Το μεθοδολογικό και φιλοσοφικό σταυροδρόμι και ο θανατηφόρος χαρακτήρας κάθε κατευναστικής στάσης και συμπεριφοράς.
Είναι μεγάλη ικανοποίηση ενός αναλυτή να διαβάζει ένα κείμενο γραμμένο πριν ένα τέταρτο του αιώνα (Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική) για να το εκδώσει ξανά επειδή είναι εδώ και πολύ καιρό εξαντλημένο και να μην χρειάζεται να αλλάξει οτιδήποτε. Ταυτόχρονα, είναι δυστυχία για ένα Έλληνα πολίτη το κράτος του οποίου διεκδικεί την κληρονομιά της πολιτικής σκέψης της Ελληνικότητας, να διαπιστώνει ότι δεν διαθέτει εθνική στρατηγική. Τα αίτια είναι πλέον γνωστά. Εξ'ου και στο νέο κείμενο αφού αναπαραχθεί το Αλφαβητάριο της αποτρεπτικής στρατηγικής η έμφαση θα δοθεί στην κρατική θεωρία και στην στρατηγική θεωρία. Κρατική θεωρία με την έννοια, μεταξύ άλλων, ότι το κράτος, η επιβίωσή του, η ασφάλειά του, η ακεραιότητά της Επικράτειας που του διασφαλίζει η διεθνής νομιμότητα και η εθνική ανεξαρτησία ως προϋποθέσεις πολιτικής αυτοδιάθεσης αποτελούν κοσμοθεωρητικά θέσφατα και έσχατες αδιαπραγμάτευτες λογικές (βλ. τον συνοδευτικό πίνακα για την ιεραρχία των εθνικών συμφερόντων). Στρατηγική θεωρία που εκπληρώνει τους σκοπούς της κρατικής θεωρίας με την έννοια, μεταξύ άλλων, γνώσης βασικών στρατηγικών θεσφάτων (αυτό ονομάζεται και «στρατηγική κουλτούρα» επί στοιχειωδών και ουσιωδών της στρατηγικής ανάλυσης και της διεθνούς πολιτικής), γνώσης της διεθνούς πολιτικής εντός της οποίας εντάσσεται η κρατική και στρατηγική θεωρία και γνώσης των απειλών και των στρατηγικών των άλλων. Κυρίως γνώση και επίγνωση του προσανατολιστικού Θουκυδίδειου Παραδείγματος: (Βλ. Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://piotita.gr/)
Είναι υποχρεωτικό να ειπωθεί το εξής: Εκτός από μερικούς νέους επιστήμονες που μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών –και στους οποίους εύχομαι να επιβιώσουν στην νεοελληνική επιστημονική έρημο, κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο– η στρατηγική κουλτούρα των νεολληνικών «ελίτ» είναι περίπου μηδενική. Περισσότερο το ένστικτο του απλού πολίτη και το συλλογικό ένστικτο της κοινωνίας είναι που πρέπει να παρατηρούμε και όχι των «ελίτ» γιατί αυτό είναι μια απελπιστικά χαμένη υπόθεση. Αυτονόητα, επίσης, κανείς αναμένει από τις ΕΔ να καλλιεργούν και συντηρούν μια βαθιά γνώση στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας και με άξονα το κράτος το εθνικό συμφέρον και η επιβίωσή του είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένα. Συναφώς, όπως έχουμε συχνά υπογραμμίσει, «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» (Clausewitz), δηλαδή, οι ΕΔ των πολιτισμένων κρατών λειτουργούν εντός των ορίων των πολιτικών εντολών. Αυτές οι εντολές, ακριβώς, διακρίνονται σε πολιτικές που εναλλάσσονται ανάλογα με τις κυβερνήσεις και Συνταγματικές που αφορούν την ασφάλεια και την ακεραιότητα της Επικράτειας. Εντός των οριοθετήσεων που θέτει η πολιτική και το Σύνταγμα όριο ο ουρανός για να βελτιστοποιούνται οι σπάνιοι πόροι που κάθε κοινωνία δεσμεύει για την ασφάλειά της και την επιβίωσή της. Στο δικό μου δεύτερο κεφάλαιο του «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» (το πρώτο και τρίτο είναι του συναδέλφου Αθανάσιου Πλατιά), κατέληξα σε μια σειρά συμπερασμάτων και ερωτημάτων που βρίσκονται προς το τέλος του αποσπάσματος που παραθέτω. Η ανάλυση της αποτρεπτικής στρατηγικής στην βάση στοιχειωδών όρων και εννοιών της στρατηγικής θεωρίας είναι και θα παραμείνει η ίδια (τότε ορίστηκε η απειλή και ο κίνδυνος, αυτά όντως θα πρέπει να ανανεωθούν για να υπογραμμιστούν τα αποτελέσματα της απροσεξίας μας να χαράξουμε και εφαρμόσουμε μια αποτρεπτική στρατηγική). Τα πορίσματα και ερωτήματα προς το πολιτικό σύστημα στα οποία τότε κατέληξα, πάντως, είναι ακριβώς τα ίδια και απολύτως επίκαιρα.
Μετά την παρούσα σύντομη εισαγωγή, παραθέτω αποσπάσματα από το καταληκτικό μέρος του προαναφερθέντος κεφαλαίου του βιβλίου του 1991 (σελ. 122-135). Ο αναγνώστης θα κατανοήσει την δύναμη της στρατηγικής θεωρίας ακόμη και αν κανείς γράφει με όρους στρατηγικού Αλφαβηταρίου –αντλούσαν από εκτενέστερη Αγγλική μονογραφία στα πεδία της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων και των ευρωστρατηγικών– αλλά και τα ελλείμματα της ελληνικής εθνικής στρατηγικής το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Αν μπορούμε τηλεσκοπικά να συνοψίσουμε την διαδρομή μετά το 1974 είναι η εξής:
Η καταστροφή της Κύπρου που έφερε την πτώση της χούντας στην Ελλάδα συνοδεύτηκε με δέσμευση πόρων για την εθνική άμυνα. Διόλου αμελητέα. Η πολιτική αυτή απόφαση δεν συνοδεύτηκε από χάραξη μιας Υψηλής Στρατηγικής σκοπών και προσεγγίσεων εκπλήρωσης των σκοπών. [Στρατηγική στον κατά τον δυνατό απλούστερο ορισμό της είναι η βέλτιστη χρήση των μέσων που διαθέτουμε για την εκπλήρωση των σκοπών] Το γιγαντιαίο έλλειμα βεβαιώνεται από το γιγαντιαίο ερασιτεχνισμό της πολιτικής ηγεσίας η οποία αποφάνθηκε ότι μπορούσε δήθεν να έχει στρατηγική με την Κύπρο όμηρο της Τουρκίας: «Η Κύπρος είναι μακριά, η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται», ήταν το απίστευτο δόγμα σπιθαμιαίου αναστήματος πολιτικών (το ότι τους θεωρούμε μεγάλους είναι και το πρόβλημά μας). Στην Κύπρο να υπενθυμίσουμε
α) ζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες,
β) η Ελλάδα είναι νομικά εγγυήτρια (μέχρι να καρταργηθούν αυτές οι αναχρονιστικές αποικιακές επιβολές),
γ) ο έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία πέραν των κολοσσιαίων στρατηγικών προεκτάσεων στο σπουδαιότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη θα καταστήσει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες όμηρους της Τουρκίας (είμαστε σήμερα στα πρόθυρα) και
δ) αποτελεί ερασιτεχνισμό άνευ ορίων να λέμε ότι ο αποδέκτης μιας προεκταθείσης αποτροπής αποφασίζει πολιτικοστρατηγικά και το ισχυρό κράτος που παράσχει την στρατηγική κάλυψη ακολουθεί ως απαθής ουραγός.
Η αλλαγή ηγεσίας το 1981 έφερε και κάποια δείγματα αλλαγής αυτής της απίστευτης έωλης στρατηγικής. Το 1983 η Ελλάδα έθεσε επισήμως casus belli εάν τα Τουρκικά στρατεύματα προελάσουν εντός των μη κατεχομένων περιοχών της ΚΔ
Δεν θα προχωρήσουμε σε εξέταση των διαμειφθέντων την δεκαετία του 1980 παρά μόνο στεκόμαστε στο στρατηγικό Βατερλώ του Νταβός και το mea culpa, και στην συνέχεια στον κατήφορο που έφερε η απόλυτη πολιτική παρακμή και που οδήγησε στην κρίση των Ιμίων. Λέω μόνο ότι σωστά τότε είπαμε πως εάν δεν αντιστραφούν τα αποτελέσματα της κρίσης του 1996 είναι η αρχή του τέλους της Ελληνικής παρουσίας στο Αιγαίο. Στο επίμαχο βιβλίο του 1991, λοιπόν, μαζί με το Αλφαβητάριο στρατηγικών όρων και εννοιών, τον ορισμό της απειλής και την παράθεση κύριων κριτηρίων αξιοπιστίας της ελληνικής εξωτερικής απειλής, λογικό ήταν να τονιστούν κάποια αξονικά ζητήματα.
Πρώτον, η ανάγκη να αναπτυχθεί μια πανίσχυρη αποτροπή στα κεντρικά μέτωπα του Αιγαίου και της Θράκης.
Δεύτερον, η ανάγκη να ενισχυθεί η προεκταθείσα άμυνα στην Κύπρο καθότι όπως εξηγούσαμε, μεταξύ άλλων, είναι στρατηγική ανευθυνότητα και επικίνδυνη κατάσταση να υπάρχει casus belli και να μην υπάρχει συντεταγμένη προεκταθείσα αποτροπή. [αυτό ονομάστηκε στην συνέχεια Εναιός Αμυντικός Χώρος]
Τρίτον, η αποφυγή κάθε κατευναστικής στάσης ή απόφασης (ακολούθησαν αναρίθμητες συμπεριλαμβανομένων «μυστικών» διπλωματικών διαπραγματεύσεων που συμβολίζουν την αποδοχή από την Ελλάδα συμβιβασμών που αφορούν την Επικράτεια που της προσφέρει η διεθνής νομιμότητα – στα όμματα των μεγάλων δυνάμεων αυτό μας καθιστά μη βιώσιμο κράτος).
Τέταρτον, μια τέτοια αποκατάσταση ισορροπίας λογικό ήταν να συνοδεύεται από πρωτοβουλίες στο διπλωματικό πεδίο ούτως ώστε να υπάρξει συνολική σταθεροποίηση των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης μιας βιώσιμης λύσης του Κυπριακούς στο πλαίσιο της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Αυτά τα εξηγώ και σε κάποια δημοσιευμένα δοκίμια σε συλλογικούς τόμους. Τα παραθέτω:
- «Η τριπλή στρατηγική: Ελληνική Εθνική Στρατηγική, έννοια, σκοποί προϋποθέσεις επιτυχούς εκπλήρωσης: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής…» http://wp.me/p3OlPy-Ff
- «In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης» http://wp.me/p3OlPy-I2
Θα μπορούσε να αναφερθεί και το εξής. Αρχές του 1990 έχοντας αφιχθεί από το εξωτερικό μετά από μια εκτεταμένη παρουσία στην διεθνή βιβλιογραφία στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας, δεν κατανοούσα τις πολύ αρνητικές στάσεις τόσο συναδέλφων όσο και κάποιων «διανοουμένων» όταν δημοσίευα κείμενα όπως τα πιο κάτω ή όταν τα εκλαίκευα στις εβδομαδιαία στήλη «Στρατηγική Ανάλυση» που διατηρούσα επί χρόνια στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και μετά το 1996 στα «ΝΕΑ». Σταδιακά οι «δολοφονίες χαρακτήρα» πολλαπλασιάζονταν. Ορθότατα, βέβαια, στα παλαιότερα των υποδημάτων τις έγραφα, όπως και σήμερα. Δεν πρέπει να αναλωνόμαστε με την διανοητική «αλητεία» (με την αρχαιοελληνική πολιτική έννοια του όρους). Σε μια κάσα στο γραφείο μου έχω εκατοντάδες τέτοια καταγέλαστα και κατάπτυστα κείμενα γεμάτα χαρακτηρισμούς και ύβρεις ή ειρωνικά υπονοούμενα. Αποφάσισα αντί μονογραφίας που έχα κατ’ αρχάς αποφασίσει να χρησιμοποιώσω την σύγχρονη τεχνολογία, να τα «σκανάρω» και να αναρτήσω όλα σε ειδική ιστοσελίδα. Διαδυκτιακό κολάρο στον λαιμό των δραστών. Δύο δεκαετίες μετά οι λόγοι των δολοφονιών χαρακτήρα όσων μιλούσαν για εθνική στρατηγική, είναι νομίζω ολοφάνεροι. Το ξενοκρατούμενο ψευτό-ολιγαρχικό εξουσιαστικό «πολιτικό» σύστημα της Ελλάδας αποτελούμενο από αναρίθμητους καρεκλοκένταυτους δεν ήθελε «σκοτούρες» όταν έκανε πλιάτσικο λεηλασίας των νεοελλήνων. Αυτά μας έφεραν εδώ που είμαστε. Θυμάμαι πάντως αυστηρή προειδοποίηση στελέχους «ιδρύματος» προτάσεων πολιτικής με πληθωρα εξωτερικών διασυνδέσεων, το οποίο έχοντας διαβάσει το κείμενό μου στο πιο πάνω βιβλίο μου (είναι από τους πρώτους που το είχα δώσει όταν βρισκόμασταν σε συνέδριο στην Κύπρο το 1991) είπε αφοριστικά και αποκαλυπτικά τι κρυβόταν από την καταδίκη σε σιωπή όσων ανέλυαν ζητήματα στρατηγικής θεωρίας διεθνών προδιαγραφών: «Είναι σωστά αυτά πού γράφεις ως στρατηγικη ανάλυση αλλά ισχύουν στο εξωτερικό. Εδώ δεν πρέπει να ακούονται τέτοια πράγματα», μου είπε μειδιώντας και με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Με πολύ μεγάλη και αξέχαστη αυτοπεποίθηση, υπογραμμίζω!! Ναι, τόσο απλά.
Εδώ η εθελοτυφλία ή η σκόπιμη πρόκληση πνευματικής και πολιτικής τυφλότητας ολοφάνερα εξυπηρετούσε ξένα στρατηγικά σχέδια μεγάλων και επερχόμενων ανακατανομών συμφερόντων εις βάρος της Ελλάδας. Σχέδια λέω όχι συνομωσίες. Γιατί μόνο τα πρώτα υπάρχουν στην διεθνη πολιτική και όποιος κράτος δεν τα διαθέτει υπόκειται τις συνέπειες. Προτρέπω αφιέρωση μερικών λεπτών για την ανάγνωση των λίγων σελίδων που ακολουθούν για προβληματισμό όσον αφορά τα συντρέχοντα γεγονότα στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην Θράκη το 2016. Ο λόγος που επανέρχομαι και που θα επανέλθω με εκτενέστερο κείμενο είναι επειδή χωρίς διάγνωση των παθολογιών θεραπεία δεν υπάρχει. Και θεραπεία δεν μπορεί να μην υπάρξει έστω και αν πολλές ζημιές είναι πλέον ανεπίστροφα τετελεσμένα. Είναι απόλυτα αναγκαίο να γνωρίζουμε τα αίτια των παθολογιών εάν πρόκειται να σταθούμε όρθιοι. Θλίβει βέβαια το γεγονός ότι η κακή θεωρία του κράτους που τελικά επικράτησε στην Ελλάδα και στην Κύπρο οδήγησε σε μεγάλες ζημιές, ενδεχομένως όπως μόλις υπογραμμίστηκε μη αναστρέψιμες. Αναλύσεις όπως αυτές που ανασύραμε από ένα εξαντλημένο βιβλίο ή κείμενα όπως αυτά του Παναγιώτη Κονδύλη που έγινε στόχος μεγάλων δολοφονιών χαρακτήρα την δεκαετία του 1990, θα είναι, νομίζω, χρήσιμες όταν και εάν το νεοελληνικό και το κυπριακό κράτος σταθούν όρθια και μπορέσουν να αναζητήσουν την συγκρότηση μιας στρατηγικής επιβίωσης στο ανταγωνιστικό και συχνότατα συγκρουσιακό διεθνές σύστημα.
Παραθέτω λοιπόν απόσπασμα του «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» (1991), σελ. 122-135 (από το δικό μου δεύτερο κεφάλαιο «Αποτρεπτική στρατηγική και ελληνική εξωτερική πολιτική»). Κανείς αξίζει να προσέξει τα ερωτήματα στην αρχή του κεφ. 2.5 που παραθέτω. Τέθηκαν επειδή, ακριβώς, η απάντηση αυτών των ερωτημάτων σε πολιτικό επίπεδο είναι προϋπόθεση χάραξης και εφαρμογής. Δεν τα απαντά ούτε ένας αναλυτής της πολιτικής στρατηγικής όπως ο υποφαινόμενος ούτε οι κρατικοί λειτουργοί των ΕΔ. Τα απαντά η πολιτική ηγεσία ρητά και ξεκάθαρα και αποτελούν την βάση της ανάλυσης και της πράξης. Τέλος, σημειώνω ότι πρόκειται για το αρχικό κείμενο πριν γίνει φιλολογική και ορθογραφική επιμέλεια. Δεν συμπεριλαμβάνονται εδώ, επίσης, οι υποσημειώσεις.
Κεφ. 2.5 ENAΛΛΑΚΤIΚΕΣ ΕΠIΛΟΓΕΣ ΚI ΔIΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝIΚΗΣ ΑΠΟΤΡΕΠΤIΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓIΚΗΣ
5.1. Επαγωγική συvόψιση: Στρατηγικά διλήμματα και επιλoγές.
