Στις αρχές του 1940, το Άουσβιτς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια πόλη 13.000 κατοίκων στην γερμανική Άνω Σιλεσία. Κατόπιν, τον Μάιο του 1940, στα περίχωρα του Άουσβιτς, ξεκίνησε η κατασκευή ενός «στρατοπέδου σταθμού μεταφοράς» για 10 χιλιάδες Πολωνούς κρατουμένους, στον χώρο ενός πρώην στρατοπέδου πυροβολικού του Πολωνικού Στρατού. Στα χρόνια που ακολούθησαν, και με την αρνητική τροπή που πήρε ο πόλεμος, το Άουσβιτς μετατράπηκε σε κέντρο ενός συγκροτήματος με σχεδόν 40 κύρια και δευτερεύοντα στρατόπεδα, καθώς επίσης και «πρωτεύουσα» ενός μεγάλου αγροτικού και βιομηχανικού συγκροτήματος (που περιελάμβανε ορυχεία, πετροχημικά εργαστήρια και εργοστάσια πυρομαχικών), όπου αναρίθμητοι κρατούμενοι, κυρίως Πολωνοί και Εβραίοι, εργάζονταν δίπλα σε πολίτες-εργάτες. Την ίδια χρονική περίοδο, ή διαδοχικώς, το Άουσβιτς μετατράπηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, σε σημαντικό διακομιστικό κέντρο, σε στρατόπεδο-νοσοκομείο, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και σε στρατόπεδο επιστρατευμένων αλλά και εθελοντών εργατών. Ποτέ δεν ήταν όμως «στρατόπεδο εξόντωσης» (ένας όρος που εφευρέθηκε από τους Συμμάχους). Παρ’ όλ’ αυτά, ο τύφος, που ήταν ενδημικός ανάμεσα στον πληθυσμό των Πολωνών Εβραίων και των Ρώσων αιχμαλώτων πολέμου, μαζί με τον τυφοειδή πυρετό και άλλες επιδημίες, προκαλούσαν τον πανικό στον πληθυσμό του στρατοπέδου συγκέντρωσης, τόσο στο κανονικό στρατόπεδο όσο και στην πόλη του Άουσβιτς, ακόμα και στους Γερμανούς γιατρούς και στον άμαχο πληθυσμό. Και αυτό, παρά τα δραστικά μέτρα υγιεινής και την πληθώρα νοσοκομείων και ιατρικών εγκαταστάσεων, εξοπλισμένα εκείνη την περίοδο με τα τελευταία επιτεύγματα της γερμανικής ιατρικής επιστήμης. Έτσι τελικά, καθ’ όλη την διάρκεια της ύπαρξης του στρατοπέδου - και αυτό είναι από τις 20 Μαΐου του 1940 μέχρι τις 18 Ιανουαρίου του 1945 - οι επιδημίες, σε συνδυασμό με τις σίγουρα άθλιες συνθήκες εργασίας σε εκείνη την ελώδη περιοχή, και την πείνα, ζέστη και κρύο, οδήγησαν στον θάνατο περίπου 150 χιλιάδων κρατουμένων. (1)
Οι Φήμες για το Άουσβιτς: Όπως συνηθίζεται σε καιρούς πολέμου και στην πολεμική προπαγάνδα, πολλές φήμες ξεπήδησαν στον απόηχο αυτών των τραγικών γεγονότων. Κατά κύριο λόγο μετά το τέλος του πολέμου και κυρίως σε Ιουδαϊκούς κύκλους εκτός Πολωνίας, άρχισαν να διαδίδονται φήμες ότι στο Άουσβιτς οι Γερμανοί σκότωναν εκατομμύρια κρατουμένων συστηματικά, λόγω διαταγών από το Βερολίνο. Σύμφωνα με αυτές τις φήμες, οι Ναζί είχαν εγκαταστήσει «εργοστάσια θανάτου» συγκεκριμένα για τους Εβραίους, τεμάχιζαν ζωντανούς κρατούμενους ή τους έκαιγαν ζωντανούς (σε λάκκους, σε υψικαμίνους ή σε κρεματόρια), ή , πριν τους κάψουν, σκότωναν τους Εβραίους με αέρια σε χημικά σφαγεία που λέγονταν «θάλαμοι αερίων». Σε αυτό το σημείο αναβίωσαν μερικοί από τους μύθους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. (2)
Το δίλημμα των Σοβιετικών Απελευθερωτών: Τα Σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν το Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου 1945. Ό,τι βρήκαν εκεί ήταν τόσο εκ διαμέτρου αντίθετο με όσα είχε διασπείρει η προπαγάνδα, που κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Μοναδικό στην οργάνωσή του και στις υγειονομικές του εγκαταστάσεις, τόσο μοντέρνες στα μάτια των Σοβιετικών, το στρατόπεδο ήταν το ακριβώς αντίθετο ενός «στρατοπέδου εξόντωσης». Συνεκδοχικά, για τις επόμενες μέρες η κυρίαρχη Σοβιετική ημερήσια εφημερίδα Πράβδα παρέμενε σιωπηλή, και, προς στιγμήν, καμία επιτροπή διερεύνησης των Συμμάχων δεν κλήθηκε να εξετάσει επί τόπου την αλήθεια για το Άουσβιτς. Την 1η Φεβρουαρίου, η Πράβδα έσπασε την σιωπή της, αλλά μόνο για να παραθέσει τα ακόλουθα λόγια από το στόμα ενός μόνο κρατούμενου: «Οι Χιτλερικοί σκότωναν τα παιδιά και τους αρρώστους με αέρια, όπως και τους άντρες και τις γυναίκες που ήταν ανίκανοι προς εργασία. Έκαιγαν τα πτώματα σε ειδικούς φούρνους. Υπήρχαν δώδεκα τέτοιοι φούρνοι στο στρατόπεδο». Η επίσημη σοβιετική εφημερίδα προσέθετε ότι ο αριθμός των θανάτων υπολογίζονταν σε «χιλιάδες επί χιλιάδων» (όχι εκατομμύρια). Την επόμενη μέρα, ο βασικός ρεπόρτερ της Πράβδα, Εβραίος δημοσιογράφος Μπόρις Πολεβόι, διαβεβαίωνε ότι η κύρια μέθοδος που ακολουθούσαν οι Γερμανοί για να εξολοθρεύσουν τα θύματά τους ήταν... ο ηλεκτρισμός: (3) «[Χρησιμοποιούσαν] έναν ηλεκτρικό ιμάντα μεταφοράς με τον οποίον εκατοντάδες μπορούσαν να πάθουν ηλεκτροπληξία ταυτόχρονα, τα νεκρά σώματα μετά έπεφταν σε έναν ιμάντα κινούμενο αργά με αλυσίδα, και με αυτόν τον τρόπο οδηγούνταν σε μια υψικάμινο.» Η σοβιετική προπαγάνδα ήταν σε σύγχυση και στα επίκαιρά τους μπορούσαν να δείξουν μόνο τους νεκρούς και ετοιμοθάνατους που άφηναν πίσω τους οι υποχωρούντες Γερμανοί. Και όπως σύγχρονα επίκαιρα της απελευθέρωσης του στρατοπέδου αποκαλύπτουν, υπήρχε πλήθος ζωντανών παιδιών όπως επίσης και ενήλικες σε καλή κατάσταση. Ύστερα, η εβραϊκή προπαγάνδα προσέτρεξε σε βοήθεια της σοβιετικής προπαγάνδας.
