Η Ελληνική πολιτική σκακιέρα και η θέση των Εθνικιστών

Η πολιτική ζωή της Ελλάδας μπορεί να παρομοιαστεί με μία παρτίδα σκάκι. Στην μία πλευρά της σκακιέρας είναι παρατεταγμένα τα λευκά πιόνια, ο στρατός των διεθνιστών. Ασχέτως του αν αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι ή ροζ, ως κοινό χρώμα έχουν το λευκό, όπως όλοι οι «εγκληματίες του λευκού κολάρου». Ως γνωστόν, τα λευκά πιόνια κάνουν την πρώτη κίνηση στην παρτίδα. Αυτό ισχύει και στην ελληνική πολιτική σκηνή, διότι δυστυχώς οι διεθνιστές έχουν σχεδόν πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων σε πολιτικό επίπεδο. Με τα λευκά πιόνια δεν θα ασχοληθώ περισσότερο διότι, ασχέτως του ποιό από αυτά κυβερνά, η πολιτική τους είναι ίδια.

Στην άλλη πλευρά της σκακιέρας είναι παρατεταγμένα τα μαύρα πιόνια. Είναι ο στρατός των εθνικιστών. Σ’ αυτόν παρεισφρέουν κάποια «μαύρα πρόβατα» της αντίπαλης πλευράς (αγανακτισμένοι ελαφροδεξιούληδες, κομμουνιστοφάγοι της καρπαζιάς κ.α.), που προσωρινά βρίσκουν καταφύγιο στο στρατόπεδο των εθνικιστών, αλλά είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να λιποτακτήσουν και να επανακάμψουν στο στρατόπεδο των διεθνιστών. Στο μαύρο στρατόπεδο τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί απόλυτα η Χρυσή Αυγή. Είναι η «βασίλισσα» του χώρου, δηλαδή το πιόνι με την μεγαλύτερη δύναμη και το μεγαλύτερο εύρος κινήσεων. Είναι το κόμμα με την μεγαλύτερη οργάνωση, τα περισσότερα γραφεία, εφημερίδες, περιοδικά και το κυριότερο, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Υπάρχουν και οι «αξιωματικοί» στο μαύρο στρατόπεδο. Άλλοι υπακούουν στην βασίλισσα και άλλοι τραβούν τον δικό τους δρόμο. Οι τελευταίοι είναι οι λεγόμενοι οπλαρχηγοί του χώρου. Συνήθως ηγούνται κάποιου μικρού κόμματος ή ομάδας και γύρω τους συσπειρώνουν πιστούς στρατιώτες. Άλλοι είναι αγνοί εθνικιστές και άλλοι φιλόδοξοι επαγγελματίες ελευθέρας βοσκής που λυμαίνονται τον «χώρο».  Οι μεταξύ τους σχέσεις πιθανόν να μην μπορούν να ερμηνευθούν ούτε από τους καλύτερους ψυχολόγους.

Κάπου-κάπου, ειδικά πριν από τις εκάστοτε εκλογές, ο λευκός στρατός προσεγγίζει μαύρους «αξιωματικούς» και τους πείθει να πλευροκοπήσουν την εκάστοτε βασίλισσα, στην εποχή μας την Χρυσή Αυγή. Η βοήθειά τους προς το λευκό στρατόπεδο ανταμείβεται στην συνέχεια κρυφά ή φανερά… Τα «άλογα» του μαύρου στρατοπέδου είναι μεμονωμένοι εθνικιστές, σεβαστές προσωπικότητες που σε ιστορικές στιγμές κάνουν το μεγάλο άλμα εμπρός, ξεχωρίζοντας από τους υπόλοιπους στρατιώτες. Πρόκειται για άτομα καταξιωμένα στις τοπικές κοινωνίες ή στον επαγγελματικό τους χώρο. Σε δύσκολες στιγμές αναλαμβάνουν προσωπικά το βάρος του αγώνα και φέρνουν αναπάντεχα αποτελέσματα λόγω της ορμής τους. Κλασσικό παράδειγμα είναι οι εκλογικές επιτυχίες εθνικιστών υποψηφίων σε αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ευτυχώς στο στρατόπεδο των μαύρων υπάρχουν και αρκετοί «πύργοι». Είναι παλαιοί αλλά και νέοι συναγωνιστές, που όχι μόνο παραμένουν αμετακίνητοι στην ιδεολογία μας, αλλά αποτελούν και το καταφύγιο των διωκομένων ή απογοητευμένων συναγωνιστών. Στέκονται όρθιοι παρά την στενή πολιορκία που υφίστανται από τον αντίπαλο και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Ομοίως, «πύργοι» είναι διάφοροι σύλλογοι, εκδοτικοί οίκοι και μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως η εφημερίδα «Ελέθερος Κόσμος», που σε χαλεπούς καιρούς συνεχίζουν να διαδίδουν την Εθνική Ιδέα. Τα «άλογα» και οι «πύργοι» συνήθως δεν έχουν βλέψεις να γίνουν «αξιωματικοί» ή «βασιλείς» και αρκούνται στην ανιδιοτελή προσφορά προς το Έθνος.

