Η ανακοίνωση για την τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, αποτελεί μια εξέλιξη η οποία αλλάζει την πάγια στάση της εξωτερικής πολιτικής στο συγκεκριμένο ζήτημα για 80 χρόνια. Τα 6 ναυτικά μίλια ισχύουν από το 1936 και έκτοτε υπάρχει μια διαρκής συζήτηση περί του αν η Ελλάδα θα πρέπει να τα επεκτείνει στα 12, βάσει του εθιμικού δικαιώματος που ορίζεται από την ίδια τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Από τον Ιούνιο του 1996 και έπειτα, το συγκεκριμένο ζήτημα κατέστη κεντρικό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς η Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας εξουσιοδότησε το κράτος να κηρύξει πόλεμο εναντίον της Ελλάδας σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. Έκτοτε η κραταιά αντίληψη είναι ότι η Ελλάδα είτε θα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη συνολικά, σε όλο το εύρος των θαλασσών και πελάγων που την περιβάλλουν (Ιόνιο, Μεσόγειος και, φυσικά, Αιγαίο) ή καθόλου.
Η αντίληψη του Νίκου Κοτζιά, που όπως φάνηκε από τις δηλώσεις που έγιναν προ ολίγου συμπίπτει με εκείνη του πρωθυπουργού και πλέον και υπουργού Εξωτερικών Αλέξη Τσίπρα είναι ότι η άποψη του «όλα ή τίποτα» αποτελεί επιχείρημα της αδράνειας στην εξωτερική πολιτική. Υπάρχουν, ωστόσο και αρκετές αντίθετες απόψεις και αυτό προκύπτει ανάγλυφα από το γεγονός ότι παρά την ύπαρξη προσχεδίων των Προεδρικών Διαταγμάτων που επιτρέπουν την αρχική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. στη ζώνη από τα Διαπόντια Νησιά βόρεια της Κέρκυρας έως και τα Αντικύθηρα, δεν υπάρχει ακόμα κάποια προώθησή τους στο τελικό στάδιο. Υπάρχει, επίσης, επεξεργασία για μια δεύτερη ζώνη, από τα Αντικύθηρα έως την Κρήτη. Και τέλος, εφόσον προωθηθούν οι απαραίτητες επεξεργασίες ακόμα μια ζώνη από τα Αντικύθηρα μέχρι τον Παγασητικό. Πρακτικά, μια τέτοια εξέλιξη επεκτείνει στην ουσία την κυριαρχία της Ελλάδας στις συγκεκριμένες ζώνες.
Ωστόσο μια τέτοια αντίληψη δεν μπορεί να είναι μονολιθική. Όσοι παρακολουθούν επί δεκαετίες τις εξελίξεις στον συγκεκριμένο τομέα διερωτώνται για ποιο λόγο επί 17 χρόνια η Ελλάδα έχει εμπλακεί με την Τουρκία σε κύκλους διερευνητικών επαφών προκειμένου, μεταξύ άλλων, να διευθετήσει και διαφορές στο Αιγαίο, ασχέτως αν η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης αποτελεί εθιμικό δικαίωμα. Κατ’ αυτή την αντίληψη, η επιλογή της τμηματικής επέκτασης είναι εξαιρετικά προβληματική, καθώς αφαιρεί από την Ελλάδα ένα πάγιο επιχείρημα που έχει έναντι της Τουρκίας και αυτό συνδέεται, προφανώς, με την τήρηση της διεθνούς νομιμότητας και την αποφυγή μονομερών κινήσεων, ακόμα και αν αυτές αιτιολογούνται a priori από το Διεθνές Δίκαιο. Επιπλέον, κατά την ίδια άποψη, μία τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδαςζώνης, παρέχει επιχειρήματα στους ισχυρισμούς των Τούρκων, οι οποίοι περιγράφουν το Αιγαίο ως μία περίπτωση αρχιπελάγους που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, λόγω ιδιομορφίας, με τις πάγιες προβλέψεις του Διεθνούς Θαλασσίου Δικαίου.
