Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μοντέρνου» επιστημονικού, θεωρητικού κεκτημένου, δηλαδή όλου του Πολιτιστικού Κεκτημένου της Νεώτερης εποχής από το τέλος του Μεσαίωνα και δώθε. Θα χρειαστεί μια σειρά άρθρων για να εξηγήσουμε απλά και στρωτά την αποδομητική - δήθεν εκσυγχρονιστική - τάση των Μεταμοντέρνων Επιστημόνων και των δήθεν ανατρεπτικών τάσεών τους. Ουσιαστικά οι Μεταμοντέρνοι μάς πάνε όχι μπροστά, αλλά πίσω από τους «Μοντέρνους» ή νεωτερικούς. Όσο και να διαμαρτύρονται οι Μεταμοντέρνοι και η θεωρία τους, αποτελούν μια Επανάσταση ενάντια στη Λογική και μια ασύντακτη και πρωτόγονη επιστροφή στην Προ-Λογική ή Μυθολογική περίοδο. Καλύπτουν δε την βαθιά αντιδραστικότητά τους με κραυγές επιστημοσύνης και προχωρημένης σκέψης… Αφήνοντας για τις μετέπειτα δημοσιεύσεις την ανάλυση των θεωριών τους, σήμερα θα ασχοληθούμε με την Μεταμοντέρνα Αριστερά (Αριστερά εντός εισαγωγικών), επικεντρώνοντας σε πέντε χαρακτηριστικά της για να τονίσουμε την ιδιαιτερότητά της.
• Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» έχει σαν κύρια τάση τον Κοινωνιολογισμό.
Έχοντας αλλεργία και ενστικτώδη απέχθεια στη Βιολογία, οι Μεταμοντέρνοι θεωρούν τη Βιολογική κατασκευή σαν Κοινωνική Κατασκευή κατά πρώτο λόγο. Με αποκορύφωμα την θεωρία του φύλου, την οποία πρεσβεύουν, θεωρούν πως τα δυο φύλα είναι κατά πρώτο λόγο «Κοινωνική Κατασκευή». Ουσιαστικά δεν γεννιέσαι βιολογικά σαν άνδρας ή γυναίκα, αλλά «δημιουργείσαι» ή «διαπλάθεσαι» από την Κοινωνία. Έχοντας σαν συνειδητό στόχο να αποδομήσουν τον Βιολογικό Πυρήνα των Φύλων υπερτονίζουν την Κοινωνική Επιρροή στην διαμόρφωση των Φύλων μειώνοντας με κάθε τρόπο τον βιολογικό πυρήνα των δυο φύλων.
• Η Μεταμοντέρνα Αριστερά έχει αναγάγει την «Ελευθερία Επιλογής» σε υπέρτατο Αγαθό.
Υπερπηδώντας Κοινωνία, Κοινωνική Επιρροή και Περίγυρο – για να μην μιλήσουμε για κάποιες «Διαβόητες» Έννοιες τις οποίες απεχθάνεται, όπως Κοινωνική Ηθική και Κοινωνική Ευθύνη – η «Αριστερά» αυτή θεωρεί την Ελευθερία Επιλογής Υπέρτατο Αγαθό, Suprema Lex, Lex Regis. Έτσι, εάν κάποιος που είναι Gay ή Lesbian αποζητά όχι μόνο Σύμφωνο Συμβίωσης αλλά και υιοθεσία τέκνων, ανατροφή κ.λπ. είναι ελεύθερος να το κάνει και φυσικά όλη η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να υπακούσει. Η τελευταία πρόταση από τον ΣΥΡΙΖΑ για υιοθεσία παιδιών από Ομοφυλόφιλους πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Όσοι αρνούνται ή τέλος πάντων έχουν ενστάσεις είναι Ομοφοβικοί – στην καλύτερη περίπτωση… – ή απλά «Νεοναζί» και «Φασίστες». Είναι ουσιαστικά η αποθέωση της εγωκεντρικής αντίληψης του κόσμου, δηλαδή η αναγόρευση του Φιλελεύθερου Εγώ σε υπέρτατη Αρχή. Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» είναι ουσιαστικά Φιλελευθερισμός και Νεοφιλελευθερισμός με «Ροζ Πετσέτα».
• Στον τομέα των εθνικών ζητημάτων η αναγόρευση του «Εθνικού Φαντασιακού» σε κύριο κριτήριο όλων των θεμάτων περί έθνους είναι το θεμελιακό τους χαρακτηριστικό.
Για την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» δεν υπάρχει έθνος σαν ιστορική κατασκευή – κοινωνική, ταξική, πολιτική, ιδεολογική, θρησκευτική, βιολογική –, αλλά όλα ανάγονται στην Φαντασιακή παραγωγή/αναπαραγωγή του εκάστοτε Εθνικισμού. Με αυτή την λογική δεν υπάρχουν Εθνικοαπελευθερωτικοί Αγώνες – όπως των Αντιαποικιοκρατικών Κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, του ΕΑΜ επί Κατοχής ή της Επανάστασης του ’21 – αλλά εθνικοί «Εθνικισμοί». Η λογική πως καθένας που μιλά για Έθνος, Πατρίδα ή Εθνική Απελευθέρωση είναι Εθνικιστής και – εννοείται… – Ακροδεξιός ή και Ναζί δεν είναι Μακριά.
• Μια ακραία αστική – Δεξιά και Ακροδεξιά – αντίληψη ταυτίζει την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» με την Διαλεκτική Θεωρία του Μαρξ και τον «Αντιεθνικισμό» της με τον Διεθνισμό του Εργατικού Κινήματος.
Είναι λάθος γιατί οι εκπρόσωποι της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» δεν αποδομούν απλώς την μαρξιστική θεωρία, αλλά ουσιαστικά την απορρίπτουν. Γνωστά Κοινοβουλευτικά Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοζώντανα παραδείγματα με αποτέλεσμα όχι να μην πάνε μπροστά από τον «Δογματικό και ξεπερασμένο Μαρξ» αλλά να επιστρέφουν σε παλαιότερες και ξεπερασμένες απόψεις. Π.χ. ο Φεμινισμός της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» δεν υποστηρίζει την ισότητα των φύλων όπως κόπτεται, αλλά την προνομιακή μεταχείριση του ενός φύλου σε βάρος του άλλου. Υποκαθιστώντας την πάλη των τάξεων με την πάλη των δυο φύλων και χωρίζοντας τα δυο φύλα, δεν παίζουν απλώς το παιχνίδι της Ελίτ που θέλει να διαιρεί και να βασιλεύει – Divide et Impera – αλλά ουσιαστικά προωθούν την Πρακτική του Νέου Χαλίφη. Αν με άλλα λόγια οι γυναίκες υποκαταστήσουν τους άνδρες – «Χαλίφηδες στην Θέση του Χαλίφη» –, τότε όλα θα πάνε καλά, δηλαδή δεν καταργούμε τον Χαλίφη αλλά αντικαθιστούμε το φύλο του. Ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση με τις απόψεις της Ιστορικής Αριστεράς της Δεύτερης και Τρίτης Διεθνούς – Clara Zetkin, August Bebel, Rosa Luxemburg, Louise Kautsky, Friedrich Engels – όπου υπήρχε σαφέστατο Κοινωνικό Κριτήριο διαχωρίζοντας τις Μεγαλοαστές Φεμινίστριες από τις Εργαζόμενες. Σύμφωνα με την Ιστορική Αριστερά εχθρός της Γυναίκας είναι το Κεφαλαιοκρατικό Σύστημα. Σύμφωνα με την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» a la ΣΥΡΙΖΑ εχθρός της Γυναίκας είναι ο Φαλλοκράτης, Σεξιστής, Πατριαρχικός, Υποψήφιος Βιαστής και περιφερόμενο Κάθαρμα της Ιστορίας που λέγεται Άνδρας. Μισανδρισμός δηλαδή.
• Η Κοινωνική Προέλευση της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα μικροαστικά στρώματα και κυρίως αυτό που ο Κωστής Μοσκώφ αποκαλούσε «Μικροαστική και Μεταπρατική Ιντελιγκέντσια».
Έχοντας επικεντρώσει την προσοχή τους σε τμήματα της Πανεπιστημιακής και Δημοσιοϋπαλληλικής Γραφειοκρατίας – Μεσαίου και Ανώτερου Επιπέδου – οι ίδιοι οι Μεταμοντέρνοι «Αριστεροί» αυτής της Κοπής αυτοαποκαλούνται Διανοούμενοι και καταχρώνται εννοιών τις οποίες ουσιαστικά δεν γνωρίζουν σχεδόν καθόλου. Από τις Δέκα Λέξεις οι Επτά είναι «Διανοούμενος» και «Ηγεμονία». Μετριότατοι επιστημονικά και άσχετοι θεωρητικά, καταχρώνται όρους τους όποιους ουσιαστικά δεν κατανοούν, ταυτόχρονα δε κορδώνονται σαν φασιανοί για την Ιδεολογική τους Μεγαλοπρέπεια. Έχοντας αποκοπεί από γεννησιμιού τους από αυτό που ονομάζουμε λαϊκά στρώματα και εργατική τάξη, έχουν μια νέα μεγάλη καινοτομία συγκριτικά με την Ιστορική Αριστερά, το πλήρες διαζύγιο από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Όσοι λοιπόν παραξενεύονται για την ιδεοληψία της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» καλύτερα να μην την συγχέουν με την Αριστερά που γνωρίσαμε Ιστορικά. Αποτελούν ένα περιφερόμενο Κοινωνικό Στρώμα του 3-4% που καταφέρνει με ψευδεπίγραφο τρόπο να ενσωματώνει αιτήματα μεγάλων στρωμάτων όπως και έγινε στις εκλογές του 2015. Πάντα με ψευδοαριστερή μπαγκέτα.
Η Μεταμοντέρνα Αριστερά είναι trendy. Μοδάτη, πολύ μοδάτη.
Δεν υπάρχει ρεύμα και μόδα του συρμού από την ωραιοποίηση αγαπημένων τους Ηγετών – περιπτώσεις Macron και Hillary – έως την κατασυκοφάντηση και δαιμονοποίηση άλλων μη αρεστών – περιπτώσεις Assad, Ιράν, Β. Κορέα– που να μην αναπαράγουν τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης της Μεταμοντέρνας Αριστεράς την χονδροειδή προπαγάνδα των Διεθνών Μέσων κατάλληλα προσαρμοσμένη με ελληνική version… Από την ναυαρχίδα του Διεθνούς Νεοφιλελευθερισμού και της Ροζ Αριστεράς a la George Soros που είναι η θεματική των Lgtb και Transsexual μέχρι τις «καταγγελίες» των εκατομμυριούχων του Χόλλυγουντ και από την προβολή της Mrs. Macron και του πολυπαινεμένου αγαπημένου της μέχρι την υπερτιμημένη φιλάνθρωπο των Διεθνών Γκαλά της Νεοφιλελεύθερης Ελεημοσύνης Αντζελίνα Τζολί, οι μηχανισμοί των Μέσων της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» έχουν μεταβληθεί σε μια οργανωμένη Βιομηχανία Παραγωγής Εικόνας όπου η εικόνα υποκαθιστά την πραγματικότητα εξαϋλώνοντας την. Το Φαίνεσθαι δεν αντανακλά το Είναι άλλα αυτονομείται πλήρως μετατρέποντας το Φαίνεσθαι σε νέα Θεότητα και το Είναι σε Απόλυτο Μηδέν μεταλλάσσοντας ταυτόχρονα την Δικτατορία της Εικόνας της Κοινωνίας του Θεάματος σε Αυτόνομη Εικόνα.
