Η απαγόρευση κυκλοφορίας πρέπει καλού κακού να μας βάλει σε κάποιες σκέψεις

Εντάξει. Ας το παραδεχθούμε. Είμαστε λίγο-πολύ όλοι φοβισμένοι, έτσι δεν είναι; Κανείς δεν έχει νοσήσει ξανά από αυτόν τον ιό. Είναι καινούργιος και ακόμη τον μελετούν. Είναι άγνωστος και όλοι φοβόμαστε το άγνωστο, ιδίως εάν μας το τονίζουν κιόλας. Ο φόβος του αγνώστου: Ένας ιός που δεν ξέρουμε τί είναι, κυκλοφορεί ανάμεσά μας και κυρίως, σχεδόν όλοι θα νοσήσουμε από αυτόν. Ουαί κι αλίμονο εάν δεν έχουμε καλή υγεία για να αντεπεξέλθουμε. Φόβος Θανάτου. Φόβος για το Απρόσμενο. Φόβος για το Αόρατο.

Το τηλεοπτικό διάγγελμα έχει γίνει καθημερινή συνήθεια από τον πρωθυπουργό της χώρας. Εγώ είδα το πρώτο. Τα υπόλοιπα, μικρή σημασία έχουν πλέον να τα δω. Εξάλλου είναι ένας άνθρωπος που δεν εμπιστεύομαι. Σ’ εκείνο το πρώτο όμως, αυτοί που του έδωσαν το κείμενο, σίγουρα αντέγραψαν επί λέξει το διάγγελμα του Μακρόν σε αυτό το σημείο: «Βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό». Και όλοι αυτοί, αντέγραψαν τον Orwell, στο βιβλίο του, «1984». Η μόνη διαφορά με το βιβλίο είναι η εξής: Στα σύνορα της αχανούς Ευρασίας, η οποία ήταν ένα από τα 3 υπερ-κράτη του πλανήτη, μαινόταν ένας διαρκής πόλεμος με κάποιο άλλο κράτος και ο εχθρός ήταν μεν αόρατος, ταυτόχρονα όμως πραγματικός και επικίνδυνος. Έτσι, είχε δημιουργηθεί μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σε αυτό το κράτος, η οποία δεν θα τελείωνε ποτέ. Συνεπώς, επιβαλλόταν η πειθαρχία (και συνακολούθως ο έλεγχος, διότι αυτά τα δύο πάνε μαζί) για χάριν του κοινού καλού για όσο χρειαστεί (δηλαδή για πάντα).

Εφόσον το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, μικρή σημασία έχει εάν ο «αόρατος εχθρός» είναι ένα άλλο κράτος κάπου πολύ μακριά, ή απλώς ένα παράσιτο της φύσης, ένας ιός που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και σκοτώνει αδιακρίτως το 0,2-0,5% του πληθυσμού που προσβάλλει (μιλάμε για όλα τα κρούσματα, όχι μόνο τα επιβεβαιωμένα τα οποία είναι τουλάχιστον 10 φορές λιγότερα). Σημασία έχει η ασφάλειά μας, η καλή μας η υγεία και φυσικά η πειθαρχία και ο αυτοπεριορισμός. Για το καλό σου και για το καλό του διπλανού και για το καλό όλων. Γι αυτό λοιπόν λένε ότι είμαστε σε πόλεμο. (Θα μπορούσε να είναι μια ομάδα τρομοκρατών που εκτελεί όποιον βρει μπροστά της. Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τι, εν τέλει, είναι.) Αυτό που μπορεί να επιβάλλει έναν τέτοιον ολοκληρωτισμό είναι ο φόβος. Οι άνθρωποι συσπειρώνονται, όπως τα ζώα της αγέλης, γύρω από έναν «αρχηγό» και ακολουθούν τις προτροπές, τις συμβουλές ή τις διαταγές του για να σωθούν. Ένας άλλος τρόπος, για να πετύχεις το ίδιο αποτέλεσμα είναι το μίσος. Αυτό πέτυχαν τα φασιστικά/ναζιστικά καθεστώτα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μιλάμε για κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Έστω και στους τύπους…

Ζούμε μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσει. Όπως όμως συνέβη σε όλες τις «έκτακτες καταστάσεις» που ζήσαμε μέχρι τώρα, ποτέ δεν επιστρέψαμε στον προηγούμενό μας δρόμο. Κάποια (ή και τα περισσότερα) από τα έκτακτα μέτρα που πάρθηκαν έγιναν μόνιμα, ως επιβεβλημένη αναγκαιότητα. Ως κοινή, αδιαπραγμάτευτη στους πολλούς βάση. Ένα κομμάτι της έκτακτης νοοτροπίας επιβίωσε και άρα, ένα κομμάτι του φόβου , του συλλογικού αλλά και του ατομικού, σε κάθε έναν από εμάς. Ας το θυμόμαστε αυτό για τη συνέχεια διότι όλα πια θα έχουν αλλάξει, μπορεί κι εμείς οι ίδιοι… Κι αυτό είναι που εγώ φοβάμαι περισσότερο απ’ όλα.

Αντί επιλόγου: https://www.youtube.com/watch?v=ziakPkzKOaw

ΝΙΚΟΣ ΓΚΙΚΑΣ