Τελευταία έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τον Τουρκικό Στρατό με αφορμή τα διάφορα μεγαλεπήβολα και πολυδάπανα εξοπλιστικά του προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Συγκρίνοντας αυτή την κατάσταση με τα καθ’ ημάς, εύλογα προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο Ελληνικός Στρατός δεν μπορεί να ακολουθήσει επί ίσοις όροις στο πεδίο αυτό, λόγω της δεδομένης δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας. Υπάρχει όμως μια σειρά άλλων τομέων υλικών και πρακτικών, λιγότερο εντυπωσιακών, όπου αν και φαίνονται δευτερεύοντες, σε πραγματικές καταστάσεις συχνά αποδεικνύονται σημαντικότεροι από τα διάφορα εντυπωσιακά και πανάκριβα κύρια οπλικά συστήματα. Σε αυτούς τους τομείς ακόμη και σήμερα ο Ελληνικός Στρατός θα μπορούσε να κάνει πολλά, καθώς τα ποσά που απαιτούνται (ειδικά αν αναλογιστεί κανείς και ποιο θα είναι ο πρακτικό όφελος που θα προκύψει) είναι ελάχιστα. Συνεπώς το οικονομικό εδώ δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για την χρόνια αδράνεια. Διαπιστώνεται λοιπόν ότι πρόκειται ξεκάθαρα για περιπτώσεις έλλειψης βούλησης, αν όχι παντελούς αδιαφορίας…
Αντίθετα, ο Τουρκικός Στρατός δείχνει να κινείται εντελώς διαφορετικά: δρώντας έξυπνα ενώπιον των ευκαιριών που κατά καιρούς του παρουσιάζονται αλλά και εξαργυρώνοντας τα συμπεράσματα (lessons learned) που προκύπτουν από τις πολυετείς συγκρούσεις εναντίον των Κούρδων. Επιχειρήσεις που του έχουν στοιχίσει τεράστιο αριθμό θυμάτων, τα οποία όμως αναμφίβολα θα ήταν πολλαπλάσια εάν δεν είχαν υιοθετηθεί κάποιες φθηνές και στοιχειώδεις λύσεις, που όμως μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Μερικά μόνο από τα πολλά τέτοια παραδείγματα, αλλά και κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις καλύτερης δυνατής αξιοποίησης ήδη υπάρχοντος υλικού, παρουσιάζονται παρακάτω μέσα από φωτογραφίες και συγκρίσεις με το τι πράττει αντίστοιχα ο Ελληνικός Στρατός.
Πριν από αυτό, να ξεκαθαρίσουμε πως τα παρακάτω δεν έχουν ως σκοπό τον στείρο μηδενισμό και την γκρίνια άνευ προτάσεων, αλλά την κατάδειξη των σημείων όπου κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, άμεσα και οικονομικά.
Μια από τις πλέον εκτεθειμένες θέσεις είναι αυτή του πολυβολητή επί οχημάτων πάσης φύσεως. Ο Τουρκικός Στρατός το διαπίστωσε πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος σε πραγματικές επιχειρήσεις. Κατόπιν αυτού, όλες οι νεότερες παρτίδες παραγωγής των ελαφρών τ/θ οχημάτων αναγνώρισης Cobra, τα οποία βρίσκονται καθημερινά στη πρώτη γραμμή, εφοδιάζονται τηλεχειριζόμενους σταθμούς οπλισμού για πολυβόλα των 7,62mm ή 12,7mm αντί των απλών επανδρωμένων εστόρων με ελαφρύ ασπίδιο που έφεραν τα αρχικά οχήματα του τύπου. Ακόμη και στα μη εκσυγχρονισμένα Μ-113 του Τουρκικού Στρατού που υπηρετούν σε μονάδες πρώτης γραμμής, έχουν τοποθετηθεί εδώ και χρόνια ασπίδια για τον πολυβολητή ως ένα -στοιχειώδες έστω- μέτρο προστασίας. Ο Ε.Σ. μόλις πρόσφατα έδειξε να ανακαλύπτει την αξία του, επί των Μ-113 …παρ’ όλα αυτά το σχέδιο του περιμετρικού ασπιδίου που έχει εμφανιστεί σε ορισμένα ελληνικά οχήματα φαίνεται πως δημιουργεί έναν πολύ στενό χώρο, κάτι που δυσκολεύει τον πολυβολητή σε ορισμένες κινήσεις του. Τα ωοειδούς σχήματος περιμετρικά ασπίδια που έχει επιλέξει ο Τουρκικός Στρατός (και που εσχάτως εμφανίστηκε και στον Ε.Σ.) είναι σαφώς εργονομικότερα καθώς προσφέρουν αυξημένη διάμετρο περίπου στο ύψος των χεριών. Στα εκσυγχρονισμένα τουρκικά Μ-113A2T2/T3, το εσωτερικό του οχήματος έχει αποκτήσει μια νέα απλή αλλά πολύ πιο εργονομική διαμόρφωση προσαρμοζόμενη στον ρόλο της κάθε υποέκδοσης (η δε «ταπετσαρία» παραλλαγής που διακρίνεται στα εσωτερικά τοιχώματα πιθανόν είναι αντιθραυσματική επένδυση!). Πέραν αυτού, σε κάποια οχήματα του τύπου εγκαθίστανται αυτόματα βομβιδοβόλα, παραγωγής ΜΚΕΚ, τα οποία αναβαθμίζουν κατακόρυφα την ισχύ πυρός τους. Στον Ε.Σ., πέραν του προγράμματος πετρελαιοκίνησης των αρχικών οχημάτων, τα Μ-113 παραμένουν στην αρχική τους μορφή. Η πλειοψηφία δε των αυτόματων βομβιδοβόλων GMG (εκτός δηλαδή από εκείνα σε οχήματα M-1115GR και VBL) ουσιαστικά δεν έχει όχημα-φορέα και χρησιμοποιείται για βολή από το έδαφος επί απλών τριπόδων…. Έως πρόσφατα δεν υπήρχαν καν πυρομαχικά για τα όπλα αυτά (δεν είναι η πρώτη περίπτωση άλλωστε….)!
Τη στιγμή που ακόμη και αντάρτες αντιλαμβάνονται την αξία των πάσης φύσεως τηλεχειριζόμενων σταθμών οπλισμού και προσπαθούν να κατασκευάσουν με υποτυπώδη υλικά δικούς τους, ο Ε.Σ. αδιαφορεί για ένα τέτοιο κομμάτι εξοπλισμού που θα αύξανε κατακόρυφα τις ελπίδες επιβίωσης του προσωπικού του στη μάχη. Καίτοι η εγχώρια ανάπτυξη μιας «οικογένειας» τηλεχειριζόμενων σταθμών οπλισμού διαφόρων μεγεθών (από πολυβόλα 7.62mm έως πυροβόλα 30mm) είναι εφικτό σενάριο, με πάμπολλες εφαρμογές. Επίσης, πέρα από τα καθαρά επιχειρησιακά πλεονεκτήματα, θα προσέφερε και βιομηχανικά/εμπορικά οφέλη. Ακόμη όμως και όπου δεν υπάρχει αντίστοιχη δυνατότητα, ο Τουρκικός Στρατός φροντίζει να παρέχει στοιχειώδη προστασία στο προσωπικό που χειρίζεται βαρέα όπλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ταπεινό αλλά χρησιμότατο ασπίδιο στο πενηντάρι πολυβόλο σε κάποιο φυλάκιο της ΝΑ Τουρκίας. Έχετε δει ποτέ κάτι αντίστοιχο σε προετοιμασμένες θέσεις βολής ενός ελληνικού μεθοριακού φυλακίου; Εμείς όχι… Όλα αξιοποιούνται! Ακόμη και παλαιοί Α/Α έστορες με 50άρια πολυβόλα βρίσκουν και σήμερα εφαρμογή εξοπλίζοντας φυλάκια στην ΝΑ Τουρκία.
Άλλο ένα σημείο προσοχής είναι η αξιοποίηση των κυτίων πυρομαχικών αυξημένης χωρητικότητας στα όπλα αυτά, προερχόμενων επίσης από τις διάφορες Α/Α εκδόσεις, όπως τα τετράδυμα Μ-55. Πέραν κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων όπως η 32η ΤΑΞΠΝ, ο Ελληνικός Στρατός αδιαφόρησε: ενώ βρέθηκε με χιλιάδες τέτοια κυτία (από τα αποσυρθέντα δικά του Μ-55) που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την άνευ κόστους αύξηση της αναχορηγίας πυρομαχικών στα διάφορα ΤΟΜΠ του, δεν έκανε τίποτα. Αντίθετα, ο Τουρκικός Στρατός τα χρησιμοποιεί στα δικά του ΤΟΜΠ Μ-113 . Δεν χρησιμοποιεί όμως μόνο τα κυτία αλλά και ολόκληρα τα Μ-55! Τα όπλα αυτά δεν μπορούν να αποδώσουν τίποτα πλέον στον αρχικό Α/Α τους ρόλο. Παραμένουν όμως χρησιμότατα ως όπλα παροχής πυρών υποστήριξης. Γι’ αυτό και οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν αρκετά από αυτά πάνω σε εκσυγχρονισμένα Μ-113A2T2 δημιουργώντας ένα ακόμη πάμφθηνο μέσο υποστήριξης του πεζικού τους. Αντιθέτως, τα ελληνικά Μ-55 που χρησιμοποιούνταν σε αντιαποβατικό ρόλο επί απλών φορτηγών οχημάτων σε Μονάδες τις ΑΣΔΕΝ, κρίθηκε προτιμότερο να αποσυρθούν. Και όχι μόνο αυτό. Προ μερικών ετών κάποιοι …φωστήρες έκριναν σκόπιμο να προτείνουν την απόσυρση ακόμη και των υπερπολύτιμων απλών 50αριών πολυβόλων από τις υπομονάδες υποστήριξης των Ταγμάτων Πεζικού των νήσων!
Το δε πρόγραμμα τοποθέτησης πυροβόλων M-61 Vulcan από αποσυρθέντα μαχητικά της Π.Α. πάνω σε ΤΟΜΠ Μ-113 του Ε.Σ., «πάγωσε» μετά την αποστρατεία των εμπνευστών του… Μετά από διάφορα πικρά μαθήματα από πραγματικές επιχειρήσεις, ακόμη και τα οχήματα γενικής χρήσης που υπηρετούν σε μονάδες πρώτης γραμμής, ο Τουρκικός Στρατός έχει φροντίσει να τα εξοπλίσει με στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας, όπως το εικονιζόμενο Unimog με έστορα για 50άρι πολυβόλο. Μια άλλη μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια είναι πως σε όλα τα τουρκικής κατασκευής οχήματα (Unimog, Land Rover-130 κλπ.) τα καθίσματα για το προσωπικό βρίσκονται στο κέντρο της καρότσας σε διάταξη «πλάτη με πλάτη». Έτσι, σε περίπτωση ανάγκης οι επιβαίνοντες στρατιώτες μπορούν να ανοίξουν απροβλημάτιστα πυρ με τον ατομικό τους οπλισμό. Αντίθετα, στα οχήματα του Ε.Σ. (Steyr Marathon, GD290 κλπ.) τα καθίσματα είναι το τοποθετημένα στα πλευρά και με μέτωπο προς τα μέσα.
Οι Τούρκοι γνώρισαν υψηλότατες απώλειες από IED. Σύντομα τοποθέτησαν συστήματα παρεμβολής σε διάφορα οχήματα, όπως τα MRAP Kirpi που διαθέτουν (όλα!) παρεμβολείς της Aselsan, οι κεραίες των οποίων διακρίνονται επί της οροφής. Τα ελληνικά οχήματα Μ-1118GR1, φορείς ραντάρ επιτήρησης τύπου BOR-A-550, για να μπουν σε υπηρεσία χρειάστηκαν σειρά τροποποιήσεων (συμπεριλαμβανομένης και της τοποθέτησης πτύων σταθεροποίησης!) για να επιλυθούν τα προβλήματα με την κατανομή του βάρους του εξοπλισμού και ο κίνδυνος ανατροπής των οχημάτων. Αντιθέτως ο Τουρκικός Στρατός χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια δεκάδες οχήματα της αντίστοιχης έκδοσης MARS-V του εγχώριου Cobra (πάνω). Καίτοι αυτά βασίζονται στο ίδιο σασί (του M-1114), φέρουν ανάλογο ραντάρ (τουρκικής κατασκευής εξελικτικό παράγωγο του BOR) και επιπλέον και συγκρότημα Ε/Ο αισθητήρων (συνδυάζουν δηλαδή τις ολοκληρωμένες δυνατότητες των ελληνικών M-1118GR1 και M-1118GR2/φορείς MARGOT, σε ένα όχημα!), δεν φαίνεται να αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα….
Το όριο ζωής των Α/Τ εκτοξευτών μιας χρήσης M-72A2 LAW και RPG-18 του Ε.Σ.(κάτω) λήγει με ραγδαίους ρυθμούς δημιουργώντας ένα σημαντικό κενό. Από την πλευρά τους οι Τούρκοι φρόντισαν να αποκτήσουν (η εταιρεία ΜΚΕΚ) άδεια εγχώριας παραγωγής του πρώτου, με την τοπική ονομασία ER-72 ή HAR-66 (πάνω). Η γραμμή παραγωγής παραμένει μέχρι και σήμερα ανοικτή (έχοντας αποδώσει πάνω από 40.000 τεμάχια) επιτρέποντας έτσι την απρόσκοπτη ανανέωση/αναπλήρωση των αποθεμάτων. Μάλιστα έχει αναπτυχθεί και μια εγχώρια έκδοση της ρουκέτας με εκρηκτική θραυσματογόνο κεφαλή (αντί της τυπικής Α/Τ ΗΕΑΤ) για χρήση εναντίον προσωπικού. Αυτή η έκδοση έχει βάρος 1,3 κιλών (έναντι 2,5 της Α/Τ), βεληνεκές 300μ. και φονική ακτίνα 20μ. Η ελληνική αμυντική βιομηχανία (παρ’ ότι υπήρχε η εμπειρία με τα ΠΑΟ Μ-67) δεν φρόντισε να αποκτήσει άδεια παραγωγής ενός αντίστοιχου όπλου, επί σειρά ετών. Ακόμη όμως και όταν η -τότε- ΕΒΟ απέκτησε τα διακαιώματα συμπαραγωγής του σύγχρονου γαλλικού Wasp-58, ο Ε.Σ. αδιαφόρησε χαρακτηριστικά. Ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, οι Τούρκοι φρόντισαν να καλύψουν εξ ολοκλήρου της ανάγκες τους αποκτώντας δωρεάν από τα ανατολικογερμανικά αποθέματα περί τα 5.000 τεμάχια από τα αξιόπιστα, εύχρηστα και αποτελεσματικά RPG-7, μαζί με πακτωλό πυρομαχικών. Όταν αυτά άρχισαν να λήγουν, η Τουρκία προμηθεύτηκε σημαντικό αριθμό νέων, πραγματικών και εκπαιδευτικών ρουκετών από τη βουλγαρική γραμμή παραγωγής, σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές.
