Το πολιτικό σύστημα που έχει οικοδομηθεί στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά έχει δύο βασικούς πυλώνες: “δεξιά” και “αριστερά”, που με τα χρόνια μεταλλάχθηκαν σε “κεντροδεξιά” και “κεντροαριστερά”, αφού οι εκπρόσωποι αυτών των πυλώνων (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ παλιότερα, ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ τώρα), στάθηκαν ανίκανοι να εκπροσωπήσουν αυτά τα οποία πρέσβευαν. Έτσι θεωρήθηκε αναγκαία η αύξηση του εύρους της δεξαμενής ψηφοφόρων τους, ώστε να ασκηθεί περισσότερη επιρροή στην κοινωνία και ασφαλώς να προσελκύσουν ψηφοφόρους, μιας κι από ότι φαίνεται είναι και η μοναδική δουλειά στην οποία επιδίδεται με επιτυχία το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο παραδόθηκε η εξουσία από τον χουντικό πρόεδρο Γκιζίκη, για να μην ξεχνιόμαστε. Επειδή όμως τα τελευταία χρόνια η προσέλκυση ψηφοφόρων φθίνει (τρανταχτό παράδειγμα οι τελευταίες εκλογές, με το ποσοστό της αποχής να κυμαίνεται λίγο κάτω από το 50% του εκλογικού σώματος), το πολιτικό σύστημα ανακυκλώνεται γοργά: είτε μέσω συνεργασιών (ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ) είτε μέσω αναζήτησης ιδεολογικής ταυτότητας μεγαλυτέρου εύρους (ΝΔ).
Βεβαίως, όσον αφορά τη ΝΔ η κατάσταση αυτή είναι μόνιμη, μια και δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που να έχει καταλάβει ποιά είναι ακριβώς η ιδεολογική ταυτότητα της ΝΔ. Ένα μικρό δείγμα της ασάφειας των θέσεών της είναι η πρότασή της για το μεταναστευτικό, την οποία ο ελληνικός λαός αγνοεί μια και δεν υπάρχει ούτε στην επίσημη ιστοσελίδα της! Και μάλιστα, σε μια εποχή που το πρόβλημα έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις με τα γνωστά γεγονότα στα ελληνικά νησιά και όχι μόνο: την στιγμή που η Ευρώπη ολόκληρη μαστίζεται από την λαθρομετανάστευση, την στιγμή που, το ένα μετά το άλλο, τα ευρωπαικά κράτη κλείνουν τα σύνορά τους (Ουγγαρία, Σερβία, Δανία κ.λ.π.), την στιγμή που αρχηγοί κρατών αντιμετωπίζουν εσωτερικά πολιτικά προβλήματα λόγω της χαλαρής στάσης τους απέναντι στο πρόβλημα (Μέρκελ), στην Ελλάδα “απολαμβάνουμε” της πολιτική των “ανοιχτών συνόρων”, με την αντιπολίτευση να μην βγάζει μιλιά! Η Ευρώπη ολόκληρη ισλαμοποιείται μέσω της λαθρομετανάστευσης, τα εθνικά κινήματα αντίστασης σε αυτήν την προοπτική έχουν γιγαντωθεί και στην Ελλάδα των “ανοιχτών συνόρων” και της χωρίς μέτρο “απόδοσης ιθαγενείας” σε αλλοδαπούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η αντιπολιτευτική γραμμή της ΝΔ συνοψίζεται στο ερώτημα: Κυριάκος ή Μειμαράκης;
Συνυπολογίζοντας τις θέσεις των δύο πυλώνων του πολιτικού συστήματος για τα εθνικά θέματα (αναγνώριση των Σκοπίων ως “Μακεδονία” από τον ΣΥΡΙΖΑ, διπλή ονομασία με το “Μακεδονία” ως συνθετικό από τη ΝΔ), την θρησκευτική προσήλωση στους όρους του μνημονίου και από τους δύο με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική πολιτική τους η οποία είναι ταυτόσημη, συμπεραίνει και ο πιο δύσπιστος ότι αποτελούν ένα “μπλοκ” κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και από κάτι άλλο: Την επίσημη πρόταση του Μειμαράκη στην προεκλογική τηλεμαχία ώστε τα δύο κόμματα να “πάνε μαζί”! Οι πυλώνες λοιπόν αυτοί, οι οποίοι οδήγησαν την Ελλάδα στον όλεθρο και συνεχίζουν να την οδηγούν, επιδίδονται συνεχώς στο σπορ της πολιτικής τους επιβίωσης και μόνο. Αδιαφορούν ακόμη και για το ποσοστό των Ελλήνων ψηφοφόρων που εκπροσωπούν, αφού ελέω εκλογικού συστήματος κάποιος από αυτούς θα βρίσκεται στην εξουσία. Και μέσα σε όλα αυτά, η ελάσσων αντιπολίτευση συνοψίζεται στο “όχι σε όλα” από το ΚΚΕ, στις εφεδρείες του συστήματος όπως η Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι , αλλά και στην πολιτική της Χρυσής Aυγής που θυμήθηκε μετά από 3 χρόνια να μιλήσει για ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, αφού φρόντισε μέχρι τώρα να πολιτεύεται με μπινελίκια φοβίζοντας και απομακρύνοντας το μεγαλύτερο τμήμα του λαού, ακόμη και όταν είχε δίκιο!
