Θ.Τζήμερος: Οι συντρόφισσες καθηγήτριες του γυμνασίου και ο κομμουνιστής εκτελεσθείς... “ήρωας” του Δ.Σ.Ε

Είσαι καθηγήτρια Γυμνασίου. Γυμνασίου, όχι Λυκείου. Δηλαδή οι μεγαλύτεροι μαθητές σου είναι 15 χρονών. Με άλλες δύο "συναδέλφισσες" θέλετε να μυήσετε τα παιδιά στα μυστικά της 7ης Τέχνης. Τι θέμα θα διάλεγες; Σε ποια κατεύθυνση θα προέτρεπες να στραφούν τα "εφηβάκια", να ερευνήσουν, να συλλογιστούν να γράψουν σενάριο, να ζήσουν την εμπειρία του γυρίσματος, του μοντάζ, να καμαρώσουν τον κόπο τους; Οι συντρόφισσες του 8ου Γυμνασίου Πειραιά δεν χρειάστηκε προσπαθήσουν πολύ. To θέμα το είχαν έτοιμο. Άλλωστε τι πιο φυσιολογικό, για παιδιά 13, 14, 15 ετών από το να γυρίσουν μια ταινία με τίτλο “Ξημερώνει στο Γεντί Κουλέ”! Φαντάζομαι και τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Και έφτιαξαν αυτό που μπορείτε να θαυμάσετε στο video. Θέμα της, η εκτέλεση ενός “ήρωα” της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, του αμετανόητου κομμουνιστή Νίκου Νικηφορίδη. Ό,τι πρέπει για να καλλιεργηθεί στα παιδιά κλίμα εθνικής ομοψυχίας και συναίνεσης στο οποίο τόσο ποντάρουν, κάνοντας τεμενάδες στο ΚΚΕ, οι ορθοπολιτικάριοι της ΝΔ, χωρίς να τους απασχολεί το τι φίδια τρέφει στον κόρφο της η Παιδεία και πόσα αυγά του φιδιού εκκολάπτονται ετησίως.

Αυτή η ταινία είναι ακόμα πιο επικίνδυνη από την προηγούμενη, διότι αισθητικά είναι άρτια. Ενώ τους ληστές – ΑγιοΒασίληδες μπορείς να τους δεις και στον χαβαλέ (μολονότι δεν ήταν αυτή η πρόθεση των “δημιουργών”), ετούτη εδώ, με τον υποβλητικό φωτισμό, τη μουσική και την επαγγελματικού επιπέδου, “ποιητική” φωτογραφία, σού περνάει το μήνυμα με ορό κατευθείαν στη φλέβα. Γιατί εκτελέστηκε ο Νικηφορίδης; Επειδή ήθελε την ειρήνη! Φαντάσου δηλαδή τι καθάρματα ήταν αυτοί που τον καταδίκασαν, θα σκέφτεται το 14χρονο. (Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου και Γεωργίου Παπανδρέου, του Γέρου της Δημοκρατίας ήταν τότε, να μην το ξεχνάμε, ε;). Όχι επειδή ο ο Νικηφορίδης ως μαχητής του “δημοκρατικού στρατού” σκότωνε Έλληνες θέλοντας να επιβάλει στη χώρα σοβιετικό καθεστώς. Όχι επειδή, μολονότι η πατρίδα συγχώρεσε το νεαρόν της ηλικίας του και του έδωσε χάρη, αυτός και κάποιοι άλλοι ακόμα, προσπάθησαν να ξαναοργανώσουν αντάρτικο για να την ξανααιματοκυλήσουν.