Ο δε Ε.Σ. (ο οποίας αγνόησε το συγκεκριμένο υλικό), είναι ο μοναδικός Νατοϊκός Στρατός που έχει προμηθευτεί σε σημαντικούς αριθμούς νέας κατασκευής ρωσικά οπλικά συστήματα. Σε κάποια από τις αγορές αυτές κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πιέσει ώστε στα Α.Ω. να συμπεριληφθούν και κάποια από τα νέα ρωσικά συστήματα της κατηγορίας (τα οποία θεωρούνται κορυφαία), τουλάχιστον για τις Ειδικές Δυνάμεις. Αντ’ αυτού αυτές παραμένουν με τα Strim των οποίων το όριο ζωής επίσης λήγει. Τα δε Carl Gustav M-2 παρέμεναν χωρίς πυρομαχικά επί σειρά ετών. Όταν επιτέλους αυτά αποκτήθηκαν, επελέγη ο παλαιότερος διαθέσιμος τότε τύπος τους. Ο Τουρκικός Στρατός θεώρησε μη ικανοποιητικό το σκοπευτικό των Α/Τ εκτοξευτών Kornet-Ε που απέκτησε και γι’ αυτό φρόντισε να το αντικαταστήσει εξαρχής με νέο, εγχώριας παραγωγής, με σημαντικά υπέρτερες δυνατότητες. Σε τουρκική υπηρεσία οι εν λόγω εκτοξευτές χρησιμοποιούνται κυρίως επί τρίποδα στο έδαφος, συνεπώς η μονή διαμόρφωσή τους είναι επαρκέστατη. Από την πλευρά του ο Ε.Σ. και διατηρεί το αρχικό ρωσικό σκοπευτικό στα δικά του συστήματα και δεν φρόντισε να αντικαταστήσει τους μονούς εκτοξευτές με άλλους υψηλότερων δυνατοτήτων που δεν εκθέτουν και τον χειριστή (όπως π.χ. ο τετραπλός Kvartet στη κάτω φωτογραφία), καίτοι εξαρχής τους προόριζε για εγκατάσταση επί των οχημάτων Hummer M-1114GR. Ο Τουρκικός Στρατός χρησιμοποιεί δεκάδες ελαφρούς πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών TR-107 και RA-7040. Δεν προσφέρουν μεγάλο βεληνεκές, ούτε διαθέτουν εξεζητημένα συστήματα σκόπευσης και ελέγχου πυρός. Είναι όμως εύκολα μεταφερόμενη και τα πυρομαχικά τους είναι πάμφθηνα. Έτσι προσφέρουν με μικρό κόστος σημαντική ισχύ πυρός για υποστήριξη Μονάδων Ειδικών Δυνάμεων και ελαφρού Πεζικού. Προ αρκετών ετών ελληνική εταιρεία είχε προσφέρει ένα αντίστοιχο σύστημα (κάτω). Η απόκτησή του ενείχε ελάχιστο κόστος καθώς στην ουσία επρόκειτο για κοινούς κάλαθους ρουκετών των 70mm (που θα μπορούσαν κάλλιστα να εξασφαλιστούν δωρεάν από τα αποθέματα της Π.Α. ή/και της Α.Σ.) επί ενός απλού δίτροχου τρέιλερ. Και πάλι όμως ο Ε.Σ. δεν έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Πέραν όμως από τα προαναφερθέντα συστήματα ελαφρών μη κατευθυνόμενων ρουκετών, ο Τουρκικός Στρατός εντάσσει μαζικά σε υπηρεσία τα τελευταία χρόνια και τις εγχώριες ρουκέτες καθοδήγησης laser τύπου Cirit. Μάλιστα, πέραν των αεροπορικών εφαρμογών (σε επιθετικά ελικόπτερα και -σύντομα- σε UAV) έχουν ήδη υιοθετηθεί κάποιες πρώτες προτάσεις επίγειας εκτόξευσης, όπως ο εικονιζόμενος σταθερός εκτοξευτής, ενώ παρουσιάζονται συνεχώς και νέες επί Α/Κ φορέων. Πρόκειται στην ουσία για ένα απλό και φθηνό εξάρτημα που μετατρέπει ένα επίσης φθηνό πυρομαχικό σε κατευθυνόμενο όπλο, πολλαπλασιάζοντας τη χρησιμότητά του. Ο Ε.Σ. δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ακόμη για πυρομαχικά αυτής της κατηγορίας, παρά την ευρύτατη γκάμα εφαρμογών που μπορεί να έχουν και την οικονομία που προσφέρουν αντί της χρήσης άλλων πολυτιμότερων και ακριβότερων κατευθυνόμενων όπλων υψηλότερων επιδόσεων. Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις εδώ και πολλά χρόνια είχαν προμηθευτεί μικρούς αριθμούς θερμικών διοπτρών φορητού οπλισμού. Επρόκειτο για σχετικά παλαιά και δύσχρηστα μοντέλα αμερικανικής σχεδίασης που κατασκευάστηκαν εγχώρια κατόπιν αδείας. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν αρχίσει να εντάσσονται μαζικά σε υπηρεσία και διάφορα (τουλάχιστον 4!) μοντέλα εγχώριας σχεδίασης, μικρότερου όγκου και βάρους και προσιτού κόστους. Αντίθετα, ο Ε.Σ. εξακολουθεί να βασίζεται σε νυχτερινές διόπτρες ενίσχυσης αστρικού φωτός που ακόμη και στην νεότερη γενιά τους υστερούν σημαντικά σε επιδόσεις σε σχέση με τις θερμικές. Παρ’ ότι υπάρχουν πλέον ελληνικές εταιρείες που προσφέρουν θερμικές σκοπευτικές διόπτρες σε προσιτές τιμές, δεν έχει υπάρξει ακόμη κάποια παραγγελία από την εγχώρια αγορά…. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για το παρελκόμενο σύστημα προσφθάλμιας οθόνης που διασυνδέεται με τις εν λόγω διόπτρες, παρέχοντας στον στρατιώτη δυνατότητα σκόπευσης υπό κάλυψη. Το αντίστοιχο τουρκικό σύστημα Korsan της Aselsan (φωτογραφία) βρίσκεται ήδη σε υπηρεσία….
Από πολύ νωρίς οι Τούρκοι αντελήφθησαν -και μέσα από πραγματικές επιχειρήσεις- την αξία των ελεύθερων σκοπευτών. Πέραν από την απόκτηση ευρείας γκάμας όπλων της συγκεκριμένης κατηγορίας, ο Τουρκικός Στρατός έχει φροντίσει να αναπτύξει αξιόλογη υποδομή για την συνεχή τριβή των ελεύθερων σκοπευτών του, ένας τομέας που με μικρό σχετικά κόστος μπορεί να αποφέρει πολλαπλάσιας αξίας επιχειρησιακά οφέλη. Όπως έχουμε πει πολλές φορές, η αδιαφορία του Ε.Σ. για το θέμα «ελεύθερος σκοπευτής» είναι χαρακτηριστική…
Μετά από αρκετά χρόνια εγχώριας παραγωγής αντιβαλλιστικών κρανών από kevlar βάσει ξένων σχεδίων, οι Τούρκοι σχεδίασαν, παράγουν και προμηθεύονται σε σημαντικές ποσότητες το δικό τους σχέδιο τέτοιου κράνους. Αντίθετα, εδώ και 10 και πλέον χρόνια και για αδιευκρίνιστους λόγους, η ΕΑΣ αδυνατεί (;) να κατασκευάσει και ο Ε.Σ. αδυνατεί (;) να προμηθευτεί 72.000+ κράνη kevlar που προσφέρονται δωρεάν βάσει παλαιότερου προγράμματος Α.Ω. Τα ανάλογα ισχύουν και με τα αντιβαλλιστικά γιλέκα. Τα υλικά αυτά σώζουν καθημερινά ζωές στο πεδίο των επιχειρήσεων εναντίον των Κούρδων ανταρτών…
Ο Τουρκικός Στρατός παρουσίασε σχετικά πρόσφατα τα νέα σχέδια αρβυλών εγχώριας παραγωγής με τα οποία θα εφοδιάσει το σύνολο του προσωπικού του. Ήδη από τη δεκαετία του ’90 φρόντισε να αποκτήσει εντελώς δωρεάν (μέσω Α.Ω. από μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα) όλο τον εξοπλισμό και την τεχνογνωσία παραγωγής αρβυλών σύγχρονων προδιαγραφών. Αντιθέτως, ο Ε.Σ. παρήγγειλε έναντι 1,5+ εκατ. ευρώ (!) μία σύγχρονη μηχανή βουλκανισμού το 2007 και την παρέλαβε το 2009, έχοντας την όμως σε αχρηστία επί σειρά ετών έκτοτε. Μόλις πρόσφατα άρχισε η αξιοποίησή της για παραγωγή νέου σχεδίου αρβυλών, και πάλι όμως με διάφορα προσκόμματα….
