Η Συνθήκη για την Ανταλλαγή Πληθυσμών, που επέβαλε την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, υπογράφτηκε στη Λωζάννη στις 30 Ιανουαρίου 1923, δηλαδή δύο μήνες μετά την έναρξη (20.11.1923) της Συνδιάσκεψης Ειρήνης, που κατέληξε στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης στις 24 Ιουλίου 1923, τερματίζοντας την εμπόλεμη κατάσταση που είχε συνταράξει την Ανατολή από το 1914 έως το 1922. Οι διαβουλεύσεις μεταξύ των αντιπροσώπων Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας, Ρουμανίας, Γιουγκοσλαβίας, Ελλάδας και Τουρκίας στην ελβετική πόλη, με σκοπό τη διευθέτηση των εκκρεμών ζητημάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικρασιατικής Καταστροφής, κράτησαν οκτώ μήνες.
Στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης υπογράφτηκαν και δεκαπέντε συμφωνίες, οι οποίες αποτέλεσαν μέρος της Συνθήκης της Λωζάννης και απέκτησαν ισχύ διεθνούς σύμβασης. Μία από τις δεκαπέντε συμφωνίες ήταν η Συνθήκη Ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών Πληθυσμών, που βασίστηκε σε εισηγητική έκθεση του Νορβηγού Φρίντχοφ Νάνσεν, αντιπροσώπου της Κοινωνίας των Εθνών, υπογράφηκε από τους εκπροσώπους των δύο ενδιαφερομένων κρατών –τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ισμέτ Ινονού- και τέθηκε σε ισχύ στα τέλη Αυγούστου του 1923, οπότε επικυρώθηκε από τις δύο χώρες.
Η ελληνοτουρκική Συνθήκη Ανταλλαγής αποτελεί μια πρωτοφανή ρύθμιση στην παγκόσμια ιστορία, καθώς βάσει αυτής εκπατρίστηκαν αναγκαστικά, χωρίς δυνατότητα επιστροφής και με μοναδικό κριτήριο της θρησκεία, περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι –1,2 εκατομμύρια ορθόδοξοι χριστιανοί και 600.000 μουσουλμάνοι. Αν και η ανταλλαγή πληθυσμών δεν ήταν άγνωστο φαινόμενο (οι βαλκανικές χώρες είχαν υπογράψει συμφωνίες αμοιβαίας μετανάστευσης μειονοτήτων –π.χ. Συνθήκη του Νεϊγί [1919] μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας-, που αφορούσαν μετακινήσεις μερικών χιλιάδων ανθρώπων από συνοριακές περιοχές), ποτέ όμως πριν και μετά την ελληνοτουρκική Συνθήκη Ανταλλαγής δεν έγινε μια τόσο μαζική και μη προαιρετική μετανάστευση πληθυσμών. Από τη ρύθμιση εξαιρέθηκαν οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου που είχαν εγκατασταθεί εκεί πριν από την Ανακωχή του Μούδρου (30.10.1918) και οι Τούρκοι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.
Ο εκπατρισμός, βέβαια, του ελληνικού στοιχείου είχε συντελεστεί νωρίτερα: ήδη πολύ πριν από την έκβαση του Μικρασιατικού Πολέμου το Σεπτέμβρη του ’22, περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες από τα μικρασιατικά παράλια, την Aνατολική Θράκη και τον Πόντο είχαν καταφύγει στην Ελλάδα. Οπότε για την ελληνική πλευρά η Συμφωνία Ανταλλαγής δεν ήταν παρά η επισημοποίηση της πραγματικότητας. Ο Βενιζέλος, που είχε κληθεί από την κυβέρνηση (Στ. Γονατά) να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης, έβλεπε την ανταλλαγή πληθυσμών (στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι [1919] είχε προτείνει μια ανταλλαγή, σε εθελοντική όμως βάση) ως λύση ρεαλιστική για την Ελλάδα, καθώς, εφόσον στην Ανατολία είχε απομείνει ένας ελληνικός πληθυσμός γύρω στα 200.000 άτομα, η ανταλλαγή αφορούσε τη μετακίνηση 400.000 ατόμων τουρκικού πληθυσμού προς την Τουρκία, πράγμα που θα έδινε χώρο και ακίνητα για την αποκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα.