Η εβραϊκή προπαγάνδα στο τέλος του 1944: Την άνοιξη του 1944, δύο Εβραίοι δραπέτες από το Άουσβιτς, βρήκαν καταφύγιο στην Σλοβακία. Εκεί, με την βοήθεια ομόθρησκών τους, ξεκίνησαν να δημιουργούν μια ιστορία για το Άουσβιτς, το Μπίρκεναου (δευτερεύον στρατόπεδο του Άουσβιτς) και το Μάϊτζανεκ, τρία στρατόπεδα που τα χαρακτήρισαν ως «στρατόπεδα εξόντωσης». Ο πιο γνωστός ανάμεσα σε αυτούς τους Εβραίους ήταν ο Βάλτερ Ρόζενμπεργκ, με το ψευδώνυμο Ρούντολφ Βρμπα, που είναι ακόμα ζωντανός σήμερα και ζει στην Βρετανική Κολομβία του Καναδά. Η εντελώς φαντασιόπληκτη ιστορία τους ξεκίνησε να διαδίδεται, πάντα ακολουθώντας τους εβραϊκούς κύκλους, στην Ουγγαρία, στην Ελβετία και τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πήρε την μορφή μιας δακτυλογραφημένης αναφοράς και εκδόθηκε στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1944, από το Γραφείο Προσφύγων λόγω του πολέμου, με την επίσημη έγκριση του προέδρου Ρούζβελτ. Το Γραφείο Προσφύγων λόγω του Πολέμου (WRB), χρωστά την ίδρυσή του στον Χένρυ Μόργκενταου τον Νεώτερο, (1891-1967), τον Υπουργό Οικονομικών που αργότερα έγινε γνωστός λόγω του «Σχεδίου Μόργκενταου», το οποίο, αν ακολουθούνταν από τον Ρούζβελτ και τον Τρούμαν, θα είχε οδηγήσει στην φυσική εξόντωση μετά το πέρας του πολέμου, εκατομμυρίων Γερμανών. Η αναφορά του WRB χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο για την επίσημη «αλήθεια» σχετικά με το Άουσβιτς. Οι Σοβιετικοί το χρησιμοποίησαν ως πρότυπο για την δική τους επίσημη αναφορά της Επιτροπής, στις 6 Μαΐου 1945, που το Δικαστήριο στην Νυρεμβέργη θεώρησε ότι έχει «αποδεικτική αξία». Μαζί με την αναφορά της Σοβιετικής Επιτροπής για την Σφαγή του Κατύν, το Δικαστήριο την θεώρησε «αποδεικτικό στοιχείο», που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Σύμφωνα με αυτή την αναφορά (ντοκουμέντο της Δίκης της Νυρεμβέργης USSR-008) οι Γερμανοί σκότωσαν στο Άουσβιτς πάνω από τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως ψεκάζοντάς τους με το αποπαρασιτικό αέριο, γνωστό ως «Ζάικλον Β». Αυτή η επίσημη «αλήθεια», τουλάχιστον όσον αφορά τον αριθμό των θυμάτων κατέρρευσε το 1990.
Η ομολογία του Ρούντολφ Χες: Στις 15 Απριλίου 1946, ένας από τους τρεις διαδοχικά διοικούντες αξιωματικούς του Άουσβιτς, ο Ρούντολφ Χες [Rudolf Höss] (δεν πρέπει να συγχέεται με τον Ρούντολφ Ες) «ομολόγησε» ορκιζόμενος μπροστά στους Δικαστές της Νυρεμβέργης και μπροστά σε ρεπόρτερ απ’ όλον τον κόσμο ότι κατά την διάρκεια της διοίκησής του, δηλαδή από τις 20 Μαΐου 1940 μέχρι την 1η Δεκεμβρίου 1943, τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι στο Άουσβιτς εκτελέστηκαν με αέρια, και ότι τουλάχιστον 500 χιλιάδες ακόμα πέθαναν από πείνα και αρρώστιες, παραδεχόμενος δηλαδή τουλάχιστον 3 εκατομμύρια θανάτους κατά εκείνη την περίοδο και μόνο. Αλλά ούτε για μια στιγμή ο Χες δεν ανακρίθηκε και δεν εξετάστηκε κατ’ αντιπαράσταση όσον αφορά τις υλικές αποδείξεις για τα εξωπραγματικά γεγονότα που ανέφερε. Αφ’ ότου κατέθεσε στην Δίκη της Νυρεμβέργης, παραδόθηκε στους Πολωνούς. Υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών δεσμοφυλάκων του, έγραψε μια χειρόγραφη, με μολύβι, ομολογία τηρώντας τους τύπους, μετά την οποία κρεμάστηκε στο Άουσβιτς, στις 16 Απριλίου του 1947. Όλως περιέργως, μόλις το 1958 τμήμα της ομολογίας του δόθηκε στην δημοσιότητα, με τον τίτλο «Διοικητής στο Άουσβιτς».
Φυσικά-Χημικά Απίθανα: Η υπερβολικά ασαφής και εσπευσμένη περιγραφή της διαδικασίας έκθεσης σε αέρια των κρατουμένων από τον Χες στην γραπτή του ομολογία, είναι απίθανη για λόγους σχετιζόμενους τόσο με την φυσική, όσο και την χημεία. Η εκτέλεση με αέρια δεν πρέπει να συγχέεται με τις απόπειρες αυτοκτονίας με αέριο ή τα ατυχήματα. Στην εκτέλεση με αέριο, ο σκοπός είναι να σκοτώσεις χωρίς να σκοτωθείς ή να δηλητηριαστείς. Το zyclon Β είναι ένα εντομοκτόνο με βάση το υδροκυάνιο που είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως από το 1922 και είναι ακόμα σε χρήση σήμερα. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Προσκολλάται στις επιφάνειες. Είναι δύσκολο να διαλυθεί. Είναι εκρηκτικό. Σε μερικές πολιτείες των ΗΠΑ αέριο υδροκυανίου είχε χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση κρατουμένων που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Ο θάλαμος αερίων της εκτέλεσης ήταν απαραιτήτως εξαιρετικά προσεγμένος και η διαδικασία παρατεταμένη και επικίνδυνη. Αλλά στην ομολογία του, ο Ες είπε ότι το συνεργείο εργασίας επιφορτισμένο με την αφαίρεση 2.000 πτωμάτων κάθε φορά από τον θάλαμο αερίων, έμπαινε στην περιοχή του θαλάμου αμέσως μόλις άνοιγε ο εξαερισμός και ξεκινούσαν αυτή την «ηράκλεια» προσπάθεια ενώ έτρωγαν και κάπνιζαν και αυτό σημαίνει, αν καταλαβαίνουμε ορθά, χωρίς καν μια προστατευτική μάσκα. Αδύνατον. Κανένας δεν θα μπορούσε να μπει σ έναν ωκεανό υδροκυανίου έτσι και να ασχοληθεί με χιλιάδες μολυσμένα με υδροκυάνιο πτώματα, που δεν μπορούσαν να τα ακουμπήσουν καθώς ήταν γεμάτα με ένα εξαιρετικά θανάσιμο δηλητήριο που σκοτώνει με την επαφή. Αυτό το έργο ήταν αδύνατον ακόμα και χρησιμοποιώντας μάσκες με ειδικό φίλτρο για υδροκυάνιο, γιατί τα φίλτρα δεν θα μπορούσαν να αντέξουν την έντονη αναπνοή που προκαλείται από σωματική εργασία ακόμα και μέτριας έντασης.