Παρόμοια η κατάσταση και στις εξαρτήσεις μάχης. Οι Τούρκοι επέλεξαν ένα γνωστό ξένο σχέδιο εξάρτησης τύπου γιλέκο (φωτογραφία) και βασιζόμενοι σε αυτό παράγουν πλέον εγχώρια τα δικά τους βελτιωμένα έκδοχα εφοδιάζοντας μαζικά και οικονομικά το σύνολο του προσωπικού (τελευταία υιοθετήθηκε και ένα νεότερο σχέδιο που πιθανότατα μπορεί να λάβει και πλάκες ατομικής θωράκισης). Μπορεί να μην είναι κορυφαία, είναι όμως ευκολοφόρετα και επαρκή για τις ανάγκες του μέσου στρατιώτη και, σίγουρα, καλύτερα από την εξάρτηση Μ-71 του Ε.Σ. Σε αυτόν, όχι μόνο δεν έχει γίνει κάτι ανάλογο για το «απλό» Πεζικό, αλλά τα όποια δείγματα έχει κατά καιρούς παρουσιάσει η ΔΥΠ παρέμειναν … δείγματα, ενώ ακόμη και κάποιοι διαγωνισμοί για μικρούς αριθμούς εξαρτήσεων για τις Ειδικές Δυνάμεις δεν έχουν καρποφορήσει εδώ και χρόνια. Εν έτει 2015 μάλλον κρίνεται σημαντικότερο ζήτημα το πώς θα φαίνονται τεντωμένες οι φυσιγγιοθήκες και τετραγωνισμένος ο γυλιός μάχης της Μ-71 και το πώς θα ασφαλιστούν με κολλητική ταινία οι χειροβομβίδες στις ακατάλληλες θέσεις τοποθέτησής τους….
Μετά τις αρχικές προμήθειες περιορισμένων ποσοτήτων Μ-203 και ΗΚ-79, ο Τουρκικός Στρατός απέκτησε μαζικά το εγχώριο δείγμα προσαρμοζόμενου βομβιδοβόλου (πάνω), εφοδιάζοντας με αυτό όχι μόνο τις Ειδικές του Δυνάμεις, αλλά και το σύνολο των Μονάδων Πεζικού. Το ενδιαφέρον του Ε.Σ. για όπλα αυτής της κατηγορίας παρέμεινε σε φιλολογικό επίπεδο. Ακόμη και όταν εξασφαλίστηκαν τα δικαιώματα εγχώριας συμπαραγωγής του Μ-203 με υψηλό ποσοστό ΕΠΑ, δεν δόθηκε καμία παραγγελία πέραν των Ειδικών Δυνάμεων. Ο Ε.Σ προτιμά την εικόνα του δυσκίνητου στρατιώτη-στόχου με το παλαιό Μ-79 περασμένο χιαστί στη πλάτη, τελαμώνα 6 θέσεων και τυφέκιο G-3A3 (μέση). Μπροστά σε αυτό, τα φορητά βομβιδοβόλα περιστρεφόμενου βυκίου που έχουν αποκτήσει οι Τουρκικές Ειδικές Δυνάμεις, όντως φαντάζουν εξωπραγματικά. Εντελώς δωρεάν οι Τούρκοι απέκτησαν πληθώρα αξιόπιστων τυφεκίων ελευθέρου σκοπευτή SVD Dragunov και FPK και πολυβόλων PK/PKM, όλα στο ισχυρό διαμέτρημα των 7,62x54R. Με αυτά εξόπλισαν τις Ομάδες Μάχης του Πεζικού τους. Κατ’ αντιστοιχία, η ελληνική Ομάδα Μάχης Πεζικού έχει να αντιτάξει κοινά G-3A3 με διόπτρες και ΗΚ-11A1 -αμφότερα των 7,62×51- ή, στη καλύτερη περίπτωση, Minimi. Παρ’ ότι όμως το βασικό διαμέτρημα παρέμεινε στα 7,62×51, τα τελευταία παραγγέλθηκαν στην έκδοση 5,56mm, απόφαση που δεν άλλαξε ακόμη και όταν υπήρξαν οι ευκαιρίες. Τα τακτικό μειονέκτημα είναι προφανές όταν συγκρίνουμε τα διαμετρήματα των προαναφερθέντων αυτών όπλων που αποτελούν τα βασικά οργανικά μέσα υποστήριξης της Ομάδας. Την ώρα που οι απευθείας υπαγόμενες στο τουρκικό Γ.Ε. Μονάδες Ειδικών Επιχειρήσεων αντικαθιστούσαν τα Μ-4 με ΗΚ-416A5 , η ελληνική πλευρά κατάφερνε επιτέλους να βρει λύση στο πρόβλημα με τον προβληματικό επιλογέα βολής των Μ-4/Μ-16A2. Ένα πρόβλημα που προκαλούσε ακόμη και ακούσιους πυροβολισμούς σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά χρειάστηκαν χρόνια για να βρεθεί και επιλεγεί μια λύση! Παράλληλα οι Τουρκικές Ειδικές Δυνάμεις πειραματίζονται με διάφορα «εξωτικά» όπλα, όπως τα CheyTac M200 και CornerShot, τη στιγμή που ΕΤΑ και Ζ΄ ΜΑΚ σχεδόν ζητιανεύουν για μερικά πραγματικά τυφέκια ελευθέρας σκοπεύσεως και που η μόνη ελπίδα τους να αποκτήσουν σύντομα κάποιο νέο «ειδικό» όπλο, είναι να παραλάβουν ορισμένες από τις κατασχεμένες αστυνομικές καραμπίνες …τουρκικής κατασκευής!
Ο Τουρκικός Στρατός έχει φροντίσει να δώσει δυνατότητες αυτοκίνησης στα πυροτεχνικά μέσα διάσπασης ναρκοπεδίων που διαθέτει, τοποθετώντας τις εγχώριες ρουκέτες επί ΤΟΜΠ Μ-113 (πάνω). Ο Ε.Σ. εξακολουθεί (;) να χρησιμοποιεί τις δικές του Giant Viper επί απλού τροχοφόρου ρυμουλκούμενου φορέα (κάτω). Τα μειονεκτήματα προφανή. Ο Τουρκικός Στρατός έσπευσε να εκμεταλλευτεί τα αμερικανικά πλεονάσματα, αποκτώντας αθόρυβα περί τα 78 μεταχειρισμένα οχήματα ΗΕΜΤΤ Μ-978 και Μ-984A2 κατά την διετία 2005-2006. Εδώ και αρκετό καιρό οι αρμόδιες αμερικανικές αρχές έχουν αποδεσμεύσει για δωρεάν παραχώρηση στον Ε.Σ. ως υλικό EDA, εκατοντάδες οχήματα της ευρύτερης οικογένειας. Αλλά από την ελληνική πλευρά, παρά τις αναγνωρισμένα μεγάλες ανάγκες της στον τομέα, δεν έχει υπάρξει καμία ανταπόκριση μέχρι σήμερα…
Και αφού η συζήτηση κατέληξε στα αμερικανικά πλεονάσματα, αφήσαμε να ξύσουμε άλλη μια πληγή, άσχετη με τον Τουρκικό Στρατό αυτή τη φορά. Λίαν προσφάτως ανατέθηκε στην GD σύμβαση ύψους 358 εκατ. $ για την ανακατασκευή 140 αρμάτων M-1A1 Abrams που προορίζονται για τον Μαροκινό Στρατό. Πιο ενδιαφέρουσα όμως είναι μια άλλη προηγηθείσα σύμβαση (ύψους περίπου 17,5 εκατ. $) προς την GD για τα άρματα αυτά. Αυτή καλύπτει εργασίες αφαίρεσης και απόρριψης στοιχείων πρόσθιας θωράκισης και αντικατάστασής τους με νέα, σε 50 από αυτά τα άρματα. Προφανώς πρόκειται για αφαίρεση των πλακών θωράκισης DU. Έτσι, άρματα M-1A1HA/HC μετατρέπονται σε M-1A1SA, αποδεικνύοντας το εφικτό μιας τέτοιας λύσης. Ο Ε.Σ., όταν ενδιαφερόταν για τα Abrams, πιθανότατα δεν εξέτασε καν τα M-1A1HA/HC, περιορίζοντας ο ίδιος τις επιλογές του….
http://e-amyna.com/?p=18791
ΣΧΟΛΙΟ "ΙΣΧΥΣ": ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΑ; ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΑ; ΦΟΡΗΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ; ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΤΟΛΕΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΘΕΡΜΙΚΟΥ ΣΤΙΓΜΑΤΟΣ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΩΤΙΚΑ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ. Ο Ε.Σ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΟΠΛΙΤΗ ΤΟΥ. ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝ ΠΟΛΙΤΗΣ-ΟΠΛΙΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΦΟΠΛΙΣΜΟ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ. ΤΕΛΟΣ.