Η Συνθήκη της Λωζάννης έβαλε τέλος στις εδαφικές βλέψεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, δεν εξασφάλισε όμως κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Ο Βενιζέλος, που επανήλθε το 1928 στην εξουσία, ανέλαβε πρωτοβουλία συμφιλίωσης. Το περίπλοκο θέμα των αποζημιώσεων των ανταλλαξίμων «λύθηκε» με την υπογραφή ελληνοτουρκικής συμφωνίας (10.6.1930) για την εκκαθάριση των ζητημάτων που είχαν προκύψει από τη Συνθήκη Ανταλλαγής. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (30.10.1930) υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία Σύμφωνο Φιλίας, μη επιθέσεως και διαιτησίας.
Χρονολόγιο 1914-1923
1914 Αύγουστος: Η Γερμανία κηρύσσει πόλεμο στη Ρωσία. Έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Νοέμβριος: Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισέρχεται στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας.
Δεκέμβριος: Οι Οθωμανοί επιτίθενται στο ρωσικό στρατό στον Καύκασο.
1915 Ιανουάριος: Ο οθωμανικός στρατός ηττάται στον Καύκασο. Οι Βρετανοί αποφασίζουν να επιτεθούν στα Δαρδανέλια.
Δεκέμβριος: Οι συμμαχικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) ηττώνται στη Μάχη των Δαρδανελίων.
1917 Μάρτιος: Οι βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τη Βαγδάτη.
Ιούνιος: Ο ελληνικός στρατός λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις του μακεδονικού μετώπου εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία).
Οκτώβριος: Οι βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ.
1918 Σεπτέμβριος: Οι Βρετανοί καταλαμβάνουν τη Δαμασκό.
Οκτώβριος: Υπογράφεται ανακωχή από τους Οθωμανούς και τους Βρετανούς στον Κόλπο του Μούδρου στη Λήμνο (30.10.1918), τερματίζεται ο πόλεμος στα οθωμανικά εδάφη.
Νοέμβριος: Οι ηγέτες των Νεότουρκων που διοικούσαν τη χώρα στη διάρκεια του πολέμου φυγαδεύονται με γερμανικό υποβρύχιο. Ο συμμαχικός στόλος αγκυροβολεί μπροστά στην Κωνσταντινούπολη.
1919 Ιανουάριος: Αρχίζει η ειρηνευτική διάσκεψη στο Παρίσι. Ο Βενιζέλος συμμετέχει με την παράταξη των νικητών.
Φεβρουάριος: Ο Έλληνας πρωθυπουργός Βενιζέλος παρουσιάζει στην ειρηνευτική διάσκεψη τις διεκδικήσεις της Ελλάδας. Ζητάει την Ανατολική Θράκη μέχρι τις πύλες της Κωνσταντινούπολης και τα ασιατικά παράλια του Αιγαίου με τη Σμύρνη ως κέντρο.
Απρίλιος: Εκδίδεται αυτοκρατορικό διάταγμα για την αποστολή του Μουσταφά Κεμάλ ως γενικού επιθεωρητή στην Ανατολία.
Μάιος (6/5): Οι Λόιντ Τζορτζ, Ουίλσον και Κλεμανσό αποφασίζουν να επιτρέψουν ελληνική απόβαση στη Σμύρνη για να προλάβουν αντίστοιχη ιταλική. 15/5: Ελληνική απόβαση στη Σμύρνη.
19/5: Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα. Η ημερομηνία αυτή θεωρείται ημέρα έναρξης της αντίστασης.
Δεκέμβριος: Ο Μουσταφά Κεμάλ φτάνει στην Άγκυρα και οργανώνει το εθνικό κίνημα.
1920 Μάρτιος: Οι σύμμαχοι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη.
Απρίλιος: Στην Άγκυρα σχηματίζεται κυβέρνηση.
Ιούνιος: Έναρξη ελληνικών επιχειρήσεων στην Ανατολία.
Ιούλιος (8/7): Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει την Προύσα και (15/7) την Αδριανούπολη και όλη την Aνατολική Θράκη.
Αύγουστος: Οι Οθωμανοί εκπρόσωποι υπογράφουν τη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία σημαίνει το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Αρμενία γίνεται ανεξάρτητο κράτος, το Κουρδιστάν αυτόνομο, στην Ελλάδα ανατίθεται η προστασία της Σμύρνης και της γύρω από αυτήν περιοχής. (Η Συνθήκη αυτή δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από την Τουρκία και έπαψε και τυπικά να ισχύει μετά την προέλαση των τουρκικών δυνάμεων και την κατάληψη της Σμύρνης τον Αύγουστο του ’22.)
