Οι ..."φυλές" των λευκών αριστερών

«Γνώρισε τον εχθρό σου και γνώρισε και τον εαυτό σου, και σε εκατό μάχες ποτέ δεν θα κατατροπωθείς».
(Σουν Τσου, «Η Τέχνη του Πολέμου»)

Το απολαυστικό αυτό άρθρο αναφέρεται στην σύγχρονη αμερικάνικη πραγματικότητα. Διαβάζοντάς το, έρχονται στο νου μας συγκεκριμένες "φυλές" εγχώριων αριστερών, αν και υπάρχουν κάποιες ίσως, αποκλειστικά "δικές μας" που πάντως είναι αποκλίσεις των παρακάτω... (π.χ. μπαχαλάκηδες, επαναστάτες της Εκάλης, ορφανά του Στάλιν, εργατοπατέρες, εθνομηδενιστές, ποταμίσοι κλπ).

Ως θέμα ανθρωπολογικής μελέτης, έχω συντάξει μια σύντομη περίληψη των τύπων των λευκών αριστερών που συναντά κανείς σε γενικές γραμμές σήμερα. Ενώ μπορεί να υπάρχουν πολλά άλλα είδη, πιστεύω ότι αυτά, σε μεγάλο βαθμό, αποτελούν νέες εκδόσεις ή μίγματα αυτών των βασικών τύπων. Μπορεί να υπάρχουν και κάποιες άλλες φυλές που δεν έχω ταξινομήσει. Ίσως έχετε εσείς κάποια ιδέα. Πάντως, όπου είναι δυνατόν, θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες για να σωθούν αυτά τα δύστυχα πλάσματα από μια ζωή γεμάτη αυτο-μίσος ( Το Αυτο-Μίσος των Λευκών ως Ψυχοπαθολογικό φαινόμενο) και να βοηθηθούν διορθώνοντας τον τρόπο σκέψης τους. Τα ποσοστά επιτυχίας είναι σήμερα χαμηλά, αλλά αυξάνονται.

Οι κατηγορίες είναι οι εξής:

Ο Βήτα Αρσενικός Αριστερός: Πρόκειται για αδύναμους αστούς άνδρες που έχουν εκπαιδευτεί να σκέφτονται όπως οι γυναίκες. Αναγνωρίζονται από τα λεπτά άκρα (και στενά παντελόνια), κοιλιές κατσαρόλα, χνουδάτες γενειάδες, καρό πουκάμισα και μάλλινους σκούφους. Σωματικά και ψυχικά ασθενικοί, ακολουθούν και υποστηρίζουν παλαβές, αλλά ελκυστικές νέες γυναίκες κάθε κλάδου του αριστερισμού, με την μάταιη και άκαρπη ελπίδα να πάνε μαζί τους στο κρεβάτι (ή έστω να τις εντυπωσιάσουν). Αποτυχημένα πλάσματα από την αρχή μέχρι το τέλος, συχνά το προϊόν της ανατροφής τους από μια ανύπαντρη μητέρα, υπάρχει κάποια αμυδρή ελπίδα για λίγους μήπως ωριμάσουν μετά από αυτή τη φάση και ενηλικιωθούν.

Tα Κοριτσάκια: Εδώ έχουμε ένα άμεσο αποτέλεσμα της μοντερνιστικής εσφαλμένης εκπαίδευσης, ένα γκρουπ που είναι συχνά ένας θανατηφόρος συνδυασμός αφέλειας, αγρίων συναισθημάτων, ψευτο-επαναστατικότητας ενάντια σε εξαιρετικά «ασφαλείς» στόχους (δηλ. «ρατσιστές», «σεξιστές», «ομοφοβικούς», κ.ά.), ξινής γεύσης και ατελείωτου φθόνου. Το επιφανειακό «σωστό» του εξαιρετικά χαριτωμένου πυρήνα των απόψεών τους, αποτελεί δύναμη σε αυτόν τον σύγχρονο κόσμο και μακριά από αυτό που η Φύση τις προορίζει – αυτές οι κοπέλες πυροβολούν συνέχεια ενάντια σε κάθε γνώμη που ακούγεται επιδέξια ή αρσενική. Υιοθετούν συχνά ένα δήθεν «τέλειο πρόσωπο θύματος» σε βίντεο που ανεβάζουν στο youtube, το οποίο χρησιμοποιούν ως ένα όργανο για να κατηγορήσουν την κοινωνία για οποιαδήποτε καθημερινή κοινότοπη αφορμή παραπόνων.