Αντίθετα, ο Τουρκικός Στρατός δείχνει να κινείται εντελώς διαφορετικά: δρώντας έξυπνα ενώπιον των ευκαιριών που κατά καιρούς του παρουσιάζονται αλλά και εξαργυρώνοντας τα συμπεράσματα (lessons learned) που προκύπτουν από τις πολυετείς συγκρούσεις εναντίον των Κούρδων. Επιχειρήσεις που του έχουν στοιχίσει τεράστιο αριθμό θυμάτων, τα οποία όμως αναμφίβολα θα ήταν πολλαπλάσια εάν δεν είχαν υιοθετηθεί κάποιες φθηνές και στοιχειώδεις λύσεις, που όμως μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Μερικά μόνο από τα πολλά τέτοια παραδείγματα, αλλά και κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις καλύτερης δυνατής αξιοποίησης ήδη υπάρχοντος υλικού, παρουσιάζονται παρακάτω μέσα από φωτογραφίες και συγκρίσεις με το τι πράττει αντίστοιχα ο Ελληνικός Στρατός.
Πριν από αυτό, να ξεκαθαρίσουμε πως τα παρακάτω δεν έχουν ως σκοπό τον στείρο μηδενισμό και την γκρίνια άνευ προτάσεων, αλλά την κατάδειξη των σημείων όπου κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, άμεσα και οικονομικά.
Μια από τις πλέον εκτεθειμένες θέσεις είναι αυτή του πολυβολητή επί οχημάτων πάσης φύσεως. Ο Τουρκικός Στρατός το διαπίστωσε πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος σε πραγματικές επιχειρήσεις. Κατόπιν αυτού, όλες οι νεότερες παρτίδες παραγωγής των ελαφρών τ/θ οχημάτων αναγνώρισης Cobra, τα οποία βρίσκονται καθημερινά στη πρώτη γραμμή, εφοδιάζονται τηλεχειριζόμενους σταθμούς οπλισμού για πολυβόλα των 7,62mm ή 12,7mm αντί των απλών επανδρωμένων εστόρων με ελαφρύ ασπίδιο που έφεραν τα αρχικά οχήματα του τύπου. Ακόμη και στα μη εκσυγχρονισμένα Μ-113 του Τουρκικού Στρατού που υπηρετούν σε μονάδες πρώτης γραμμής, έχουν τοποθετηθεί εδώ και χρόνια ασπίδια για τον πολυβολητή ως ένα -στοιχειώδες έστω- μέτρο προστασίας. Ο Ε.Σ. μόλις πρόσφατα έδειξε να ανακαλύπτει την αξία του, επί των Μ-113 …παρ’ όλα αυτά το σχέδιο του περιμετρικού ασπιδίου που έχει εμφανιστεί σε ορισμένα ελληνικά οχήματα φαίνεται πως δημιουργεί έναν πολύ στενό χώρο, κάτι που δυσκολεύει τον πολυβολητή σε ορισμένες κινήσεις του. Τα ωοειδούς σχήματος περιμετρικά ασπίδια που έχει επιλέξει ο Τουρκικός Στρατός (και που εσχάτως εμφανίστηκε και στον Ε.Σ.) είναι σαφώς εργονομικότερα καθώς προσφέρουν αυξημένη διάμετρο περίπου στο ύψος των χεριών. Στα εκσυγχρονισμένα τουρκικά Μ-113A2T2/T3, το εσωτερικό του οχήματος έχει αποκτήσει μια νέα απλή αλλά πολύ πιο εργονομική διαμόρφωση προσαρμοζόμενη στον ρόλο της κάθε υποέκδοσης (η δε «ταπετσαρία» παραλλαγής που διακρίνεται στα εσωτερικά τοιχώματα πιθανόν είναι αντιθραυσματική επένδυση!). Πέραν αυτού, σε κάποια οχήματα του τύπου εγκαθίστανται αυτόματα βομβιδοβόλα, παραγωγής ΜΚΕΚ, τα οποία αναβαθμίζουν κατακόρυφα την ισχύ πυρός τους. Στον Ε.Σ., πέραν του προγράμματος πετρελαιοκίνησης των αρχικών οχημάτων, τα Μ-113 παραμένουν στην αρχική τους μορφή. Η πλειοψηφία δε των αυτόματων βομβιδοβόλων GMG (εκτός δηλαδή από εκείνα σε οχήματα M-1115GR και VBL) ουσιαστικά δεν έχει όχημα-φορέα και χρησιμοποιείται για βολή από το έδαφος επί απλών τριπόδων…. Έως πρόσφατα δεν υπήρχαν καν πυρομαχικά για τα όπλα αυτά (δεν είναι η πρώτη περίπτωση άλλωστε….)!
Τη στιγμή που ακόμη και αντάρτες αντιλαμβάνονται την αξία των πάσης φύσεως τηλεχειριζόμενων σταθμών οπλισμού και προσπαθούν να κατασκευάσουν με υποτυπώδη υλικά δικούς τους, ο Ε.Σ. αδιαφορεί για ένα τέτοιο κομμάτι εξοπλισμού που θα αύξανε κατακόρυφα τις ελπίδες επιβίωσης του προσωπικού του στη μάχη. Καίτοι η εγχώρια ανάπτυξη μιας «οικογένειας» τηλεχειριζόμενων σταθμών οπλισμού διαφόρων μεγεθών (από πολυβόλα 7.62mm έως πυροβόλα 30mm) είναι εφικτό σενάριο, με πάμπολλες εφαρμογές. Επίσης, πέρα από τα καθαρά επιχειρησιακά πλεονεκτήματα, θα προσέφερε και βιομηχανικά/εμπορικά οφέλη. Ακόμη όμως και όπου δεν υπάρχει αντίστοιχη δυνατότητα, ο Τουρκικός Στρατός φροντίζει να παρέχει στοιχειώδη προστασία στο προσωπικό που χειρίζεται βαρέα όπλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ταπεινό αλλά χρησιμότατο ασπίδιο στο πενηντάρι πολυβόλο σε κάποιο φυλάκιο της ΝΑ Τουρκίας. Έχετε δει ποτέ κάτι αντίστοιχο σε προετοιμασμένες θέσεις βολής ενός ελληνικού μεθοριακού φυλακίου; Εμείς όχι… Όλα αξιοποιούνται! Ακόμη και παλαιοί Α/Α έστορες με 50άρια πολυβόλα βρίσκουν και σήμερα εφαρμογή εξοπλίζοντας φυλάκια στην ΝΑ Τουρκία.