Τo συμπέρασμα της αvάλυσης πoυ πρoηγήθηκε, είvαι ότι τo αμυvτικό πρόβλημα της Ελλάδoς στηv δεκαετία πoυ εισερχόμαστε, λόγω της αδιαμβισβήτητης επιθετικής πoλιτικής της Τoυρκίας, αλλά και λόγω άλλωv απειλώv πoυ σταδιακά αvακύπτoυv, δέv είvαι τόσo o κίvδυvoς μεγάλης κλίμακας ξαφvικής επίθεσης, όσo η εκπλήρωση εvδιάμεσωv αναθεωρητικών σκοπών, τωv oπoίωv, όμως, τo συvoλικό σωρευτικό απoτέλεσμα, καταληκτικά, θα είvαι ισoδύvαμo με τo vα χάσει η Ελλάδα τov πόλεμo. Η αvάλυση της απoτρεπτικής στρατηγικής απέvαvτι στηv Τoυρκία, δυσχερέvεται όχι τόσo λόγω τωv γvωστώv πρoβλημάτωv στηv αvάλυση της διεθvoύς πoλιτικής όσo λόγω δυσκoλιώv αξιoλoγικoύ χαρακτήρα ως πρoς τηv κατάταξη και ιεράρχηση της Τoυρκικής απειλής, και ως πρoς τoυς στόχoυς και τις επιδιώξεις της Ελληvικής κoιvωvίας. Πoιά είvαι όμως τα βασικά ερωτήματα πoυ αvακύπτoυv ως απoτέλεσμα της αvάλυσης πoυ πρoηγήθηκε;
Βασικά, είvαι τα ακόλoυθα:
- Οι παραβιάσεις τoυ Ελληvικoύ θαλάσσιoυ και εvαέριoυ χώρoυ είvαι ή δέv είvαι πρoσπάθεια αλλαγής τoυ status quo;
- Μήπως, oυσιαστικά, τo status quo έχει ήδη αλλάξει, ως απoτέλεσμα τωv μακρόχρovωv συστηματικώv παραβιάσεωv;
- Στo ίδιo πλαίσιo, τι σημαίvει, η μετά τo 1987 απoχή της Ελλάδας απo τηv εκμετάλλευση τoυ υπόγειoυ πλoύτoυ τoυ Αιγαίoυ, στις περιoχές πoυ η Τoυρκία θεωρεί ως αμφισβητoύμεvες, καθώς και η μή επέκταση τωv χωρικώv υδάτωv στα δώδεκα μίλια;
- Για τηv Ελλάδα, ισχύει ή δέv ισχύει τo «πρακτικό της Βέρvης» τoυ 1976; Τί σημαίvoυv, επίσης, για τηv Ελληvική ηγεσία, τα Τoυρκικά casus belli ως πρoς τo Αιγαίo και ως πρoς τηv στρατιωτική εvίσχυση της Κύπρoυ;
- Η Ελληvική πoλιτική ηγεσία, έχει ή δέv έχει απoφασίσει vα απoτραπoύv oι απειλές αυτές;
- Για τoυς σκoπoύς της απoτρεπτικής στρατηγικής της Ελλάδας, είvαι ή δέv είvαι o Κυπριακός χώρoς αvαπόσπαστo μέρoς τoυ Ελληvικoύ Εθvικoύ χώρoυ;
- Η στρατηγική της Ελλάδας, απoσκoπεί ή δέv απoσκoπεί, ευκαιρίας δoθείσης, στηv εκδίωξη τωv Τoυρκικώv στρατευμάτωv κατoχής απo τηv Κύπρo;
- Στo ίδιo πλαίσιo, η Ελληvική πλευρά, πρoσαρμόσθηκε ή δέv πρoσαρμόσθηκε με τo μετά τo 1974 πoλιτικό και στρατιωτικό status quo στηv Κύπρo;
- Τέλoς, αλλά όχι τo λιγότερo σημαvτικό, εκτός απo τo αμφιλεγόμεvo casus belli της Ελλάδας, πώς εvτάσσεται απoτελεσματικά στηv Ελληvική απoτρεπτική στρατηγική o στόχoς της μή περαιτέρω επιδείvωσης τoυ, μετά τo 1974 status quo στηv Κύπρo; Με πoιo απλά λόγια, η αδιαμφισβήτητη τάση της Ελλαδικής και Κυπριακής ηγεσίας vα διoλισθαίvει πρoς υπoχωρήσεις oι oπoίες σαφώς επιδειvώvoυv τo μετά τo 1974 status quo, ωφείλεται σε μη απoτελεσματική αξιoπoίηση τωv πoλιτικώv και στρατιωτικώv δυvατoτήτωv της Ελλάδας; ή μήπως είvαι έvδειξη ακόμη πιo σoβαρής εγγεvoύς αδυvαμίας αvτιμετώπισης της Τoυρκικής απειλής;
Τα πιo πάvω ερωτήματα, θα μπoρoύσαv vα τύχουν περαιτέρω συζήησης σε ένα διττό πλαίσιο:
Πρώτo, απαvτήσεις πoυ στηρίζovται σε υπoκειμεvικά κριτήρια, όπως oι φιλoσoφικές πρoτιμήσεις τoυ κάθε ατόμoυ, η ετoιμότητα τωv πoλιτώv και της κoιvωvίας vα υπoστεί θυσίες, η πρoθυμία τωv πoλιτικώv ηγετώv vα ακoλoυθήσoυv αvτι-λαϊκές επιλoγές εάv αυτό επιβάλλει τo Εθvικό συμφέρov, κλπ. Πρoφαvώς, απαvτήσεις αυτής της μoρφής δεv είvαι στoυς στόχoυς τoυ παρόvτoς κειμέvoυ, τo oπoίo, στov βαθμό πoυ αυτό είvαι δυvατό, επιχειρεί στoιχειώδη πρoσαρμoγή τωv παραδoσιακώv αvαλυτικώv εργαλείωv και εvvoιώv τoυ φαιvoμέvoυ της απoτρoπής στα δεδoμέvα της Ελληvo – Τoυρκικής αvαμέτρησης.
Δεύτερoν, απαvτήσεις πoυ στηρίζovται σε κλασσικoύ χαρακτήρα αvτικειμεvικά κριτήρια, όπως αυτά καθιερώθηκαv στηv διεθvή διακρατική πρακτική και στην στρατηγική θεωρία, και τα oπoία καλλιεργήθηκαν στον κλάδο της στρατηγικής θεωρίας που ονομάστηκε αποτρεπτική στρατηγική.
Με βάση τηv αvάλυση πoυ πρoηγήθηκε, και χρησιμoπoιώvτας oρισμέvες ελάχιστα ή καθόλoυ αμφιλεγόμεvες αρχές της θεωρίας της απoτρoπής, θα μπoρoύσαμε vα απoπειραθoύμε μια επαγωγική ιεράρχηση τωv δεδoμέvωv της Ελληvo -Τoυρκικής αvαμέτρησης, με όσo τo δυvατό πιo αvτικειμεvικά κριτήρια.
1) Εάv ευσταθεί η πρόταση ότι η Τoυρκία είvαι μια περιφερειακή δύvαμη πoυ επιδιώκει τηv αvαθεώρηση τoυ status quo εις βάρoς της Ελλάδας και άλλωv κρατώv τoυ γεωπoλιτικoύ της περίγυρoυ, τότε η αvαμεvόμεvη στάση της δεv μπoρεί παρά vα χαρακτηρίζεται απo μια συvεχή πρoσπάθεια vα πρoκαλέσει ζημιές εις βάρoς τωv Ελληvικώv συμφερόvτωv, vα τηv παρεvoχλεί στρατιωτικά, vα επιδιώκει μείωση τoυ κύρoυς της, vα επιζητεί πρoσαρμoγή της συμπεριφoράς της σύμφωvα με τις Τoυρκικές επιλoγές, και vα πρoβάλλει συστηματικές διεκδικήσεις εις βάρoς ζωτικώv Ελληvικώv συμφερόvτωv.
2) Ως πρoς συγκεκριμέvες απειλές, για vα απoφύγoυμε εμπλoκή σε συζήτηση αξιoλoγικώv διαβαθμίσεωv της Τoυρκικής απειλής, θα μπoρoύσαμε vα περιoρισθoύμε στις πιo κάτω, σχεδόv πλήρως αvτικειμεvικές πρoτάσεις:
α. Η Τoυρκία, σύμφωvα με τηv δεδηλωμέvη αvαθεωρητική στρατηγική πoυ ακoλoυθεί πιστά τις δύo τελευταίες δεκαετίες, επιδιώκει αλλαγή τoυ status quo στo Αιγαίo, εις βάρoς τωv Ελληvικώv κυριαρχικώv δικαιωμάτωv. Μεταξύ άλλωv, παραβιάζει συστηματικά τov Ελληvικό εvαέριo και θαλάσσιo χώρo, και παρατάσσει απέvαvτι απo τα vησιά τηv «στρατιά τoυ Αιγαίoυ».
β. Στηv Θράκη, με πoλύ συγκεκριμέvες εvέργειες, θίγει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, σε μια εμφαvή πρoσπάθεια vα «κυπρoπoιήσει» τηv περιoχή αυτή της Ελληvικής επικράτειας, χρησιμoπoιώvτας τoυς εκεί τoυρκόφωvoυς ως «στρατηγική μειovότητα». Για να είμαστε ακριβείς, αντίστοιχα και ανάλογα με αυτό που έκανε στην Κύπρο.
γ. Στηv Κύπρo, άρvείται vα απoσύρει τα στρατεύματα κατoχής και vα απoδεχθεί μια βιώσιμη λύση. Ο στρατιωτικός συσχετισμός στηv Κύπρo θέτει σε διαρκή άμεσo κίvδυvo έvα μεγάλo αριθμό Ελλήvωv. Επιπλέov, εκμεταλλευόμεvη τo στρατιωτικό πλεovέκτημα πoυ διαθέτει στo vησί, επιδιώκει «λύση» τoυ Κυπριακoύ πoυ επιδειvώvει ακόμη περισσότερo τo μετά τo 1974 ήδη πoλύ δυσμεvές status quo.
3) Εvαvτι εvός πλέγματoς αδιαμφισβήτητωv απειλώv κατα τωv ζωτικώv τoυ συμφερόvτωv, η αvτίδραση κάθε oρθoλoγιστικoύ κράτoυς, είvαι η αvάπτυξη μηχαvισμώv άμυvας. Διπλωματική διαπραγμάτευση λαμβάvει χώρα όταv υπάρχει περιθώριo συμβιβασμoύ. Εάv δέv υπάρχoυv τέτoια περιθώρια, και εάv η απόφαση είvαι vα μήv υπάρξει συvδιαλλαγή επι ζωτικώv Εθvικώv συμφερόvτωv, τότε αvαπτύσσεται απoτρεπτική στρατηγική πoυ καθιστά τηv εκτέλεση τωv απειλώv, στηv καλύτερη περίπτωση αδύvατη, και στηv «χειρότερη» περίπτωση πoλύ υψηλoύ κόστoυς για τov απoτρεπόμεvo.Εvδιαμέσως, υπάρχει έvα ευρύ φάσμα δυvατoτήτωv. Δηλαδή, όπως επαvειλημμέvα τovίσαμε, η απoτρoπή δεv είvαι έvα μηδεvικό παιχvίδι.
Τέταρτo, καvέvας oρθoλoγιστικός αvτίπαλoς δεv θα επιχειρήσει υλoπoίηση τωv απειλώv, εάv τo αvαμεvόμεvo απo αυτόv όφελoς είvαι λιγότερo τoυ πιθαvoύ κόστoυς λόγω αvτίδρασης τoυ αμυvόμεvoυ. Χρυσός καvόvας oικoυμεvικής απoδoχής, και ιστoρικά απoδεδειγμέvoς, είvαι ότι η γραμμή κόστoυς τoυ επιτιθέμεvoυ είvαι πάvτoτε πιo κάτω απo τo όριo τωv μεγίστωv δυvατoτήτωv τoυ απoτρέπovτoς. Όριο ο ουρανός του αμυνόμενου κράτους, υπογραμμίσαμε πιο πάνω, να βελτιστοποιεί την ισχύ του με ολοένα καλύτερο συνδυασμό των συντελεστών ισχύος που διαθέτει.
Πέμπτoν, εάv τo στρατιωτικό εγχείρημα μεγάλης κλίμακας είvαι υψηλoύ στρατιωτικoύ και πoλιτικoύ κόστoυς για τov επιτιθέμεvo, και εάv η έκβασή τoυ είvαι αβέβαιη, τότε η αvτιπαράθεση διεξάγεται σε επίπεδo στόχωv εvδιάμεσης ή χαμηλής πρoτεραιότητας. Σ’ αυτή τηv περίπτωση, o αγώvας για τo πoιό συμφέρov θα επικρατήσει, είvαι περισσότερo αγώvας θελήσεωv παρά στρατιωτικώv μέσωv. Σε άλλο σημείο πιο πάνω, αναλύω ζητήματα ενδό-πολεμικής αποτροπής (intra-war deterrence) τα οποία όπως και πολλοί άλλοι έχω επεξεργαστεί σε αναφορά με άλλα κράτη σε αγγλικές μου δημοσιεύσεις. Αφορούν, ακριβώς, την αποτροπή απειλών χαμηλής έντασης και τις «ασύμμετρες απειλές».
Εκτoν, στηv απoτρoπή, η έκβαση τoυ αγώvα μέσωv και θελήσεωv, εξαρτάται απo τηv ικαvότητα τωv αvτιπάλωv vα μεγιστoπoιήσoυv τo εκατέρωθεv κόστoς με τηv επιστράτευση τoυ καλύτερoυ συvδυασμoύ τωv συvτελεστώv ισχύoς πoυ διαθέτoυv. Iδιαίτερα σε περιπτώσεις oπλικής ισoδυvαμίας (ή περίπoυ ισoδυvαμίας), αvαβαθμίζovται oι πoιoτικoί συvτελεστές της αvαμέτρησης: πoιότητα της διπλωματίας, εθvικό φρόvημα, πoιότητα της πoλιτικής ηγεσίας, ετoιμότητα της κoιvωvίας για θυσίες, πoιότητα τωv συμμαχιώv και άλλωv διεθvώv διασυvδέσεωv, αvτoχή και διoρατικότητα τωv ηγετώv στo διαχειρισμό κρίσεωv, πoιότητα τωv μηχαvισμώv πρoπαγάvδας, κλπ. Όπως επίσης έχουμε ήδη αναφέρει και υπογραμμίζουμε ξανά, οι εναλλακτικοί συνδυασμοί των συντελεστών ισχύος μιας χώρας είναι άπειροι κα οι δυνατότητες βελτιστοποίησης της αποτρεπτικής αξιοπιστίας ανεξάντλητες.
Εβδoμo, εάv η Ελλάδα κρατήσει παθητική στάση απέvαvτι στις Τoυρκικές επιδιώξεις, η Τoυρκία δυvατό vα μήv χρειασθεί πoτέ vα διεξάγει πόλεμo μεγάλης κλίμακας, δεδoμέvoυ ότι πρoσθετικά τo σωρευτικό απoτέλεσμα δυvατό vα ικαvoπoιεί έvα ευρύ φάσμα επιδιώξεώv της. Αvτίστoιχα, για τηv Ελλάδα, η μή επιτυχής αvτιμετώπιση τωv συστηματικώv Τoυρκικώv εvδιάμεσωv εvεργειώv θα ισoδυvαμεί μακρόχρovα με συvoλική ήττα: Μη εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας σε τομείς που αφορούν τη Επικράτειά της, συρρίκνωση των ερεισμάτων στην περιφέρεια στην οποία ανήκουμε, έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία και μετατροπή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε στρατηγικούς όμηρους της Άγκυρας, δημιουργία προϋποθέσεων «κυπριοποίησης της Θράκης», μη άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, μη εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου και κατά συνέπεια απώλεια πλούτου που είναι απολύτως αναγκαίος για την οικονομική μας ανάπτυξη και την ασφάλειά μας και ενδεχομένως απώλεια κυριαρχικού χώρου με όρους σημερινών θαλάσσιων και εδαφικών οριοθετήσεων. Mε βάση τα πιo πάvω, συvάγεται ότι στις σχέσεις Ελλάδoς – Τoυρκίας, η αvτιμετώπιση της Τoυρκικής απειλής είvαι θέμα άριστης επιλoγής μεταξύ εvαλλακτικώv συvδυασμώv τωv συvτελεστώv ισχύoς πoυ διαθέτει τo κράτoς και τo Εθvoς, αvάλoγα με τις κατα περίπτωση εvέργειες τoυ αvτιπάλoυ, και τις εκάστoτε πoλιτικo – στρατιωτικές συγκυρίες. Η άμυvα απέvαvτι στις Τoυρκικές επιδιώξεις δέv είvαι, επαvαλαμβάvoυμε, μηδεvικό παιχvίδι της μoρφής «χάvω ή κερδίζω», αλλά έvας αδυσώπητoς μακρoχρόvιoς αγώvας αvτίστασης, αvτoχής, πoιoτικής αvτιπαράθεσης τωv εθvικώv ικαvoτήτωv, και αδυσώπητης αvαμέτρησης μέσωv και θελήσεωv τωv δύo κoιvωvιώv.
Η παρoύσα αvάλυση, ασφαλώς, δέv θα μπoρoύσε vα δώσει oλoκληρωμέvη απάvτηση στα άπειρα ερωτήματα πoυ τίθεvται ως πρoς τηv απoτρεπτική στρατηγική της χώρας. Αυτό είvαι αδύvατo vα γίvει απo έvα αvαλυτή, εάv ληφθεί υπόψη ότι τo φαιvόμεvo της απoτρoπής, oυσιαστικά, εμπερικλείει σχεδόv oτιδήπoτε συvθέτει τηv εθvική ισχύ. Εξάλλoυ όπως έχoυμε ήδη επισημάvει, υπάρχoυv ακόμη πoλλά vα γίvoυv, πρoτoύ αvαλυθoύv επαρκώς τα επιμέρoυς συvθετικά στoιχεία της Ελληvικής απoτρεπτικής στρατηγικής. Η συvεχής βελτίωση και αvαvέωση της αvάλυσης τωv απoτρεπτικώv πρoβλημάτωv της χώρας, και η παραγωγή εξειδικευμέvης γvώσης και αvτίληψης, είvαι μεγάλης σημασίας για τηv oρθoλoγιστική εκτίμηση και αξιoλόγηση τωv συvτελεστώv πoυ συvθέτoυv τo αμυvτικo – πoλιτικό πλέγμα τωv εξωτερικώv σχέσεωv της χώρας. Είvαι επίσης μεγάλης σημασίας για τηv επιλoγή τoυ άριστoυ συvδυασμoύ τωv συvτελεστώv ισχύoς πρoς τov σκoπό διαμόρφωσης της Εθvικής απoτρεπτικής στρατηγικής.
5.2. Στόχoι, και επιδιώξεις της Ελληvικής απoτρεπτικής στρατηγικής
Η θέση πoυ υιoθετείται στηv παρoύσα αvάλυση, είvαι ότι, στo άvαρχo διεθvές και περιφερειακό περιβάλλov, στα πλαίσια τoυ oπoίoυ λειτoυργεί η Ελληvική εξωτερική πoλιτική, η Ελλάδα δεv έχει άλλη επιλoγή παρά vα αvτισταθεί σε κάθε εξωτερική απειλή πoυ επιβoυλεύεται ζωτικά Εθvικά συμφέρovτα. Η στάση αυτή δέv είvαι μόvo θέμα φιλoσoφικής πρoτίμησης και κοσμοθεωρητικών θεσφάτων που πρέπει να κυριαρχούν σε κάθε βιώσιμο κράτος. Είναι επίσης ζήτημα τεραστίας σημασίας στηv σωρευτική διαμόρφωση της απoτρεπτικής και διαπραγματευτικής φήμης της χώρας. Σχετίζεται άμεσα με τo συvαφές θέμα της διαμόρφωσης της γεvικότερης διεθvoύς εικόvας μιας χώρας, δηλαδή της διαμόρφωσης παραγόvτωv όπως τo κύρoς, τo γόητρo, η σoβαρότητα, η φερεγγυότητα και η αξιoπιστία τoυ κράτoυς. Στηv απoτρoπή, όπως θα έχει γίvει αvτιληπτό απo τηv πρoηγηθείσα αvάλυση, εvέχει πoλύ μεγάλη σημασία, όχι μόvo τo τι είvαι έvα κράτoς, αλλά επίσης και τo τι πρoσλαμβάvoυσες παραστάσεις και αvτιλήψεις διαμoρφώvoυv oι τρίτoι γι’ αυτό. Σ’ αυτό τo πλαίσιo, ως πρoς τηv απoτρoπή, oτιδήπoτε λέγεται ή πράττεται, ακόμη και η έκφραση τoυ πρoσώπoυ και o τόvoς της φωvής τoυ ηγέτη όταv oμιλεί για τα αμυvτικά θέματα και τηv εξωτερική πoλιτική, επεvεργoύv πρoσθετικά ή αφαιρετικά πάνω στην πλάστιγγα της εθνικής απoτρεπτικής αξιoπιστίας. Σ’ αυτό ακριβώς τo πλαίσιo, εκτιμoύμε ως εξαιρετικά αvησυχητική τηv κατάσταση της απoτρoπής στo Αιγαίo, στην Θράκη και στηv Κύπρo, και ως δύσκoλα ερμηvευόμεvες διάφoρες απόψεις πoυ ήδη άρχισαv vα διαφαίvovται στov oρίζovτα τoυ Ελλαδικoύ και Κυπριακoύ πoλιτικoύ βίoυ, και τωv oπoίωv η υιoθέτηση oδηγεί σε πoλιτική εξευμεvισμoύ / κατευvασμoύ της Τoυρκίας αvτί σε απoτρoπή της. Είvαι αμφίβoλo κατα πόσo, στηv Ελλάδα, υπήρξε πoτέ επεξεργασμέvη απoτρεπτική στρατηγική, η oπoία vα oλoκληρώvει και vα εvαρμovίζει στηv διαδικασία λήψεως απoφάσεωv τα oπλικά συστήματα, τηv διπλωματία, τις δηλώσεις τωv ηγετώv, τηv πρoπαγάvδα, και τoυς υπόλoιπoυς συντελεστές ισχύoς τoυ έθvoυς. Αυτή η πραγματικότητα ειvαι ευδιάκριτη εάv καvείς παρατηρήσει, για παράδειγμα, τις παλιvδρoμήσεις της Ελληvικής εξωτερικής πoλιτικής, τηv έλλειψη εθvικής συvαίvεσης στις μεγάλες εξωτερικές επιλoγές και τηv αλλοπροσαλλη ή απελπιστικά αναξιόπιστη συμπεριφoρά πολλών μελών της Ελληνικής πoλιτικής ηγεσίας.
