Θ.Τζήμερος: Η μεταπολιτευτική Ελλάδα εξοστράκισε τη θεμελιώδη έννοια του κράτους δικαίου: την ΤΙΜΩΡΙΑ

Γύρισε ο ιδιοκτήτης από το εξωτερικό και βρήκε στο σπίτι του να μένουν άλλοι! Κάποιες "αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες” το είχαν διαρρήξει, είχαν κάνει κατάληψη και είχαν στρογγυλοεγκατασταθεί σαν κύριοι! Άραζαν στο καθιστικό του, μαγείρευαν στην κουζίνα του, κοιμόντουσαν στην κρεβατοκάμαρά του!

Τι θα περίμενες να προβλέπει το κράτος δικαίου, σ΄ αυτή την περίπτωση; Να πας στην αστυνομία, μαζί με το συμβόλαιο αγοράς ή το ενοικιαστήριο, να αποδείξεις ότι το σπίτι είναι δικό σου και σε 5 λεπτά να έρθει η αστυνομία να συλλάβει τους καταληψίες και να τους πάει αυτόφωρο. Να δικαστούν την άλλη μέρα το πρωί και να παν κατευθείαν φυλακή. Να σου επιδικασθεί επίσης αποζημίωση για όσες φθορές έχουν προκαλέσει. Υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος στον κόσμο που να σκέφτεται κάτι άλλο;

Κι όμως! Το ελληνικό κράτος "δικαίου” σού λέει... "Δεν ξέρουμε αν είσαι εσύ ο ιδιοκτήτης. Το αστυνομικό όργανο δεν μπορεί να το διαπιστώσει. Πρέπει να τους κάνεις μήνυση για διατάραξη οικιακής ειρήνης για να αποφασίσει το δικαστήριο σε ποιον ανήκει το σπίτι!”

Πότε θα αποφασίσει; Όταν ορισθεί δικάσιμος. Σε κανέναν χρόνο αν είσαι τυχερός, μπορεί και παραπάνω. Δηλαδή: πήγαινε να ζήσεις σε ξενοδοχείο, με όλα τα πράγματά σου στη διάθεση των καταληψιών (αν σ’ αφήσουν να πάρεις κανένα σώβρακο να πεις κι ευχαριστώ), κάνε μήνυση πληρώνοντας παράβολα, δικηγόρους κ.λπ. - και περίμενε μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση και να εκδοθεί εισαγγελική παραγγελία εκκένωσης!

Και τελειώσαμε εκεί; Όχι! Διότι μετά θα πρέπει κάποιος να τους πετάξει έξω. Ποιος; Η αστυνομία; Ξέρεις πόσες παραγγελίες εκκένωσης έχουν εκδόσει εισαγγελείς, αλλά δεν έγινε τίποτε διότι έπεφτε τηλέφωνο από το υπουργείο: "αφήστε τα τα παιδιά”; Μπορεί να περιμένεις και χρόνια. Οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων στο Νομισματοκοπείο στο Χαλάνδρι ήδη έκλεισαν τρεις δεκαετίες περιμένοντας.

Ο άνθρωπος της ιστορίας μας δεν τα ήξερε όλα αυτά. Τα άκουσε από τον αξιωματικό υπηρεσίας, όταν πήγε αλλόφρων στο τμήμα να καταγγείλει την κατάληψη. Κόντεψε να μείνει στο τόπο. Ευτυχώς, το μυαλό του λειτούργησε "παράνομα”. Πήρε τηλέφωνο τη Χρυσή Αυγή, που έστειλε κάτι νταβραντισμένα αγοράκια, που πλάκωσαν στο ξύλο τους καταληψίες και τους πέταξαν έξω εν τω άμα.

Εσύ τι θα έκανες, αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα στον "νόμιμο" και στον "παράνομο" τρόπο;

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα εξοστράκισε τη θεμελιώδη έννοια του κράτους δικαίου: την ΤΙΜΩΡΙΑ. Μολυσμένη από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, επινόησε του κόσμου τα ελαφρυντικά για την παραβατικότητα, του κόσμου τα επιβαρυντικά για την ιδιοκτησία και δαιμονοποίησε την τιμωρία ως εκδήλωση κρατικού αυταρχισμού. Κι επειδή κατά την αριστερή θεολογία οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως καλοί, αλλά κακούς τους κάνει ο καπιταλισμός, επικράτησε στο σωφρονιστικό μας σύστημα η αντίληψη για ποινές–χάδια και για δεύτερη, τρίτη και όγδοη ευκαιρία ακόμα και σε εκτελεστές συμβολαίων θανάτου, που κάποτε, δεν μπορεί, θα γίνουν νομοταγείς, φιλήσυχοι πολίτες και θα πιάσουν δουλειά σε ταμείο σουπερμάρκετ.  Η φράση "όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια" που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τους χουντικούς, δεν ακούστηκε ποτέ ξανά στο ποινικό δίκαιο, ακόμα και για ανθρωπόμορφα τέρατα, πολλάκις ισοβίτες, οι οποίοι σε 15, άντε 19 το πολύ, χρόνια κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Ένα είδος, μάλιστα, παραβατικότητας το θέσαμε παγίως υπεράνω του νόμου. Το κομματικό έγκλημα όχι απλώς δεν τιμωρείται αλλά δεν καταδεικνύεται καν ως έγκλημα.