Άλλο ένα σημείο προσοχής είναι η αξιοποίηση των κυτίων πυρομαχικών αυξημένης χωρητικότητας στα όπλα αυτά, προερχόμενων επίσης από τις διάφορες Α/Α εκδόσεις, όπως τα τετράδυμα Μ-55. Πέραν κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων όπως η 32η ΤΑΞΠΝ, ο Ελληνικός Στρατός αδιαφόρησε: ενώ βρέθηκε με χιλιάδες τέτοια κυτία (από τα αποσυρθέντα δικά του Μ-55) που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την άνευ κόστους αύξηση της αναχορηγίας πυρομαχικών στα διάφορα ΤΟΜΠ του, δεν έκανε τίποτα. Αντίθετα, ο Τουρκικός Στρατός τα χρησιμοποιεί στα δικά του ΤΟΜΠ Μ-113 . Δεν χρησιμοποιεί όμως μόνο τα κυτία αλλά και ολόκληρα τα Μ-55! Τα όπλα αυτά δεν μπορούν να αποδώσουν τίποτα πλέον στον αρχικό Α/Α τους ρόλο. Παραμένουν όμως χρησιμότατα ως όπλα παροχής πυρών υποστήριξης. Γι’ αυτό και οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν αρκετά από αυτά πάνω σε εκσυγχρονισμένα Μ-113A2T2 δημιουργώντας ένα ακόμη πάμφθηνο μέσο υποστήριξης του πεζικού τους. Αντιθέτως, τα ελληνικά Μ-55 που χρησιμοποιούνταν σε αντιαποβατικό ρόλο επί απλών φορτηγών οχημάτων σε Μονάδες τις ΑΣΔΕΝ, κρίθηκε προτιμότερο να αποσυρθούν. Και όχι μόνο αυτό. Προ μερικών ετών κάποιοι …φωστήρες έκριναν σκόπιμο να προτείνουν την απόσυρση ακόμη και των υπερπολύτιμων απλών 50αριών πολυβόλων από τις υπομονάδες υποστήριξης των Ταγμάτων Πεζικού των νήσων!
Το δε πρόγραμμα τοποθέτησης πυροβόλων M-61 Vulcan από αποσυρθέντα μαχητικά της Π.Α. πάνω σε ΤΟΜΠ Μ-113 του Ε.Σ., «πάγωσε» μετά την αποστρατεία των εμπνευστών του… Μετά από διάφορα πικρά μαθήματα από πραγματικές επιχειρήσεις, ακόμη και τα οχήματα γενικής χρήσης που υπηρετούν σε μονάδες πρώτης γραμμής, ο Τουρκικός Στρατός έχει φροντίσει να τα εξοπλίσει με στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας, όπως το εικονιζόμενο Unimog με έστορα για 50άρι πολυβόλο. Μια άλλη μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια είναι πως σε όλα τα τουρκικής κατασκευής οχήματα (Unimog, Land Rover-130 κλπ.) τα καθίσματα για το προσωπικό βρίσκονται στο κέντρο της καρότσας σε διάταξη «πλάτη με πλάτη». Έτσι, σε περίπτωση ανάγκης οι επιβαίνοντες στρατιώτες μπορούν να ανοίξουν απροβλημάτιστα πυρ με τον ατομικό τους οπλισμό. Αντίθετα, στα οχήματα του Ε.Σ. (Steyr Marathon, GD290 κλπ.) τα καθίσματα είναι το τοποθετημένα στα πλευρά και με μέτωπο προς τα μέσα.
Οι Τούρκοι γνώρισαν υψηλότατες απώλειες από IED. Σύντομα τοποθέτησαν συστήματα παρεμβολής σε διάφορα οχήματα, όπως τα MRAP Kirpi που διαθέτουν (όλα!) παρεμβολείς της Aselsan, οι κεραίες των οποίων διακρίνονται επί της οροφής. Τα ελληνικά οχήματα Μ-1118GR1, φορείς ραντάρ επιτήρησης τύπου BOR-A-550, για να μπουν σε υπηρεσία χρειάστηκαν σειρά τροποποιήσεων (συμπεριλαμβανομένης και της τοποθέτησης πτύων σταθεροποίησης!) για να επιλυθούν τα προβλήματα με την κατανομή του βάρους του εξοπλισμού και ο κίνδυνος ανατροπής των οχημάτων. Αντιθέτως ο Τουρκικός Στρατός χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια δεκάδες οχήματα της αντίστοιχης έκδοσης MARS-V του εγχώριου Cobra (πάνω). Καίτοι αυτά βασίζονται στο ίδιο σασί (του M-1114), φέρουν ανάλογο ραντάρ (τουρκικής κατασκευής εξελικτικό παράγωγο του BOR) και επιπλέον και συγκρότημα Ε/Ο αισθητήρων (συνδυάζουν δηλαδή τις ολοκληρωμένες δυνατότητες των ελληνικών M-1118GR1 και M-1118GR2/φορείς MARGOT, σε ένα όχημα!), δεν φαίνεται να αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα….
Το όριο ζωής των Α/Τ εκτοξευτών μιας χρήσης M-72A2 LAW και RPG-18 του Ε.Σ.(κάτω) λήγει με ραγδαίους ρυθμούς δημιουργώντας ένα σημαντικό κενό. Από την πλευρά τους οι Τούρκοι φρόντισαν να αποκτήσουν (η εταιρεία ΜΚΕΚ) άδεια εγχώριας παραγωγής του πρώτου, με την τοπική ονομασία ER-72 ή HAR-66 (πάνω). Η γραμμή παραγωγής παραμένει μέχρι και σήμερα ανοικτή (έχοντας αποδώσει πάνω από 40.000 τεμάχια) επιτρέποντας έτσι την απρόσκοπτη ανανέωση/αναπλήρωση των αποθεμάτων. Μάλιστα έχει αναπτυχθεί και μια εγχώρια έκδοση της ρουκέτας με εκρηκτική θραυσματογόνο κεφαλή (αντί της τυπικής Α/Τ ΗΕΑΤ) για χρήση εναντίον προσωπικού. Αυτή η έκδοση έχει βάρος 1,3 κιλών (έναντι 2,5 της Α/Τ), βεληνεκές 300μ. και φονική ακτίνα 20μ. Η ελληνική αμυντική βιομηχανία (παρ’ ότι υπήρχε η εμπειρία με τα ΠΑΟ Μ-67) δεν φρόντισε να αποκτήσει άδεια παραγωγής ενός αντίστοιχου όπλου, επί σειρά ετών. Ακόμη όμως και όταν η -τότε- ΕΒΟ απέκτησε τα διακαιώματα συμπαραγωγής του σύγχρονου γαλλικού Wasp-58, ο Ε.Σ. αδιαφόρησε χαρακτηριστικά. Ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, οι Τούρκοι φρόντισαν να καλύψουν εξ ολοκλήρου της ανάγκες τους αποκτώντας δωρεάν από τα ανατολικογερμανικά αποθέματα περί τα 5.000 τεμάχια από τα αξιόπιστα, εύχρηστα και αποτελεσματικά RPG-7, μαζί με πακτωλό πυρομαχικών. Όταν αυτά άρχισαν να λήγουν, η Τουρκία προμηθεύτηκε σημαντικό αριθμό νέων, πραγματικών και εκπαιδευτικών ρουκετών από τη βουλγαρική γραμμή παραγωγής, σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές.