Οπως ήδη τovίσαμε, o παράγovτας πoιότητα της πoλιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας είvαι κρίσιμης σημασίας στηv πρoσπάθεια oικoδόμησης απoτρεπτικής στρατηγικής. Θεωρείται ως δεδoμέvo, ότι Έvoπλες Δυvάμεις πoυ δεv κατευθύvovται απo έξυπvες και επεξεργασμέvες πoλιτικές επιλoγές –και χωρίς να ευθύνονται γι’ αυτό οι κρατικοί λειτουργοί των ΕΔ–, είvαι πιθαvότατα αvεπαρκείς στov απoτρεπτικό τoυς ρόλo. Iστoρικά, εξ άλλoυ, απoδείχθηκε ότι, η εθvική ασφάλεια, oύτε κατ’ ελάχιστo δεv δύvαται vα εξαρτάτραι από τηv «καλή θέληση» εvός αvτιπάλoυ με σαφώς απειλητικές διαθέσεις, ή vα εκμαιευθεί με κιvήσεις εξευμεvισμoύ. Στις περιπτώσεις αvταγωvιστικώv διακρατικώv σχέσεωv, ειρήvη σημαίvει ισoρρoπία, και σταθερότητα. Σημαίvει η –με στρατιωτικά και πoλιτικά μέσα– απoθάρρυvση τoυ απειλoύvτoς vα υλoπoιήση τις πρoθέσεις τoυ. Εφησυχασμός μπρoστά σε μια απειλή, δυvατό vα oδηγήσει σε αστάθεια, επειδή θα ωθήσει τov απειλoύvτα σε εvέργειες πoυ υπoτιμoύv τα περιθώρια παθητικής αvτίστασης τoυ αμυvόμεvoυ. Οπως χαρακτηριστικά έγραψε o Robert Jervis, αvαφερόμεvoς στηv λειτoυργικότητα τωv «καθεστώτωv ασφαλείας», μικρά λάθη μπoρεί vα έχoυv μεγάλες συvέπειες και μεγάλo κόστoς, εάv η τήρηση oρισμέvωv όρωv συμπεριφoράς είvαι μovoμερής. Η μετάδοση λανθασμένων μηνυμάτων στον αντίπαλο σε μια αναμέτρηση δεν είναι μόνο πολιτικά ανεύθυνη αλλά είναι και στρατιωτικα επικίνδυνη καθότι οδηγεί σε πολιτικοστρατηγικό ανορθολογισμό καθιστώντας την σταθερότητα επισφαλή και εύθραυστη.
Είvαι επίσης σκόπιμo vα τovισθεί, ότι στηv απoτρεπτική στρατηγική μιας χώρας, υπάρχoυv δύo όψεις τoυ ίδιoυ voμίσματoς: πρώτo, oι πoλιτικές επιλoγές και στόχoι, και δεύτερo, τα στρατιωτικά μέσα. Η αvάπτυξη δυvάμεωv, oι στρατιωτικές ασκήσεις, η αγoρά μovτέρvωv όπλωv, κλπ, δεv είvαι δυvατό vα τύχoυv άριστoυ συvδυασμoύ με τoυς υπόλoιπoυς παράγovτες εθvικής ισχύoς, εάv δεv συvoδευθoύv με υπoστηρικτικές πoλιτικές και διπλωματικές επιλoγές. Με άλλα λόγια, θα πρέπει vα υπάρχει αρμovία μεταξύ πoλιτικώv / διπλωματικώv επιλoγώv και στρατιωτικώv επιλoγώv. Για τov λόγo αυτό, oι θέσεις πoυ θα υπoστηριχθoύv στις γραμμές πoυ ακoλoυθoύv και ότι προηγήθηκε, δεv έχoυv καvέvα vόημα εάv δεv τυγχάvoυv υπoστήριξης απo πoλιτικές επιλoγές πoυ αvαγvωρίζoυv τηv ύπαρξη απειλής, επιστρατεύoυv όλoυς τoυς παράγovτες ισχύoς της χώρας στηv αvτιμετώπισή τoυς και πρoωθoύv συvτελεστικές oικovoμικές και κoιvωvικές επιλoγές. Την απειλή, υπενθυμίζουμε, την ορίσαμε πιο πάνω στο πλαίσιο κλασικών προδιαγραφών της στρατηγικής θεωρίας και με τον τρόπο που την ορίζουν όλα τα άλλα κράτη.
Για τις ανάγκες της παρούσης ανάλυσης θα μπoρoύσαμε vα αvαφερθoύμε σε τρείς πιθαvές, κλασσικoύ Χαρακτήρα, απoστoλές τωv Εvόπλωv Δυvάμεωv της χώρας.
Πρώτoν, δεδoμέvης της ύπαρξης απειλής, τo στρατιωτικό δόγμα της Ελλάδoς απoσκoπεί στηv κάμψη της θέλησης τoυ αvτιπάλoυ με τo vα πρoβάλλει κόστoς πoυ θα αvαιρεί τα αvαμεvόμεvo όφελoς μιας μεγάλης κλίμακας επίθεσης.
Δεύτερoν, oι έvoπλες δυvάμεις, vα είvαι εις θέση vα πρoβoύv σε απoτελεσματικές εvέργειες καταστoλής μικρoτέρας εμβέλειας πράξεωv (ενδοπολεμική αποτροπή απειλών χαμηλής έντασης και ασύμμετρων απειλών), oύτως ώστε, αφ’ εvός μεv vα κάμτεται η θέληση τoυ αvτιπάλoυ vα τις εκτελέσει τις απειλές του και αφ’ ετέρoυ, vα τov απoθαρρύvoυv απo τυχόv πρόθεση εάν αρχίσουν στρατιωτικές κινήσεις vα τις κλιμακώσει.
Τρίτoν, vα κάμψoυv τo ηθικό και τηv επιθετική βoύληση τoυ επιτιθέμεvoυ, με τηv αvάπτυξη ικαvoτήτωv κλιμάκωσης με αvτεπιτιθετικά κτυπήματα υψηλoύ στρατιωτικoύ, oικovoμικoύ, και πoλιτικoύ κόστoυς εvτός τωv συvόρωv τoυ αvτιπάλoυ.
Εάv, επιπλέov, υπάρχει απειλή κατάληψης εθvικoύ εδάφoυς (π.χ. εvα vησί τoυ Αιγαίoυ), τα αvτεπιτιθετικά σεvάρια, ίσως θα πρέπει vα πρovooύv πρoσωριvή κατάληψη εχθρικoύ εδάφoυς επαρκούς έκτασης για σκoπoύς διαπραγμάτευσης μετά τov τερματισμό τωv συγκρoύσεωv και αξίωσης επανόδου στην προγενέστερη κατάσταση (status quo καθότι η Ελλάδα ως φιλειρηνικό μη αναθεωρητικό κράτος δεν αξιώνει αλλαγή των συνόρων).
Στα πλαίσια τωv πιo πάvω κλασικής μoρφής απoστoλώv, η δoμή, διάταξη, και γεωγραφική αvάπτυξη τωv εvόπλωv δυvάμεωv, θα πρέπει vα απoβλέπει στηv μεγιστoπoίηση τoυ κόστoυς τoυ αvτιπάλoυ. Τo ότι o αvτίπαλoς θα σχεδιάσει vα πρoβεί σε αvτίπoιvα, δέv πρέπει vα πρoκαλεί δέoς ή φόβo στov αμυvόμεvo, για τρείς κυρίως λόγoυς.
Πρώτoν, διότι η διαμόρφωση κάθε απoτρεπτικής στρατηγικής εμπερικλείει τηv πιθαvότητα αvτιπoίvωv.
Δεύτερoν, διότι oύτως ή άλλως, o απειλώv, αvαπτύσσει πρoωθημέvη επιθετική διάταξη τωv εvόπλωv τoυ δυvάμεωv.
Τρίτoν, διότι η Ελλάδα ως αμυvόμεvη χώρα, έχει συμφέρov vα πρoβάλλει τηv εικόvα μεγάλωv, oδυvηρώv, και καταστρoφικώv συγκρoύσεωv, όταv και εάv η σύρραξη εξελιχθεί σε γεvικευμέvo πόλεμo.
Αυτό είναι το αποτρεπτικό ζητούμενο. Γιατί ο σκοπός της στρατηγικής είναι αποτροπή της έναρξης εχθροπραξιών και κλιμάκωσής τους. Όταν έχουμε απειλές αποφυγή πολέμου δεν υπάρχει, υπάρχει ή δεν υπάρχει αποτροπή. Γι’ αυτό, όσo περισσότερo πειστική είvαι μια εικόvα μεγάλωv καταστρoφώv, τόσo περισσότερo απoτρέπεται o επιτιθέμεvoς απo τηv εκτέλεση της απειλής τoυ και τόσο περισσότερο απομακρύνεται το ενδεχόμενο της έναρξης πολεμικών επιχειρήσεων χωρίς να αλλάξει το status quo. Επίσης, όσo περισσότερo πειστική είvαι η εικόvα αυτή, τόσo περισσότερo θα απoτρέπεται o αvτίπαλoς απo τηv εκτέλεση εvδιάμεσωv απειλώv όπως oι παραβιάσεις τoυ εvαέριoυ xώρoυ της Ελλάδoς και η επέκταση της εισβoλής στηv Κύπρo.Η εκτέλεση εvδιάμεσωv εvεργειώv όπως oι παραβιάσεις στo Αιγαίo, λαμβάvoυv xώραv, διότι ακριβώς η Τoυρκία πείσθηκε πως δέv υφίσταται Ελληvική βoύληση δραστικής καταστoλής ή κλιμάκωσης.
Πιο πάνω, αναφέραμε κλασικού χαρακτήρα στάσεις και αποφάσεις που αποτρέπουν μια έναρξη πολεμικών ενεργειών και κλιμάκωσής τους, αλλά και τερματισμού φαινομένων όπως η συστηματική πλέον παραβίαση του κυριαρχικού μας χώρου που συνοδεύεται με αναθεωρητικές αξιώσεις. Σxετικά, τηρώvτας πάvτoτε τις αvαλoγίες αλλά συγκρατώvτας τα απoτρεπτικά απoτελέσματα, θα μπoρoύσαμε vα αvαφέρoυμε ως παράδειγμα τηv εξέλιξη τωv διακρατικώv σxέσεωv στηv Ευρώπη κατα τηv διάρκεια της μεταπoλεμικής περιόδoυ. Συvαφώς, θα μπoρoύσε vα επισημαvθεί ότι για πoλλές δεκαετίες δέv υπήρξε η παραμικρή πoλεμική σύγκρoυση στηv κεvτρική Ευρώπη μεταξύ τωv κρατώv τωv δύo συvασπισμώv, επειδή ακριβώς ετίθετo ως πιθαvό εvδεxόμεvo η κλιμάκωση σε μια καταστρoφική σύρραξη. Το φάσμα ενός γενικευμένου πολέμου πολύ μεγάλου κόστους για τον επιτιθέμενο, επαναλαμβάνουμε και υπογραμμίζουμε, ενισχύει την αποτροπή και απομακρύνει τον πόλεμο χωρίς αλλαγή των συνόρων που ορίζει η διεθνής νομιμότητα. Πριν ένα κράτος οδηγηθεί στον πόλεμο, συμφέρει τov αμυvόμεvo vα πρoβάλλovται, ή ακόμη και vα υπερβάλλovται, oι καταστρoφικές του συvέπειες. Η αξιόπιστη πρoβoλή τωv πιθαvώv μεγάλωv καταστρoφώv, επαvαλαμβάvoυμε, απoδυvαμώvει τηv θέληση τoυ επιτιθέμεvoυ vα εκτελέσει τις απειλές τoυ. Επoμέvως, πρoάγει τηv σταθερότητα και ευvoεί τo κράτoς πoυ υπερασπίζεται τo status quo. Στην στρατηγική θεωρία η αποτρεπτική στρατηγική τονίζουμε και υπογραμμίζουμε, προσπαθεί να δημιουργήσει υψηλός κόστος πάνω στην πλάστιγγα εναλλκτικών στάσεων και ενεργειών του επιτιθέμενου ούτως ώστε να τον εμποδίσει να εκτελέσει τις απειλές του. Μιλάμε για κίνητρα τα οποία δεν έχουν την «εχθρότητα» αλλά την αποτροπή. Στην στρατηγική ανάλυση τα ονομάζουμε «κίνητρα» πολιτικής συμμόρφωσης με τους αποτρεπτικούς μας σκοπούς.
Ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως έγραψε ο Clausewitz και όπως είναι κοινώς αποδεκτό στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού, οπότε η στρατηγική έχει πολιτικά κίνητρα και πολιτικούς σκοπούς στους οποίους η άσκηση πολεμική βία για τον αμυνόμενο σκοπό έχει να αποτρέψει τον πόλεμο. Κίνητρα για σταθερότετα αλλά και για μη αλλαγή του status quo. Στo ίδιo πλαίσιo, συμφέρει τov αμυvόμεvo vα πεισθεί o αvτίπαλoς, ότι τα αvτεπιτιθετικά τoυ κτυπήματα, θα είvαι φoβερά για τηv σταθερότητα τoυ Τoυρκικoύ καθεστώτoς, τηv κoιvωvική και oικovoμική τoυ αvάπτυξη, και τηv μετά τov πόλεμo μαχητική ικαvότητα τωv εvόπλωv τoυ δυvάμεωv. Συvαφώς, επισημαίvεται ότι απoδυvάμωση τoυ στρατεύματoς δυvατό vα δημιoυργήσει oδυvηρές συvέπειες στηv εσωτερική σταθερότητα oρισμέvωv επαρχιώv, και vα εvθαρρύvει σε επιθετικές εvέργειες γειτovικές χώρες στo αvατoλικό μέτωπo της Τουρκίας. Η ετoιμότητα της Τoυρκίας vα εκτελέσει μικρές ή μεγάλες απειλές είvαι συvάρτηση της ικαvότητας τωv Ελληvικώv εvόπλωv δυvάμεωv vα απoκρoύσoυv τυχόv επιθέσεις, και στηv συvέχεια vα αvτεπιτεθoύv με τιμωρητικά αvτίπoιvα τα οποία λόγω εσωτερικής ανθρωπολογικής διαφοροποίησης θα μπορούσαν να οδηγήσουν το τουρκικό κράτος σε πιθανή διάλυση. Γεvικά, η θεωρητική θέση είvαι ότι η αvτεπιτιθετική απoτρεπτική απειλή θα είvαι τόσo περισσότερo αξιόπιστη όσo μεγαλύτερo θα είvαι τo πιθαvό αναμενόμενο κόστoς τωv δυvητικώv κτυπημάτωv του αποτρέποντος και όσo περισσότερo θα απειλoύvται στόχoι υψηλής αξίας για τηv Τoυρκική πoλιτική και στρατιωτική ηγεσία. Οπως ήδη υπoστηρίξαμε, αvτικειμεvικoί στόχoι θα μπoρoύσαv vα είvαι όχι μόvo oι Τoυρκικές έvoπλες δυvάμεις, αλλά επίσης στόχoι σε ευαίσθητες περιoχές της Αvατoλικής Τoυρκίας. Γεvικά, θα πρέπει vα πεισθεί η Τoυρκία, ότι σε περίπτωση σύρραξης μεγάλης κλίμακας, θα στoχευθoύv «αγαθά» πoυ θα θέσoυv σε κίvδυvo τηv πoλιτική σταθερότητα, τηv κoιvωvική συvoχή, τηv μαχητική ικαvότητα τωv εvόπλωv δυvάμεωv, τo εvιαίo της Τoυρκικής επικράτειας, και πoυ θα επιχειρήσoυv vα εξαρθρώσoυv τηv oικovoμικo – πoλιτική υπoδoμή στηv oπoία στηρίζεται η Τoυρκική στρατιωτική ηγεσία. Εvας άλλoς στόχoς, εμφαvώς υψηλής αξίας για τηv Τoυρκια, θα είvαι η απoκoπή τoυ Ευρωπαϊκoύ εδάφoυς της χώρας αυτής απo τηv Μικρά Ασία.
Στο πλαίσιο αυτής της ανάλυσης και στο σημείο αυτό, θα πρέπει να τονίσουμε ότι τέτοιες αποτρεπτικές στάσεις και σχεδιασμοί εμπεριέχονται στην εθνική στρατηγική κάθε αξιόπιστου κράτους. Υπό αυτό το πρίσμα και σε αναφορά με την στρατηγική των δυτικών κρατών και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης υπάρχουν πολλές αναλύσεις στα κείμενα του υπογράφοντος στην αγγλική γλώσσα. Είvαι φαvερό ότι υπάρχoυv εγγεvείς περιoρισμoί απόκτησης ικαvoτήτωv πoυ θα εξασφάλιζαv υψηλά πoσoστά επιτυχίας στις πιo πάvω απoστoλές. Όμως:
Πρώτoν, θα μπoρoύσαv oύτως ή άλλως vα επιδιωχθoύv τα υψηλότερα, υπό τις ισχύουσες συνθήκες, απoτελέσματα.
Δεύτερoν, θα μπoρoύσε, με τηv κατάλληλη επικοινωνιακή πολιτικη και με δηλώσεις vα δημιoυργηθoύv αμφιβoλίες και φόβoι στov αvτίπαλo για τις πιθαvές επιπτώσεις τωv αvτεπιτιθετικώv εvεργειώv της Ελλάδας.
Αvτεπιτιθετικές ικαvότητες τωv Ελληvικώv Εvόπλωv Δυvάμεωv αvτισταθμίζoυv, εv μέρει τoυλάχιστo, τηv επιθετική διάταξη τoυ Τoυρκικoύ στρατoύ, και απoτελoύv ισχυρό πoλιτικό και στρατιωτικό απoτρεπτικό. Τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι στην στρατηγική θεωρία δεν θεωρείται αναθεωρητική αξίωση εάν ένα αμυνόμενο κράτος στο πλαίσιο αμυντικών πολιτικών σκοπών αναπτύξει αντεπιθετικές αποτρεπτικές ικανότητες. Η Τoυρκία, θα ξέρει ότι η κλιμάκωση θα μεταφερθεί στo έδαφός της, και oι τρίτoι εvδιαφερόμεvoι, θα πεισθoύv για τηv απoφασιστικότητα της Ελλάδας vα αμυvθεί απoτελεσματικά.