• Πότε τιμωρήθηκε το ΚΚΕ που δεν δέχεται έλεγχο στα οικονομικά του; 
• Πότε τιμωρήθηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την άφρονα - με δανεικά κι αγύριστα –διαχείριση των κομματικών οικονομικών τους; 
• Πότε κόμμα ή πολιτικός διώχθηκαν αυτεπαγγέλτως από τη Δικαιοσύνη για αφισορρύπανση όπως προβλέπει ο Π.Κ.; 
• Πότε κλείστηκαν στη φυλακή οι πράσινοι, κόκκινοι και μπλε συνδικαλιστές που απέκλειαν δρόμους και λιμάνια περίπου ως ετήσιο έθιμο ενταγμένο σε μια α λα γκρέκα διακομματική κουλτούρα επαναστατικής γυμναστικής; 
• Πότε διώχθηκαν όσοι έδιναν πολιτική καλυψη, όταν δεν συμμετείχαν, στις δεκάδες συμμορίες που καταπατούσαν δημόσιες εκτάσεις και έκτιζαν αυθαίρετα σε δάση, αιγιαλούς και ρέματα, παρά τους δεκάδες νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος που τα κήρυσσαν όλα αυτά κατεδαφιστέα;

Κι όταν ήταν πολύ χοντρό για τα κόμματα εξουσίας να παραβαίνουν ευθέως τον νόμο, το έκαναν νομότυπα, δια της πλαγίας οδού: με μια μεταμεσονύκτια τροπολογία έβγαζαν λάδι τις παρανομίες τους, με ένα Προεδρικό Διάταγμα ευνοούσαν τους "ημέτερους", με ένα συνταγματικό άρθρο κατοχύρωναν το ακαταδίωκτο των στελεχών τους.

Για να μην μιλήσουμε για το θεσμικό κενό ή τη στρεβλή, εξοργιστικά άδικη νομοθεσία, που ευνοεί την πολιτική απάτη, την κραυγαλέα ασυνέπεια προεκλογικών εξαγγελιών – μετεκλογικών πράξεων, την αγοραπωλησία ψήφων, το ρουσφέτι, την υποταγή όλων των εξουσιών στην εκτελεστική, την άλωση των (ιδιωτικών) τραπεζών από το Δημόσιο, τη φοροκλοπή, τα σκανδαλώδη προνόμια, με τα λεφτά των άλλων, σε διαπλεκόμενες συντεχνίες. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που στην ερώτηση "Είναι η χώρα μας ένα κανονικό κράτος;" θα απαντήσει "ναι". Αυτή η γενικευμένη πεποίθηση, σε συνδυασμό με τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας του πολίτη να εξασκήσει ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματά του αν δεν έχει πολιτικές πλάτες ή οικονομική ισχύ, γεννάει θυμό. Γεννάει και θυμωμένες "ομάδες δράσης", οι οποίες ως θεραπεία για τη βαρειά αναπηρία του κράτους δικαίου, προτείνουν, αντί για θεσμικές μεταρρυθμίσεις, την προνεοτερική συνταγή: "να τους πλακώσουμε στο ξύλο".

Θιασώτες της δικτατορίας του προλεταριάτου, θιασώτες της δικτατορίας του φυρεριάτου, αναρχοαυτόνομοι και συριζαίοι, έχουν την ίδια αφετηρία, την ίδια "φιλοσοφία", τους ίδιους στόχους και τους ίδιους μηχανισμούς δράσης. Έχει π.χ. πρόβλημα η Δικαιοσύνη με την πρόσδεσή της στο άρμα της εκτελεστικής εξουσίας; Καταργούμε εντελώς την ανεξαρτησία της!

• Το ΚΚΕ το λέει φόρα παρτίδα: Η σοσιαλιστική εξουσία είναι η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου. Η εργατική εξουσία αντικαθιστά όλους τους αστικούς θεσμούς, που έχει τσακίσει η επαναστατική δράση, με τους νέους λαογέννητους θεσμούς. (…) Το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει (…) πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το λέει αλλά το κάνει: Παρασκευόπουλος - Παπαγγελόπουλος – Θάνου – Δημητρίου.
• Οι αναρχοαυτόνομοι το λεν συνοπτικά: Κρεμάλα στους φασίστες.
• Και η Χρυσή Αυγή το λέει στο ξώφαλτσο. Αφού καταγγέλλει το πολίτευμά μας ως κοινοβουλευτική δικτατορία αντιπροτείνει την ανώτατη αρχή του δικτάτορα με λαϊκό φερετζέ: "Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη του."