Νοέμβριος: Ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές και η επιστροφή των βασιλοφρόνων στην εξουσία αλλά και του ίδιου του Κωνσταντίνου στο θρόνο συνδυάζονται με την ανασύνταξη των Τούρκων, την εχθρότητα των Ιταλών, την καιροσκοπική διάθεση των Γάλλων, την αναποφασιστικότητα των Άγγλων και, τέλος, τη σοβιετική βοήθεια προς τον Κεμάλ.
1921 Ιανουάριος: Σταματά η ελληνική προέλαση προς τα ανατολικά. Η κυβέρνηση της Άγκυρας καλείται στη Διάσκεψη του Λονδίνου.
Φεβρουάριος (21/2): Έναρξη της Διάσκεψης του Λονδίνου. Την ίδια μέρα αντιπροσωπεία της κυβέρνησης της Άγκυρας ξεκινά στη Μόσχα συνομιλίες, με σκοπό τη σύναψη συνθήκης.
Μάρτιος: Η Διάσκεψη του Λονδίνου αποβαίνει άκαρπη. Υπογράφεται στη Μόσχα τουρκοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας. Η ελληνική προέλαση αναχαιτίζεται.
Ιούλιος: Νέα ελληνική επίθεση. Ο τουρκικός στρατός αποσύρεται στην Άγκυρα.
Αύγουστος: Έναρξη της μάχης του Σαγγαρίου, 70 χλμ. δυτικά της Άγκυρας.
Σεπτέμβριος: Ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει τις θέσεις του και αποσύρεται.
Οκτώβριος: Συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη Γαλλία και την κυβέρνηση της Άγκυρας.
1922 Αύγουστος (22/8): Αρχίζει η μεγάλη τουρκική επίθεση κατά του ελληνικού στρατού στην Ανατολία.
Σεπτέμβριος (9/9): Ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.
15/9: Τέλος της ελληνικής κατοχής στην Ανατολία.
Οκτώβριος: Υπογραφή ανακωχής. Ο ελληνικός στρατός δέχεται να εκκενώσει την ανατολική Θράκη.
Νοέμβριος: Κατάργηση του σουλτανάτου. Ο σουλτάνος διαφεύγει με βρετανικό καταδρομικό. 20/11: Αρχίζει η Συνδιάσκεψη της Λωζάννης.
1923 Ιούλιος: Υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάννης, που σημαίνει και τη γέννηση του τουρκικού έθνους.
Οκτώβριος: Οι συμμαχικές δυνάμεις εκκενώνουν την Κωνσταντινούπολη. Η Άγκυρα ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του νέου κράτους. Διακήρυξη της Δημοκρατίας.
Στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης υπογράφτηκαν και δεκαπέντε συμφωνίες, οι οποίες αποτέλεσαν μέρος της Συνθήκης της Λωζάννης και απέκτησαν ισχύ διεθνούς σύμβασης. Μία από τις δεκαπέντε συμφωνίες ήταν η Συνθήκη Ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών Πληθυσμών, που βασίστηκε σε εισηγητική έκθεση του Νορβηγού Φρίντχοφ Νάνσεν, αντιπροσώπου της Κοινωνίας των Εθνών, υπογράφηκε από τους εκπροσώπους των δύο ενδιαφερομένων κρατών –τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ισμέτ Ινονού- και τέθηκε σε ισχύ στα τέλη Αυγούστου του 1923, οπότε επικυρώθηκε από τις δύο χώρες.
Η ελληνοτουρκική Συνθήκη Ανταλλαγής αποτελεί μια πρωτοφανή ρύθμιση στην παγκόσμια ιστορία, καθώς βάσει αυτής εκπατρίστηκαν αναγκαστικά, χωρίς δυνατότητα επιστροφής και με μοναδικό κριτήριο της θρησκεία, περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι –1,2 εκατομμύρια ορθόδοξοι χριστιανοί και 600.000 μουσουλμάνοι. Αν και η ανταλλαγή πληθυσμών δεν ήταν άγνωστο φαινόμενο (οι βαλκανικές χώρες είχαν υπογράψει συμφωνίες αμοιβαίας μετανάστευσης μειονοτήτων –π.χ. Συνθήκη του Νεϊγί [1919] μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας-, που αφορούσαν μετακινήσεις μερικών χιλιάδων ανθρώπων από συνοριακές περιοχές), ποτέ όμως πριν και μετά την ελληνοτουρκική Συνθήκη Ανταλλαγής δεν έγινε μια τόσο μαζική και μη προαιρετική μετανάστευση πληθυσμών. Από τη ρύθμιση εξαιρέθηκαν οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου που είχαν εγκατασταθεί εκεί πριν από την Ανακωχή του Μούδρου (30.10.1918) και οι Τούρκοι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.
