Πριν αρχίσει η ανάπτυξη του θέματος του παρόντος άρθρου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα: Είμαι ένας παραδοσιακός Ορθόδοξος χριστιανός. Δεν ακολουθώ ούτε τις εκσυγχρονιστικές τάσεις, ούτε με ενδιαφέρουν οι «πνευματικές καινοτομίες». Ο πιο επιτυχής αυτοπροσδιορισμός μου, θα ήταν ότι είμαι ένας ορθόδοξος του Μεσαίωνα. Οι λόγοι που με έσπρωξαν να γράψω αυτό το άρθρο, είναι ότι πρέπει επιτέλους να ειπωθούν κάποια πολύ σημαντικά πράγματα που αφορούν τον Ελληνικό Ορθόδοξο κόσμο και την Εκκλησία, πριν να είναι πολύ αργά, προτού δηλαδή η Ορθόδοξη χριστιανική κοινωνία αλλοτριωθεί εντελώς. Το άρθρο χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το πρώτο αφορά γενικότερα τον ορθόδοξο κόσμο, και ιδιαίτερα τους διανοούμενούς του, και το δεύτερο την ίδια την Εκκλησία.
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ
Σε αυτό το μπλογκ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το τονίζω αυτό, έγινε διεξοδική ανάλυση του νέο-γνωστικού φαινομένου, των σχέσεων του με τα σύγχρονα πολιτικό-ιδεολογικά ρεύματα, καθώς και με κοινωνικά φαινόμενα όπως αυτό του Γαλλικού Μάη του 68, το κίνημα των χίπις της δεκαετίας του ’60, αλλά και την εμφάνιση της νέας αριστεράς (New Left) (μερικά από τα άρθρα: 1, 2, 3 ) Ξέρετε από πού προήλθε η επιστημονική βιβλιογραφία και γενικότερα οι έρευνες πάνω στις οποίες βασιστήκαμε για να κάνουμε αυτή την παρουσίαση; Από ιστορικούς, κοινωνιολόγους και φιλοσόφους που προέρχονται από καθολικές ως επί το πλείστον χώρες. Θα ρωτήσετε, ασφαλώς, γιατί δεν χρησιμοποιήσαμε ελληνική βιβλιογραφία. Απαντώ: Διότι δεν υπήρχε. Τίποτα. Μα τίποτα σας λέω. Και εγώ με την σειρά μου ερωτώ: Γιατί; Πως εξηγείται αυτή η κατάσταση; Οι Ορθόδοξοι διανοούμενοι τι κάνουν; Που βρίσκονται; Η εξήγηση αυτής της κατάστασης οφείλεται στο γεγονός ότι η Ορθόδοξη παράδοση δεν ανέπτυξε τη δική της ούτε κοινωνιολογική αλλά ούτε και πολιτική επιστήμη. Οι λόγοι για τους οποίους συνέβη αυτό είναι βασικά τέσσερεις.
Α) Από τους Βυζαντινούς ακόμη χρόνους η Ορθόδοξη πνευματικότητα ήταν στραμμένη περισσότερο προς το «αναχωρητικό πνεύμα». Θεωρούσε, και όχι εσφαλμένα, ότι αυτός ο κόσμος είναι μόνον ένα σύντομο πέρασμα, και άρα αυτό στο οποίο ο χριστιανός πρέπει να εστιαστεί είναι το «επέκεινα» και ο εσωτερικός αγώνας για την πνευματική του τελείωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα και, γενικότερα, για τις ζυμώσεις που επιτελούνται μέσα σε ένα ευρύ κοινωνικό χώρο αλλά και στους χώρους της πολιτικής εξουσίας. Αυτήν τη μονομέρεια της Ορθόδοξης παράδοσης δεν την επικρίνω· απλά θεωρώ ότι ταιριάζει και είναι αποτελεσματική, μόνον σε μικρές κοινωνίες ή ομάδες, όπως για παράδειγμα ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί και οι κοινότητες των αδελφών Χριστιανών. Όταν όμως οι κοινωνίες διευρύνονται , όταν το μεσαιωνικό μοντέλο σβήνει και τη θέση του την παίρνουν τα εκκοσμικευμένα εθνικά κράτη, όταν οι επιθέσεις εναντίον του Χριστιανισμού γίνονται από οργανωμένες ελίτ και πανίσχυρα λόμπυ, τότε φίλοι μου το «αναχωρητικό μοντέλο» δεν φθάνει. Δίπλα στο «αναχωρητικό πνεύμα» και χωρίς αυτό να θιγεί στο ελάχιστο, χρειάζεται η ανάπτυξη μιας ορθόδοξης κοινωνιολογικής επιστήμης, και φυσικά μία ορθόδοξη πολιτική θεωρία
Β) Ο δεύτερος λόγος της απουσίας μιας ορθόδοξης παράδοσης στο χώρο της κοινωνιολογίας και της πολιτικής επιστήμης, είναι το γεγονός των τετρακοσίων χρόνων της Οθωμανικής κυριαρχίας, η οποία δεν επέτρεψε την ανάπτυξη τέτοιων ενδιαφερόντων, πράγμα το οποίο όμως γινόταν στη ελεύθερη Καθολική Δύση.
Γ) Ενώ λοιπόν κατά την διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας δεν υπήρχε καιρός για τέτοιου είδους πολυτέλειες, μόλις ελευθερωθήκαμε, ήλθε σαν κεραυνός, σαν αστραπή σταλμένη από την Εσπερία, το ρεύμα του διαφωτισμού και του νέο-γνωστικισμού το οποίο παρέσυρε πολλούς από τους διανοουμένους μας, με αποτέλεσμα, οτιδήποτε αφορούσε την βυζαντινή παράδοση και πνευματικότητα να θεωρηθεί μη ευρωπαϊκό, σκοταδιστικό, ξεπερασμένο. Έτσι, οι διανοούμενοί μας ασχολήθηκαν με τις ιδέες του δια-σκοτισμού, συγγνώμη του διαφωτισμού ήθελα να πω.
Δ) Όταν πλέον φθάσαμε στην σημερινή εποχή, τότε ήλθε νέα μάστιγα: Η Αριστερά. Όλα έπρεπε να αναλύονται υπό το φως των αριστερών θεωριών και αντιλήψεων, οπότε και οι ορθόδοξοι χριστιανοί διανοούμενοι, θέλεις για να μην τους πουν συντηρητικούς, θέλεις γιατί δεν είχαν άλλα εργαλεία, θέλεις από οπορτουνισμό, μπήκαν και αυτοί στο αριστερό λούκι και άρχισε η...αριστερο-ορθοδοξία! Τώρα δε τελευταία έχουμε και φαινόμενα τύπου Στέλιου Ράμφου, δηλαδή φαινόμενα νέο-διαφωτισμού και νέο-ορθολογισμού. (Γι’αυτό και έχει γίνει και το αγαπημένο παιδί των τηλεοπτικών καναλιών.)
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης; Καμία παραγωγή σοβαρού ερμηνευτικού έργου, με ορθόδοξο προσανατολισμό, όσον αφορά τα κοινωνικά φαινόμενα, καμία κατανόηση των βαθύτερων κοινωνικών εξελίξεων, και όσον αφορά την πολιτική, μία συμπόρευση, ουσιαστικά, με το Ιουδαιο-κρατούμενο παγκόσμιο πολιτικό-ιδεολογικό σύστημα. Αλλά το βασικό καταστροφικό αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης είναι αυτό που προανέφερα : η απουσία μιας ορθόδοξης χριστιανικής κοινωνιολογικής, ιστορικής και πολιτικής επιστήμης. Καιρός είναι νομίζω, όλα αυτά να τα αφήσουμε πίσω μας, και οι νέες γενιές χριστιανών διανοουμένων να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, μήπως και μπορέσουμε να διασώσουμε κάτι από την πνευματικότητά μας, άλλα και να δώσουμε επιτέλους μία ορθόδοξη επιστήμη στη χώρα μας.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Η χώρα μας ζει τραγικές στιγμές. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση. Αναφέρομαι στην πνευματική, ψυχολογική, μορφωτική, και πολιτική σήψη αυτής της χώρας. Και η εκκλησία που είναι; Τι κάνει; Διοργανώνει συσσίτια και άλλα τέτοια. Δεν είμαι αντιθέτως, ας τα κάνει, άλλα ως δευτερεύον έργο. Αυτή τη στιγμή το χρέος της Εκκλησίας είναι να γίνει ολόκληρη ένας Κοσμάς Αιτωλός. Να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, ναι, από σπίτι σε σπίτι, και να διδάσκει Χριστό, Αριστοτέλη, Πλάτωνα· Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Χριστό. Να φτιάξει μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς που θα επισκιάσουν τα βρωμοκάναλα της σήψης, παρουσιάζοντας τα καλύτερα και πιο καλαίσθητα προγράμματα, με σύγχρονες μεθόδους παρουσίασης και ανάλυσης γεγονότων. Επίσης να σταματήσει τα γλειψίματα στην αριστερά, και μάλιστα να πει δημοσίως ότι όποιος ψηφίζει κόμματα που θέλουν οι ομοφυλόφιλοι να παντρεύονται, ή που έχουν για αρχηγούς και στελέχη ιουδαίους σεφαρδίτες προερχόμενους από...κυκλαδίτικα νησιά, θα αφορίζεται. Ακριβώς όπως το λέω. Τι χριστιανός μπορεί να είναι κάποιος που αδιαφορεί εάν αύριο οι γείτονες του θα είναι δύο παντρεμένοι άνδρες; Τι χριστιανός μπορεί να είναι αυτός που θέλει τη απελευθέρωση των ναρκωτικών; Αφορισμός λοιπόν για τους πολίτες που με την ψήφο τους θέτουν τον εαυτό τους εκτός εκκλησίας. Άλλα δυστυχώς εκεί φτάσαμε: Η εκκλησία να ανέχεται την κριτική και τις νουθεσίες των αριστερών ψυχανώμαλων και των φιλελεύθερων τσιφούτηδων. Εκεί φθάσαμε. Να διοργανώνονται γλοιώδη και υποκριτικά συνέδρια με θέμα: «Εκκλησία και αριστερά». Να μου το θυμηθείτε, προβλέπω και συνέδριο με θέμα: «Εκκλησία και φιλελευθερισμός»...