Δεν είναι τυχαίο ότι ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή διεύρυναν με γεωμετρική πρόοδο το εκλογικό τους ακροατήριο μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Το αφήγημά τους βρήκε το κατάλληλο περιβάλλον για να ευδοκιμήσει. Ο παραλοϊσμένος από την ξαφνική προσγείωση στην οικονομική πραγματικότητα νεοέλληνας, αναζητούσε επειγόντως κάτι που δεν πα’ να είναι ψέμα, αυτός το λέει αγάπη. Καταλυτικό ρόλο έπαιξαν και τα κόμματα εξουσίας. Πώς να αποδεχθούν ότι με δική τους ευθύνη η χώρα τσακίστηκε στα βράχια; Το ΠΑΣΟΚ του "προχώ" Γιώργου καθησύχαζε πως λεφτά υπάρχουν αρκεί να τα διεκδικήσουμε (από ποιους;) και η ΝΔ του Σαμαρά σήκωνε στα Ζάππεια την παντιέρα του ανένδοτου αντιμνημονιακού αγώνα.

Κι όταν η πραγματικότητα τους ανάγκασε σε πανικόβλητο τετ-α-κε, μαύροι και κόκκινοι λαϊκιστές βρήκαν στρωμένη δουλειά, έτοιμο concept και το μοσχοπούλησαν: "Είσαι ωραίος Έλληνα και σε ζηλεύουν. Διεθνή κέντρα, με τη συνεργασία των ντόπιων νενέκων, συνωμοτούν για να σε φτωχοποιήσουν επειδή έχουν βάλει στο μάτι τον πλούτο σου, αλλά εμείς δεν θα τους αφήσουμε”. Τόσο απλά. Ψηφίστε, πλουτίστε, τελειώσατε.

Η ατυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι έγινε κι αυτός κυβέρνηση και αναγκάστηκε σε μεγαλειώδη κωλοτούμπα. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν μετά από 10 χρόνια κρίσης να ψαρεύουν πελάτες ανάμεσα σε όσους Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι η χρεοκοπία έφερε το μνημόνιο και όχι το αντίστροφο. Κι όπως φαίνεται βρίσκουν - και πολλούς μάλιστα.

Η φύση αντιπαθεί το κενό. Και σήμερα, δυστυχώς, δεν μιλάμε μόνο για κατάρρευση του κράτους δικαίου αλλά του ίδιου του κράτους. Όπως το 2012 με την οικονομική κρίση στο πικ, έτσι και σήμερα με τη μεταναστευτική κρίση στο μέχρι στιγμής πικ (ποιος ξέρει τι έχουμε να δούμε ακόμα), το πολιτικό σύστημα παραμένει ανίκανο να αφουγκρασθεί την κοινωνία που χρειάζεται δυναμικές λύσεις κι όχι ευχολόγια.

1. Η κοινωνία ζητάει σύλληψη και απέλαση των παράνομων εισβολέων κι όχι δομές φιλοξενίας. 
2. Ζητάει φυλάκιση των παραβατικών κι όχι νόμους Παρασκευόπουλου. 
3. Ζητάει ισόβια για τους ειδεχθείς εγκληματίες κι όχι αγροτικές φυλακές και άδειες. 
4. Ζητάει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις κι όχι να ρισκάρουμε με την Τουρκία ή παυλοπούλειες "αυστηρές" δηλώσεις. 
5. Ζητάει βαρύ πέλεκυ για τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος κι όχι απονομή χάρης με πολιτική κάλυψη. 
6. Ζητάει συνέπεια λόγων και έργων από όσους διεκδικούν την ψήφο του πολίτη.
7. Ζητάει λογαριασμό για το πώς ξοδεύονται οι φόροι της. 
8. Η κοινωνία ζητάει από το κράτος δικαίου να ανακαλύψει ξανά τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε: την τήρηση της τάξης και την παροχή ασφάλειας.

Αυτό σημαίνει τιμωρία όσων την απειλούν. Τιμωρία άμεση και σκληρή ώστε να λειτουργεί αποτρεπτικά για επίδοξους διασαλευτές.

Όσο η νόμιμη βία δεν θα εξασκείται από τους εξουσιοδοτημένους προς τούτο θεσμούς, θα υπάρχει χώρος για να φυτρώνει η παράνομη βία: του ΠΑΜΕ, των χρυσαυγιτών, του Ρουβίκωνα, των αναρχοαυτόνομων καταληψιών. Μπορεί να μην το παραδέχονται, αλλά όλοι τους βρίσκονται στην ίδια πλευρά του ποταμού: στην πλευρά του ολοκληρωτισμού. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλοί στην άλλη πλευρά.