Ο δε Ε.Σ. (ο οποίας αγνόησε το συγκεκριμένο υλικό), είναι ο μοναδικός Νατοϊκός Στρατός που έχει προμηθευτεί σε σημαντικούς αριθμούς νέας κατασκευής ρωσικά οπλικά συστήματα. Σε κάποια από τις αγορές αυτές κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πιέσει ώστε στα Α.Ω. να συμπεριληφθούν και κάποια από τα νέα ρωσικά συστήματα της κατηγορίας (τα οποία θεωρούνται κορυφαία), τουλάχιστον για τις Ειδικές Δυνάμεις. Αντ’ αυτού αυτές παραμένουν με τα Strim των οποίων το όριο ζωής επίσης λήγει. Τα δε Carl Gustav M-2 παρέμεναν χωρίς πυρομαχικά επί σειρά ετών. Όταν επιτέλους αυτά αποκτήθηκαν, επελέγη ο παλαιότερος διαθέσιμος τότε τύπος τους. Ο Τουρκικός Στρατός θεώρησε μη ικανοποιητικό το σκοπευτικό των Α/Τ εκτοξευτών Kornet-Ε που απέκτησε και γι’ αυτό φρόντισε να το αντικαταστήσει εξαρχής με νέο, εγχώριας παραγωγής, με σημαντικά υπέρτερες δυνατότητες. Σε τουρκική υπηρεσία οι εν λόγω εκτοξευτές χρησιμοποιούνται κυρίως επί τρίποδα στο έδαφος, συνεπώς η μονή διαμόρφωσή τους είναι επαρκέστατη. Από την πλευρά του ο Ε.Σ. και διατηρεί το αρχικό ρωσικό σκοπευτικό στα δικά του συστήματα και δεν φρόντισε να αντικαταστήσει τους μονούς εκτοξευτές με άλλους υψηλότερων δυνατοτήτων που δεν εκθέτουν και τον χειριστή (όπως π.χ. ο τετραπλός Kvartet στη κάτω φωτογραφία), καίτοι εξαρχής τους προόριζε για εγκατάσταση επί των οχημάτων Hummer M-1114GR. Ο Τουρκικός Στρατός χρησιμοποιεί δεκάδες ελαφρούς πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών TR-107 και RA-7040. Δεν προσφέρουν μεγάλο βεληνεκές, ούτε διαθέτουν εξεζητημένα συστήματα σκόπευσης και ελέγχου πυρός. Είναι όμως εύκολα μεταφερόμενη και τα πυρομαχικά τους είναι πάμφθηνα. Έτσι προσφέρουν με μικρό κόστος σημαντική ισχύ πυρός για υποστήριξη Μονάδων Ειδικών Δυνάμεων και ελαφρού Πεζικού. Προ αρκετών ετών ελληνική εταιρεία είχε προσφέρει ένα αντίστοιχο σύστημα (κάτω). Η απόκτησή του ενείχε ελάχιστο κόστος καθώς στην ουσία επρόκειτο για κοινούς κάλαθους ρουκετών των 70mm (που θα μπορούσαν κάλλιστα να εξασφαλιστούν δωρεάν από τα αποθέματα της Π.Α. ή/και της Α.Σ.) επί ενός απλού δίτροχου τρέιλερ. Και πάλι όμως ο Ε.Σ. δεν έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Πέραν όμως από τα προαναφερθέντα συστήματα ελαφρών μη κατευθυνόμενων ρουκετών, ο Τουρκικός Στρατός εντάσσει μαζικά σε υπηρεσία τα τελευταία χρόνια και τις εγχώριες ρουκέτες καθοδήγησης laser τύπου Cirit. Μάλιστα, πέραν των αεροπορικών εφαρμογών (σε επιθετικά ελικόπτερα και -σύντομα- σε UAV) έχουν ήδη υιοθετηθεί κάποιες πρώτες προτάσεις επίγειας εκτόξευσης, όπως ο εικονιζόμενος σταθερός εκτοξευτής, ενώ παρουσιάζονται συνεχώς και νέες επί Α/Κ φορέων. Πρόκειται στην ουσία για ένα απλό και φθηνό εξάρτημα που μετατρέπει ένα επίσης φθηνό πυρομαχικό σε κατευθυνόμενο όπλο, πολλαπλασιάζοντας τη χρησιμότητά του. Ο Ε.Σ. δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ακόμη για πυρομαχικά αυτής της κατηγορίας, παρά την ευρύτατη γκάμα εφαρμογών που μπορεί να έχουν και την οικονομία που προσφέρουν αντί της χρήσης άλλων πολυτιμότερων και ακριβότερων κατευθυνόμενων όπλων υψηλότερων επιδόσεων. Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις εδώ και πολλά χρόνια είχαν προμηθευτεί μικρούς αριθμούς θερμικών διοπτρών φορητού οπλισμού. Επρόκειτο για σχετικά παλαιά και δύσχρηστα μοντέλα αμερικανικής σχεδίασης που κατασκευάστηκαν εγχώρια κατόπιν αδείας. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν αρχίσει να εντάσσονται μαζικά σε υπηρεσία και διάφορα (τουλάχιστον 4!) μοντέλα εγχώριας σχεδίασης, μικρότερου όγκου και βάρους και προσιτού κόστους. Αντίθετα, ο Ε.Σ. εξακολουθεί να βασίζεται σε νυχτερινές διόπτρες ενίσχυσης αστρικού φωτός που ακόμη και στην νεότερη γενιά τους υστερούν σημαντικά σε επιδόσεις σε σχέση με τις θερμικές. Παρ’ ότι υπάρχουν πλέον ελληνικές εταιρείες που προσφέρουν θερμικές σκοπευτικές διόπτρες σε προσιτές τιμές, δεν έχει υπάρξει ακόμη κάποια παραγγελία από την εγχώρια αγορά…. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για το παρελκόμενο σύστημα προσφθάλμιας οθόνης που διασυνδέεται με τις εν λόγω διόπτρες, παρέχοντας στον στρατιώτη δυνατότητα σκόπευσης υπό κάλυψη. Το αντίστοιχο τουρκικό σύστημα Korsan της Aselsan (φωτογραφία) βρίσκεται ήδη σε υπηρεσία….
Από πολύ νωρίς οι Τούρκοι αντελήφθησαν -και μέσα από πραγματικές επιχειρήσεις- την αξία των ελεύθερων σκοπευτών. Πέραν από την απόκτηση ευρείας γκάμας όπλων της συγκεκριμένης κατηγορίας, ο Τουρκικός Στρατός έχει φροντίσει να αναπτύξει αξιόλογη υποδομή για την συνεχή τριβή των ελεύθερων σκοπευτών του, ένας τομέας που με μικρό σχετικά κόστος μπορεί να αποφέρει πολλαπλάσιας αξίας επιχειρησιακά οφέλη. Όπως έχουμε πει πολλές φορές, η αδιαφορία του Ε.Σ. για το θέμα «ελεύθερος σκοπευτής» είναι χαρακτηριστική…
Μετά από αρκετά χρόνια εγχώριας παραγωγής αντιβαλλιστικών κρανών από kevlar βάσει ξένων σχεδίων, οι Τούρκοι σχεδίασαν, παράγουν και προμηθεύονται σε σημαντικές ποσότητες το δικό τους σχέδιο τέτοιου κράνους. Αντίθετα, εδώ και 10 και πλέον χρόνια και για αδιευκρίνιστους λόγους, η ΕΑΣ αδυνατεί (;) να κατασκευάσει και ο Ε.Σ. αδυνατεί (;) να προμηθευτεί 72.000+ κράνη kevlar που προσφέρονται δωρεάν βάσει παλαιότερου προγράμματος Α.Ω. Τα ανάλογα ισχύουν και με τα αντιβαλλιστικά γιλέκα. Τα υλικά αυτά σώζουν καθημερινά ζωές στο πεδίο των επιχειρήσεων εναντίον των Κούρδων ανταρτών…
Ο Τουρκικός Στρατός παρουσίασε σχετικά πρόσφατα τα νέα σχέδια αρβυλών εγχώριας παραγωγής με τα οποία θα εφοδιάσει το σύνολο του προσωπικού του. Ήδη από τη δεκαετία του ’90 φρόντισε να αποκτήσει εντελώς δωρεάν (μέσω Α.Ω. από μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα) όλο τον εξοπλισμό και την τεχνογνωσία παραγωγής αρβυλών σύγχρονων προδιαγραφών. Αντιθέτως, ο Ε.Σ. παρήγγειλε έναντι 1,5+ εκατ. ευρώ (!) μία σύγχρονη μηχανή βουλκανισμού το 2007 και την παρέλαβε το 2009, έχοντας την όμως σε αχρηστία επί σειρά ετών έκτοτε. Μόλις πρόσφατα άρχισε η αξιοποίησή της για παραγωγή νέου σχεδίου αρβυλών, και πάλι όμως με διάφορα προσκόμματα….