Ο εκπατρισμός, βέβαια, του ελληνικού στοιχείου είχε συντελεστεί νωρίτερα: ήδη πολύ πριν από την έκβαση του Μικρασιατικού Πολέμου το Σεπτέμβρη του ’22, περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες από τα μικρασιατικά παράλια, την Aνατολική Θράκη και τον Πόντο είχαν καταφύγει στην Ελλάδα. Οπότε για την ελληνική πλευρά η Συμφωνία Ανταλλαγής δεν ήταν παρά η επισημοποίηση της πραγματικότητας. Ο Βενιζέλος, που είχε κληθεί από την κυβέρνηση (Στ. Γονατά) να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης, έβλεπε την ανταλλαγή πληθυσμών (στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι [1919] είχε προτείνει μια ανταλλαγή, σε εθελοντική όμως βάση) ως λύση ρεαλιστική για την Ελλάδα, καθώς, εφόσον στην Ανατολία είχε απομείνει ένας ελληνικός πληθυσμός γύρω στα 200.000 άτομα, η ανταλλαγή αφορούσε τη μετακίνηση 400.000 ατόμων τουρκικού πληθυσμού προς την Τουρκία, πράγμα που θα έδινε χώρο και ακίνητα για την αποκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα.
Η Συνθήκη της Λωζάννης έβαλε τέλος στις εδαφικές βλέψεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, δεν εξασφάλισε όμως κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Ο Βενιζέλος, που επανήλθε το 1928 στην εξουσία, ανέλαβε πρωτοβουλία συμφιλίωσης. Το περίπλοκο θέμα των αποζημιώσεων των ανταλλαξίμων «λύθηκε» με την υπογραφή ελληνοτουρκικής συμφωνίας (10.6.1930) για την εκκαθάριση των ζητημάτων που είχαν προκύψει από τη Συνθήκη Ανταλλαγής. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (30.10.1930) υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία Σύμφωνο Φιλίας, μη επιθέσεως και διαιτησίας.
Χρονολόγιο 1914-1923
1914 Αύγουστος: Η Γερμανία κηρύσσει πόλεμο στη Ρωσία. Έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Νοέμβριος: Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισέρχεται στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας.
Δεκέμβριος: Οι Οθωμανοί επιτίθενται στο ρωσικό στρατό στον Καύκασο.
1915 Ιανουάριος: Ο οθωμανικός στρατός ηττάται στον Καύκασο. Οι Βρετανοί αποφασίζουν να επιτεθούν στα Δαρδανέλια.
Δεκέμβριος: Οι συμμαχικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) ηττώνται στη Μάχη των Δαρδανελίων.
1917 Μάρτιος: Οι βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τη Βαγδάτη.
Ιούνιος: Ο ελληνικός στρατός λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις του μακεδονικού μετώπου εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία).
Οκτώβριος: Οι βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ.
1918 Σεπτέμβριος: Οι Βρετανοί καταλαμβάνουν τη Δαμασκό.
Οκτώβριος: Υπογράφεται ανακωχή από τους Οθωμανούς και τους Βρετανούς στον Κόλπο του Μούδρου στη Λήμνο (30.10.1918), τερματίζεται ο πόλεμος στα οθωμανικά εδάφη.
Νοέμβριος: Οι ηγέτες των Νεότουρκων που διοικούσαν τη χώρα στη διάρκεια του πολέμου φυγαδεύονται με γερμανικό υποβρύχιο. Ο συμμαχικός στόλος αγκυροβολεί μπροστά στην Κωνσταντινούπολη.
1919 Ιανουάριος: Αρχίζει η ειρηνευτική διάσκεψη στο Παρίσι. Ο Βενιζέλος συμμετέχει με την παράταξη των νικητών.
