Η είδηση προκύπτει από την κορυφαία έκθεση αμυντικού υλικού IDEX 2017 που βρίσκεται σε εξέλιξη στο Άμπου Ντάμπι, καθώς οι Ρώσοι ανακοίνωσαν συμφωνία βιομηχανικής συνεργασίας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) για τη ανάπτυξη «ελαφρού μαχητικού αεροσκάφους πέμπτης γενιάς». Εκ πρώτης όψεως μοιάζει για μια συνεργασία που αφορά στο νέο MiG-35 το οποίο διαφημίζουν οι Ρώσοι ως σχεδόν πέμπτης γενιάς (4+++ αναφέρουν συγκεκριμένα), και ενδεχομένως να είναι (αν και χρήζει διευκρίνησης ο ορισμός της «γενιάς», τι περιλαμβάνει δηλαδή, για να είμαστε βέβαιοι ότι συνεννοούμαστε), κάτι το οποίο μοιάζει αν μη τι άλλο λογικό, αν και στην IDEX 2017 ανέκυψε μέσω δηλώσεων και θέμα προμήθειας του μαχητικού Sukhoi Su-35. Στις δηλώσεις επίσης αναφέρθηκε ότι το όλο συνεργατικό σχήμα είναι στα πρώτα του βήματα, όμως και μόνο η έγερση ενός τέτοιου ζητήματος έχει προφανείς γεωπολιτικές επιπτώσεις και επηρεάζει τη διαπραγματευτική ισχύ των εμπλεκομένων χωρών στη μεγάλη εικόνα, αυτή των ευαίσθητων γεωστρατηγικών ισορροπιών της Μέσης Ανατολής. Στις υπόλοιπες πληροφορίες που μεταδίδονται από το Άμπου Ντάμπι, εμπλέκουν τόσο την Sukhoi όσο και την MiG, με την πρώτη να συνεισφέρει την έρευνα που έχει πραγματοποιήσει για τα μαχητικά πέμπτης γενιάς και τη δεύτερη «ιδέες» για την κατασκευή ενός μονοκινητήριου αεροσκάφους, αν και οριστική απόφαση για τον αριθμό των κινητήρων του αεροσκάφους δεν υπάρχει ακόμα.
Ας δούμε όμως το θέμα πιο «πρακτικά»…
Η Ρωσία φέρεται να συζητά με τους Ιρανούς την προοπτική προμήθειας μεγάλου αριθμού Su-30MKI με τη δημιουργία γραμμής παραγωγής στην ισλαμική Δημοκρατία. Πρόκειται ασφαλώς για μεγάλο πρόγραμμα συνεργασίας αν και είναι λογικό το πρόγραμμα να αφορά 200-300 μαχητικά αεροσκάφη σε βάθος χρόνου, ίσως και περισσότερα. Το πρόβλημα είναι οι δύσκολες σχέσεις Μόσχας-Τεχεράνης, οι οποίες παρά τις αναφορές περί «στρατηγικής συμμαχίας» είναι απολύτως κυμαινόμενες, αναλόγως των συμφερόντων και των προτεραιοτήτων των δυο χωρών, όπως παγίως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν (π.χ. το ζήτημα των S-300). Το σιιτικό Ιράν όμως είναι και το φόβητρο των σουνιτικών μοναρχιών του Κόλπου και μεταξύ των δυο πλευρών επικρατεί κυριολεκτικά ένας ψυχρός πόλεμος, τον οποίο κανείς δεν θα επιθυμούσε να τον δει να γίνεται «θερμός». Η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών θα έχει βαρύνουσα σημασία για μια σειρά από λόγους… Ένας λόγος είναι οι κυρώσεις εναντίον του Ιράν κάτι που οι Ρώσοι αν δε σεβάστηκαν, τουλάχιστον επικαλέστηκαν για να καθυστερήσουν την παράδοση των S-300 στην Τεχεράνη επί πολλά έτη. Είναι πιθανό αν συμβεί το ίδιο, καθώς πάντα το ζήτημα του Ιράν χρησιμοποιούνταν από τους Ρώσους ως διαπραγματευτικό χαρτί στις «συζητήσεις» με τις ΗΠΑ, αν και τώρα το ποσό θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ένα δισεκατομμύριο δολάρια που λέγεται ότι στοίχησε η προμήθεια.Ένα άλλο ζήτημα είναι η δυσαρέσκεια των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς οι μοναρχίες της Μέσης Ανατολής είναι προνομιακό πεδίο δραστηριοποίησης των αμυντικών τους βιομηχανιών. Ωστόσο, η στροφή του Μπάρακ Ομπάμα προς το σιιτικό στοιχείο της Μέσης Ανατολής και η υπογραφή πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη άλλαξε τα δεδομένα, αν και η κυβέρνηση Τραμπ δείχνει σημάδια εκ νέου αντιστροφής αυτής της τάσης.
Εν ολίγοις, η υπόθεση της συνεργασίας Ρωσίας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για την κατασκευή μαχητικού πέμπτης γενιάς έχει τον χαρακτήρα κατασκευής ενός μέσου πίεσης όλων προς όλους! Οι Ρώσοι πιέζουν τους Ιρανούς να επισπεύσουν, οι Άραβες τους Αμερικανούς να μην τους εγκαταλείψουν στο έλεος των Ιρανών… Ταυτόχρονα όμως, «χαϊδεύουν» τη Ρωσία, σε μια προσπάθεια να διαρρήξουν ή τουλάχιστον να παρεμβάλουν τον «άξονα» που πολλοί βλέπουν με το Ιράν, ενώ σε τελική ανάλυση όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα ρωσικά μαχητικά δεν μπορούν εύκολα να εξοπλίσουν και τους σιίτες και τους σουνίτες, άρα με το πρόγραμμα αυτό οι Άραβες ίσως επιδιώκουν να μην επιστρέψουν μια μαζική προμήθεια σύγχρονων ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών από την Τεχεράνη. Ως συνήθως, τέτοια προγράμματα παίρνουν πολλά χρόνια για να περάσουν σε μια ουσιαστική φάση, ώστε να αρχίσει μια χώρα να υπολογίζει τις επιπτώσεις στο ισοζύγιο ισχύος στην περιοχή από την εισαγωγή ενός νέου ποιοτικού οπλικού συστήματος. Στο μεταξύ όμως, η αξία της ανακοίνωσης σε διπλωματικό επίπεδο, δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί από κανέναν.
http://www.defence-point.gr/news/?p=171831
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα θα είναι σύντομα το πρώτο αραβικό κράτος με πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας και το πρώτο που θα ενταχθεί στην πολιτική πυρηνική λέσχη σε περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα. Εκτός από τυχόν καθυστερήσεις, ο πρώτος αντιδραστήρας της χώρας έχει προγραμματιστεί να τεθεί σε λειτουργία τον Μάιο του 2017 [1], μετά από περαιτέρω ελέγχους από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας για την διασφάλιση ότι το καύσιμο θα χρησιμοποιείται μόνο για ειρηνικούς σκοπούς [2]. Μέχρι στιγμής, το έργο είναι εντός προϋπολογισμού και εντός χρονοδιαγράμματος. Οι υπόλοιποι τρεις αντιδραστήρες των 1.400 μεγαβάτ νοτιοκορεάτικης σχεδίασης είναι υπό κατασκευή και θα συνδεθούν σταδιακά με το δίκτυο τον Μάιο του 2020.
Μαζί με αυτή την πρόοδο έχουν έρθει και οι ανησυχίες σχετικά με την χρήση των επικείμενων πυρηνικών δυνατοτήτων τους από τα αραβικά κράτη ώστε να κατασκευάσουν ένα [πυρηνικό] όπλο κάποια στιγμή στο μέλλον. Πέρυσι, ο πρώην υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Moshe Yaalon [3], δήλωσε πως «Βλέπουμε σημάδια ότι οι χώρες του αραβικού κόσμου ετοιμάζονται να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, ότι δεν είναι πρόθυμες να επαναπαυθούν με το Ιράν να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας πυρηνικής ή ατομικής βόμβας». Έναν χρόνο πριν, ο πρώην υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Γκέιτς, δήλωσε [4] ότι «η συμφωνία με το Ιράν θα προκαλέσει άλλες χώρες της περιοχής να ακολουθήσουν ισοδύναμες πυρηνικές δυνατότητες, σχεδόν σίγουρα η Σαουδική Αραβία». Και κατά την διάρκεια μιας από τις ομιλίες της στην Goldman Sachs το 2013, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν από το Wikileaks [5], η πρώην υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, δήλωσε ότι «Οι Σαουδάραβες δεν πρόκειται να περιμένουν. Ήδη προσπαθούν να βρουν το πώς θα αποκτήσουν τα δικά τους πυρηνικά όπλα. Μετά, τα Εμιράτα δεν πρόκειται να αφήσουν τους Σαουδάραβες να έχουν τα δικά τους πυρηνικά όπλα ... και τότε ο αγώνας ξεκινά».
Αλλά τα ΗΑΕ (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), τα οποία έχουν προχωρήσει περισσότερο μεταξύ των αραβικών κρατών στην επίτευξη των στόχων τους περί πυρηνικής ισχύος, έχουν χτίσει μια πειστική υπόθεση ότι χρειάζονται την πυρηνική ενέργεια για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη ζήτηση για ενέργεια, να μειώσουν την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και να ελευθερώσουν περισσότερο πετρέλαιο για εξαγωγές. Για να κατευνάσουν τις ανησυχίες για τις προθέσεις τους, σε ένα ενημερωτικό έγγραφο (white paper) τον Απρίλιο του 2008 [6], το Abu Dhabi δεσμεύτηκε να παραιτηθεί από τον εμπλουτισμό ουρανίου. Το ίδιο αντανακλάται στην συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας του 2009 [7] με τις Ηνωμένες Πολιτείες υπό το όνομα «123» (το όνομά της το πήρε από το τμήμα 123 του νόμου Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ του 1954, του οποίου η γλώσσα απαγόρευσης εμπλουτισμού και επανεπεξεργασίας αναφέρεται συχνά στην πυρηνική κοινότητα ως ο «χρυσός κανόνας της μη διάδοσης») [8]. Αυτή η συμφωνία άνοιξε τις πόρτες στην διεθνή συνεργασία, και κατά την διάρκεια της περιόδου 2008-13 τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπέγραψαν συμφωνίες με την Αργεντινή, την Αυστραλία, τον Καναδά, την Γαλλία, την Ιαπωνία, την Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο [9] για μεταφορά τεχνολογίας, ειδικών, πυρηνικών υλικών και συσκευών. Το 2009, η Korea Electric Power Corporation κέρδισε ένα συμβόλαιο για την κατασκευή των αντιδραστήρων.
Τα επιχειρήματα των ΗΑΕ για το πυρηνικό τους πρόγραμμα έχουν νόημα. Παρά το γεγονός ότι η πλούσια σε πετρέλαιο χώρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα ορυκτά καύσιμα και κατά παράδοση προτιμούσε έναν αποπυρηνικοποιημένο Κόλπο [10], αισθάνεται την πίεση να διαφοροποιήσει το ενεργειακό της μείγμα για να προστατεύσει τούς φυσικούς πόρους της χώρας και για να διατηρήσει τις εξαγωγές της. Εκτιμάται ότι, μόλις ολοκληρωθούν, οι νέοι αντιδραστήρες της χώρας θα καλύψουν πάνω από το ένα τέταρτο της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας των ΗΑΕ [11]. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη δημόσια υποστήριξη για την ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας ως έναν τρόπο για την δημιουργία θέσεων εργασίας και την μείωση της ρύπανσης. (Τα ΗΑΕ είναι σήμερα όγδοα στην λίστα της Παγκόσμιας Τράπεζας [12] των χωρών με εκπομπές CO2 ανά κάτοικο.) Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της κοινής γνώμης σχετικά με την πυρηνική τεχνολογία, η οποία πραγματοποιήθηκε το 2012, το 82% των Εμιράτων ευνοεί την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας και το 89% υποστηρίζει την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου. Επιπλέον, το 89% θεωρεί ότι η ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας ήταν «εξαιρετικά σημαντική», «πολύ σημαντική», ή «σημαντική» για τα ΗΑΕ [13].
