Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα βλακείας, προδοσίας, κωλοτούμπας, ψεύδους και παραπληροφόρησης, αναδεικνύεται τις τελευταίες ημέρες η σθεναρή και καθαρή φωνή μιας δικηγόρου. Της κυρίας Μαρίας Εξαρχουλάκου, η οποία ηγείται της "Δικηγορικής Ανανεωτικής Παρέμβασης". Μην πανικοβάλλεστε! Δεν πρόκειται για κόμμα! Για μια πρωτοβουλία συνειδητοποιημένων δικηγόρων πρόκειται, σύμφωνα με την κυρία Εξαρχουλάκου, οι οποίοι πιστεύουν ότι, πέρα από την υποχρέωσή τους να εκπροσωπούν τους πελάτες τους στα δικαστήρια, έχουν και το καθήκον να προασπίζουν τη νομιμότητα και να βοηθούν τους πολίτες απέναντι σε κάθε τι που καταλύει το Σύνταγμα και εξαθλιώνει την ζωή τους. Τι λέει όμως η κυρία Εξαρχουλάκου; Με ποιο τρόπο προσπαθεί να πείσει τους αγανακτισμένους και απελπισμένους πολίτες προκειμένου να σώσουν την οικογένειά τους, την πατρίδα τους, να διατηρήσουν το δικαίωμά τους να ζουν αύριο, αυτοί και οι απόγονοί τους, σε ένα ελεύθερο, δημοκρατικό και αξιοκρατικό περιβάλλον; Η κυρία Εξαρχουλάκου, λοιπόν, ενεπνεύσθη και συνέταξε μια εξώδικη διαμαρτυρία, η οποία, αφού υπογραφεί (με πλήρη στοιχεία) από τους Έλληνες πολίτες, θα επιδοθεί με δικαστικό κλητήρα σε κάθε πολιτικό πρόσωπο, εντός και εκτός Ελλάδος, το οποίο ευθύνεται για την σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας, με σκοπό κάθε ενέργεια που θα έχει στο μέλλον σαν συνέπεια την εξαθλίωση του λαού της και την παραχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας, να αναιρείται στα δικαστήρια.
ΕΝΩΠΙΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΡΧΗΣ
ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ - ΔΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Των Ελλήνων πολιτών με δικαίωμα ψήφου
και
Των λοιπών νομικών και φυσικών προσώπων που υπογράφουν την παρούσα.
ΠΡΟΣ... (ακολουθεί εκτεταμένη λιστα αποδεκτών που μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.schizas.com/site3/index.php)
Των λοιπών νομικών και φυσικών προσώπων που υπογράφουν την παρούσα.
ΠΡΟΣ... (ακολουθεί εκτεταμένη λιστα αποδεκτών που μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.schizas.com/site3/index.php)
Ολοι εμείς οι υπογράφοντες την παρούσα, Ελληνες Πολίτες, ενήλικοι και έχοντες το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ και ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ με οργή και αγάνακτηση για πλήθος εγκλημάτων αυτεπαγγέλτως διωκωμένων και τελουμένων εις βάρος μας, ως Ελλήνων Πολιτών αλλά και εις βάρος ολόκληρου του Ελληνικού Εθνους, με το πρόσχημα της διάσωσης της Ελλάδος από τη χρεωκοπία. Αυτό δεν μπορεί και δεν είναι πλέον ανεκτό, από εμάς.
Όπως γνωρίζετε, η Ελληνική Δημοκρατία υπήρξε το διάδοχο κράτος του Βασιλείου της Ελλάδος, το οποίο ιδρύθηκε και αναγνωρίστηκε ως κυρίαρχο ανεξάρτητο κράτος με το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830) που υπογράφτηκε από τις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στις 3 Φεβρουαρίου 1830. Η ίδρυση του νεοελληνικού κράτους ακολούθησε την περίφημη Ελληνική Επανάσταση του 1821 και το συνακόλουθο Αγώνα για την Ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνεπώς για όσους το έχετε ίσως λησμονήσει η Ελλάδα είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και η συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς ή οι διεθνείς δεσμεύσεις που αναλαμβάνει κατά καιρούς, ακόμα και εάν περιορίζουν την εθνική κυριαρχία της, δεν φτάνουν ποτέ να την καταλύσουν.
Αντίστοιχα η Ελλάδα είναι μία δημοκρατική χώρα. Θεμελιώδης νόμος της είναι το Σύνταγμα του 1975, το οποίο ψηφίστηκε από την Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων στις 7 Ιουνίου 1975 και άρχισε να ισχύει από της δημοσίευσης του στο ΦΕΚ A' 111/11.6.1975.
Το Σύνταγμα του 1975, το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα με μικρές αλλαγές ύστερα από τις αναθεωρήσεις του 1986, 2001 και 2008, αντικατέστησε στην ουσία το Σύνταγμα του 1973 που είχε παρουσιαστεί από τη Χούντα των Συνταγματαρχών, που είχε καταλύσει τη δημοκρατία με το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, και το Σύνταγμα του 1952, που επανέφερε προσωρινά το 1974 η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, που σχηματίστηκε στις 22/7/1974 υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και λίγες μέρες αργότερα, την 1η Αυγούστου, εκδόθηκε Συντακτική Πράξη «περί αποκαταστάσεως της δημοκρατικής νομιμότητος και ρυθμίσεως θεμάτων του δημοσίου βίου μέχρι του οριστικού καθορισμού του πολιτεύματος και της καταρτίσεως νέου Συντάγματος της Χώρας». Με βάση αυτή τη συντακτική πράξη, η κυβέρνηση επανέφερε το Σύνταγμα του 1952, εξαιρώντας όμως το άρθρο 1 αυτού, δηλαδή τις διατάξεις περί της μορφής του πολιτεύματος. Στις 17 Νοεμβρίου 1974, ένα χρόνο μετά την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου που αποτέλεσε την απαρχή του τέλους για την επταετή δικτατορία πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, στις οποίες το νεοσύστατο τότε κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έλαβε το 54,37% των ψήφων και σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα διεξήχθη το Δημοψήφισμα του 1974, με το οποίο αποφασίστηκε η εγκαθίδρυση στην Ελλάδα του πολιτεύματος της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης παρά τα προβλήματα της αποτέλεσε ίσως τη μακρότερη περίοδο πολιτικής ομαλότητας στη Χώρα μας. Σημειώθηκε άνοδος του βιοτικού επιπέδου και του μέσου επιπέδου υλικής ευημερίας και οι Ελληνες πολίτες έζησαν μία περίοδο πολιτικών ελευθεριών που παρόμοια δεν είχε ζήσει ο λαός μας στη νεότερη ιστορία του. Εντούτοις, ο περιβόητος δικομματισμός, το φαινόμενο δηλαδή της πολιτικής κυριαρχίας των δύο λεγομένων «μεγάλων κομμάτων», του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία κυβέρνησαν τη Χώρα όλα αυτά τα χρόνια, διατήρησε την ένταση και την πόλωση στο πολιτικό σκηνικό και εξέθρεψε φαινόμενα κομματισμού και παλαιοκομματικών πελατειακών σχέσεων, τα οποία σταδιακά διάβρωσαν την ίδια την ουσία του πολιτεύματός μας.