Πρόταση για έξοδο από το αδιέξοδο της Μεταπολίτευσης μπορεί να κατατεθεί από τον καθέναν ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή του. Προσωπικώς πιστεύω ότι η οικοδόμηση ενός κινήματος Εθνικής Ενότητας, από δυνάμεις που δεν προέρχονται από το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης αλλά μέσα από τον απλό λαό, μπορεί να δώσει τη λύση.
Ένα κίνημα που θα έχει στην κορυφή τις αξίες του ελληνικού έθνους όπως αυτές εκφράστηκαν από τους ήρωές μας, τους φιλοσόφους μας, τους ποιητές μας και τους αγώνες του έθνους μας διαχρονικά στα πεδία των μαχών, στα γράμματα, στις τέχνες στην επιστημονική αναζήτηση, άρα αντιξενοκρατικό.
Ένα κίνημα που ο λαός δεν θα φοβάται γιατί δεν θα τον τρομοκρατεί, αλλά θα του δίνει συγκεκριμένες και ρεαλιστικές απαντήσεις στα προβλήματα που τον απασχολούν, άρα φιλολαϊκό και ρεαλιστικό.
Ένα κίνημα που δεν θα του φταίνε οι Γερμανοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι ή όποιος άλλος για την κακοδαιμονία του, άρα μετριοπαθές και προσγειωμένο.
Ένα κίνημα που θα αναδείξει τις παραγωγικές δυνάμεις του Έλληνα λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ιδιοσυγκρασία του και τον ελληνικό τόπο, ο οποίος μεγαλούργησε στο εμπόριο, στη ναυτιλία και στις τέχνες και σήμερα κατάντησε να εκλιπαρεί για μια θέση στο δημόσιο, άρα προοδευτικό.
Ένα κίνημα που θα θέσει ως το βασικό του σκοπό την παραγωγή πολιτισμού διότι αυτός είναι ο σκοπός των εθνών.
Ένα κίνημα, τέλος, που θα απαλείψει από την συνείδηση του λαού τις διχαστικές έννοιες δεξιά- αριστερά και τα παρακλάδια της. Έννοιες οι οποίες συντηρούνται από το πολιτικό σύστημα της παρακμής γιατί έτσι βολεύει τους πυλώνες του που αποτελούν την Μεταπολίτευση και είναι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάντια μας.
Η απουσία από την πολιτική σκηνή σοβαρών και με όραμα πολιτικών ανδρών, σημαίνει ότι από εκεί πρέπει να αντληθεί το πολιτικό προσωπικό το οποίο θα στελεχώσει ένα τέτοιο κίνημα. Αυτό που μένει είναι η πρωτοβουλία.
Νίκος Τzιόπας
http://www.elkosmos.gr/gia-ena-kinima-ethnikis-enotitas/
Βεβαίως, όσον αφορά τη ΝΔ η κατάσταση αυτή είναι μόνιμη, μια και δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που να έχει καταλάβει ποιά είναι ακριβώς η ιδεολογική ταυτότητα της ΝΔ. Ένα μικρό δείγμα της ασάφειας των θέσεών της είναι η πρότασή της για το μεταναστευτικό, την οποία ο ελληνικός λαός αγνοεί μια και δεν υπάρχει ούτε στην επίσημη ιστοσελίδα της! Και μάλιστα, σε μια εποχή που το πρόβλημα έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις με τα γνωστά γεγονότα στα ελληνικά νησιά και όχι μόνο: την στιγμή που η Ευρώπη ολόκληρη μαστίζεται από την λαθρομετανάστευση, την στιγμή που, το ένα μετά το άλλο, τα ευρωπαικά κράτη κλείνουν τα σύνορά τους (Ουγγαρία, Σερβία, Δανία κ.λ.π.), την στιγμή που αρχηγοί κρατών αντιμετωπίζουν εσωτερικά πολιτικά προβλήματα λόγω της χαλαρής στάσης τους απέναντι στο πρόβλημα (Μέρκελ), στην Ελλάδα “απολαμβάνουμε” της πολιτική των “ανοιχτών συνόρων”, με την αντιπολίτευση να μην βγάζει μιλιά! Η Ευρώπη ολόκληρη ισλαμοποιείται μέσω της λαθρομετανάστευσης, τα εθνικά κινήματα αντίστασης σε αυτήν την προοπτική έχουν γιγαντωθεί και στην Ελλάδα των “ανοιχτών συνόρων” και της χωρίς μέτρο “απόδοσης ιθαγενείας” σε αλλοδαπούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η αντιπολιτευτική γραμμή της ΝΔ συνοψίζεται στο ερώτημα: Κυριάκος ή Μειμαράκης;
