Ακούμε συχνά για την ιδεολογική κυριαρχία/ ηγεμονία της Αριστεράς. Τι ακριβώς είναι; Σε τι βαθμό ισχύει; Υπάρχουν παραδείγματα που την αποδεικνύουν; Στο άρθρο αυτό παρατίθενται 10 απλά και καθημερινά παραδείγματα, ατάκες και συμπεριφορές που επιβεβαιώνουν ότι η Αριστερά κατέχει πράγματι την ιδεολογική κυριαρχία στη χώρα. Ότι δηλαδή, ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα ελέγχεται στο μεγαλύτερο μέρος του από την Αριστερά, της οποίας η κοσμοθεωρία θεωρείται κοινώς αποδεκτή ακόμη κι από πολλούς που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί- σαν να κουβαλάν την κοσμοθεωρία αυτή στις «εργοστασιακές τους ρυθμίσεις». Πάμε να τα δούμε ένα- ένα:
1) «Αυτό/η/ο δεν είναι η πραγματική Αριστερά»
Ατάκα που ξεστομίζεται συχνά ακόμη και από δεξιούς, κάθε φορά που κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, τα θαλασσώνει. Η ατάκα αυτή κατά βάθος υποδηλώνει ότι η Αριστερά είναι μια ανώτερη ιδεολογία, ένα μυστικό που διαθέτουν μόνο πάνσοφοι θιβετιανοί μοναχοί, καθώς η παραδοσιακά καταστροφική επίδρασή της, «δεν είναι Αριστερά»!
Παραδείγματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά γιατί έγινε νεοφιλελεύθερος. Ο Στάλιν δεν είναι Αριστερά, είναι φονιάς εκατομμυρίων αθώων. Οι αναρχικοί που τα σπάνε δεν είναι Αριστερά, είναι βάνδαλοι χωρίς ιδεολογία. Και πάει λέγοντας.
2) «Αριστερά σημαίνει κοινωνική δικαιοσύνη/ ισότητα/ ανθρωπισμός»
Σε αντίθεση με κάθε άλλη ιδεολογία η οποία κρίνεται πολιτικά, η Αριστερά κρίνεται στην Ελλάδα ηθικά. Ο «ιδεολογικός ρατσισμός», σύμπτωμα της σαρανταετούς ηγεμονίας, αποτιμά την Αριστερά όχι στη βάση πολιτικών θέσεων, άλλα άυλων κι υπερβατικών ηθικών αξιωμάτων, λες και οι υπόλοιπες ιδεολογίες θέλουν ας πούμε κοινωνική αδικία, βαρβαρότητα και απανθρωπιά.
3) «Οι άνθρωποι είναι πάνω από τα νούμερα»
Παραδοξότητα η οποία συνήθως εκφέρεται από ανθρώπους που αποτελούν οι ίδιοι νούμερα. Απότοκο μιας αντίληψης που λέει ότι «οι αριθμοί είναι νεοφιλελευθερισμός», αγνοεί πχ ότι έλλειμμα 15% σημαίνει υπερχρέωση της χώρας ή περικοπές, ότι δεν βρέχει λεφτά, ότι το κράτος πρόνοιας υπάρχει στο βαθμό που υπάρχουν έσοδα προερχόμενα από την παραγωγικότητα της οικονομίας, ότι κατάρρευση του τραπεζικού τομέα σημαίνει εξαϋλωση καταθέσεων των πολιτών κ.ο.κ.
4) «Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των Μνημονίων…»
Αναλύθηκε στο ακριβώς προηγούμενο άρθρο. Η χώρα που κατηγορείται για υπερβολική απελευθέρωση της οικονομίας, είναι η τελευταία χώρα της Δύσης σε οικονομική ελευθερία, μόλις 30 θέσεις πάνω από την τελευταία Βόρεια Κορέα.
5) «Δεν συμφωνώ με τον Τσε Γκεβάρα, αλλά τον σέβομαι γιατί ήταν επαναστάτης»
Ο σεβάσμιος αυτός επαναστάτης, λατρεύεται στην ημισοσιαλιστική Ελλάδα, παρά το ότι αποτελούσε συνεπή εχθρό της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ομοφυλοφίλων κ.ο.κ., με ατάκες ακραίου μίσους και ολοκληρωτισμού που θυμίζουν ναζιστή. Ενδεικτικά: «Οι νέοι πρέπει να μάθουν να σκέφτονται σαν μάζα. Είναι εγκληματικό να σκέφτεσαι σαν μονάδα» ή «πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στις εφημερίδες. Η επανάσταση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί με ελευθερία του τύπου».
6) Ανοχή στα παραληρηματικά ρατσιστικά ξεσπάσματα εξεχουσών περσόνων της Αριστεράς
Τι κι αν η Έλενα Ακρίτα μιλά για πειράματα σε ανθρώπους, τι κι αν ο Βαξεβάνης κάνει ομοφοβικά αστειάκια, τι κι αν ο Λάκης Λαζόπουλος συνδέει την αναπηρία με την παράνοια εξαιτίας της καθήλωσης σε μια καρέκλα- η Αριστερά παραμένει αμόλυντη! Άλλωστε «αυτοί δεν είναι αριστεροί» (βλ. κατηγορία 1), κάτι το οποίο δεν θα ίσχυε αν τις ίδιες δηλώσεις έκαναν δημοφιλείς προσωπικότητες της Δεξιάς. Εκεί, το μίσος και ο ρατσισμός θα ήταν «προϊόν μιας βάρβαρης ιδεολογίας» κι όχι φυσικά «μια ατυχής δήλωση που δεν πρέπει να γενικεύεται».
7) Αντιμετώπιση της βίας ενός αριστερού σε σχέση με αυτή ενός φασίστα
Όταν η Χρυσή Αυγή διέλυσε τους πάγκους των παράνομων αλλοδαπών μικροπωλητών, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία (πλην των φασιστών) κατέκρινε τη βίαιη αυτοδικία του πεζοδρομίου. Όταν οι συνδικαλιστές έσπαγαν στο ξύλο καταναλωτές που πήγαιναν να ψωνίσουν στα ανοικτά καταστήματα την Κυριακή ή όταν αριστεροί φοιτητές τραμπούκιζαν καθηγητές πανεπιστημίου πετώντας σκουπίδια στα γραφεία τους, η παράνομη μεν πράξη ήταν αποτέλεσμα οργής με δίκαια αιτήματα.
8) Αριστερά και Δημοκρατία είναι έννοιες ταυτόσημες
Στην Ελλάδα επικρατεί η αντίληψη ότι αν είσαι Αριστερός είσαι αυτομάτως και δημοκράτης. Τι κι αν η ιστορική εμπειρία του σοσιαλισμού έχει δείξει το αντίθετο, τι κι αν ο εμφύλιος ήταν ένοπλη απόπειρα ανατροπής του πολιτεύματος, Αριστερά και Δημοκρατία είναι το ένα και το αυτό. Πάλι καλά που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και η πρωτοφανής προσπάθεια ελέγχου και φίμωσης των ΜΜΕ, αρχίζει να κλυδωνίζει αυτή την τόσο βολική αλήθεια.
9) Σχολική εκπαίδευση
Η σχολική εκπαίδευση έχει έναν προσανατολισμό απόλυτα εναρμονισμένο με το newspeak της Αριστεράς, κάτι που εύκολα διακρίνεται στο μάθημα της λυκειακής έκθεσης. Κάθε μαθητής οποιουδήποτε ελληνικού σχολείου, θα θυμάται ότι η πρώτη λύση σε κάθε πρόβλημα είναι το «κράτος», ότι το «άτομο», το «ιδιωτικό», το «κέρδος» και τα «συμφέροντα» είναι λέξεις αρνητικές, κι ότι ο ανταγωνισμός, η αριστεία και η αξιολόγηση ήταν έννοιες που έπρεπε να αναφέρονται με μέτρο, χωρίς ιδιαίτερη έμφαση κι επιμονή. Η σχολική εκπαίδευση συνδράμει στην διαμόρφωση της ακριβώς παρακάτω κατηγορίας.
10) Ποινικοποίηση λέξεων
Μπορείς άνετα να πεις ότι αυτός που επιβαίνει λαθραία είναι λαθρεπιβάτης, ότι αυτός που εμπορεύεται λαθραία είναι λαθρέμπορος, αλλά είναι ισοδύναμο του φασισμού να πεις λαθρομετανάστη αυτόν που μεταναστεύει λαθραία. Παρά την ετυμολογική ανάλυση που αποδεικνύει ότι το «λαθραίος» προσδιορίζει την μετανάστευση κι όχι την ανθρώπινη ύπαρξη, η γλωσσική ηγεμονία της Αριστεράς επιβάλλει τους όρους της. Στην ίδια κλίμακα, λέξεις όπως «κεφάλαιο», «πολυεθνικές», «πλούτος», «ιδιωτικοποίηση», «δημόσια τάξη», «πατρίδα», «καταστολή» θεωρούνται αρνητικές, και πρέπει να εμφανίζονται σε παραλλαγές, πχ «στόχος μας είναι η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με κοινωνικό πρόσημο» ή «η καταστολή πρέπει να χρησιμοποιείται ως έσχατη λύση, το βάρος πρέπει να δοθεί στην παιδεία».