Μια απάντηση από 34 Ιστορικούς: Στα τεύχη της ημερήσιας γαλλικής εφημερίδας «Le Monde» στις 29 Δεκεμβρίου του 1978 και στις 16 Ιανουαρίου του 1979 εξέθεσα συντόμως τους λόγους για τους οποίους, γνωρίζοντας την τοποθεσία και την ακριβή διαδικασία που ακολουθήθηκε, θεωρούσα ότι οι εκτελέσεις με αέρια στο Άουσβιτς ήταν τεχνικά αδύνατες. Στις 21 Φεβρουαρίου 1979, πάλι στη Le Monde, εμφανίστηκε μία ανακοίνωση από 34 Γάλλους ιστορικούς που κατέληγε στο ακόλουθο : «Δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε κατά πόσο μια μαζική δολοφονία ήταν τεχνικά πιθανή. Ήταν τεχνικά πιθανή αφού έγινε». Κατά την άποψή μου η οπαδοί της εξόντωσης, όπως τους ονομάζω, σε εκείνο το σημείο υπέγραψαν τη συνθηκολόγησή τους. Από τη σκοπιά της επιστήμης και της ιστορίας, ο μύθος των θαλάμων αερίων των ναζί χτυπήθηκε θανάσιμα. Κανένα έργο εκείνων που στήριζαν την εξόντωση από τότε (ή προηγουμένως) δεν παρέθεσε κάποια εξήγηση γι αυτό το θέμα, κυρίως δε παρέθεσε καμία εξήγηση το έργο του Σαντ Κλοντ Πρεζακ (Pressac), που είχε τον τίτλο «Άουσβιτς: Τεχνικές και λειτουργία των θαλάμων αερίων». (4) Καταρχήν, έχει περάσει ο καιρός που κάποιοι ιστορικοί τολμούσαν να διεκδικήσουν την αυθεντία για τους θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς ή αλλού, παρουσιάζοντας στους τουρίστες ότι βρίσκονται «στην αυθεντική τους κατάσταση» «ανακατασκευασμένα» ή «σε ερείπια» (τα ερείπια μπορούν να είναι εξαιρετικά εύγλωττα). Οι υποτιθέμενοι θάλαμοι αερίων του Άουσβιτς ήταν απλά χώροι για την αποθήκευση των πτωμάτων που περίμεναν αποτέφρωση, όπως ακριβώς τα σχέδια που ανακάλυψα το 1976 βεβαιώνουν.
«Δείξε μου ή ζωγράφισέ μου….»: Τον Μάρτιο του 1992, διατύπωσα μια πρόκληση στην Στοκχόλμη απευθυνόμενος σε όλο τον κόσμο: «Δείξε μου ή ζωγράφισέ μου έναν θάλαμο αερίων των Ναζί»! Δήλωσα κατηγορηματικά ότι δεν ενδιαφερόμουν για κτήρια που φημολογούνταν ότι εμπεριείχαν θαλάμους αερίων, ούτε σε ένα κομμάτι ενός τοίχου, ούτε σε μια πόρτα, ούτε σε μία τρίχα, ούτε σε παπούτσια. Ήθελα να δω μια πλήρη αναπαράσταση του όπλου του εγκλήματος, των τεχνικών λεπτομερειών της λειτουργίας του. Προσέθεσα ότι, αν υποθετικά οι Γερμανοί είχαν καταστρέψει το όπλο, κάποιος έπρεπε να μου κάνει μια ζωγραφιά από αυτό. Αρνήθηκα να πιστέψω σε μία «έμπρακτη αλήθεια» στερημένης από υλικές αποδείξεις.
Το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος: Στις 30 Αυγούστου του 1994, επισκέφτηκα το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον. Εκεί δεν βρήκα καμία υλική απόδειξη των «μαγικών» θαλάμων αερίων. Τότε ρώτησα τον Μάικλ Μπέρενμπαουμ, τον διευθυντή έρευνας του Μουσείου, υπό την παρουσία τεσσάρων μαρτύρων στο γραφείο του, να μου εξηγήσει αυτό το οξύμωρο δεδομένο. Αφού έφτασε σε σημείο άγριου θυμού, τελικά αποκρίθηκε ότι «έχει παρθεί απόφαση να μην παρουσιαστεί καμία απτή απόδειξη ύπαρξης των ναζιστικών θαλάμων αερίων». Δεν μπήκε καν στον κόπο ν’ αναφέρει ότι στο μουσείο υπήρχε μια καλλιτεχνική απεικόνιση από το Κρεματόριο 2 του Μπίρκεναου, το οποίο θεωρούνταν θάλαμος αερίου. Γνώριζε ότι το υπό αμφισβήτηση μοντέλο, το οποίο για τον λόγο αυτό δεν αναπαρήγαγε στον οδηγό του Μουσείου, ήταν απλά μια καλλιτεχνική δημιουργία, που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Το φιάσκο της εξόντωσης
Σε αυτή την περίσταση υπενθύμισα στον Μπερενμπάουμ, μερικά γεγονότα τα οποία ήταν καταστροφικά για όσους υποστηρίζουν την ιουδαϊκή εξόντωση:
- Το 1968, η Εβραιογαλλίδα ιστορικός Olga Wormser-Migot αναγκάστηκε να αποδεχτεί «ότι υπήρχε ένα πρόβλημα με τους θαλάμους αερίων». Επίσης έγραψε ότι το Άουσβιτς 1, το κύριο στρατόπεδο, ήταν «χωρίς θαλάμους αερίων» (παρά την ύπαρξη «θαλάμων αερίων» που επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες). (5)
- Το 1983, ένας Βρετανός συγγραφέας, παρά το γεγονός ότι ήταν υποστηρικτής της θεωρίας της «εξόντωσης» αποκάλυψε πως ο Ρούντολφ Χες πριν την κατάθεσή του στην Δίκη της Νυρεμβέργης είχε βασανιστεί από Εβραίους μέλη της Βρετανικής Στρατιωτικής Αστυνομίας και ομολόγησε μόνο μετά από μπουνιές, κλωτσιές, έκθεση στο κρύο και στέρηση ύπνου. (6)
- Το 1985 στην πρώτη δίκη του Ernst Zündel στο Τορόντο, ο πρώτος μάρτυρας κατηγορίας Ρούντολφ Βρμπα και ο κύριος υποστηρικτής της θεωρίας της εξόντωσης, Πωλ Χίλμπεργκ, κατέρρευσαν ολοκληρωτικά ύστερα από κατ’ αντιπαράσταση εξέταση από τον δικηγόρο της υπεράσπισης, Ντάγκλας Κρίστι, με την βοήθειά μου.
- Το 1988, ο Αμερικανοεβραίος ιστορικός Άρνο Μάγιερ, μολονότι υποστηρικτής της θεωρίας της εξόντωσης και των θαλάμων αερίων, έγραψε ότι «Πηγές για την μελέτη των θαλάμων αερίων είναι σπάνιες και αναξιόπιστες… Εκτός αυτού, από το 1942 μέχρι το 1945, κυρίως στο Άουσβιτς, αλλά πιθανότατα γενικώς, περισσότεροι Εβραίοι σκοτώθηκαν από τα αποκαλούμενα «φυσικά αίτια» (πείνα, ασθένειες, επιδημίες και από εξαντλητική εργασία) παρά από «μη φυσικά αίτια». (7)
- Το 1992, ο Τζεχούντα Μπάουερ, ένας καθηγητής του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ και εξέχων ιστορικός του Ολοκαυτώματος, επαναξιολόγησε τον ρόλο της Συνδιάσκεψης της Βανζέε, στις 20 Ιανουαρίου του 1942. Την συχνά επαναλαμβανόμενη άποψη ότι η απόφαση να εξολοθρευτούν οι Εβραίοι πάρθηκε κατά την διάρκεια της συνάντησης, την χαρακτήρισε ως ανόητη.
- Το 1993, ο Πρεζάκ εκτίμησε τον αριθμό των θανάτων στο Άουσβιτς, Εβραίων και μη, συνολικά σε 775.000 και το 1994 σε ένα νούμερο μεταξύ του 630 χιλιάδες και του 710 χιλιάδες. (8)
- Την ίδια χρονιά ο καθηγητής Κρίστοφερ Μπράουνινγκ, εις των συγγραφέων της Εγκυκλοπαίδειας του Ολοκαυτώματος, δήλωσε ότι: «Ο Χες ήταν πάντα ένας πολύ αδύναμος και μπερδεμένος μάρτυρας». Εξέφρασε την πικρή διατύπωση ότι: «Οι αναθεωρητές τον χρησιμοποιούσαν συνέχεια γι’ αυτόν τον λόγο, με απώτερο στόχο να δυσφημίσουν την συνολική μνήμη του Άουσβιτς».