Η χώρα μας, μολονότι μέλος της ΕΟΚ αρχικά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης σήμερα, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ, του ΟΟΣΑ και όλων των μεγάλων διεθνών οργανισμών, δεν κατάφερε να καταστεί πολιτικά και οικονομικά αδέσμευτη, η δε αυξανόμενη διόγκωση του δημόσιου τομέα, με ταυτόχρονη αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών, η μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, η γενίκευση φαινομένων διαφθοράς και διαπλοκής μεταξύ της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ, επιδείνωσαν σταδιακά τη διεθνή μας θέση και την οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη Χώρα.
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα η ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχείτο από τις ίδιες οικογένειες και τα ίδια κόμματα και κρατούσε μεγάλα τμήματα του λαού εγκλωβισμένα σε ένα ανέξοδο παιχνίδι εντυπώσεων και σκανδαλολογίας και σε μία οπαδική συμπεριφορά, όπου καλλιεργήθηκε σταδιακά η αδιαφάνεια, η ατιμωρησία και ευνοήθηκαν η οικογενειοκρατία, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και η εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών των συμμετεχόντων στο πολιτικό γίγνεσθαι, που αδρανοποίησαν σταδιακά το λαό μας, με την εξέγερση του οποίου η Χώρα αποκατέστησε το 1974 τη δημοκρατία της.
Παράλληλα, η Χώρα μας επιδιώκοντας σύμφωνα και με το άρθρο 2 παρ. 2 του Συντάγματος την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών και ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, προέβη σταδιακά στη διεύρυνση της συμμετοχής σε διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες και επένδυσε σημαντικά στην εισδοχή στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, της όποιας έγινε πλήρες μέλος το 1981 και παρέμεινε παρά την αλλαγή κυβέρνησης που σημειώθηκε τον ίδιο χρόνο και παρά τη ρητή διαβεβαίωση του νέου πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, ότι βασική παράμετρος της πολιτικής του ήταν η απεμπλοκή από την ΕΟΚ, η Χώρα μας όχι μόνο παρέμεινε σε ευρωπαϊκή τροχιά αλλά σταδιακά και κυρίως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού μετακινήθηκε στο λεγόμενο σκληρό πυρήνα της μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης που καθιερώθηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992.
Η τριακονταετής παρουσία της Χώρας μας στην Ε.Ε. έχει αλλάξει τελείως τον πολιτικό και οικονομικό προσανατολισμό της. Από χώρα παραγωγής και αποταμίευσης, η Ελλάδα μετατράπηκε σταδιακά σε χώρα κατανάλωσης. Αυτό κατέστη δυνατό μέσω υπέρογκου δανεισμού, εσωτερικού και εξωτερικού, και αθρόας εισαγωγής κεφαλαίων εξωτερικού και κοινοτικών ενισχύσεων, με αντάλλαγμα το άνοιγμα της οικονομίας μας στο διεθνή ανταγωνισμό.
Όλα αυτά τα χρόνια ο δημόσιος πολιτικός διάλογος διεξαγόταν με όρους προσωπικών μονομαχιών και αλληλοκατηγοριών για σκάνδαλα και διαφθορά τα οποία όμως ουδέποτε κατέληγαν σε απόδοση ευθυνών και καταδίκη των υπαιτίων. Βασική αιτία αυτού του κλίματος ατιμωρησίας υπήρξε και η κατάχρηση της επίκλησης της βουλευτικής ασυλίας του άρθρου 62 του Συντάγματος, καθώς και του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών, θεσμοί που τέθηκαν για την εξασφάλιση της ομαλής και απρόσκοπτης λειτουργίας της Βουλής και της Κυβέρνησης και κατ' επέκταση του πολιτεύματος.
Ωστόσο, η κατάχρηση της επίκλησης αυτών των διατάξεων εξελίχθηκε σταδιακά σε μία «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» ακόμα και για τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις αναξιοπρεπούς ή και παραβατικής συμπεριφοράς εκ μέρους των Ελλήνων βουλευτών και μελών πολλών ελληνικών Κυβερνήσεων. Σύμφωνα δε με το άρθρο 52 του Συντάγματος η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Όπως άλλωστε προβλέπεται σε δύο θεμελιώδεις και μη υποκείμενες σε αναθεώρηση διατάξεις του Συντάγματος, θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία (άρθρο 1 παρ. 2), όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα (άρθρο 1 παρ. 3), ο δε σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Έτσι παρόλο που όλα αυτά τα 37 έτη της περιόδου της Μεταπολίτευσης, η Ελληνική Πολιτεία εξασφάλιζε σε γενικές γραμμές ομαλές πολιτικές συνθήκες και παρείχε ένα επαρκές πλέγμα προστασίας, είτε βάσει των προβλέψεων του Συντάγματος είτε και με μία σειρά από διεθνείς συνθήκες που υπέγραψε και επικύρωσε η Χώρα μας, όπως η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και τη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πολιτικό σύστημα της Χώρας μας εξελίχθηκε σε ένα κλειστό, αυτόνομο «κλαμπ», στο οποίο μπορούσε να συμμετέχει μικρό μόνο μέρος του ελληνικού λαού που ανήκε είτε σε κάποια οικονομική ελίτ είτε προερχόταν από τα σπλάχνα των κομματικών μηχανισμών των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Η ρευστή αυτή κατάσταση συντηρούσε για δεκαετίες μία σειρά από ψευδαισθήσεις που είχαν δημιουργηθεί στον ελληνικό λαό, ο οποίος σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία μειωμένης συμμετοχής γνώριζε ελάχιστα για το πώς λειτουργούσαν τα πράγματα και είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες του στους πολιτικούς, τους οποίους τα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ φρόντιζαν να διατηρούν στην επικαιρότητα.