http://marketnews.gr/article/390333
1) «Αυτό/η/ο δεν είναι η πραγματική Αριστερά»
Ατάκα που ξεστομίζεται συχνά ακόμη και από δεξιούς, κάθε φορά που κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, τα θαλασσώνει. Η ατάκα αυτή κατά βάθος υποδηλώνει ότι η Αριστερά είναι μια ανώτερη ιδεολογία, ένα μυστικό που διαθέτουν μόνο πάνσοφοι θιβετιανοί μοναχοί, καθώς η παραδοσιακά καταστροφική επίδρασή της, «δεν είναι Αριστερά»!
Παραδείγματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά γιατί έγινε νεοφιλελεύθερος. Ο Στάλιν δεν είναι Αριστερά, είναι φονιάς εκατομμυρίων αθώων. Οι αναρχικοί που τα σπάνε δεν είναι Αριστερά, είναι βάνδαλοι χωρίς ιδεολογία. Και πάει λέγοντας.
2) «Αριστερά σημαίνει κοινωνική δικαιοσύνη/ ισότητα/ ανθρωπισμός»
Σε αντίθεση με κάθε άλλη ιδεολογία η οποία κρίνεται πολιτικά, η Αριστερά κρίνεται στην Ελλάδα ηθικά. Ο «ιδεολογικός ρατσισμός», σύμπτωμα της σαρανταετούς ηγεμονίας, αποτιμά την Αριστερά όχι στη βάση πολιτικών θέσεων, άλλα άυλων κι υπερβατικών ηθικών αξιωμάτων, λες και οι υπόλοιπες ιδεολογίες θέλουν ας πούμε κοινωνική αδικία, βαρβαρότητα και απανθρωπιά.
3) «Οι άνθρωποι είναι πάνω από τα νούμερα»
Παραδοξότητα η οποία συνήθως εκφέρεται από ανθρώπους που αποτελούν οι ίδιοι νούμερα. Απότοκο μιας αντίληψης που λέει ότι «οι αριθμοί είναι νεοφιλελευθερισμός», αγνοεί πχ ότι έλλειμμα 15% σημαίνει υπερχρέωση της χώρας ή περικοπές, ότι δεν βρέχει λεφτά, ότι το κράτος πρόνοιας υπάρχει στο βαθμό που υπάρχουν έσοδα προερχόμενα από την παραγωγικότητα της οικονομίας, ότι κατάρρευση του τραπεζικού τομέα σημαίνει εξαϋλωση καταθέσεων των πολιτών κ.ο.κ.
4) «Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των Μνημονίων…»
Αναλύθηκε στο ακριβώς προηγούμενο άρθρο. Η χώρα που κατηγορείται για υπερβολική απελευθέρωση της οικονομίας, είναι η τελευταία χώρα της Δύσης σε οικονομική ελευθερία, μόλις 30 θέσεις πάνω από την τελευταία Βόρεια Κορέα.
5) «Δεν συμφωνώ με τον Τσε Γκεβάρα, αλλά τον σέβομαι γιατί ήταν επαναστάτης»
Ο σεβάσμιος αυτός επαναστάτης, λατρεύεται στην ημισοσιαλιστική Ελλάδα, παρά το ότι αποτελούσε συνεπή εχθρό της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ομοφυλοφίλων κ.ο.κ., με ατάκες ακραίου μίσους και ολοκληρωτισμού που θυμίζουν ναζιστή. Ενδεικτικά: «Οι νέοι πρέπει να μάθουν να σκέφτονται σαν μάζα. Είναι εγκληματικό να σκέφτεσαι σαν μονάδα» ή «πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στις εφημερίδες. Η επανάσταση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί με ελευθερία του τύπου».
6) Ανοχή στα παραληρηματικά ρατσιστικά ξεσπάσματα εξεχουσών περσόνων της Αριστεράς
Τι κι αν η Έλενα Ακρίτα μιλά για πειράματα σε ανθρώπους, τι κι αν ο Βαξεβάνης κάνει ομοφοβικά αστειάκια, τι κι αν ο Λάκης Λαζόπουλος συνδέει την αναπηρία με την παράνοια εξαιτίας της καθήλωσης σε μια καρέκλα- η Αριστερά παραμένει αμόλυντη! Άλλωστε «αυτοί δεν είναι αριστεροί» (βλ. κατηγορία 1), κάτι το οποίο δεν θα ίσχυε αν τις ίδιες δηλώσεις έκαναν δημοφιλείς προσωπικότητες της Δεξιάς. Εκεί, το μίσος και ο ρατσισμός θα ήταν «προϊόν μιας βάρβαρης ιδεολογίας» κι όχι φυσικά «μια ατυχής δήλωση που δεν πρέπει να γενικεύεται».
7) Αντιμετώπιση της βίας ενός αριστερού σε σχέση με αυτή ενός φασίστα
Όταν η Χρυσή Αυγή διέλυσε τους πάγκους των παράνομων αλλοδαπών μικροπωλητών, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία (πλην των φασιστών) κατέκρινε τη βίαιη αυτοδικία του πεζοδρομίου. Όταν οι συνδικαλιστές έσπαγαν στο ξύλο καταναλωτές που πήγαιναν να ψωνίσουν στα ανοικτά καταστήματα την Κυριακή ή όταν αριστεροί φοιτητές τραμπούκιζαν καθηγητές πανεπιστημίου πετώντας σκουπίδια στα γραφεία τους, η παράνομη μεν πράξη ήταν αποτέλεσμα οργής με δίκαια αιτήματα.
8) Αριστερά και Δημοκρατία είναι έννοιες ταυτόσημες
Στην Ελλάδα επικρατεί η αντίληψη ότι αν είσαι Αριστερός είσαι αυτομάτως και δημοκράτης. Τι κι αν η ιστορική εμπειρία του σοσιαλισμού έχει δείξει το αντίθετο, τι κι αν ο εμφύλιος ήταν ένοπλη απόπειρα ανατροπής του πολιτεύματος, Αριστερά και Δημοκρατία είναι το ένα και το αυτό. Πάλι καλά που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και η πρωτοφανής προσπάθεια ελέγχου και φίμωσης των ΜΜΕ, αρχίζει να κλυδωνίζει αυτή την τόσο βολική αλήθεια.
9) Σχολική εκπαίδευση
Η σχολική εκπαίδευση έχει έναν προσανατολισμό απόλυτα εναρμονισμένο με το newspeak της Αριστεράς, κάτι που εύκολα διακρίνεται στο μάθημα της λυκειακής έκθεσης. Κάθε μαθητής οποιουδήποτε ελληνικού σχολείου, θα θυμάται ότι η πρώτη λύση σε κάθε πρόβλημα είναι το «κράτος», ότι το «άτομο», το «ιδιωτικό», το «κέρδος» και τα «συμφέροντα» είναι λέξεις αρνητικές, κι ότι ο ανταγωνισμός, η αριστεία και η αξιολόγηση ήταν έννοιες που έπρεπε να αναφέρονται με μέτρο, χωρίς ιδιαίτερη έμφαση κι επιμονή. Η σχολική εκπαίδευση συνδράμει στην διαμόρφωση της ακριβώς παρακάτω κατηγορίας.
10) Ποινικοποίηση λέξεων
Μπορείς άνετα να πεις ότι αυτός που επιβαίνει λαθραία είναι λαθρεπιβάτης, ότι αυτός που εμπορεύεται λαθραία είναι λαθρέμπορος, αλλά είναι ισοδύναμο του φασισμού να πεις λαθρομετανάστη αυτόν που μεταναστεύει λαθραία. Παρά την ετυμολογική ανάλυση που αποδεικνύει ότι το «λαθραίος» προσδιορίζει την μετανάστευση κι όχι την ανθρώπινη ύπαρξη, η γλωσσική ηγεμονία της Αριστεράς επιβάλλει τους όρους της. Στην ίδια κλίμακα, λέξεις όπως «κεφάλαιο», «πολυεθνικές», «πλούτος», «ιδιωτικοποίηση», «δημόσια τάξη», «πατρίδα», «καταστολή» θεωρούνται αρνητικές, και πρέπει να εμφανίζονται σε παραλλαγές, πχ «στόχος μας είναι η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με κοινωνικό πρόσημο» ή «η καταστολή πρέπει να χρησιμοποιείται ως έσχατη λύση, το βάρος πρέπει να δοθεί στην παιδεία».
http://marketnews.gr/article/390333
No comments :
Post a Comment