- Μέχρι τις αρχές του 1990, οποιοσδήποτε επισκέπτης του Άουσβιτς μπορούσε να δει την επιγραφή σε 19 διαφορετικές γλώσσες, σε 19 μεταλλικές πλακέτες, πάνω στο μεγάλο μνημείο του Μπιρκενάου, που προέτασσαν ότι 4 εκατομμύρια ανθρώπων είχαν πεθάνει στο στρατόπεδο. Γύρω στον Απρίλη του 1990, αυτές οι πλακέτες αφαιρέθηκαν από τις αρχές του Μουσείου του Άουσβιτς, οι οποίες ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουν τι αριθμό να προσθέσουν σ’ αυτό το αριθμητικό ψέμα, μπροστά στο οποίο οι πιο εξέχουσες προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου και του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’, έχουν προσκυνήσει.
- Για να υποστηρίξουν την θέση τους, οι Αναθεωρητές έχουν στην διάθεσή τους αναφορές τριών διαφορετικών ειδικών (Φρεντ Λόχτερ, Τζέρμαρ Ρούντολφ, Βάλτερ Λουφτ) και τα πρώτα ευρήματα των αναφορών ενός Πολωνού ειδικού, ενώ αντίθετα οι υποστηρικτές της εξολόθρευσης, ακόμα δεν τολμούν ν’ αναζητήσουν την αναφορά ενός ειδικού σχετικά με το υποτιθέμενο όπλο του εγκλήματος.
- Οι Εβραίοι επιζώντες του Άουσβιτς, και συγκεκριμένα «τα παιδιά του Άουσβιτς», οι οποίοι είναι αυτοί που γεννήθηκαν στο στρατόπεδο ή αυτοί που πέρασαν τα πρώτα τους χρόνια εκεί, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το Άουσβιτς δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ένα στρατόπεδο εξόντωσης.
- Όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ καμία διαταγή, σχέδιο, ή ίχνος μιας εντολής ή ακόμα και σχεδιασμού για μια επιχείρηση τόσο γιγάντια όσο θα ήταν η συστηματική εξολόθρευση των Εβραίων.
- Όχι μόνο δεν έχει υπάρξει καμία ιατροδικαστική έρευνα που να αποδεικνύει τον θάνατο έστω και ενός κρατουμένου από δηλητηριώδη αέρια ή έστω μια επίσημη αναφορά ειδικού όσον αφορά το όπλο που χρησιμοποιήθηκε στο έγκλημα, αλλά (και παρά το τι θα ήθελαν μερικοί συγγραφείς μπεστ σέλλερ να πιστέψουμε) δεν υπάρχει ούτε ένας μάρτυρας των θαλάμων αερίων. Ο Elie Wiesel, στην αυτοβιογραφική μαρτυρία «Η Νύχτα», η οποία εκδόθηκε το 1958, δεν αναφέρει ούτε μία φορά τους θαλάμους αερίων. Λέει ότι οι Εβραίοι εξολοθρεύθηκαν σε γιγάντιες πυρκαγιές ή σε φούρνους κρεματορίων! Τον Ιανουάριο του 1945 οι Γερμανοί έδωσαν σ’ αυτόν και στον πατέρα του επίσης, την επιλογή να φύγουν για την κυρίως Γερμανία με αυτούς ή να περιμένουν τους Σοβιετικούς εκεί. Έπειτα από σκέψη, πατέρας και γιος αποφάσισαν να φύγουν με τους Γερμανούς «εξολοθρευτές» τους, παρά να περιμένουν τους Σοβιετικούς απελευθερωτές τους. Όλο αυτό περιγράφεται ξεκάθαρα στην «Νύχτα» και χρειάζεται μόνο να διαβαστεί με προσοχή. (9)
Το ψέμα του Άουσβιτς: Το 1980 διακήρυξα... «Και τώρα δώστε προσοχή! Ούτε μία από τις 60 λέξεις (στα γαλλικά) της πρότασης που θα διατυπώσω, δεν υποκινείται από κάποια πολιτική άποψη: Η υποτιθέμενη γενοκτονία των Εβραίων και οι υποτιθέμενοι θάλαμοι αερίων του Χίτλερ συνιστούν ένα μοναδικό ιστορικό ψέμα το οποίο έχει επιτρέψει μια τεράστια πολιτικο-οικονομική απάτη, από την οποία οι κύριοι ωφελημένοι είναι το κράτος του Ισραήλ και ο παγκόσμιος Σιωνισμός και τα κυρίως θύματα είναι οι Γερμανοί, αλλά όχι οι κυβερνήτες τους και ολόκληρο το παλαιστινιακό έθνος». Δεν έχω δει ούτε μία λέξη σε αυτή την διακήρυξη που σήμερα θα έπαιρνα πίσω, παρά την σωματική βία, παρά τις μηνύσεις, παρά τα πρόστιμα τα οποία έχω αντιμετωπίσει από το 1978 και παρά την φυλάκιση, την εξορία και τις διώξεις τόσο πολλών αναθεωρητών. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός είναι η μεγαλύτερη διανοητική περιπέτεια στο τέλος αυτού του αιώνα. Δεν μετανιώνω παρά μόνο για ένα: Ότι δεν κατόρθωσα, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, να βρω τον απαιτούμενο χώρο ώστε να αποδώσω τιμή στους χιλιάδες άλλους αναθεωρητές συγγραφείς, από τον Γάλλο Paul Rassinier μέχρι τον Αμερικανό Arthur Butz, τον Γερμανό Wilhelm Stäglich, τον Ιταλό Carlo Mattogno, και τον Ισπανό Enrique Aynat, οι οποίοι έχουν προσθέσει εντυπωσιακά στοιχεία στην ιστορική πραγματικότητα του Β’ ΠΠ. Μια τελευταία φράση: Οι αναθεωρητές δεν είναι ούτε αρνητές ούτε πρόσωπα υποκινούμενα από μοχθηρούς σκοπούς. Προσπαθούν να πουν τι είναι αυτό που συνέβη, και όχι τι είναι αυτό που δεν συνέβη. Αυτοί είναι, στην πραγματικότητα. Αυτά που αναφέρουν είναι καλά νέα. Αυτοί συνεχίζουν να προτείνουν μια δημόσια συζήτηση στο πλήρες φως της ημέρας παρά το γεγονός ότι μέχρι τώρα οι προτάσεις τους έχουν απαντηθεί κατά κύριο λόγο με προσβολές, με βία, με την άδικη δύναμη του νόμου ή διαφορετικά με αόριστες ηθικές, πολιτικές ή φιλοσοφικές επιφυλάξεις. Μεταξύ των ιστορικών, ο θρύλος του Άουσβιτς πρέπει να παραχωρήσει την θέση του στα πραγματικά γεγονότα.
11 Ιανουαρίου 1995
Ρομπέρ Φωρισσόν, μετάφραση Π.Λ. The Journal of Historical Review, Ιούλιος – Αύγουστος 1997 (Τόμος. 16, No. 4), σελίδες 14- 19
Σημειώσεις
(1) Ο αριθμός των 150.000 θανάτων ισούται περίπου με τον αριθμό των νεκρών στον βομβαρδισμό της Δρέσδης, της “Φλωρεντίας του Έλβα”, τον Φεβρουάριο του '45, από την Βρετανική και την Αμερικανική αεροπορία.
(2) Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Συμμαχικές δυνάμεις κατηγόρησαν τους Γερμανούς ότι χρησιμοποιούσαν εκκλησίες ως θαλάμους αερίων. Υπάρχουν άρθρα εφημερίδων, όπως της The Daily Telegraph, τα οποία ουσιαστικά επαναλαμβάνουν τις ίδιες κατηγορίες και στους δύο μεγάλους πολέμους. (βλέπε “Atrocities in Serbia. 700,000 Victims," The Daily Telegraph (London), March 22, 1916, p. 7 και “Germans Murder 700,000 Jews in Poland. Travelling Gas Chambers," The Daily Telegraph, June 25, 1942, p. 5)
(3) Pravda, Feb. 2, 1945, σελ. 4
(4) Jean-Claude Pressac, Auschwitz: Technique and Operation of the Gas Chambers (New York: Beate Klarsfeld Foundation, 1989).
(5) O. Wormser-Migot, Le Systeme concentrationnaire nazi (1933-1945) (Presses Universitaires de France, 1968), pp. 157,541-545. Οχτώ ημέρες μετά τη δημοσίευση της παραπάνω εργασίας, το γνωστό εβδομαδιαίο γαλλικό περιοδικό L' Express παραδέχτηκε ότι οι έρευνες του Ρομπέρ Φωρισσόν, από τα τέλη του '70, σχετικά με την απάτη των δήθεν θαλάμων αερίων στο Άουσβιτς 1, που επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες, ήταν σωστές.
(6) Rupert Butler, Legions of Death (London: Arrow, 1983), σελίδες 234-238.
(7) Arno Mayer, The "Final Solution" in History (New York: Pantheon, 1988)
(8) J.-C. Pressac, Les Crématoires d'Auschwitz (CNRS editions, 1993), σελίδα 148; και J.-C. Pressac, Die Krematorien von Auschwitz (München: Piper Verlag, 1994), σελίδα 202.
(9) E. Wiesel, Night (Avon/Discus pb. edition), σελίδες 41, 42, 43, 44, 79, 93. Στη γερμανική έκδοση του βιβλίου, η λέξη κρεματόριο αντικαταστάθηκε με το “θάλαμοι αερίων”. Το 1994, ο Wiesel έγραψε: “Ας αφήσουμε τους θαλάμους αερίων να παραμείνουν κλειστοί στα μάτια και στην φαντασία”.
http://www.ideapolis.info/2013/06/blog-post_6677.html
Οι Φήμες για το Άουσβιτς: Όπως συνηθίζεται σε καιρούς πολέμου και στην πολεμική προπαγάνδα, πολλές φήμες ξεπήδησαν στον απόηχο αυτών των τραγικών γεγονότων. Κατά κύριο λόγο μετά το τέλος του πολέμου και κυρίως σε Ιουδαϊκούς κύκλους εκτός Πολωνίας, άρχισαν να διαδίδονται φήμες ότι στο Άουσβιτς οι Γερμανοί σκότωναν εκατομμύρια κρατουμένων συστηματικά, λόγω διαταγών από το Βερολίνο. Σύμφωνα με αυτές τις φήμες, οι Ναζί είχαν εγκαταστήσει «εργοστάσια θανάτου» συγκεκριμένα για τους Εβραίους, τεμάχιζαν ζωντανούς κρατούμενους ή τους έκαιγαν ζωντανούς (σε λάκκους, σε υψικαμίνους ή σε κρεματόρια), ή , πριν τους κάψουν, σκότωναν τους Εβραίους με αέρια σε χημικά σφαγεία που λέγονταν «θάλαμοι αερίων». Σε αυτό το σημείο αναβίωσαν μερικοί από τους μύθους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. (2)
Το δίλημμα των Σοβιετικών Απελευθερωτών: Τα Σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν το Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου 1945. Ό,τι βρήκαν εκεί ήταν τόσο εκ διαμέτρου αντίθετο με όσα είχε διασπείρει η προπαγάνδα, που κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Μοναδικό στην οργάνωσή του και στις υγειονομικές του εγκαταστάσεις, τόσο μοντέρνες στα μάτια των Σοβιετικών, το στρατόπεδο ήταν το ακριβώς αντίθετο ενός «στρατοπέδου εξόντωσης». Συνεκδοχικά, για τις επόμενες μέρες η κυρίαρχη Σοβιετική ημερήσια εφημερίδα Πράβδα παρέμενε σιωπηλή, και, προς στιγμήν, καμία επιτροπή διερεύνησης των Συμμάχων δεν κλήθηκε να εξετάσει επί τόπου την αλήθεια για το Άουσβιτς. Την 1η Φεβρουαρίου, η Πράβδα έσπασε την σιωπή της, αλλά μόνο για να παραθέσει τα ακόλουθα λόγια από το στόμα ενός μόνο κρατούμενου: «Οι Χιτλερικοί σκότωναν τα παιδιά και τους αρρώστους με αέρια, όπως και τους άντρες και τις γυναίκες που ήταν ανίκανοι προς εργασία. Έκαιγαν τα πτώματα σε ειδικούς φούρνους. Υπήρχαν δώδεκα τέτοιοι φούρνοι στο στρατόπεδο». Η επίσημη σοβιετική εφημερίδα προσέθετε ότι ο αριθμός των θανάτων υπολογίζονταν σε «χιλιάδες επί χιλιάδων» (όχι εκατομμύρια). Την επόμενη μέρα, ο βασικός ρεπόρτερ της Πράβδα, Εβραίος δημοσιογράφος Μπόρις Πολεβόι, διαβεβαίωνε ότι η κύρια μέθοδος που ακολουθούσαν οι Γερμανοί για να εξολοθρεύσουν τα θύματά τους ήταν... ο ηλεκτρισμός: (3) «[Χρησιμοποιούσαν] έναν ηλεκτρικό ιμάντα μεταφοράς με τον οποίον εκατοντάδες μπορούσαν να πάθουν ηλεκτροπληξία ταυτόχρονα, τα νεκρά σώματα μετά έπεφταν σε έναν ιμάντα κινούμενο αργά με αλυσίδα, και με αυτόν τον τρόπο οδηγούνταν σε μια υψικάμινο.» Η σοβιετική προπαγάνδα ήταν σε σύγχυση και στα επίκαιρά τους μπορούσαν να δείξουν μόνο τους νεκρούς και ετοιμοθάνατους που άφηναν πίσω τους οι υποχωρούντες Γερμανοί. Και όπως σύγχρονα επίκαιρα της απελευθέρωσης του στρατοπέδου αποκαλύπτουν, υπήρχε πλήθος ζωντανών παιδιών όπως επίσης και ενήλικες σε καλή κατάσταση. Ύστερα, η εβραϊκή προπαγάνδα προσέτρεξε σε βοήθεια της σοβιετικής προπαγάνδας.
Η εβραϊκή προπαγάνδα στο τέλος του 1944: Την άνοιξη του 1944, δύο Εβραίοι δραπέτες από το Άουσβιτς, βρήκαν καταφύγιο στην Σλοβακία. Εκεί, με την βοήθεια ομόθρησκών τους, ξεκίνησαν να δημιουργούν μια ιστορία για το Άουσβιτς, το Μπίρκεναου (δευτερεύον στρατόπεδο του Άουσβιτς) και το Μάϊτζανεκ, τρία στρατόπεδα που τα χαρακτήρισαν ως «στρατόπεδα εξόντωσης». Ο πιο γνωστός ανάμεσα σε αυτούς τους Εβραίους ήταν ο Βάλτερ Ρόζενμπεργκ, με το ψευδώνυμο Ρούντολφ Βρμπα, που είναι ακόμα ζωντανός σήμερα και ζει στην Βρετανική Κολομβία του Καναδά. Η εντελώς φαντασιόπληκτη ιστορία τους ξεκίνησε να διαδίδεται, πάντα ακολουθώντας τους εβραϊκούς κύκλους, στην Ουγγαρία, στην Ελβετία και τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πήρε την μορφή μιας δακτυλογραφημένης αναφοράς και εκδόθηκε στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1944, από το Γραφείο Προσφύγων λόγω του πολέμου, με την επίσημη έγκριση του προέδρου Ρούζβελτ. Το Γραφείο Προσφύγων λόγω του Πολέμου (WRB), χρωστά την ίδρυσή του στον Χένρυ Μόργκενταου τον Νεώτερο, (1891-1967), τον Υπουργό Οικονομικών που αργότερα έγινε γνωστός λόγω του «Σχεδίου Μόργκενταου», το οποίο, αν ακολουθούνταν από τον Ρούζβελτ και τον Τρούμαν, θα είχε οδηγήσει στην φυσική εξόντωση μετά το πέρας του πολέμου, εκατομμυρίων Γερμανών. Η αναφορά του WRB χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο για την επίσημη «αλήθεια» σχετικά με το Άουσβιτς. Οι Σοβιετικοί το χρησιμοποίησαν ως πρότυπο για την δική τους επίσημη αναφορά της Επιτροπής, στις 6 Μαΐου 1945, που το Δικαστήριο στην Νυρεμβέργη θεώρησε ότι έχει «αποδεικτική αξία». Μαζί με την αναφορά της Σοβιετικής Επιτροπής για την Σφαγή του Κατύν, το Δικαστήριο την θεώρησε «αποδεικτικό στοιχείο», που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Σύμφωνα με αυτή την αναφορά (ντοκουμέντο της Δίκης της Νυρεμβέργης USSR-008) οι Γερμανοί σκότωσαν στο Άουσβιτς πάνω από τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως ψεκάζοντάς τους με το αποπαρασιτικό αέριο, γνωστό ως «Ζάικλον Β». Αυτή η επίσημη «αλήθεια», τουλάχιστον όσον αφορά τον αριθμό των θυμάτων κατέρρευσε το 1990.