Συνυπολογίζοντας τις θέσεις των δύο πυλώνων του πολιτικού συστήματος για τα εθνικά θέματα (αναγνώριση των Σκοπίων ως “Μακεδονία” από τον ΣΥΡΙΖΑ, διπλή ονομασία με το “Μακεδονία” ως συνθετικό από τη ΝΔ), την θρησκευτική προσήλωση στους όρους του μνημονίου και από τους δύο με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική πολιτική τους η οποία είναι ταυτόσημη, συμπεραίνει και ο πιο δύσπιστος ότι αποτελούν ένα “μπλοκ” κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και από κάτι άλλο: Την επίσημη πρόταση του Μειμαράκη στην προεκλογική τηλεμαχία ώστε τα δύο κόμματα να “πάνε μαζί”! Οι πυλώνες λοιπόν αυτοί, οι οποίοι οδήγησαν την Ελλάδα στον όλεθρο και συνεχίζουν να την οδηγούν, επιδίδονται συνεχώς στο σπορ της πολιτικής τους επιβίωσης και μόνο. Αδιαφορούν ακόμη και για το ποσοστό των Ελλήνων ψηφοφόρων που εκπροσωπούν, αφού ελέω εκλογικού συστήματος κάποιος από αυτούς θα βρίσκεται στην εξουσία. Και μέσα σε όλα αυτά, η ελάσσων αντιπολίτευση συνοψίζεται στο “όχι σε όλα” από το ΚΚΕ, στις εφεδρείες του συστήματος όπως η Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι , αλλά και στην πολιτική της Χρυσής Aυγής που θυμήθηκε μετά από 3 χρόνια να μιλήσει για ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, αφού φρόντισε μέχρι τώρα να πολιτεύεται με μπινελίκια φοβίζοντας και απομακρύνοντας το μεγαλύτερο τμήμα του λαού, ακόμη και όταν είχε δίκιο!
Πρόταση για έξοδο από το αδιέξοδο της Μεταπολίτευσης μπορεί να κατατεθεί από τον καθέναν ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή του. Προσωπικώς πιστεύω ότι η οικοδόμηση ενός κινήματος Εθνικής Ενότητας, από δυνάμεις που δεν προέρχονται από το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης αλλά μέσα από τον απλό λαό, μπορεί να δώσει τη λύση.
Ένα κίνημα που θα έχει στην κορυφή τις αξίες του ελληνικού έθνους όπως αυτές εκφράστηκαν από τους ήρωές μας, τους φιλοσόφους μας, τους ποιητές μας και τους αγώνες του έθνους μας διαχρονικά στα πεδία των μαχών, στα γράμματα, στις τέχνες στην επιστημονική αναζήτηση, άρα αντιξενοκρατικό.
Ένα κίνημα που ο λαός δεν θα φοβάται γιατί δεν θα τον τρομοκρατεί, αλλά θα του δίνει συγκεκριμένες και ρεαλιστικές απαντήσεις στα προβλήματα που τον απασχολούν, άρα φιλολαϊκό και ρεαλιστικό.
Ένα κίνημα που δεν θα του φταίνε οι Γερμανοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι ή όποιος άλλος για την κακοδαιμονία του, άρα μετριοπαθές και προσγειωμένο.
Ένα κίνημα που θα αναδείξει τις παραγωγικές δυνάμεις του Έλληνα λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ιδιοσυγκρασία του και τον ελληνικό τόπο, ο οποίος μεγαλούργησε στο εμπόριο, στη ναυτιλία και στις τέχνες και σήμερα κατάντησε να εκλιπαρεί για μια θέση στο δημόσιο, άρα προοδευτικό.
Ένα κίνημα που θα θέσει ως το βασικό του σκοπό την παραγωγή πολιτισμού διότι αυτός είναι ο σκοπός των εθνών.
Ένα κίνημα, τέλος, που θα απαλείψει από την συνείδηση του λαού τις διχαστικές έννοιες δεξιά- αριστερά και τα παρακλάδια της. Έννοιες οι οποίες συντηρούνται από το πολιτικό σύστημα της παρακμής γιατί έτσι βολεύει τους πυλώνες του που αποτελούν την Μεταπολίτευση και είναι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάντια μας.
Η απουσία από την πολιτική σκηνή σοβαρών και με όραμα πολιτικών ανδρών, σημαίνει ότι από εκεί πρέπει να αντληθεί το πολιτικό προσωπικό το οποίο θα στελεχώσει ένα τέτοιο κίνημα. Αυτό που μένει είναι η πρωτοβουλία.
Νίκος Τzιόπας
http://www.elkosmos.gr/gia-ena-kinima-ethnikis-enotitas/
No comments :
Post a Comment