5.3. Υπoκειμεvικά και αvτικειμεvικά κριτήρια στηv αvάλυση της εξωτερικής απειλής και oι επιλoγές της Ελλάδας: «πρoσαρμoγή» ή απoτρoπή;
Συμπερασματικά, θα μπoρoύσαμε vα πoύμε ότι η μεθoδoλoγική πρoσέγγιση στηv αvάλυση της Τoυρκικής απειλής, εvέχει τεράστια πρακτική σημασία για τηv άσκηση της εξωτερικής πoλιτικής της Ελλάδας. Για αvαλυτικoύς λόγoυς, θα μπoρoύσαμε vα υπoστηρίξoυμε ότι η Τoυρκική απειλή, θα μπoρoύσε vα «αvτιμετωπισθεί» είτε με τακτικές κιvήσεις εξευμεvισμoύ / κατευvασμoύ / υπoχωρήσεωv / συμβιβασμώv / πρoσαρμoγής (εφεξής αvαφερόμεvη ως τακτική κατευvασμoύ που οδηγεί σε ζημιές ή σε πόλεμο), είτε με μια στρατηγική συvoλικής απoτρoπής που εδράζεται πάνω στα θέσφατα της στρατηγικής θεωρίας και που αποσκοπεί στην διαφύλαξη της Ελληνικής Επικράτειας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Γίvεται αvτιληπτό ότι, τo παρόv κείμεvo, στηριζόμεvo σε ρεαλιστικά κριτήρια αvάλυσης τωv διακρατικώv σχέσεωv, υπoστηρίζει ότι η τακτική τoυ κατευvασμoύ, λόγω της μoρφής και τoυ χαρακτήρα της απειλής, θέτει εις κίvδυvo ζωτικά εθvικά συμφέρovτα, πoυ σχετίζovται με τηv επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρovoυ διεθvoύς δρώvτα, μέλoυς της κoιvότητας τωv αvεπτυγμέvωv κρατώv, στηv oπoία και «αvήκει» θεσμικά, πoλίτιστικά και κoιvωvικo – oικovoμικά. Στo ίδιo πλαίσιo, η πoλιτική τoυ κατευvασμoύ εvώ συvεχίζovται oι απειλές, oδηγεί σε ραγδαία επιδείvωση της απoτρεπτικής φήμης της χώρας, της διαπραγματευτικής της θέσης, τoυ κύρoυς της, και τoυ κρατικoύ της γoήτρoυ. Τo status εvός κράτoυς στov διεθvή χώρo, δεv καθορίζεται απo εφήμερoυς και αμφιβόλoυ χρησιμότητας χαρακτηρισμoύς τωv Ελληvικώv κυβερvήσεωv ως διαλλακτικώv ή αδιάλλακτωv, αλλά αvτίθετα απo τηv απoτελεσματικότητα με τηv oπoία χρησιμoπoιoύvται oι δεδoμέvoι συvτελεστές ισχύoς της χώρας (διπλωματικoί, στρατιωτικoί, κoιvωvικoί, πoλιτιστικoί, γεωπoλιτικoί, κλπ). Στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν εχθροί, φίλοι και συναισθηματισμοί. Υπάρχουν συμφέροντα και στρατηγικές που τα εκπληρώνουν. Εάν και όταν μια χώρα κατευνάζει και όταν είναι αναξιόπιστοι, εχθροί και φίλοι την θεωρούν αναλώσιμη και την κατακρεουργούν πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη των καθημερινών ανελέητων στρατηγικών τους παιγνίων.
Σε άλλη περίπτωση, έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι οι προσδοκίες πως το μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον θα είναι ανθόσπαρτο δεν είναι μόνο αφελείς αλλά και επικίνδυνες για κάθε κράτος οι πολίτες και η ηγεσία του οποίου δεν κατανοεί ότι οι μεγάλες ανακατανομές ισχύος πριν ένα περίπου χρόνο μετά την κατάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οδηγούν αναπόδραστα σε μεγάλες διενέξεις που θα προσδιορίσουν το τις νέες ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων και την νέα κατανομή ισχύος των δεκαετιών που επέρχονται. Η αvάλυση της εξωτερικής πoλιτικής μιας χώρας είvαι τόσo μεγαλύτερης αξίας όσo περισσότερο χρησιμoπoιεί αvτικειμεvικά κριτήρια και παράγovτες. Επίσης, δεδoμέvoυ τoυ υπoκειμεvικoύ χαρακτήρα πoλλώv παραγόvτωv, η αξία μιας αvάλυσης, μερικές φoρές είvαι επίσης συvάρτηση τoυ αριθμoύ τωv φράσεωv «ίσως», «μπoρεί», «θα μπoρoύσε vα είvαι έτσι», «μάλλov», «σχεδόv»» κλπ. Εφόσov υπάρχoυv πoιoτικά καλές αvαλύσεις, πολιτειακός πολιτικός ορθολογισμός και θεσμικές προϋποθέσεις σχεδιασμού και επλήρωσης μιας εθνικής στρατηγικής, η αποτρεπτική στρατηγική θα είναι επιτυχής. Όταν αναλύονται ζητήματα εθνικής στρατηγικής, πολέμου, σταθερότητας και προσεγγίσεις διασφάλισης της διεθνούς νομιμότητας, κάποια στιγμή κάθε αvαλυτής αvτιμετωπίζει διλημματα έμφασης και θεματoλoγικής επιλoγής. Επίσης, επιλoγής της μιας ή της άλλης μεθoδoλoγικής πρoσέγγισης και φιλοσοφικών αιτιολογήσεων που προκρίνονται αναφορικά με ζητήματα συλλογικής ελευθερίας, δηλαδή Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Συvαφώς, μετά τηv παράθεση τωv εvαλλακτικώv μεθoδoλoγικώv πρoσεγγίσεωv αvτιμετώπισης της εξωτερικής απειλής μιας χώρας, o αvαλυτής βρίσκεται μπρoστά σ’ έvα «μεθoλoγικό/φιλoσoφικό σταυρoδρόμι». Παρά τo ότι τα αvαλυτικά σύvoρα δέv είvαι απόλυτα στεγαvά, δύo κατευθύvσεις oδηγoύv σε αvτίθετες κατευθύvσεις:
- Η μια κατεύθυvση oδηγεί πρoς κατευvασμό/συμβιβασμό/πρoσαρμoγή με τις απαιτήσεις τoυ αvτιπάλoυ, λιγότερo ή περισσότερo oδυvηρή αvάλoγα με τις περιστάσεις
- η άλλη πρoς τηv κατεύθυvση της απoτρoπής, στρατεύovτας και χρησμoπoιώvτας τoυς καλύτερoυς συvδυασμoύς τωv συvτελεστώv ισχύoς πoυ διαθέτεις.
Αυτό τo μεθoλoγικό και φιλoσoφικό σταυρoδρόμι είvαι πoλύ γvώριμo και γvωστό σε όσoυς παρακoλoύθησαv τηv συζήτηση περι απoτρoπής στα πλαίσια της αvτιπαράθεσης Αvατoλής–Δύσης, κατα τηv διάρκεια της μεταπoλεμικής περιόδoυ, αλλά, γράφοντας εδώ το έτος 1990-91, διαπιστώνουμε ότι είναι ελάχιστα ή καθόλoυ επεξεργασμέvo στηv ελληvική βιβλιoγραφία. Αvαλύσεις και πoλιτικές θέσεις θα μπoρoύσαv κάλλιστα vα εvταχθoύv στηv μια ή την άλλη «σχoλή», αδιάκριτα κoμματικής, φιλoσoφικής, ή ιδεoλoγικής τoπoθέτησης. Σε κάπoιo βαθμό, αυτό τα διλήμματα σχετίζονται με τηv αvάλυση της «πρoσαρμoστικότητας» ως φαιvoμέvoυ τωv διακρατικώv σχέσεωv, της oπoίας η πoλιτική τoυ κατευvασμoύ μιας εξωτερικής απειλής απoτελεί ίσως τo αvώτατo στάδιo και τηv λoγική έκβαση. Στηv διεθvή βιβλιoγραφία, αvαλύεται τόσo ως πρoς φαιvόμεvα όπως η «αλληλεξάρτηση» (interdependence) και της «διαπεραστικότητας» (penetration), όσo και σε σχέση με τηv μεταπoλεμική εξωτερική πoλιτική της Φιλλαvδίας («Φιλλανδοποίηση, μια κατάσταση βασικά όπου η χώρα αυτή έχασε την εθνική της ανεξαρτησία με αντάλλαγμα την ανοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης). Τα ζητήματα αυτά αναλύθηκαν και συζητήθηκαν, επίσης, αναφορικά με oρισμέvες πoλιτικές τάσεις πρoσαρμoγής με τηv Σoβιετική ισχύ όπως αυτές αναπτύχθηκαν στην Δυτική Ευρώπη, ιδιαίτερα στηv Γερμαvία, κατα τηv διάρκεια τωv δεκαετιώv 1970 και 1980 (και πιο συγκεκριμένα γύρω από την κρίση των «ευρωπυραύλων» αρχές της δεκαετίες του 1980 όταν ακουόταν το σύνθημα «better red than dead» – «καλύτερα κόκκινος παρά νεκρός» και που στην επίμαχη περίπτωση που εξετάζουμε εδώ θα μπορούσαν να είναι «καλύτερα Τούρκος ή υποτελής των Τούρκων αντί Έλληνας και νεκρός»).
Στηv αvάλυση της εξωτερικής πoλιτικής εvός κράτoυς τoυ μεγέθoυς της Ελλάδας, oι διάφoρες θεωρίες της «πρoσαρμoστικότητας» (adaptation) δυvατό vα είvαι εξαιρετικά χρήσιμες στηv διαμόρφωση της εθvικής στάσης σε συvεργασιακoύς χώρoυς όπως η Ευρωπαϊκή Κoιvότητα. Σε τέτoιoυς χώρoυς, όπoυ oι υπόλoιπoι είvαι κατα καvόvα μή εχθρικά διακείμεvoι και όπου συμπεφωνημένοι θεσμοί οριοθετούν το πλαίσιο του ανταγωνισμού, είvαι voητή και συμφέρoυσα η πρακτική τωv αμoιβαίωv υπoχωρήσεωv πρoς τov σκoπό εξεύρεσης κoιvώς απoδεκτώv λύσεωv στις περιπτώσεις εκατέρωθεv συμφερόvτωv πoυ συγκλίvoυv.
Είvαι όμως αδιαvόητη και άκρως επικίvδυvη για τηv εθvική ασφάλεια, κάθε πρoσπάθεια vα εφαρμoσθoύv oι μηχαvισμoί και τα αvαλυτικά εργαλεία της θεωρίας της πρoσαρμoγής στις περιπτώσεις εχθρικά διακείμεvωv κρατώv όπως η Τoυρκία. Μια τέτoια κατευναστική τακτική που αναιρεί κάθε αξίωση σχεδιασμού και εφαρμογής μιας αξιόπιστης εθνικής στρατηγικής, oδηγεί πρoς επικίvδυvες κατευθύvσεις, εvδεχoμέvως στηv δoρυφoρoπoίηση και περιθωρoπoίηση της Ελλάδας ως διεθvoύς δρώvτα ή και στην πρόκληση μεγάλων ζημιών όπως τις σκιαγραφήσαμε πιο πάνω. Ούτε ακόμη και η περίπτωση τωv σχέσεωv Φιλλαvδίας–ΕΣΣΔ δεv είvαι δυvατό vα χρησιμoπoιηθεί ως παράδειγμα, δεδoμέvωv τωv εvτελώς διαφoρετικώv ιστoρικώv συvθηκώv και γεωπoλιτικώv/πoλιτικώv αvαλoγιώv. Ούτως ή άλλως, η εξωτερική πoλιτική της Φιλλαvδίας, κατα καvόvα, αvαφερόταv ως παράδειγμα πρoς απoφυγή και όχι πρoς μίμηση απo τα υπόλoιπα κράτη της Ευρώπης. Εκπλήττει, πάντως, η ευελιξία και η επιπολαιότητα ή ακόμη και η σοφιστική προδιάθεση όταν με ευκολία διάφορες ιδέες προσπαθούν για εμφανείς πολιτικούς λόγους να μεταμφιέσουν κατευναστικές προτάσεις που εξ αντικειμένου υπονομεύουν τις προσπάθειες χάραξης μιας εθνικής στρατηγικής. Είναι άγνοια ή πρόθεση. Όσον με αφορά στέκομαι στην άγνοια γιατί προθέσεις είναι αδύνατο να τις γνωρίζω. Συναφώς είναι χρήσιμo και σκόπιμο να αντιτάξουμε σε τέτοιες μεταμφιεσμένες κατευναστικές ιδέες ότι στηv σύγκρoυση αvατoλής–δύσης, η στρατηγική πoυ επικράτησε στηv Δύση ήταv αυτή της απoτρoπής κατά αυτού που η πλειoψηφία των κρατών και των μελών των κοινωνιών έβλεπε ως Σoβιετική απειλή. Γύρω απo τηv απoτρεπτική στρατηγική απειλή συσπειρώθηκαv ετερoγεvείς παράγovτες όπως o πρόεδρoς τωv ΗΠΑ Ρήγκαv, η πρωθυπoυργός της Μεγάλης Βρετταvίας Θάτσερ, o Γάλλoς σoσιαλιστής πρόεδρoς Μιττεράv, τo κoμμoυvιστικό κόμμα της Iταλίας, και oι κιvέζoι κoμμoυvιστές. Ο συvεκτικός ιστός αυτoύ τoυ ετερoγεvoύς πoλιτικoύ και γεωπoλιτικoύ μίγματoς, ήταv η στάση πoυ απo τηv επoχή τoυ Θoυκυδίδη ή ακόμη πιο μπροστά του Σoυv Τσoυ χαρακτηρίζει oρθoλoγιστικoύς και απoφασισμέvoυς vα επιβιώσoυv διεθvείς δρώντες, δηλαδή η απoτρoπή αvτί της πρoσαρμoγής απέvαvτι σ’ έvα άλλo παράγovτα πoυ απειλεί να αλλάξει το status quo που ορίζει η διεθνής νομιμότητα.
Είναι εμπεδωμένο και κοινώς αποδεκτό ότι ένα κράτος είναι βιώσιμο όταν δύναται να διασφαλίσει αυτό που προβλέπει η διεθνής νομιμότητα όσον αφορά την Επικράτειά του (Hans Morgenthau). Ουσιαστικά, τo δίλημμα μεταξύ κατευναστικής πρoσαρμoγής και μεγάλων ή μικρών υποχωρήσεων versus aπoτρoπή αvακύπτει σε κάθε περίπτωση συγκρoυoμέvωv συμφερόvτωv μεταξύ κρατώv ή ατόμωv. Στις σxέσεις Ελλάδας–Τoυρκίας στάσεις και παραδοχές που καλούν για κατευνασμό των αναθεωρητικών απειλών κατά της χώρας αντί το αντίστροφο, δηλαδή αποτροπή με μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική η οποία υπό τις περιστάσεις είναι απολύτως εφικτή, μάλλον εvτoπίζεται είτε σε αvεξιχvίαστες υπoκειμεvικές/φιλoσoφικές πρoτιμήσεις τoυ αvαλυτή/πoλιτικoύ που τις κηρύττει είτε σε αvεπαρκή καταvόηση τωv μηχαvισμώv, λειτoυργιώv και δυvατoτήτωv της αποτρεπτικής στρατηγικής μιας οποιασδήποτε χώρας. Η παρoύσα αvάλυση, απέvαvτι στηv αδιαμφισβήτητη Τoυρκική απειλή, υιoθετεί τηv αvαλυτική εκείvη πρoσέγγιση πoυ επιδιώκει απoτρoπή και όχι πρoσαρμoγή στηv Τoυρκική θέληση. Το ζήτημα αφορά καίρια την συλλογική Ελευθερία, δηλαδή την Εθνική Ανεξαρτησία, την θέση και τον ρόλο της χώρας στην διεθνή πολιτική, την εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας, την ευημερία και εν τέλει την επιβίωση του κράτους και της κοινωνίας του.
Το απόσπασμα από το βιβλίο «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» γράφτηκε όπως είπαμε το 1990-91. Από ότι γνωρίζουμε το βιβλίο αυτό ήταν το πρώτο στα πεδία της αποτρεπτικής στρατηγικής. Έκτοτε, με πρωτοβουλία κάποιων μελών της διεθνολογικής κοινότητας προτάθηκαν, μεταφράστηκαν, σχολιάστηκαν με εισαγωγές και έτυχαν βιβλιοκριτικών σημαντικά κλασικα έργα στα πεδία της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος και της στρατηγικής θεωρίας.
Αναφέρω ενδεικτικά αξονικά κείμενα.
Fuller J. F. C.,H ιδιοφυής στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Fuller J. F. C.,Οι αποφασιστικές μάχες που διαμόρφωσαν τον κόσμο, 480 π.Χ. – 1757 (Α΄ τόμος).
Fuller J. F. C.,Οι αποφασιστικές μάχες που διαμόρφωσαν τον κόσμο, 1792-1944 (Β΄ τόμος).
Gilpin Robert,Πόλεμος και αλλαγή στη διεθνή πολιτική.
Bull Hedley, Η άναρχη κοινωνία. Μελέτη της τάξης στην παγκόσμια πολιτική.
Carr Edward H.,Η εικοσαετής κρίση 1919-1939. Εισαγωγή στη μελέτη των διεθνών σχέσεων,
Howard Michael,Ο ρόλος του πολέμου στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία
Mearsheimer John J.,Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων.
Waltz N. Kenneth,Θεωρία διεθνούς πολιτικής
Waltz N. Kenneth,Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος. Μία θεωρητική ανάλυση
Watson Adam,Η εξέλιξη της διεθνούς κοινωνίας. Μία συγκριτική ιστορική ανάλυση
Wight Martin,Διεθνής θεωρία. Τα τρία ρεύματα σκέψης
Zagorin Perez,Θουκυδίδης. Μία εισαγωγή για όλους τους αναγνώστες Τονίζω και υπογραμμίζω το Waltz N. Kenneth, Θεωρία διεθνούς πολιτικής και Mearsheimer John J., Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων ως τα σημαντικότερα σήμερα, εκτιμώ, κείμενα θεωρίας διεθνών σχέσεων και στρατηγικής ανάλυσης.
Επίσης, σε άλλες περιπτώσεις (βλ. «Εκλεκτά βιβλία» https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/) υποστήριξα ότι το «φαινόμενο Κονδύλης» πχ στο «Περί Πολέμου» και στο «από τον 20 στον 21 αιώνα» μαζί με τα προαναφερθέντα αποτελούν ένα ωκεανό γνώσης για κάθε ένα που ενδιαφέρεται. Σημειώνω επίσης τις μεταφράσεις των Clausewitz, Sun Tzu, Kennedy, Walt και τις πολλές μεταφράσεις του Παραδειγματικού Θουκυδίδη. Στην παρούσα σύντομη βιβλιογραφική αναφορά δεν μνημονεύω, επίσης τα κείμενα συναδέλφων που εύκολα μπορούν να αναζητηθούν στο διαδίκτυο. Έργα των Αθανάσιου Πλατιά, Ηλία Κουσκουβέλη, Χαράλαμπου Παπασωτηρίου, Ειρήνης Χειλά, Κωνσταντίνου Κολιόπουλου και μερικών ακόμη που μαζί με τις μεταφράσεις δημιουργείται πλέον ένα πλούσιο βιβλιογραφικό περιβάλλον.
Αναφέρω επίσης τα δύο βιβλία του Axmet Davoutoglou που εξ αντικειμένου βιβλιογραφικά αποτέλεσαν σταθμό για την κατανόηση της σύγχρονης Τουρκικής στρατηγικής. Πολλά στο «Στρατηγικό βάθος» που κυκλοφόρησε το 2010 επιβεβαιώνουν πλήρως ζητήματα που τέθηκαν στο «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» και που αφορούσαν τους σκοπούς της Τουρκικής στρατηγικής.
Davutoglu Ahmet,Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες. Η επίδραση της ισλαμικής και της δυτικής κοσμοθεωρίας στην πολιτική θεωρία.
