Νέα «βόμβα» έριξαν οι Ιρανοί στο τραπέζι, καθώς ο υπουργός Άμυνας άνοιξε επισήμως με δηλώσεις του στην ιρανική τηλεόραση, θέμα προμήθειας μαχητικών αεροσκαφών από τη Ρωσία. Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα το οποίο θα προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση, καθώς ενδεχόμενος (επαν)εξοπλισμός της Ισλαμικής Δημοκρατίας με σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη, θα ανέτρεπε κάθε είδους ισορροπία στη Μέση Ανατολή. Ας μη βιαζόμαστε όμως, καθότι η υπόθεση αυτή έχει πολλές λεπτομέρειες που θα πρέπει να συνυπολογιστούν. Αρχικά ας δούμε τι είπε ο Χοσεΐν Ντεγκχάν στην ιρανική τηλεόραση.
Ανέφερε, ότι όταν με το καλό ολοκληρωθούν οι παραδόσεις των S-300 PMU-2 (SA-20 Gargoyle) από τη Ρωσία και ολοκληρωθεί η ανάπτυξη του αντιστοίχου συστήματος που ανέπτυξε η ιρανική αμυντική βιομηχανία, του Bavar-373 και μπει σε μαζική παραγωγή, τότε το Ιράν δεν θα χρειάζεται άλλα συστήματα της κατηγορίας και θα στρέψει το ενδιαφέρον της στις διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους για την προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών. Υπενθυμίζεται, ότι και στο παρελθόν είχε συζητηθεί ευρύτατα το ενδεχόμενο συμπαραγωγής του μαχητικού Su-30 στο Ιράν, όμως είχαν παρέμβει οι ΗΠΑ και άλλες χώρες, υπογραμμίζοντας πως κάτι τέτοιο θα αποτελούσε παραβίαση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Η δε Ρωσία, όπως στο ζήτημα των S-300, σεβάστηκε επί μακρόν τις κυρώσεις και δεν τις παραβίασε, πλήττοντας το οικονομικό και βιομηχανικό της συμφέρον. Η Ρωσία βέβαια έχει κι άλλους λόγους για να υφίσταται «αγόγγυστα» το κόστος αυτό.
Πρώτος και βασικότερος, όπως και με τους S-300 η ρωσική διπλωματία απέκτησε ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό «χαρτί» το οποίο χρησιμοποιήθηκε δεόντως στην προσπάθεια «ρύθμισης» των σχέσεων Τεχεράνης–Ουάσιγκτον. Πιθανότατα και μόνο η έναρξη διαπραγματεύσεων για τα Su-30 θα ήταν πολύ μεγάλο διπλωματικό δώρο για τη Μόσχα. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους Ιρανούς, οι οποίοι επίσης θα χρησιμοποιούσαν διπλωματικά το ενδεχόμενο απόκτησης σύγχρονων ρωσικών μαχητικών.
Δεύτερος, οι σχέσεις της Ρωσίας με το Ισραήλ που είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την πολιτική της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Οι ισραηλινοί, συνεπικουρούμενοι από τα σουνιτικά αραβικά κράτη πλέον, αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε προοπτική απόκτησης προηγμένου οπλικού συστήματος από το Ιράν, θεωρώντας ότι θα ήταν θέμα χρόνου προτού στραφεί εναντίον τους.
Βέβαια, όπως και στην περίπτωση της Ινδίας που μετά από πολλά χρόνια μόλις τώρα φαίνεται αχνά η προοπτική συμβολαίου για το μαχητικό Rafale παρότι επικράτησε διαγωνισμού, στο τέλος επικρατεί η ανάγκη αποκατάστασης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μια χώρα και το Ιράν δεν θα έχει επί μακρόν την πολυτέλεια να περιμένει για να αντικαταστήσει τον υπέργηρο και αναξιόπιστο αεροπορικό του στόλο. Κατά συνέπεια, καλές είναι οι προσπάθειες αποτροπής της προμήθειας του ενός ή του άλλου προηγμένου οπλικού συστήματος, όμως, όσο παρατείνεται η επίλυση του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο αγοραστής, τόσο το κίνητρό του μεγαλώνει να αψηφήσει τις αρνητικές διαστάσεις μιας κίνησης και να προχωρήσει με οποιαδήποτε λύση είναι στη διάθεση του.