Φυσικά, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και άλλα αραβικά κράτη δεν είναι αδιάφορα απέναντι στην ιρανική πυρηνική απειλή, ειδικά υπό το φως του Κοινού Γενικού Σχεδίου Δράσης [14] (Joint Comprehensive Plan of Action, JCPOA). Μια δημοσκόπηση διαπίστωσε ότι οι κάτοικοι των Εμιράτων είναι ακόμη πιο επιφυλακτικοί από τους Σαουδάραβες απέναντι στο JCPOA, με το 91% να δηλώνει ότι δεν υποστηρίζει την συμφωνία και το 71% να λέει ότι η συμφωνία είναι «καλή μόνο για το Ιράν, αλλά κακή για τα αραβικά κράτη» [15]. Περαιτέρω, δεδομένου ότι η πυρηνική συμφωνία επιτρέπει στο Ιράν να συνεχίσει χωρίς περιορισμούς στο μέλλον τον εμπλουτισμό ουρανίου για ειρηνικούς σκοπούς, άλλες χώρες της περιοχής έχουν δικαιολογία για τα δικά τους προγράμματα εμπλουτισμού.
http://foreignaffairs.gr/
ΣΧΟΛΙΟ "ΙΣΧΥΣ": ή ΑΝ ΑΠΛΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΘΕΣΗ ΟΙ Η.Π.Α ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΙΡΑΝ, ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΥΣΤΕΡΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ (ή/και ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ.
Ας δούμε όμως το θέμα πιο «πρακτικά»…
Η Ρωσία φέρεται να συζητά με τους Ιρανούς την προοπτική προμήθειας μεγάλου αριθμού Su-30MKI με τη δημιουργία γραμμής παραγωγής στην ισλαμική Δημοκρατία. Πρόκειται ασφαλώς για μεγάλο πρόγραμμα συνεργασίας αν και είναι λογικό το πρόγραμμα να αφορά 200-300 μαχητικά αεροσκάφη σε βάθος χρόνου, ίσως και περισσότερα. Το πρόβλημα είναι οι δύσκολες σχέσεις Μόσχας-Τεχεράνης, οι οποίες παρά τις αναφορές περί «στρατηγικής συμμαχίας» είναι απολύτως κυμαινόμενες, αναλόγως των συμφερόντων και των προτεραιοτήτων των δυο χωρών, όπως παγίως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν (π.χ. το ζήτημα των S-300). Το σιιτικό Ιράν όμως είναι και το φόβητρο των σουνιτικών μοναρχιών του Κόλπου και μεταξύ των δυο πλευρών επικρατεί κυριολεκτικά ένας ψυχρός πόλεμος, τον οποίο κανείς δεν θα επιθυμούσε να τον δει να γίνεται «θερμός». Η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών θα έχει βαρύνουσα σημασία για μια σειρά από λόγους… Ένας λόγος είναι οι κυρώσεις εναντίον του Ιράν κάτι που οι Ρώσοι αν δε σεβάστηκαν, τουλάχιστον επικαλέστηκαν για να καθυστερήσουν την παράδοση των S-300 στην Τεχεράνη επί πολλά έτη. Είναι πιθανό αν συμβεί το ίδιο, καθώς πάντα το ζήτημα του Ιράν χρησιμοποιούνταν από τους Ρώσους ως διαπραγματευτικό χαρτί στις «συζητήσεις» με τις ΗΠΑ, αν και τώρα το ποσό θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ένα δισεκατομμύριο δολάρια που λέγεται ότι στοίχησε η προμήθεια.Ένα άλλο ζήτημα είναι η δυσαρέσκεια των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς οι μοναρχίες της Μέσης Ανατολής είναι προνομιακό πεδίο δραστηριοποίησης των αμυντικών τους βιομηχανιών. Ωστόσο, η στροφή του Μπάρακ Ομπάμα προς το σιιτικό στοιχείο της Μέσης Ανατολής και η υπογραφή πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη άλλαξε τα δεδομένα, αν και η κυβέρνηση Τραμπ δείχνει σημάδια εκ νέου αντιστροφής αυτής της τάσης.
