Η Στρατηγική του Ιστορικού και Πολιτικού Αναθεωρητισμού

Στην «νέα» στρατηγική-ιδεολογική γραμμή της Νεοταξικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας εξέχουσα θέση κατέχει ο ιστορικός Αναθεωρητισμός. Ο εθνομηδενισμός και η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας οδηγεί κατ’ ευθείαν στην αποσταθεροποίηση και γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης των Εθνών.

Όπως επισημαίναμε ήδη από πολλών ετών, «ένας κρίσιμος αριθμός των δυτικών δεξαμενών σκέψεως έχει ενστερνισθεί την παλαιά και γνωστή θέση ότι τα πολυεθνικά κράτη, όπως εκείνα των Καρολιδών, των Αψβούργων ή των Οσμανιδών, υπήρξαν λειτουργικώτερα από τα διάδοχά τους εθνικά κράτη. Η «λύση» της ανασυστάσεως των παλαιών αυτοκρατοριών, υπό άλλην βεβαίως μορφή, ως οριζουσών συνιστωσών μιας παγκοσμίου τάξεως πραγμάτων, φαίνεται να έχει προκριθεί από πολλού χρόνου, αφ’ ης στιγμής, μάλιστα, η υπερατλαντική Υπερδύναμις ομολογημένα αδυνατεί να επωμίζεται, μόνη αυτή, το υπέρογκο βάρος της περιφρουρήσεως της διεθνούς τάξεως» (Ηλία Ηλιόπουλου, «Από την υπέρβαση της παλαιάς στην χάραξη της νέας διαχωριστικής γραμμής», περιοδικό «Οίστρος», τ. 9/10, Μόναχο, χειμώνας 1995).

Η επιχειρούμενη, όμως, από ορισμένους αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (ένα νέο «Ράϊχ»–«Ευρωπαϊκός Πυρήνας») ή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (επάνοδος της Τουρκίας στην ΝΑ. Ευρώπη, 100 χρόνια μετά την εκδίωξή της το 1913, και ανάδειξή της όχι μόνον σε Περιφερειακή αλλά και σε Ευρωπαϊκή Δύναμη) προαπαιτεί οπωσδήποτε την αποδόμηση και διάλυση των ιστορικά διαμορφωμένων και πολιτικά κυριάρχων Εθνών-Κρατών της Βαλκανικής, μέσω της εθνοπολιτισμικής τους μετάλλαξης – και τον συνακόλουθο εθνοφυλετικό κατακερματισμό τους. Ακριβώς στο σημείο αυτό, η κυρίαρχη υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τις «καλές υπηρεσίες» των νεοφιλελεύθερων διεθνιστών και των «αποδομιστών» που προέρχονται από την «μετα-νεωτερική», μετα-εθνική «Αριστερά», οι οποίοι έχουν αναδειχθεί σε «οργανικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, δοθείσης και της (ιδιαζούσης) ροπής των κύκλων αυτών σε αυτό που ο Paul Gottfried αποκαλεί «Πολιτική Θεολογία», δηλαδή μία σωτηριολογική και ντετερμινιστική, κατ’ ουσίαν θεολογική, θεώρηση του κόσμου, σε εκκοσμικευμένη, όμως, μορφή (secular), και όχι σε θρησκευτική όπως άλλοτε (π.χ. Χιλιαστικός Προτεσταντικός, Καλβινισμός κ.λ.π.). 

Πράγματι, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική διανόηση» και η σημερινή «light» Ευρω-Αριστερά (τύπου «Συνασπισμού», αλλά και μετηλλαγμένου και αλωθέντος «Πασόκ») επιχειρούν, εδώ και χρόνια, να κρύψουν την ιδεολογική χρεωκοπία τους καθώς και την (ιστορική πλέον!) αδυναμία τους να διατυπώσουν μία συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία, δραπετεύοντας σε έναν ολοκληρωτικής υφής, βαθύτατα αντιδημοκρατικό και δημοφοβικό, εθνομηδενισμό. Για αυτού του είδους την «Αριστερά», λοιπόν, το «τέλος» της πάλαι ποτέ μαρξιστικής πολιτικής θεολογίας, ο υπέρτατος νομοτελειακός σκοπός της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, έχει αντικατασταθεί από το νέο «τέλος», τον νέο τελικό στάδιο της ανθρωπίνης προοόδου και ιστορίας – και συνάμα, νέο υπέρτατο σκοπό προς επίτευξιν: Την παγκόσμια μετα-εθνική και πολυ-πολιτισμική κοινωνία. 