Αν ψάξετε πληροφορίες για τον Νικηφορίδη στο διαδίκτυο, θα βρείτε εκατοντάδες αγιογραφίες, όλες της μιάς πλευράς. Ούτε μία της άλλης. Όλες με το ίδιο σενάριο: “αγωνίστηκε για την ειρήνη και τον σκότωσαν”. Το βιβλίο με την ιστορία του, που κυκλοφόρησε ο Καστανιώτης το 1988, έχει τον εύγλωττο τίτλο “Η εκτέλεση της ειρήνης”. Ποιος, όμως, τους διαψεύδει; Ο ίδιος ο Νικηφορίδης! Στην απολογία του δήλωσε ξεκάθαρα: “Δεν πρόκειται από εμένα ν’ ακούσετε παρεσύρθην, φταίνε άλλοι κλπ. Είμαι αριστερός.” Κι όταν πήγαινε για εκτέλεση – ήταν ο μόνος της παρέας που καταδικάσθηκε σε θάνατο, οι άλλοι έπεσαν στα μαλακά – είπε ακόμα πιο ξεκάθαρα: “Πεθαίνω για τα ιδανικά του σοσιαλισμού”. Βέβαια, ήταν κι αυτός ακόμα ένα θύμα του Στάλιν, καθώς η “Έκκληση της Στοκχόλμης” για την οποία μάζευε υπογραφές ήταν ακόμα μια εγκληματική απάτη της Μόσχας. (περισσότερα σε επόμενο post).

Σ’ αυτό, λοιπόν, το εντελώς σύγχρονο, ελπιδοφόρο για τον κόσμο του αύριο και ταιριαστό με τον ψυχισμό των 13/14/15χρονων θέμα, “δούλεψαν” οι μαθητές του 8ου Γυμνασίου Πειραιά, με τις 3 καθηγήτριές τους. Να μάθουμε και τα ονόματα των “εκπαιδευτικών”, που άλλωστε τα μοστράρουν φαρδιά πλατιά στο τέλος, στους συντελεστές της ταινίας: Kλαίρη Ανδρέου, Αναστασία Φραγκοπούλου, Αγγελική Χαραλαμποπούλου. Μπήκα στον κόπο και έψαξα τις πολιτικές απόψιες της πρώτης στο FB. Το έχει κλειστό, αλλά οι φωτογραφίες τα λένε όλα. Δείτε τις στα πρώτα 4 σχόλια. Εσύ λοιπόν κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει. Ένας αδίστακτος μηχανισμός σταλινικής προπαγάνδας βυσσοδομεί στις τάξεις Δημοτικού και Γυμνασίου, μολύνοντας τον εγκέφαλο των παιδιών με τους βίους αγίων της αριστεράς και γεμίζοντάς τα μίσος για τους άλλους, τους “φασίστες” που σκότωσαν το γελαστό παιδί. Συντρόφισσες, μια που η ομάδα σας έχει ροπή στα ιστορικά, σας προτείνω μερικά θέματα για τις επόμενες καλλιτεχνικές αναζητήσεις σας: “Ξημερώνοντας στο Κατύν” “Ξημερώνοντας στα Γκουλάγκ” “Βραδιάζοντας στην τρύπα του Φενεού” “Ξημεροβραδιάζοντας στον Μελιγαλά”.

Υ.Γ. Αισθάνομαι φρίκη που, το 2020 αναγκάζομαι να γράφω για γεγονότα που συνέβησαν 70 χρόνια πριν. Ως πολίτης, πριν εμπλακώ στην πολιτική, τον εμφύλιο τον είχα εντελώς ξεχάσει. Ουδέποτε τον συζητούσαμε στις παρέες μας, κι όταν καμμιά ταινία του Αγγελόπουλου τον χρησιμοποιούσε ως υλικό, τη βλέπαμε – για ενημέρωση – και ελεεινολογούσαμε “ τς τς τς, μα τι αίσχη έγιναν τότε από όλους” και αλλάζαμε κουβέντα. Μπαίνοντας στην πολιτική, διαπίστωσα ότι μόνο οι δικές μας παρέες τον είχαν ξεχάσει. Οι άλλοι το δούλευαν υπόγεια το πράγμα, ετοιμάζοντας τη ρεβάνς. Ε, λοιπόν, “σύντροφε”, όχι! Ως εδώ και μη παρέκει. Θα τα ξεχάσουμε αυτά αν τα ξεχάσουμε και οι δύο. Αφού όμως επιμένεις, λυπάμαι, δεν θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια. Διότι δεν θέλω να τα ξαναζήσω, ενώ εσύ το επιδιώκεις.