Μέχρι τις 13 Νοεμβρίου, οι οκτώ επιτιθέμενοι που ευθύνονται για τη νύχτα βίας στο Παρίσι ήταν απλώς μια χούφτα Ισλαμιστών σε ένα μεγάλο σύμπαν ακραίων Ισλαμιστών στη Γαλλία. Πολλοί από αυτούς τους ακραίους δεν είναι βίαιοι, ενώ ένα μικρό κομμάτι τους είναι εξτρεμιστές που υιοθετούν τη βία για να πετύχουν την ακραία ατζέντα τους -ο τύπος των ατόμων που αποκαλούμε τζιχαντιστές. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως η τζιχάντ θα πρέπει να εξαπολύεται μόνο αμυντικά, για στήριξη άλλων Μουσουλμάνων που καταπιέζονται ή δέχονται επίθεση σε περιοχές όπως η Συρία. Άλλοι τάσσονται υπέρ επιθέσεων σε χώρες της Δύσης όπως η Γαλλία. Ακόμα και σε αυτή την ομάδα, όμως, υπάρχουν αυτοί οι απειλές των οποίων είναι απλά «κούφια λόγια» και αυτοί που είναι πραγματικά πρόθυμοι να δράσουν. Ακόμα και μεταξύ αυτών που είναι πρόθυμοι να δράσουν, ο βαθμός στον οποίον συνιστούν απειλή διαφέρει. Για τις γαλλικές αρχές, το να ταξινομήσουν το σύνολο των πιθανών επιτιθέμενων για να ταυτοποιήσουν αυτούς που συνιστούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο είναι μια μεγάλη πρόκληση -όπως και για κάθε άλλη κυβέρνηση. Η διαδικασία είναι σαν να προσπαθεί ένας καρχαρίας να διαλέξει μερικά ψάρια από ένα τεράστιο κοπάδι ψαριών που κολυμπούν όλα μαζί. Ο καρχαρίας έχει μια απίστευτη αισθητήρια δύναμη, που είναι εξαιρετικά αποτελεσματική στην αναγνώριση του θύματός του. Όμως το κοπάδι παρέχει προστασία στα ψάρια και κάνει σχεδόν αδύνατον για τον καρχαρία να αναγνωρίσει ένα μεμονωμένο ψάρι-στόχο. Ακριβώς αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γαλλικές αρχές. Έχουν απίστευτες ικανότητες πληροφοριών και πολύ ικανές αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Ωστόσο, αυτές οι πηγές πληροφόρησης και επιβολής είναι περιορισμένες και μπορεί να καταβληθούν από το μέγεθος και μόνο του «κοπαδιού» των πιθανών τζιχαντιστών επιτιθέμενων. Απαιτεί έναν απίστευτο αριθμό πόρων για να γίνουν διαρκείς τηλεφωνικές παρακολουθήσεις ενός και μόνο στόχου, πόσω μάλλον για 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα φυσική παρακολούθησή του. Αυτό σημαίνει πως οι υπηρεσίες ασφαλείας πολύ συχνά φτάνουν στα όρια των δυνατοτήτων τους. Έτσι, χρειάζεται να κάνουν χρήση της αξιολόγησης κινδύνου προκειμένου να κατατάξουν τις δυνητικές απειλές και να χρησιμοποιήσουν επιλεκτικά τους πόρους τους στις απειλές εκείνες που κρίνονται ότι είναι οι πιο επικίνδυνες.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Γαλλία, όπου υπάρχει κράτος δικαίου και δεν μπορεί κάποιος απλά να κάνει επιχειρήσεις «σκούπα» για να συλλάβει κάθε γνωστή δυνητική απειλή και στη συνέχεια να κάνει το «ξεσκαρτάρισμα» στη φυλακή. Όμως, όπως έχει φανεί ακόμα και στα αυταρχικά καθεστώτα, δεν μπορεί κάποιος απλώς να συλλαμβάνει (ή να σκοτώνει) για να λύσει το πρόβλημα και πολύ συχνά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας απλώς τροφοδοτούν τον θυμό και τη δυσαρέσκεια, συμβάλλοντας έτσι περισσότερο στη ριζοσπαστικοποίηση. Λόγω αυτής της πραγματικότητας, ορισμένοι επιτιθέμενοι θα καταφέρουν να «ξεγλιστρήσουν» από τους ελέγχους, όσο ικανές και αν είναι οι υπηρεσίες ασφαλείας. Όταν επιτεθούν, απομακρύνονται αμέσως από το «κοπάδι» των δυνητικών απειλών και υποβάλλονται σε έναν απίστευτο βαθμό έρευνας. Οι ηλεκτρονικές συσκευές τους κατάσχονται ως αποδεικτικά στοιχεία και ερευνώνται, ενώ τα περασμένα ταξίδια τους, οι σχέσεις τους και οι επικοινωνίες τους μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Με αυτήν την εξονυχιστική έρευνα, οι ερευνητές αναμφίβολα θα βρουν ξεκάθαρα προειδοποιητικά σημάδια και ενδείξεις ότι οι επιτιθέμενοι κάτι σχεδίαζαν πριν την επίθεση. Πράγματι, αναμφίβολα θα βρουν ότι ορισμένοι, αν όχι όλοι οι επιτιθέμενοι, είχαν προκαλέσει κατά το παρελθόν την