Οι ενστάσεις είτε συνδέονται με την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει συνολική διευθέτηση του ζητήματος, άρα να περιλάβει και τα νησιά του Αιγαίου σε αυτή την επέκταση. Είτε με την άποψη ότι η διεθνής συγκυρία και η άνευ προηγουμένου προκλητικότητα της Άγκυρας, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι η δράση του Μπάρμπαρος. Επίσης, στην περίπτωση του Ιονίου πελάγους αποτελεί ερωτηματικό αν η ανακήρυξη των 12 μιλίων συνδέεται με κάποιο τρόπο και με τις διαπραγματεύσεις οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη ανάμεσα στην Αθήνα και τα Τίρανα για την οριοθέτηση ΑΟΖ. Αν ναι, τότε σημαίνει ότι Ελλάδα και Αλβανία πρακτικά έχουν έναν ελάχιστο βαθμό συναντίληψης για το μέρος των θαλασσίων ζωνών που τις αφορούν, αν όχι, είναι πολύ πιθανόν η διαδικασία να αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα, καθώς δεν υπάρχει ακόμα συμφωνία. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι εφόσον Ελλάδα και Αλβανία καταλήξουν σε συμφωνία, είναι πιθανόν να ακολουθήσει και επανακαθορισμός των υφιστάμενων ορίων της ΑΟΖ και με την Ιταλία. Ωστόσο με δεδομένες τις πολιτικές συνθήκες και στη συγκεκριμένη γειτονική χώρα, κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να θεωρείται παρά μια μακρινή πιθανότητα.
Οφείλει, επίσης, να προβληματίσει το γεγονός ότι ενώ, σε γενικές γραμμές το Προεδρικό Μέγαρο, το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών (τα δύο τελευταία ταυτίζονται πλέον) βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία για πολλά από αυτά τα ζητήματα, φαίνεται ότι πλέον αντιλαμβάνονται τη νομική υφή του θέματος που αφορά τις θαλάσσιες ζώνες με τρόπο διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση, καλά πληροφορημένες πηγές παρουσιάζουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως έναν φορέα ο οποίος κινείται πάντα και μονίμως με βάση την Συνταγματικότητα. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, πάντως, οι αντικρουόμενες πληροφορίες που υπάρχουν περί του αν τα Προεδρικά Διατάγματα έχουν φτάσει ή όχι στο Προεδρικό Μέγαρο.
Επί του πρακτέου, παραδείγματα τμηματικής ανακήρυξης υπάρχει και είναι, βεβαίως, η Τουρκία, η οποία έχει επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της από τα 6 στα 12 ν.μ. στη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, αφήνοντας εκτός το Αιγαίο. Πρόκειται, βεβαίως, για πραγματικότητες δεκαετιών. Μια τελευταία, αλλά εξίσου κρίσιμη παράμετρος είναι η άποψη που έχουν οι Δυτικοί γι’ αυτές τις πρωτοβουλίες της Ελλάδας. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δείξει έναν αξιοσημείωτο βαθμό συνεργασίας και συνεννόησης με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες για μια σειρά από ζητήματα που ξεκινούν από τα προγράμματα λιτότητας, μέχρι τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και την αντιμετώπιση των απειλών άλλου τύπου στην περιοχή. Ωστόσο, η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης δεν αποτελεί άσκηση επί χάρτου αλλά, εφόσον ολοκληρωθεί, ουσιαστική μεταβολή στο στάτους της χώρας στην περιοχή. Κάτι που σημαίνει ότι, εκ των πραγμάτων, θα ακολουθήσουν εξελίξεις που θα δοκιμάσουν την αντοχή του πολιτικού συστήματος αλλά και της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή.
http://www.kathimerini.gr/990930/article/k-blogs/security-bulletin/amesh-analysh-h-shmasia-ths-apofashs-gia-epektash-ths-agialitidas-zwnhs
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ: ΠΑΡΑΚΤΙΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ
Κατά την παράδοση-παραλαβή του υπουργείου Εξωτερικών ο απερχόμενος υπουργός Νίκος Κοτζιάς αναφέρθηκε
(α) σε επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ξεκινώντας από το Ιόνιο και
(β) σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεως και κλείσιμο κόλπων.