Όλα αυτά κατέρρευσαν σα χάρτινος πύργος μέσα σε μόλις δύο χρόνια με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον έβδομο από εσάς (Γ. Παπανδρέου), ο οποίος αφού υπερθεμάτισε στην παροχολογία και στον καθησυχασμό σε σχέση με τον προκάτοχό του, όγδοο από εσάς (Κ. Καραμανλή), παρόλο που, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση της οικονομίας, την οποία άλλωστε του είχε περιγράψει όπως ομολογεί ο ίδιος πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου 2009 ο υπό αριθμ. 18 αναφερόμενος (Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος), αλλά και ο Πρόεδρος του ΔΝΤ, μέσα από μία καταστροφική κατά γενική ομολογία πολιτική, την οποία σχεδίασε και υλοποίησε από κοινού μαζί με τον 5ο από εσάς (πρώην Υπουργό Οικονομικών), επέφερε τον επί της ουσίας αποκλεισμό της Χώρας από τις διεθνείς χρηματαγορές και προκάλεσε την είσοδο της Ελλάδας στον περιβόητο προσωρινό «Μηχανισμό Στήριξης» που διαμόρφωσαν από κοινού το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ τον Απρίλιο του 2010. Η διετής και πλέον περιπέτεια της Χώρας μας είναι γνωστή σε όλους, όπως γνωστή είναι πλέον και αναντίρρητη η ανείπωτη καταστροφή που έχει προκαλέσει στη Χώρα μας, η πολιτική εξοντωτικής λιτότητας, αύξησης των φορολογικών βαρών και κατεδάφισης του συνόλου σχεδόν του κοινωνικού κράτους που επιβλήθηκε στην Ελλάδα ως προϋπόθεση για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους της με νέα δανεικά.
Η κατάρρευση άλλωστε της Κυβέρνησης Παπανδρέου μέσα σε λιγότερο από μόλις δύο έτη μετά από τη θριαμβευτική ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου ως Πρωθυπουργού και υπό το βάρος τόσης συσσωρευμένης λαϊκής οργής μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, δεν αφήνει περιθώριο για διαφορετική εκτίμηση ούτε και στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της νεοφιλελεύθερης αυτής πολιτικής, η οποία έχει εκτοξεύσει την ανεργία στα ύψη, έχει εξανεμίσει τις τραπεζικές καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, έχει φέρει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στα όρια της απόγνωσης και της εξαθλίωσης, έχει ανατρέψει ανεπανόρθωτα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς των περισσοτέρων Ελλήνων και όλα αυτά χωρίς να έχει βελτιώσει ούτε στο ελάχιστο τα χρηματοοικονομικά μεγέθη της Χώρας, η οποία μπήκε σε πέμπτο χρόνο ύφεσης, επίδοση που δεν είχε γνωρίσει ούτε κατά τη χειρότερη περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας της, την περίοδο δηλαδή της Ναζιστικής Θηριωδίας που επέφερε στη Χώρα η λαίλαπα της Κατοχής από τα Γερμανικά Στρατεύματα μετά από την υποχώρηση του Βορείου Μετώπου και την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς το 1941.
Υπό τη συνεχή απειλή της άμεσης άτακτης χρεοκοπίας και της αυτόματης εξόδου της Χώρας μας από την Ευρωζώνη, κίνδυνοι οι οποίοι αν και δε στηρίζονται στη νομική πραγματικότητα του ευρωπαϊκού νομικού οικοδομήματος, εντούτοις έχουν «επιβληθεί» ως «δεδομένοι» μέσα από τη συνεχή παραπληροφόρηση του Ελληνικού Λαού και της διεθνούς κοινότητας από μέσα ενημέρωσης εντός και εκτός της Χώρας, η Βουλή των Ελλήνων έχει ψηφίσει πλήθος «έκτακτων μέτρων» και διατάξεων, χωρίς να τηρούνται οι προβλεπόμενες από το Σύνταγμα διαδικασίες και μέσα σε συνθήκες μόνιμου πανικού. Οι Ελληνες Βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν νόμους και διατάξεις οι οποίες έχουν τύχει ελάχιστης εάν όχι μηδαμινής επεξεργασίας από συμβούλους της Κυβέρνησης, τη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής ή έστω το υπό αριθμό 19 Συμβούλιο (ΝΣΚ), τις περισσότερες φορές χωρίς να έχουν προλάβει καν να διαβάσουν το περιεχόμενο των νομοσχεδίων, όπως έχουν ομολογήσει δημοσίως οι περισσότεροι και σε περισσότερες της μίας περιπτώσεις, και μάλιστα υπό τη δαμόκλειο σπάθη της διαγραφής από το κόμμα στο οποίο ανήκουν, κατά παράβαση της συνταγματικής αρχής της κατά συνείδηση ψήφου (άρθρο 60 παρ. 1 του Σ.).
Όλη αυτή τη διετία, τα πάντα γίνονται «υπό έκτακτες συνθήκες» και με τη μορφή του κατεπείγοντος, τη στιγμή που η ελληνική οικονομία και κοινωνία έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος διαρκώς νέων μέτρων περιορισμού των δαπανών και αύξησης των εσόδων, και η «Τρόικα» επεμβαίνει με θράσος σε θέματα που δεν άπτονται καν των δημοσίων οικονομικών όπως οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα ή η επιτάχυνση της δικαιοσύνης και παρά την απίστευτη πίεση που υφίστανται οι Ελληνες Βουλευτές έχουν συμβεί πρωτοφανείς ανατροπές στις Κοινοβουλευτικές Ομάδες που προκάλεσαν οι κατά καιρούς διαφοροποιήσεις βουλευτών στην πολιτική των Μνημονίων.
Συγκεκριμένα ενώ οι εκλογές του 2009 εξασφάλισαν 160 έδρες στο ΠΑΣΟΚ, 91 στη ΝΔ, 21 στο ΚΚΕ, 15 στον ΛΑΟΣ και 13 έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, μετά την ψήφιση και της δεύτερης «δανειακής σύμβασης», η δύναμη των κομμάτων έχει περιοριστεί σημαντικά, με δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη τους ανεξάρτητους βουλευτές. Παραιτήσεις και ανεξαρτοποιήσεις βουλευτών, από τις εκλογές μέχρι και σήμερα, περιόρισαν τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ στις 131 έδρες, της ΝΔ στις 62 έδρες, του ΛΑΟΣ στις 14, του ΣΥΡΙΖΑ στις 9 έδρες, με δεύτερη δύναμη τους ανεξάρτητους βουλευτές που φθάνουν ήδη τους 63. Μόνο στο ΚΚΕ δεν υπήρξε αλλαγή δύναμης που παραμένει στη Βουλή με 21 βουλευτές.
Αν αυτή είναι η κατάσταση μέσα στη Βουλή η κατάσταση στην κοινωνία είναι ακόμα πιο δραματική αφού σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είναι μάλλον απίθανο εάν γίνονταν σήμερα εκλογές, κατά πόσο θα μπορούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα να εξασφαλίσουν αυτοδυναμία μαζί στην επόμενη Βουλή τη στιγμή που στην τρέχουσα είχαν στη αρχή της βουλευτικής περιόδου 251 βουλευτές και μετά από τόσες διαγραφές έχουν φτάσει στους 193!
Έτσι, παρατηρείται μία πασίδηλη αναντιστοιχία μεταξύ του εκλογικού σώματος και της σύνθεσης της Βουλής, αλλά και προφανής και πασιφανής δυσαρμονία μεταξύ της βούλησης του εκλογικού σώματος και των θεσπιζομένων μέτρων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πλέον σημειώνονται καθημερινά φαινόμενα που δεν έχουν προηγούμενο στην ελληνική κοινωνία, όπως ο προπηλακισμός και οι επιθέσεις σε βάρος πολιτικών σε σχεδόν καθημερινή πλέον βάση. Είναι δε τραγικό το γεγονός ότι από την οργή του κόσμου δεν ξεφεύγει ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει υποχρεωθεί να περιορίσει τις δημόσιες εμφανίσεις του στο ελάχιστο, καθώς μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης τον θεωρεί εν μέρει υπαίτιο για αυτό που συμβαίνει αφού παρόλο που εξακολουθεί να διατηρεί εξουσίες βάσει του Συντάγματος ακόμα και μετά τον περιορισμό τους με την αναθεώρηση του 1986, που θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, ο Πρόεδρος αρκείται στο να βγάζει χρησμούς και να δίνει νουθεσίες, αλλά παράλληλα να συνυπογράφει κάθε αντισυνταγματικό Νομοσχέδιο!!
Αντί αυτής της διεξόδου ζούμε τους τελευταίους μήνες μία διαρκή κλιμάκωση του δράματος, βλέποντας συμπολίτες μας να αυτοκτονούν όντας σε απόγνωση ή να μεταναστεύουν μαζικά σε άλλες χώρες, την εγκληματικότητα να αυξάνει, την αστυνομία να σκληραίνει τη στάση της έναντι των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που συχνά πυκνά γεμίζουν την Πλατεία Συντάγματος και τις άλλες πλατείες της Χώρας. Μέσα σε δύο μόλις χρόνια έχουμε δει ένα ολόκληρο Δήμο να ζει επί μήνες υπό ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό (Κερατέα) αρνούμενο να δεχτεί τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ στην περιοχή του, εκατοντάδες τραυματίες αλλά και νεκρούς κατά τη διάρκεια συνεχών διαδηλώσεων (υπάλληλοι Marfin, συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ), μπαράζ κινητοποιήσεων και απεργιών σε μόνιμη βάση.
Και ενώ παρατηρούμε αυτά, επί μήνες πολλοί από εσάς διαβεβαιώνατε τη διεθνή κοινότητα ότι εμείς κατανοούμε και υπομένουμε τα μέτρα αποδεχόμενοι τα ως αναγκαία. Την ίδια στιγμή κάποιοι μας κατηγορείτε ότι είμαστε κοπρίτες, ότι όποιος διαφωνεί με την πολιτική που εφαρμόζεται είναι «ή μαλάκας ή φασίστας ή κομμουνιστής» (Πάγκαλος στη Γαλλική Τηλεόραση), μας διαβάλετε ως «διεφθαρμένους και τεμπέληδες», μας επιρρίπτετε ευθύνες λέγοντας ότι «τα φάγαμε μαζί» σας και γενικά μολονότι αναγνωρίζετε ότι τα μέτρα είναι άδικα και «πονάτε για εμάς», εξακολουθείτε οι περισσότεροι να εισπράττετε τις παχυλές αποζημιώσεις σας και να διάγετε πολυτελή βίο στέλνοντας το λογαριασμό σε μας.
Σα να μην έφταναν μάλιστα όλα αυτά διαπιστώνουμε τον τελευταίο καιρό ότι διεξάγεται έρευνα σε βάρος υπηρεσιακών παραγόντων και εξετάζεται και η εμπλοκή και πολιτικών και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο σε απόπειρα να φουσκώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 ως ποσοστό του ΑΕΠ προκειμένου να καταστεί αναγκαία η προσφυγή μας στο μηχανισμό στήριξης της περιβόητης Τρόϊκας, οπότε εάν αποδειχθεί κάτι τέτοιο θα μιλάμε πλέον πιθανότατα για βαρύτατες ποινικές πλέον και όχι μόνο πολιτικές ευθύνες.
Θυμίζουμε τέλος ότι όλο αυτό το διάστημα όσοι στηρίζετε την Κυβέρνηση Παπαδήμου δίνετε ουσιαστικά συγχωροχάρτι και σε όσα έπραξε σε βάρος της Χώρας και η Κυβέρνηση Παπανδρέου, άρα είστε εξίσου υπεύθυνοι με όσους ψήφισαν και όλα τα νομοθετήματα που εσείς καταψηφίσατε. Και για να μην καταλείπεται η παραμικρή αμφιβολία περί της μη συνταγματικότητας της Κυβέρνησης στην οποία μετέχετε, διαβάστε απλά τη διάταξη βάσει της οποίας προτάθηκε και έλαβε εντολή ο σημερινός δοτός πρωθυπουργός «...αν ο αρχηγός ή ο εκπρόσωπός του ("του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών») δεν έχει εκλεγεί βουλευτής, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει την εντολή σ' αυτόν που προτείνει η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος...».
Από την ανάγνωση και μόνο της παραπάνω παραγράφου συνάγεται διαυγέστατα, ότι το Σύνταγμα ορίζει ρητώς και "θέλει" ο Πρωθυπουργός να έχει εκλεγεί βουλευτής. Αυτό είναι απόλυτα σύμφωνο και συνυφασμένο με τη θεμελιώδη διάταξη του άρθρου 1 §§ 2 και 3 που ορίζει ότι «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η Λαϊκή Κυριαρχία» και ότι «ΟΛΕΣ οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό...».
Ιδιαίτερα βεβαίως σ' ένα σύστημα καθαρά πρωθυπουργικό-κεντρικό - πράγμα που συνάγεται από πολλά άρθρα του Σ. - όπου ο Πρωθυπουργός δεν είναι primus inter pares, αλλά είναι primus solus, δεν νοείται αυτός που έχει την πρώτη θέση στην Κυβέρνηση και κύρια εξουσία στη διακυβέρνηση της χώρας - ο Κυβερνήτης, με άλλα λόγια, να μην είναι εκ των προτέρων γνωστός και εκλεκτός του Λαού (του "κυρίαρχου"). Συνεπώς, για άλλη μια φορά αυτή την εφιαλτική για τον τόπο διετία το Σύνταγμα παραβιάζεται τόσο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και από αυτούς που στηρίζουν την Πολιτική των Μνημονίων.