προσοχή των αρχών. Για να χρησιμοποιήσουμε μια ακόμα αναλογία, πριν την επίθεση, οι αρχές είχαν ένα «βουνό» από κομμάτια του παζλ χωρίς πλαίσιο ή κάποια γενική εικόνα -κάποια από αυτά τα κομμάτια θα μπορούσαν να τους είχαν οδηγήσει στους επιτιθέμενους αυτούς, αν τα είχαν συναρμολογήσει. Όμως, το να ξεκαθαρίσουν αυτό το τεράστιο βουνό των κομματιών των δεδομένων και να τα βάλουν σε σειρά χωρίς κάποιο πλαίσιο αναφοράς είναι συχνά πολύ δύσκολο. Μετά από αυτή την επίθεση, οι γαλλικές αρχές έχουν τώρα και το πλαίσιο και την εικόνα αναφοράς, και καθώς θα εξετάζουν τα μεμονωμένα κομμάτια της πληροφορίας, θα μπορέσουν να τα βάλουν σε ένα πλαίσιο και να ανακαλύψουν, αναδρομικά, τα αδιαμφισβήτητα αποδεικτικά στοιχεία. Πολλοί θα επικρίνουν τη Γαλλική κυβέρνηση ότι «έχασε» τόσο εμφανή στοιχεία, όμως αυτοί που θα το κάνουν, δεν αντιλαμβάνονται την αρχική πρόκληση που συνιστά το «κοπάδι» των υπόπτων και ο τεράστιος όγκος των δεδομένων που σχετίζεται με κάθε μεμονωμένο «ψάρι». Έτσι, η εκ των υστέρων γνώση μπορεί να είναι μακράν πιο ακριβής απ' ό,τι η πρόγνωση.
Οι επιθέσεις, που ήταν ξεκάθαρα συντονισμένες, έγιναν σε διάφορες περιοχές και με διάφορες μεθόδους. Αν και σοκαριστικές, οι επιθέσεις δεν ήταν μια παντελής έκπληξη. Πολλά άτομα από τη Γαλλία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έχουν ταξιδέψει στη Συρία για να ενταχθούν σε εξτρεμιστικές ομάδες εκεί. Όπως έδειξαν και οι επιθέσεις στο Charlie Hebdo, υπάρχει ένας συνεχής κίνδυνος τρομοκρατικών επιθέσεων εντός της Ευρώπης. Ένα σημαντικό ερώτημα για τη συνέχεια είναι αν η φύση των επιθέσεων ήταν λαϊκή ή αν οι επιτιθέμενοι έλαβαν οδηγίες ή βοήθεια από το εξωτερικό, από ομάδες όπως το Ισλαμικό Κράτος ή την Αλ Κάϊντα. Επιπλέον, η πρόσφατη εισροή προσφύγων στην Ευρώπη από περιοχές όπως η Συρία τονίζει τον κίνδυνο τζιχαντιστικές ομάδες να έχουν στείλει μέλη τους μέσα στις μεγάλες προσφυγικές ροές προκειμένου να διενεργήσουν επιθέσεις στην Ευρώπη. Σε διάγγελμά του προς τον λαό, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ είπε πως η χώρα θα κλείσει τα σύνορά της. Η γαλλική κυβέρνηση θα θέσει σε άμεση προτεραιότητα το κλείσιμο του Παρισιού, την προστασία των πολιτών και την σύλληψη των δραστών. Επόμενο βήμα θα είναι να κλείσουν οι συγκοινωνίες και τα σύνορα για να αποτραπεί η διαφυγή των δραστών. Τέλος, θα αρχίσει έρευνα για να ξεριζωθούν οι υπεύθυνοι των επιθέσεων. Ο Ολάντ έχει ήδη κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Οι επιθέσεις είναι βέβαιο πως θα έχουν πολιτικές επιπτώσεις. Έρχονται πέντε ημέρες πριν τον προγραμματισμένο απόπλου του μοναδικού αεροπλανοφόρου της Γαλλίας, του Charles de Gaulle, προς τον Περσικό Κόλπο όπου θα αναλάβει δράση κατά του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στη Συρία. Η Γαλλία πραγματοποιεί αεροπορικές επιθέσεις στη Συρία από το τέλος Σεπτεμβρίου. Αν οι επιθέσεις «οδηγήσουν» στην βασική περιοχή επιχειρήσεων του Ισλαμικού Κράτους, τότε η Γαλλία πιθανότατα θα εμβαθύνει την εμπλοκή της στις επιχειρήσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και στο Ιράκ, σε μια περίοδο που το πεδίο μάχης ιδιαίτερα στη Συρία έχει γίνει περίπλοκο. Από πολιτικής απόψεως, οι επιθέσεις συνιστούν μια υπενθύμιση των μακροχρόνιων εθνοτικών τριβών στη Γαλλία, μετά από αρκετούς μήνες στους οποίους η προσοχή έχει επικεντρωθεί στην γειτονική Γερμανία. Μεγάλος αριθμός μεταναστών εισέρχεται στη Γερμανία από τα ανατολικά και τα νότια, ενώ πολύ λίγοι από αυτούς προχωρούν προς τη Γαλλία. Ως αποτέλεσμα η Γαλλία είχε διατηρήσει ένα σχετικά χαμηλό προφίλ στις προσπάθειες να αποσοβήσει τη ροή των μεταναστών, αν και έχει παραστεί σε αρκετές συνόδους για το θέμα και έχει στηρίξει τις προσπάθειες της Γερμανίας για μετεγκατάσταση των αιτούντων άσυλο σε όλη την Ευρώπη.