Ο Κονφορμιστής: Πρόκειται για ήπια και μη αυθεντικά άτομα, που απλώς «πηγαίνουν με το ρεύμα» των τάσεων κάθε κομφορμιστικής σκέψης και κουλτούρας που είναι στην «μόδα». Εύκολα εξοργίζονται, συγχέονται από ιδέες που δεν έχουν προφανή κοινωνικό αντίκτυπο, τείνουν να έχουν εμμονή με κοινοτοπίες, status και υλιστικά θέματα. Ένοχοι όχι τόσο ενός αριστερού ιδεαλισμού, όσο μιας έλλειψης φαντασίας, οι κονφορμιστές θα προσαρμοστούν σε κάθε κοινωνικό μοντέλο, αρκεί να είναι πολιτισμικά ανοδικό και να εκφράζει την γνώμη της πλειοψηφίας. Υπάρχει ένας απίστευτα μεγάλος αριθμός ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την θλιβερή κατηγορία.

Ο Ακτιβιστής του «Κόμματος της Εργατιάς»: Συχνά μεγαλύτεροι σε ηλικία, άνθρωποι αυτοί αποπνέουν μια γεύση εποχής χίπη (ή «Γενιάς του Πολυτεχνείου» καθ'ημάς) οι οποίοι, ωστόσο, στην πραγματικότητα έχουν σταθερές απόψεις, και τείνουν να είναι δυνητικά άτομα που αξίζουν. Το κύριο ελάττωμα του χαρακτήρα τους, όμως, είναι ότι έχουν μια απίστευτη εμμονή με το φθόνο για τις "τάξεις" σε κάθε επίπεδο της ζωής τους. Μισούν οτιδήποτε τους μοιάζει σαν ζωή με «χρυσά κουτάλια» και οδηγούνται στον ακραίο αριστερισμό, κάνοντας συχνά ατέλειωτες συζητήσεις για «το λαό» και τι έχει γίνει ή δεν έχει γίνει στο όνομά του. Ψηλομύτικο ύφος, σημάδια πλούτου ή ευημερίας εν γένει και οτιδήποτε δείχνει την πραγματικότητα της «κοινωνικής ανισότητας», τους οδηγεί σε ολοένα αυξανόμενη μανία. Μερικές φορές μπορεί να παρασυρθούν και να μεταβούν στην κατηγορία των "Antifa" και μερικές φορές σε μια τάξη που οριοθετείται ως «θύματα» (μετανάστες, ομοφυλόφιλοι κλπ). Τείνουν να τους αρέσει η παλιά φολκ μουσική και συχνά συμμετέχουν σε κοινοτικό ακτιβισμό, όπως κατασκευή καταφυγίων για τους μετανάστες στην «Ζούγκλα» του Καλαί ή εθελοντισμό σε κλινικές μεθαδόνης. Συνολικά έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση, ακούγονται ως ηθικά άτομα, που είναι απλώς σε λανθασμένο δρόμο ή δεν μπορούν να αντέξουν τους καλύτερούς τους κοινωνικά. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτοί οι τύποι είναι οι πιο πιθανοί να μετατραπούν σε απόλυτους τύραννους για οποιονδήποτε λόγο, προκειμένου να ανέβουν την κοινωνική σκάλα που θα τους οδηγήσει σε θέσεις πραγματικής εξουσίας.

Ο Κουμουνιστής του Φοιτηταριού: Πρόκειται για ψευδο-διανοουμενίστικα νεαρά άτομα που παίρνουν σβάρνα τα social media υπερασπιζόμενοι κινήματα όπως το ‘Black Lives Matter’ ή κατά της «τρανσφοβίας», και στη συνέχεια συμμετέχουν σε εκδηλώσεις στην πανεπιστημιούπολη υπέρ των «θυμάτων», γκαρίζοντας θυμωμένα για την «ανισότητα». Πολύ κοντά στους antifa, αν και περισσότερο κομμουνιστές και όχι αναρχικοί. Τείνουν να είναι μακριά από ναρκωτικά, ελαφρώς υπέρβαρα λευκά παιδιά ή γυναίκες μιγάδες με dreadlocks και trendy γυαλιά.