Πρόκειται για μία ακόμη, εκκοσμικευμένη ριζοσπαστική προτεσταντική «αίρεση», από αυτές που κατά καιρούς και εποχές ενεφανίσθησαν στο ιστορικό προσκήνιο. Το φαινόμενο δεν είναι δα νέο, και έχει επαρκώς μελετηθεί, πρωτίστως από την αμερικανική διανόηση – από την πρώτη φορά που ο εξτρεμιστικός, χιλιαστικός προτεσταντισμός δίδει την θέση του σε ένα κοσμικό, πλέον, «πολιτικό» κίνημα, τον Προοδευτισμό («Progressivism»), στις ΗΠΑ κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος, μέχρι τον «Εκκοσμικευμένο Καλβινισμό της Νέας Αριστεράς» (Secularized Calvinism of the New Left), κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνος. Η τωρινή «αίρεση» του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» («Postnational / Transnational Progressivism», κατά τον John Fonte, ή απλώς «Progressivism», κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη) δεν υστερεί ούτε σε ολοκληρωτική και μανιχαϊστική αντίληψη του κόσμου ούτε σε ιεραποστολικό ζηλωτισμό και φανατισμό ούτε σε ιδεοληπτική μονομέρεια ούτε σε ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές πρακτικές από τις προηγούμενες. Απ’ εναντίας! Οι «ταλιμπάν» του «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» διακατέχονται εμφανώς από όλα τα τυπικά για κάθε πολιτική θεολογία σύνδρομα, αλλά στην νιοστή: Επηρμένο ελιτισμό, αυτοσυνειδησία πεφωτισμένης δεσποτείας βαθύτατη οικειοφοβία και δημοφοβία, και συνακόλουθη απύθμενη περιφρόνηση και απέχθεια προς τον «λαουτζίκο» (τις «νοικοκυρές», τους «κτηνοτρόφους», τους «αλευρομάγειρους», τους «μη ειδικούς», που ακούσαμε και ακούμε αυτόν τον καιρό από Αλαβάνους, Ρεπούσες, Μπίστηδες, Κουλούρες και Σία!!!). 

ΑΝ μπορούσαν, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα «περιορίζονταν», όπως τώρα, «μόνον» στην καταχρηστική και ασύδοτη εκμετάλλευση όλων των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους, που ελέγχουν ασφυκτικά όσο και αδιατάρακτα τις τελευταίες δεκαετίες, και στην ιδεολογική τρομοκρατία, για να επιτύχουν την άνωθεν (και εις πείσμα των πολιτών) επιβολή των δογμάτων και ιδεοληψιών τους. ΑΝ μπορούσαν, θα προχωρούσαν ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με την ολοκληρωτική πολιτική θεολογία τους, και θα μας έκαναν ό,τι έκαναν στους αντιφρονούντες σε άλλες εποχές οι ομογάλακτοί τους, ζηλωτές προτέρων πολιτικών αιρέσεων του Προοδευτισμού: Θα μας ενέκλειαν σε γκουλάγκ και σε ψυχιατρεία! Είναι πολλαπλώς εύγλωττη η πρώτη αντίδραση του ανεκδιήγητου εθνο-αποδομιστή προφέσσορα Λιάκου: Κατήγγειλε τους τολμήσαντες να εκφέρουν αντίθετη άποψη ως …«ψυχωσικούς»! Ειρήσθω δε, διόλου εν παρόδω, ότι ουδόλως φαίνεται να προβληματίζει τους «διανοουμένους» αυτής της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, μετα-νεωτερικής Αριστεράς ότι και τα δόγματά τους και η πορεία υλοποίησής του εγκυμονούν τεράστιες ζημίες μεν για τους λαούς, ενώ συνάδουν απολύτως προς τα σχέδια γεωπολιτικών αναδιατάξεων περιοχών και λαών, που εκπονούν οι Ηγεμονικές Δυνάμεις αλλά και προς εκείνα της υπερεθνικής κερδοσκοπούσας ολιγαρχίας. 