Μεγάλος είναι και ο αριθμός των μαύρων «στρατιωτών». Ακριβώς πόσοι και ποιοι είναι αυτοί δεν είναι γνωστό. Άλλωστε, ούτε οι ψήφοι που λαμβάνουν τα εθνικιστικά κόμματα αντιστοιχούν στον αριθμό των μαύρων «στρατιωτών». Πάντως, σε ολόκληρη την Ελλάδα Έλληνες Εθνικιστές είναι έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την ανόρθωση του Έθνους. Είναι πολίτες που δεν ψηφίζουν απλά ένα εθνικιστικό κόμμα, αλλά είναι έτοιμοι να δράσουν πολιτικά. Αρκετοί με την πάροδο του χρόνου, μέσα από τον αγώνα και την προσωπική μελέτη εξελίσσονται σε «άλογα» ή «πύργους». Αυτό που λείπει είναι η κεντρική καθοδήγησή τους και ο συντονισμός από έναν ηγέτη. Κι έτσι φτάνουμε στο πιο σημαντικό πιόνι που άφησα επίτηδες για το τέλος: τον «βασιλιά».

Η έλλειψη Ηγέτη. Δυστυχώς, εδώ και πολλές δεκαετίες, το εθνικιστικό κίνημα είναι ακέφαλο. Δεν έχει αναδειχθεί ο Ηγέτης που θα ενώσει όλους τους Εθνικιστές σε έναν κοινό σκοπό. Έχουμε παρακολουθήσει πολλούς «αξιωματικούς» να προσπαθούν να γίνουν «βασιλιάδες» και γνωρίζουμε πολύ περισσότερους που θα το ήθελαν, αλλά κανείς δεν το έχει κατορθώσει. Οι πραγματικές ή υποτιθέμενες συνεργασίες, λυκοφιλίες ή συνωμοσίες «αξιωματικών» κυριαρχούν στον εθνικιστικό χώρο κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές. Ουσιαστικό όμως αποτέλεσμα δεν υπάρχει.

Είναι πασιφανές ότι υπό αυτές τις συνθήκες δεν πρόκειται το εθνικιστικό κίνημα να επιτύχει τους στόχους του. Πρέπει να υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει καταμέτρηση των δυνάμεων στο μαύρο στρατόπεδο και να αποβληθούν όσοι αποδεδειγμένα ενεργούν ως πιόνια του αντιπάλου. Δεν είναι δυνατόν ο εθνικός χώρος να συνεχίσει να είναι χώρος εργασίας λευκών πρακτόρων και καταφύγιο αδεσπότων, παραστρατημένων ή προσωρινώς αντιφρονούντων λευκών. Στην συνέχεια, πρέπει να γίνουν κρίσεις των λευκών «αξιωματικών» και κάποιοι να αποστρατευθούν, ήτοι να αφήσουν τις θέσεις τους σε «πύργους», «άλογα» ή απλούς «στρατιώτες», που έχουν την θέληση και την ικανότητα να προωθήσουν καλύτερα την ιδεολογία μας. Αποστρατεία των σημερινών «αξιωματικών» του εθνικισμού δεν σημαίνει ακύρωση του έργου τους αλλά μετάπτωσή σε κατάσταση εφεδρείας, δηλαδή σε θέσεις συμβουλευτικές και βοηθητικές εντός του κινήματος.

Τέλος, θα πρέπει όλοι να θέσουμε στην άκρη προσωπικούς εγωισμούς, ανταγωνισμούς και πικρίες. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι πιθανόν να μην είμαστε γεννημένοι ηγέτες και ίσως να πρέπει να ανοίξουμε τον δρόμο σε κάποιους που είναι καταλληλότεροι από εμάς. Άλλωστε, οι ηγέτες ξεχωρίζουν από μικρή ηλικία και για κάποιους το τραίνο έχει περάσει. Μήπως ήρθε ο καιρός κάποιοι να αποσυρθούν και να γράψουν τα απομνημονεύματά τους, ώστε να ανοίξει ο δρόμος στους επόμενους για να γράψουν Ιστορία;

ΥΓ: Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται και στον εθνικό χώρο, το παρόν άρθρο με μικρές αλλαγές θα μπορούσε να έχει γραφεί πριν μία, δύο ή και περισσότερες δεκαετίες και να είναι συνεχώς επίκαιρο. Είθε να χάσει την επικαιρότητά του το συντομότερο δυνατό.

του Χρήστου Μπίσδα