Παρόμοια η κατάσταση και στις εξαρτήσεις μάχης. Οι Τούρκοι επέλεξαν ένα γνωστό ξένο σχέδιο εξάρτησης τύπου γιλέκο (φωτογραφία) και βασιζόμενοι σε αυτό παράγουν πλέον εγχώρια τα δικά τους βελτιωμένα έκδοχα εφοδιάζοντας μαζικά και οικονομικά το σύνολο του προσωπικού (τελευταία υιοθετήθηκε και ένα νεότερο σχέδιο που πιθανότατα μπορεί να λάβει και πλάκες ατομικής θωράκισης). Μπορεί να μην είναι κορυφαία, είναι όμως ευκολοφόρετα και επαρκή για τις ανάγκες του μέσου στρατιώτη και, σίγουρα, καλύτερα από την εξάρτηση Μ-71 του Ε.Σ. Σε αυτόν, όχι μόνο δεν έχει γίνει κάτι ανάλογο για το «απλό» Πεζικό, αλλά τα όποια δείγματα έχει κατά καιρούς παρουσιάσει η ΔΥΠ παρέμειναν … δείγματα, ενώ ακόμη και κάποιοι διαγωνισμοί για μικρούς αριθμούς εξαρτήσεων για τις Ειδικές Δυνάμεις δεν έχουν καρποφορήσει εδώ και χρόνια. Εν έτει 2015 μάλλον κρίνεται σημαντικότερο ζήτημα το πώς θα φαίνονται τεντωμένες οι φυσιγγιοθήκες και τετραγωνισμένος ο γυλιός μάχης της Μ-71 και το πώς θα ασφαλιστούν με κολλητική ταινία οι χειροβομβίδες στις ακατάλληλες θέσεις τοποθέτησής τους….
Μετά τις αρχικές προμήθειες περιορισμένων ποσοτήτων Μ-203 και ΗΚ-79, ο Τουρκικός Στρατός απέκτησε μαζικά το εγχώριο δείγμα προσαρμοζόμενου βομβιδοβόλου (πάνω), εφοδιάζοντας με αυτό όχι μόνο τις Ειδικές του Δυνάμεις, αλλά και το σύνολο των Μονάδων Πεζικού. Το ενδιαφέρον του Ε.Σ. για όπλα αυτής της κατηγορίας παρέμεινε σε φιλολογικό επίπεδο. Ακόμη και όταν εξασφαλίστηκαν τα δικαιώματα εγχώριας συμπαραγωγής του Μ-203 με υψηλό ποσοστό ΕΠΑ, δεν δόθηκε καμία παραγγελία πέραν των Ειδικών Δυνάμεων. Ο Ε.Σ προτιμά την εικόνα του δυσκίνητου στρατιώτη-στόχου με το παλαιό Μ-79 περασμένο χιαστί στη πλάτη, τελαμώνα 6 θέσεων και τυφέκιο G-3A3 (μέση). Μπροστά σε αυτό, τα φορητά βομβιδοβόλα περιστρεφόμενου βυκίου που έχουν αποκτήσει οι Τουρκικές Ειδικές Δυνάμεις, όντως φαντάζουν εξωπραγματικά. Εντελώς δωρεάν οι Τούρκοι απέκτησαν πληθώρα αξιόπιστων τυφεκίων ελευθέρου σκοπευτή SVD Dragunov και FPK και πολυβόλων PK/PKM, όλα στο ισχυρό διαμέτρημα των 7,62x54R. Με αυτά εξόπλισαν τις Ομάδες Μάχης του Πεζικού τους. Κατ’ αντιστοιχία, η ελληνική Ομάδα Μάχης Πεζικού έχει να αντιτάξει κοινά G-3A3 με διόπτρες και ΗΚ-11A1 -αμφότερα των 7,62×51- ή, στη καλύτερη περίπτωση, Minimi. Παρ’ ότι όμως το βασικό διαμέτρημα παρέμεινε στα 7,62×51, τα τελευταία παραγγέλθηκαν στην έκδοση 5,56mm, απόφαση που δεν άλλαξε ακόμη και όταν υπήρξαν οι ευκαιρίες. Τα τακτικό μειονέκτημα είναι προφανές όταν συγκρίνουμε τα διαμετρήματα των προαναφερθέντων αυτών όπλων που αποτελούν τα βασικά οργανικά μέσα υποστήριξης της Ομάδας. Την ώρα που οι απευθείας υπαγόμενες στο τουρκικό Γ.Ε. Μονάδες Ειδικών Επιχειρήσεων αντικαθιστούσαν τα Μ-4 με ΗΚ-416A5 , η ελληνική πλευρά κατάφερνε επιτέλους να βρει λύση στο πρόβλημα με τον προβληματικό επιλογέα βολής των Μ-4/Μ-16A2. Ένα πρόβλημα που προκαλούσε ακόμη και ακούσιους πυροβολισμούς σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά χρειάστηκαν χρόνια για να βρεθεί και επιλεγεί μια λύση! Παράλληλα οι Τουρκικές Ειδικές Δυνάμεις πειραματίζονται με διάφορα «εξωτικά» όπλα, όπως τα CheyTac M200 και CornerShot, τη στιγμή που ΕΤΑ και Ζ΄ ΜΑΚ σχεδόν ζητιανεύουν για μερικά πραγματικά τυφέκια ελευθέρας σκοπεύσεως και που η μόνη ελπίδα τους να αποκτήσουν σύντομα κάποιο νέο «ειδικό» όπλο, είναι να παραλάβουν ορισμένες από τις κατασχεμένες αστυνομικές καραμπίνες …τουρκικής κατασκευής!
Ο Τουρκικός Στρατός έχει φροντίσει να δώσει δυνατότητες αυτοκίνησης στα πυροτεχνικά μέσα διάσπασης ναρκοπεδίων που διαθέτει, τοποθετώντας τις εγχώριες ρουκέτες επί ΤΟΜΠ Μ-113 (πάνω). Ο Ε.Σ. εξακολουθεί (;) να χρησιμοποιεί τις δικές του Giant Viper επί απλού τροχοφόρου ρυμουλκούμενου φορέα (κάτω). Τα μειονεκτήματα προφανή. Ο Τουρκικός Στρατός έσπευσε να εκμεταλλευτεί τα αμερικανικά πλεονάσματα, αποκτώντας αθόρυβα περί τα 78 μεταχειρισμένα οχήματα ΗΕΜΤΤ Μ-978 και Μ-984A2 κατά την διετία 2005-2006. Εδώ και αρκετό καιρό οι αρμόδιες αμερικανικές αρχές έχουν αποδεσμεύσει για δωρεάν παραχώρηση στον Ε.Σ. ως υλικό EDA, εκατοντάδες οχήματα της ευρύτερης οικογένειας. Αλλά από την ελληνική πλευρά, παρά τις αναγνωρισμένα μεγάλες ανάγκες της στον τομέα, δεν έχει υπάρξει καμία ανταπόκριση μέχρι σήμερα…
Και αφού η συζήτηση κατέληξε στα αμερικανικά πλεονάσματα, αφήσαμε να ξύσουμε άλλη μια πληγή, άσχετη με τον Τουρκικό Στρατό αυτή τη φορά. Λίαν προσφάτως ανατέθηκε στην GD σύμβαση ύψους 358 εκατ. $ για την ανακατασκευή 140 αρμάτων M-1A1 Abrams που προορίζονται για τον Μαροκινό Στρατό. Πιο ενδιαφέρουσα όμως είναι μια άλλη προηγηθείσα σύμβαση (ύψους περίπου 17,5 εκατ. $) προς την GD για τα άρματα αυτά. Αυτή καλύπτει εργασίες αφαίρεσης και απόρριψης στοιχείων πρόσθιας θωράκισης και αντικατάστασής τους με νέα, σε 50 από αυτά τα άρματα. Προφανώς πρόκειται για αφαίρεση των πλακών θωράκισης DU. Έτσι, άρματα M-1A1HA/HC μετατρέπονται σε M-1A1SA, αποδεικνύοντας το εφικτό μιας τέτοιας λύσης. Ο Ε.Σ., όταν ενδιαφερόταν για τα Abrams, πιθανότατα δεν εξέτασε καν τα M-1A1HA/HC, περιορίζοντας ο ίδιος τις επιλογές του….
http://e-amyna.com/?p=18791
ΣΧΟΛΙΟ "ΙΣΧΥΣ": ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΑ; ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΑ; ΦΟΡΗΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ; ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΤΟΛΕΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΘΕΡΜΙΚΟΥ ΣΤΙΓΜΑΤΟΣ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΩΤΙΚΑ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ. Ο Ε.Σ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΟΠΛΙΤΗ ΤΟΥ. ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝ ΠΟΛΙΤΗΣ-ΟΠΛΙΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΦΟΠΛΙΣΜΟ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ. ΤΕΛΟΣ.
No comments :
Post a Comment