Η αποδόμηση της εθνικής «αφήγησης» και η αναγόρευση του ιστορικά διαμορφωμένου έθνους σε δήθεν φανταστική και ιδεολογική «κατασκευή»(!), καθώς και η συνακόλουθη αναγόρευση της υπερεθνικής / μετα-εθνικής αυτοκρατορικής διακυβέρνησης και της «πολυ-πολιτισμικής» κοινωνίας (π.χ. της οθωμανικής) σε ύπατο δόγμα του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» και κατά συνέπειαν, σε νέο ύψιστο εσχατολογικό σκοπό προς επιδίωξιν και επίτευξιν (μετά την κατάρρευση της προγενέστερης, μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής εσχατολογίας) συνιστά μία ασύλληπτη όσο και επικίνδυνη ιστορική αναστροφή: Την επιστροφή από ένα προηγμένο στάδιο ιστορικής εξέλιξης (το στάδιο του νεωτερικού δημοκρατικού και συνταγματικού έθνους-κράτους) στο προγενέστερο, προ-δημοκρατικό, στάδιο του μεσαιωνικού Reich. Το έθνος, όμως, ΔΕΝ είναι φανταστική ή ιδεολογική «κατασκευή», όπως προπαγανδίζουν οι ανιστόρητοι εξτρεμιστές της «αποδόμησης» και της «μεταμοντέρνας» Ολοκληρωτικής Μετα-Εθνικής Αριστεράς, που λυμαίνονται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της «Ελληνικής Δημοκρατίας», τα Ιστορικά και Παιδαγωγικά Τμήματα στα Πανεπιστήμιά μας, τα ΜΜΕ και τα σχολικά βιβλία. Νηφάλια και επισταμένη ιστορική μελέτη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός διακριτού εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα στα σύγχρονα έθνη της Ευρώπης, αναγομένου στην ύστερη μεσαιωνική και πρώιμη νεώτερη περίοδο (13ος-14ος αι.). 

Στα καθ’ ημάς δε, γνωρίζουμε, από την μελέτη της εποχής της Φραγκοκρατίας / Βενετοκρατίας και της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, ότι το ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο για το Ελληνικό Έθνος (συναφώς βλέπε και το πρόσφατο θαυμάσιο βιβλίο του πολυγραφώτατου Γιώργου Καραμπελιά για το 1204 και την διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού – ένα πόνημα που θα ζήλευαν πάμπολλοι αγράμματοι ή ημιμαθείς «προοδευτικοί» καθηγητάδες!). Επί τη βάσει αυτού του προϋπάρχοντος εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα «οικοδομείται» αργότερα το νεωτερικό «πολιτικό έθνος» (politische Nation). Εδώ πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι το «πολιτικό έθνος», το νοούμενο ως κοινότητα πεπρωμένου (Schicksalsgemeinschaft) και ως έκφραση της Γενικής Βουλήσεως του Λαού (Volonté Generale), κατά τον Ρουσσώ, αποτέλεσε μέγα επίτευγμα της ανθρωπότητας, καθ’ όσον σηματοδότησε την μετάβαση από τα πολυεθνικά, «πολυπολιτισμικά» σχήματα (αυταρχικά όπως στην Δυτική και Μέση Ευρώπη ή δεσποτικά όπως στην Οθωμανική Ανατολή) στα δημοκρατικά εθνικά κράτη, που συγκροτήθηκαν επί της λυδίας λίθου της Εθνικής / Λαϊκής Κυριαρχίας.

Συγχρόνως, σε ένα άλλο επίπεδο μελέτης, το νεωτερικό Έθνος-Κράτος σήμανε την μετάβαση από το αρχαϊκό προ-στάδιο της φρατρίας στο προηγμένο στάδιο της «ΠΟΛΙΣ», υπό την αρχαιοελληνική έννοια. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ούτε άσχετο το γεγονός ότι, παραλλήλως προς την αποδόμηση των νεωτερικών Εθνών-Κρατών, μία άλλη τάση του Αναθεωρητισμού και της Μετα-Νεωτερικής «Αριστεράς» ασκείται μετά πάθους στην λατρεία των «μειονοτήτων», λησμονώντας μάλιστα την ναζιστική χρησιμοποίηση του εν λόγω στρατηγικού εργαλείου για την γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης, κατά τον Μεσοπόλεμο και, εν συνεχεία, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, βλέπουμε τους καθεστωτικούς «προοδευτικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης, την ίδια ώρα που πασχίζουν λυσσωδώς να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε «εθνικό» (ιστορία, ταυτότητα, πολιτική οντότητα κ.λ.π.), με μισσιοναρικό φανατισμό ανάλογο όσων γκρέμιζαν άλλοτε τα αρχαιοελληνικά αγάλματα, να ανακηρύσσουν από την άλλη πλευρά, υπαρκτές και ανύπαρκτες «μειονότητες» («εθνοτικές», «γλωσσικές», «κοινωνικές» κ.λ.π.) σε αυταξία, φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου να αναγορεύουν την κρατική απόσχιση σε υποκατάστατο της Πολιτικής.