Με άλλα λόγια, η Κυβέρνηση Παπαδήμου είναι άλλο ένα συνταγματικό «πραξικόπημα», όπως και η υπογραφή της πρώτης Δανειακής Σύμβασης με 151 βουλευτές αλλά και η ψήφιση τόσων νομοθετημάτων με διαδικασίες express οι οποίες γύρισαν τις εργασιακές σχέσεις στις αρχές του 20ου αιώνα και επέβαλαν πλήθος αντισυνταγματικών φόρων συγκεκαλυμμένων σε τέλη, εισφορές αλληλεγγύης και άλλα αισχρά μέτρα αφαίμαξης της ελληνικής οικονομίας στα πιο αδύνατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Θα θέλαμε τέλος να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θεωρούμε αμέτοχους ούτε όλους όσους δεν ψήφισαν μεν τα μνημόνια, αλλά αρνούμενοι να συμπράξουν έστω και τώρα την «ώρα μηδέν» στέρησαν από τον ελληνικό λαό το δικαίωμα να αμυνθεί κατά ξένης δύναμης κατοχής, όπως αποδεικνύεται η παρουσία της Τρόικα και κυρίως των εκπροσώπων της Γερμανίας στην ΕΕ και στα όργανά της αλλά και της ίδιας της Καγκελαρίου Μέρκελ και της Κυβέρνησής της πλέον ιδίως μετά την υποχρέωση Παπανδρέου σε παραίτηση κατά τη Σύνοδο των G-20 στις Κάννες.
Όπως γνωρίζετε, η Ελληνική Δημοκρατία υπήρξε το διάδοχο κράτος του Βασιλείου της Ελλάδος, το οποίο ιδρύθηκε και αναγνωρίστηκε ως κυρίαρχο ανεξάρτητο κράτος με το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830) που υπογράφτηκε από τις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στις 3 Φεβρουαρίου 1830. Η ίδρυση του νεοελληνικού κράτους ακολούθησε την περίφημη Ελληνική Επανάσταση του 1821 και το συνακόλουθο Αγώνα για την Ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνεπώς για όσους το έχετε ίσως λησμονήσει η Ελλάδα είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και η συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς ή οι διεθνείς δεσμεύσεις που αναλαμβάνει κατά καιρούς, ακόμα και εάν περιορίζουν την εθνική κυριαρχία της, δεν φτάνουν ποτέ να την καταλύσουν.
Αντίστοιχα η Ελλάδα είναι μία δημοκρατική χώρα. Θεμελιώδης νόμος της είναι το Σύνταγμα του 1975, το οποίο ψηφίστηκε από την Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων στις 7 Ιουνίου 1975 και άρχισε να ισχύει από της δημοσίευσης του στο ΦΕΚ A' 111/11.6.1975.
Το Σύνταγμα του 1975, το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα με μικρές αλλαγές ύστερα από τις αναθεωρήσεις του 1986, 2001 και 2008, αντικατέστησε στην ουσία το Σύνταγμα του 1973 που είχε παρουσιαστεί από τη Χούντα των Συνταγματαρχών, που είχε καταλύσει τη δημοκρατία με το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, και το Σύνταγμα του 1952, που επανέφερε προσωρινά το 1974 η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, που σχηματίστηκε στις 22/7/1974 υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και λίγες μέρες αργότερα, την 1η Αυγούστου, εκδόθηκε Συντακτική Πράξη «περί αποκαταστάσεως της δημοκρατικής νομιμότητος και ρυθμίσεως θεμάτων του δημοσίου βίου μέχρι του οριστικού καθορισμού του πολιτεύματος και της καταρτίσεως νέου Συντάγματος της Χώρας». Με βάση αυτή τη συντακτική πράξη, η κυβέρνηση επανέφερε το Σύνταγμα του 1952, εξαιρώντας όμως το άρθρο 1 αυτού, δηλαδή τις διατάξεις περί της μορφής του πολιτεύματος. Στις 17 Νοεμβρίου 1974, ένα χρόνο μετά την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου που αποτέλεσε την απαρχή του τέλους για την επταετή δικτατορία πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, στις οποίες το νεοσύστατο τότε κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έλαβε το 54,37% των ψήφων και σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα διεξήχθη το Δημοψήφισμα του 1974, με το οποίο αποφασίστηκε η εγκαθίδρυση στην Ελλάδα του πολιτεύματος της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης παρά τα προβλήματα της αποτέλεσε ίσως τη μακρότερη περίοδο πολιτικής ομαλότητας στη Χώρα μας. Σημειώθηκε άνοδος του βιοτικού επιπέδου και του μέσου επιπέδου υλικής ευημερίας και οι Ελληνες πολίτες έζησαν μία περίοδο πολιτικών ελευθεριών που παρόμοια δεν είχε ζήσει ο λαός μας στη νεότερη ιστορία του. Εντούτοις, ο περιβόητος δικομματισμός, το φαινόμενο δηλαδή της πολιτικής κυριαρχίας των δύο λεγομένων «μεγάλων κομμάτων», του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία κυβέρνησαν τη Χώρα όλα αυτά τα χρόνια, διατήρησε την ένταση και την πόλωση στο πολιτικό σκηνικό και εξέθρεψε φαινόμενα κομματισμού και παλαιοκομματικών πελατειακών σχέσεων, τα οποία σταδιακά διάβρωσαν την ίδια την ουσία του πολιτεύματός μας.
Η χώρα μας, μολονότι μέλος της ΕΟΚ αρχικά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης σήμερα, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ, του ΟΟΣΑ και όλων των μεγάλων διεθνών οργανισμών, δεν κατάφερε να καταστεί πολιτικά και οικονομικά αδέσμευτη, η δε αυξανόμενη διόγκωση του δημόσιου τομέα, με ταυτόχρονη αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών, η μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, η γενίκευση φαινομένων διαφθοράς και διαπλοκής μεταξύ της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ, επιδείνωσαν σταδιακά τη διεθνή μας θέση και την οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη Χώρα.
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα η ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχείτο από τις ίδιες οικογένειες και τα ίδια κόμματα και κρατούσε μεγάλα τμήματα του λαού εγκλωβισμένα σε ένα ανέξοδο παιχνίδι εντυπώσεων και σκανδαλολογίας και σε μία οπαδική συμπεριφορά, όπου καλλιεργήθηκε σταδιακά η αδιαφάνεια, η ατιμωρησία και ευνοήθηκαν η οικογενειοκρατία, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και η εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών των συμμετεχόντων στο πολιτικό γίγνεσθαι, που αδρανοποίησαν σταδιακά το λαό μας, με την εξέγερση του οποίου η Χώρα αποκατέστησε το 1974 τη δημοκρατία της.
