Το κράτος-μαμούθ είναι γέννημα του κομματοκρατικού πελατειακού συστήματος. Σε εποχές σχετικής ευφορίας είναι εξίσου καταστροφικό όπως και σε εποχές κρίσης. Ως εκ τούτου ας μη νομισθεί πως μια εθνικοκοινωνική απόρριψη αυτού του κράτους συμβαίνει μόνο σε εποχές κρίσεως.
Το κράτος-μαμούθ όντας από τη φύση του παρασιτικό, σε εποχές ευφορίας απομυζά την υπεραξία της εθνικής εργασίας στερώντας από τη κοινωνία την πρόοδο σε τομείς όπως η παιδεία, η έρευνα, ο πολιτισμός, οι αναπτυξιακές υποδομές, η ισχυροποίηση της οικονομίας της κοινωνίας, η κοινωνική πολιτική, η δημογραφική πολιτική, ο αθλητισμός κλπ. Στη περίπτωση της Κύπρου που εξετάζουμε, αποδυναμώνει επίσης τον αμυντικό σχεδιασμό σαν συνέπεια να συνηγορεί στην πολιτική του ραγιαδισμού.
Σε εποχές κρίσης όπως είναι η τωρινή, το κράτος-μαμούθ πολλαπλασιάζει αρνητικά τα υπάρχοντα προβλήματα και επιπλέον συρρικνώνει στο έπακρο δικαιώματα και απολαβές κυρίως του ιδιωτικού τομέα από όπου αντλεί την ενέργεια που καταβροχθίζει. Το κράτος-μαμούθ γίνεται έτσι αιτία φτώχειας και υποτέλειας. Αν οι πολίτες το καταλάβουν αυτό και αντιδράσουν, πάει καλά, αλλά αν δεν το καταλάβουν και παραμείνουν αδρανείς τότε μετατρέπονται σε σκλάβους του κομματοκρατικού συστήματος και του δημοσιοϋπαλληλικού και δημοσιο- επιχειρηματικού μηχανισμού. Η συρρίκνωση αυτού του κράτους-τερατουργήματος πρέπει να είναι σταθερό αίτημα της κοινωνίας σε όλες τις συνθήκες, αν η κοινωνία επιθυμεί μια ζωή ανώτερη από τη φυτική ύπαρξη και την ανανέωση της εργατικής δύναμης της για την επόμενη μέρα. Όταν όμως η κοινωνία μπαίνει στη μέγγενη της οικονομικής κρίσης τότε επιβάλλονται άμεσα μέτρα περιορισμού του παμφάγου κράτους.
Για τα κυπριακά δεδομένα αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι, αντί της ληστρικής φορολόγησης του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων, που προτείνουν οι κυβερνώντες της αριστεράς και της κατάρας:
- Η κατάργηση και ιδιωτικοποίηση-κοινωνικοποίηση (με ονομαστικές μετοχές) των ημικρατικών οργανισμών,
- Η κατάργηση προνομίων των υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων,
- Η συγχώνευση υπηρεσιών και η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας ,
- Η άμεση συρρίκνωση του δημοσιοϋπαλληλικού τομέα με παροχή κινήτρων προς τις επιχειρήσεις για απορρόφηση της ανεργίας με συνακόλουθη απαλλαγή από φόρους και λοιπές επιβαρύνσεις,
- Η στήριξη της παραγωγής μέσα από την κρατική μη τοκογλυφική τράπεζα αναπτύξεως.
- Ο περιορισμός των μη παραγωγικών δαπανών,
-Η φορολόγηση της αδρανούς μεγάλης ακίνητης περιουσίας,
-Η φορολόγηση της εκκλησίας και η παύση πληρωμών των στελεχών της από τους φόρους του λαού.
-Η παροχή ακαλλιέργητων γαιών σε κατ’ επάγγελμα νέους αγρότες,
-Η ενδυνάμωση και συμμετοχή στον κοινό οικονομικό σχεδιασμό, των παραγωγικών ενώσεων.
Αυτά και άλλα πολλά μέτρα που να υπάγονται στη φιλοσοφία του ΕΘΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΡΩΓΟΥ της παραγωγής και της οικονομίας της κοινωνίας εν γένει αντί του κράτους επιχειρηματία και υπηρέτη του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της εκκλησιαστικο-ιδιοτικής ολιγαρχίας του πλούτου.
No comments :
Post a Comment