Η πολιτική αφέλεια του συνασπισμού των ανιστορήτων ψευδο-διεθνιστάδων της σημερινής «light» (ή «ροζ», αν θέλετε!) Αριστεράς (κατά πρόδηλη, μάλιστα, και αξιοσημείωτη αντίθεση προς τους αληθινούς διεθνιστές, και γι’ αυτό εθνικά συνειδητοποιημένους, του «ορθόδοξου» ΚΚΕ, ή προς την Πατριωτική Αριστερά περί το «Άρδην», την «Ρήξη», το «Ρεσάλτο» κ.λ.π.!) καθώς και η ιστορική άγνοια που τους διακατέχει δεν τους επιτρέπει να ιδούν ότι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας είναι ο κατ’ εξοχήν σύγχρονος, μετα-νεωτερικός, Φασισμός! Διότι μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στον νέο Μεσαίωνα. Στον Μεσαίωνα του μεγάλου Ράϊχ – και των απειράριθμων κατά τόπους κρατιδίων, δουκάτων, πριγκηπάτων κ.ο.κ.! Πράγματι, αν δεχθούμε την θεμελιώδη αρχή του μεγαλυτέρου Έλληνα μαρξιστή ιστορικού των ημερών μας, Νίκου Ψυρρούκη, ότι «στην ιστορία υπάρχουν δύο βασικές κινήσεις, εκείνη της προώθησης και εκείνη της πισωδρόμησης» («Ιστορικός Χώρος και Ελλάδα», β΄ έκδοση, Λευκωσία 1993, σελ. 29), τότε είναι πασίδηλον ότι το πολιτικό έθνος, το έθνος–«κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» και «καθημερινό δημοψήφισμα» (plebiscit de tous le jours, κατά την μνημειώδη ρήση του κορυφαίου σοσιαλιστού του 19ου αιώνος Ερνέστου Ρενάν) αποτελεί κολοσσιαία πρόοδο της ανθρωπίνης Ιστορίας. 

Ο Εθνικισμός –το ρωμαλέο εκείνο μαζικό, δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα της ιακωβινικής Αριστεράς κατά την Γαλλική Επανάσταση και μετέπειτα– δεν υπήρξε μόνον μία ισχυρή δύναμη, αντάξια ακόμη και της θρησκείας (και μάλιστα πολύ περισσότερο και από τον Κομμουνισμό ακόμη, ίσως επειδή ανάγεται ως έννοια επίσης στην «πρωτογενή» τάξη κοινωνικών δεσμών: Κάποιος «γεννάται» μέσα στην οικογένειά του και στο έθνος ταυτοχρόνως). Αλλά υπήρξε, αποδεδειγμένα, και το ΜΟΝΟΝ μέχρι σήμερα ιδεολογικό-νομιμοποιητικό πλαίσιο της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους. Όντως, τόσο η συνταγματική-αστική Δημοκρατία, οσονδήποτε ατελής, όσο και το Κράτος Πρόνοιας, ανεπτύχθησαν μόνον στο ιστορικό, θεσμικό και ιδεολογικό πλαίσιο του νεωτερικού Έθνους-Κράτους – και συμβάδισαν με αυτό. Και μέχρι σήμερα δεν έχουν υπάρξει άλλα σχήματα, υπερεθνικά / μετα-εθνικά, που να πληρούν, έστω και κατ’ ελάχιστον, τα δημοκρατικά και κοινωνικά «κεκτημένα» του Έθνους-Κράτους. Τυπικό παράδειγμα η Ε.Ε. με το διαβόητο «δημοκρατικό έλλειμμα», την διαρκή παραβίαση της θεμελιώδους αριστοτελικής-μοντεσκιανής αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και την βαθύτατα αντιδημοκρατική φιλοσοφία και πρακτική της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών!