Από Εικόνα αυτή καθεαυτή που αντανακλά, έστω στρεβλά, την Πραγματικότητα σε Εικόνα για τον Εαυτό της που αναπαράγει εκ νέου και Εικονικά την ίδια την Πραγματικότητα που ήδη κείτεται νεκρή σαν ιστορικό Πτώμα… Από τα Fake News στην Fake Εικόνα και από την virtual Reality στη Zero Reality. Από το «Αν δεν μας αρέσει η Πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για την Πραγματικότητα» στο «Δεν υπάρχει Πραγματικότητα παρά μόνο Εικόνα που παρουσιάζεται σαν Πραγματικότητα»… Από τα Fake Newς στην Fake Πραγματικότητα και από κει στην Fake Αριστερά σαν φυσιολογική κατάληξη. Όπως όλοι οι Εικονολάτρες αλλά και Εικονοκλάστες, έτσι και οι Βυζαντινιστές της Μεταμοντέρνας Αριστεράς αναγόρευσαν την Φαντασίωση σε Πραγματικότητα εξορίζοντας την τελευταία στα Fake News… Έχοντας δε μετατρέψει τα Μέσα Ενημέρωσης σε Μέσα Αποχαύνωσης με ανάλογο χαρτί περιτυλίγματος σε vulgaire – πολλές φόρες– μορφή και ακλουθώντας το «επιστημονικό Υπόδειγμα» της Ιδιωτικής Τηλεόρασης – στην δημιουργία της οποίας συμμετείχε ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΜΟΣ με πολύ αμφιλεγόμενο τρόπο όπως παλαιότερα κατήγγειλε και ο πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Περικλής Κοροβέσης – η σημερινή Κυβερνώσα (δήθεν) Αριστερά έχει πολλά δίκαια για να υπερηφανεύεται στον τομέα της Επικοινωνίας όπου διαπρέπει.
Επόμενο στάδιο:
- Η λεγόμενη Επικοινωνιακή Πολιτική που μετατράπηκε σε Επιστήμη των Επιστημών όπου το Περιτύλιγμα της Πολιτικής υποκατέστησε την ίδια την Πολιτική.
Ο Επικοινωνιακός χειρισμός του ταξιδιού του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ υποκατέστησε την Πολιτική του σημασία που είναι το δέσιμο στο άρμα των ΗΠΑ και των συμφερόντων τους, η δε Πολυδιάστατη Εξωτερική Πολιτική έγινε Μονοδιάστατη και η Εξωτερική Πολιτική της Ελλάδας σχετικά με την Αμερική μετατράπηκε σε Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική σχετικά με την Ελλάδα. Αλλά και με την επίσκεψη Ερντογάν – Δόξα τω θεώ…– δεν πάμε πίσω. Από το «Προσκαλούμε έναν Πολιορκημένο Πρόεδρο» σε μια ανεξάρτητη χώρα φτάσαμε στο «Πολιορκούμαστε από έναν ανεξέλεγκτο Σουλτάνο στο ίδιο μας το σπίτι»… Και όλα αυτά κάτω από έναν καταιγισμό Εικόνας, Επικοινωνιακής Δεξιοτεχνίας και αγωνιώδους προσπάθειας να αποδεδειχθεί το αναπόδεικτο. Δηλαδή η νίκη της ελληνικής Κυβέρνησης. Σε αυτή την προσπάθεια η Εικόνα που στραπατσαρίστηκε λίγο (Προεδρικό Μέγαρο) αντικαταστάθηκε από την Εικόνα Αποκατάστασης (Μέγαρο Μαξίμου).
Έτσι, συνεχίζοντας τον Επιστημονικό τους Καλπασμό οι Κυβερνώντες προχώρησαν από τον Πόλεμο Εικόνας –Πραγματικότητας στον Πόλεμο Εικόνας με Εικόνα.. Από την Αντικατάσταση της Πραγματικότητας με την Εικόνα και του Περιεχομένου από την Μορφή, η Μεταμοντέρνα Κυβερνώσα Αριστερά προχώρησε στην αντικατάσταση της Εικόνας από την Εικόνα δηλαδή της Εικονικής Πραγματικότητας από την Εικονική Εικόνα… Μέγα Επιστημονικό Επίτευγμα, οι Opinion Makers σιωπούν και η Ελλάδα παρακολουθεί άναυδη… Επιτέλους, του δώσαμε να καταλάβει του Τούρκου, και στο τέλος πάντα έρχεται το Ιππικό του Αλέξη και (εννοείται) νικάμε…
- Εκεί βεβαία που η Επικοινωνιακή Πολιτική και Trendy Εικόνα θριαμβεύει είναι ο Τομέας της Οικονομίας.
Βρισκόμαστε πλέον στο Peak, το απαύγασμα της Επιστημονικής Σκέψης όπου οι παντελώς άσχετοι καλόγεροι του Μεσαίωνα που βάφτιζαν το κρέας ψάρι λησμόνησαν πως υπάρχουν λεβέντες που χωρίς ψάρι παράγουν – εξίσου ανύπαρκτο – κρέας και τανάπαλιν. Έτσι, κατάλληλα διαπαιδαγωγημένος επικοινωνιακά ο λαός θα πάρει το Μέρισμα όταν την ίδια σχεδόν στιγμή χάνει το ΕΚΑΣ μεγάλο τμήμα συνταξιούχων, αρχίζουν από το επόμενο έτος οι εκ νέου μειώσεις των συντάξεων λόγω προσωπικής διαφοράς και επαναϋπολογισμού έως 25%, μειώνεται η κατανάλωση τροφίμων, αυξάνει η φορολογία, παραμένει ο ΕΝΦΙΑ, βγαίνουν καινούργιοι φόροι (Φόρος Υπεραξίας) και μοιράζεται ένα μέρισμα 750 εκατομμυρίων – και όχι 1,5 δις όπως θριαμβολογούν οι φωστήρες του Μαξίμου– και όταν όλη η επιβάρυνση της Κυβερνώσας, Πρώτη Φορά κλπ. ανέρχεται σε 14,5 δις συμπεριλαμβανόμενων και των επιβαρύνσεων που η ίδια Κυβέρνηση ψήφισε έως το 2018–19. Και να μην ξεχνάμε και τους Πλειστηριασμούς που καλπάζουν με φρενίτιδα σαν τους Τέσσερεις Ιππότες της Αποκάλυψης…
Μπροστά σε όλα αυτά ο διαβόητος Μαρξ σιωπά. Ο Keynes μένει άναυδος όμως οι Επικοινωνιολόγοι των Μεταμοντέρνων Κυβερνώντων χαμογελούν με σαρδόνιο χαμόγελο απαντώντας με ένα συντριπτικό ντιρέκτ του μποξ «Και μεις τι κανουμε ;;;».. Κα συνεχίζουν με καταιγιστικό, ομολογουμένως, τρόπο «Για σκεφτείτε, υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια ;;; Δεν σας τα έλεγε τις προάλλες η Έλενα Κουντουρά ;;; Και αν σας δείξουν ανάλογες εικόνες αντιπολιτευόμενα Μέσα Ενημέρωσης πως ξέρετε ότι δεν είναι Fake News ;;; Για πείτε μας να μάθουμε ;; Αλλά και οι αυτοκτονίες τι έγιναν, δεν μειώθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ;; Πόσοι αυτοκτονούν σήμερα ;; Για δείτε πόσο μειώθηκαν, τώρα ειδικότερα που όλο και περισσότεροι βρίσκουν δουλειά (Με 360 το μήνα αλλά μην τα θέλουμε κι όλα …) ;;;»… Πραγματικά, το αποτέλεσμα είναι θετικότατο. Ο κατατονικός λαός άναυδος απ΄ όσα ακούει, ξεχνά το χέρι που μπαίνει πανέξυπνα στην τσέπη του και του δίνει 10 ευρώ όταν από την άλλη τσέπη του παίρνει 50, ταυτόχρονα μένοντας ενεός αναρωτιέται, τουλάχιστον ένα ποσοστό του «Μήπως τελικά… μήπως τελικά έχουν …δίκιο;;;».
Το μεγαλύτερο ποσοστό βέβαια μένει κεραυνόπληκτο απ΄ όσα ακούει – «Βγαίνω έξω και βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα» ομολογεί με κατάνυξη και ανάλογη συγκίνηση ο Πρωθυπουργός γνωρίζοντας πως του κόβουν συντάξεις, του παρέχουν μισθούς μερικής απασχόλησης κλπ. όμως με πόση περισσή δύναμη να αντισταθεί; Και μήπως – αυτό ισχύει για ένα ποσοστό των σαστισμένων …– οι προηγούμενοι ήσαν καλύτεροι;; Και αν έλθει ο Κούλης;;( Άσχετα εάν οι σημερινοί Κυβερνώντες του έκλεψαν κυριολεκτικά το ψωμί….). Με τέτοιο λοιπόν κλίμα του Σώζων εαυτόν Σωθήτω, με διαρκή φτωχοποίηση του Μεσαίου που γίνεται φτωχός, του φτωχότερου που γίνεται Εξαθλιωμένος και του Εξαθλιωμένου που πανηγυρίζει για τα 200 ευρώ του Κοινωνικού Επιδόματος Αλληλεγγύης, η Επικοινωνιακή Πολιτική της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι – χωρίς βέβαια να υπάρχει ούτε κρέας αλλά ούτε και ψάρι…– η Επικοινωνιακή Μηχανή Συνειδήσεων και Ψυχών του Μεταμοντέρνου Μορφώματος που αυτοαποκαλείται Αριστερά στηρίζεται στην μειωμένη συνείδηση και ανύπαρκτη αντίσταση, στο χαμήλωμα του Ηθικού Φραγμού να δεχτείς τα πάντα για ένα επίδομα και μια δουλειά 350 ευρώ, βαφτίζοντας την Κοινωνική Ελεημοσύνη σε Κοινωνικό Κράτος και ρίχνοντας το φταίξιμο στον λαό και όχι στο Κράτος ή το Σύστημα και την Κυβέρνηση.