Υπάρχουν πολλά σημεία που παραμένουν άγνωστα ως προς τον ακριβή σχεδιασμό. Πρέπει όμως να αναφερθούν κάποια σημεία:
Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου που έχει χωρικά ύδατα 6 μιλίων. Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν 12 μίλια. Ο λόγος που η Ελλάδα παραμένει στα 6 μίλια είναι πολύ απλά διότι σε περίπτωση επεκτάσεως, οι Τούρκοι απειλούν με πόλεμο. Επιπλέον, έχουν ντύσει με νομικό ένδυμα την απαίτησή τους να μην αυξηθούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο. Λένε ότι ολόκληρο το Αιγαίο είναι μια θάλασσα όπου επικρατούν «ειδικές περιστάσεις». Επομένως, δεν επιτρέπεται επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Το επιχείρημα είναι αστείο από πλευράς διεθνούς δικαίου. Σε όλο τον κόσμο έχουν αυξηθεί τα χωρικά ύδατα των κρατών σε 12 μίλια. Σε τελική ανάλυση, το Αιγαίο δεν μπορεί να έχει πιο στρατηγική σημασία από το θαλάσσιο στενό του Ορμούζ, από το οποίο περνά καθημερινώς ο μεγαλύτερος όγκος πετρελαίου προς τη Δύση. Το στενό του Ορμούζ ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στα χωρικά ύδατα του Ιράν και του Ομάν. Όταν το Ιράν και το Ομάν επέκτειναν το 1978 τα χωρικά τους ύδατα στα 12 μίλια κανείς δεν εναντιώθηκε σε αυτή την κίνηση.
Έχοντας αυτά τα δεδομένα κατά νου, η επέκταση των χωρικών υδάτων είναι κατ’ αρχήν καλοδεχούμενη. Πρέπει, όμως, να γίνει σωστά. Η πρόταση για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων σταδιακά, ξεκινώντας ως πρώτο βήμα το Ιόνιο (από τους Οθωνούς μέχρι τα Αντικύθηρα) είναι λανθασμένη. Επιβεβαιώνει ότι στο Αιγαίο ισχύουν οι «ειδικές περιστάσεις» των Τούρκων. Ούτε είναι σωστή η αντίληψη ότι σε πρώτο βήμα θα προχωρήσουμε στο Ιόνιο και σε δεύτερο βήμα θα πάμε και στο Αιγαίο. Λόγω των τουρκικών αντιδράσεων και πιέσεων, θα είναι δύσκολο να προχωρήσουμε μετά την πρώτη επέκταση στο Ιόνιο, σε άλλες επεκτάσεις σε άλλες περιοχές. Το σωστό θα ήταν να υπάρξει με ένα μόνον βήμα επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και μαζί κάπου στο Αιγαίο. Επί παραδείγματι, η επέκταση μπορεί να περιλαμβάνει ολόκληρη την Κρήτη ή ολόκληρη την Πελοπόννησο. Οι Τούρκοι δεν έχουν ποτέ διεκδικήσει θαλάσσιες περιοχές γύρω από την Κρήτη ή την Πελοπόννησο. Σίγουρα θα αντιδράσουν σε μία τέτοια επέκταση, αλλά δεν έχουν έδαφος να δημιουργήσουν επεισόδιο. Έτσι, όμως, αντιμετωπίζεται με ουσιαστικό τρόπο το επιχείρημά τους που λέει ότι δεν επεκτείνουμε χωρικά ύδατα οπουδήποτε στο Αιγαίο. Επομένως, ναι στην επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο μόνον εάν περιλαμβάνει και τμήμα του Αιγαίου.
Ευθείες γραμμές βάσης και κλείσιμο κόλπων. Το θέμα των γραμμών βάσεως αφορά στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ακτής και θάλασσας. Από εκείνο το σημείο που αποκαλείται «γραμμή βάσεως» αρχίζουν να μετρώνται όλες οι θαλάσσιες ζώνες (χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) Το διεθνές δίκαιο δέχεται δύο μεθόδους υπολογισμού των γραμμών βάσεως.
