Η Ισπανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες αναμένεται τις επόμενες εβδομάδες να καταλήξουν σε συμφωνία για τη φιλοξενία τεσσάρων αντιτορπιλικών κλάσης Arleigh Burke στη ναυτική βάση στο Κάντιθ. Η συμφωνία που θα έχει αρχικά τετραετή διάρκεια και θα ανέρχεται στα 200 εκατομμύρια ευρώ, συμπεριλαμβάνει και συμβόλαιο για τη συντήρηση των πολεμικών πλοίων από τα ισπανικά κρατικά ναυπηγεία της Navantia. Τα πλοία θα ανήκουν στη δύναμη πυραυλικής άμυνας του ΝΑΤΟ, διαθέτοντας το σύστημα μάχης Aegis και πυραύλους SM-3 για την αναχαίτιση βαλλιστικών πυραύλων. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, τα δύο πρώτα πλοία, το USS Ross DDG-71 και το USS Donald Cook DDG-75, θα αφιχθούν στη ναυτική βάση Ρότα στο Κάντιθ το 2014, για να ακολουθήσουν τα USS Porter DDG-78 και USS Carney DDG-64 το 2015. Τα αντιτορπιλικά περιλαμβάνουν πλήρωμα συνολικά 1.100 στελεχών του αμερικανικού Ναυτικού και τις οικογένειές τους, οπότε καθίσταται προφανές ότι τα οφέλη στην τοπική οικονομία θα είναι πολύ ευρύτερα και μεγαλύτερα από τα 200 εκατομμύρια δολάρια του συμβολαίου. Με απλά λόγια, μια από τις πιο σκληρά δοκιμαζόμενες από την οικονομική κρίση περιοχή της Ισπανίας, κυριολεκτικά θα αναζωογονηθεί. Αυτοί όμως που είναι ακόμα πιο ενθουσιασμένοι είναι οι εργαζόμενοι κα τα στελέχη της εταιρίας Navantia, του κρατικού ναυπηγείου δηλαδή. Εκτιμούν, ότι η στάθμευση και η ανάθεση συντήρησης σε τέσσερα αξιόμαχα πλοία του αμερικανικού Ναυτικού θα φέρει νομοτελειακά και άλλα συμβόλαια εφόσον οι Αμερικανοί μείνουν ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες τους. Οπότε για όλους, η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα. Για ποιον λόγο όμως ο τίτλος του σημειώματος – είδησης κάνει αναφορά σε «χαμένες ευκαιρίες»; Προφανώς λόγω του γεγονότος ότι ο μοναδικός ουσιαστικά ανταγωνιστής του ισπανικού ναυπηγείου στη Μεσόγειο είναι ο ελληνικός Σκαραμαγκάς! Εν ολίγοις, αντί να πανηγυρίζουν σήμερα οι Ισπανοί εργαζόμενοι, θα μπορούσαν σήμερα να πανηγυρίζουν οι Έλληνες του ναυπηγικού και ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου. Το να επαναλάβουμε τι έχει πάει στραβά και βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση, παρά την απαράμιλλη εμπειρία τις υποδομές και τις ικανότητες του προσωπικού δεν έχει νόημα. Τα έχουμε πει τόσες φορές. Ούτε έχει νόημα να μιλήσουμε για τα «ασύμμετρα όπλα» που διαθέτει ο ανταγωνιστής σε κρίσιμα πόστα στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις ενέργειες που καταγράφονται, με διάφορα προσχήματα, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο πειστικά, να καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή: Την απουσία ουσιώδους ανταγωνισμού στον ναυπηγικό κλάδο στη Μεσόγειο, κάτι που υποτίθεται ότι τελεί υπό προστασία…
Επειδή όμως καλή η γκρίνια και επαρκώς στοιχειοθετημένη στην περίπτωση αυτή, όμως μεγαλύτερη σημασία έχει το τι κάνουμε οι ίδιοι ώστε να μη δίνουμε αφορμές να πλήττονται τα συμφέροντά μας, το κυριότερο που θα πρέπει όλοι να κάνουμε είναι να… κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να συνειδητοποιήσουμε τι δεν κάναμε καλά. Ποιες ενέργειες ή παραλείψεις μας έδωσαν όπλα στους αντιπάλους να μας πλήξουν. Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση. Το αδιέξοδο εξακολουθεί και ουδείς γνωρίζει που πάνε τα πράγματα. Είναι άγνωστο επίσης εάν θα καταφέρουν οι υπεύθυνοι να βρουν μια λύση ώστε οπλισμένοι με τη γνώση και την τραυματική εμπειρία του παρελθόντος εργαζόμενοι και διοίκηση να κάνουν τα πάντα ώστε να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στο παγκόσμιο ναυπηγικό και ναυπηγοεπισκευαστικό γίγνεσθαι. Τουλάχιστον πλέον έχουν όλοι αντιληφθεί, ότι η ρητορική περί εκ νέου κρατικοποίησης είναι κενή περιεχομένου και βάσης. Η «ιερή αγελάδα» του δημοσίου πλέον αρχίζει να καταβάλλει φόρο αίματος, όπως και ο ιδιωτικός τομέας που πλέον έχει αποστραγγιστεί και μία επιπλέον κρατική επιχείρηση, θα ήταν απλώς έρμαιο στα σχέδια του κάθε Στουρνάρα που θα αναζητούσε να συμπληρώσει τον κατάλογο με τις απολύσεις ώστε να εκπληρώσει τις μνημονιακές υποχρεώσεις για να πάρει η χώρα την επόμενη δόση της…
No comments :
Post a Comment