Επί τη βάσει των ανωτέρω συλλογισμών καθίσταται σαφές ότι οι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές και οι «ταλιμπάν» του Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, που έχουν βαλθεί να «αποδομήσουν» την «φανταστική κατασκευή» του έθνους και να μας επιβάλουν – διά της ωμής ψυχολογικής και θεσμικής/πολιτικής βίας μάλιστα – την παγκόσμια, υπερεθνική / μετα-εθνική, αυτοκρατορική διακυβέρνηση (ενώ, συγχρόνως, «κόπτονται» υπέρ πάσης «μειονότητος»!), λειτουργούν σήμερα, εξ αντικειμένου, ως οι ιδεώδεις «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συγχρόνου, μετανεωτερικού, πλανητικού Φασισμού. Όσοι, λοιπόν, «αριστεροί και προοδευτικοί» είναι καλής προαιρέσεως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, στις ημέρες μας, «η κατ’ εξοχήν προοδευτική και αντιϊμπεριαλιστική πράξη είναι η υπεράσπιση, με νύχια και με δόντια, του συγχρόνου Έθνους-Κράτους ενάντια στα εκκολαπτόμενα υπερεθνικά Ράϊχ» («Οίστρος», όρα ανωτέρω). Ο ιστορικός Αναθεωρητισμός που υπηρετείται από την παρέα των εξτρεμιστών της μετηλλαγμένης «Μετα-Εθνικής» Ολοκληρωτικής Αριστεράς, η οποία ευθύνεται για την σχεδίαση, συγγραφή και (υποχρεωτική) επιβολή του πανάθλιου, αντιπαιδαγωγικού και νεοταξικού σχολικού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού (αλλά και των άλλων, αναλόγου στοχεύσεως, βιβλίων για μαθητές και για εκπαιδευτικούς, που δεν έτυχαν ευρέως της δεούσης προσοχής) αποσκοπεί ευθέως στην αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και στον κατακερματισμό της αντίληψης περί ιστορικής συνέχειας του Ελληνικού Έθνους, με παράλληλη επιβολή του νεο-οθωμανικού ιδεολογήματος (όπως κατέδειξε σε ένα άριστα εμπεριστατωμένο αφιέρωμα πέρυσι το περιοδικό «Άρδην», που αξίζει να αναζητήσουν και να μελετήσουν όλοι οι αναγνώστες!). 

Τους στόχους αυτούς υπηρετεί επί χρόνια, με εκπλήσσουσα μεθοδικότητα και οιονεί θρησκευτικό-ιεραποστολικό φανατισμό, η εθνομηδενιστική παρεούλα των αποδομιστών του «Παιδαγωγικού» Ινστιτούτου και όσων ελέγχουν τους λοιπούς Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (κατά Αλτουσσέρ): του κ. Λιάκου (Ιστορικό Τμήμα Πανεπ/μίου Αθηνών), της κ. Ρεπούση (Αριστοτέλειο Πανεπ/μιο Θεσσαλονίκης), της κ. Κουλούρη (Παν/μιο Πελοποννήσου), της κ. «Σίας» Αναγνωστοπούλου (Πάντειο), του κ. Κιτρομηλίδη, της κ. Φραγκιαδάκη, της κ. Δραγώνα (και των κολλητών-βοηθών τους).

Αντικειμενικός σκοπός της «αποδόμησης» της εθνικής ιστορίας και ταυτότητας είναι η μετάλλαξη του ιστορικού έθνους των Ελλήνων σε «περιφερειακό εθνάριο», που θα έλεγε και ο Τάσος Λιγνάδης. Ούτως ώστε να καταστεί απείρως ευκολώτερη η καθυπόταξη του «ατίθασου» Έλληνα υπό την παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων. Εξ ου και ο πακτωλός αργυρίων από τα «ιδρύματα» του «γκουρού των χρηματιστηρίων» και «φιλανθρώπου» Τζωρτζ Σόρος, του εφοπλιστού Καρρά (Λέσχη Μπίλντεμπεργκ), αλλά και από τις Κυβερνήσεις ακόμη των Ηγεμονικών Δυνάμεων (Αγγλία, ΗΠΑ, Γερμανία), για να χρηματοδοτηθεί η έκδοση των βιβλίων της «Νέας Ιστορίας». Εν προκειμένω, βεβαίως, είναι και απολύτως βάσιμο και θεμιτό το ερώτημα, πόσο …κρεττίνος πρέπει να είναι ένας «αριστερός» και «προοδευτικός» διανοούμενος για να μην διερωτηθεί, αν μη τι άλλο, γιατί τέτοιος πόνος και γιατί τέτοια πρεμούρα να έπιασε, άραγε, τα κλασσικά-διαχρονικά «ιμπεριαλιστικά-μητροπολιτικά κέντρα» και την υπερεθνική χρηματιστηριακή ολιγαρχία, για την «συμφιλίωση των λαών της Βαλκανικής», «την υπέρβαση των εθνικισμών και των στερεοτύπων», την «κατανόηση του Άλλου» κ.λ.π.!!! Για την ψυχή της μάνας τους το κάνουν; Και προδήλως, επειδή ΔΕΝ μπορεί να είναι κανείς τόσον ηλίθιος, απομένει μόνον η άλλη λογικώς δυνατή εξήγησις…

Πολλαπλώς ενδεικτικό του μίσους που τρέφουν οι αναθεωρητές ζηλωτές του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού κατά παντός «εθνικού» είναι και το γεγονός ότι έχουν εξοβελίσει από παντού ως και την …φράση «ιστορία του Ελληνικού έθνους» – πιστοί στην ιδεοληπτική εμμονή τους να αρνούνται αυτό που οι ίδιοι καταδικάζουν μετά βδελυγμίας ως «παπαρρηγοπούλειο σχήμα της εθνικής συνέχειας του Ελληνισμού»! Γίνονται δε τόσο γελοίοι ώστε να απορρίπτουν, στα συνέδρια που πραγματοποιούν δαπάναις των Ελλήνων φορολογουμένων, συλλήβδην (αυτοί οι ημιμαθείς!) όχι μόνον τους «συντηρητικούς» ιστορικούς και στοχαστές – τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Π. Κανελλόπουλο, τον Ζακυθηνό, τον Θεοδωρακόπουλο, τον Ελύτη και άλλους κορυφαίους του Ελληνικού Πνεύματος – κατηγορώντας τους επί …εθνικισμώ!

Αλλά καταδικάζουν και τις εμβληματικές μορφές της Ελληνικής Αριστεράς – Κορδάτο, Σκληρό, Σβορώνο, Ψυρρούκη, Θεοδωράκη, Ρίτσο – για «εθνικιστικό λαϊκισμό»!!! Από πολιτικής απόψεως, ωστόσο, το πρόβλημα δεν έγκειται «απλώς» στις ιδεοληψίες του γνωστού και θλιβερού «συνασπισμού» της μεταλλαγμένης, μετα-εθνικής, δημοφοβικής και νεοταξικής «Αριστεράς» – μολονότι η τεράστια, δυστυχώς, άκρως δυσανάλογη και επικίνδυνη για την Δημοκρατία επιρροή αυτού του «γκρουπούσκουλου» στους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (Υπουργείο Παιδείας, ΑΕΙ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ΜΜΕ κ.λ.π.) θέτει σαφώς ζήτημα ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το Σύνταγμα ορίζει ότι η Δημόσια Παιδεία υπηρετεί την προαγωγή της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων – όχι τις ονειρώξεις κάποιων συμπλεγματικών και αξιολύπητων υποκειμένων της καθεστωτικής Αριστεράς που μηδίσαντες, από χρόνια, πέρασαν στην «αυλή του Αρταξέρξη»!

Το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι η κολοσσιαία ευθύνη που έχει, αυτη η κυβερνηση, με την ακατανόητη εμμονή της, στην υποστήριξη αυτής της αθλιότητας! Και με την αλαζονική, χλευαστική και σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική αντιμετώπιση της ογκώδους, εντυπωσιακής, αυθόρμητης και ειλικρινούς διαμαρτυρίας χιλιάδων Ελλήνων πολιτών. Πολιτών που πληρώνουν φόρους, εκπληρώνουν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις τους, υπακούουν στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, «θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες», όπως θα έλεγαν και οι …Ρεπούσες, και εορτάζουν την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου και την «αναστάτωση» που τερμάτισε, ατυχώς, την …ειδυλλιακή συμβίωση των λαών εντός της πολυεθνικής, πολυπολιτισμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – με συνέπεια να χάσουν και τα Ελληνόπουλα τέτοιες θαυμάσιες «πρωτότυπες πρακτικές κοινωνικής ανέλιξης» όπως το Παιδομάζωμα!

Λακεδαίμων Αππελαίοςhttp://triepsilites.wordpress.com/2011/10/17/