Ωστόσο, τα γεγονότα θα πρέπει να αναμένεται ότι θα ενισχύσουν την επιχειρηματολογία των ομάδων εκείνων που ζητούν να σταματήσει η ροή των μεταναστών και να κλείσουν τα σύνορα σε χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία και στο μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Λόγω των επιθέσεων αυτών, η Μαρίν Λε Πεν και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο ίσως δουν τη δημοτικότητά τους να αυξάνεται. Η Λε Πεν κράτησε χαμηλό προφίλ μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo τον Ιανουάριο και πάλι όμως είδε τη δημοτικότητα του κόμματός της να αυξάνεται, λόγω του αντιμεταναστευτικού μηνύματός του. Σύντομη άνοδο είδε και η δημοτικότητα του Ολάντ μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo, λόγω της αντίδρασής του, όμως δεν αναμένεται επανάληψη αυτής της τάσης διότι ο κόσμος θα αρχίσει να διερωτάται τώρα αν τα αντιτρομοκρατικά μέτρα που εγκρίθηκαν φέτος είναι αποτελεσματικά. Ο ηγέτης του κεντροδεξιού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, Νικολά Σαρκοζί έχει επίσης ιστορικό τήρησης σκληρής στάσης σε θέματα ασφάλειας, θέμα για το οποίο έκανε εκστρατεία μόλις πριν από μια εβδομάδα. Αναμένεται να δώσει «μάχη» με τον πιο ήπιο Αλέν Ζουπέ για το χρίσμα του κόμματός του στις εκλογές του 2017, και οι ψηφοφόροι μπορεί να στραφούν προς το μέρος του λόγω των επιθέσεων.
http://www.euro2day.gr/
Όσοι έδωσαν την εντολή της ενεργοποίησης του ολιγομελούς πυρήνα ενόπλων που σκόρπισε τον τρόμο στο Παρίσι είχαν αναμφίβολα εξαιρετική αίσθηση του timing. Οι επιθέσεις προηγήθηκαν κατά μόλις μία ημέρα της έναρξης της Συνόδου της G20 στην Αττάλεια της Τουρκίας και κατά λίγες ώρες της νέας, τρίτης κατά σειρά. πολυμερούς συνάντησης της Βιέννης για την συριακή κρίση. Με αυτό τον τρόπο, οι υπεύθυνοι για το μακελειό στη γαλλική πρωτεύουσα όχι μόνο κατάφεραν να "επιβάλλουν” κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία και απαγόρευση κυκλοφορίας σε μια πόλη με το μέγεθος του Παρισιού, αλλά και να "γράψουν” τη διεθνή ατζέντα σε μιαν ιδιαίτερα λεπτή συγκυρία. Υπενθυμίζεται ότι η Σύνοδος των ηγετών είκοσι ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου (από την οποία πλέον θα απουσιάσει, για προφανείς λόγους, ο Francois Hollande) προβλεπόταν να είναι η πρώτη στη χρονικά στην οποία οι ανοιχτοί γεωπολιτικοί λογαριασμοί των κύριων πρωταγωνιστών θα επισκίαζαν τη συζήτηση περί της πορείας της διεθνούς οικονομίας. Αρκεί κανείς να αναλογισθεί ότι οικοδεσπότης θα είναι ο υπέρμαχος της αλλαγής καθεστώτος στη Δαμασκό και της δημιουργίας "ασφαλούς ζώνης” στη βόρεια Συρία Tayyip Erdogan – μεθυσμένος από την πρόσφατη εκλογική νίκη του κόμματός του, αλλά και από την αίσθηση ότι είναι απαραίτητος στην Ε.Ε. για την διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Ή ότι η διοργάνωση της Αττάλειας θα έφερνε τουλάχιστον στο ίδιο τραπέζι τους Barack Obama και Vladimir Putin, σε φάση που οι πολεμικές αεροπορίες των ΗΠΑ και της Ρωσίας επιχειρούν σε απόσταση αναπνοής η μία από την άλλη στη Συρία.