• Η πρώτη ονομάζεται κανονική (ή φυσική) γραμμή βάσεως και ακολουθεί σε γενικές γραμμές πιστά τη φυσική ακτογραμμή.
• Η δεύτερη ονομάζεται ευθεία γραμμή βάσεως και χρησιμοποιείται σε περιοχές όπου βαθιές κολπώσεις ή συστάδες νησιών και σκοπέλων σε κοντινή απόσταση από τις ακτές, εμποδίζουν την πιστή παρακολούθηση της φυσικής ακτογραμμής. Η ευθεία γραμμή βασίζεται σε νοητές γραμμές που ενώνουν διάφορα σημεία της ακτογραμμής. Αφήνουν προς τη μεριά της ξηράς όλες εκείνες τις γεωγραφικές ιδιοτροπίες που εμποδίζουν την πιστή παρακολούθηση της ακτογραμμής. Δεν πρέπει να αφίστανται σημαντικά από τη γενική κατεύθυνση της ακτής. Οι ευθείες γραμμές βάσεως δίνουν πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα στο παράκτιο κράτος να επεκτείνει τις θαλάσσιες ζώνες του. Όσο πιο μακριά επιλεγούν από τις ακτές τα σημεία χαράξεως των συγκεκριμένων γραμμών, τόσο μεγαλύτερες περιοχές θα προσπορισθεί η χώρα που επιλέγει το συγκεκριμένο σύστημα, υπό τη μορφή χωρικών υδάτων, υφαλοκρηπίδας κλπ. Επίσης, το διεθνές δίκαιο δίνει το δικαίωμα να κλείσουν τα ανοίγματα των κόλπων με γραμμές που φθάνουν στα 24 ναυτικά μίλια. Η Ελλάδα, τουλάχιστον από το 1936, ακολουθεί το παραδοσιακό σύστημα των κανονικών γραμμών βάσεως. Επίσης, δεν έχει κλείσει τους κόλπους της. Η πολυσχιδής ελληνική ακτογραμμή (από τις μεγαλύτερες στον κόσμο) δίνει τη δυνατότητα διαφορετικής χαράξεως των ευθειών γραμμών βάσεως. Προς τον σκοπό αυτό, το 1983 και το 1988 δύο επιτροπές εμπειρογνωμόνων κατέγραψαν τους διαφορετικούς τρόπους μετρήσεως των ευθειών γραμμών βάσεως και αναφέρθηκαν στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των προτεινόμενων λύσεων. Ουδέποτε δόθηκε συνέχεια στο έργο εκείνων των επιτροπών.
Η Τουρκία έχει από το 1964 θεσπίσει το σύστημα των ευθειών γραμμών βάσεως. Δεν είναι, όμως, βέβαιον ότι το χρησιμοποιεί. Πολλοί χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι βασίζονται στη φυσική ακτογραμμή και όχι στις ευθείες γραμμές βάσεως. Οι ευθείες γραμμές βάσεως ταιριάζουν στην ποικιλομορφία των ακτών της Ελλάδος. Η υιοθέτησή τους δεν θα οδηγήσει σε σημαντική αύξηση των ελληνικών υδάτων. Στο Αιγαίο, η αύξηση των θαλάσσιων χώρων υπό ελληνική εθνική κυριαρχία εκτιμάται ότι θα ανέλθει στο 3,3% ή σε 6.250 τετρ. χλμ. θαλάσσιου χώρου. Μπορεί να μην είναι σημαντικό, αλλά το συγκεκριμένο ποσοστό δεν είναι ευκαταφρόνητο. Όπως και στο θέμα των χωρικών υδάτων, θα ήταν μεγάλο λάθος να μην περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου στο κλείσιμο των κόλπων και στην υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων. Επιπλέον, δεν είναι κατανοητό για ποιο λόγο συνδέονται η αύξηση των χωρικών υδάτων με τις ευθείες γραμμές ή το κλείσιμο των κόλπων.
Οι δύο τελευταίες κινήσεις μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή. Οι Τούρκοι ουδέποτε έχουν αναφερθεί σε τέτοιες κινήσεις, ούτε τις έχουν θεωρήσει αιτία πολέμου. Η ισχυρή πιθανότητα τουρκικής διαμαρτυρίας δεν πρέπει να μας αποτρέπει από τη θέσπιση τους. Ως αρχή πρέπει να έχουμε ότι σε κάθε βήμα σχεδιασμού είτε αυτό αφορά σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων, είτε σε κλείσιμο κόλπων, είτε σε αύξηση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια πρέπει πάντα να περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου.
Του Άγγελου Συρίγου
Η αντίληψη του Νίκου Κοτζιά, που όπως φάνηκε από τις δηλώσεις που έγιναν προ ολίγου συμπίπτει με εκείνη του πρωθυπουργού και πλέον και υπουργού Εξωτερικών Αλέξη Τσίπρα είναι ότι η άποψη του «όλα ή τίποτα» αποτελεί επιχείρημα της αδράνειας στην εξωτερική πολιτική. Υπάρχουν, ωστόσο και αρκετές αντίθετες απόψεις και αυτό προκύπτει ανάγλυφα από το γεγονός ότι παρά την ύπαρξη προσχεδίων των Προεδρικών Διαταγμάτων που επιτρέπουν την αρχική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. στη ζώνη από τα Διαπόντια Νησιά βόρεια της Κέρκυρας έως και τα Αντικύθηρα, δεν υπάρχει ακόμα κάποια προώθησή τους στο τελικό στάδιο. Υπάρχει, επίσης, επεξεργασία για μια δεύτερη ζώνη, από τα Αντικύθηρα έως την Κρήτη. Και τέλος, εφόσον προωθηθούν οι απαραίτητες επεξεργασίες ακόμα μια ζώνη από τα Αντικύθηρα μέχρι τον Παγασητικό. Πρακτικά, μια τέτοια εξέλιξη επεκτείνει στην ουσία την κυριαρχία της Ελλάδας στις συγκεκριμένες ζώνες.
Ωστόσο μια τέτοια αντίληψη δεν μπορεί να είναι μονολιθική. Όσοι παρακολουθούν επί δεκαετίες τις εξελίξεις στον συγκεκριμένο τομέα διερωτώνται για ποιο λόγο επί 17 χρόνια η Ελλάδα έχει εμπλακεί με την Τουρκία σε κύκλους διερευνητικών επαφών προκειμένου, μεταξύ άλλων, να διευθετήσει και διαφορές στο Αιγαίο, ασχέτως αν η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης αποτελεί εθιμικό δικαίωμα. Κατ’ αυτή την αντίληψη, η επιλογή της τμηματικής επέκτασης είναι εξαιρετικά προβληματική, καθώς αφαιρεί από την Ελλάδα ένα πάγιο επιχείρημα που έχει έναντι της Τουρκίας και αυτό συνδέεται, προφανώς, με την τήρηση της διεθνούς νομιμότητας και την αποφυγή μονομερών κινήσεων, ακόμα και αν αυτές αιτιολογούνται a priori από το Διεθνές Δίκαιο. Επιπλέον, κατά την ίδια άποψη, μία τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδαςζώνης, παρέχει επιχειρήματα στους ισχυρισμούς των Τούρκων, οι οποίοι περιγράφουν το Αιγαίο ως μία περίπτωση αρχιπελάγους που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, λόγω ιδιομορφίας, με τις πάγιες προβλέψεις του Διεθνούς Θαλασσίου Δικαίου.