Άλλωστε τα επιτεύγματα της Κυβέρνησης είναι τόσα πολλά που μόνο τυφλοί δεν τα βλέπουν… Βγαίνουμε πλησίστιοι και Full speed στις αγορές, η ανεργία μειώνεται – με εξαθλιωμένους μισθούς αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες…– και τον Αύγουστο αφήνουμε το Μνημόνιο (Άσχετα αν υπογράψαμε Μέτρα έως το 2060…), ψάλλοντας το Ωσαννά με μαέστρο τον Πρωθυπουργό μας και Φιλαρμονική Ορχήστρα την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η Φιλαρμονική της Βιέννης ωχριά μπροστά της, ο μακαρίτης Φον Κάραγιαν κοιτά με θαυμασμό και εκστασιασμένη η Ευρωπαϊκή Ελίτ αναφωνεί με θαυμασμό «Hurrah! Πως καταφέρατε να περάσετε τέτοια μέτρα όταν αλλού θα δημιουργούσαν συνθήκες Βαστίλης ;;;». Έλα ντε, πως; Και επειδή όποιος δεν πιστεύει την Επικοινωνιακή Ρητορική και Προπαγάνδα των Μεταμοντέρνων Κυβερνώντων δεν γίνεται – πώς να το κάνουμε ; – παρά να βλέπει Fake News καλό θα ήταν να αμφισβητήσουμε το Παραμύθι του Μαξίμου περί Πολέμου των Media εναντίον της Κυβέρνησης. Εκτός από μια ντουζίνα φιλικά ή κατάδικά της φύλλα, διαθέτει τρία Δημόσια Τηλεοπτικά Κανάλια, ένα καινούργιο – Κανάλι Ε, του Ιβάν Σαββίδη– πολλά φιλικά ηλεκτρονικά sites και ραδιοφωνικούς σταθμούς και ευμενώς ουδέτερη έως μετριοπαθώς θετική στάση από μεγάλα Ιδιωτικά Τηλεοπτικά μέσα. Εξηγούνται πολλά έτσι… Ταυτόχρονα, όποιος προωθεί την Εικόνα στη θέση της Πραγματικότητας καταργώντας την Πραγματικότητα, μετά ερωτεύεται σφοδρά την Εικόνα γινόμενος στο τέλος Εικονικός ο ίδιος καταργώντας την ίδια την Εικόνα. Αλλά μια τέτοια Εικόνα είναι Φαντασίωση, ένα περιπλανώμενο Φάντασμα. Όπως ακριβώς τέτοια είναι μια εικονική Αριστερά.
Η «Αριστερά» της Παρακμής
Μετά το Νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης και κυρίως το τελευταίο «πρωτοποριακό» κατόρθωμα της Κυβέρνησης που αφορά το Νομοσχέδιο – σε λίγο κανονικότατος νόμος – για την αλλαγή φύλου, ένα μεγάλο πλέον ερώτημα-φάντασμα «πλανάται πάνω από την Ελλάδα» (για να θυμηθούμε και τον Marx):
Ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες προθέσεις της Κυβέρνησης πάνω σε θέματα που συνήθως – και κακώς – χαρακτηρίζονται «Θεσμικά» ή «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»; Ακόμη περισσότερο, τι είδους «Αριστερά» – εντός ή εκτός εισαγωγικών – αντιπροσωπεύει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνησή του στα θεσμικά – και όχι μόνο – θέματα; Είναι γεγονός πως το τελευταίο Νομοσχέδιο περί Αλλαγής Φύλου που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κεντρικός του ιδεολογικός πυρήνας που είναι το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού μαζί με το Φεμινιστικό λόμπυ της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και από τα δεξιά αλλά και από τα αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια πονηρά σκεπτόμενος προσπάθησε και προσπαθεί να τσουβαλιάσει όλες τις αντιδράσεις μαζί, χωρίς πρόσημα. Τόλμησε να υποστηρίξει το ΚΚΕ την «Αντικειμενική, βιολογική και επιστημονικά τεκμηριωμένη» υπόσταση του φύλου και έπεσαν βροχή, από λαλίστατους Συριζαίους βουλευτές, κατηγορίες περί σταλινισμού, δογματισμού και άλλων διαβολεμένων κατασκευών που συνήθως προσάπτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όσους διαφωνούν μαζί του και μάλιστα με θρησκευτικό φανατισμό.
Πάνω στον επιθετικό του οίστρο σχεδόν ταύτισε το ΚΚΕ αλλά και πολλούς διαφωνούντες με την Χ.Α χαρακτηρίζοντάς τους σαν «τρανσφοβικούς», «ομοφοβικούς», «ναζί» και «φασίστες». Πολύ περίεργο για ένα κόμμα που κόπτεται για τον διάλογο να μετατρέπεται σε ζηλωτή και επιλεκτικό υποστηρικτή των LGTB κατακεραυνώνοντας όλους όσους διαφωνούν μαζί του σαν «ομοφοβικούς» με τρόπο μανιχαϊστικό, φανατικό και σχεδόν φασιστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κόπτεται για τον «δημοκρατισμό» του… Η αβασιμότητα όμως όσων υποστηρίζονται από την Κυβέρνηση φαίνεται πολύ εύκολα εάν κάποιος εξετάσει την προέλευση, τα πιστεύω και την ιδεολογία δυο βασικών πλευρών. Η μεν πλευρά της Δεξιάς και Ακροδεξιάς – συνολικά δηλαδή της κύριας Αστικής Παράταξης – κάνει δυο θεμελιακά λάθη.
Πρώτον, ταυτίζει τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις συνολικά της Αριστεράς για να ξεμπερδεύει πιο γρήγορα και όχι μόνο από άγνοια αλλά και εκ του πονηρού. Π.χ. στο θέμα του Σύμφωνου Συμβίωσης και κυρίως στο ζήτημα της Αλλαγής φύλου, η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, κυρίως το ΚΚΕ αλλά και το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαφορετική γνώμη από την κεντρική ιδεολογική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχεται κυρίως από το μικροσκοπικό και ασήμαντο εκλογικά ΚΚΕ Εσωτερικού. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι ή μικροαστοί/μεσοαστοί στην καλύτερη των περιπτώσεων και είναι οικογενειάρχες, σκληρά εργαζόμενοι και θεματοφύλακες αξιών όπως η οικογένεια – στην ευρεία λαϊκή της έννοια – αλλά και παρεξηγημένων ή συκοφαντημένων εννοιών όπως η αρρενωπότητα, η θηλυκότητα, η αφοσίωση στο σύντροφο της ζωής, στα παιδιά κ.λπ. Οι ίδιες παρατηρήσεις αφορούν και την Κεντροαριστερά και το μεγάλο εκλογικό της σώμα που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και σήμερα νιώθει απογοητευμένο και μετέωρο. Άλλωστε το τεράστιο εκλογικό και κοινωνικό μπλοκ της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς είναι ΕΑΜογενές ιστορικά, συγκεντρώνοντας στις εκλογές του 1981 περίπου 60% (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κυρίως). Μην ξεχνάμε, στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών μετά την Γερμανική Κατοχή, για τον εξόριστο και κυνηγημένο Αριστερό αλλά και τον Κεντροαριστερό, η οικογένεια ήταν το μεγάλο του καταφύγιο και ανάχωμα απέναντι σε έναν κόσμο που θεωρούσε εχθρικό και ήταν τέτοιος…
Το δεύτερο θεμελιακό λάθος της συνολικής Δεξιάς είναι η ταύτιση των απόψεων της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Άλλωστε, όλα τα sites της Δεξιάς διεθνώς από το Βreitbart ως το Spectator, από άγνοια ή δόλο ή και τα δυο, μιλάνε για «Cultural Marxism» και εννοούν όλο το corpus της Μαρξιστικής Θεωρίας. Και αυτό είναι τεράστιο λάθος άγνοιας γιατί απλούστατα η ιστορική πορεία της μαρξιστικής θεωρίας ήταν τελείως αντίθετη με τα σημερινά θεωρητικά φληναφήματα και αερολογίες του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του ανύπαρκτου φαντάσματος του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Τους συμβουλεύουμε να διαβάσουν γιατί «Η Άγνοια δεν είναι επιχείρημα» (Καρτέσιος). Κανένας μαρξισμός δεν ήταν υπέρ του Φεμινισμού, αλλά αντίθετα, υπέρ της Ισότητας των δυο φύλων. Ο πρώτος είναι συντεχνιακός και ζητά προνομιακή μεταχείριση των γυναικών με απλή αντικατάσταση των ανδρών από γυναίκες, πολύ θα ήθελε δε ο ακραίος φεμινισμός ακόμη και την κατάργηση των Ανδρών. Αντίθετα η κλασική και πάντα επίκαιρη σοσιαλιστική/μαρξιστική θεωρία θέλει την ισότητα. Η διαφορά δεν είναι μεγάλη, είναι τεράστια. Μια απλή ανάγνωση των Κλασικών Κειμένων της Μαρξιστικής Θεωρίας και των εκπροσώπων της – Marx, Engels, Bebel, Luxembourg, Zetkin, Kaoutsky – αποδεικνύει την μεγάλη και συνειδητή εχθρότητα που έδειξαν όλοι οι παραπάνω απέναντι στις Μεγαλοαστές Φεμινίστριες – ο Engels τις αποκαλούσε «Υστερικές» – και την υποστήριξή τους στις απλές εργαζόμενες γυναίκες. Λειτουργούσαν πάντα με κοινωνικό και ταξικό κριτήριο.
Σχετικά με την οικογένεια, την συζυγική πίστη και αφοσίωση είναι γνωστές οι απόψεις των παραπάνω θεωρητικών πως οι ίδιοι οι Μεγαλοαστοί με την συζυγική απιστία και των δυο φύλων και την χρηματική τους απληστία διέλυσαν τον μεγαλοαστικό και αστικό τύπο οικογένειας που ήταν βασισμένος στο οικονομικό συμφέρον. Αντίθετα με την οικογένεια του λαού και της εργατικής τάξης που ήταν στηριγμένη στην αμοιβαία έλξη γιατί δεν υπήρχε συνήθως οικονομικά κυρίαρχο συμφέρον. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την απίστευτη αφοσίωση του Μαρξ στην γυναίκα του και την οικογένειά του, του Μπέμπελ, της Λουίζας Κάουτσκυ ή του ίδιου του Λένιν που μιλούσε για νοοτροπία «Αστικού Μπουρδέλου» αναφερόμενος στην σεξουαλική ελευθεριότητα των νέων της εποχής του. Aς διαβάσουν οι συντηρητικοί την επιστολή του Ένγκελς στον Μαρξ – 22/6/1869 – όπου καταδικάζει με σφοδρότητα και εξαιρετική ειρωνεία την ομοφυλοφιλία και παιδεραστία του Σβάιτσερ και άλλων μελών του Γερμανικού Ράιχσταγκ της εποχής.
Απλά, δεν υφίσταται «Πολιτιστικός μαρξισμός» αλλά μόνο μαρξισμός. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα της Συντηρητικής Δεξιάς με σκοπό να ταυτίσει τον μαρξισμό με την σύγχρονη παρακμή της Δύσης. Όμως η Παρακμή της Δύσης, είναι παρακμή της ιδίας και των Ελίτ, δηλαδή της Μεγαλοαστικής της Τάξης και όχι του μαρξισμού. Γιατί η ίδια η Ελίτ της Παρακμής πολεμά τις Συλλογικότητες – Κόμμα, Τάξη, Συνδικάτα, Έθνος Κράτος, Οικογένεια και Φύλο – με στόχο να δημιουργήσει μοναχικά, απομονωμένα, προβληματικά και απόλυτα ελεγχόμενα άτομα. Ερχόμενοι δε στην δεύτερη πλευρά, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, του προσάπτουμε κατά πρώτο λόγο την προώθηση – εκ μέρους του – όλης της Δυτικής Παρακμής από την ανοχή απέναντι στα Light Ναρκωτικά μέχρι τον Αστικό Φεμινισμό που διαιρεί τα δυο φύλα παίζοντας το παιχνίδι της Ελίτ, από την προνομιακή μεταχείριση των Ομοφυλοφίλων μέχρι την ιδεολογική τορπίλη στα βάθρα του φύλου που είναι η βιολογική κατασκευή με τον κοινωνικό περίγυρο που τον διαμορφώνει και από την περιφρόνηση στην μισθωτή τάξη του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή την καθεαυτή εργατική τάξη που είναι ο πυρήνας κάθε προοδευτικής και αριστερής πολιτικής ως την ευνοϊκή μεταχείριση της μεσαίας και ανώτερης δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας από την οποία προέρχεται.
Πολύ θα θέλαμε ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν σκεφτεί το «Δικαίωμα των Ομοφυλοφίλων» στην ανατροφή των παιδιών, να σκεφτεί τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά διαλυμένων οικογενειών που σπάνια ή και καθόλου δεν βλέπουν τον πατέρα τους και με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα ίδια τα παιδιά γιατί σχεδόν αναίτια αφαιρέθηκε από τους πατέρες η Γονική Μέριμνα λόγω της απαράδεκτης πρακτικής των ελληνικών δικαστηρίων. Πολύ θα θέλαμε να καθιερώσει ποσόστωση μεταξύ Ανδρών Δικαστών και Γυναικών Δικαστών όταν δικάζονται υποθέσεις Οικογενειακού Δικαίου. (Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ καθιερώνει μανιωδώς την θεόπεμπτη «Ποσόστωση» από το κόμμα του έως το Δημόσιο, όχι όμως εκεί που δεν τον συμφέρει…). Τέλος, εκτός από την ποσόστωση, θα θέλαμε να καθιερώσει και τον Θεσμό του Οικογενειακού Δικαστή για να μην έχουμε ως επικρατούσα την «Γυναικεία Άποψη» αλλά την συνολική, όπως και Κέντρα κατά της Βίας εναντίον των Ανδρών – υπάρχει και τέτοια ξέρετε… – όπως στο Βέλγιο. Εμπρός λοιπόν! Hic Rhodus hic Salta! Ο ΣΥΡΙΖΑ εισάγοντας μεταχείριση προνομιακή – σε μεγάλο βαθμό – των LGTB νομίζει πως πολεμά τον συντηρητισμό της Ελληνικής Κοινωνίας. (Το πιστεύει, είναι σίγουρο...).
Λάθος, γιατί απλούστατα εισάγει όλη την ιδεολογία της Δυτικής παρηκμασμένης Ελίτ που προωθεί πεισματικά την ιστορία των Gay Parade παγκοσμίως, την άκριτη μετανάστευση διασπώντας την εργατική τάξη και αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τον ρατσισμό, τον αντιδραστικό φεμινισμό και την σεξουαλική ελευθεριότητα συγχέοντάς την με την σεξουαλική ολοκλήρωση. Το επόμενο βήμα θα είναι η κατάργηση της αντωνυμίας «Αυτός» ή «Αυτή» στα σχολεία και η εισαγωγή Ουδέτερης Αντωνυμίας κατά το Σουηδικό Πρότυπο του οποίου είναι άκρατος μιμητής ίσως και λόγω του σφοδρού έρωτα που έχει τώρα τελευταία με την Σοσιαλδημοκρατία… Ευνόητα όλα αυτά αφού εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ Νεοφιλελεύθερη Πολιτική βαφτίζοντάς την «Αριστερή», εγκαταλείποντας τα λαϊκά και εργατικά στρώματα στο έλεος των δανειστών και παίρνοντας οριστικό διαζύγιο ιδεολογικά με την Εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στα οποία άλλωστε ο πυρήνας του δεν ανήκε ποτέ. Εν τέλει, ας μην ανησυχεί η κλασική Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το απαύγασμα του Δεξιού Νεοφιλελευθερισμού με «Αριστερό Μανδύα» και γι’ αυτό ακριβώς διπρόσωπος. Δεν έχει καμιά σχέση με την Ιστορική Αριστερά του Εργατικού Κινήματος και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Ολιστική Κοσμοθεωρία, δηλαδή τον Μαρξισμό. Βρίσκεται αλλού, μεταλλαγμένος σε Νεοφιλελεύθερο Κόμμα και είναι ο κύριος εκφραστής της Παρακμής της Δυτικής Ελίτ στη χώρα μας.
Η «Αριστερά» του Politically Correct
Πρώτο σημείο. Η επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ – 25 βουλευτές – για την εκπομπή της Ελληνοφρένειας και τον υποτιθέμενο «σεξισμό» της.
Δεύτερο σημείο. Η αντίδραση της δημάρχου Ζωγράφου για τον θάνατο της εργαζόμενης στην Καθαριότητα, όπου εκτοξεύτηκαν και πάλι οι κατηγορίες για «σεξισμό».
Όπως φαίνεται τελικά διαμορφώνεται – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – μια «Αριστερά» όπου διάφορες μειονότητες και οι πάλαι ποτέ περιθωριακοί της αστικής κοινωνίας μετατρέπονται από τον ΣΥΡΙΖΑ σε «σημαία κοινωνικής αμφισβήτησης» (π.χ. ΛΟΑΤ).
Το ίδιο φυσικά αφορά και κάθε λογής μειονότητες εκτός από τις σεξουαλικές (πολιτικές, θρησκευτικές, φεμινίστριες «τρίτου κύματος» κ.λπ.). Αυτό είναι το πρώτο δεδομένο.
Παράλληλα, αυτού του είδους η (εντός εισαγωγικών) Αριστερά κρατά αποστάσεις από το ιστορικό, κοινωνικό και ταξικό υποκείμενο, που ήταν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή η κλασική εργατική τάξη, και η οποία, αν όχι εξαφανίζεται από τον πολιτικό ορίζοντα, πάντως απομακρύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την οπτική της «ροζ, μεταρρυθμιστικής Αριστεράς». Με άλλα λόγια, δημιουργείται – και πάλι για πρώτη φορά – μια «Αριστερά» που δεν έχει καμία σχέση με την εργατική τάξη ή το εργατικό κίνημα. Κατά βάθος, αν όχι περιφρονεί, τουλάχιστον υποτιμά την τάξη αυτή απευθυνόμενη κυρίως στα μικροαστικά και – λίγο παραπάνω… – καλοστεκούμενα στρώματα της μεσοαστικής τάξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά την ίδια γλώσσα με αυτά τα στρώματα, έχει παρόμοιο τρόπο ζωής και οπτική του κόσμου, προέρχεται σε τεράστιο βαθμό από αυτά τα στρώματα, είναι «δικός» τους και αν θυμηθούμε το «δημοσιοϋπαλληλικό DNA» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σήμερα ένας από τους κυριότερους εκφραστές του. Άλλωστε, ο ψευτοδιανοουμενισμός του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται – σε μεγάλο βαθμό – από την προαναφερθείσα καταγωγή του. Ουδέποτε οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ – παλαιότερα ΣΥΝ και ακόμη παλαιότερα ΚΚΕεσ. – προέρχονταν ή είχαν κάποια σχέση με την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα. Αυτονόητη λοιπόν η αλαζονική, ελιτιστική και περιφρονητική τους στάση απέναντι στα λαϊκά και εργατικά στρώματα, αφού προέρχονταν «από αλλού» και στοχεύουν «στους πιο πάνω». Αυτονόητη και η περιφρόνησή τους σε κάθε τι λαϊκό που το θεωρούν «λαϊκίστικο». Αυτό είναι το δεύτερο δεδομένο.
Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε μια «Αριστερά» που σε μεγάλο βαθμό μετατρέπεται σε «μεταμοντέρνα» αποδομώντας κάθε μοντέρνα, νεωτερική αντίληψη και κοσμοθεωρία (Weltanshauung) ολιστικής κατεύθυνσης. Ο Ολισμός – ουσιαστικά δηλαδή οι «Συνολικές» Θεωρίες, οι «Θεωρίες του Όλου» – είναι εχθρός αυτής της «Αριστεράς», αυτή δε η «Αριστερά» – πάντα σε εισαγωγικά – τμηματοποιεί την πραγματικότητα, σαλαμοποιεί το Όλον και αποθεώνει το ειδικό και ατομικό σε βάρος του γενικού και του ολιστικού. Καταργώντας όμως τον Ολισμό και την Διαλεκτική, που είναι ex naturae ολιστική, η «Αριστερά» αυτή εισάγει, θεοποιώντας το, το ειδικό και το ατομικό, δηλαδή το απόλυτο εγώ, εισάγει όχι από το παράθυρο, αλλά από την κύρια είσοδο, το φιλελεύθερο εγώ που στη νεώτερη version του είναι το «Περιφερόμενο Νεοφιλελεύθερο Εγώ» του μοναχικού ατόμου της αστικής κοινωνίας, είτε στη μορφή του «Ιδιώτη Επιχειρηματία» είτε του «Ιδιώτη Διανοούμενου» (Οργανικού, Ανόργανου κ.λπ.).Με αλλά λόγια, καταργώντας τις μεγάλες θεωρητικές, ολιστικές κοσμοθεωρίες (Διαλεκτική επιστήμη του Marx, Διαλεκτική του Ασυνείδητου του Freud κ.λπ.), η «Αριστερά» a la ΣΥΡΙΖΑ τμηματοποιεί και σαλαμοποιεί το Όλον, ουσιαστικά δολοφονώντας το θεωρητικό κεκτημένο της επιστήμης, της ιστορίας και της Ιστορικής Διαλεκτικής. Αφού, τέλος, κονιορτοποιεί και διαλύει ουσιαστικά τις ενότητες/ολότητες κάθε είδους και αναγορεύοντας το ειδικό και ατομικό, δηλαδή το εγώ, σε θριαμβεύουσα αρχή, ο «Θεωρητικός ΣΥΡΙΖΑ» έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανος. Δεν εισήγαγε απλώς τον φιλελευθερισμό στο θεωρητικό κεκτημένο της Ιστορικής Αριστεράς, αλλά κάτι παραπάνω, αντικατέστησε τον Διαλεκτικό Ολισμό με τον «Φιλελεύθερο Ατομισμό του Εγώ», δηλαδή με τον ξεκάθαρο Φιλελευθερισμό, και μάλιστα στη Νεοφιλελεύθερη εκδοχή του.
Από αυτή την θεωρητική επέλαση του Φιλελευθερισμού του Μετα-μοντέρνου μετα-αριστερού και μετα-μαρξιστικού ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει η «Δικαιωματική Αριστερά» του «Θεοποιημένου Εγώ με απεριόριστα δικαιώματα και χωρίς καμία υποχρέωση». Στην πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «πλήρες» Φιλελεύθερο/Νεοφιλελεύθερο Κόμμα με «αριστερό κλικ», καταφέρνοντας το ακατόρθωτο, να «ενσωματώσει» τις λαϊκές/υποτελείς τάξεις στον μνημονιακό, αστικό νεοφιλελευθερισμό χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι». Κόβοντας συντάξεις και μισθούς, πουλώντας τεράστια φιλέτα περιουσίας του Δημοσίου και υποτάσσοντας την κοινωνία σε διαρκή λιτότητα έως το 2060, περιορίζοντας δηλαδή οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα ο φιλάνθρωπος ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει αφειδώς «ατομικά δικαιώματα στη σεξουαλικότητα», «ελευθεριακά δικαιώματα παντός καιρού» και «ατομική, δικαιωματική Αριστερά». Το απλό τροπάρι του είναι «Σου περιορίζω ή κόβω συντάξεις και μισθούς, καταργώ εργασιακά δικαιώματα, εκποιώ δημόσια περιουσία», αλλά «Όλα κι όλα! Έχεις μπόλικη αντισεξιστική ρητορική, Gay Pride, Φεμινισμό να φάν’ και οι κότες και κάθε άλλο πιασάρικο δικαίωμα των χίπστερ που ονομάζονται Νεολαίοι ΣΥΡΙΖΑ!». Φτάσαμε στο τρίτο δεδομένο.