Παράλληλα, η Χώρα μας επιδιώκοντας σύμφωνα και με το άρθρο 2 παρ. 2 του Συντάγματος την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών και ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, προέβη σταδιακά στη διεύρυνση της συμμετοχής σε διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες και επένδυσε σημαντικά στην εισδοχή στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, της όποιας έγινε πλήρες μέλος το 1981 και παρέμεινε παρά την αλλαγή κυβέρνησης που σημειώθηκε τον ίδιο χρόνο και παρά τη ρητή διαβεβαίωση του νέου πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, ότι βασική παράμετρος της πολιτικής του ήταν η απεμπλοκή από την ΕΟΚ, η Χώρα μας όχι μόνο παρέμεινε σε ευρωπαϊκή τροχιά αλλά σταδιακά και κυρίως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού μετακινήθηκε στο λεγόμενο σκληρό πυρήνα της μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης που καθιερώθηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992.
Η τριακονταετής παρουσία της Χώρας μας στην Ε.Ε. έχει αλλάξει τελείως τον πολιτικό και οικονομικό προσανατολισμό της. Από χώρα παραγωγής και αποταμίευσης, η Ελλάδα μετατράπηκε σταδιακά σε χώρα κατανάλωσης. Αυτό κατέστη δυνατό μέσω υπέρογκου δανεισμού, εσωτερικού και εξωτερικού, και αθρόας εισαγωγής κεφαλαίων εξωτερικού και κοινοτικών ενισχύσεων, με αντάλλαγμα το άνοιγμα της οικονομίας μας στο διεθνή ανταγωνισμό.
Όλα αυτά τα χρόνια ο δημόσιος πολιτικός διάλογος διεξαγόταν με όρους προσωπικών μονομαχιών και αλληλοκατηγοριών για σκάνδαλα και διαφθορά τα οποία όμως ουδέποτε κατέληγαν σε απόδοση ευθυνών και καταδίκη των υπαιτίων. Βασική αιτία αυτού του κλίματος ατιμωρησίας υπήρξε και η κατάχρηση της επίκλησης της βουλευτικής ασυλίας του άρθρου 62 του Συντάγματος, καθώς και του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών, θεσμοί που τέθηκαν για την εξασφάλιση της ομαλής και απρόσκοπτης λειτουργίας της Βουλής και της Κυβέρνησης και κατ' επέκταση του πολιτεύματος.
Ωστόσο, η κατάχρηση της επίκλησης αυτών των διατάξεων εξελίχθηκε σταδιακά σε μία «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» ακόμα και για τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις αναξιοπρεπούς ή και παραβατικής συμπεριφοράς εκ μέρους των Ελλήνων βουλευτών και μελών πολλών ελληνικών Κυβερνήσεων. Σύμφωνα δε με το άρθρο 52 του Συντάγματος η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Όπως άλλωστε προβλέπεται σε δύο θεμελιώδεις και μη υποκείμενες σε αναθεώρηση διατάξεις του Συντάγματος, θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία (άρθρο 1 παρ. 2), όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα (άρθρο 1 παρ. 3), ο δε σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Έτσι παρόλο που όλα αυτά τα 37 έτη της περιόδου της Μεταπολίτευσης, η Ελληνική Πολιτεία εξασφάλιζε σε γενικές γραμμές ομαλές πολιτικές συνθήκες και παρείχε ένα επαρκές πλέγμα προστασίας, είτε βάσει των προβλέψεων του Συντάγματος είτε και με μία σειρά από διεθνείς συνθήκες που υπέγραψε και επικύρωσε η Χώρα μας, όπως η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και τη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πολιτικό σύστημα της Χώρας μας εξελίχθηκε σε ένα κλειστό, αυτόνομο «κλαμπ», στο οποίο μπορούσε να συμμετέχει μικρό μόνο μέρος του ελληνικού λαού που ανήκε είτε σε κάποια οικονομική ελίτ είτε προερχόταν από τα σπλάχνα των κομματικών μηχανισμών των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Η ρευστή αυτή κατάσταση συντηρούσε για δεκαετίες μία σειρά από ψευδαισθήσεις που είχαν δημιουργηθεί στον ελληνικό λαό, ο οποίος σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία μειωμένης συμμετοχής γνώριζε ελάχιστα για το πώς λειτουργούσαν τα πράγματα και είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες του στους πολιτικούς, τους οποίους τα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ φρόντιζαν να διατηρούν στην επικαιρότητα.
Όλα αυτά κατέρρευσαν σα χάρτινος πύργος μέσα σε μόλις δύο χρόνια με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον έβδομο από εσάς (Γ. Παπανδρέου), ο οποίος αφού υπερθεμάτισε στην παροχολογία και στον καθησυχασμό σε σχέση με τον προκάτοχό του, όγδοο από εσάς (Κ. Καραμανλή), παρόλο που, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση της οικονομίας, την οποία άλλωστε του είχε περιγράψει όπως ομολογεί ο ίδιος πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου 2009 ο υπό αριθμ. 18 αναφερόμενος (Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος), αλλά και ο Πρόεδρος του ΔΝΤ, μέσα από μία καταστροφική κατά γενική ομολογία πολιτική, την οποία σχεδίασε και υλοποίησε από κοινού μαζί με τον 5ο από εσάς (πρώην Υπουργό Οικονομικών), επέφερε τον επί της ουσίας αποκλεισμό της Χώρας από τις διεθνείς χρηματαγορές και προκάλεσε την είσοδο της Ελλάδας στον περιβόητο προσωρινό «Μηχανισμό Στήριξης» που διαμόρφωσαν από κοινού το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ τον Απρίλιο του 2010. Η διετής και πλέον περιπέτεια της Χώρας μας είναι γνωστή σε όλους, όπως γνωστή είναι πλέον και αναντίρρητη η ανείπωτη καταστροφή που έχει προκαλέσει στη Χώρα μας, η πολιτική εξοντωτικής λιτότητας, αύξησης των φορολογικών βαρών και κατεδάφισης του συνόλου σχεδόν του κοινωνικού κράτους που επιβλήθηκε στην Ελλάδα ως προϋπόθεση για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους της με νέα δανεικά.