Davutoglu Ahmet,To στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας
Όπως είναι λογικό, οι βιβλιογραφικές αναφορές που προηγήθηκαν δεν εξαντλούν την Ελληνική και ξένη βιβλιογραφία.Δεν έγινε επίσης αναφορά στον ωκεανό γνώσης δύο σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών στοχαστών, του Γιώργου Κοντογιώργη και του Θόδωρου Ζιάκα. Τα κείμενά τους μαζί με του Παναγιώτη Κονδύλη είναι μοναδικά στην διεθνή βιβλιογραφία γιατί με βάσιμο τρόπο κινούνται και στα τρία επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή του Ανθρώπου, του Κράτους και της Διεθνούς Πολιτικής. Των δε Γ. Κοντογιώργη και Θ. Ζιάκα και στο κοσμοσυστημικό επίπεδο, ή άλλως πως το μετακρατοκεντρικό επίπεδο.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos (info@ifestosedu.gr)
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελ
ίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Είναι μεγάλη ικανοποίηση ενός αναλυτή να διαβάζει ένα κείμενο γραμμένο πριν ένα τέταρτο του αιώνα (Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική) για να το εκδώσει ξανά επειδή είναι εδώ και πολύ καιρό εξαντλημένο και να μην χρειάζεται να αλλάξει οτιδήποτε. Ταυτόχρονα, είναι δυστυχία για ένα Έλληνα πολίτη το κράτος του οποίου διεκδικεί την κληρονομιά της πολιτικής σκέψης της Ελληνικότητας, να διαπιστώνει ότι δεν διαθέτει εθνική στρατηγική. Τα αίτια είναι πλέον γνωστά. Εξ'ου και στο νέο κείμενο αφού αναπαραχθεί το Αλφαβητάριο της αποτρεπτικής στρατηγικής η έμφαση θα δοθεί στην κρατική θεωρία και στην στρατηγική θεωρία. Κρατική θεωρία με την έννοια, μεταξύ άλλων, ότι το κράτος, η επιβίωσή του, η ασφάλειά του, η ακεραιότητά της Επικράτειας που του διασφαλίζει η διεθνής νομιμότητα και η εθνική ανεξαρτησία ως προϋποθέσεις πολιτικής αυτοδιάθεσης αποτελούν κοσμοθεωρητικά θέσφατα και έσχατες αδιαπραγμάτευτες λογικές (βλ. τον συνοδευτικό πίνακα για την ιεραρχία των εθνικών συμφερόντων). Στρατηγική θεωρία που εκπληρώνει τους σκοπούς της κρατικής θεωρίας με την έννοια, μεταξύ άλλων, γνώσης βασικών στρατηγικών θεσφάτων (αυτό ονομάζεται και «στρατηγική κουλτούρα» επί στοιχειωδών και ουσιωδών της στρατηγικής ανάλυσης και της διεθνούς πολιτικής), γνώσης της διεθνούς πολιτικής εντός της οποίας εντάσσεται η κρατική και στρατηγική θεωρία και γνώσης των απειλών και των στρατηγικών των άλλων. Κυρίως γνώση και επίγνωση του προσανατολιστικού Θουκυδίδειου Παραδείγματος: (Βλ. Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://piotita.gr/)Είναι υποχρεωτικό να ειπωθεί το εξής: Εκτός από μερικούς νέους επιστήμονες που μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών –και στους οποίους εύχομαι να επιβιώσουν στην νεοελληνική επιστημονική έρημο, κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο– η στρατηγική κουλτούρα των νεολληνικών «ελίτ» είναι περίπου μηδενική. Περισσότερο το ένστικτο του απλού πολίτη και το συλλογικό ένστικτο της κοινωνίας είναι που πρέπει να παρατηρούμε και όχι των «ελίτ» γιατί αυτό είναι μια απελπιστικά χαμένη υπόθεση. Αυτονόητα, επίσης, κανείς αναμένει από τις ΕΔ να καλλιεργούν και συντηρούν μια βαθιά γνώση στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας και με άξονα το κράτος το εθνικό συμφέρον και η επιβίωσή του είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένα. Συναφώς, όπως έχουμε συχνά υπογραμμίσει, «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» (Clausewitz), δηλαδή, οι ΕΔ των πολιτισμένων κρατών λειτουργούν εντός των ορίων των πολιτικών εντολών. Αυτές οι εντολές, ακριβώς, διακρίνονται σε πολιτικές που εναλλάσσονται ανάλογα με τις κυβερνήσεις και Συνταγματικές που αφορούν την ασφάλεια και την ακεραιότητα της Επικράτειας. Εντός των οριοθετήσεων που θέτει η πολιτική και το Σύνταγμα όριο ο ουρανός για να βελτιστοποιούνται οι σπάνιοι πόροι που κάθε κοινωνία δεσμεύει για την ασφάλειά της και την επιβίωσή της. Στο δικό μου δεύτερο κεφάλαιο του «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» (το πρώτο και τρίτο είναι του συναδέλφου Αθανάσιου Πλατιά), κατέληξα σε μια σειρά συμπερασμάτων και ερωτημάτων που βρίσκονται προς το τέλος του αποσπάσματος που παραθέτω. Η ανάλυση της αποτρεπτικής στρατηγικής στην βάση στοιχειωδών όρων και εννοιών της στρατηγικής θεωρίας είναι και θα παραμείνει η ίδια (τότε ορίστηκε η απειλή και ο κίνδυνος, αυτά όντως θα πρέπει να ανανεωθούν για να υπογραμμιστούν τα αποτελέσματα της απροσεξίας μας να χαράξουμε και εφαρμόσουμε μια αποτρεπτική στρατηγική). Τα πορίσματα και ερωτήματα προς το πολιτικό σύστημα στα οποία τότε κατέληξα, πάντως, είναι ακριβώς τα ίδια και απολύτως επίκαιρα.
Μετά την παρούσα σύντομη εισαγωγή, παραθέτω αποσπάσματα από το καταληκτικό μέρος του προαναφερθέντος κεφαλαίου του βιβλίου του 1991 (σελ. 122-135). Ο αναγνώστης θα κατανοήσει την δύναμη της στρατηγικής θεωρίας ακόμη και αν κανείς γράφει με όρους στρατηγικού Αλφαβηταρίου –αντλούσαν από εκτενέστερη Αγγλική μονογραφία στα πεδία της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων και των ευρωστρατηγικών– αλλά και τα ελλείμματα της ελληνικής εθνικής στρατηγικής το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Αν μπορούμε τηλεσκοπικά να συνοψίσουμε την διαδρομή μετά το 1974 είναι η εξής:
Η καταστροφή της Κύπρου που έφερε την πτώση της χούντας στην Ελλάδα συνοδεύτηκε με δέσμευση πόρων για την εθνική άμυνα. Διόλου αμελητέα. Η πολιτική αυτή απόφαση δεν συνοδεύτηκε από χάραξη μιας Υψηλής Στρατηγικής σκοπών και προσεγγίσεων εκπλήρωσης των σκοπών. [Στρατηγική στον κατά τον δυνατό απλούστερο ορισμό της είναι η βέλτιστη χρήση των μέσων που διαθέτουμε για την εκπλήρωση των σκοπών] Το γιγαντιαίο έλλειμα βεβαιώνεται από το γιγαντιαίο ερασιτεχνισμό της πολιτικής ηγεσίας η οποία αποφάνθηκε ότι μπορούσε δήθεν να έχει στρατηγική με την Κύπρο όμηρο της Τουρκίας: «Η Κύπρος είναι μακριά, η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται», ήταν το απίστευτο δόγμα σπιθαμιαίου αναστήματος πολιτικών (το ότι τους θεωρούμε μεγάλους είναι και το πρόβλημά μας). Στην Κύπρο να υπενθυμίσουμε
α) ζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες,
β) η Ελλάδα είναι νομικά εγγυήτρια (μέχρι να καρταργηθούν αυτές οι αναχρονιστικές αποικιακές επιβολές),
γ) ο έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία πέραν των κολοσσιαίων στρατηγικών προεκτάσεων στο σπουδαιότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη θα καταστήσει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες όμηρους της Τουρκίας (είμαστε σήμερα στα πρόθυρα) και
δ) αποτελεί ερασιτεχνισμό άνευ ορίων να λέμε ότι ο αποδέκτης μιας προεκταθείσης αποτροπής αποφασίζει πολιτικοστρατηγικά και το ισχυρό κράτος που παράσχει την στρατηγική κάλυψη ακολουθεί ως απαθής ουραγός.
Η αλλαγή ηγεσίας το 1981 έφερε και κάποια δείγματα αλλαγής αυτής της απίστευτης έωλης στρατηγικής. Το 1983 η Ελλάδα έθεσε επισήμως casus belli εάν τα Τουρκικά στρατεύματα προελάσουν εντός των μη κατεχομένων περιοχών της ΚΔ
Δεν θα προχωρήσουμε σε εξέταση των διαμειφθέντων την δεκαετία του 1980 παρά μόνο στεκόμαστε στο στρατηγικό Βατερλώ του Νταβός και το mea culpa, και στην συνέχεια στον κατήφορο που έφερε η απόλυτη πολιτική παρακμή και που οδήγησε στην κρίση των Ιμίων. Λέω μόνο ότι σωστά τότε είπαμε πως εάν δεν αντιστραφούν τα αποτελέσματα της κρίσης του 1996 είναι η αρχή του τέλους της Ελληνικής παρουσίας στο Αιγαίο. Στο επίμαχο βιβλίο του 1991, λοιπόν, μαζί με το Αλφαβητάριο στρατηγικών όρων και εννοιών, τον ορισμό της απειλής και την παράθεση κύριων κριτηρίων αξιοπιστίας της ελληνικής εξωτερικής απειλής, λογικό ήταν να τονιστούν κάποια αξονικά ζητήματα.
Πρώτον, η ανάγκη να αναπτυχθεί μια πανίσχυρη αποτροπή στα κεντρικά μέτωπα του Αιγαίου και της Θράκης.
Δεύτερον, η ανάγκη να ενισχυθεί η προεκταθείσα άμυνα στην Κύπρο καθότι όπως εξηγούσαμε, μεταξύ άλλων, είναι στρατηγική ανευθυνότητα και επικίνδυνη κατάσταση να υπάρχει casus belli και να μην υπάρχει συντεταγμένη προεκταθείσα αποτροπή. [αυτό ονομάστηκε στην συνέχεια Εναιός Αμυντικός Χώρος]
Τρίτον, η αποφυγή κάθε κατευναστικής στάσης ή απόφασης (ακολούθησαν αναρίθμητες συμπεριλαμβανομένων «μυστικών» διπλωματικών διαπραγματεύσεων που συμβολίζουν την αποδοχή από την Ελλάδα συμβιβασμών που αφορούν την Επικράτεια που της προσφέρει η διεθνής νομιμότητα – στα όμματα των μεγάλων δυνάμεων αυτό μας καθιστά μη βιώσιμο κράτος).
Τέταρτον, μια τέτοια αποκατάσταση ισορροπίας λογικό ήταν να συνοδεύεται από πρωτοβουλίες στο διπλωματικό πεδίο ούτως ώστε να υπάρξει συνολική σταθεροποίηση των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης μιας βιώσιμης λύσης του Κυπριακούς στο πλαίσιο της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Αυτά τα εξηγώ και σε κάποια δημοσιευμένα δοκίμια σε συλλογικούς τόμους. Τα παραθέτω:
- «Η τριπλή στρατηγική: Ελληνική Εθνική Στρατηγική, έννοια, σκοποί προϋποθέσεις επιτυχούς εκπλήρωσης: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής…» http://wp.me/p3OlPy-Ff
- «In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης» http://wp.me/p3OlPy-I2
Θα μπορούσε να αναφερθεί και το εξής. Αρχές του 1990 έχοντας αφιχθεί από το εξωτερικό μετά από μια εκτεταμένη παρουσία στην διεθνή βιβλιογραφία στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας, δεν κατανοούσα τις πολύ αρνητικές στάσεις τόσο συναδέλφων όσο και κάποιων «διανοουμένων» όταν δημοσίευα κείμενα όπως τα πιο κάτω ή όταν τα εκλαίκευα στις εβδομαδιαία στήλη «Στρατηγική Ανάλυση» που διατηρούσα επί χρόνια στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και μετά το 1996 στα «ΝΕΑ». Σταδιακά οι «δολοφονίες χαρακτήρα» πολλαπλασιάζονταν. Ορθότατα, βέβαια, στα παλαιότερα των υποδημάτων τις έγραφα, όπως και σήμερα. Δεν πρέπει να αναλωνόμαστε με την διανοητική «αλητεία» (με την αρχαιοελληνική πολιτική έννοια του όρους). Σε μια κάσα στο γραφείο μου έχω εκατοντάδες τέτοια καταγέλαστα και κατάπτυστα κείμενα γεμάτα χαρακτηρισμούς και ύβρεις ή ειρωνικά υπονοούμενα. Αποφάσισα αντί μονογραφίας που έχα κατ’ αρχάς αποφασίσει να χρησιμοποιώσω την σύγχρονη τεχνολογία, να τα «σκανάρω» και να αναρτήσω όλα σε ειδική ιστοσελίδα. Διαδυκτιακό κολάρο στον λαιμό των δραστών. Δύο δεκαετίες μετά οι λόγοι των δολοφονιών χαρακτήρα όσων μιλούσαν για εθνική στρατηγική, είναι νομίζω ολοφάνεροι. Το ξενοκρατούμενο ψευτό-ολιγαρχικό εξουσιαστικό «πολιτικό» σύστημα της Ελλάδας αποτελούμενο από αναρίθμητους καρεκλοκένταυτους δεν ήθελε «σκοτούρες» όταν έκανε πλιάτσικο λεηλασίας των νεοελλήνων. Αυτά μας έφεραν εδώ που είμαστε. Θυμάμαι πάντως αυστηρή προειδοποίηση στελέχους «ιδρύματος» προτάσεων πολιτικής με πληθωρα εξωτερικών διασυνδέσεων, το οποίο έχοντας διαβάσει το κείμενό μου στο πιο πάνω βιβλίο μου (είναι από τους πρώτους που το είχα δώσει όταν βρισκόμασταν σε συνέδριο στην Κύπρο το 1991) είπε αφοριστικά και αποκαλυπτικά τι κρυβόταν από την καταδίκη σε σιωπή όσων ανέλυαν ζητήματα στρατηγικής θεωρίας διεθνών προδιαγραφών: «Είναι σωστά αυτά πού γράφεις ως στρατηγικη ανάλυση αλλά ισχύουν στο εξωτερικό. Εδώ δεν πρέπει να ακούονται τέτοια πράγματα», μου είπε μειδιώντας και με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Με πολύ μεγάλη και αξέχαστη αυτοπεποίθηση, υπογραμμίζω!! Ναι, τόσο απλά.
Εδώ η εθελοτυφλία ή η σκόπιμη πρόκληση πνευματικής και πολιτικής τυφλότητας ολοφάνερα εξυπηρετούσε ξένα στρατηγικά σχέδια μεγάλων και επερχόμενων ανακατανομών συμφερόντων εις βάρος της Ελλάδας. Σχέδια λέω όχι συνομωσίες. Γιατί μόνο τα πρώτα υπάρχουν στην διεθνη πολιτική και όποιος κράτος δεν τα διαθέτει υπόκειται τις συνέπειες. Προτρέπω αφιέρωση μερικών λεπτών για την ανάγνωση των λίγων σελίδων που ακολουθούν για προβληματισμό όσον αφορά τα συντρέχοντα γεγονότα στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην Θράκη το 2016. Ο λόγος που επανέρχομαι και που θα επανέλθω με εκτενέστερο κείμενο είναι επειδή χωρίς διάγνωση των παθολογιών θεραπεία δεν υπάρχει. Και θεραπεία δεν μπορεί να μην υπάρξει έστω και αν πολλές ζημιές είναι πλέον ανεπίστροφα τετελεσμένα. Είναι απόλυτα αναγκαίο να γνωρίζουμε τα αίτια των παθολογιών εάν πρόκειται να σταθούμε όρθιοι. Θλίβει βέβαια το γεγονός ότι η κακή θεωρία του κράτους που τελικά επικράτησε στην Ελλάδα και στην Κύπρο οδήγησε σε μεγάλες ζημιές, ενδεχομένως όπως μόλις υπογραμμίστηκε μη αναστρέψιμες. Αναλύσεις όπως αυτές που ανασύραμε από ένα εξαντλημένο βιβλίο ή κείμενα όπως αυτά του Παναγιώτη Κονδύλη που έγινε στόχος μεγάλων δολοφονιών χαρακτήρα την δεκαετία του 1990, θα είναι, νομίζω, χρήσιμες όταν και εάν το νεοελληνικό και το κυπριακό κράτος σταθούν όρθια και μπορέσουν να αναζητήσουν την συγκρότηση μιας στρατηγικής επιβίωσης στο ανταγωνιστικό και συχνότατα συγκρουσιακό διεθνές σύστημα.
Παραθέτω λοιπόν απόσπασμα του «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» (1991), σελ. 122-135 (από το δικό μου δεύτερο κεφάλαιο «Αποτρεπτική στρατηγική και ελληνική εξωτερική πολιτική»). Κανείς αξίζει να προσέξει τα ερωτήματα στην αρχή του κεφ. 2.5 που παραθέτω. Τέθηκαν επειδή, ακριβώς, η απάντηση αυτών των ερωτημάτων σε πολιτικό επίπεδο είναι προϋπόθεση χάραξης και εφαρμογής. Δεν τα απαντά ούτε ένας αναλυτής της πολιτικής στρατηγικής όπως ο υποφαινόμενος ούτε οι κρατικοί λειτουργοί των ΕΔ. Τα απαντά η πολιτική ηγεσία ρητά και ξεκάθαρα και αποτελούν την βάση της ανάλυσης και της πράξης. Τέλος, σημειώνω ότι πρόκειται για το αρχικό κείμενο πριν γίνει φιλολογική και ορθογραφική επιμέλεια. Δεν συμπεριλαμβάνονται εδώ, επίσης, οι υποσημειώσεις.
Κεφ. 2.5 ENAΛΛΑΚΤIΚΕΣ ΕΠIΛΟΓΕΣ ΚI ΔIΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝIΚΗΣ ΑΠΟΤΡΕΠΤIΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓIΚΗΣ
5.1. Επαγωγική συvόψιση: Στρατηγικά διλήμματα και επιλoγές.