Και βγαίνει το ερώτημα: Έως πότε θα «αντέχουν» οι κάτω; Η «Δικαιωματική Αριστερά της μεσαίας τάξης» έχει προοπτική; Ο χρόνος θα δείξει και θα είναι αμείλικτος. Και σκληρός, πάρα πολύ σκληρός.
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10893
• Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» έχει σαν κύρια τάση τον Κοινωνιολογισμό.
Έχοντας αλλεργία και ενστικτώδη απέχθεια στη Βιολογία, οι Μεταμοντέρνοι θεωρούν τη Βιολογική κατασκευή σαν Κοινωνική Κατασκευή κατά πρώτο λόγο. Με αποκορύφωμα την θεωρία του φύλου, την οποία πρεσβεύουν, θεωρούν πως τα δυο φύλα είναι κατά πρώτο λόγο «Κοινωνική Κατασκευή». Ουσιαστικά δεν γεννιέσαι βιολογικά σαν άνδρας ή γυναίκα, αλλά «δημιουργείσαι» ή «διαπλάθεσαι» από την Κοινωνία. Έχοντας σαν συνειδητό στόχο να αποδομήσουν τον Βιολογικό Πυρήνα των Φύλων υπερτονίζουν την Κοινωνική Επιρροή στην διαμόρφωση των Φύλων μειώνοντας με κάθε τρόπο τον βιολογικό πυρήνα των δυο φύλων.
• Η Μεταμοντέρνα Αριστερά έχει αναγάγει την «Ελευθερία Επιλογής» σε υπέρτατο Αγαθό.
Υπερπηδώντας Κοινωνία, Κοινωνική Επιρροή και Περίγυρο – για να μην μιλήσουμε για κάποιες «Διαβόητες» Έννοιες τις οποίες απεχθάνεται, όπως Κοινωνική Ηθική και Κοινωνική Ευθύνη – η «Αριστερά» αυτή θεωρεί την Ελευθερία Επιλογής Υπέρτατο Αγαθό, Suprema Lex, Lex Regis. Έτσι, εάν κάποιος που είναι Gay ή Lesbian αποζητά όχι μόνο Σύμφωνο Συμβίωσης αλλά και υιοθεσία τέκνων, ανατροφή κ.λπ. είναι ελεύθερος να το κάνει και φυσικά όλη η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να υπακούσει. Η τελευταία πρόταση από τον ΣΥΡΙΖΑ για υιοθεσία παιδιών από Ομοφυλόφιλους πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Όσοι αρνούνται ή τέλος πάντων έχουν ενστάσεις είναι Ομοφοβικοί – στην καλύτερη περίπτωση… – ή απλά «Νεοναζί» και «Φασίστες». Είναι ουσιαστικά η αποθέωση της εγωκεντρικής αντίληψης του κόσμου, δηλαδή η αναγόρευση του Φιλελεύθερου Εγώ σε υπέρτατη Αρχή. Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» είναι ουσιαστικά Φιλελευθερισμός και Νεοφιλελευθερισμός με «Ροζ Πετσέτα».
• Στον τομέα των εθνικών ζητημάτων η αναγόρευση του «Εθνικού Φαντασιακού» σε κύριο κριτήριο όλων των θεμάτων περί έθνους είναι το θεμελιακό τους χαρακτηριστικό.
Για την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» δεν υπάρχει έθνος σαν ιστορική κατασκευή – κοινωνική, ταξική, πολιτική, ιδεολογική, θρησκευτική, βιολογική –, αλλά όλα ανάγονται στην Φαντασιακή παραγωγή/αναπαραγωγή του εκάστοτε Εθνικισμού. Με αυτή την λογική δεν υπάρχουν Εθνικοαπελευθερωτικοί Αγώνες – όπως των Αντιαποικιοκρατικών Κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, του ΕΑΜ επί Κατοχής ή της Επανάστασης του ’21 – αλλά εθνικοί «Εθνικισμοί». Η λογική πως καθένας που μιλά για Έθνος, Πατρίδα ή Εθνική Απελευθέρωση είναι Εθνικιστής και – εννοείται… – Ακροδεξιός ή και Ναζί δεν είναι Μακριά.
• Μια ακραία αστική – Δεξιά και Ακροδεξιά – αντίληψη ταυτίζει την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» με την Διαλεκτική Θεωρία του Μαρξ και τον «Αντιεθνικισμό» της με τον Διεθνισμό του Εργατικού Κινήματος.
Είναι λάθος γιατί οι εκπρόσωποι της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» δεν αποδομούν απλώς την μαρξιστική θεωρία, αλλά ουσιαστικά την απορρίπτουν. Γνωστά Κοινοβουλευτικά Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοζώντανα παραδείγματα με αποτέλεσμα όχι να μην πάνε μπροστά από τον «Δογματικό και ξεπερασμένο Μαρξ» αλλά να επιστρέφουν σε παλαιότερες και ξεπερασμένες απόψεις. Π.χ. ο Φεμινισμός της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» δεν υποστηρίζει την ισότητα των φύλων όπως κόπτεται, αλλά την προνομιακή μεταχείριση του ενός φύλου σε βάρος του άλλου. Υποκαθιστώντας την πάλη των τάξεων με την πάλη των δυο φύλων και χωρίζοντας τα δυο φύλα, δεν παίζουν απλώς το παιχνίδι της Ελίτ που θέλει να διαιρεί και να βασιλεύει – Divide et Impera – αλλά ουσιαστικά προωθούν την Πρακτική του Νέου Χαλίφη. Αν με άλλα λόγια οι γυναίκες υποκαταστήσουν τους άνδρες – «Χαλίφηδες στην Θέση του Χαλίφη» –, τότε όλα θα πάνε καλά, δηλαδή δεν καταργούμε τον Χαλίφη αλλά αντικαθιστούμε το φύλο του. Ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση με τις απόψεις της Ιστορικής Αριστεράς της Δεύτερης και Τρίτης Διεθνούς – Clara Zetkin, August Bebel, Rosa Luxemburg, Louise Kautsky, Friedrich Engels – όπου υπήρχε σαφέστατο Κοινωνικό Κριτήριο διαχωρίζοντας τις Μεγαλοαστές Φεμινίστριες από τις Εργαζόμενες. Σύμφωνα με την Ιστορική Αριστερά εχθρός της Γυναίκας είναι το Κεφαλαιοκρατικό Σύστημα. Σύμφωνα με την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» a la ΣΥΡΙΖΑ εχθρός της Γυναίκας είναι ο Φαλλοκράτης, Σεξιστής, Πατριαρχικός, Υποψήφιος Βιαστής και περιφερόμενο Κάθαρμα της Ιστορίας που λέγεται Άνδρας. Μισανδρισμός δηλαδή.
• Η Κοινωνική Προέλευση της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα μικροαστικά στρώματα και κυρίως αυτό που ο Κωστής Μοσκώφ αποκαλούσε «Μικροαστική και Μεταπρατική Ιντελιγκέντσια».
Έχοντας επικεντρώσει την προσοχή τους σε τμήματα της Πανεπιστημιακής και Δημοσιοϋπαλληλικής Γραφειοκρατίας – Μεσαίου και Ανώτερου Επιπέδου – οι ίδιοι οι Μεταμοντέρνοι «Αριστεροί» αυτής της Κοπής αυτοαποκαλούνται Διανοούμενοι και καταχρώνται εννοιών τις οποίες ουσιαστικά δεν γνωρίζουν σχεδόν καθόλου. Από τις Δέκα Λέξεις οι Επτά είναι «Διανοούμενος» και «Ηγεμονία». Μετριότατοι επιστημονικά και άσχετοι θεωρητικά, καταχρώνται όρους τους όποιους ουσιαστικά δεν κατανοούν, ταυτόχρονα δε κορδώνονται σαν φασιανοί για την Ιδεολογική τους Μεγαλοπρέπεια. Έχοντας αποκοπεί από γεννησιμιού τους από αυτό που ονομάζουμε λαϊκά στρώματα και εργατική τάξη, έχουν μια νέα μεγάλη καινοτομία συγκριτικά με την Ιστορική Αριστερά, το πλήρες διαζύγιο από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Όσοι λοιπόν παραξενεύονται για την ιδεοληψία της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» καλύτερα να μην την συγχέουν με την Αριστερά που γνωρίσαμε Ιστορικά. Αποτελούν ένα περιφερόμενο Κοινωνικό Στρώμα του 3-4% που καταφέρνει με ψευδεπίγραφο τρόπο να ενσωματώνει αιτήματα μεγάλων στρωμάτων όπως και έγινε στις εκλογές του 2015. Πάντα με ψευδοαριστερή μπαγκέτα.
Η Μεταμοντέρνα Αριστερά είναι trendy. Μοδάτη, πολύ μοδάτη.
Δεν υπάρχει ρεύμα και μόδα του συρμού από την ωραιοποίηση αγαπημένων τους Ηγετών – περιπτώσεις Macron και Hillary – έως την κατασυκοφάντηση και δαιμονοποίηση άλλων μη αρεστών – περιπτώσεις Assad, Ιράν, Β. Κορέα– που να μην αναπαράγουν τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης της Μεταμοντέρνας Αριστεράς την χονδροειδή προπαγάνδα των Διεθνών Μέσων κατάλληλα προσαρμοσμένη με ελληνική version… Από την ναυαρχίδα του Διεθνούς Νεοφιλελευθερισμού και της Ροζ Αριστεράς a la George Soros που είναι η θεματική των Lgtb και Transsexual μέχρι τις «καταγγελίες» των εκατομμυριούχων του Χόλλυγουντ και από την προβολή της Mrs. Macron και του πολυπαινεμένου αγαπημένου της μέχρι την υπερτιμημένη φιλάνθρωπο των Διεθνών Γκαλά της Νεοφιλελεύθερης Ελεημοσύνης Αντζελίνα Τζολί, οι μηχανισμοί των Μέσων της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» έχουν μεταβληθεί σε μια οργανωμένη Βιομηχανία Παραγωγής Εικόνας όπου η εικόνα υποκαθιστά την πραγματικότητα εξαϋλώνοντας την. Το Φαίνεσθαι δεν αντανακλά το Είναι άλλα αυτονομείται πλήρως μετατρέποντας το Φαίνεσθαι σε νέα Θεότητα και το Είναι σε Απόλυτο Μηδέν μεταλλάσσοντας ταυτόχρονα την Δικτατορία της Εικόνας της Κοινωνίας του Θεάματος σε Αυτόνομη Εικόνα.
