Πρόκειται για έναν πρωτοφανή Νόμο που επί της ουσίας καταργεί τον ανταγωνισμό, την επιχειρηματική ελευθερία, τους κανόνες της αγοράς. Πρόκειται για νόμο που θα εκπέσει σε οποιοδήποτε σοβαρό δικαστήριο στην Ελλάδα και την Ε.Ε, όπως άλλωστε και ο προηγούμενος αντίστοιχος νόμος του κ. Παππά. Τί προβλέπει, λοιπόν, ο περίφημος Νόμος Παππά; Ότι όποιος θέλει να διαφημιστεί στην τηλεόραση, δεν θα επιλέγει εκείνος το κανάλι, την εκπομπή, την ζώνη και τις τιμές, δεν θα συναλλάσσεται απευθείας δηλαδή με το Μέσο που επιθυμεί, αλλά αυτό θα γίνεται μέσω κάποιου συστήματος που προτίθεται να εγκαταστήσει ο κ. Παππάς. Το σύστημα αυτό προβλέπεται να επιλέγει εκείνο το κανάλι, τη ζώνη και το κοινό, βάσει κάποιου αλγορίθμου, που πιθανόν να σκαρφίστηκε κάποιος μετακλητός υπάλληλος του Υπουργού.
Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, αν για παράδειγμα κάποια εταιρεία εμπορίας αυτοκινήτων επιθυμεί να διαφημιστεί στο SURVIVOR, σε συγκεκριμένο διάλειμμα (την ώρα που ξεκινάει το live) προκειμένου να απευθυνθεί στο 70% των τηλεθεατών, όπου ανάμεσά τους θα «βρει» το λεγόμενο δυναμικό κοινό, με συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, μόρφωση και αγοραστική δύναμη, ο κ. Παππάς με τον αλγόριθμό του θα στέλνει αυτόν τον διαφημιζόμενο να προβληθεί ή στην ΕΡΤ όπου εκείνη την ώρα θα παίζεται το αφιέρωμα στον Άρη Βελουχιώτη ή σε όποιο κανάλι τελικώς επιλέξει το σύστημα, προκειμένου να υπάρξει διαφημιστική «ισορροπία»... Ή για να το κατανοήσουμε με ένα πιο απλό παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι σε ένα τουριστικό μέρος υπάρχουν δέκα ταβέρνες, οι μισές με καταπληκτική κουζίνα, οι άλλες μισές με άθλια κουζίνα, οι μισές ακριβές, ενώ οι άλλες χαμηλού κόστους, οι μισές γεμάτες καθ όλη την διάρκεια της ημέρας, ενώ οι υπόλοιπες βαράνε μύγες. Αντίστοιχα σε αυτό το μέρος επιθυμούν να καθημερινά γευματίσουν 100 τουρίστες. Σύμφωνα με τον «αλγόριθμο» Παππά, οι τουρίστες θα εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους και ο αλγόριθμός του θα τους υποχρεώνει να γευματίσουν εκεί που ο ίδιος θα κρίνει, αγνοώντας τα επιμέρους χαρακτηριστικά που αναλύσαμε παραπάνω. Έτσι, μπορεί μεν οι μισές ταβέρνες να έχουν επενδύσει σε προσωπικό, ποιότητα, ακριβά πιάτα κλπ, αλλά οι άλλες που μέχρι την εφαρμογή του αλγορίθμου «βαρούσαν μύγες» να κάνουν μεγαλύτερο τζίρο από τους ανταγωνιστές τους.
Είναι προφανές, ότι πρόκειται για αστειότητες που δεν πρόκειται και δεν μπορούν ποτέ να εφαρμοστούν σε δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα. Διότι οι αστειότητες αυτές θα καταπέσουν με την πρώτη προσφυγή, αλλά κυρίως γιατί οι πολυεθνικές εταιρείες θα αποσύρουν τα όποια χρήματά τους από την (ελληνική) τηλεοπτική αγορά, αναζητώντας άλλους προσφορότερους τρόπους προκειμένου να απευθυνθούν στο κοινό τους.
ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://www.liberal.gr/
Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, αν για παράδειγμα κάποια εταιρεία εμπορίας αυτοκινήτων επιθυμεί να διαφημιστεί στο SURVIVOR, σε συγκεκριμένο διάλειμμα (την ώρα που ξεκινάει το live) προκειμένου να απευθυνθεί στο 70% των τηλεθεατών, όπου ανάμεσά τους θα «βρει» το λεγόμενο δυναμικό κοινό, με συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, μόρφωση και αγοραστική δύναμη, ο κ. Παππάς με τον αλγόριθμό του θα στέλνει αυτόν τον διαφημιζόμενο να προβληθεί ή στην ΕΡΤ όπου εκείνη την ώρα θα παίζεται το αφιέρωμα στον Άρη Βελουχιώτη ή σε όποιο κανάλι τελικώς επιλέξει το σύστημα, προκειμένου να υπάρξει διαφημιστική «ισορροπία»... Ή για να το κατανοήσουμε με ένα πιο απλό παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι σε ένα τουριστικό μέρος υπάρχουν δέκα ταβέρνες, οι μισές με καταπληκτική κουζίνα, οι άλλες μισές με άθλια κουζίνα, οι μισές ακριβές, ενώ οι άλλες χαμηλού κόστους, οι μισές γεμάτες καθ όλη την διάρκεια της ημέρας, ενώ οι υπόλοιπες βαράνε μύγες. Αντίστοιχα σε αυτό το μέρος επιθυμούν να καθημερινά γευματίσουν 100 τουρίστες. Σύμφωνα με τον «αλγόριθμο» Παππά, οι τουρίστες θα εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους και ο αλγόριθμός του θα τους υποχρεώνει να γευματίσουν εκεί που ο ίδιος θα κρίνει, αγνοώντας τα επιμέρους χαρακτηριστικά που αναλύσαμε παραπάνω. Έτσι, μπορεί μεν οι μισές ταβέρνες να έχουν επενδύσει σε προσωπικό, ποιότητα, ακριβά πιάτα κλπ, αλλά οι άλλες που μέχρι την εφαρμογή του αλγορίθμου «βαρούσαν μύγες» να κάνουν μεγαλύτερο τζίρο από τους ανταγωνιστές τους.
Είναι προφανές, ότι πρόκειται για αστειότητες που δεν πρόκειται και δεν μπορούν ποτέ να εφαρμοστούν σε δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα. Διότι οι αστειότητες αυτές θα καταπέσουν με την πρώτη προσφυγή, αλλά κυρίως γιατί οι πολυεθνικές εταιρείες θα αποσύρουν τα όποια χρήματά τους από την (ελληνική) τηλεοπτική αγορά, αναζητώντας άλλους προσφορότερους τρόπους προκειμένου να απευθυνθούν στο κοινό τους.
ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://www.liberal.gr/
No comments :
Post a Comment