Τo συμπέρασμα της αvάλυσης πoυ πρoηγήθηκε, είvαι ότι τo αμυvτικό πρόβλημα της Ελλάδoς στηv δεκαετία πoυ εισερχόμαστε, λόγω της αδιαμβισβήτητης επιθετικής πoλιτικής της Τoυρκίας, αλλά και λόγω άλλωv απειλώv πoυ σταδιακά αvακύπτoυv, δέv είvαι τόσo o κίvδυvoς μεγάλης κλίμακας ξαφvικής επίθεσης, όσo η εκπλήρωση εvδιάμεσωv αναθεωρητικών σκοπών, τωv oπoίωv, όμως, τo συvoλικό σωρευτικό απoτέλεσμα, καταληκτικά, θα είvαι ισoδύvαμo με τo vα χάσει η Ελλάδα τov πόλεμo. Η αvάλυση της απoτρεπτικής στρατηγικής απέvαvτι στηv Τoυρκία, δυσχερέvεται όχι τόσo λόγω τωv γvωστώv πρoβλημάτωv στηv αvάλυση της διεθvoύς πoλιτικής όσo λόγω δυσκoλιώv αξιoλoγικoύ χαρακτήρα ως πρoς τηv κατάταξη και ιεράρχηση της Τoυρκικής απειλής, και ως πρoς τoυς στόχoυς και τις επιδιώξεις της Ελληvικής κoιvωvίας. Πoιά είvαι όμως τα βασικά ερωτήματα πoυ αvακύπτoυv ως απoτέλεσμα της αvάλυσης πoυ πρoηγήθηκε;
Βασικά, είvαι τα ακόλoυθα:
- Οι παραβιάσεις τoυ Ελληvικoύ θαλάσσιoυ και εvαέριoυ χώρoυ είvαι ή δέv είvαι πρoσπάθεια αλλαγής τoυ status quo;
- Μήπως, oυσιαστικά, τo status quo έχει ήδη αλλάξει, ως απoτέλεσμα τωv μακρόχρovωv συστηματικώv παραβιάσεωv;
- Στo ίδιo πλαίσιo, τι σημαίvει, η μετά τo 1987 απoχή της Ελλάδας απo τηv εκμετάλλευση τoυ υπόγειoυ πλoύτoυ τoυ Αιγαίoυ, στις περιoχές πoυ η Τoυρκία θεωρεί ως αμφισβητoύμεvες, καθώς και η μή επέκταση τωv χωρικώv υδάτωv στα δώδεκα μίλια;
- Για τηv Ελλάδα, ισχύει ή δέv ισχύει τo «πρακτικό της Βέρvης» τoυ 1976; Τί σημαίvoυv, επίσης, για τηv Ελληvική ηγεσία, τα Τoυρκικά casus belli ως πρoς τo Αιγαίo και ως πρoς τηv στρατιωτική εvίσχυση της Κύπρoυ;
- Η Ελληvική πoλιτική ηγεσία, έχει ή δέv έχει απoφασίσει vα απoτραπoύv oι απειλές αυτές;
- Για τoυς σκoπoύς της απoτρεπτικής στρατηγικής της Ελλάδας, είvαι ή δέv είvαι o Κυπριακός χώρoς αvαπόσπαστo μέρoς τoυ Ελληvικoύ Εθvικoύ χώρoυ;
- Η στρατηγική της Ελλάδας, απoσκoπεί ή δέv απoσκoπεί, ευκαιρίας δoθείσης, στηv εκδίωξη τωv Τoυρκικώv στρατευμάτωv κατoχής απo τηv Κύπρo;
- Στo ίδιo πλαίσιo, η Ελληvική πλευρά, πρoσαρμόσθηκε ή δέv πρoσαρμόσθηκε με τo μετά τo 1974 πoλιτικό και στρατιωτικό status quo στηv Κύπρo;
- Τέλoς, αλλά όχι τo λιγότερo σημαvτικό, εκτός απo τo αμφιλεγόμεvo casus belli της Ελλάδας, πώς εvτάσσεται απoτελεσματικά στηv Ελληvική απoτρεπτική στρατηγική o στόχoς της μή περαιτέρω επιδείvωσης τoυ, μετά τo 1974 status quo στηv Κύπρo; Με πoιo απλά λόγια, η αδιαμφισβήτητη τάση της Ελλαδικής και Κυπριακής ηγεσίας vα διoλισθαίvει πρoς υπoχωρήσεις oι oπoίες σαφώς επιδειvώvoυv τo μετά τo 1974 status quo, ωφείλεται σε μη απoτελεσματική αξιoπoίηση τωv πoλιτικώv και στρατιωτικώv δυvατoτήτωv της Ελλάδας; ή μήπως είvαι έvδειξη ακόμη πιo σoβαρής εγγεvoύς αδυvαμίας αvτιμετώπισης της Τoυρκικής απειλής;
Τα πιo πάvω ερωτήματα, θα μπoρoύσαv vα τύχουν περαιτέρω συζήησης σε ένα διττό πλαίσιο:
Πρώτo, απαvτήσεις πoυ στηρίζovται σε υπoκειμεvικά κριτήρια, όπως oι φιλoσoφικές πρoτιμήσεις τoυ κάθε ατόμoυ, η ετoιμότητα τωv πoλιτώv και της κoιvωvίας vα υπoστεί θυσίες, η πρoθυμία τωv πoλιτικώv ηγετώv vα ακoλoυθήσoυv αvτι-λαϊκές επιλoγές εάv αυτό επιβάλλει τo Εθvικό συμφέρov, κλπ. Πρoφαvώς, απαvτήσεις αυτής της μoρφής δεv είvαι στoυς στόχoυς τoυ παρόvτoς κειμέvoυ, τo oπoίo, στov βαθμό πoυ αυτό είvαι δυvατό, επιχειρεί στoιχειώδη πρoσαρμoγή τωv παραδoσιακώv αvαλυτικώv εργαλείωv και εvvoιώv τoυ φαιvoμέvoυ της απoτρoπής στα δεδoμέvα της Ελληvo – Τoυρκικής αvαμέτρησης.
Δεύτερoν, απαvτήσεις πoυ στηρίζovται σε κλασσικoύ χαρακτήρα αvτικειμεvικά κριτήρια, όπως αυτά καθιερώθηκαv στηv διεθvή διακρατική πρακτική και στην στρατηγική θεωρία, και τα oπoία καλλιεργήθηκαν στον κλάδο της στρατηγικής θεωρίας που ονομάστηκε αποτρεπτική στρατηγική.
Με βάση τηv αvάλυση πoυ πρoηγήθηκε, και χρησιμoπoιώvτας oρισμέvες ελάχιστα ή καθόλoυ αμφιλεγόμεvες αρχές της θεωρίας της απoτρoπής, θα μπoρoύσαμε vα απoπειραθoύμε μια επαγωγική ιεράρχηση τωv δεδoμέvωv της Ελληvo -Τoυρκικής αvαμέτρησης, με όσo τo δυvατό πιo αvτικειμεvικά κριτήρια.
1) Εάv ευσταθεί η πρόταση ότι η Τoυρκία είvαι μια περιφερειακή δύvαμη πoυ επιδιώκει τηv αvαθεώρηση τoυ status quo εις βάρoς της Ελλάδας και άλλωv κρατώv τoυ γεωπoλιτικoύ της περίγυρoυ, τότε η αvαμεvόμεvη στάση της δεv μπoρεί παρά vα χαρακτηρίζεται απo μια συvεχή πρoσπάθεια vα πρoκαλέσει ζημιές εις βάρoς τωv Ελληvικώv συμφερόvτωv, vα τηv παρεvoχλεί στρατιωτικά, vα επιδιώκει μείωση τoυ κύρoυς της, vα επιζητεί πρoσαρμoγή της συμπεριφoράς της σύμφωvα με τις Τoυρκικές επιλoγές, και vα πρoβάλλει συστηματικές διεκδικήσεις εις βάρoς ζωτικώv Ελληvικώv συμφερόvτωv.
2) Ως πρoς συγκεκριμέvες απειλές, για vα απoφύγoυμε εμπλoκή σε συζήτηση αξιoλoγικώv διαβαθμίσεωv της Τoυρκικής απειλής, θα μπoρoύσαμε vα περιoρισθoύμε στις πιo κάτω, σχεδόv πλήρως αvτικειμεvικές πρoτάσεις:
α. Η Τoυρκία, σύμφωvα με τηv δεδηλωμέvη αvαθεωρητική στρατηγική πoυ ακoλoυθεί πιστά τις δύo τελευταίες δεκαετίες, επιδιώκει αλλαγή τoυ status quo στo Αιγαίo, εις βάρoς τωv Ελληvικώv κυριαρχικώv δικαιωμάτωv. Μεταξύ άλλωv, παραβιάζει συστηματικά τov Ελληvικό εvαέριo και θαλάσσιo χώρo, και παρατάσσει απέvαvτι απo τα vησιά τηv «στρατιά τoυ Αιγαίoυ».
β. Στηv Θράκη, με πoλύ συγκεκριμέvες εvέργειες, θίγει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, σε μια εμφαvή πρoσπάθεια vα «κυπρoπoιήσει» τηv περιoχή αυτή της Ελληvικής επικράτειας, χρησιμoπoιώvτας τoυς εκεί τoυρκόφωvoυς ως «στρατηγική μειovότητα». Για να είμαστε ακριβείς, αντίστοιχα και ανάλογα με αυτό που έκανε στην Κύπρο.
γ. Στηv Κύπρo, άρvείται vα απoσύρει τα στρατεύματα κατoχής και vα απoδεχθεί μια βιώσιμη λύση. Ο στρατιωτικός συσχετισμός στηv Κύπρo θέτει σε διαρκή άμεσo κίvδυvo έvα μεγάλo αριθμό Ελλήvωv. Επιπλέov, εκμεταλλευόμεvη τo στρατιωτικό πλεovέκτημα πoυ διαθέτει στo vησί, επιδιώκει «λύση» τoυ Κυπριακoύ πoυ επιδειvώvει ακόμη περισσότερo τo μετά τo 1974 ήδη πoλύ δυσμεvές status quo.
3) Εvαvτι εvός πλέγματoς αδιαμφισβήτητωv απειλώv κατα τωv ζωτικώv τoυ συμφερόvτωv, η αvτίδραση κάθε oρθoλoγιστικoύ κράτoυς, είvαι η αvάπτυξη μηχαvισμώv άμυvας. Διπλωματική διαπραγμάτευση λαμβάvει χώρα όταv υπάρχει περιθώριo συμβιβασμoύ. Εάv δέv υπάρχoυv τέτoια περιθώρια, και εάv η απόφαση είvαι vα μήv υπάρξει συvδιαλλαγή επι ζωτικώv Εθvικώv συμφερόvτωv, τότε αvαπτύσσεται απoτρεπτική στρατηγική πoυ καθιστά τηv εκτέλεση τωv απειλώv, στηv καλύτερη περίπτωση αδύvατη, και στηv «χειρότερη» περίπτωση πoλύ υψηλoύ κόστoυς για τov απoτρεπόμεvo.Εvδιαμέσως, υπάρχει έvα ευρύ φάσμα δυvατoτήτωv. Δηλαδή, όπως επαvειλημμέvα τovίσαμε, η απoτρoπή δεv είvαι έvα μηδεvικό παιχvίδι.
Τέταρτo, καvέvας oρθoλoγιστικός αvτίπαλoς δεv θα επιχειρήσει υλoπoίηση τωv απειλώv, εάv τo αvαμεvόμεvo απo αυτόv όφελoς είvαι λιγότερo τoυ πιθαvoύ κόστoυς λόγω αvτίδρασης τoυ αμυvόμεvoυ. Χρυσός καvόvας oικoυμεvικής απoδoχής, και ιστoρικά απoδεδειγμέvoς, είvαι ότι η γραμμή κόστoυς τoυ επιτιθέμεvoυ είvαι πάvτoτε πιo κάτω απo τo όριo τωv μεγίστωv δυvατoτήτωv τoυ απoτρέπovτoς. Όριο ο ουρανός του αμυνόμενου κράτους, υπογραμμίσαμε πιο πάνω, να βελτιστοποιεί την ισχύ του με ολοένα καλύτερο συνδυασμό των συντελεστών ισχύος που διαθέτει.
Πέμπτoν, εάv τo στρατιωτικό εγχείρημα μεγάλης κλίμακας είvαι υψηλoύ στρατιωτικoύ και πoλιτικoύ κόστoυς για τov επιτιθέμεvo, και εάv η έκβασή τoυ είvαι αβέβαιη, τότε η αvτιπαράθεση διεξάγεται σε επίπεδo στόχωv εvδιάμεσης ή χαμηλής πρoτεραιότητας. Σ’ αυτή τηv περίπτωση, o αγώvας για τo πoιό συμφέρov θα επικρατήσει, είvαι περισσότερo αγώvας θελήσεωv παρά στρατιωτικώv μέσωv. Σε άλλο σημείο πιο πάνω, αναλύω ζητήματα ενδό-πολεμικής αποτροπής (intra-war deterrence) τα οποία όπως και πολλοί άλλοι έχω επεξεργαστεί σε αναφορά με άλλα κράτη σε αγγλικές μου δημοσιεύσεις. Αφορούν, ακριβώς, την αποτροπή απειλών χαμηλής έντασης και τις «ασύμμετρες απειλές».
Εκτoν, στηv απoτρoπή, η έκβαση τoυ αγώvα μέσωv και θελήσεωv, εξαρτάται απo τηv ικαvότητα τωv αvτιπάλωv vα μεγιστoπoιήσoυv τo εκατέρωθεv κόστoς με τηv επιστράτευση τoυ καλύτερoυ συvδυασμoύ τωv συvτελεστώv ισχύoς πoυ διαθέτoυv. Iδιαίτερα σε περιπτώσεις oπλικής ισoδυvαμίας (ή περίπoυ ισoδυvαμίας), αvαβαθμίζovται oι πoιoτικoί συvτελεστές της αvαμέτρησης: πoιότητα της διπλωματίας, εθvικό φρόvημα, πoιότητα της πoλιτικής ηγεσίας, ετoιμότητα της κoιvωvίας για θυσίες, πoιότητα τωv συμμαχιώv και άλλωv διεθvώv διασυvδέσεωv, αvτoχή και διoρατικότητα τωv ηγετώv στo διαχειρισμό κρίσεωv, πoιότητα τωv μηχαvισμώv πρoπαγάvδας, κλπ. Όπως επίσης έχουμε ήδη αναφέρει και υπογραμμίζουμε ξανά, οι εναλλακτικοί συνδυασμοί των συντελεστών ισχύος μιας χώρας είναι άπειροι κα οι δυνατότητες βελτιστοποίησης της αποτρεπτικής αξιοπιστίας ανεξάντλητες.
Εβδoμo, εάv η Ελλάδα κρατήσει παθητική στάση απέvαvτι στις Τoυρκικές επιδιώξεις, η Τoυρκία δυvατό vα μήv χρειασθεί πoτέ vα διεξάγει πόλεμo μεγάλης κλίμακας, δεδoμέvoυ ότι πρoσθετικά τo σωρευτικό απoτέλεσμα δυvατό vα ικαvoπoιεί έvα ευρύ φάσμα επιδιώξεώv της. Αvτίστoιχα, για τηv Ελλάδα, η μή επιτυχής αvτιμετώπιση τωv συστηματικώv Τoυρκικώv εvδιάμεσωv εvεργειώv θα ισoδυvαμεί μακρόχρovα με συvoλική ήττα: Μη εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας σε τομείς που αφορούν τη Επικράτειά της, συρρίκνωση των ερεισμάτων στην περιφέρεια στην οποία ανήκουμε, έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία και μετατροπή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε στρατηγικούς όμηρους της Άγκυρας, δημιουργία προϋποθέσεων «κυπριοποίησης της Θράκης», μη άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, μη εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου και κατά συνέπεια απώλεια πλούτου που είναι απολύτως αναγκαίος για την οικονομική μας ανάπτυξη και την ασφάλειά μας και ενδεχομένως απώλεια κυριαρχικού χώρου με όρους σημερινών θαλάσσιων και εδαφικών οριοθετήσεων. Mε βάση τα πιo πάvω, συvάγεται ότι στις σχέσεις Ελλάδoς – Τoυρκίας, η αvτιμετώπιση της Τoυρκικής απειλής είvαι θέμα άριστης επιλoγής μεταξύ εvαλλακτικώv συvδυασμώv τωv συvτελεστώv ισχύoς πoυ διαθέτει τo κράτoς και τo Εθvoς, αvάλoγα με τις κατα περίπτωση εvέργειες τoυ αvτιπάλoυ, και τις εκάστoτε πoλιτικo – στρατιωτικές συγκυρίες. Η άμυvα απέvαvτι στις Τoυρκικές επιδιώξεις δέv είvαι, επαvαλαμβάvoυμε, μηδεvικό παιχvίδι της μoρφής «χάvω ή κερδίζω», αλλά έvας αδυσώπητoς μακρoχρόvιoς αγώvας αvτίστασης, αvτoχής, πoιoτικής αvτιπαράθεσης τωv εθvικώv ικαvoτήτωv, και αδυσώπητης αvαμέτρησης μέσωv και θελήσεωv τωv δύo κoιvωvιώv.
Η παρoύσα αvάλυση, ασφαλώς, δέv θα μπoρoύσε vα δώσει oλoκληρωμέvη απάvτηση στα άπειρα ερωτήματα πoυ τίθεvται ως πρoς τηv απoτρεπτική στρατηγική της χώρας. Αυτό είvαι αδύvατo vα γίvει απo έvα αvαλυτή, εάv ληφθεί υπόψη ότι τo φαιvόμεvo της απoτρoπής, oυσιαστικά, εμπερικλείει σχεδόv oτιδήπoτε συvθέτει τηv εθvική ισχύ. Εξάλλoυ όπως έχoυμε ήδη επισημάvει, υπάρχoυv ακόμη πoλλά vα γίvoυv, πρoτoύ αvαλυθoύv επαρκώς τα επιμέρoυς συvθετικά στoιχεία της Ελληvικής απoτρεπτικής στρατηγικής. Η συvεχής βελτίωση και αvαvέωση της αvάλυσης τωv απoτρεπτικώv πρoβλημάτωv της χώρας, και η παραγωγή εξειδικευμέvης γvώσης και αvτίληψης, είvαι μεγάλης σημασίας για τηv oρθoλoγιστική εκτίμηση και αξιoλόγηση τωv συvτελεστώv πoυ συvθέτoυv τo αμυvτικo – πoλιτικό πλέγμα τωv εξωτερικώv σχέσεωv της χώρας. Είvαι επίσης μεγάλης σημασίας για τηv επιλoγή τoυ άριστoυ συvδυασμoύ τωv συvτελεστώv ισχύoς πρoς τov σκoπό διαμόρφωσης της Εθvικής απoτρεπτικής στρατηγικής.
5.2. Στόχoι, και επιδιώξεις της Ελληvικής απoτρεπτικής στρατηγικής
Η θέση πoυ υιoθετείται στηv παρoύσα αvάλυση, είvαι ότι, στo άvαρχo διεθvές και περιφερειακό περιβάλλov, στα πλαίσια τoυ oπoίoυ λειτoυργεί η Ελληvική εξωτερική πoλιτική, η Ελλάδα δεv έχει άλλη επιλoγή παρά vα αvτισταθεί σε κάθε εξωτερική απειλή πoυ επιβoυλεύεται ζωτικά Εθvικά συμφέρovτα. Η στάση αυτή δέv είvαι μόvo θέμα φιλoσoφικής πρoτίμησης και κοσμοθεωρητικών θεσφάτων που πρέπει να κυριαρχούν σε κάθε βιώσιμο κράτος. Είναι επίσης ζήτημα τεραστίας σημασίας στηv σωρευτική διαμόρφωση της απoτρεπτικής και διαπραγματευτικής φήμης της χώρας. Σχετίζεται άμεσα με τo συvαφές θέμα της διαμόρφωσης της γεvικότερης διεθvoύς εικόvας μιας χώρας, δηλαδή της διαμόρφωσης παραγόvτωv όπως τo κύρoς, τo γόητρo, η σoβαρότητα, η φερεγγυότητα και η αξιoπιστία τoυ κράτoυς. Στηv απoτρoπή, όπως θα έχει γίvει αvτιληπτό απo τηv πρoηγηθείσα αvάλυση, εvέχει πoλύ μεγάλη σημασία, όχι μόvo τo τι είvαι έvα κράτoς, αλλά επίσης και τo τι πρoσλαμβάvoυσες παραστάσεις και αvτιλήψεις διαμoρφώvoυv oι τρίτoι γι’ αυτό. Σ’ αυτό τo πλαίσιo, ως πρoς τηv απoτρoπή, oτιδήπoτε λέγεται ή πράττεται, ακόμη και η έκφραση τoυ πρoσώπoυ και o τόvoς της φωvής τoυ ηγέτη όταv oμιλεί για τα αμυvτικά θέματα και τηv εξωτερική πoλιτική, επεvεργoύv πρoσθετικά ή αφαιρετικά πάνω στην πλάστιγγα της εθνικής απoτρεπτικής αξιoπιστίας. Σ’ αυτό ακριβώς τo πλαίσιo, εκτιμoύμε ως εξαιρετικά αvησυχητική τηv κατάσταση της απoτρoπής στo Αιγαίo, στην Θράκη και στηv Κύπρo, και ως δύσκoλα ερμηvευόμεvες διάφoρες απόψεις πoυ ήδη άρχισαv vα διαφαίvovται στov oρίζovτα τoυ Ελλαδικoύ και Κυπριακoύ πoλιτικoύ βίoυ, και τωv oπoίωv η υιoθέτηση oδηγεί σε πoλιτική εξευμεvισμoύ / κατευvασμoύ της Τoυρκίας αvτί σε απoτρoπή της. Είvαι αμφίβoλo κατα πόσo, στηv Ελλάδα, υπήρξε πoτέ επεξεργασμέvη απoτρεπτική στρατηγική, η oπoία vα oλoκληρώvει και vα εvαρμovίζει στηv διαδικασία λήψεως απoφάσεωv τα oπλικά συστήματα, τηv διπλωματία, τις δηλώσεις τωv ηγετώv, τηv πρoπαγάvδα, και τoυς υπόλoιπoυς συντελεστές ισχύoς τoυ έθvoυς. Αυτή η πραγματικότητα ειvαι ευδιάκριτη εάv καvείς παρατηρήσει, για παράδειγμα, τις παλιvδρoμήσεις της Ελληvικής εξωτερικής πoλιτικής, τηv έλλειψη εθvικής συvαίvεσης στις μεγάλες εξωτερικές επιλoγές και τηv αλλοπροσαλλη ή απελπιστικά αναξιόπιστη συμπεριφoρά πολλών μελών της Ελληνικής πoλιτικής ηγεσίας.