Η ομολογία του Ρούντολφ Χες: Στις 15 Απριλίου 1946, ένας από τους τρεις διαδοχικά διοικούντες αξιωματικούς του Άουσβιτς, ο Ρούντολφ Χες [Rudolf Höss] (δεν πρέπει να συγχέεται με τον Ρούντολφ Ες) «ομολόγησε» ορκιζόμενος μπροστά στους Δικαστές της Νυρεμβέργης και μπροστά σε ρεπόρτερ απ’ όλον τον κόσμο ότι κατά την διάρκεια της διοίκησής του, δηλαδή από τις 20 Μαΐου 1940 μέχρι την 1η Δεκεμβρίου 1943, τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι στο Άουσβιτς εκτελέστηκαν με αέρια, και ότι τουλάχιστον 500 χιλιάδες ακόμα πέθαναν από πείνα και αρρώστιες, παραδεχόμενος δηλαδή τουλάχιστον 3 εκατομμύρια θανάτους κατά εκείνη την περίοδο και μόνο. Αλλά ούτε για μια στιγμή ο Χες δεν ανακρίθηκε και δεν εξετάστηκε κατ’ αντιπαράσταση όσον αφορά τις υλικές αποδείξεις για τα εξωπραγματικά γεγονότα που ανέφερε. Αφ’ ότου κατέθεσε στην Δίκη της Νυρεμβέργης, παραδόθηκε στους Πολωνούς. Υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών δεσμοφυλάκων του, έγραψε μια χειρόγραφη, με μολύβι, ομολογία τηρώντας τους τύπους, μετά την οποία κρεμάστηκε στο Άουσβιτς, στις 16 Απριλίου του 1947. Όλως περιέργως, μόλις το 1958 τμήμα της ομολογίας του δόθηκε στην δημοσιότητα, με τον τίτλο «Διοικητής στο Άουσβιτς».
Φυσικά-Χημικά Απίθανα: Η υπερβολικά ασαφής και εσπευσμένη περιγραφή της διαδικασίας έκθεσης σε αέρια των κρατουμένων από τον Χες στην γραπτή του ομολογία, είναι απίθανη για λόγους σχετιζόμενους τόσο με την φυσική, όσο και την χημεία. Η εκτέλεση με αέρια δεν πρέπει να συγχέεται με τις απόπειρες αυτοκτονίας με αέριο ή τα ατυχήματα. Στην εκτέλεση με αέριο, ο σκοπός είναι να σκοτώσεις χωρίς να σκοτωθείς ή να δηλητηριαστείς. Το zyclon Β είναι ένα εντομοκτόνο με βάση το υδροκυάνιο που είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως από το 1922 και είναι ακόμα σε χρήση σήμερα. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Προσκολλάται στις επιφάνειες. Είναι δύσκολο να διαλυθεί. Είναι εκρηκτικό. Σε μερικές πολιτείες των ΗΠΑ αέριο υδροκυανίου είχε χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση κρατουμένων που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Ο θάλαμος αερίων της εκτέλεσης ήταν απαραιτήτως εξαιρετικά προσεγμένος και η διαδικασία παρατεταμένη και επικίνδυνη. Αλλά στην ομολογία του, ο Ες είπε ότι το συνεργείο εργασίας επιφορτισμένο με την αφαίρεση 2.000 πτωμάτων κάθε φορά από τον θάλαμο αερίων, έμπαινε στην περιοχή του θαλάμου αμέσως μόλις άνοιγε ο εξαερισμός και ξεκινούσαν αυτή την «ηράκλεια» προσπάθεια ενώ έτρωγαν και κάπνιζαν και αυτό σημαίνει, αν καταλαβαίνουμε ορθά, χωρίς καν μια προστατευτική μάσκα. Αδύνατον. Κανένας δεν θα μπορούσε να μπει σ έναν ωκεανό υδροκυανίου έτσι και να ασχοληθεί με χιλιάδες μολυσμένα με υδροκυάνιο πτώματα, που δεν μπορούσαν να τα ακουμπήσουν καθώς ήταν γεμάτα με ένα εξαιρετικά θανάσιμο δηλητήριο που σκοτώνει με την επαφή. Αυτό το έργο ήταν αδύνατον ακόμα και χρησιμοποιώντας μάσκες με ειδικό φίλτρο για υδροκυάνιο, γιατί τα φίλτρα δεν θα μπορούσαν να αντέξουν την έντονη αναπνοή που προκαλείται από σωματική εργασία ακόμα και μέτριας έντασης.
Μια απάντηση από 34 Ιστορικούς: Στα τεύχη της ημερήσιας γαλλικής εφημερίδας «Le Monde» στις 29 Δεκεμβρίου του 1978 και στις 16 Ιανουαρίου του 1979 εξέθεσα συντόμως τους λόγους για τους οποίους, γνωρίζοντας την τοποθεσία και την ακριβή διαδικασία που ακολουθήθηκε, θεωρούσα ότι οι εκτελέσεις με αέρια στο Άουσβιτς ήταν τεχνικά αδύνατες. Στις 21 Φεβρουαρίου 1979, πάλι στη Le Monde, εμφανίστηκε μία ανακοίνωση από 34 Γάλλους ιστορικούς που κατέληγε στο ακόλουθο : «Δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε κατά πόσο μια μαζική δολοφονία ήταν τεχνικά πιθανή. Ήταν τεχνικά πιθανή αφού έγινε». Κατά την άποψή μου η οπαδοί της εξόντωσης, όπως τους ονομάζω, σε εκείνο το σημείο υπέγραψαν τη συνθηκολόγησή τους. Από τη σκοπιά της επιστήμης και της ιστορίας, ο μύθος των θαλάμων αερίων των ναζί χτυπήθηκε θανάσιμα. Κανένα έργο εκείνων που στήριζαν την εξόντωση από τότε (ή προηγουμένως) δεν παρέθεσε κάποια εξήγηση γι αυτό το θέμα, κυρίως δε παρέθεσε καμία εξήγηση το έργο του Σαντ Κλοντ Πρεζακ (Pressac), που είχε τον τίτλο «Άουσβιτς: Τεχνικές και λειτουργία των θαλάμων αερίων». (4) Καταρχήν, έχει περάσει ο καιρός που κάποιοι ιστορικοί τολμούσαν να διεκδικήσουν την αυθεντία για τους θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς ή αλλού, παρουσιάζοντας στους τουρίστες ότι βρίσκονται «στην αυθεντική τους κατάσταση» «ανακατασκευασμένα» ή «σε ερείπια» (τα ερείπια μπορούν να είναι εξαιρετικά εύγλωττα). Οι υποτιθέμενοι θάλαμοι αερίων του Άουσβιτς ήταν απλά χώροι για την αποθήκευση των πτωμάτων που περίμεναν αποτέφρωση, όπως ακριβώς τα σχέδια που ανακάλυψα το 1976 βεβαιώνουν.