Από Εικόνα αυτή καθεαυτή που αντανακλά, έστω στρεβλά, την Πραγματικότητα σε Εικόνα για τον Εαυτό της που αναπαράγει εκ νέου και Εικονικά την ίδια την Πραγματικότητα που ήδη κείτεται νεκρή σαν ιστορικό Πτώμα… Από τα Fake News στην Fake Εικόνα και από την virtual Reality στη Zero Reality. Από το «Αν δεν μας αρέσει η Πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για την Πραγματικότητα» στο «Δεν υπάρχει Πραγματικότητα παρά μόνο Εικόνα που παρουσιάζεται σαν Πραγματικότητα»… Από τα Fake Newς στην Fake Πραγματικότητα και από κει στην Fake Αριστερά σαν φυσιολογική κατάληξη. Όπως όλοι οι Εικονολάτρες αλλά και Εικονοκλάστες, έτσι και οι Βυζαντινιστές της Μεταμοντέρνας Αριστεράς αναγόρευσαν την Φαντασίωση σε Πραγματικότητα εξορίζοντας την τελευταία στα Fake News… Έχοντας δε μετατρέψει τα Μέσα Ενημέρωσης σε Μέσα Αποχαύνωσης με ανάλογο χαρτί περιτυλίγματος σε vulgaire – πολλές φόρες– μορφή και ακλουθώντας το «επιστημονικό Υπόδειγμα» της Ιδιωτικής Τηλεόρασης – στην δημιουργία της οποίας συμμετείχε ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΜΟΣ με πολύ αμφιλεγόμενο τρόπο όπως παλαιότερα κατήγγειλε και ο πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Περικλής Κοροβέσης – η σημερινή Κυβερνώσα (δήθεν) Αριστερά έχει πολλά δίκαια για να υπερηφανεύεται στον τομέα της Επικοινωνίας όπου διαπρέπει.
Επόμενο στάδιο:
- Η λεγόμενη Επικοινωνιακή Πολιτική που μετατράπηκε σε Επιστήμη των Επιστημών όπου το Περιτύλιγμα της Πολιτικής υποκατέστησε την ίδια την Πολιτική.
Ο Επικοινωνιακός χειρισμός του ταξιδιού του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ υποκατέστησε την Πολιτική του σημασία που είναι το δέσιμο στο άρμα των ΗΠΑ και των συμφερόντων τους, η δε Πολυδιάστατη Εξωτερική Πολιτική έγινε Μονοδιάστατη και η Εξωτερική Πολιτική της Ελλάδας σχετικά με την Αμερική μετατράπηκε σε Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική σχετικά με την Ελλάδα. Αλλά και με την επίσκεψη Ερντογάν – Δόξα τω θεώ…– δεν πάμε πίσω. Από το «Προσκαλούμε έναν Πολιορκημένο Πρόεδρο» σε μια ανεξάρτητη χώρα φτάσαμε στο «Πολιορκούμαστε από έναν ανεξέλεγκτο Σουλτάνο στο ίδιο μας το σπίτι»… Και όλα αυτά κάτω από έναν καταιγισμό Εικόνας, Επικοινωνιακής Δεξιοτεχνίας και αγωνιώδους προσπάθειας να αποδεδειχθεί το αναπόδεικτο. Δηλαδή η νίκη της ελληνικής Κυβέρνησης. Σε αυτή την προσπάθεια η Εικόνα που στραπατσαρίστηκε λίγο (Προεδρικό Μέγαρο) αντικαταστάθηκε από την Εικόνα Αποκατάστασης (Μέγαρο Μαξίμου).
Έτσι, συνεχίζοντας τον Επιστημονικό τους Καλπασμό οι Κυβερνώντες προχώρησαν από τον Πόλεμο Εικόνας –Πραγματικότητας στον Πόλεμο Εικόνας με Εικόνα.. Από την Αντικατάσταση της Πραγματικότητας με την Εικόνα και του Περιεχομένου από την Μορφή, η Μεταμοντέρνα Κυβερνώσα Αριστερά προχώρησε στην αντικατάσταση της Εικόνας από την Εικόνα δηλαδή της Εικονικής Πραγματικότητας από την Εικονική Εικόνα… Μέγα Επιστημονικό Επίτευγμα, οι Opinion Makers σιωπούν και η Ελλάδα παρακολουθεί άναυδη… Επιτέλους, του δώσαμε να καταλάβει του Τούρκου, και στο τέλος πάντα έρχεται το Ιππικό του Αλέξη και (εννοείται) νικάμε…
- Εκεί βεβαία που η Επικοινωνιακή Πολιτική και Trendy Εικόνα θριαμβεύει είναι ο Τομέας της Οικονομίας.
Βρισκόμαστε πλέον στο Peak, το απαύγασμα της Επιστημονικής Σκέψης όπου οι παντελώς άσχετοι καλόγεροι του Μεσαίωνα που βάφτιζαν το κρέας ψάρι λησμόνησαν πως υπάρχουν λεβέντες που χωρίς ψάρι παράγουν – εξίσου ανύπαρκτο – κρέας και τανάπαλιν. Έτσι, κατάλληλα διαπαιδαγωγημένος επικοινωνιακά ο λαός θα πάρει το Μέρισμα όταν την ίδια σχεδόν στιγμή χάνει το ΕΚΑΣ μεγάλο τμήμα συνταξιούχων, αρχίζουν από το επόμενο έτος οι εκ νέου μειώσεις των συντάξεων λόγω προσωπικής διαφοράς και επαναϋπολογισμού έως 25%, μειώνεται η κατανάλωση τροφίμων, αυξάνει η φορολογία, παραμένει ο ΕΝΦΙΑ, βγαίνουν καινούργιοι φόροι (Φόρος Υπεραξίας) και μοιράζεται ένα μέρισμα 750 εκατομμυρίων – και όχι 1,5 δις όπως θριαμβολογούν οι φωστήρες του Μαξίμου– και όταν όλη η επιβάρυνση της Κυβερνώσας, Πρώτη Φορά κλπ. ανέρχεται σε 14,5 δις συμπεριλαμβανόμενων και των επιβαρύνσεων που η ίδια Κυβέρνηση ψήφισε έως το 2018–19. Και να μην ξεχνάμε και τους Πλειστηριασμούς που καλπάζουν με φρενίτιδα σαν τους Τέσσερεις Ιππότες της Αποκάλυψης…
Μπροστά σε όλα αυτά ο διαβόητος Μαρξ σιωπά. Ο Keynes μένει άναυδος όμως οι Επικοινωνιολόγοι των Μεταμοντέρνων Κυβερνώντων χαμογελούν με σαρδόνιο χαμόγελο απαντώντας με ένα συντριπτικό ντιρέκτ του μποξ «Και μεις τι κανουμε ;;;».. Κα συνεχίζουν με καταιγιστικό, ομολογουμένως, τρόπο «Για σκεφτείτε, υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια ;;; Δεν σας τα έλεγε τις προάλλες η Έλενα Κουντουρά ;;; Και αν σας δείξουν ανάλογες εικόνες αντιπολιτευόμενα Μέσα Ενημέρωσης πως ξέρετε ότι δεν είναι Fake News ;;; Για πείτε μας να μάθουμε ;; Αλλά και οι αυτοκτονίες τι έγιναν, δεν μειώθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ;; Πόσοι αυτοκτονούν σήμερα ;; Για δείτε πόσο μειώθηκαν, τώρα ειδικότερα που όλο και περισσότεροι βρίσκουν δουλειά (Με 360 το μήνα αλλά μην τα θέλουμε κι όλα …) ;;;»… Πραγματικά, το αποτέλεσμα είναι θετικότατο. Ο κατατονικός λαός άναυδος απ΄ όσα ακούει, ξεχνά το χέρι που μπαίνει πανέξυπνα στην τσέπη του και του δίνει 10 ευρώ όταν από την άλλη τσέπη του παίρνει 50, ταυτόχρονα μένοντας ενεός αναρωτιέται, τουλάχιστον ένα ποσοστό του «Μήπως τελικά… μήπως τελικά έχουν …δίκιο;;;».
Το μεγαλύτερο ποσοστό βέβαια μένει κεραυνόπληκτο απ΄ όσα ακούει – «Βγαίνω έξω και βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα» ομολογεί με κατάνυξη και ανάλογη συγκίνηση ο Πρωθυπουργός γνωρίζοντας πως του κόβουν συντάξεις, του παρέχουν μισθούς μερικής απασχόλησης κλπ. όμως με πόση περισσή δύναμη να αντισταθεί; Και μήπως – αυτό ισχύει για ένα ποσοστό των σαστισμένων …– οι προηγούμενοι ήσαν καλύτεροι;; Και αν έλθει ο Κούλης;;( Άσχετα εάν οι σημερινοί Κυβερνώντες του έκλεψαν κυριολεκτικά το ψωμί….). Με τέτοιο λοιπόν κλίμα του Σώζων εαυτόν Σωθήτω, με διαρκή φτωχοποίηση του Μεσαίου που γίνεται φτωχός, του φτωχότερου που γίνεται Εξαθλιωμένος και του Εξαθλιωμένου που πανηγυρίζει για τα 200 ευρώ του Κοινωνικού Επιδόματος Αλληλεγγύης, η Επικοινωνιακή Πολιτική της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι – χωρίς βέβαια να υπάρχει ούτε κρέας αλλά ούτε και ψάρι…– η Επικοινωνιακή Μηχανή Συνειδήσεων και Ψυχών του Μεταμοντέρνου Μορφώματος που αυτοαποκαλείται Αριστερά στηρίζεται στην μειωμένη συνείδηση και ανύπαρκτη αντίσταση, στο χαμήλωμα του Ηθικού Φραγμού να δεχτείς τα πάντα για ένα επίδομα και μια δουλειά 350 ευρώ, βαφτίζοντας την Κοινωνική Ελεημοσύνη σε Κοινωνικό Κράτος και ρίχνοντας το φταίξιμο στον λαό και όχι στο Κράτος ή το Σύστημα και την Κυβέρνηση.
Άλλωστε τα επιτεύγματα της Κυβέρνησης είναι τόσα πολλά που μόνο τυφλοί δεν τα βλέπουν… Βγαίνουμε πλησίστιοι και Full speed στις αγορές, η ανεργία μειώνεται – με εξαθλιωμένους μισθούς αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες…– και τον Αύγουστο αφήνουμε το Μνημόνιο (Άσχετα αν υπογράψαμε Μέτρα έως το 2060…), ψάλλοντας το Ωσαννά με μαέστρο τον Πρωθυπουργό μας και Φιλαρμονική Ορχήστρα την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η Φιλαρμονική της Βιέννης ωχριά μπροστά της, ο μακαρίτης Φον Κάραγιαν κοιτά με θαυμασμό και εκστασιασμένη η Ευρωπαϊκή Ελίτ αναφωνεί με θαυμασμό «Hurrah! Πως καταφέρατε να περάσετε τέτοια μέτρα όταν αλλού θα δημιουργούσαν συνθήκες Βαστίλης ;;;». Έλα ντε, πως; Και επειδή όποιος δεν πιστεύει την Επικοινωνιακή Ρητορική και Προπαγάνδα των Μεταμοντέρνων Κυβερνώντων δεν γίνεται – πώς να το κάνουμε ; – παρά να βλέπει Fake News καλό θα ήταν να αμφισβητήσουμε το Παραμύθι του Μαξίμου περί Πολέμου των Media εναντίον της Κυβέρνησης. Εκτός από μια ντουζίνα φιλικά ή κατάδικά της φύλλα, διαθέτει τρία Δημόσια Τηλεοπτικά Κανάλια, ένα καινούργιο – Κανάλι Ε, του Ιβάν Σαββίδη– πολλά φιλικά ηλεκτρονικά sites και ραδιοφωνικούς σταθμούς και ευμενώς ουδέτερη έως μετριοπαθώς θετική στάση από μεγάλα Ιδιωτικά Τηλεοπτικά μέσα. Εξηγούνται πολλά έτσι… Ταυτόχρονα, όποιος προωθεί την Εικόνα στη θέση της Πραγματικότητας καταργώντας την Πραγματικότητα, μετά ερωτεύεται σφοδρά την Εικόνα γινόμενος στο τέλος Εικονικός ο ίδιος καταργώντας την ίδια την Εικόνα. Αλλά μια τέτοια Εικόνα είναι Φαντασίωση, ένα περιπλανώμενο Φάντασμα. Όπως ακριβώς τέτοια είναι μια εικονική Αριστερά.
Η «Αριστερά» της Παρακμής
Μετά το Νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης και κυρίως το τελευταίο «πρωτοποριακό» κατόρθωμα της Κυβέρνησης που αφορά το Νομοσχέδιο – σε λίγο κανονικότατος νόμος – για την αλλαγή φύλου, ένα μεγάλο πλέον ερώτημα-φάντασμα «πλανάται πάνω από την Ελλάδα» (για να θυμηθούμε και τον Marx):
Ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες προθέσεις της Κυβέρνησης πάνω σε θέματα που συνήθως – και κακώς – χαρακτηρίζονται «Θεσμικά» ή «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»; Ακόμη περισσότερο, τι είδους «Αριστερά» – εντός ή εκτός εισαγωγικών – αντιπροσωπεύει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνησή του στα θεσμικά – και όχι μόνο – θέματα; Είναι γεγονός πως το τελευταίο Νομοσχέδιο περί Αλλαγής Φύλου που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κεντρικός του ιδεολογικός πυρήνας που είναι το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού μαζί με το Φεμινιστικό λόμπυ της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και από τα δεξιά αλλά και από τα αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια πονηρά σκεπτόμενος προσπάθησε και προσπαθεί να τσουβαλιάσει όλες τις αντιδράσεις μαζί, χωρίς πρόσημα. Τόλμησε να υποστηρίξει το ΚΚΕ την «Αντικειμενική, βιολογική και επιστημονικά τεκμηριωμένη» υπόσταση του φύλου και έπεσαν βροχή, από λαλίστατους Συριζαίους βουλευτές, κατηγορίες περί σταλινισμού, δογματισμού και άλλων διαβολεμένων κατασκευών που συνήθως προσάπτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όσους διαφωνούν μαζί του και μάλιστα με θρησκευτικό φανατισμό.
Πάνω στον επιθετικό του οίστρο σχεδόν ταύτισε το ΚΚΕ αλλά και πολλούς διαφωνούντες με την Χ.Α χαρακτηρίζοντάς τους σαν «τρανσφοβικούς», «ομοφοβικούς», «ναζί» και «φασίστες». Πολύ περίεργο για ένα κόμμα που κόπτεται για τον διάλογο να μετατρέπεται σε ζηλωτή και επιλεκτικό υποστηρικτή των LGTB κατακεραυνώνοντας όλους όσους διαφωνούν μαζί του σαν «ομοφοβικούς» με τρόπο μανιχαϊστικό, φανατικό και σχεδόν φασιστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κόπτεται για τον «δημοκρατισμό» του… Η αβασιμότητα όμως όσων υποστηρίζονται από την Κυβέρνηση φαίνεται πολύ εύκολα εάν κάποιος εξετάσει την προέλευση, τα πιστεύω και την ιδεολογία δυο βασικών πλευρών. Η μεν πλευρά της Δεξιάς και Ακροδεξιάς – συνολικά δηλαδή της κύριας Αστικής Παράταξης – κάνει δυο θεμελιακά λάθη.
Πρώτον, ταυτίζει τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις συνολικά της Αριστεράς για να ξεμπερδεύει πιο γρήγορα και όχι μόνο από άγνοια αλλά και εκ του πονηρού. Π.χ. στο θέμα του Σύμφωνου Συμβίωσης και κυρίως στο ζήτημα της Αλλαγής φύλου, η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, κυρίως το ΚΚΕ αλλά και το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαφορετική γνώμη από την κεντρική ιδεολογική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχεται κυρίως από το μικροσκοπικό και ασήμαντο εκλογικά ΚΚΕ Εσωτερικού. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι ή μικροαστοί/μεσοαστοί στην καλύτερη των περιπτώσεων και είναι οικογενειάρχες, σκληρά εργαζόμενοι και θεματοφύλακες αξιών όπως η οικογένεια – στην ευρεία λαϊκή της έννοια – αλλά και παρεξηγημένων ή συκοφαντημένων εννοιών όπως η αρρενωπότητα, η θηλυκότητα, η αφοσίωση στο σύντροφο της ζωής, στα παιδιά κ.λπ. Οι ίδιες παρατηρήσεις αφορούν και την Κεντροαριστερά και το μεγάλο εκλογικό της σώμα που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και σήμερα νιώθει απογοητευμένο και μετέωρο. Άλλωστε το τεράστιο εκλογικό και κοινωνικό μπλοκ της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς είναι ΕΑΜογενές ιστορικά, συγκεντρώνοντας στις εκλογές του 1981 περίπου 60% (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κυρίως). Μην ξεχνάμε, στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών μετά την Γερμανική Κατοχή, για τον εξόριστο και κυνηγημένο Αριστερό αλλά και τον Κεντροαριστερό, η οικογένεια ήταν το μεγάλο του καταφύγιο και ανάχωμα απέναντι σε έναν κόσμο που θεωρούσε εχθρικό και ήταν τέτοιος…
Το δεύτερο θεμελιακό λάθος της συνολικής Δεξιάς είναι η ταύτιση των απόψεων της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Άλλωστε, όλα τα sites της Δεξιάς διεθνώς από το Βreitbart ως το Spectator, από άγνοια ή δόλο ή και τα δυο, μιλάνε για «Cultural Marxism» και εννοούν όλο το corpus της Μαρξιστικής Θεωρίας. Και αυτό είναι τεράστιο λάθος άγνοιας γιατί απλούστατα η ιστορική πορεία της μαρξιστικής θεωρίας ήταν τελείως αντίθετη με τα σημερινά θεωρητικά φληναφήματα και αερολογίες του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του ανύπαρκτου φαντάσματος του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Τους συμβουλεύουμε να διαβάσουν γιατί «Η Άγνοια δεν είναι επιχείρημα» (Καρτέσιος). Κανένας μαρξισμός δεν ήταν υπέρ του Φεμινισμού, αλλά αντίθετα, υπέρ της Ισότητας των δυο φύλων. Ο πρώτος είναι συντεχνιακός και ζητά προνομιακή μεταχείριση των γυναικών με απλή αντικατάσταση των ανδρών από γυναίκες, πολύ θα ήθελε δε ο ακραίος φεμινισμός ακόμη και την κατάργηση των Ανδρών. Αντίθετα η κλασική και πάντα επίκαιρη σοσιαλιστική/μαρξιστική θεωρία θέλει την ισότητα. Η διαφορά δεν είναι μεγάλη, είναι τεράστια. Μια απλή ανάγνωση των Κλασικών Κειμένων της Μαρξιστικής Θεωρίας και των εκπροσώπων της – Marx, Engels, Bebel, Luxembourg, Zetkin, Kaoutsky – αποδεικνύει την μεγάλη και συνειδητή εχθρότητα που έδειξαν όλοι οι παραπάνω απέναντι στις Μεγαλοαστές Φεμινίστριες – ο Engels τις αποκαλούσε «Υστερικές» – και την υποστήριξή τους στις απλές εργαζόμενες γυναίκες. Λειτουργούσαν πάντα με κοινωνικό και ταξικό κριτήριο.
Σχετικά με την οικογένεια, την συζυγική πίστη και αφοσίωση είναι γνωστές οι απόψεις των παραπάνω θεωρητικών πως οι ίδιοι οι Μεγαλοαστοί με την συζυγική απιστία και των δυο φύλων και την χρηματική τους απληστία διέλυσαν τον μεγαλοαστικό και αστικό τύπο οικογένειας που ήταν βασισμένος στο οικονομικό συμφέρον. Αντίθετα με την οικογένεια του λαού και της εργατικής τάξης που ήταν στηριγμένη στην αμοιβαία έλξη γιατί δεν υπήρχε συνήθως οικονομικά κυρίαρχο συμφέρον. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την απίστευτη αφοσίωση του Μαρξ στην γυναίκα του και την οικογένειά του, του Μπέμπελ, της Λουίζας Κάουτσκυ ή του ίδιου του Λένιν που μιλούσε για νοοτροπία «Αστικού Μπουρδέλου» αναφερόμενος στην σεξουαλική ελευθεριότητα των νέων της εποχής του. Aς διαβάσουν οι συντηρητικοί την επιστολή του Ένγκελς στον Μαρξ – 22/6/1869 – όπου καταδικάζει με σφοδρότητα και εξαιρετική ειρωνεία την ομοφυλοφιλία και παιδεραστία του Σβάιτσερ και άλλων μελών του Γερμανικού Ράιχσταγκ της εποχής.
Απλά, δεν υφίσταται «Πολιτιστικός μαρξισμός» αλλά μόνο μαρξισμός. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα της Συντηρητικής Δεξιάς με σκοπό να ταυτίσει τον μαρξισμό με την σύγχρονη παρακμή της Δύσης. Όμως η Παρακμή της Δύσης, είναι παρακμή της ιδίας και των Ελίτ, δηλαδή της Μεγαλοαστικής της Τάξης και όχι του μαρξισμού. Γιατί η ίδια η Ελίτ της Παρακμής πολεμά τις Συλλογικότητες – Κόμμα, Τάξη, Συνδικάτα, Έθνος Κράτος, Οικογένεια και Φύλο – με στόχο να δημιουργήσει μοναχικά, απομονωμένα, προβληματικά και απόλυτα ελεγχόμενα άτομα. Ερχόμενοι δε στην δεύτερη πλευρά, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, του προσάπτουμε κατά πρώτο λόγο την προώθηση – εκ μέρους του – όλης της Δυτικής Παρακμής από την ανοχή απέναντι στα Light Ναρκωτικά μέχρι τον Αστικό Φεμινισμό που διαιρεί τα δυο φύλα παίζοντας το παιχνίδι της Ελίτ, από την προνομιακή μεταχείριση των Ομοφυλοφίλων μέχρι την ιδεολογική τορπίλη στα βάθρα του φύλου που είναι η βιολογική κατασκευή με τον κοινωνικό περίγυρο που τον διαμορφώνει και από την περιφρόνηση στην μισθωτή τάξη του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή την καθεαυτή εργατική τάξη που είναι ο πυρήνας κάθε προοδευτικής και αριστερής πολιτικής ως την ευνοϊκή μεταχείριση της μεσαίας και ανώτερης δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας από την οποία προέρχεται.
