Δείγμα αντιδημοκρατικής ιδεολογίας η δημοσίευση άρθρου της Προέδρου της Δημοκρατίας σε μια εφημερίδα

Υποτίθεται ότι φέτος η χώρα γιορτάζει το 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Την Επανάσταση, που αποτίναξε τον οθωμανικό ζυγό (κανείς από τους αγωνιστές δεν μιλούσε για Οθωμανούς, όλοι για Τούρκους μιλούσαν) από την πλάτη του Γένους (ούτε των χριστιανών ούτε των βαλκάνιων, όλοι οι επαναστάτες για Γένος μιλούσαν και έγραφαν). Στο πλαίσιο αυτής της γιορτής, που θα όφειλε να είναι πανεθνική, μια και αφορά σε ένα έθνος, των Ελλήνων, και μια που η Επανάσταση ήταν εθνικοαπελευθερωτική και όχι ταξική και εμφύλια σαν τη γαλλική (που οι αριστεροί καθηγητές στα πανεπιστήμια διδάσκουν ότι ήταν το παράδειγμα για την ελληνική, παρ’ όλο που και ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης απορρίπτουν ρητώς αυτή την εκδοχή, αλλά τι ήξεραν ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης…)...

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό και για να προσγειωθούμε εμείς οι Έλληνες, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφάσισε να παρέμβει. Όχι για να ενώσει. Αλλά, δυστυχώς για να χωρίσει τους Έλληνες. Έτσι, συναποφάσισε με τους συμβούλους της και άλλους εξωθεσμικούς παράγοντες, ότι καλό θα ήταν να αρθρογραφήσει επί του θέματος για τον εθνοκεντρισμό και την έκφραση της πλειοψηφίας, τη λαϊκή κυριαρχία, για την οποία αιματοκυλίστηκαν οι Έλληνες, επί 400 χρόνια. Και συναποφάσισαν ότι ο προσφορότερος τρόπος να απευθυνθεί σε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες (γιατί είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του Προέδρου να απευθύνεται σε όλους και όχι σε μερικούς) είναι να αρθρογραφήσει σε ΜΙΑ εφημερίδα! Και επέλεξαν την (γνωστή ως φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ και εκφραστή των απόψεων του) Εφημερίδα των Συντακτών!

Το θέμα που επέλεξε να γράψει η Πρόεδρος είχε τίτλο «Δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιώματα». Πρόκειται για έναν ύμνο στις μειοψηφίες και έναν κόλαφο στην πλειοψηφία του λαού και στα δικαιώματά της. Αποκορύφωμα, η θέση της ότι «η λαϊκή βούληση συγχέεται με τη βούληση της πλειοψηφίας» γιατί αυτό, κατά την Πρόεδρο αποτελεί «τη λαϊκίστικη στρέβλωση της Δημοκρατίας». Η βούληση της πλειοψηφίας κατά την Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είναι η λαϊκή βούληση! Είναι λαϊκίστικη εκδοχή! Αλλά, είναι και κάτι χειρότερο: «Είναι τυραννία», όπως γράφει!: «Σε αυτή την περιεκτική αντίληψη για τη δημοκρατία οι μειοψηφίες θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας»! Προφανώς, η Πρόεδρος έχει μπλέξει τη λαϊκή κυριαρχία και το δημοκρατικό δικαίωμα της πλειοψηφίας με τη δημοκρατική υποχρέωσή της πλειοψηφίας να προστατεύει τα δικαιώματα των μειοψηφιών. Και τις παρεκτροπές μειοψηφιών εναντίον άλλων μειοψηφιών, με την πλειοψηφία ως δημοκρατική οντότητα.

Φυσικά, από μια τέτοια ιδεολογική κατάθεση, που ως μη οφείλει, κάνει η Πρόεδρος ΟΛΩΝ των Ελλήνων, σε μιά, ως μη οφείλει προτιμώμενη πηγή πληροφόρησης, δεν λείπει και η επίθεση εναντίον του «εθνοκεντρικού προστατευτισμού», που ταυτίζεται κατ’ αυτήν με τον ευρωσκεπτικισμό και με όσους αμφισβητούν τη φιλελεύθερη δημοκρατία! Άλλη μορφή ή ανάγκη εθνοκεντρικού προστατευτισμού δεν υπάρχει όταν η χώρα, της οποίας είναι Πρόεδρος, βρίσκεται σε αγώνα επιβίωσης με μια σφόδρα επιτιθέμενη Τουρκία και με μια αντίπαλη και εχθρική για τα ελληνικά συμφέροντα Γερμανία! Και θεώρησε ότι αυτή ακριβώς η εποχή, των γιορτασμών του ’21, που η Ελλάδα δέχεται τη σφοδρότερη επίθεση από την εποχή του ’22 από την Τουρκία, είναι η κατάλληλη για να νουθετήσει εθνικώς τους Έλληνες!

Αλλά, το μείζον δεν είναι το περιεχόμενο. Είναι ότι η Πρόεδρος έχει προχωρήσει σε μια δημοκρατικά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ κίνηση: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αρθρογραφεί! Και δεν αρθρογραφεί γιατί ο Πρόεδρος απευθύνεται ΠΑΝΤΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΣ σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες και ΠΟΤΕ σε μία μερίδα πολιτών. Απευθύνεται έτσι ώστε να μπορεί να την ακούσει και να τη διαβάσει και ο τελευταίος πολίτης. Επειδή είναι Πρόεδρος ΟΛΩΝ των πολιτών. Και επειδή η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του είναι να ΣΥΝΕΝΩΝΕΙ, να είναι το σύμβολο της ενότητας των Ελλήνων. Ασχέτως ιδεολογικών και κοινωνικών απόψεών τους. Η αρθρογραφία της Προέδρου σε μία εφημερίδα (την Εφημερίδα των Συντακτών στην προκειμένη περίπτωση), και σε οποιαδήποτε εφημερίδα, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της θέσης της Προέδρου ως συνταγματικού συνεκτικού κρίκου όλων των πολιτών. Επειδή όλες οι εφημερίδες είναι εκφραστές συγκεκριμένων ιδεολογικών και κομματικών απόψεων. Η προτίμηση της Προέδρου να αρθρογραφήσει σε οποιαδήποτε εφημερίδα σημαίνει εκ των πραγμάτων, αλλά και στη συνείδηση του λαού, την προτίμηση του Προέδρου στην ιδεολογία, το κόμμα, την πολιτική αυτής της εφημερίδας. Κι αυτό αγγίζει τα όρια της εκτροπής από τις υποχρεώσεις και τη θέση του Προέδρου. Εκτός αν η Πρόεδρος επιθυμεί να διαβάζεται μόνο από το αναγνωστικό κοινό της συγκεκριμένης ή μιάς μόνο εφημερίδας. Αυτό το μήνυμα δίνει. Ένα μήνυμα εξαιρετικά περιφρονητικό για όλους τους άλλους Έλληνες.

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης