Υπάρχει μια γενική υποβόσκουσα ανησυχία για το επίπεδο και την πρόθεση χρήσης πυρηνικών (τακτικών/μη στρατηγικών) όπλων στο πεδίο μάχης απο διάφορες χώρες, κυρίως σε Ασία και Μ.Ανατολή. Θεωρείται σχεδόν δεδομένο πώς ΗΠΑ, Β.Κορέα, Πακιστάν, Ινδία, Ιράν αλλά και πρόσφατα με δηλώσεις έμμεσες από Ρωσία υποννοήθηκε πώς δεν θα πρέπει να αποκλειστεί η χρήση μη στρατηγικών πυρηνικών όπλων σε πεδία μάχης ως τελευταίο μέσο αποτροπής ή/και επιβολής. Το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό καθώς ναι μεν τα συγκεκριμένα πυρηνικά όπλα μπορεί να έχουν περιορισμένη εμβέλεια και καταστροφική δυνατότητα όμως παραμένουν χαρακτηρισμένα ως WMD (Weapons of Mass Destruction). Σε μια πολύ καλή αναφορά για το θέμα (https://www.fas.org/sgp/crs/nuke/RL32572.pdf ) υπάρχει ήδη σημαντική εστίαση στο πώς υπάρχει ήδη στρατηγική σχεδιασμένη για χρήση τους από τις παραπάνω χώρες και μάλιστα σε ευρύ μέτωπο, αν και εφόσον χρειαστεί. Η απειλή χρήσης μιας τέτοιας δυνατότητας, προφανώς και ισοδυναμεί με παγκόσμια πιθανότητα ολοκαυτώματος σε πυρηνικό επίπεδο. Άλλωστε το καταστροφικό τους μέγεθος που σύμφωνα με ειδικούς δεν ξεπερνάει τα συγκρίσιμα αποτελέσματα ενός Chernobyl , μπορεί να γίνει λαίλαπα αν πολλαπλασιαστεί επί δεκάδες χτυπήματα.
Είναι προφανές πώς υπάρχει μεγάλο ζήτημα ασφαλείας που έχει θιγεί και στο ΝΑΤΟ ενω υπάρχει ενα σημαντικό άρθρο ανάλυση από την STRATFOR που αναδυκνείει το πρόβλημα σε όλο το μέγεθος του (https://www.stratfor.com/the-hub/case-tactical-nuclear-weapons) Το πρόβλημα όπως ανέφερα φυσικά δεν είναι μόνο στην χρήση του ως αποτρεπτικό μέσο αλλά στο γεγονός πώς η συνδυασμένη και πολλαπλασιαστική δύναμη μιας τέτοιας χρήσης καθώς και το οτι είναι μόνο μια κλίμακα κάτω από την χρήση στρατηγικών πυρηνικών (Full nuclear capabillity), θα έπρεπε εξαρχής να δημιουργήσει αναχώματα ακόμα και στην σκέψη χρήσης τους απέναντι σε στρατεύματα έστω και σε περιορισμένο εύρος πεδίου. Άλλωστε , αν μας έχει μάθει κάτι η ιστορία, είναι πώς σε ίδιες πάλι διαστάσεις είχε προβληθεί η χρήση παρόμοιας δύναμης πυρηνικών σε δοκιμές τις δεκαετίες του 1950-60 ενώ δεν πρέπει να διαφεύγει η εικόνα των πόλεων Ναγκασάκι και Χιροσίμα μετά την ρίψη της Α-Bomb. Μιας ρίψης που θεωρητικά έχει την ίδια ισχύ με ένα βλήμα/βόμβα τακτικού πυρηνικού όπλου.
Αλέξανδρος Νίκλαν, Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
http://www.geopolitics.com.gr/2016/05/blog-post_428.html
Είναι προφανές πώς υπάρχει μεγάλο ζήτημα ασφαλείας που έχει θιγεί και στο ΝΑΤΟ ενω υπάρχει ενα σημαντικό άρθρο ανάλυση από την STRATFOR που αναδυκνείει το πρόβλημα σε όλο το μέγεθος του (https://www.stratfor.com/the-hub/case-tactical-nuclear-weapons) Το πρόβλημα όπως ανέφερα φυσικά δεν είναι μόνο στην χρήση του ως αποτρεπτικό μέσο αλλά στο γεγονός πώς η συνδυασμένη και πολλαπλασιαστική δύναμη μιας τέτοιας χρήσης καθώς και το οτι είναι μόνο μια κλίμακα κάτω από την χρήση στρατηγικών πυρηνικών (Full nuclear capabillity), θα έπρεπε εξαρχής να δημιουργήσει αναχώματα ακόμα και στην σκέψη χρήσης τους απέναντι σε στρατεύματα έστω και σε περιορισμένο εύρος πεδίου. Άλλωστε , αν μας έχει μάθει κάτι η ιστορία, είναι πώς σε ίδιες πάλι διαστάσεις είχε προβληθεί η χρήση παρόμοιας δύναμης πυρηνικών σε δοκιμές τις δεκαετίες του 1950-60 ενώ δεν πρέπει να διαφεύγει η εικόνα των πόλεων Ναγκασάκι και Χιροσίμα μετά την ρίψη της Α-Bomb. Μιας ρίψης που θεωρητικά έχει την ίδια ισχύ με ένα βλήμα/βόμβα τακτικού πυρηνικού όπλου.
Αλέξανδρος Νίκλαν, Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
http://www.geopolitics.com.gr/2016/05/blog-post_428.html
No comments :
Post a Comment