Η κατάρρευση άλλωστε της Κυβέρνησης Παπανδρέου μέσα σε λιγότερο από μόλις δύο έτη μετά από τη θριαμβευτική ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου ως Πρωθυπουργού και υπό το βάρος τόσης συσσωρευμένης λαϊκής οργής μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, δεν αφήνει περιθώριο για διαφορετική εκτίμηση ούτε και στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της νεοφιλελεύθερης αυτής πολιτικής, η οποία έχει εκτοξεύσει την ανεργία στα ύψη, έχει εξανεμίσει τις τραπεζικές καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, έχει φέρει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στα όρια της απόγνωσης και της εξαθλίωσης, έχει ανατρέψει ανεπανόρθωτα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς των περισσοτέρων Ελλήνων και όλα αυτά χωρίς να έχει βελτιώσει ούτε στο ελάχιστο τα χρηματοοικονομικά μεγέθη της Χώρας, η οποία μπήκε σε πέμπτο χρόνο ύφεσης, επίδοση που δεν είχε γνωρίσει ούτε κατά τη χειρότερη περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας της, την περίοδο δηλαδή της Ναζιστικής Θηριωδίας που επέφερε στη Χώρα η λαίλαπα της Κατοχής από τα Γερμανικά Στρατεύματα μετά από την υποχώρηση του Βορείου Μετώπου και την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς το 1941.
Υπό τη συνεχή απειλή της άμεσης άτακτης χρεοκοπίας και της αυτόματης εξόδου της Χώρας μας από την Ευρωζώνη, κίνδυνοι οι οποίοι αν και δε στηρίζονται στη νομική πραγματικότητα του ευρωπαϊκού νομικού οικοδομήματος, εντούτοις έχουν «επιβληθεί» ως «δεδομένοι» μέσα από τη συνεχή παραπληροφόρηση του Ελληνικού Λαού και της διεθνούς κοινότητας από μέσα ενημέρωσης εντός και εκτός της Χώρας, η Βουλή των Ελλήνων έχει ψηφίσει πλήθος «έκτακτων μέτρων» και διατάξεων, χωρίς να τηρούνται οι προβλεπόμενες από το Σύνταγμα διαδικασίες και μέσα σε συνθήκες μόνιμου πανικού. Οι Ελληνες Βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν νόμους και διατάξεις οι οποίες έχουν τύχει ελάχιστης εάν όχι μηδαμινής επεξεργασίας από συμβούλους της Κυβέρνησης, τη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής ή έστω το υπό αριθμό 19 Συμβούλιο (ΝΣΚ), τις περισσότερες φορές χωρίς να έχουν προλάβει καν να διαβάσουν το περιεχόμενο των νομοσχεδίων, όπως έχουν ομολογήσει δημοσίως οι περισσότεροι και σε περισσότερες της μίας περιπτώσεις, και μάλιστα υπό τη δαμόκλειο σπάθη της διαγραφής από το κόμμα στο οποίο ανήκουν, κατά παράβαση της συνταγματικής αρχής της κατά συνείδηση ψήφου (άρθρο 60 παρ. 1 του Σ.).
Όλη αυτή τη διετία, τα πάντα γίνονται «υπό έκτακτες συνθήκες» και με τη μορφή του κατεπείγοντος, τη στιγμή που η ελληνική οικονομία και κοινωνία έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος διαρκώς νέων μέτρων περιορισμού των δαπανών και αύξησης των εσόδων, και η «Τρόικα» επεμβαίνει με θράσος σε θέματα που δεν άπτονται καν των δημοσίων οικονομικών όπως οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα ή η επιτάχυνση της δικαιοσύνης και παρά την απίστευτη πίεση που υφίστανται οι Ελληνες Βουλευτές έχουν συμβεί πρωτοφανείς ανατροπές στις Κοινοβουλευτικές Ομάδες που προκάλεσαν οι κατά καιρούς διαφοροποιήσεις βουλευτών στην πολιτική των Μνημονίων.
Συγκεκριμένα ενώ οι εκλογές του 2009 εξασφάλισαν 160 έδρες στο ΠΑΣΟΚ, 91 στη ΝΔ, 21 στο ΚΚΕ, 15 στον ΛΑΟΣ και 13 έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, μετά την ψήφιση και της δεύτερης «δανειακής σύμβασης», η δύναμη των κομμάτων έχει περιοριστεί σημαντικά, με δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη τους ανεξάρτητους βουλευτές. Παραιτήσεις και ανεξαρτοποιήσεις βουλευτών, από τις εκλογές μέχρι και σήμερα, περιόρισαν τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ στις 131 έδρες, της ΝΔ στις 62 έδρες, του ΛΑΟΣ στις 14, του ΣΥΡΙΖΑ στις 9 έδρες, με δεύτερη δύναμη τους ανεξάρτητους βουλευτές που φθάνουν ήδη τους 63. Μόνο στο ΚΚΕ δεν υπήρξε αλλαγή δύναμης που παραμένει στη Βουλή με 21 βουλευτές.
Αν αυτή είναι η κατάσταση μέσα στη Βουλή η κατάσταση στην κοινωνία είναι ακόμα πιο δραματική αφού σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είναι μάλλον απίθανο εάν γίνονταν σήμερα εκλογές, κατά πόσο θα μπορούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα να εξασφαλίσουν αυτοδυναμία μαζί στην επόμενη Βουλή τη στιγμή που στην τρέχουσα είχαν στη αρχή της βουλευτικής περιόδου 251 βουλευτές και μετά από τόσες διαγραφές έχουν φτάσει στους 193!
Έτσι, παρατηρείται μία πασίδηλη αναντιστοιχία μεταξύ του εκλογικού σώματος και της σύνθεσης της Βουλής, αλλά και προφανής και πασιφανής δυσαρμονία μεταξύ της βούλησης του εκλογικού σώματος και των θεσπιζομένων μέτρων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πλέον σημειώνονται καθημερινά φαινόμενα που δεν έχουν προηγούμενο στην ελληνική κοινωνία, όπως ο προπηλακισμός και οι επιθέσεις σε βάρος πολιτικών σε σχεδόν καθημερινή πλέον βάση. Είναι δε τραγικό το γεγονός ότι από την οργή του κόσμου δεν ξεφεύγει ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει υποχρεωθεί να περιορίσει τις δημόσιες εμφανίσεις του στο ελάχιστο, καθώς μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης τον θεωρεί εν μέρει υπαίτιο για αυτό που συμβαίνει αφού παρόλο που εξακολουθεί να διατηρεί εξουσίες βάσει του Συντάγματος ακόμα και μετά τον περιορισμό τους με την αναθεώρηση του 1986, που θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, ο Πρόεδρος αρκείται στο να βγάζει χρησμούς και να δίνει νουθεσίες, αλλά παράλληλα να συνυπογράφει κάθε αντισυνταγματικό Νομοσχέδιο!!