«Δείξε μου ή ζωγράφισέ μου….»: Τον Μάρτιο του 1992, διατύπωσα μια πρόκληση στην Στοκχόλμη απευθυνόμενος σε όλο τον κόσμο: «Δείξε μου ή ζωγράφισέ μου έναν θάλαμο αερίων των Ναζί»! Δήλωσα κατηγορηματικά ότι δεν ενδιαφερόμουν για κτήρια που φημολογούνταν ότι εμπεριείχαν θαλάμους αερίων, ούτε σε ένα κομμάτι ενός τοίχου, ούτε σε μια πόρτα, ούτε σε μία τρίχα, ούτε σε παπούτσια. Ήθελα να δω μια πλήρη αναπαράσταση του όπλου του εγκλήματος, των τεχνικών λεπτομερειών της λειτουργίας του. Προσέθεσα ότι, αν υποθετικά οι Γερμανοί είχαν καταστρέψει το όπλο, κάποιος έπρεπε να μου κάνει μια ζωγραφιά από αυτό. Αρνήθηκα να πιστέψω σε μία «έμπρακτη αλήθεια» στερημένης από υλικές αποδείξεις.
Το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος: Στις 30 Αυγούστου του 1994, επισκέφτηκα το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον. Εκεί δεν βρήκα καμία υλική απόδειξη των «μαγικών» θαλάμων αερίων. Τότε ρώτησα τον Μάικλ Μπέρενμπαουμ, τον διευθυντή έρευνας του Μουσείου, υπό την παρουσία τεσσάρων μαρτύρων στο γραφείο του, να μου εξηγήσει αυτό το οξύμωρο δεδομένο. Αφού έφτασε σε σημείο άγριου θυμού, τελικά αποκρίθηκε ότι «έχει παρθεί απόφαση να μην παρουσιαστεί καμία απτή απόδειξη ύπαρξης των ναζιστικών θαλάμων αερίων». Δεν μπήκε καν στον κόπο ν’ αναφέρει ότι στο μουσείο υπήρχε μια καλλιτεχνική απεικόνιση από το Κρεματόριο 2 του Μπίρκεναου, το οποίο θεωρούνταν θάλαμος αερίου. Γνώριζε ότι το υπό αμφισβήτηση μοντέλο, το οποίο για τον λόγο αυτό δεν αναπαρήγαγε στον οδηγό του Μουσείου, ήταν απλά μια καλλιτεχνική δημιουργία, που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Το φιάσκο της εξόντωσης
Σε αυτή την περίσταση υπενθύμισα στον Μπερενμπάουμ, μερικά γεγονότα τα οποία ήταν καταστροφικά για όσους υποστηρίζουν την ιουδαϊκή εξόντωση:
- Το 1968, η Εβραιογαλλίδα ιστορικός Olga Wormser-Migot αναγκάστηκε να αποδεχτεί «ότι υπήρχε ένα πρόβλημα με τους θαλάμους αερίων». Επίσης έγραψε ότι το Άουσβιτς 1, το κύριο στρατόπεδο, ήταν «χωρίς θαλάμους αερίων» (παρά την ύπαρξη «θαλάμων αερίων» που επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες). (5)
- Το 1983, ένας Βρετανός συγγραφέας, παρά το γεγονός ότι ήταν υποστηρικτής της θεωρίας της «εξόντωσης» αποκάλυψε πως ο Ρούντολφ Χες πριν την κατάθεσή του στην Δίκη της Νυρεμβέργης είχε βασανιστεί από Εβραίους μέλη της Βρετανικής Στρατιωτικής Αστυνομίας και ομολόγησε μόνο μετά από μπουνιές, κλωτσιές, έκθεση στο κρύο και στέρηση ύπνου. (6)
- Το 1985 στην πρώτη δίκη του Ernst Zündel στο Τορόντο, ο πρώτος μάρτυρας κατηγορίας Ρούντολφ Βρμπα και ο κύριος υποστηρικτής της θεωρίας της εξόντωσης, Πωλ Χίλμπεργκ, κατέρρευσαν ολοκληρωτικά ύστερα από κατ’ αντιπαράσταση εξέταση από τον δικηγόρο της υπεράσπισης, Ντάγκλας Κρίστι, με την βοήθειά μου.
- Το 1988, ο Αμερικανοεβραίος ιστορικός Άρνο Μάγιερ, μολονότι υποστηρικτής της θεωρίας της εξόντωσης και των θαλάμων αερίων, έγραψε ότι «Πηγές για την μελέτη των θαλάμων αερίων είναι σπάνιες και αναξιόπιστες… Εκτός αυτού, από το 1942 μέχρι το 1945, κυρίως στο Άουσβιτς, αλλά πιθανότατα γενικώς, περισσότεροι Εβραίοι σκοτώθηκαν από τα αποκαλούμενα «φυσικά αίτια» (πείνα, ασθένειες, επιδημίες και από εξαντλητική εργασία) παρά από «μη φυσικά αίτια». (7)
- Το 1992, ο Τζεχούντα Μπάουερ, ένας καθηγητής του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ και εξέχων ιστορικός του Ολοκαυτώματος, επαναξιολόγησε τον ρόλο της Συνδιάσκεψης της Βανζέε, στις 20 Ιανουαρίου του 1942. Την συχνά επαναλαμβανόμενη άποψη ότι η απόφαση να εξολοθρευτούν οι Εβραίοι πάρθηκε κατά την διάρκεια της συνάντησης, την χαρακτήρισε ως ανόητη.
- Το 1993, ο Πρεζάκ εκτίμησε τον αριθμό των θανάτων στο Άουσβιτς, Εβραίων και μη, συνολικά σε 775.000 και το 1994 σε ένα νούμερο μεταξύ του 630 χιλιάδες και του 710 χιλιάδες. (8)
- Την ίδια χρονιά ο καθηγητής Κρίστοφερ Μπράουνινγκ, εις των συγγραφέων της Εγκυκλοπαίδειας του Ολοκαυτώματος, δήλωσε ότι: «Ο Χες ήταν πάντα ένας πολύ αδύναμος και μπερδεμένος μάρτυρας». Εξέφρασε την πικρή διατύπωση ότι: «Οι αναθεωρητές τον χρησιμοποιούσαν συνέχεια γι’ αυτόν τον λόγο, με απώτερο στόχο να δυσφημίσουν την συνολική μνήμη του Άουσβιτς».
- Μέχρι τις αρχές του 1990, οποιοσδήποτε επισκέπτης του Άουσβιτς μπορούσε να δει την επιγραφή σε 19 διαφορετικές γλώσσες, σε 19 μεταλλικές πλακέτες, πάνω στο μεγάλο μνημείο του Μπιρκενάου, που προέτασσαν ότι 4 εκατομμύρια ανθρώπων είχαν πεθάνει στο στρατόπεδο. Γύρω στον Απρίλη του 1990, αυτές οι πλακέτες αφαιρέθηκαν από τις αρχές του Μουσείου του Άουσβιτς, οι οποίες ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουν τι αριθμό να προσθέσουν σ’ αυτό το αριθμητικό ψέμα, μπροστά στο οποίο οι πιο εξέχουσες προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου και του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’, έχουν προσκυνήσει.
- Για να υποστηρίξουν την θέση τους, οι Αναθεωρητές έχουν στην διάθεσή τους αναφορές τριών διαφορετικών ειδικών (Φρεντ Λόχτερ, Τζέρμαρ Ρούντολφ, Βάλτερ Λουφτ) και τα πρώτα ευρήματα των αναφορών ενός Πολωνού ειδικού, ενώ αντίθετα οι υποστηρικτές της εξολόθρευσης, ακόμα δεν τολμούν ν’ αναζητήσουν την αναφορά ενός ειδικού σχετικά με το υποτιθέμενο όπλο του εγκλήματος.
- Οι Εβραίοι επιζώντες του Άουσβιτς, και συγκεκριμένα «τα παιδιά του Άουσβιτς», οι οποίοι είναι αυτοί που γεννήθηκαν στο στρατόπεδο ή αυτοί που πέρασαν τα πρώτα τους χρόνια εκεί, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το Άουσβιτς δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ένα στρατόπεδο εξόντωσης.
- Όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ καμία διαταγή, σχέδιο, ή ίχνος μιας εντολής ή ακόμα και σχεδιασμού για μια επιχείρηση τόσο γιγάντια όσο θα ήταν η συστηματική εξολόθρευση των Εβραίων.
- Όχι μόνο δεν έχει υπάρξει καμία ιατροδικαστική έρευνα που να αποδεικνύει τον θάνατο έστω και ενός κρατουμένου από δηλητηριώδη αέρια ή έστω μια επίσημη αναφορά ειδικού όσον αφορά το όπλο που χρησιμοποιήθηκε στο έγκλημα, αλλά (και παρά το τι θα ήθελαν μερικοί συγγραφείς μπεστ σέλλερ να πιστέψουμε) δεν υπάρχει ούτε ένας μάρτυρας των θαλάμων αερίων. Ο Elie Wiesel, στην αυτοβιογραφική μαρτυρία «Η Νύχτα», η οποία εκδόθηκε το 1958, δεν αναφέρει ούτε μία φορά τους θαλάμους αερίων. Λέει ότι οι Εβραίοι εξολοθρεύθηκαν σε γιγάντιες πυρκαγιές ή σε φούρνους κρεματορίων! Τον Ιανουάριο του 1945 οι Γερμανοί έδωσαν σ’ αυτόν και στον πατέρα του επίσης, την επιλογή να φύγουν για την κυρίως Γερμανία με αυτούς ή να περιμένουν τους Σοβιετικούς εκεί. Έπειτα από σκέψη, πατέρας και γιος αποφάσισαν να φύγουν με τους Γερμανούς «εξολοθρευτές» τους, παρά να περιμένουν τους Σοβιετικούς απελευθερωτές τους. Όλο αυτό περιγράφεται ξεκάθαρα στην «Νύχτα» και χρειάζεται μόνο να διαβαστεί με προσοχή. (9)
Το ψέμα του Άουσβιτς: Το 1980 διακήρυξα... «Και τώρα δώστε προσοχή! Ούτε μία από τις 60 λέξεις (στα γαλλικά) της πρότασης που θα διατυπώσω, δεν υποκινείται από κάποια πολιτική άποψη: Η υποτιθέμενη γενοκτονία των Εβραίων και οι υποτιθέμενοι θάλαμοι αερίων του Χίτλερ συνιστούν ένα μοναδικό ιστορικό ψέμα το οποίο έχει επιτρέψει μια τεράστια πολιτικο-οικονομική απάτη, από την οποία οι κύριοι ωφελημένοι είναι το κράτος του Ισραήλ και ο παγκόσμιος Σιωνισμός και τα κυρίως θύματα είναι οι Γερμανοί, αλλά όχι οι κυβερνήτες τους και ολόκληρο το παλαιστινιακό έθνος». Δεν έχω δει ούτε μία λέξη σε αυτή την διακήρυξη που σήμερα θα έπαιρνα πίσω, παρά την σωματική βία, παρά τις μηνύσεις, παρά τα πρόστιμα τα οποία έχω αντιμετωπίσει από το 1978 και παρά την φυλάκιση, την εξορία και τις διώξεις τόσο πολλών αναθεωρητών. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός είναι η μεγαλύτερη διανοητική περιπέτεια στο τέλος αυτού του αιώνα. Δεν μετανιώνω παρά μόνο για ένα: Ότι δεν κατόρθωσα, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, να βρω τον απαιτούμενο χώρο ώστε να αποδώσω τιμή στους χιλιάδες άλλους αναθεωρητές συγγραφείς, από τον Γάλλο Paul Rassinier μέχρι τον Αμερικανό Arthur Butz, τον Γερμανό Wilhelm Stäglich, τον Ιταλό Carlo Mattogno, και τον Ισπανό Enrique Aynat, οι οποίοι έχουν προσθέσει εντυπωσιακά στοιχεία στην ιστορική πραγματικότητα του Β’ ΠΠ. Μια τελευταία φράση: Οι αναθεωρητές δεν είναι ούτε αρνητές ούτε πρόσωπα υποκινούμενα από μοχθηρούς σκοπούς. Προσπαθούν να πουν τι είναι αυτό που συνέβη, και όχι τι είναι αυτό που δεν συνέβη. Αυτοί είναι, στην πραγματικότητα. Αυτά που αναφέρουν είναι καλά νέα. Αυτοί συνεχίζουν να προτείνουν μια δημόσια συζήτηση στο πλήρες φως της ημέρας παρά το γεγονός ότι μέχρι τώρα οι προτάσεις τους έχουν απαντηθεί κατά κύριο λόγο με προσβολές, με βία, με την άδικη δύναμη του νόμου ή διαφορετικά με αόριστες ηθικές, πολιτικές ή φιλοσοφικές επιφυλάξεις. Μεταξύ των ιστορικών, ο θρύλος του Άουσβιτς πρέπει να παραχωρήσει την θέση του στα πραγματικά γεγονότα.
11 Ιανουαρίου 1995
Ρομπέρ Φωρισσόν, μετάφραση Π.Λ. The Journal of Historical Review, Ιούλιος – Αύγουστος 1997 (Τόμος. 16, No. 4), σελίδες 14- 19
Σημειώσεις
(1) Ο αριθμός των 150.000 θανάτων ισούται περίπου με τον αριθμό των νεκρών στον βομβαρδισμό της Δρέσδης, της “Φλωρεντίας του Έλβα”, τον Φεβρουάριο του '45, από την Βρετανική και την Αμερικανική αεροπορία.
(2) Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Συμμαχικές δυνάμεις κατηγόρησαν τους Γερμανούς ότι χρησιμοποιούσαν εκκλησίες ως θαλάμους αερίων. Υπάρχουν άρθρα εφημερίδων, όπως της The Daily Telegraph, τα οποία ουσιαστικά επαναλαμβάνουν τις ίδιες κατηγορίες και στους δύο μεγάλους πολέμους. (βλέπε “Atrocities in Serbia. 700,000 Victims," The Daily Telegraph (London), March 22, 1916, p. 7 και “Germans Murder 700,000 Jews in Poland. Travelling Gas Chambers," The Daily Telegraph, June 25, 1942, p. 5)
(3) Pravda, Feb. 2, 1945, σελ. 4
(4) Jean-Claude Pressac, Auschwitz: Technique and Operation of the Gas Chambers (New York: Beate Klarsfeld Foundation, 1989).
(5) O. Wormser-Migot, Le Systeme concentrationnaire nazi (1933-1945) (Presses Universitaires de France, 1968), pp. 157,541-545. Οχτώ ημέρες μετά τη δημοσίευση της παραπάνω εργασίας, το γνωστό εβδομαδιαίο γαλλικό περιοδικό L' Express παραδέχτηκε ότι οι έρευνες του Ρομπέρ Φωρισσόν, από τα τέλη του '70, σχετικά με την απάτη των δήθεν θαλάμων αερίων στο Άουσβιτς 1, που επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες, ήταν σωστές.
(6) Rupert Butler, Legions of Death (London: Arrow, 1983), σελίδες 234-238.
(7) Arno Mayer, The "Final Solution" in History (New York: Pantheon, 1988)
(8) J.-C. Pressac, Les Crématoires d'Auschwitz (CNRS editions, 1993), σελίδα 148; και J.-C. Pressac, Die Krematorien von Auschwitz (München: Piper Verlag, 1994), σελίδα 202.
(9) E. Wiesel, Night (Avon/Discus pb. edition), σελίδες 41, 42, 43, 44, 79, 93. Στη γερμανική έκδοση του βιβλίου, η λέξη κρεματόριο αντικαταστάθηκε με το “θάλαμοι αερίων”. Το 1994, ο Wiesel έγραψε: “Ας αφήσουμε τους θαλάμους αερίων να παραμείνουν κλειστοί στα μάτια και στην φαντασία”.
http://www.ideapolis.info/2013/06/blog-post_6677.html
Αναθεωρητικό βιβλίο τώρα και στα ελληνικά.
ReplyDeletehttps://www.ebooks.gr/gr/shoah-%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b5%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%87%ce%b7-412803.html