Οι ενστάσεις είτε συνδέονται με την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει συνολική διευθέτηση του ζητήματος, άρα να περιλάβει και τα νησιά του Αιγαίου σε αυτή την επέκταση. Είτε με την άποψη ότι η διεθνής συγκυρία και η άνευ προηγουμένου προκλητικότητα της Άγκυρας, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι η δράση του Μπάρμπαρος. Επίσης, στην περίπτωση του Ιονίου πελάγους αποτελεί ερωτηματικό αν η ανακήρυξη των 12 μιλίων συνδέεται με κάποιο τρόπο και με τις διαπραγματεύσεις οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη ανάμεσα στην Αθήνα και τα Τίρανα για την οριοθέτηση ΑΟΖ. Αν ναι, τότε σημαίνει ότι Ελλάδα και Αλβανία πρακτικά έχουν έναν ελάχιστο βαθμό συναντίληψης για το μέρος των θαλασσίων ζωνών που τις αφορούν, αν όχι, είναι πολύ πιθανόν η διαδικασία να αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα, καθώς δεν υπάρχει ακόμα συμφωνία. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι εφόσον Ελλάδα και Αλβανία καταλήξουν σε συμφωνία, είναι πιθανόν να ακολουθήσει και επανακαθορισμός των υφιστάμενων ορίων της ΑΟΖ και με την Ιταλία. Ωστόσο με δεδομένες τις πολιτικές συνθήκες και στη συγκεκριμένη γειτονική χώρα, κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να θεωρείται παρά μια μακρινή πιθανότητα.
Οφείλει, επίσης, να προβληματίσει το γεγονός ότι ενώ, σε γενικές γραμμές το Προεδρικό Μέγαρο, το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών (τα δύο τελευταία ταυτίζονται πλέον) βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία για πολλά από αυτά τα ζητήματα, φαίνεται ότι πλέον αντιλαμβάνονται τη νομική υφή του θέματος που αφορά τις θαλάσσιες ζώνες με τρόπο διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση, καλά πληροφορημένες πηγές παρουσιάζουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως έναν φορέα ο οποίος κινείται πάντα και μονίμως με βάση την Συνταγματικότητα. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, πάντως, οι αντικρουόμενες πληροφορίες που υπάρχουν περί του αν τα Προεδρικά Διατάγματα έχουν φτάσει ή όχι στο Προεδρικό Μέγαρο.
Επί του πρακτέου, παραδείγματα τμηματικής ανακήρυξης υπάρχει και είναι, βεβαίως, η Τουρκία, η οποία έχει επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της από τα 6 στα 12 ν.μ. στη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, αφήνοντας εκτός το Αιγαίο. Πρόκειται, βεβαίως, για πραγματικότητες δεκαετιών. Μια τελευταία, αλλά εξίσου κρίσιμη παράμετρος είναι η άποψη που έχουν οι Δυτικοί γι’ αυτές τις πρωτοβουλίες της Ελλάδας. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δείξει έναν αξιοσημείωτο βαθμό συνεργασίας και συνεννόησης με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες για μια σειρά από ζητήματα που ξεκινούν από τα προγράμματα λιτότητας, μέχρι τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και την αντιμετώπιση των απειλών άλλου τύπου στην περιοχή. Ωστόσο, η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης δεν αποτελεί άσκηση επί χάρτου αλλά, εφόσον ολοκληρωθεί, ουσιαστική μεταβολή στο στάτους της χώρας στην περιοχή. Κάτι που σημαίνει ότι, εκ των πραγμάτων, θα ακολουθήσουν εξελίξεις που θα δοκιμάσουν την αντοχή του πολιτικού συστήματος αλλά και της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή.
http://www.kathimerini.gr/990930/article/k-blogs/security-bulletin/amesh-analysh-h-shmasia-ths-apofashs-gia-epektash-ths-agialitidas-zwnhs
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ: ΠΑΡΑΚΤΙΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ
Κατά την παράδοση-παραλαβή του υπουργείου Εξωτερικών ο απερχόμενος υπουργός Νίκος Κοτζιάς αναφέρθηκε
(α) σε επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ξεκινώντας από το Ιόνιο και
(β) σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεως και κλείσιμο κόλπων.
