Εξαιρετικά θετική φάνηκε η χημεία ανάμεσα στους ηγέτες της Ρωσίας και της Ιαπωνίας, Βλαντιμίρ Πούτιν και Σίνζο Άμπε, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κάποιες ελπίδες, ότι οι δυο χώρες, κομβικοί δρώντες στην περιοχή Ασίας – Ειρηνικού, αλλά και με παγκόσμιες ευθύνες, μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τις διμερείς τους σχέσεις. Οι δυο χώρες ξεκίνησαν συζητήσεις για το πρόβλημα με τις Κουρίλες νήσους, το πρόβλημα που τις έχει αποτρέψει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να υπογράψουν συνθήκη ειρήνης και να αναπτύξουν περισσότερο τη συνεργασία τους. Αφορμή ήταν η επίσημη επίσκεψη του Άμπε στο Κρεμλίνο, με τη ρωσική ηγεσία να τον υποδέχεται με λαμπρότητα και ασυνήθιστα θερμό ύφος, καθώς ήταν και η πρώτη επίσκεψη Ιάπωνα πρωθυπουργού στη Ρωσία την τελευταία δεκαετία. Τούτων λεχθέντων δεν προκάλεσε έκπληξη η κοινή δήλωση – δέσμευση των δυο ηγετών να βρουν λύση στο πρόβλημα με τις Κουρίλες νήσους (Βόρειες Περιοχές – Northern Territories), όπως τις αποκαλούν οι Ιάπωνες. Το ότι και οι δυο πλευρές όμως εμφανίζονται να δίνουν στα υπουργεία Εξωτερικών να αναζητήσουν λύση, μοιάζει με ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση, που συνήθως σημαίνει ότι έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται φως στον ορίζοντα. Αμφότεροι οι ηγέτες μάλιστα, ανέφεραν ότι η μη υπογραφή συνθήκης ειρήνης μεταξύ των δυο κρατών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι «μη φυσιολογική». Πρόκειται για μια αναμφισβήτητα σημαντική εξέλιξη που δύναται να απομακρύνει ένα ακόμα αγκάθι από τις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις, που είναι κεφαλαιώδους σημασίας και για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, όπως έχουμε πολλάκις τονίσει. Δεν είμαστε μακριά από την εποχή που οι «εγκέφαλοι» των διεθνών σχέσεων θα διαπιστώσουν ότι εμφανίζονται τάσεις δημιουργίας μιας νέας «Ιεράς Συμμαχίας», αυτή τη φορά όχι σε ευρωπαϊκό, αλλά σε πλανητικό επίπεδο… Εξομάλυνση στις σχέσεις Ρωσίας-Ιαπωνίας σημαίνει πολλά για την πολιτική απέναντι στην φιλόδοξη υπερδύναμη Κίνα και σίγουρα αφήνει όλες τις πιθανότητες ανοικτές. Δημιουργείται σταδιακά μια κατάσταση κλασικής «ισορροπίας ισχύος» (balance of power) σε πλανητικό επίπεδο, η οποία προφανώς δεν θα διαρκέσει για πάντα, ωστόσο, μπορεί να καθορίσει την πορεία των διεθνών σχέσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα, σε όλα τα επίπεδα (ασφάλεια, ενέργεια κ.λπ.). Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι ότι δεν αναζητά σήμερα την ανεξαρτησία της (με την κλασική του όρου έννοια), αλλά τον σεβασμό των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, ένας τομέας όπου η στρατιωτική ισχύς σε τοπικό επίπεδο λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος και καθοριστικός παράγοντας για την επιθυμία σύμπηξης συμμαχίας από την πλευρά των ισχυρών και μάλιστα με αποδεκτούς όρους.
Θα το καταλάβουν σκεπτόμενοι στρατηγικά (sic) οι υπεύθυνοι για το μέλλον της χώρας; Αντιλαμβάνονται ότι αυτό που κάνει η Τουρκία είναι να επιχειρεί να πλασαριστεί ενώπιον αυτής της διαφαινόμενης εξέλιξης; Αντιλαμβανόμαστε ότι για πλειάδα λόγων οι «μετωπικές συγκρούσεις» είναι προβληματικές παρότι ο κόσμος βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και σε αναζήτηση ισορροπίας, οπότε οι σχέσεις μεταξύ των ισχυρών θα έχουν προτεραιότητα; Θα διεκδικήσουμε το δικό μας κομμάτι ή θα αφήσουμε την αδυναμία μας να μας υπαγορεύσει όσα τετελεσμένα κληθούμε να αποδεχτούμε; Προφανώς, παράγοντας εθνικής ισχύος και από τους κορυφαίους είναι η υγεία της οικονομίας, οπότε ίσως το ότι μπήκαμε πρώτοι στην κρίση ίσως και να αποδειχτεί πλεονέκτημα, εάν κατορθώσουμε να βγούμε όταν άλλοι θα νιώθουν τις επιπτώσεις… ταυτόχρονα όμως, είναι απολύτως απαραίτητο να μην αφήσει η πολιτική ηγεσία, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, να απαξιωθεί η στρατιωτική ισχύς της χώρας, σε μια περίοδο όπου «διπλωματία κανονιοφόρων» δεν μετέρχεται μόνο η Τουρκία.
Η Ελλάδα έχει ρόλο να παίξει στην Ανατολική Μεσόγειο, μόνο που πρέπει να τον διεκδικήσει και ο ρόλος αυτός δεν αφορά την αποκαλούμενη ως «μαλακή ισχύ» (soft power), καθότι έχουμε κάνει αρκετά από μόνοι μας ώστε να απαξιωθούμε ηθικά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και η ανάσταση της χώρας δεν θα έρθει ούτε μέσα από την αποκαρδιωτική εικόνα του Κοινοβουλίου, ούτε μέσω άναρθρων κραυγών «αντίστασης» απέναντι σε πραγματικούς ή φανταστικούς «κατακτητές». Περίσκεψη και προσπάθεια κατανόησης του διεθνούς περιβάλλοντος απαιτείται, προσεκτικός σχεδιασμός και εφαρμογή και επιτέλους, να βρεθεί ένας τρόπος να συμφωνήσουμε στα στοιχειώδη, πέραν του γνωστού εγχώριου «αθλήματος» της «μάχης για την κουτάλα», αφού πλέον το «τσουκάλι» της Μεταπολίτευσης είναι σχεδόν άδειο… Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον πούμε ευτυχώς… Εάν κατορθώσουμε να απαλλαγούμε από τους «γιαλαντζί σωτήρες» και τα «κοκοράκια» που αρέσκονται να περνιούνται για πολιτικά αναστήματα. Κι ο καθένας μας ας εντάξει στην κατηγορία αυτή τους πολιτικούς που επιθυμεί, μερικούς ή ακόμα και όλους…
http://www.defence-point.gr/news/?p=74636
No comments :
Post a Comment