Το ραντεβού της Βιέννης, πάλι, αναδεικνύει, υπό το φως της σφαγής στο Παρίσι, πολύ εντονότερα την τραγική ειρωνεία των εξελίξεων – αφού κύριο αντικείμενό του προβλεπόταν να είναι η αναζήτηση συναίνεσης των ενδιαφερομένων στο ποιές από τις ένοπλες οργανώσεις που δρουν στη Συρία, κατά κανόνα ισλαμιστικές, θα χαρακτηριστούν "τρομοκρατικές” και ποιές όχι. Για τις μοναρχίες του Περσικού Κόλπου (και τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες) που έχουν εκπαιδεύσει, εξοπλίσει και χρηματοδοτήσει άλλοτε άλλες από αυτές, η προστασία των assets τους στην περιοχή από τα αδιάκριτα ρωσικά πλήγματα και η αναβάθμισή τους σε νομιμοποιημένους εταίρους της "πολιτικής διαδικασίας” στη Συρία αποτελεί κρίσιμη προτεραιότητα. Η πρόσφατη απόφαση του Barack Obama να αποστείλει στην συριακή επικράτεια περίπου 50 κομάντος ως συμβούλους σε "μετριοπαθείς” (κατόπιν διαγνώσεως της Ουάσιγκτον) οργανώσεις "που μάχονται το Ισλαμικό Κράτος” ενέχει ακριβώς λειτουργία "ανθρώπινης ασπίδας” - και ενδεχομένως αποτελεί τελευταία γραμμή άμυνας ενός σχεδίου κατακερματισμού της Συρίας. Σε μια τέτοια συγκυρία, η Γαλλία εμφανιζόταν ήδη πολλαπλά αποδυναμωμένη. Όχι μόνο λόγω των πάγιων αντιφάσεων της κοσμικής, "ρεπουμπλικανικής” της φυσιογνωμίας και των ρηγμάτων στην κοινωνική της συνοχή που έχουν δημιουργήσει ένα ευρύ περιθώριο ( από το οποίο να στρατολογούνται οι δράστες των χθεσινών επιθέσεων και οι χιλιάδες άλλοι που έσπευσαν ως εθελοντές μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή. Αλλά και γιατί το σύνθετο διεθνές παιχνίδι των τελευταίων εβδομάδων την άφηνε απομονωμένη σε μια αδιάλλακτη θέση, την ώρα που οι υπόλοιποι "παίκτες” δοκιμάζουν με διάφορους εμφανείς και υπόγειους τρόπους τις δυνατότητες συνεννόησής τους.
Καθ' όλο το προηγούμενο διάστημα, η Γαλλία ήταν η χώρα που πρωτοστατούσε (χάριν της διαφύλαξης του υποβαθμισμένου στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς γοήτρου της) σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς σε πρώην αποικίες της ή και στην άμεση περιφέρεια της Ευρώπης (π.χ. Λιβύη) χωρίς καμία πρόνοια για την "επόμενη μέρα” και τα ρίσκα αποσταθεροποίησης που έκρυβε αυτή, Και την ίδια στιγμή, ταυτιζόταν με τις "σουνιτικές δυνάμεις” στην προσπάθεια να παρεμποδισθεί η συμφωνία με το Ιράν με το πυρηνικό του πρόγραμμα (ακόμη και όταν οι ΗΠΑ είχαν πια επιλέξει την οδό του συμβιβασμού) και στην απαίτηση για έξωση του Άσαντ, με τη συνδρομή των γνωστών "μετριοπαθών” οργανώσεων. Όταν όμως πλέον ο διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας λ.χ. πραγματοποιεί δύο επισκέψεις εντός τριμήνου στη Μόσχα, μόνο το Παρίσι και η Άγκυρα του Ερντογάν είχαν απομείνει να επιδιώκουν την πάση θυσία "αλλαγή καθεστώτος” στη Δαμασκό. Οι τρομοκράτες, συνεπώς, χτύπησαν την καταλληλότερη για αυτούς στιγμή τη χώρα όπου το τραύμα θα ήταν το μεγαλύτερο.
No comments :
Post a Comment