Τα ψέματα λίγο-πολύ τελείωσαν και κανείς δεν μπορεί, πλέον, να τα χρησιμοποιήσει για να ξεγελάσει την κοινωνία. Αυτό που θα προκύψει δεν θα αντανακλά τη λαϊκή βούληση, διότι ο λαός δεν θέλει κανένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα, αλλά θα είναι μια καταγραφή τής μετά την παραπλάνηση πολιτικής βούλησης. Ζαλισμένος από τα απανωτά χτυπήματα που δέχεται από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, και τον γκεμπελικό δημόσιο λόγο των προπαγανδιστών του, ο ελληνικός λαός αφήνει να περνούν απαρατήρητες καταγγελίες τεράστιας σημασίας που έχουν να κάνουν με φαινόμενα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως εκτροπή.
Οι εξελίξεις από εδώ και πέρα δεν θα είναι ομαλές και αν τέτοιου είδους φαινόμενα δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως, δεν αποκλείεται το οτιδήποτε. Η προσπάθεια δημιουργίας παρακρατικών μηχανισμών δεν περιορίζεται, βεβαίως, στην περίπτωση αυτή. Γίνεται μια μεθοδευμένη προσπάθεια που αρχίζει από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, ακόμη και στο διαδίκτυο, και φθάνει ως τη συντήρηση ενός κοινωνικού περιθωρίου το οποίο χρησιμοποιείται ως το μακρύ δόρυ της εξουσίας, κατά το δοκούν. Όποιος νομίζει πως η χώρα θα απαλλαγεί εύκολα από αυτό που βιώνει, είναι γελασμένος. Στο πολιτικό αυτό τοπίο προσθέστε και τη διαρροή των νέων και μορφωμένων στρωμάτων της κοινωνίας στο εξωτερικό, για να σχηματιστεί μια –μερική, έστω– εικόνα της κατάστασης την οποία βιώνει η Ελλάδα. Κατάσταση που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις δυνάμεις που διεκδικούν τη λαϊκή ετυμηγορία.
http://www.pontos-news.gr/article/161582/poios-kyverna-ti-hora
No comments :
Post a Comment