Εν ολίγοις, η υπόθεση της συνεργασίας Ρωσίας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για την κατασκευή μαχητικού πέμπτης γενιάς έχει τον χαρακτήρα κατασκευής ενός μέσου πίεσης όλων προς όλους! Οι Ρώσοι πιέζουν τους Ιρανούς να επισπεύσουν, οι Άραβες τους Αμερικανούς να μην τους εγκαταλείψουν στο έλεος των Ιρανών… Ταυτόχρονα όμως, «χαϊδεύουν» τη Ρωσία, σε μια προσπάθεια να διαρρήξουν ή τουλάχιστον να παρεμβάλουν τον «άξονα» που πολλοί βλέπουν με το Ιράν, ενώ σε τελική ανάλυση όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα ρωσικά μαχητικά δεν μπορούν εύκολα να εξοπλίσουν και τους σιίτες και τους σουνίτες, άρα με το πρόγραμμα αυτό οι Άραβες ίσως επιδιώκουν να μην επιστρέψουν μια μαζική προμήθεια σύγχρονων ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών από την Τεχεράνη. Ως συνήθως, τέτοια προγράμματα παίρνουν πολλά χρόνια για να περάσουν σε μια ουσιαστική φάση, ώστε να αρχίσει μια χώρα να υπολογίζει τις επιπτώσεις στο ισοζύγιο ισχύος στην περιοχή από την εισαγωγή ενός νέου ποιοτικού οπλικού συστήματος. Στο μεταξύ όμως, η αξία της ανακοίνωσης σε διπλωματικό επίπεδο, δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί από κανέναν.
http://www.defence-point.gr/news/?p=171831
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα θα είναι σύντομα το πρώτο αραβικό κράτος με πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας και το πρώτο που θα ενταχθεί στην πολιτική πυρηνική λέσχη σε περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα. Εκτός από τυχόν καθυστερήσεις, ο πρώτος αντιδραστήρας της χώρας έχει προγραμματιστεί να τεθεί σε λειτουργία τον Μάιο του 2017 [1], μετά από περαιτέρω ελέγχους από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας για την διασφάλιση ότι το καύσιμο θα χρησιμοποιείται μόνο για ειρηνικούς σκοπούς [2]. Μέχρι στιγμής, το έργο είναι εντός προϋπολογισμού και εντός χρονοδιαγράμματος. Οι υπόλοιποι τρεις αντιδραστήρες των 1.400 μεγαβάτ νοτιοκορεάτικης σχεδίασης είναι υπό κατασκευή και θα συνδεθούν σταδιακά με το δίκτυο τον Μάιο του 2020.
Μαζί με αυτή την πρόοδο έχουν έρθει και οι ανησυχίες σχετικά με την χρήση των επικείμενων πυρηνικών δυνατοτήτων τους από τα αραβικά κράτη ώστε να κατασκευάσουν ένα [πυρηνικό] όπλο κάποια στιγμή στο μέλλον. Πέρυσι, ο πρώην υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Moshe Yaalon [3], δήλωσε πως «Βλέπουμε σημάδια ότι οι χώρες του αραβικού κόσμου ετοιμάζονται να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, ότι δεν είναι πρόθυμες να επαναπαυθούν με το Ιράν να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας πυρηνικής ή ατομικής βόμβας». Έναν χρόνο πριν, ο πρώην υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Γκέιτς, δήλωσε [4] ότι «η συμφωνία με το Ιράν θα προκαλέσει άλλες χώρες της περιοχής να ακολουθήσουν ισοδύναμες πυρηνικές δυνατότητες, σχεδόν σίγουρα η Σαουδική Αραβία». Και κατά την διάρκεια μιας από τις ομιλίες της στην Goldman Sachs το 2013, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν από το Wikileaks [5], η πρώην υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, δήλωσε ότι «Οι Σαουδάραβες δεν πρόκειται να περιμένουν. Ήδη προσπαθούν να βρουν το πώς θα αποκτήσουν τα δικά τους πυρηνικά όπλα. Μετά, τα Εμιράτα δεν πρόκειται να αφήσουν τους Σαουδάραβες να έχουν τα δικά τους πυρηνικά όπλα ... και τότε ο αγώνας ξεκινά».