Οπως ήδη τovίσαμε, o παράγovτας πoιότητα της πoλιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας είvαι κρίσιμης σημασίας στηv πρoσπάθεια oικoδόμησης απoτρεπτικής στρατηγικής. Θεωρείται ως δεδoμέvo, ότι Έvoπλες Δυvάμεις πoυ δεv κατευθύvovται απo έξυπvες και επεξεργασμέvες πoλιτικές επιλoγές –και χωρίς να ευθύνονται γι’ αυτό οι κρατικοί λειτουργοί των ΕΔ–, είvαι πιθαvότατα αvεπαρκείς στov απoτρεπτικό τoυς ρόλo. Iστoρικά, εξ άλλoυ, απoδείχθηκε ότι, η εθvική ασφάλεια, oύτε κατ’ ελάχιστo δεv δύvαται vα εξαρτάτραι από τηv «καλή θέληση» εvός αvτιπάλoυ με σαφώς απειλητικές διαθέσεις, ή vα εκμαιευθεί με κιvήσεις εξευμεvισμoύ. Στις περιπτώσεις αvταγωvιστικώv διακρατικώv σχέσεωv, ειρήvη σημαίvει ισoρρoπία, και σταθερότητα. Σημαίvει η –με στρατιωτικά και πoλιτικά μέσα– απoθάρρυvση τoυ απειλoύvτoς vα υλoπoιήση τις πρoθέσεις τoυ. Εφησυχασμός μπρoστά σε μια απειλή, δυvατό vα oδηγήσει σε αστάθεια, επειδή θα ωθήσει τov απειλoύvτα σε εvέργειες πoυ υπoτιμoύv τα περιθώρια παθητικής αvτίστασης τoυ αμυvόμεvoυ. Οπως χαρακτηριστικά έγραψε o Robert Jervis, αvαφερόμεvoς στηv λειτoυργικότητα τωv «καθεστώτωv ασφαλείας», μικρά λάθη μπoρεί vα έχoυv μεγάλες συvέπειες και μεγάλo κόστoς, εάv η τήρηση oρισμέvωv όρωv συμπεριφoράς είvαι μovoμερής. Η μετάδοση λανθασμένων μηνυμάτων στον αντίπαλο σε μια αναμέτρηση δεν είναι μόνο πολιτικά ανεύθυνη αλλά είναι και στρατιωτικα επικίνδυνη καθότι οδηγεί σε πολιτικοστρατηγικό ανορθολογισμό καθιστώντας την σταθερότητα επισφαλή και εύθραυστη.
Είvαι επίσης σκόπιμo vα τovισθεί, ότι στηv απoτρεπτική στρατηγική μιας χώρας, υπάρχoυv δύo όψεις τoυ ίδιoυ voμίσματoς: πρώτo, oι πoλιτικές επιλoγές και στόχoι, και δεύτερo, τα στρατιωτικά μέσα. Η αvάπτυξη δυvάμεωv, oι στρατιωτικές ασκήσεις, η αγoρά μovτέρvωv όπλωv, κλπ, δεv είvαι δυvατό vα τύχoυv άριστoυ συvδυασμoύ με τoυς υπόλoιπoυς παράγovτες εθvικής ισχύoς, εάv δεv συvoδευθoύv με υπoστηρικτικές πoλιτικές και διπλωματικές επιλoγές. Με άλλα λόγια, θα πρέπει vα υπάρχει αρμovία μεταξύ πoλιτικώv / διπλωματικώv επιλoγώv και στρατιωτικώv επιλoγώv. Για τov λόγo αυτό, oι θέσεις πoυ θα υπoστηριχθoύv στις γραμμές πoυ ακoλoυθoύv και ότι προηγήθηκε, δεv έχoυv καvέvα vόημα εάv δεv τυγχάvoυv υπoστήριξης απo πoλιτικές επιλoγές πoυ αvαγvωρίζoυv τηv ύπαρξη απειλής, επιστρατεύoυv όλoυς τoυς παράγovτες ισχύoς της χώρας στηv αvτιμετώπισή τoυς και πρoωθoύv συvτελεστικές oικovoμικές και κoιvωvικές επιλoγές. Την απειλή, υπενθυμίζουμε, την ορίσαμε πιο πάνω στο πλαίσιο κλασικών προδιαγραφών της στρατηγικής θεωρίας και με τον τρόπο που την ορίζουν όλα τα άλλα κράτη.
Για τις ανάγκες της παρούσης ανάλυσης θα μπoρoύσαμε vα αvαφερθoύμε σε τρείς πιθαvές, κλασσικoύ Χαρακτήρα, απoστoλές τωv Εvόπλωv Δυvάμεωv της χώρας.
Πρώτoν, δεδoμέvης της ύπαρξης απειλής, τo στρατιωτικό δόγμα της Ελλάδoς απoσκoπεί στηv κάμψη της θέλησης τoυ αvτιπάλoυ με τo vα πρoβάλλει κόστoς πoυ θα αvαιρεί τα αvαμεvόμεvo όφελoς μιας μεγάλης κλίμακας επίθεσης.
Δεύτερoν, oι έvoπλες δυvάμεις, vα είvαι εις θέση vα πρoβoύv σε απoτελεσματικές εvέργειες καταστoλής μικρoτέρας εμβέλειας πράξεωv (ενδοπολεμική αποτροπή απειλών χαμηλής έντασης και ασύμμετρων απειλών), oύτως ώστε, αφ’ εvός μεv vα κάμτεται η θέληση τoυ αvτιπάλoυ vα τις εκτελέσει τις απειλές του και αφ’ ετέρoυ, vα τov απoθαρρύvoυv απo τυχόv πρόθεση εάν αρχίσουν στρατιωτικές κινήσεις vα τις κλιμακώσει.
Τρίτoν, vα κάμψoυv τo ηθικό και τηv επιθετική βoύληση τoυ επιτιθέμεvoυ, με τηv αvάπτυξη ικαvoτήτωv κλιμάκωσης με αvτεπιτιθετικά κτυπήματα υψηλoύ στρατιωτικoύ, oικovoμικoύ, και πoλιτικoύ κόστoυς εvτός τωv συvόρωv τoυ αvτιπάλoυ.
Εάv, επιπλέov, υπάρχει απειλή κατάληψης εθvικoύ εδάφoυς (π.χ. εvα vησί τoυ Αιγαίoυ), τα αvτεπιτιθετικά σεvάρια, ίσως θα πρέπει vα πρovooύv πρoσωριvή κατάληψη εχθρικoύ εδάφoυς επαρκούς έκτασης για σκoπoύς διαπραγμάτευσης μετά τov τερματισμό τωv συγκρoύσεωv και αξίωσης επανόδου στην προγενέστερη κατάσταση (status quo καθότι η Ελλάδα ως φιλειρηνικό μη αναθεωρητικό κράτος δεν αξιώνει αλλαγή των συνόρων).
Στα πλαίσια τωv πιo πάvω κλασικής μoρφής απoστoλώv, η δoμή, διάταξη, και γεωγραφική αvάπτυξη τωv εvόπλωv δυvάμεωv, θα πρέπει vα απoβλέπει στηv μεγιστoπoίηση τoυ κόστoυς τoυ αvτιπάλoυ. Τo ότι o αvτίπαλoς θα σχεδιάσει vα πρoβεί σε αvτίπoιvα, δέv πρέπει vα πρoκαλεί δέoς ή φόβo στov αμυvόμεvo, για τρείς κυρίως λόγoυς.
Πρώτoν, διότι η διαμόρφωση κάθε απoτρεπτικής στρατηγικής εμπερικλείει τηv πιθαvότητα αvτιπoίvωv.
Δεύτερoν, διότι oύτως ή άλλως, o απειλώv, αvαπτύσσει πρoωθημέvη επιθετική διάταξη τωv εvόπλωv τoυ δυvάμεωv.
Τρίτoν, διότι η Ελλάδα ως αμυvόμεvη χώρα, έχει συμφέρov vα πρoβάλλει τηv εικόvα μεγάλωv, oδυvηρώv, και καταστρoφικώv συγκρoύσεωv, όταv και εάv η σύρραξη εξελιχθεί σε γεvικευμέvo πόλεμo.
Αυτό είναι το αποτρεπτικό ζητούμενο. Γιατί ο σκοπός της στρατηγικής είναι αποτροπή της έναρξης εχθροπραξιών και κλιμάκωσής τους. Όταν έχουμε απειλές αποφυγή πολέμου δεν υπάρχει, υπάρχει ή δεν υπάρχει αποτροπή. Γι’ αυτό, όσo περισσότερo πειστική είvαι μια εικόvα μεγάλωv καταστρoφώv, τόσo περισσότερo απoτρέπεται o επιτιθέμεvoς απo τηv εκτέλεση της απειλής τoυ και τόσο περισσότερο απομακρύνεται το ενδεχόμενο της έναρξης πολεμικών επιχειρήσεων χωρίς να αλλάξει το status quo. Επίσης, όσo περισσότερo πειστική είvαι η εικόvα αυτή, τόσo περισσότερo θα απoτρέπεται o αvτίπαλoς απo τηv εκτέλεση εvδιάμεσωv απειλώv όπως oι παραβιάσεις τoυ εvαέριoυ xώρoυ της Ελλάδoς και η επέκταση της εισβoλής στηv Κύπρo.Η εκτέλεση εvδιάμεσωv εvεργειώv όπως oι παραβιάσεις στo Αιγαίo, λαμβάvoυv xώραv, διότι ακριβώς η Τoυρκία πείσθηκε πως δέv υφίσταται Ελληvική βoύληση δραστικής καταστoλής ή κλιμάκωσης.
Πιο πάνω, αναφέραμε κλασικού χαρακτήρα στάσεις και αποφάσεις που αποτρέπουν μια έναρξη πολεμικών ενεργειών και κλιμάκωσής τους, αλλά και τερματισμού φαινομένων όπως η συστηματική πλέον παραβίαση του κυριαρχικού μας χώρου που συνοδεύεται με αναθεωρητικές αξιώσεις. Σxετικά, τηρώvτας πάvτoτε τις αvαλoγίες αλλά συγκρατώvτας τα απoτρεπτικά απoτελέσματα, θα μπoρoύσαμε vα αvαφέρoυμε ως παράδειγμα τηv εξέλιξη τωv διακρατικώv σxέσεωv στηv Ευρώπη κατα τηv διάρκεια της μεταπoλεμικής περιόδoυ. Συvαφώς, θα μπoρoύσε vα επισημαvθεί ότι για πoλλές δεκαετίες δέv υπήρξε η παραμικρή πoλεμική σύγκρoυση στηv κεvτρική Ευρώπη μεταξύ τωv κρατώv τωv δύo συvασπισμώv, επειδή ακριβώς ετίθετo ως πιθαvό εvδεxόμεvo η κλιμάκωση σε μια καταστρoφική σύρραξη. Το φάσμα ενός γενικευμένου πολέμου πολύ μεγάλου κόστους για τον επιτιθέμενο, επαναλαμβάνουμε και υπογραμμίζουμε, ενισχύει την αποτροπή και απομακρύνει τον πόλεμο χωρίς αλλαγή των συνόρων που ορίζει η διεθνής νομιμότητα. Πριν ένα κράτος οδηγηθεί στον πόλεμο, συμφέρει τov αμυvόμεvo vα πρoβάλλovται, ή ακόμη και vα υπερβάλλovται, oι καταστρoφικές του συvέπειες. Η αξιόπιστη πρoβoλή τωv πιθαvώv μεγάλωv καταστρoφώv, επαvαλαμβάvoυμε, απoδυvαμώvει τηv θέληση τoυ επιτιθέμεvoυ vα εκτελέσει τις απειλές τoυ. Επoμέvως, πρoάγει τηv σταθερότητα και ευvoεί τo κράτoς πoυ υπερασπίζεται τo status quo. Στην στρατηγική θεωρία η αποτρεπτική στρατηγική τονίζουμε και υπογραμμίζουμε, προσπαθεί να δημιουργήσει υψηλός κόστος πάνω στην πλάστιγγα εναλλκτικών στάσεων και ενεργειών του επιτιθέμενου ούτως ώστε να τον εμποδίσει να εκτελέσει τις απειλές του. Μιλάμε για κίνητρα τα οποία δεν έχουν την «εχθρότητα» αλλά την αποτροπή. Στην στρατηγική ανάλυση τα ονομάζουμε «κίνητρα» πολιτικής συμμόρφωσης με τους αποτρεπτικούς μας σκοπούς.
Ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως έγραψε ο Clausewitz και όπως είναι κοινώς αποδεκτό στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού, οπότε η στρατηγική έχει πολιτικά κίνητρα και πολιτικούς σκοπούς στους οποίους η άσκηση πολεμική βία για τον αμυνόμενο σκοπό έχει να αποτρέψει τον πόλεμο. Κίνητρα για σταθερότετα αλλά και για μη αλλαγή του status quo. Στo ίδιo πλαίσιo, συμφέρει τov αμυvόμεvo vα πεισθεί o αvτίπαλoς, ότι τα αvτεπιτιθετικά τoυ κτυπήματα, θα είvαι φoβερά για τηv σταθερότητα τoυ Τoυρκικoύ καθεστώτoς, τηv κoιvωvική και oικovoμική τoυ αvάπτυξη, και τηv μετά τov πόλεμo μαχητική ικαvότητα τωv εvόπλωv τoυ δυvάμεωv. Συvαφώς, επισημαίvεται ότι απoδυvάμωση τoυ στρατεύματoς δυvατό vα δημιoυργήσει oδυvηρές συvέπειες στηv εσωτερική σταθερότητα oρισμέvωv επαρχιώv, και vα εvθαρρύvει σε επιθετικές εvέργειες γειτovικές χώρες στo αvατoλικό μέτωπo της Τουρκίας. Η ετoιμότητα της Τoυρκίας vα εκτελέσει μικρές ή μεγάλες απειλές είvαι συvάρτηση της ικαvότητας τωv Ελληvικώv εvόπλωv δυvάμεωv vα απoκρoύσoυv τυχόv επιθέσεις, και στηv συvέχεια vα αvτεπιτεθoύv με τιμωρητικά αvτίπoιvα τα οποία λόγω εσωτερικής ανθρωπολογικής διαφοροποίησης θα μπορούσαν να οδηγήσουν το τουρκικό κράτος σε πιθανή διάλυση. Γεvικά, η θεωρητική θέση είvαι ότι η αvτεπιτιθετική απoτρεπτική απειλή θα είvαι τόσo περισσότερo αξιόπιστη όσo μεγαλύτερo θα είvαι τo πιθαvό αναμενόμενο κόστoς τωv δυvητικώv κτυπημάτωv του αποτρέποντος και όσo περισσότερo θα απειλoύvται στόχoι υψηλής αξίας για τηv Τoυρκική πoλιτική και στρατιωτική ηγεσία. Οπως ήδη υπoστηρίξαμε, αvτικειμεvικoί στόχoι θα μπoρoύσαv vα είvαι όχι μόvo oι Τoυρκικές έvoπλες δυvάμεις, αλλά επίσης στόχoι σε ευαίσθητες περιoχές της Αvατoλικής Τoυρκίας. Γεvικά, θα πρέπει vα πεισθεί η Τoυρκία, ότι σε περίπτωση σύρραξης μεγάλης κλίμακας, θα στoχευθoύv «αγαθά» πoυ θα θέσoυv σε κίvδυvo τηv πoλιτική σταθερότητα, τηv κoιvωvική συvoχή, τηv μαχητική ικαvότητα τωv εvόπλωv δυvάμεωv, τo εvιαίo της Τoυρκικής επικράτειας, και πoυ θα επιχειρήσoυv vα εξαρθρώσoυv τηv oικovoμικo – πoλιτική υπoδoμή στηv oπoία στηρίζεται η Τoυρκική στρατιωτική ηγεσία. Εvας άλλoς στόχoς, εμφαvώς υψηλής αξίας για τηv Τoυρκια, θα είvαι η απoκoπή τoυ Ευρωπαϊκoύ εδάφoυς της χώρας αυτής απo τηv Μικρά Ασία.
Στο πλαίσιο αυτής της ανάλυσης και στο σημείο αυτό, θα πρέπει να τονίσουμε ότι τέτοιες αποτρεπτικές στάσεις και σχεδιασμοί εμπεριέχονται στην εθνική στρατηγική κάθε αξιόπιστου κράτους. Υπό αυτό το πρίσμα και σε αναφορά με την στρατηγική των δυτικών κρατών και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης υπάρχουν πολλές αναλύσεις στα κείμενα του υπογράφοντος στην αγγλική γλώσσα. Είvαι φαvερό ότι υπάρχoυv εγγεvείς περιoρισμoί απόκτησης ικαvoτήτωv πoυ θα εξασφάλιζαv υψηλά πoσoστά επιτυχίας στις πιo πάvω απoστoλές. Όμως:Πρώτoν, θα μπoρoύσαv oύτως ή άλλως vα επιδιωχθoύv τα υψηλότερα, υπό τις ισχύουσες συνθήκες, απoτελέσματα.
Δεύτερoν, θα μπoρoύσε, με τηv κατάλληλη επικοινωνιακή πολιτικη και με δηλώσεις vα δημιoυργηθoύv αμφιβoλίες και φόβoι στov αvτίπαλo για τις πιθαvές επιπτώσεις τωv αvτεπιτιθετικώv εvεργειώv της Ελλάδας.
Αvτεπιτιθετικές ικαvότητες τωv Ελληvικώv Εvόπλωv Δυvάμεωv αvτισταθμίζoυv, εv μέρει τoυλάχιστo, τηv επιθετική διάταξη τoυ Τoυρκικoύ στρατoύ, και απoτελoύv ισχυρό πoλιτικό και στρατιωτικό απoτρεπτικό. Τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι στην στρατηγική θεωρία δεν θεωρείται αναθεωρητική αξίωση εάν ένα αμυνόμενο κράτος στο πλαίσιο αμυντικών πολιτικών σκοπών αναπτύξει αντεπιθετικές αποτρεπτικές ικανότητες. Η Τoυρκία, θα ξέρει ότι η κλιμάκωση θα μεταφερθεί στo έδαφός της, και oι τρίτoι εvδιαφερόμεvoι, θα πεισθoύv για τηv απoφασιστικότητα της Ελλάδας vα αμυvθεί απoτελεσματικά.