Ο Ομοφυλοφιλιστής: Δεν είναι όλοι οι ομοφυλόφιλοι αριστεροί, αλλά εκείνοι που είναι, τείνουν να είναι ακραίοι πολεμιστές της «κοινωνικής δικαιοσύνης» (SJWs), ένας ασαφής όρος που λειτουργεί ως "ομπρέλα" κάτω από την οποία ενώνεται κάθε «θυματοποιημένη» ομάδα στον αγώνα κατά της «καταπίεσης». Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες είναι συχνά κολλημένοι σε σεξουαλική ανηθικότητα, ενώ οι λεσβίες ασχολούνται λιγότερο με το σεξ. Οι ομοφυλόφιλοι μπορεί επίσης να ανήκουν στους «κομμουνιστές του φοιτηταριού» και στις «φεμινίστριες» και μπορεί να τους δείτε να ενθαρρύνουν ορισμένες αυτοκτονικές αριστερίστικες ιδεοληψίες που θα έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή της δικής τους ομάδας, όπως αυτή υπέρ της μαζικής μετανάστευσης των φανατικών ισλαμιστών. Πολλοί ομοφυλόφιλοι σήμερα πιστεύω, ότι βρίσκονται σε αυτό τον δρόμο, ως «επιλογή τρόπου ζωής» - και όχι εξαιτίας κάποιας παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης ή ορμονικής ανισορροπίας, όπως θα μπορούσε να είναι η κλασική εξήγηση - και όπως και στις άλλες μορφές του αριστερισμού μπορεί να κολλήσουν εκεί για πάντα, λόγω του συναισθηματικού επικαλύμματος. Δεν είναι μια εύκολη πορεία για να την αθετήσει κανείς. Αυτό το συναισθηματικό επικάλυμμα, οδηγεί σε περαιτέρω υποχώρηση από την πραγματικότητα, το αποτέλεσμα της οποίας είναι μια ανεκτίμητη απώλεια, κι αυτό γιατί η ίδια η ζωή ενδέχεται να "μιλήσει" στο υποσυνείδητο τους λέγοντάς του ότι τελικά, όλη αυτή η «σεξουαλική επανάσταση» και η προσοχή που αναζητούσαν μέσω της καταπιεσμένης (gay) ομάδας τους, ήταν πραγματικά ένα κομμάτι της νεανικής υστερίας, που πέρασε. Αλλά ουπς, πολύ αργά, τώρα είστε παντρεμένος με άλλη γυναίκα / άνδρα!

Ο Αντίφα: Εδώ έχουμε ένα συνδυασμό τροτσκιστικού ρόκερ πανκ που πάντα αφορά νεαρούς αναρχικούς που είναι θυμωμένοι με τον κόσμο, πιθανώς λόγω εμπειριών από διαλυμένα σπίτια, εξαθλιωμένης μονογονεϊκής ανατροφής, εκφοβισμού ή άλλων νεανικών τραυμάτων, που τους οδήγησε σε μια γενικευμένη οργή με στόχο τον ίδιο τον πολιτισμό. Συνήθως σεξουαλικά διφορούμενοι, συχνά με ένα στυλ «αλανιού» του δρόμου, είναι αναμφίβολα σε μεγάλο βαθμό λευκοί χωρίς καμία ώριμη κατανόηση της πραγματικότητας της φυλής ή του φύλου. Σπάνια μεγαλύτεροι των τριάντα πέντε και σωματικά επικίνδυνοι, είναι το ωμό όπλο της αριστεράς, η μοχθηρή άγνοια σφυρηλατημένη σε σπαθί.

