Η δική μας προσπάθεια δεν εξαντλείται στο δευτερεύον θέμα της ΑΟΖ. Σκοπός μας είναι η αναγνώριση του Αιγαίου ως Παρακτίου Αρχιπελάγους, η οποία αφορά σε αμιγή εθνική κυριαρχία. Με την αναγνώριση του Αιγαίου ως Παρακτίου Αρχιπελάγους στο διεθνές δίκαιο καλύπτονται τα κυριαρχικά κενά που ονομάζονται διεθνή ύδατα. Το κάθε νησί δεν αποτελεί αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ενώνεται άρρηκτα με το διπλανό του και δημιουργείται μία κι ενιαία αρχιπελαγική κυριαρχική αλυσίδα. Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές. Σε παράκτιο αρχιπέλαγος δεν εφαρμόζεται ο κανόνας των 6 ή 12 νμ, αλλά ο περιγραφείς κανόνας του άρθ 7. Εάν χαράξουμε υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ με το σημερινό καθεστώς, απαγορεύεται η μετέπειτα χάραξη νέων παράκτιων αρχιπελαγικών γραμμών. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Υφαλοκρηπίδα είναι ακριβώς το ίδιο στη χάραξη, αφορούν στα δευτερεύοντα κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ το αρχιπέλαγος καθιστά τον αιγαιοπελαγίτικο χώρο σε εσωτερικό και αφορά σε αμιγή εθνική κυριαρχία. Συνεπώς, θα πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί το Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος, όπως ρητά ορίζει το διεθνές δίκαιο και μετά να καθορισθούν οι κυριαρχικές ζώνες, όπως έκανε η Νορβηγία το 1951 και ο Καναδάς το 1985. Εάν οι ανατολικές νήσοι του Αιγαίου ενωθούν μεταξύ τους, όπως προτάσσει το διεθνές δίκαιο, (Σαμοθράκη – Λήμνος – Μυτιλήνη – Χίος – Σάμος κλπ), αναπόφευκτα περικλείονται και όλα τα νησιά που βρίσκονται στα δυτικά τους.
Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, άρθρα 55-57 και 121: Έχει δοθεί η εντύπωση οτι με την ΑΟΖ κερδίζουμε περισσότερα απ' ό,τι με την υφαλοκρηπίδα, επειδή έτσι λέει το αρθ 121. Λοιπόν, ορίστε το άρθρο 121:
Article121
Regime of islands
1. An island is a naturally formed area of land, surrounded by water, which is above water at high tide.
2. Except as provided for in paragraph 3, the territorial sea, the contiguous zone, the exclusive economic zone and the continental shelf of an island are determined in accordance with the provisions of this Convention applicable to other land territory.
3. Rocks which cannot sustain human habitation or economic life of their own shall have no exclusive economic zone or continental shelf.
H μεταχείριση δηλαδή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας είναι η ίδια. Όση υφαλοκρηπίδα είχε η Κύπρος, τόση ΑΟΖ πήρε, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για το Καστελόριζο. Επειδή το ΥΠΕΞ το γνωρίζει αυτό, όπως και όλοι ανεξαιρέτως οι διεθνολόγοι, διπλωμάτες και το πολιτικό προσωπικό, είναι ανούσια η δήθεν αλλαγή θέσης με την ΑΟΖ. Είναι σα να ζητάς επίσημα την, ήδη καθιερωμένη απο την πρακτική, ζώνη αλιείας (fisheries zone), η οποία πλέον ονομάζεται ΑΟΖ. Εάν δεν υπάρχει συμφωνία, η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ορίζεται απο το δικαστήριο. Και στις δύο περιπτώσεις και στην κρατική πρακτική, αλλά και στη δικαστηριακή, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ πάντοτε συμπίπτουν. Συγκεκριμένα, υφαλοκρηπίδα είναι o βυθός και το υπέδαφος. Ζώνη Αλιείας είναι απο το βυθό μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας. Επειδή λόγω τεχνολογίας εμφανίστηκαν κι άλλες θαλάσσιες χρήσεις πχ εγκατάσταση ανεμογεννητριών, δεν θα μπορούσαν τα κράτη να ισχυριστούν οτι η ζώνη αλιείας καλύπτει αυτές τις χρήσεις. Έτσι, η ζώνη αλιείας μετονομάστηκε σε ΑΟΖ. Για λόγους ευκολίας τα τελευταία χρόνια άρχισε να συμπεριλαμβάνει και την υφαλοκρηπίδα, καθώς όπως αντιλαμβάνεστε και για παράδειγμα με τις ανεμογεννήτριες, η βάση ακουμπά στο βυθό, αλλά επεκτείνεται μέχρι την επιφάνεια. Κύριοι εκπρόσωποι της θεωρίας της ΑΟΖ, ανασκεύασαν και για πρώτη φορά μετά απο 20 χρόνια διαπιστώνουν σε άρθρα τους οτι η χάραξη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς η ιδια.
Τα άρθρα 55-57 απλά αναφέρονται στο γενικό κανόνα των 200 νμ, όπως και για την υφαλοκρηπίδα, ενώ τα νησιά οριοθετούνται απο τον ειδικό του 121. "Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (Άρθρο 121, παράγραφο 2), ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου". Δείτε το 121 παραπάνω και παρατηρήστε αν λεει διαφορετικά πράγματα για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα… "ότι δηλαδή, ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει την γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα."
Για πάνω από τριάντα χρόνια τώρα η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία, ήτοι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, είναι νομικής φύσης. Όμως, εδώ και πάνω από 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί απ' αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Από την ύπαρξη της νέας Σύμβαση του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας το 1982, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά πάντα ζητά και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Πράγματι, όλες οι αποφάσεις του Δικαστηρίου μέχρι σήμερα, λαμβάνουν υπ’ όψη την οριοθέτηση και των δυο ζωνών πού πάντα συμπίπτουν. Η ελληνική κυβέρνηση έχει μεσάνυχτα για το τι σημαίνει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ μιας και ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτήν την έννοια του Δίκαιου της Θάλασσας. Υπάρχουν σήμερα 137 παράκτια κράτη που διαθέτουν ΑΟΖ. Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφος 2, ότι όλα τα νησιά και οι νησίδες, με εξαίρεση τους βράχους που δεν μπορούν να έχουν δική τους οικονομική ζώνη, διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, δηλαδή ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην «υφαλοκρηπίδα» της Ανατολίας.
Είναι απαραίτητο να αναδειχθεί ποιοί μας εκπροσωπούν στα διεθνή fora.
Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, άρθρα 55-57 και 121: Έχει δοθεί η εντύπωση οτι με την ΑΟΖ κερδίζουμε περισσότερα απ' ό,τι με την υφαλοκρηπίδα, επειδή έτσι λέει το αρθ 121. Λοιπόν, ορίστε το άρθρο 121:
Article121
Regime of islands
1. An island is a naturally formed area of land, surrounded by water, which is above water at high tide.
2. Except as provided for in paragraph 3, the territorial sea, the contiguous zone, the exclusive economic zone and the continental shelf of an island are determined in accordance with the provisions of this Convention applicable to other land territory.
3. Rocks which cannot sustain human habitation or economic life of their own shall have no exclusive economic zone or continental shelf.
H μεταχείριση δηλαδή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας είναι η ίδια. Όση υφαλοκρηπίδα είχε η Κύπρος, τόση ΑΟΖ πήρε, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για το Καστελόριζο. Επειδή το ΥΠΕΞ το γνωρίζει αυτό, όπως και όλοι ανεξαιρέτως οι διεθνολόγοι, διπλωμάτες και το πολιτικό προσωπικό, είναι ανούσια η δήθεν αλλαγή θέσης με την ΑΟΖ. Είναι σα να ζητάς επίσημα την, ήδη καθιερωμένη απο την πρακτική, ζώνη αλιείας (fisheries zone), η οποία πλέον ονομάζεται ΑΟΖ. Εάν δεν υπάρχει συμφωνία, η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ορίζεται απο το δικαστήριο. Και στις δύο περιπτώσεις και στην κρατική πρακτική, αλλά και στη δικαστηριακή, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ πάντοτε συμπίπτουν. Συγκεκριμένα, υφαλοκρηπίδα είναι o βυθός και το υπέδαφος. Ζώνη Αλιείας είναι απο το βυθό μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας. Επειδή λόγω τεχνολογίας εμφανίστηκαν κι άλλες θαλάσσιες χρήσεις πχ εγκατάσταση ανεμογεννητριών, δεν θα μπορούσαν τα κράτη να ισχυριστούν οτι η ζώνη αλιείας καλύπτει αυτές τις χρήσεις. Έτσι, η ζώνη αλιείας μετονομάστηκε σε ΑΟΖ. Για λόγους ευκολίας τα τελευταία χρόνια άρχισε να συμπεριλαμβάνει και την υφαλοκρηπίδα, καθώς όπως αντιλαμβάνεστε και για παράδειγμα με τις ανεμογεννήτριες, η βάση ακουμπά στο βυθό, αλλά επεκτείνεται μέχρι την επιφάνεια. Κύριοι εκπρόσωποι της θεωρίας της ΑΟΖ, ανασκεύασαν και για πρώτη φορά μετά απο 20 χρόνια διαπιστώνουν σε άρθρα τους οτι η χάραξη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς η ιδια.
Τα άρθρα 55-57 απλά αναφέρονται στο γενικό κανόνα των 200 νμ, όπως και για την υφαλοκρηπίδα, ενώ τα νησιά οριοθετούνται απο τον ειδικό του 121. "Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (Άρθρο 121, παράγραφο 2), ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου". Δείτε το 121 παραπάνω και παρατηρήστε αν λεει διαφορετικά πράγματα για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα… "ότι δηλαδή, ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει την γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα."
Για πάνω από τριάντα χρόνια τώρα η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία, ήτοι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, είναι νομικής φύσης. Όμως, εδώ και πάνω από 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί απ' αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Από την ύπαρξη της νέας Σύμβαση του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας το 1982, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά πάντα ζητά και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Πράγματι, όλες οι αποφάσεις του Δικαστηρίου μέχρι σήμερα, λαμβάνουν υπ’ όψη την οριοθέτηση και των δυο ζωνών πού πάντα συμπίπτουν. Η ελληνική κυβέρνηση έχει μεσάνυχτα για το τι σημαίνει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ μιας και ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτήν την έννοια του Δίκαιου της Θάλασσας. Υπάρχουν σήμερα 137 παράκτια κράτη που διαθέτουν ΑΟΖ. Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφος 2, ότι όλα τα νησιά και οι νησίδες, με εξαίρεση τους βράχους που δεν μπορούν να έχουν δική τους οικονομική ζώνη, διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, δηλαδή ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην «υφαλοκρηπίδα» της Ανατολίας.
Είναι απαραίτητο να αναδειχθεί ποιοί μας εκπροσωπούν στα διεθνή fora.
Έτσι η UNCLOS αναγνωρίζει ως αρχιπελαγικά κράτη μόνο τα κράτη που αποτελούνται αποκλειστικά από νησιά. Εάν τότε είχε επικρατήσει η άποψη μας, τα πράγματα θα ήταν σήμερα πολύ διαφορετικά στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα το Άρθρο 47 της UNCLOS ορίζει τα Αρχιπελαγικά Κράτη ως εξής:
ReplyDelete«Για τους σκοπούς της παρούσας Σύμβασης: A) “Αρχιπελαγικό Κράτος είναι ένα Κράτος που αποτελείται εξ ολοκλήρου από ένα ή περισσότερα συμπλέγματα νησιών και συμπεριλαμβάνει ενδεχομένως και άλλα νησιά, B) Αρχιπέλαγος είναι το σύνολο νησιών, συμπεριλαμβανομένων και τμημάτων νησιών, τα παρακείμενα ύδατα και τα λοιπά φυσικά στοιχεία, τα οποία είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους ώστε να αποτελούν ουσιαστικά μια αδιαίρετη γεωγραφική, οικονομική και πολιτική ενότητα, ή τα οποία θεωρούνται ιστορικά ως μια ενότητα». Πρόκειται για μία διατύπωση, που μπορεί να περιγράψει κάλλιστα το Αιγαίο ως Αρχιπέλαγος!
https://slpress.gr/ethnika/i-krisimi-aoz-tis-xechasmenis-stroggylis/
Ο ΚΑΡΥΩΤΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΙΚΑ ΚΡΑΤΗ. ΕΓΩ , ΕΜΕΙΣ, ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ, ΑΥΤΟ ΠΑΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΕΠΕΣΑΝ) ΣΕ ΠΑΡΑΚΤΙΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ.
DeleteΗ χώρα δεν αποτελεί «αρχιπελαγικό κράτος» με την έννοια του αρθ 47 γιατί θα έπρεπε να αποτελείται εξ ολοκλήρου από νησιά, αλλά παράκτιο αρχιπελαγικό κράτος με την έννοια του άρθρου 7 της Σύμβασης, το οποίο απαιτεί τη γειτνίαση ηπειρωτικού – αρχιπελαγικού χώρου.
Ο κανόνας εφαρμόζεται από την πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, επί παραδείγματι από τη Ρωσία στην Aρκτική περιοχή της, από τον Καναδά στο Αρκτικό παράκτιο αρχιπέλαγος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, το 1985, και το νορβηγικό αρχιπέλαγος.
Η πρώτη χώρα που τον εφάρμοσε ήταν η Νορβηγία το 1951 με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης να της επικυρώνει το δικαίωμα αναγνωρίσεως του παρακτίου αρχιπελάγους της. Η απόφαση και η διεθνής πρακτική στην εφαρμογή του κανόνα σε όσες χώρες έχουν παράκτια αρχιπελάγη είχαν σαν αποτέλεσμα την ενσωμάτωση του στη διεθνή Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας του 1982 και συγκεκριμένα στο άρθρο 7 της Σύμβασης. Έτσι καθιερώθηκε ο όρος coastal archipelago στη συνείδηση των κρατών και στο διεθνές δίκαιο γενικότερα.