Αλλά τα ΗΑΕ (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), τα οποία έχουν προχωρήσει περισσότερο μεταξύ των αραβικών κρατών στην επίτευξη των στόχων τους περί πυρηνικής ισχύος, έχουν χτίσει μια πειστική υπόθεση ότι χρειάζονται την πυρηνική ενέργεια για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη ζήτηση για ενέργεια, να μειώσουν την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και να ελευθερώσουν περισσότερο πετρέλαιο για εξαγωγές. Για να κατευνάσουν τις ανησυχίες για τις προθέσεις τους, σε ένα ενημερωτικό έγγραφο (white paper) τον Απρίλιο του 2008 [6], το Abu Dhabi δεσμεύτηκε να παραιτηθεί από τον εμπλουτισμό ουρανίου. Το ίδιο αντανακλάται στην συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας του 2009 [7] με τις Ηνωμένες Πολιτείες υπό το όνομα «123» (το όνομά της το πήρε από το τμήμα 123 του νόμου Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ του 1954, του οποίου η γλώσσα απαγόρευσης εμπλουτισμού και επανεπεξεργασίας αναφέρεται συχνά στην πυρηνική κοινότητα ως ο «χρυσός κανόνας της μη διάδοσης») [8]. Αυτή η συμφωνία άνοιξε τις πόρτες στην διεθνή συνεργασία, και κατά την διάρκεια της περιόδου 2008-13 τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπέγραψαν συμφωνίες με την Αργεντινή, την Αυστραλία, τον Καναδά, την Γαλλία, την Ιαπωνία, την Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο [9] για μεταφορά τεχνολογίας, ειδικών, πυρηνικών υλικών και συσκευών. Το 2009, η Korea Electric Power Corporation κέρδισε ένα συμβόλαιο για την κατασκευή των αντιδραστήρων.
Τα επιχειρήματα των ΗΑΕ για το πυρηνικό τους πρόγραμμα έχουν νόημα. Παρά το γεγονός ότι η πλούσια σε πετρέλαιο χώρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα ορυκτά καύσιμα και κατά παράδοση προτιμούσε έναν αποπυρηνικοποιημένο Κόλπο [10], αισθάνεται την πίεση να διαφοροποιήσει το ενεργειακό της μείγμα για να προστατεύσει τούς φυσικούς πόρους της χώρας και για να διατηρήσει τις εξαγωγές της. Εκτιμάται ότι, μόλις ολοκληρωθούν, οι νέοι αντιδραστήρες της χώρας θα καλύψουν πάνω από το ένα τέταρτο της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας των ΗΑΕ [11]. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη δημόσια υποστήριξη για την ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας ως έναν τρόπο για την δημιουργία θέσεων εργασίας και την μείωση της ρύπανσης. (Τα ΗΑΕ είναι σήμερα όγδοα στην λίστα της Παγκόσμιας Τράπεζας [12] των χωρών με εκπομπές CO2 ανά κάτοικο.) Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της κοινής γνώμης σχετικά με την πυρηνική τεχνολογία, η οποία πραγματοποιήθηκε το 2012, το 82% των Εμιράτων ευνοεί την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας και το 89% υποστηρίζει την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου. Επιπλέον, το 89% θεωρεί ότι η ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας ήταν «εξαιρετικά σημαντική», «πολύ σημαντική», ή «σημαντική» για τα ΗΑΕ [13].
Φυσικά, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και άλλα αραβικά κράτη δεν είναι αδιάφορα απέναντι στην ιρανική πυρηνική απειλή, ειδικά υπό το φως του Κοινού Γενικού Σχεδίου Δράσης [14] (Joint Comprehensive Plan of Action, JCPOA). Μια δημοσκόπηση διαπίστωσε ότι οι κάτοικοι των Εμιράτων είναι ακόμη πιο επιφυλακτικοί από τους Σαουδάραβες απέναντι στο JCPOA, με το 91% να δηλώνει ότι δεν υποστηρίζει την συμφωνία και το 71% να λέει ότι η συμφωνία είναι «καλή μόνο για το Ιράν, αλλά κακή για τα αραβικά κράτη» [15]. Περαιτέρω, δεδομένου ότι η πυρηνική συμφωνία επιτρέπει στο Ιράν να συνεχίσει χωρίς περιορισμούς στο μέλλον τον εμπλουτισμό ουρανίου για ειρηνικούς σκοπούς, άλλες χώρες της περιοχής έχουν δικαιολογία για τα δικά τους προγράμματα εμπλουτισμού.
http://foreignaffairs.gr/
ΣΧΟΛΙΟ "ΙΣΧΥΣ": ή ΑΝ ΑΠΛΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΘΕΣΗ ΟΙ Η.Π.Α ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΙΡΑΝ, ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΥΣΤΕΡΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ (ή/και ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ.
No comments :
Post a Comment