Φεβρουάριος: Ο Έλληνας πρωθυπουργός Βενιζέλος παρουσιάζει στην ειρηνευτική διάσκεψη τις διεκδικήσεις της Ελλάδας. Ζητάει την Ανατολική Θράκη μέχρι τις πύλες της Κωνσταντινούπολης και τα ασιατικά παράλια του Αιγαίου με τη Σμύρνη ως κέντρο.
Απρίλιος: Εκδίδεται αυτοκρατορικό διάταγμα για την αποστολή του Μουσταφά Κεμάλ ως γενικού επιθεωρητή στην Ανατολία.
Μάιος (6/5): Οι Λόιντ Τζορτζ, Ουίλσον και Κλεμανσό αποφασίζουν να επιτρέψουν ελληνική απόβαση στη Σμύρνη για να προλάβουν αντίστοιχη ιταλική. 15/5: Ελληνική απόβαση στη Σμύρνη.
19/5: Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα. Η ημερομηνία αυτή θεωρείται ημέρα έναρξης της αντίστασης.
Δεκέμβριος: Ο Μουσταφά Κεμάλ φτάνει στην Άγκυρα και οργανώνει το εθνικό κίνημα.
1920 Μάρτιος: Οι σύμμαχοι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη.
Απρίλιος: Στην Άγκυρα σχηματίζεται κυβέρνηση.
Ιούνιος: Έναρξη ελληνικών επιχειρήσεων στην Ανατολία.
Ιούλιος (8/7): Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει την Προύσα και (15/7) την Αδριανούπολη και όλη την Aνατολική Θράκη.
Αύγουστος: Οι Οθωμανοί εκπρόσωποι υπογράφουν τη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία σημαίνει το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Αρμενία γίνεται ανεξάρτητο κράτος, το Κουρδιστάν αυτόνομο, στην Ελλάδα ανατίθεται η προστασία της Σμύρνης και της γύρω από αυτήν περιοχής. (Η Συνθήκη αυτή δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από την Τουρκία και έπαψε και τυπικά να ισχύει μετά την προέλαση των τουρκικών δυνάμεων και την κατάληψη της Σμύρνης τον Αύγουστο του ’22.)
Νοέμβριος: Ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές και η επιστροφή των βασιλοφρόνων στην εξουσία αλλά και του ίδιου του Κωνσταντίνου στο θρόνο συνδυάζονται με την ανασύνταξη των Τούρκων, την εχθρότητα των Ιταλών, την καιροσκοπική διάθεση των Γάλλων, την αναποφασιστικότητα των Άγγλων και, τέλος, τη σοβιετική βοήθεια προς τον Κεμάλ.
1921 Ιανουάριος: Σταματά η ελληνική προέλαση προς τα ανατολικά. Η κυβέρνηση της Άγκυρας καλείται στη Διάσκεψη του Λονδίνου.
Φεβρουάριος (21/2): Έναρξη της Διάσκεψης του Λονδίνου. Την ίδια μέρα αντιπροσωπεία της κυβέρνησης της Άγκυρας ξεκινά στη Μόσχα συνομιλίες, με σκοπό τη σύναψη συνθήκης.
Μάρτιος: Η Διάσκεψη του Λονδίνου αποβαίνει άκαρπη. Υπογράφεται στη Μόσχα τουρκοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας. Η ελληνική προέλαση αναχαιτίζεται.
Ιούλιος: Νέα ελληνική επίθεση. Ο τουρκικός στρατός αποσύρεται στην Άγκυρα.
Αύγουστος: Έναρξη της μάχης του Σαγγαρίου, 70 χλμ. δυτικά της Άγκυρας.
Σεπτέμβριος: Ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει τις θέσεις του και αποσύρεται.
Οκτώβριος: Συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη Γαλλία και την κυβέρνηση της Άγκυρας.
1922 Αύγουστος (22/8): Αρχίζει η μεγάλη τουρκική επίθεση κατά του ελληνικού στρατού στην Ανατολία.
Σεπτέμβριος (9/9): Ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.
15/9: Τέλος της ελληνικής κατοχής στην Ανατολία.
Οκτώβριος: Υπογραφή ανακωχής. Ο ελληνικός στρατός δέχεται να εκκενώσει την ανατολική Θράκη.
Νοέμβριος: Κατάργηση του σουλτανάτου. Ο σουλτάνος διαφεύγει με βρετανικό καταδρομικό. 20/11: Αρχίζει η Συνδιάσκεψη της Λωζάννης.
1923 Ιούλιος: Υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάννης, που σημαίνει και τη γέννηση του τουρκικού έθνους.