http://www.defence-point.gr/news/?p=159032
Ανέφερε, ότι όταν με το καλό ολοκληρωθούν οι παραδόσεις των S-300 PMU-2 (SA-20 Gargoyle) από τη Ρωσία και ολοκληρωθεί η ανάπτυξη του αντιστοίχου συστήματος που ανέπτυξε η ιρανική αμυντική βιομηχανία, του Bavar-373 και μπει σε μαζική παραγωγή, τότε το Ιράν δεν θα χρειάζεται άλλα συστήματα της κατηγορίας και θα στρέψει το ενδιαφέρον της στις διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους για την προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών. Υπενθυμίζεται, ότι και στο παρελθόν είχε συζητηθεί ευρύτατα το ενδεχόμενο συμπαραγωγής του μαχητικού Su-30 στο Ιράν, όμως είχαν παρέμβει οι ΗΠΑ και άλλες χώρες, υπογραμμίζοντας πως κάτι τέτοιο θα αποτελούσε παραβίαση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Η δε Ρωσία, όπως στο ζήτημα των S-300, σεβάστηκε επί μακρόν τις κυρώσεις και δεν τις παραβίασε, πλήττοντας το οικονομικό και βιομηχανικό της συμφέρον. Η Ρωσία βέβαια έχει κι άλλους λόγους για να υφίσταται «αγόγγυστα» το κόστος αυτό.
Πρώτος και βασικότερος, όπως και με τους S-300 η ρωσική διπλωματία απέκτησε ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό «χαρτί» το οποίο χρησιμοποιήθηκε δεόντως στην προσπάθεια «ρύθμισης» των σχέσεων Τεχεράνης–Ουάσιγκτον. Πιθανότατα και μόνο η έναρξη διαπραγματεύσεων για τα Su-30 θα ήταν πολύ μεγάλο διπλωματικό δώρο για τη Μόσχα. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους Ιρανούς, οι οποίοι επίσης θα χρησιμοποιούσαν διπλωματικά το ενδεχόμενο απόκτησης σύγχρονων ρωσικών μαχητικών.
Δεύτερος, οι σχέσεις της Ρωσίας με το Ισραήλ που είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την πολιτική της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Οι ισραηλινοί, συνεπικουρούμενοι από τα σουνιτικά αραβικά κράτη πλέον, αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε προοπτική απόκτησης προηγμένου οπλικού συστήματος από το Ιράν, θεωρώντας ότι θα ήταν θέμα χρόνου προτού στραφεί εναντίον τους.
Βέβαια, όπως και στην περίπτωση της Ινδίας που μετά από πολλά χρόνια μόλις τώρα φαίνεται αχνά η προοπτική συμβολαίου για το μαχητικό Rafale παρότι επικράτησε διαγωνισμού, στο τέλος επικρατεί η ανάγκη αποκατάστασης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μια χώρα και το Ιράν δεν θα έχει επί μακρόν την πολυτέλεια να περιμένει για να αντικαταστήσει τον υπέργηρο και αναξιόπιστο αεροπορικό του στόλο. Κατά συνέπεια, καλές είναι οι προσπάθειες αποτροπής της προμήθειας του ενός ή του άλλου προηγμένου οπλικού συστήματος, όμως, όσο παρατείνεται η επίλυση του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο αγοραστής, τόσο το κίνητρό του μεγαλώνει να αψηφήσει τις αρνητικές διαστάσεις μιας κίνησης και να προχωρήσει με οποιαδήποτε λύση είναι στη διάθεση του.
http://www.defence-point.gr/news/?p=159032
No comments :
Post a Comment