Εναντίον του συστήματος

Με χαμόγελο αινιγματικότερο εκείνου της Τζιοκόντα , η Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου εξήγγειλε σχέδιο εργοδότησης 8.000 ανέργων. Για τις 6000 που προορίζονται στη ξενοδοχειακή βιομηχανία, το κράτος θα καλύπτει τους μισθούς τους γύρω στο 40 %. Για τις άλλες 2.000 δεν διευκρινίζεται η κρατική παροχή. Η τακτική αυτή της επιδοτούμενης εργασίας είναι ένα προπαγανδιστικό βεγγαλικό της ολιγαρχίας που δεν θα ωφελήσει την οικονομία αλλά τουναντίον θα επιβαρύνει την ευρεία παραγωγική βάση με περισσότερους φόρους και θα ανοίξει νέες ανάγκες δανεισμού. Χωρίς ενδυνάμωση της παραγωγής δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου από την οικονομική κρίση που προκάλεσαν οι τραπεζίτες με τους σοσιαλκαπιταλίστες πολιτικούς. Πρέπει να κατευθυνθούν κεφάλαια στον πρωτογενή τομέα, στην μεταποίηση, στην μικρή και μεσαία επιχείρηση, στην βιομηχανία και παράλληλα στις υπηρεσίες , στην εκπαίδευση και στην έρευνα.

Αυτό για να γίνει πραγματικότητα απαιτείται ένα εθνικοκοινωνικό κράτος που θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες και θα ελέγξει και κατευθύνει την διακίνηση του κεφαλαίου προς την παραγωγή. Όσο η οικονομία θα βρίσκεται στα χέρια των τραπεζιτών που θα στηρίζονται νομικά από τους πολιτικούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, η κοινωνία θα υπόκειται την αδικία την ταξική εκμετάλλευση, την φορολογική βία, την κερδοσκοπική μανία της ολιγαρχίας που ομοιάζει με ένα καρκινικό όγκο στον εγκέφαλο της κοινωνίας που δίνει αυτός της εντολές για την λειτουργία ενός σώματος που το κατέστησε άρρωστο και παραπληγικό. Αν θέλουμε να ζήσουμε ως οργανική κοινωνία, πρέπει να κόψουμε το καρκίνωμα της ολιγαρχίας και μαζί με αυτό όλο το πολιτικό σύστημα που είναι στην υπηρεσία της. Δεν υπάρχει περίπτωση ουσιαστικής αλλαγής της οικονομικής κατάστασης χωρίς ριζική αλλαγή του πολιτεύματος. Αυτό είναι που διαφοροποιεί εμάς τους εθνικοκοινωνιστές απο τους εθνικιστές του συστήματος που αποτελούν μέρος του καρκινώματος της ολιγαρχίας. Πρέπει να καταλάβουμε πως ο κομματοκρατικός κοινοβουλευτισμός και το ληστρικό σύστημα της τραπεζοκρατίας είναι δύο μεγέθη αλληλένδετα. Ενδυνάμωση της παραγωγής χωρίς να έχουν την νομοθετική εξουσία στα χέρια τους οι παραγωγικές ενώσεις, δεν γίνεται. Τελεία και παύλα.

Να προσθέσω επίσης πως το κοινωνικό σύνολο που θα δεχθεί αυτό το πολίτευμα των παραγωγών δεν μπορεί να είναι ένα πολυφυλετικό σύμφυρμα , αλλά μια κοινότητα όμαιμων και ομότροπων ανθρώπων. Η οργανική δημοκρατία των παραγωγών εφαρμόζεται σε μια φυλετική κοινωνία ικανή να αξιοποιήσει την πνευματική της κληρονομιά και να διαμοιράσει δίκαια την εθνική υπεραξία της εργασίας της, ως εργασίας των γενεών. Η εθνικοκοινωνική πρόταση εδράζεται πρώτα από όλα στην αρχή της ελληνικότητας μας, στην αρχή της φυλετικής και πνευματικής μας ταυτότητος που μπορεί να δεχθεί τις εμπειρίες του ευρωπαϊκού εθνικισμού όπως αυτός εκδηλώθηκε κυρίως στον φασισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, χωρίς να ταυτίζεται με αυτές τις εμπειρίες, ούτε να προσπαθεί να τις εφαρμόσει αντιγραφικά. Ο ελληνικός εθνικοκοινωνισμός στέκεται πάνω στις δικές μας ελληνικές αξίες και παίρνει όλα εκείνα τα θετικά στοιχεία του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού χωρίς δογματικές περιχαρακώσεις.

Να προσθέσω πως δεν μπορούμε να μιλούμε για αυτοθέσμιση και λαϊκή εξουσία χωρίς να υποστηρίξουμε την αυτοθεώρηση του κόσμου ως δυνατότητα του σκεπτόμενου υποκειμένου να ορίζει το κοσμολογικό περιεχόμενο και τον τρόπο του ειδέναι. Ως εκ τούτου δεν δεχόμαστε καμία δογματική θρησκευτική επισκίαση της κοινωνίας και πολύ περισσότερο δεν δεχόμαστε την ταύτιση του ελληνισμού με τον χριστιανισμό όπως η ακροδεξιά μάστιγα επιχειρεί να επιβάλει. Υποστηρίζουμε την ανεξιθρησκεία και υποσχόμαστε να αποδώσουμε δίκαιο στην αρχαία ελληνική κοσμοθέαση ή δωδεκάθεο, αποδίδοντας στους θρησκευτές της τους ναούς των προγόνων μας ώστε εκεί να τιμούν τους θεούς των ηρώων πατέρων μας. Όποιος συμφωνεί με αυτή την ιδεολογική γραμμή έρχεται μαζί μας για ένα αγώνα ανυποχώρητο , για ελευθερία, για γνώση, για ευδαιμονία.

Λουκάς Σταύρου
http://edikcyprus.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7.html