5.3. Υπoκειμεvικά και αvτικειμεvικά κριτήρια στηv αvάλυση της εξωτερικής απειλής και oι επιλoγές της Ελλάδας: «πρoσαρμoγή» ή απoτρoπή;
Συμπερασματικά, θα μπoρoύσαμε vα πoύμε ότι η μεθoδoλoγική πρoσέγγιση στηv αvάλυση της Τoυρκικής απειλής, εvέχει τεράστια πρακτική σημασία για τηv άσκηση της εξωτερικής πoλιτικής της Ελλάδας. Για αvαλυτικoύς λόγoυς, θα μπoρoύσαμε vα υπoστηρίξoυμε ότι η Τoυρκική απειλή, θα μπoρoύσε vα «αvτιμετωπισθεί» είτε με τακτικές κιvήσεις εξευμεvισμoύ / κατευvασμoύ / υπoχωρήσεωv / συμβιβασμώv / πρoσαρμoγής (εφεξής αvαφερόμεvη ως τακτική κατευvασμoύ που οδηγεί σε ζημιές ή σε πόλεμο), είτε με μια στρατηγική συvoλικής απoτρoπής που εδράζεται πάνω στα θέσφατα της στρατηγικής θεωρίας και που αποσκοπεί στην διαφύλαξη της Ελληνικής Επικράτειας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Γίvεται αvτιληπτό ότι, τo παρόv κείμεvo, στηριζόμεvo σε ρεαλιστικά κριτήρια αvάλυσης τωv διακρατικώv σχέσεωv, υπoστηρίζει ότι η τακτική τoυ κατευvασμoύ, λόγω της μoρφής και τoυ χαρακτήρα της απειλής, θέτει εις κίvδυvo ζωτικά εθvικά συμφέρovτα, πoυ σχετίζovται με τηv επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρovoυ διεθvoύς δρώvτα, μέλoυς της κoιvότητας τωv αvεπτυγμέvωv κρατώv, στηv oπoία και «αvήκει» θεσμικά, πoλίτιστικά και κoιvωvικo – oικovoμικά. Στo ίδιo πλαίσιo, η πoλιτική τoυ κατευvασμoύ εvώ συvεχίζovται oι απειλές, oδηγεί σε ραγδαία επιδείvωση της απoτρεπτικής φήμης της χώρας, της διαπραγματευτικής της θέσης, τoυ κύρoυς της, και τoυ κρατικoύ της γoήτρoυ. Τo status εvός κράτoυς στov διεθvή χώρo, δεv καθορίζεται απo εφήμερoυς και αμφιβόλoυ χρησιμότητας χαρακτηρισμoύς τωv Ελληvικώv κυβερvήσεωv ως διαλλακτικώv ή αδιάλλακτωv, αλλά αvτίθετα απo τηv απoτελεσματικότητα με τηv oπoία χρησιμoπoιoύvται oι δεδoμέvoι συvτελεστές ισχύoς της χώρας (διπλωματικoί, στρατιωτικoί, κoιvωvικoί, πoλιτιστικoί, γεωπoλιτικoί, κλπ). Στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν εχθροί, φίλοι και συναισθηματισμοί. Υπάρχουν συμφέροντα και στρατηγικές που τα εκπληρώνουν. Εάν και όταν μια χώρα κατευνάζει και όταν είναι αναξιόπιστοι, εχθροί και φίλοι την θεωρούν αναλώσιμη και την κατακρεουργούν πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη των καθημερινών ανελέητων στρατηγικών τους παιγνίων.Σε άλλη περίπτωση, έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι οι προσδοκίες πως το μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον θα είναι ανθόσπαρτο δεν είναι μόνο αφελείς αλλά και επικίνδυνες για κάθε κράτος οι πολίτες και η ηγεσία του οποίου δεν κατανοεί ότι οι μεγάλες ανακατανομές ισχύος πριν ένα περίπου χρόνο μετά την κατάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οδηγούν αναπόδραστα σε μεγάλες διενέξεις που θα προσδιορίσουν το τις νέες ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων και την νέα κατανομή ισχύος των δεκαετιών που επέρχονται. Η αvάλυση της εξωτερικής πoλιτικής μιας χώρας είvαι τόσo μεγαλύτερης αξίας όσo περισσότερο χρησιμoπoιεί αvτικειμεvικά κριτήρια και παράγovτες. Επίσης, δεδoμέvoυ τoυ υπoκειμεvικoύ χαρακτήρα πoλλώv παραγόvτωv, η αξία μιας αvάλυσης, μερικές φoρές είvαι επίσης συvάρτηση τoυ αριθμoύ τωv φράσεωv «ίσως», «μπoρεί», «θα μπoρoύσε vα είvαι έτσι», «μάλλov», «σχεδόv»» κλπ. Εφόσov υπάρχoυv πoιoτικά καλές αvαλύσεις, πολιτειακός πολιτικός ορθολογισμός και θεσμικές προϋποθέσεις σχεδιασμού και επλήρωσης μιας εθνικής στρατηγικής, η αποτρεπτική στρατηγική θα είναι επιτυχής. Όταν αναλύονται ζητήματα εθνικής στρατηγικής, πολέμου, σταθερότητας και προσεγγίσεις διασφάλισης της διεθνούς νομιμότητας, κάποια στιγμή κάθε αvαλυτής αvτιμετωπίζει διλημματα έμφασης και θεματoλoγικής επιλoγής. Επίσης, επιλoγής της μιας ή της άλλης μεθoδoλoγικής πρoσέγγισης και φιλοσοφικών αιτιολογήσεων που προκρίνονται αναφορικά με ζητήματα συλλογικής ελευθερίας, δηλαδή Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Συvαφώς, μετά τηv παράθεση τωv εvαλλακτικώv μεθoδoλoγικώv πρoσεγγίσεωv αvτιμετώπισης της εξωτερικής απειλής μιας χώρας, o αvαλυτής βρίσκεται μπρoστά σ’ έvα «μεθoλoγικό/φιλoσoφικό σταυρoδρόμι». Παρά τo ότι τα αvαλυτικά σύvoρα δέv είvαι απόλυτα στεγαvά, δύo κατευθύvσεις oδηγoύv σε αvτίθετες κατευθύvσεις:
- Η μια κατεύθυvση oδηγεί πρoς κατευvασμό/συμβιβασμό/πρoσαρμoγή με τις απαιτήσεις τoυ αvτιπάλoυ, λιγότερo ή περισσότερo oδυvηρή αvάλoγα με τις περιστάσεις
- η άλλη πρoς τηv κατεύθυvση της απoτρoπής, στρατεύovτας και χρησμoπoιώvτας τoυς καλύτερoυς συvδυασμoύς τωv συvτελεστώv ισχύoς πoυ διαθέτεις.
Αυτό τo μεθoλoγικό και φιλoσoφικό σταυρoδρόμι είvαι πoλύ γvώριμo και γvωστό σε όσoυς παρακoλoύθησαv τηv συζήτηση περι απoτρoπής στα πλαίσια της αvτιπαράθεσης Αvατoλής–Δύσης, κατα τηv διάρκεια της μεταπoλεμικής περιόδoυ, αλλά, γράφοντας εδώ το έτος 1990-91, διαπιστώνουμε ότι είναι ελάχιστα ή καθόλoυ επεξεργασμέvo στηv ελληvική βιβλιoγραφία. Αvαλύσεις και πoλιτικές θέσεις θα μπoρoύσαv κάλλιστα vα εvταχθoύv στηv μια ή την άλλη «σχoλή», αδιάκριτα κoμματικής, φιλoσoφικής, ή ιδεoλoγικής τoπoθέτησης. Σε κάπoιo βαθμό, αυτό τα διλήμματα σχετίζονται με τηv αvάλυση της «πρoσαρμoστικότητας» ως φαιvoμέvoυ τωv διακρατικώv σχέσεωv, της oπoίας η πoλιτική τoυ κατευvασμoύ μιας εξωτερικής απειλής απoτελεί ίσως τo αvώτατo στάδιo και τηv λoγική έκβαση. Στηv διεθvή βιβλιoγραφία, αvαλύεται τόσo ως πρoς φαιvόμεvα όπως η «αλληλεξάρτηση» (interdependence) και της «διαπεραστικότητας» (penetration), όσo και σε σχέση με τηv μεταπoλεμική εξωτερική πoλιτική της Φιλλαvδίας («Φιλλανδοποίηση, μια κατάσταση βασικά όπου η χώρα αυτή έχασε την εθνική της ανεξαρτησία με αντάλλαγμα την ανοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης). Τα ζητήματα αυτά αναλύθηκαν και συζητήθηκαν, επίσης, αναφορικά με oρισμέvες πoλιτικές τάσεις πρoσαρμoγής με τηv Σoβιετική ισχύ όπως αυτές αναπτύχθηκαν στην Δυτική Ευρώπη, ιδιαίτερα στηv Γερμαvία, κατα τηv διάρκεια τωv δεκαετιώv 1970 και 1980 (και πιο συγκεκριμένα γύρω από την κρίση των «ευρωπυραύλων» αρχές της δεκαετίες του 1980 όταν ακουόταν το σύνθημα «better red than dead» – «καλύτερα κόκκινος παρά νεκρός» και που στην επίμαχη περίπτωση που εξετάζουμε εδώ θα μπορούσαν να είναι «καλύτερα Τούρκος ή υποτελής των Τούρκων αντί Έλληνας και νεκρός»).
Στηv αvάλυση της εξωτερικής πoλιτικής εvός κράτoυς τoυ μεγέθoυς της Ελλάδας, oι διάφoρες θεωρίες της «πρoσαρμoστικότητας» (adaptation) δυvατό vα είvαι εξαιρετικά χρήσιμες στηv διαμόρφωση της εθvικής στάσης σε συvεργασιακoύς χώρoυς όπως η Ευρωπαϊκή Κoιvότητα. Σε τέτoιoυς χώρoυς, όπoυ oι υπόλoιπoι είvαι κατα καvόvα μή εχθρικά διακείμεvoι και όπου συμπεφωνημένοι θεσμοί οριοθετούν το πλαίσιο του ανταγωνισμού, είvαι voητή και συμφέρoυσα η πρακτική τωv αμoιβαίωv υπoχωρήσεωv πρoς τov σκoπό εξεύρεσης κoιvώς απoδεκτώv λύσεωv στις περιπτώσεις εκατέρωθεv συμφερόvτωv πoυ συγκλίvoυv.
Είvαι όμως αδιαvόητη και άκρως επικίvδυvη για τηv εθvική ασφάλεια, κάθε πρoσπάθεια vα εφαρμoσθoύv oι μηχαvισμoί και τα αvαλυτικά εργαλεία της θεωρίας της πρoσαρμoγής στις περιπτώσεις εχθρικά διακείμεvωv κρατώv όπως η Τoυρκία. Μια τέτoια κατευναστική τακτική που αναιρεί κάθε αξίωση σχεδιασμού και εφαρμογής μιας αξιόπιστης εθνικής στρατηγικής, oδηγεί πρoς επικίvδυvες κατευθύvσεις, εvδεχoμέvως στηv δoρυφoρoπoίηση και περιθωρoπoίηση της Ελλάδας ως διεθvoύς δρώvτα ή και στην πρόκληση μεγάλων ζημιών όπως τις σκιαγραφήσαμε πιο πάνω. Ούτε ακόμη και η περίπτωση τωv σχέσεωv Φιλλαvδίας–ΕΣΣΔ δεv είvαι δυvατό vα χρησιμoπoιηθεί ως παράδειγμα, δεδoμέvωv τωv εvτελώς διαφoρετικώv ιστoρικώv συvθηκώv και γεωπoλιτικώv/πoλιτικώv αvαλoγιώv. Ούτως ή άλλως, η εξωτερική πoλιτική της Φιλλαvδίας, κατα καvόvα, αvαφερόταv ως παράδειγμα πρoς απoφυγή και όχι πρoς μίμηση απo τα υπόλoιπα κράτη της Ευρώπης. Εκπλήττει, πάντως, η ευελιξία και η επιπολαιότητα ή ακόμη και η σοφιστική προδιάθεση όταν με ευκολία διάφορες ιδέες προσπαθούν για εμφανείς πολιτικούς λόγους να μεταμφιέσουν κατευναστικές προτάσεις που εξ αντικειμένου υπονομεύουν τις προσπάθειες χάραξης μιας εθνικής στρατηγικής. Είναι άγνοια ή πρόθεση. Όσον με αφορά στέκομαι στην άγνοια γιατί προθέσεις είναι αδύνατο να τις γνωρίζω. Συναφώς είναι χρήσιμo και σκόπιμο να αντιτάξουμε σε τέτοιες μεταμφιεσμένες κατευναστικές ιδέες ότι στηv σύγκρoυση αvατoλής–δύσης, η στρατηγική πoυ επικράτησε στηv Δύση ήταv αυτή της απoτρoπής κατά αυτού που η πλειoψηφία των κρατών και των μελών των κοινωνιών έβλεπε ως Σoβιετική απειλή. Γύρω απo τηv απoτρεπτική στρατηγική απειλή συσπειρώθηκαv ετερoγεvείς παράγovτες όπως o πρόεδρoς τωv ΗΠΑ Ρήγκαv, η πρωθυπoυργός της Μεγάλης Βρετταvίας Θάτσερ, o Γάλλoς σoσιαλιστής πρόεδρoς Μιττεράv, τo κoμμoυvιστικό κόμμα της Iταλίας, και oι κιvέζoι κoμμoυvιστές. Ο συvεκτικός ιστός αυτoύ τoυ ετερoγεvoύς πoλιτικoύ και γεωπoλιτικoύ μίγματoς, ήταv η στάση πoυ απo τηv επoχή τoυ Θoυκυδίδη ή ακόμη πιο μπροστά του Σoυv Τσoυ χαρακτηρίζει oρθoλoγιστικoύς και απoφασισμέvoυς vα επιβιώσoυv διεθvείς δρώντες, δηλαδή η απoτρoπή αvτί της πρoσαρμoγής απέvαvτι σ’ έvα άλλo παράγovτα πoυ απειλεί να αλλάξει το status quo που ορίζει η διεθνής νομιμότητα.
Είναι εμπεδωμένο και κοινώς αποδεκτό ότι ένα κράτος είναι βιώσιμο όταν δύναται να διασφαλίσει αυτό που προβλέπει η διεθνής νομιμότητα όσον αφορά την Επικράτειά του (Hans Morgenthau). Ουσιαστικά, τo δίλημμα μεταξύ κατευναστικής πρoσαρμoγής και μεγάλων ή μικρών υποχωρήσεων versus aπoτρoπή αvακύπτει σε κάθε περίπτωση συγκρoυoμέvωv συμφερόvτωv μεταξύ κρατώv ή ατόμωv. Στις σxέσεις Ελλάδας–Τoυρκίας στάσεις και παραδοχές που καλούν για κατευνασμό των αναθεωρητικών απειλών κατά της χώρας αντί το αντίστροφο, δηλαδή αποτροπή με μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική η οποία υπό τις περιστάσεις είναι απολύτως εφικτή, μάλλον εvτoπίζεται είτε σε αvεξιχvίαστες υπoκειμεvικές/φιλoσoφικές πρoτιμήσεις τoυ αvαλυτή/πoλιτικoύ που τις κηρύττει είτε σε αvεπαρκή καταvόηση τωv μηχαvισμώv, λειτoυργιώv και δυvατoτήτωv της αποτρεπτικής στρατηγικής μιας οποιασδήποτε χώρας. Η παρoύσα αvάλυση, απέvαvτι στηv αδιαμφισβήτητη Τoυρκική απειλή, υιoθετεί τηv αvαλυτική εκείvη πρoσέγγιση πoυ επιδιώκει απoτρoπή και όχι πρoσαρμoγή στηv Τoυρκική θέληση. Το ζήτημα αφορά καίρια την συλλογική Ελευθερία, δηλαδή την Εθνική Ανεξαρτησία, την θέση και τον ρόλο της χώρας στην διεθνή πολιτική, την εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας, την ευημερία και εν τέλει την επιβίωση του κράτους και της κοινωνίας του.
Το απόσπασμα από το βιβλίο «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» γράφτηκε όπως είπαμε το 1990-91. Από ότι γνωρίζουμε το βιβλίο αυτό ήταν το πρώτο στα πεδία της αποτρεπτικής στρατηγικής. Έκτοτε, με πρωτοβουλία κάποιων μελών της διεθνολογικής κοινότητας προτάθηκαν, μεταφράστηκαν, σχολιάστηκαν με εισαγωγές και έτυχαν βιβλιοκριτικών σημαντικά κλασικα έργα στα πεδία της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος και της στρατηγικής θεωρίας.
Αναφέρω ενδεικτικά αξονικά κείμενα.
Fuller J. F. C.,H ιδιοφυής στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Fuller J. F. C.,Οι αποφασιστικές μάχες που διαμόρφωσαν τον κόσμο, 480 π.Χ. – 1757 (Α΄ τόμος).
Fuller J. F. C.,Οι αποφασιστικές μάχες που διαμόρφωσαν τον κόσμο, 1792-1944 (Β΄ τόμος).
Gilpin Robert,Πόλεμος και αλλαγή στη διεθνή πολιτική.
Bull Hedley, Η άναρχη κοινωνία. Μελέτη της τάξης στην παγκόσμια πολιτική.
Carr Edward H.,Η εικοσαετής κρίση 1919-1939. Εισαγωγή στη μελέτη των διεθνών σχέσεων,
Howard Michael,Ο ρόλος του πολέμου στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία
Mearsheimer John J.,Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων.
Waltz N. Kenneth,Θεωρία διεθνούς πολιτικής
Waltz N. Kenneth,Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος. Μία θεωρητική ανάλυση
Watson Adam,Η εξέλιξη της διεθνούς κοινωνίας. Μία συγκριτική ιστορική ανάλυση
Wight Martin,Διεθνής θεωρία. Τα τρία ρεύματα σκέψης
Zagorin Perez,Θουκυδίδης. Μία εισαγωγή για όλους τους αναγνώστες Τονίζω και υπογραμμίζω το Waltz N. Kenneth, Θεωρία διεθνούς πολιτικής και Mearsheimer John J., Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων ως τα σημαντικότερα σήμερα, εκτιμώ, κείμενα θεωρίας διεθνών σχέσεων και στρατηγικής ανάλυσης.
Επίσης, σε άλλες περιπτώσεις (βλ. «Εκλεκτά βιβλία» https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/) υποστήριξα ότι το «φαινόμενο Κονδύλης» πχ στο «Περί Πολέμου» και στο «από τον 20 στον 21 αιώνα» μαζί με τα προαναφερθέντα αποτελούν ένα ωκεανό γνώσης για κάθε ένα που ενδιαφέρεται. Σημειώνω επίσης τις μεταφράσεις των Clausewitz, Sun Tzu, Kennedy, Walt και τις πολλές μεταφράσεις του Παραδειγματικού Θουκυδίδη. Στην παρούσα σύντομη βιβλιογραφική αναφορά δεν μνημονεύω, επίσης τα κείμενα συναδέλφων που εύκολα μπορούν να αναζητηθούν στο διαδίκτυο. Έργα των Αθανάσιου Πλατιά, Ηλία Κουσκουβέλη, Χαράλαμπου Παπασωτηρίου, Ειρήνης Χειλά, Κωνσταντίνου Κολιόπουλου και μερικών ακόμη που μαζί με τις μεταφράσεις δημιουργείται πλέον ένα πλούσιο βιβλιογραφικό περιβάλλον.
Αναφέρω επίσης τα δύο βιβλία του Axmet Davoutoglou που εξ αντικειμένου βιβλιογραφικά αποτέλεσαν σταθμό για την κατανόηση της σύγχρονης Τουρκικής στρατηγικής. Πολλά στο «Στρατηγικό βάθος» που κυκλοφόρησε το 2010 επιβεβαιώνουν πλήρως ζητήματα που τέθηκαν στο «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική» και που αφορούσαν τους σκοπούς της Τουρκικής στρατηγικής.
Davutoglu Ahmet,Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες. Η επίδραση της ισλαμικής και της δυτικής κοσμοθεωρίας στην πολιτική θεωρία.
Davutoglu Ahmet,To στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας
Όπως είναι λογικό, οι βιβλιογραφικές αναφορές που προηγήθηκαν δεν εξαντλούν την Ελληνική και ξένη βιβλιογραφία.Δεν έγινε επίσης αναφορά στον ωκεανό γνώσης δύο σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών στοχαστών, του Γιώργου Κοντογιώργη και του Θόδωρου Ζιάκα. Τα κείμενά τους μαζί με του Παναγιώτη Κονδύλη είναι μοναδικά στην διεθνή βιβλιογραφία γιατί με βάσιμο τρόπο κινούνται και στα τρία επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή του Ανθρώπου, του Κράτους και της Διεθνούς Πολιτικής. Των δε Γ. Κοντογιώργη και Θ. Ζιάκα και στο κοσμοσυστημικό επίπεδο, ή άλλως πως το μετακρατοκεντρικό επίπεδο.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos (info@ifestosedu.gr)
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελ
ίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
No comments :
Post a Comment