Υπάρχουν πολλά σημεία που παραμένουν άγνωστα ως προς τον ακριβή σχεδιασμό. Πρέπει όμως να αναφερθούν κάποια σημεία:
Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου που έχει χωρικά ύδατα 6 μιλίων. Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν 12 μίλια. Ο λόγος που η Ελλάδα παραμένει στα 6 μίλια είναι πολύ απλά διότι σε περίπτωση επεκτάσεως, οι Τούρκοι απειλούν με πόλεμο. Επιπλέον, έχουν ντύσει με νομικό ένδυμα την απαίτησή τους να μην αυξηθούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο. Λένε ότι ολόκληρο το Αιγαίο είναι μια θάλασσα όπου επικρατούν «ειδικές περιστάσεις». Επομένως, δεν επιτρέπεται επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Το επιχείρημα είναι αστείο από πλευράς διεθνούς δικαίου. Σε όλο τον κόσμο έχουν αυξηθεί τα χωρικά ύδατα των κρατών σε 12 μίλια. Σε τελική ανάλυση, το Αιγαίο δεν μπορεί να έχει πιο στρατηγική σημασία από το θαλάσσιο στενό του Ορμούζ, από το οποίο περνά καθημερινώς ο μεγαλύτερος όγκος πετρελαίου προς τη Δύση. Το στενό του Ορμούζ ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στα χωρικά ύδατα του Ιράν και του Ομάν. Όταν το Ιράν και το Ομάν επέκτειναν το 1978 τα χωρικά τους ύδατα στα 12 μίλια κανείς δεν εναντιώθηκε σε αυτή την κίνηση.
Έχοντας αυτά τα δεδομένα κατά νου, η επέκταση των χωρικών υδάτων είναι κατ’ αρχήν καλοδεχούμενη. Πρέπει, όμως, να γίνει σωστά. Η πρόταση για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων σταδιακά, ξεκινώντας ως πρώτο βήμα το Ιόνιο (από τους Οθωνούς μέχρι τα Αντικύθηρα) είναι λανθασμένη. Επιβεβαιώνει ότι στο Αιγαίο ισχύουν οι «ειδικές περιστάσεις» των Τούρκων. Ούτε είναι σωστή η αντίληψη ότι σε πρώτο βήμα θα προχωρήσουμε στο Ιόνιο και σε δεύτερο βήμα θα πάμε και στο Αιγαίο. Λόγω των τουρκικών αντιδράσεων και πιέσεων, θα είναι δύσκολο να προχωρήσουμε μετά την πρώτη επέκταση στο Ιόνιο, σε άλλες επεκτάσεις σε άλλες περιοχές. Το σωστό θα ήταν να υπάρξει με ένα μόνον βήμα επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και μαζί κάπου στο Αιγαίο. Επί παραδείγματι, η επέκταση μπορεί να περιλαμβάνει ολόκληρη την Κρήτη ή ολόκληρη την Πελοπόννησο. Οι Τούρκοι δεν έχουν ποτέ διεκδικήσει θαλάσσιες περιοχές γύρω από την Κρήτη ή την Πελοπόννησο. Σίγουρα θα αντιδράσουν σε μία τέτοια επέκταση, αλλά δεν έχουν έδαφος να δημιουργήσουν επεισόδιο. Έτσι, όμως, αντιμετωπίζεται με ουσιαστικό τρόπο το επιχείρημά τους που λέει ότι δεν επεκτείνουμε χωρικά ύδατα οπουδήποτε στο Αιγαίο. Επομένως, ναι στην επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο μόνον εάν περιλαμβάνει και τμήμα του Αιγαίου.
Ευθείες γραμμές βάσης και κλείσιμο κόλπων. Το θέμα των γραμμών βάσεως αφορά στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ακτής και θάλασσας. Από εκείνο το σημείο που αποκαλείται «γραμμή βάσεως» αρχίζουν να μετρώνται όλες οι θαλάσσιες ζώνες (χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) Το διεθνές δίκαιο δέχεται δύο μεθόδους υπολογισμού των γραμμών βάσεως.
• Η πρώτη ονομάζεται κανονική (ή φυσική) γραμμή βάσεως και ακολουθεί σε γενικές γραμμές πιστά τη φυσική ακτογραμμή.