Πολύ θα θέλαμε ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν σκεφτεί το «Δικαίωμα των Ομοφυλοφίλων» στην ανατροφή των παιδιών, να σκεφτεί τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά διαλυμένων οικογενειών που σπάνια ή και καθόλου δεν βλέπουν τον πατέρα τους και με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα ίδια τα παιδιά γιατί σχεδόν αναίτια αφαιρέθηκε από τους πατέρες η Γονική Μέριμνα λόγω της απαράδεκτης πρακτικής των ελληνικών δικαστηρίων. Πολύ θα θέλαμε να καθιερώσει ποσόστωση μεταξύ Ανδρών Δικαστών και Γυναικών Δικαστών όταν δικάζονται υποθέσεις Οικογενειακού Δικαίου. (Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ καθιερώνει μανιωδώς την θεόπεμπτη «Ποσόστωση» από το κόμμα του έως το Δημόσιο, όχι όμως εκεί που δεν τον συμφέρει…). Τέλος, εκτός από την ποσόστωση, θα θέλαμε να καθιερώσει και τον Θεσμό του Οικογενειακού Δικαστή για να μην έχουμε ως επικρατούσα την «Γυναικεία Άποψη» αλλά την συνολική, όπως και Κέντρα κατά της Βίας εναντίον των Ανδρών – υπάρχει και τέτοια ξέρετε… – όπως στο Βέλγιο. Εμπρός λοιπόν! Hic Rhodus hic Salta! Ο ΣΥΡΙΖΑ εισάγοντας μεταχείριση προνομιακή – σε μεγάλο βαθμό – των LGTB νομίζει πως πολεμά τον συντηρητισμό της Ελληνικής Κοινωνίας. (Το πιστεύει, είναι σίγουρο...).
Λάθος, γιατί απλούστατα εισάγει όλη την ιδεολογία της Δυτικής παρηκμασμένης Ελίτ που προωθεί πεισματικά την ιστορία των Gay Parade παγκοσμίως, την άκριτη μετανάστευση διασπώντας την εργατική τάξη και αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τον ρατσισμό, τον αντιδραστικό φεμινισμό και την σεξουαλική ελευθεριότητα συγχέοντάς την με την σεξουαλική ολοκλήρωση. Το επόμενο βήμα θα είναι η κατάργηση της αντωνυμίας «Αυτός» ή «Αυτή» στα σχολεία και η εισαγωγή Ουδέτερης Αντωνυμίας κατά το Σουηδικό Πρότυπο του οποίου είναι άκρατος μιμητής ίσως και λόγω του σφοδρού έρωτα που έχει τώρα τελευταία με την Σοσιαλδημοκρατία… Ευνόητα όλα αυτά αφού εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ Νεοφιλελεύθερη Πολιτική βαφτίζοντάς την «Αριστερή», εγκαταλείποντας τα λαϊκά και εργατικά στρώματα στο έλεος των δανειστών και παίρνοντας οριστικό διαζύγιο ιδεολογικά με την Εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στα οποία άλλωστε ο πυρήνας του δεν ανήκε ποτέ. Εν τέλει, ας μην ανησυχεί η κλασική Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το απαύγασμα του Δεξιού Νεοφιλελευθερισμού με «Αριστερό Μανδύα» και γι’ αυτό ακριβώς διπρόσωπος. Δεν έχει καμιά σχέση με την Ιστορική Αριστερά του Εργατικού Κινήματος και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Ολιστική Κοσμοθεωρία, δηλαδή τον Μαρξισμό. Βρίσκεται αλλού, μεταλλαγμένος σε Νεοφιλελεύθερο Κόμμα και είναι ο κύριος εκφραστής της Παρακμής της Δυτικής Ελίτ στη χώρα μας.
Η «Αριστερά» του Politically Correct
Πρώτο σημείο. Η επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ – 25 βουλευτές – για την εκπομπή της Ελληνοφρένειας και τον υποτιθέμενο «σεξισμό» της.
Δεύτερο σημείο. Η αντίδραση της δημάρχου Ζωγράφου για τον θάνατο της εργαζόμενης στην Καθαριότητα, όπου εκτοξεύτηκαν και πάλι οι κατηγορίες για «σεξισμό».
Όπως φαίνεται τελικά διαμορφώνεται – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – μια «Αριστερά» όπου διάφορες μειονότητες και οι πάλαι ποτέ περιθωριακοί της αστικής κοινωνίας μετατρέπονται από τον ΣΥΡΙΖΑ σε «σημαία κοινωνικής αμφισβήτησης» (π.χ. ΛΟΑΤ).
Το ίδιο φυσικά αφορά και κάθε λογής μειονότητες εκτός από τις σεξουαλικές (πολιτικές, θρησκευτικές, φεμινίστριες «τρίτου κύματος» κ.λπ.). Αυτό είναι το πρώτο δεδομένο.
Παράλληλα, αυτού του είδους η (εντός εισαγωγικών) Αριστερά κρατά αποστάσεις από το ιστορικό, κοινωνικό και ταξικό υποκείμενο, που ήταν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή η κλασική εργατική τάξη, και η οποία, αν όχι εξαφανίζεται από τον πολιτικό ορίζοντα, πάντως απομακρύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την οπτική της «ροζ, μεταρρυθμιστικής Αριστεράς». Με άλλα λόγια, δημιουργείται – και πάλι για πρώτη φορά – μια «Αριστερά» που δεν έχει καμία σχέση με την εργατική τάξη ή το εργατικό κίνημα. Κατά βάθος, αν όχι περιφρονεί, τουλάχιστον υποτιμά την τάξη αυτή απευθυνόμενη κυρίως στα μικροαστικά και – λίγο παραπάνω… – καλοστεκούμενα στρώματα της μεσοαστικής τάξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά την ίδια γλώσσα με αυτά τα στρώματα, έχει παρόμοιο τρόπο ζωής και οπτική του κόσμου, προέρχεται σε τεράστιο βαθμό από αυτά τα στρώματα, είναι «δικός» τους και αν θυμηθούμε το «δημοσιοϋπαλληλικό DNA» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σήμερα ένας από τους κυριότερους εκφραστές του. Άλλωστε, ο ψευτοδιανοουμενισμός του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται – σε μεγάλο βαθμό – από την προαναφερθείσα καταγωγή του. Ουδέποτε οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ – παλαιότερα ΣΥΝ και ακόμη παλαιότερα ΚΚΕεσ. – προέρχονταν ή είχαν κάποια σχέση με την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα. Αυτονόητη λοιπόν η αλαζονική, ελιτιστική και περιφρονητική τους στάση απέναντι στα λαϊκά και εργατικά στρώματα, αφού προέρχονταν «από αλλού» και στοχεύουν «στους πιο πάνω». Αυτονόητη και η περιφρόνησή τους σε κάθε τι λαϊκό που το θεωρούν «λαϊκίστικο». Αυτό είναι το δεύτερο δεδομένο.
Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε μια «Αριστερά» που σε μεγάλο βαθμό μετατρέπεται σε «μεταμοντέρνα» αποδομώντας κάθε μοντέρνα, νεωτερική αντίληψη και κοσμοθεωρία (Weltanshauung) ολιστικής κατεύθυνσης. Ο Ολισμός – ουσιαστικά δηλαδή οι «Συνολικές» Θεωρίες, οι «Θεωρίες του Όλου» – είναι εχθρός αυτής της «Αριστεράς», αυτή δε η «Αριστερά» – πάντα σε εισαγωγικά – τμηματοποιεί την πραγματικότητα, σαλαμοποιεί το Όλον και αποθεώνει το ειδικό και ατομικό σε βάρος του γενικού και του ολιστικού. Καταργώντας όμως τον Ολισμό και την Διαλεκτική, που είναι ex naturae ολιστική, η «Αριστερά» αυτή εισάγει, θεοποιώντας το, το ειδικό και το ατομικό, δηλαδή το απόλυτο εγώ, εισάγει όχι από το παράθυρο, αλλά από την κύρια είσοδο, το φιλελεύθερο εγώ που στη νεώτερη version του είναι το «Περιφερόμενο Νεοφιλελεύθερο Εγώ» του μοναχικού ατόμου της αστικής κοινωνίας, είτε στη μορφή του «Ιδιώτη Επιχειρηματία» είτε του «Ιδιώτη Διανοούμενου» (Οργανικού, Ανόργανου κ.λπ.).Με αλλά λόγια, καταργώντας τις μεγάλες θεωρητικές, ολιστικές κοσμοθεωρίες (Διαλεκτική επιστήμη του Marx, Διαλεκτική του Ασυνείδητου του Freud κ.λπ.), η «Αριστερά» a la ΣΥΡΙΖΑ τμηματοποιεί και σαλαμοποιεί το Όλον, ουσιαστικά δολοφονώντας το θεωρητικό κεκτημένο της επιστήμης, της ιστορίας και της Ιστορικής Διαλεκτικής. Αφού, τέλος, κονιορτοποιεί και διαλύει ουσιαστικά τις ενότητες/ολότητες κάθε είδους και αναγορεύοντας το ειδικό και ατομικό, δηλαδή το εγώ, σε θριαμβεύουσα αρχή, ο «Θεωρητικός ΣΥΡΙΖΑ» έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανος. Δεν εισήγαγε απλώς τον φιλελευθερισμό στο θεωρητικό κεκτημένο της Ιστορικής Αριστεράς, αλλά κάτι παραπάνω, αντικατέστησε τον Διαλεκτικό Ολισμό με τον «Φιλελεύθερο Ατομισμό του Εγώ», δηλαδή με τον ξεκάθαρο Φιλελευθερισμό, και μάλιστα στη Νεοφιλελεύθερη εκδοχή του.
Από αυτή την θεωρητική επέλαση του Φιλελευθερισμού του Μετα-μοντέρνου μετα-αριστερού και μετα-μαρξιστικού ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει η «Δικαιωματική Αριστερά» του «Θεοποιημένου Εγώ με απεριόριστα δικαιώματα και χωρίς καμία υποχρέωση». Στην πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «πλήρες» Φιλελεύθερο/Νεοφιλελεύθερο Κόμμα με «αριστερό κλικ», καταφέρνοντας το ακατόρθωτο, να «ενσωματώσει» τις λαϊκές/υποτελείς τάξεις στον μνημονιακό, αστικό νεοφιλελευθερισμό χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι». Κόβοντας συντάξεις και μισθούς, πουλώντας τεράστια φιλέτα περιουσίας του Δημοσίου και υποτάσσοντας την κοινωνία σε διαρκή λιτότητα έως το 2060, περιορίζοντας δηλαδή οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα ο φιλάνθρωπος ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει αφειδώς «ατομικά δικαιώματα στη σεξουαλικότητα», «ελευθεριακά δικαιώματα παντός καιρού» και «ατομική, δικαιωματική Αριστερά». Το απλό τροπάρι του είναι «Σου περιορίζω ή κόβω συντάξεις και μισθούς, καταργώ εργασιακά δικαιώματα, εκποιώ δημόσια περιουσία», αλλά «Όλα κι όλα! Έχεις μπόλικη αντισεξιστική ρητορική, Gay Pride, Φεμινισμό να φάν’ και οι κότες και κάθε άλλο πιασάρικο δικαίωμα των χίπστερ που ονομάζονται Νεολαίοι ΣΥΡΙΖΑ!». Φτάσαμε στο τρίτο δεδομένο.
Και βγαίνει το ερώτημα: Έως πότε θα «αντέχουν» οι κάτω; Η «Δικαιωματική Αριστερά της μεσαίας τάξης» έχει προοπτική; Ο χρόνος θα δείξει και θα είναι αμείλικτος. Και σκληρός, πάρα πολύ σκληρός.
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10893
No comments :
Post a Comment