Οκτώβριος: Οι συμμαχικές δυνάμεις εκκενώνουν την Κωνσταντινούπολη. Η Άγκυρα ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του νέου κράτους. Διακήρυξη της Δημοκρατίας.
«Καθαρά» έθνη-κράτη
Σήμερα μπορεί κάποιος να πει χωρίς αναστολές ότι η ανταλλαγή πληθυσμών υιοθετήθηκε από τα δύο κράτη για τη διασφάλιση της συγκρότησής τους ως «καθαρού» έθνους-κράτους και ως λύση για τα θέματα των μειονοτήτων στην επικράτειά τους. Η εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τα εδάφη της ήταν για την τουρκική πλευρά το ζητούμενο. Τη δεκαετία 1913-’23 η Ελλάδα διπλασίασε τα εδάφη και τον πληθυσμό της και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του νέου πληθυσμού ήταν πρόσφυγες.
Το πόσο ειδεχθής και αποτρόπαιη ήταν η απόφαση της μαζικής αυτής μετακίνησης πληθυσμών φαίνεται και από το γεγονός ότι στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη της ιδέας και προσπαθούσαν να τη ρίξουν ο ένας στον άλλο, γιατί «δεν υπήρχε ούτε νομική ούτε ηθική βάση για να υποστηρίξουν την ολική και υποχρεωτική ανταλλαγή», όπως σημείωνε αργότερα ο νομικός Στυλιανός Σεφεριάδης (πατέρας του Γιώργου Σεφέρη), που παρακολουθούσε τις εργασίες της Συνδιάσκεψης. «Η σύμβαση της ανταλλαγής», έλεγε, «είναι η πιο απεχθής συμφωνία που υπογράφηκε ποτέ από πολιτισμένα κράτη. Κατά την άποψή μου θα έπρεπε να θεωρηθεί άκυρη, επειδή ήταν αντίθετη στο διεθνές δίκαιο και στο Καταστατικό της Κοινωνίας των Εθνών, αλλά και επειδή παραβίαζε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Οι άνθρωποι δεν είναι ζώα, ώστε να μπορεί κάποιος να τα θυσιάζει, να τα πουλάει, να τα παραχωρεί ή να τα ανταλλάσσει».
Οι πρωταγωνιστές των συνομιλιών στη Λωζάννη
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936), που διετέλεσε πολλές φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας, ήταν πρωθυπουργός κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συμμετείχε στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού από την πλευρά των νικητών. Ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη και η Μικρασιατική Εκστρατεία άρχισε επί πρωθυπουργίας του, την οποία έχασε στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920. Ο Βενιζέλος εκπροσώπησε την Ελλάδα ενόσω είχε αποσυρθεί από την πολιτική και ζούσε στο Παρίσι, στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης, και είναι αυτός που υπέγραψε την ομώνυμη Συνθήκη. Όταν επανήλθε στην εξουσία το 1928, προέβη σε μια από τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις του στην εξωτερική πολιτική υπογράφοντας με την Άγκυρα, τον Ιούνιο 1930, τη σύμβαση που διευθετούσε τις εκκρεμότητες μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και το ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας τον Οκτώβρη του ίδιου έτους.
Ο Ισμέτ Ινονού (1884-1973), στρατιωτικός, πολιτικός και ο δεύτερος πρόεδρος της Τουρκίας, συμμετείχε στον Πόλεμο του 1920-1922, εκπροσώπησε την Τουρκία στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης ως υπουργός Εξωτερικών και υπέγραψε τη Συνθήκη. Διετέλεσε πολλές φορές πρωθυπουργός της χώρας. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε στο μέτωπο του Καυκάσου, όπου γνωρίστηκε με τον Μουσταφά Κεμάλ, με τον οποίο ανέπτυξε στενή φιλία και συνεργασία. Προήχθη σε στρατηγό το 1921, και συμμετείχε στη μάχη του Σαγγάριου. Σχημάτισε το 1923 την πρώτη κυβέρνηση του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, του οποίου ήταν αντιπρόεδρος. Μετά το θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ, εξελέγη το 1938 μόνιμος αρχηγός του ΛΡΚ και πρόεδρος της Δημοκρατίας (ως το 1950). Αποχώρησε από την αρχηγία του ΛΡΚ το 1972, αφήνοντας τη θέση του στον Μπουλέντ Ετζεβίτ.
ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ
No comments :
Post a Comment