• Η δεύτερη ονομάζεται ευθεία γραμμή βάσεως και χρησιμοποιείται σε περιοχές όπου βαθιές κολπώσεις ή συστάδες νησιών και σκοπέλων σε κοντινή απόσταση από τις ακτές, εμποδίζουν την πιστή παρακολούθηση της φυσικής ακτογραμμής. Η ευθεία γραμμή βασίζεται σε νοητές γραμμές που ενώνουν διάφορα σημεία της ακτογραμμής. Αφήνουν προς τη μεριά της ξηράς όλες εκείνες τις γεωγραφικές ιδιοτροπίες που εμποδίζουν την πιστή παρακολούθηση της ακτογραμμής. Δεν πρέπει να αφίστανται σημαντικά από τη γενική κατεύθυνση της ακτής. Οι ευθείες γραμμές βάσεως δίνουν πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα στο παράκτιο κράτος να επεκτείνει τις θαλάσσιες ζώνες του. Όσο πιο μακριά επιλεγούν από τις ακτές τα σημεία χαράξεως των συγκεκριμένων γραμμών, τόσο μεγαλύτερες περιοχές θα προσπορισθεί η χώρα που επιλέγει το συγκεκριμένο σύστημα, υπό τη μορφή χωρικών υδάτων, υφαλοκρηπίδας κλπ. Επίσης, το διεθνές δίκαιο δίνει το δικαίωμα να κλείσουν τα ανοίγματα των κόλπων με γραμμές που φθάνουν στα 24 ναυτικά μίλια. Η Ελλάδα, τουλάχιστον από το 1936, ακολουθεί το παραδοσιακό σύστημα των κανονικών γραμμών βάσεως. Επίσης, δεν έχει κλείσει τους κόλπους της. Η πολυσχιδής ελληνική ακτογραμμή (από τις μεγαλύτερες στον κόσμο) δίνει τη δυνατότητα διαφορετικής χαράξεως των ευθειών γραμμών βάσεως. Προς τον σκοπό αυτό, το 1983 και το 1988 δύο επιτροπές εμπειρογνωμόνων κατέγραψαν τους διαφορετικούς τρόπους μετρήσεως των ευθειών γραμμών βάσεως και αναφέρθηκαν στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των προτεινόμενων λύσεων. Ουδέποτε δόθηκε συνέχεια στο έργο εκείνων των επιτροπών.
Η Τουρκία έχει από το 1964 θεσπίσει το σύστημα των ευθειών γραμμών βάσεως. Δεν είναι, όμως, βέβαιον ότι το χρησιμοποιεί. Πολλοί χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι βασίζονται στη φυσική ακτογραμμή και όχι στις ευθείες γραμμές βάσεως. Οι ευθείες γραμμές βάσεως ταιριάζουν στην ποικιλομορφία των ακτών της Ελλάδος. Η υιοθέτησή τους δεν θα οδηγήσει σε σημαντική αύξηση των ελληνικών υδάτων. Στο Αιγαίο, η αύξηση των θαλάσσιων χώρων υπό ελληνική εθνική κυριαρχία εκτιμάται ότι θα ανέλθει στο 3,3% ή σε 6.250 τετρ. χλμ. θαλάσσιου χώρου. Μπορεί να μην είναι σημαντικό, αλλά το συγκεκριμένο ποσοστό δεν είναι ευκαταφρόνητο. Όπως και στο θέμα των χωρικών υδάτων, θα ήταν μεγάλο λάθος να μην περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου στο κλείσιμο των κόλπων και στην υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων. Επιπλέον, δεν είναι κατανοητό για ποιο λόγο συνδέονται η αύξηση των χωρικών υδάτων με τις ευθείες γραμμές ή το κλείσιμο των κόλπων.
Οι δύο τελευταίες κινήσεις μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή. Οι Τούρκοι ουδέποτε έχουν αναφερθεί σε τέτοιες κινήσεις, ούτε τις έχουν θεωρήσει αιτία πολέμου. Η ισχυρή πιθανότητα τουρκικής διαμαρτυρίας δεν πρέπει να μας αποτρέπει από τη θέσπιση τους. Ως αρχή πρέπει να έχουμε ότι σε κάθε βήμα σχεδιασμού είτε αυτό αφορά σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων, είτε σε κλείσιμο κόλπων, είτε σε αύξηση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια πρέπει πάντα να περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου.
Του Άγγελου Συρίγου
No comments :
Post a Comment