Αντί αυτής της διεξόδου ζούμε τους τελευταίους μήνες μία διαρκή κλιμάκωση του δράματος, βλέποντας συμπολίτες μας να αυτοκτονούν όντας σε απόγνωση ή να μεταναστεύουν μαζικά σε άλλες χώρες, την εγκληματικότητα να αυξάνει, την αστυνομία να σκληραίνει τη στάση της έναντι των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που συχνά πυκνά γεμίζουν την Πλατεία Συντάγματος και τις άλλες πλατείες της Χώρας. Μέσα σε δύο μόλις χρόνια έχουμε δει ένα ολόκληρο Δήμο να ζει επί μήνες υπό ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό (Κερατέα) αρνούμενο να δεχτεί τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ στην περιοχή του, εκατοντάδες τραυματίες αλλά και νεκρούς κατά τη διάρκεια συνεχών διαδηλώσεων (υπάλληλοι Marfin, συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ), μπαράζ κινητοποιήσεων και απεργιών σε μόνιμη βάση.
Και ενώ παρατηρούμε αυτά, επί μήνες πολλοί από εσάς διαβεβαιώνατε τη διεθνή κοινότητα ότι εμείς κατανοούμε και υπομένουμε τα μέτρα αποδεχόμενοι τα ως αναγκαία. Την ίδια στιγμή κάποιοι μας κατηγορείτε ότι είμαστε κοπρίτες, ότι όποιος διαφωνεί με την πολιτική που εφαρμόζεται είναι «ή μαλάκας ή φασίστας ή κομμουνιστής» (Πάγκαλος στη Γαλλική Τηλεόραση), μας διαβάλετε ως «διεφθαρμένους και τεμπέληδες», μας επιρρίπτετε ευθύνες λέγοντας ότι «τα φάγαμε μαζί» σας και γενικά μολονότι αναγνωρίζετε ότι τα μέτρα είναι άδικα και «πονάτε για εμάς», εξακολουθείτε οι περισσότεροι να εισπράττετε τις παχυλές αποζημιώσεις σας και να διάγετε πολυτελή βίο στέλνοντας το λογαριασμό σε μας.
Σα να μην έφταναν μάλιστα όλα αυτά διαπιστώνουμε τον τελευταίο καιρό ότι διεξάγεται έρευνα σε βάρος υπηρεσιακών παραγόντων και εξετάζεται και η εμπλοκή και πολιτικών και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο σε απόπειρα να φουσκώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 ως ποσοστό του ΑΕΠ προκειμένου να καταστεί αναγκαία η προσφυγή μας στο μηχανισμό στήριξης της περιβόητης Τρόϊκας, οπότε εάν αποδειχθεί κάτι τέτοιο θα μιλάμε πλέον πιθανότατα για βαρύτατες ποινικές πλέον και όχι μόνο πολιτικές ευθύνες.
Θυμίζουμε τέλος ότι όλο αυτό το διάστημα όσοι στηρίζετε την Κυβέρνηση Παπαδήμου δίνετε ουσιαστικά συγχωροχάρτι και σε όσα έπραξε σε βάρος της Χώρας και η Κυβέρνηση Παπανδρέου, άρα είστε εξίσου υπεύθυνοι με όσους ψήφισαν και όλα τα νομοθετήματα που εσείς καταψηφίσατε. Και για να μην καταλείπεται η παραμικρή αμφιβολία περί της μη συνταγματικότητας της Κυβέρνησης στην οποία μετέχετε, διαβάστε απλά τη διάταξη βάσει της οποίας προτάθηκε και έλαβε εντολή ο σημερινός δοτός πρωθυπουργός «...αν ο αρχηγός ή ο εκπρόσωπός του ("του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών») δεν έχει εκλεγεί βουλευτής, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει την εντολή σ' αυτόν που προτείνει η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος...».
Από την ανάγνωση και μόνο της παραπάνω παραγράφου συνάγεται διαυγέστατα, ότι το Σύνταγμα ορίζει ρητώς και "θέλει" ο Πρωθυπουργός να έχει εκλεγεί βουλευτής. Αυτό είναι απόλυτα σύμφωνο και συνυφασμένο με τη θεμελιώδη διάταξη του άρθρου 1 §§ 2 και 3 που ορίζει ότι «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η Λαϊκή Κυριαρχία» και ότι «ΟΛΕΣ οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό...».
Ιδιαίτερα βεβαίως σ' ένα σύστημα καθαρά πρωθυπουργικό-κεντρικό - πράγμα που συνάγεται από πολλά άρθρα του Σ. - όπου ο Πρωθυπουργός δεν είναι primus inter pares, αλλά είναι primus solus, δεν νοείται αυτός που έχει την πρώτη θέση στην Κυβέρνηση και κύρια εξουσία στη διακυβέρνηση της χώρας - ο Κυβερνήτης, με άλλα λόγια, να μην είναι εκ των προτέρων γνωστός και εκλεκτός του Λαού (του "κυρίαρχου"). Συνεπώς, για άλλη μια φορά αυτή την εφιαλτική για τον τόπο διετία το Σύνταγμα παραβιάζεται τόσο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και από αυτούς που στηρίζουν την Πολιτική των Μνημονίων.
Με άλλα λόγια, η Κυβέρνηση Παπαδήμου είναι άλλο ένα συνταγματικό «πραξικόπημα», όπως και η υπογραφή της πρώτης Δανειακής Σύμβασης με 151 βουλευτές αλλά και η ψήφιση τόσων νομοθετημάτων με διαδικασίες express οι οποίες γύρισαν τις εργασιακές σχέσεις στις αρχές του 20ου αιώνα και επέβαλαν πλήθος αντισυνταγματικών φόρων συγκεκαλυμμένων σε τέλη, εισφορές αλληλεγγύης και άλλα αισχρά μέτρα αφαίμαξης της ελληνικής οικονομίας στα πιο αδύνατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Θα θέλαμε τέλος να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θεωρούμε αμέτοχους ούτε όλους όσους δεν ψήφισαν μεν τα μνημόνια, αλλά αρνούμενοι να συμπράξουν έστω και τώρα την «ώρα μηδέν» στέρησαν από τον ελληνικό λαό το δικαίωμα να αμυνθεί κατά ξένης δύναμης κατοχής, όπως αποδεικνύεται η παρουσία της Τρόικα και κυρίως των εκπροσώπων της Γερμανίας στην ΕΕ και στα όργανά της αλλά και της ίδιας της Καγκελαρίου Μέρκελ και της Κυβέρνησής της πλέον ιδίως μετά την υποχρέωση Παπανδρέου σε παραίτηση κατά τη Σύνοδο των G-20 στις Κάννες.
Ακούστε τώρα, από το στόμα της ίδιας της κυρίας Μαρίας Εξαρχουλάκου, το "δια ταύτα" αυτού του εξωδίκου. Η ενημέρωση έγινε την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012 στο Δημαρχείο της Καλλιθέας, σε μια εκδήλωση που οργάνωσε η "Ανεξάρτητη Ομάδα Πολιτών Καλλιθέας". http://www.youtube.com/watch?v=DOmVIWXZU1g&feature=player_embedded
No comments :
Post a Comment