Οι Φεμινίστριες: Εδώ έχουμε την κατηγορία «κοριτσάκια», κατεψυγμένα σε μια κατάσταση ανωριμότητας. Επίσημα πλέον, στην αποχέτευση της ιστορίας, οι φεμινίστριες και σήμερα είναι από τις πιο πραγματικά τρελές παραδοξότητες που υπάρχουν στη γη. Αντιδρούν με έντονο θυμό σε κυριολεκτικά οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουν ή σε οτιδήποτε μπορεί σε γενικές γραμμές να εκληφθεί ότι περιέχει «μίσος», μοιάζουν σαν ένα αέναο κακομαθημένο μωρό γεμάτο παραλογισμό και δηλητήριο. Η μόνη γνωστή θεραπεία για τις γυναίκες που έχουν εγκλωβιστεί σε αυτό το μονοπάτι είναι μια ριζική επανεκπαίδευση, ένα απότομο τραύμα της ζωής ή σε ορισμένες περιπτώσεις το να κάνουν παιδιά. Μία από τις μεγαλύτερες και πιο θανάσιμα τρομακτικές ομάδες στον κατάλογο, ο φεμινισμός θα αποδειχθεί ότι έχει σχετικά σύντομη διάρκεια ζωής, καθώς μπορεί να διαρκέσει μόνο μέχρι μια πραγματική πατριαρχία αναλάβει να καλύψει το ασθενές, άτεκνο και ανορθολογικό κοινωνικό κενό που (οι φεμινίστριες) έχουν δημιουργήσει.

Ο "Κατά Τύχη" Μαρξιστής: Σε αυτή την τελευταία ομάδα υπάρχουν άνθρωποι και των δύο φύλων (κυρίως άντρες, οι γυναίκες της ομάδας αυτής μπορεί επίσης να είναι φεμινίστριες) των οποίων οι δράσεις και οι ζωές χαρακτηρίζονται εξ ολοκλήρου από Πολιτιστικό Μαρξισμό, χωρίς να το γνωρίζουν (δούλοι της "Πολιτικής Ορθότητας"). Είναι κατά κάποιο τρόπο ένας ήπιος-φαινομενικά συνδυασμός όλων των παραπάνω, αλλά πολύ περισσότερο του Κονφορμιστή και του Βήτα Αρσενικού Αριστερού. Χαρακτηρίζουν τα άτομα που εύκολα φοβούνται μήπως οι απόψεις τους θεωρηθούν "ακραίες" και εκτός "συστήματος" και έχουν μια ισχυρή τάση να αυτο-ευνουχίζονται ιδεολογικά, στην προσπάθειά τους να εντυπωσιάσουν τους αφέντες τους - δηλ. την κατηγορία των "θυμάτων". Οι κατά τύχη (ή κατά περίσταση) μαρξιστές μπορεί να φαίνονται στους απ' έξω έξυπνοι ή διαβαστεροί, αλλά τείνουν να έχουν την ξινίλα του κονφορμιστή. Βρίσκονται συνήθως σε υπαλληλικές θέσεις και συμμετέχουν σε ηλίθια businessspeak. Ο πολιτισμός ή η ιστορία κατανοούνται από αυτούς μόνο επιφανειακά, σαν κάτι έξω από τη δική τους ζωή και με αυτόν τον τρόπο σαν κάτι εξωπραγματικό. Ανησυχούν εξαιρετικά για τους «φασίστες» και τους «λευκούς ρατσιστές» και τείνουν να ζουν ένα όνειρο όπου βρίσκονται μόνιμα το 1995 και μπορούν ακόμα να κατηγορούν τους λευκούς για ό, τι κακό έχει γίνει σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς ουσιαστικές επιπτώσεις. Κάθε ένδειξη ότι το 1995 τελείωσε πριν από 21 χρόνια γρήγορα αγνοείται ως "ακροδεξιά προπαγάνδα". Ένα μεγάλο κομμάτι των "προοδευτικών" φιλελεύθερων δικτύων ενημέρωσης καλύπτει άμεσα τους ανθρώπους αυτούς που θέλουν να διατηρήσουν αυτή την ψευδαίσθηση. Αυτοί οι κατά τύχη μαρξιστές μπορεί να έχουν παιδιά, αλλά ποτέ δεν θα καυχηθούν πολύ για τα παιδιά τους, όπως θα το κάνουν για τις επιφανειακές φιλίες τους με τις "μειονότητες" και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Όποιος εκφράζει απόψεις πιο δεξιά από αυτούς εξισώνεται με φανατικό θρησκευόμενο που θέλει να φέρει τον "Μεσαίωνα" στο δημόσιο βίο και στα σχολεία, και κανένα επιχείρημα δεν θα τους πείσει για το αντίθετο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή