ΕΛΛΗΝΙΣ, ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ: "ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΛΗ"

Αναμφίβολα, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την ισοπέδωση των αξιών, την αναξιοκρατία, την ανάδειξη της απαξίας και μετριότητας και την απόρριψη οποιασδήποτε μορφής «αξίας». Και η αξία δεν ορίζεται ποσοτικά, αλλά ποιοτικά, λέξη που έχει χάσει προ πολλού τη σημασία της. Το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα της Παιδείας και ιδιαίτερα της Εκπαίδευσης. Τόσο ο Πλάτωνας όσο και ο Αριστοτέλης θεωρούν την προσφορά της Παιδείας θεμελιώδους σημασίας, έτσι η Παιδεία ως δημόσιο αγαθό οφείλει να είναι προγραμματισμένη, κατάλληλα δομημένη με στόχο την απόκτηση της αρετής και περαιτέρω της ευδαιμονίας. Μέσω αυτής, αξίες όπως η σοφία, η ανδρεία, η δικαιοσύνη, η Πίστη και η Τιμή συμβάλλουν στο «είναι τε και ζην» της πολιτείας. Γίνεται κατανοητό, επομένως, πως βασική προϋπόθεση της παιδείας είναι η καλή οργάνωση του κράτους. Στο σημείο αυτό ακριβώς υπεισέρχεται και η αποικοδομητική συμβολή του κράτους. Η απάλειψη του όρου «Εθνική» παιδεία από το όνομα του σχετικού υπουργείου, υπουργούσης της Διαμαντοπούλου είναι ενδεικτική. Εθνική παιδεία είναι αυτή που διαμορφώνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα σύμφωνα με τις αξίες της Εθνικής Παράδοσης και του Ελληνικού Πολιτισμού. Που μεταλαμπαδεύει τις αξίες της Φυλής προς διαφύλαξη και συνέχιση, που ενισχύει τις φυλετικές αρετές της φιλαλήθειας, της ανδρείας, της αυτοθυσίας και του ηρωισμού σε πείσμα της μαζοποίησης και της ανωνυμίας των ημερών μας.

Ο φαύλος κύκλος της εκπαίδευσης, ωστόσο, έχει ως εξής:

Οι υποβαθμισμένοι στόχοι είναι αυτοί που άφησαν την εκπαίδευση να κρατείται όμηρη της αριστερής θολοκουλτούρας ή η υποκουλτούρα διείσδυσε (φυσικά και με την υποβοήθηση του ανθελληνικού κράτους) και αλλοίωσε το χαρακτήρα της παιδείας. Όλα αυτά, όμως, ακούγονται θεωρητικές πολυτέλειες μπροστά στο αδιέξοδο της πιθανής απεργίας των εκπαιδευτικών μεσούσης της εξεταστικής περιόδου. Ο ύπουλος ρόλος των καθεστωτικών ΜΜΕ και των καλοπληρωμένων τσάτσων της δημοσιογραφίας που καθοδηγούν την υπνωτισμένη «κοινή γνώμη» αναδεικνύτεται άλλη μια φορά σε πρωταγωνιστικό παράγοντα: οι Πανελλήνιες γίνονται πρώτο θέμα στα κανάλια της διαπλοκής και υποβαθμίζονται μείζονα εθνικά θέματα, οι γονείς και οι μαθητές θεωρούνται όμηροι των αριστερών συνδικαλιστών, η συγκυβέρνηση του εθνικού ξεπουλήματος τρίβει τα χέρια της, αφού την πίεση προς τους εκπαιδευτικούς την ανέλαβε ο ίδιος ο λαός! Ο «τεμπέλης» εκπαιδευτικός, με τις λίγες ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα, τα «ιδιαίτερα», τις πολλαπλές πληρωμένες διακοπές είναι στο στόχαστρο. Δεν πρόκειται να αναφερθώ στο κατά πόσο όλα αυτά είναι αληθή και αν ο εκπαιδευτικός στην Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε αξιολύπητη θέση, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά.

Θα αναφερθώ μονάχα στην κοινωνική υποκρισία, συμπεριλαμβάνοντας τόσο τη μερίδα ευθύνης των εκπαιδευτικών όσο και της ίδιας της κοινωνίας.
- Πώς μπορεί να θεωρηθεί Εκπαιδευτικός-Δάσκαλος των νέων Ελλήνων εκείνος που ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για το περιεχόμενο της παρεχόμενης Παιδείας;
- Πώς μπορεί να έχει κοινωνική αναγνώριση και κύρος εκείνος που αντί για Λειτούργημα έτυχε απλώς να περάσει τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ και να σωθεί από την ανεργία;
- Πώς μεγαλώνει και μεταπλάθει τις ψυχές των Ελληνόπουλων αυτός που δεν συγκλονίζεται από τις αλήθειες του Έθνους;
- Πώς ονομάζεται Δάσκαλος ο επαγγελματίας της μάθησης;
- Πώς αξιώνεις να είσαι «εκπαιδευτικός», όταν δεν θεωρείς πως γίνεσαι ιεραπόστολος μιας Ιδέας ανώτερης από τη μικροαστική σου ταμπέλα;
Οι δάσκαλοι, όμως σήμερα είναι αντανάκλαση του αφελληνιστικού κράτους της «πολυπολιτισμικής παιδείας» και της αδιάφορης και μονοδιάστατα προσηλωμένης στα οικονομικά κοινωνίας. Γι αυτό και η ευθύνη πέφτει εξίσου και στους γονείς, που δεν έκριναν την Εθνική ποιότητα της Παιδείας και στους εκπαιδευτικούς που αφήνονται έρμαια των αριστερών συντεχνιών.

Προσωπικά, δεν απεργώ ποτέ και παρά τις ενοχλήσεις των συνδικαλιστών της περιοχής μου απαντώ εδώ και χρόνια: ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΛΗ. Ευχόμενη να λήξει προς όφελος των μαθητών όλη αυτή η αναστάτωση, θα τελειώσω με λίγους στίχους του Παλαμά: Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε , ψυχές! ....Μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη. Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά, Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι είμαστε σε πόλεμο. Μη γενικεύουμε, επομένως, ρίχνοντας τις κατάρες μας προς τους εκπαιδευτικούς, αλλά να διακρίνουμε και να ενισχύουμε εκείνους που γνωρίζουν το Λειτούργημα και το θαυμάσιο έργο να πλάθεις άξιους Έλληνες, δηλαδή Εθνικιστές! Γιατί Εθνικιστές Δάσκαλοι υπάρχουν...

Μ.Τ. – Φιλόλογος