Και τώρα έρχομαι στο θέμα της μετανάστευσης. Ο ρόλος της εκκλησίας ήταν εντελώς απερίσκεπτος, για να μην πω κάτι χειρότερο. Αυτά τα γλυκανάλατα για τον «ξένο που μας κτυπά τη πόρτα», για την «χριστιανική φιλοξενία», κ.λπ., ας τα αφήσουν κατά μέρος, και ας θυμηθούν καλύτερα τα λόγια του Χριστού: «ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί». Τι σημαίνει αυτό; Δεν γνωρίζετε ότι Τούρκοι πράκτορες στέλνουν χιλιάδες μετανάστες στην Ελλάδα; Δεν γνωρίζετε ότι οι διάφορες «Μη κυβερνητικές οργανώσεις», δηλαδή οι πράκτορες των διεθνών λόμπυ, υποστηρίζουν την εισροή μεταναστών; Άρα να σε τι αναφέρεται το «γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις». Επίσης, να τους θυμίσω ότι όταν ο Χριστός μίλησε για τον φτωχό και τον ξένο που πρέπει να περιθάλπουμε, αναφερόταν στην ατομική μας στάση έναντι του ξένου και του κατατρεγμένου, και όχι στο πώς πρέπει να αντιμετωπίζει μία Κυβέρνηση, η οποία υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη της τα θέματα κοινωνικής ασφάλειας και εθνικής αλλοίωσης, την εισβολή και εγκατάσταση ξένων μέσα σε συντεταγμένα κράτη και χώρες. Πότε μίλησε για κάτι τέτοιο ο Χριστός; Αλλά βέβαια, πως θα γίνουν αρεστοί στο αριστερό και φιλελεύθερο σύστημα; Λέγοντας βλακείες. Αλλά τι να πει κανείς, όταν υπάρχει ένας Οικουμενικός Πατριάρχης που ασχολείται με το κουνούπι του Νίγηρα και τον ροζ πιγκουίνο της ανταρκτικής, φυσικό είναι η Αγγλική ελίτ να τον λατρέψει, αφού θα σκέφτονται ότι, ίδια μυαλά με εμάς έχει. Καλά, τον δικό μας τον Αρχιεπίσκοπο δεν τον αναφέρω γιατί ο άνθρωπος δεν ζει εδώ, μάλλον ζει σε άλλη χώρα... Άντε γιατί παράγινε το πράγμα.
Είναι απολύτως αναγκαία μία ριζική τομή σε όλα, θα έλεγα μία επανάσταση μέσα στον ορθόδοξο κόσμο, που θα ανατρέψει όλα τα κατεστημένα και θα θέσει τις βάσεις για ένα νέο και δυναμικό ξεκίνημα.
Θεόδωρος Λάσκαρης
http://theodotus.blogspot.gr/2013/05/blog-post_15.html
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ
Σε αυτό το μπλογκ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το τονίζω αυτό, έγινε διεξοδική ανάλυση του νέο-γνωστικού φαινομένου, των σχέσεων του με τα σύγχρονα πολιτικό-ιδεολογικά ρεύματα, καθώς και με κοινωνικά φαινόμενα όπως αυτό του Γαλλικού Μάη του 68, το κίνημα των χίπις της δεκαετίας του ’60, αλλά και την εμφάνιση της νέας αριστεράς (New Left) (μερικά από τα άρθρα: 1, 2, 3 ) Ξέρετε από πού προήλθε η επιστημονική βιβλιογραφία και γενικότερα οι έρευνες πάνω στις οποίες βασιστήκαμε για να κάνουμε αυτή την παρουσίαση; Από ιστορικούς, κοινωνιολόγους και φιλοσόφους που προέρχονται από καθολικές ως επί το πλείστον χώρες. Θα ρωτήσετε, ασφαλώς, γιατί δεν χρησιμοποιήσαμε ελληνική βιβλιογραφία. Απαντώ: Διότι δεν υπήρχε. Τίποτα. Μα τίποτα σας λέω. Και εγώ με την σειρά μου ερωτώ: Γιατί; Πως εξηγείται αυτή η κατάσταση; Οι Ορθόδοξοι διανοούμενοι τι κάνουν; Που βρίσκονται; Η εξήγηση αυτής της κατάστασης οφείλεται στο γεγονός ότι η Ορθόδοξη παράδοση δεν ανέπτυξε τη δική της ούτε κοινωνιολογική αλλά ούτε και πολιτική επιστήμη. Οι λόγοι για τους οποίους συνέβη αυτό είναι βασικά τέσσερεις.
Α) Από τους Βυζαντινούς ακόμη χρόνους η Ορθόδοξη πνευματικότητα ήταν στραμμένη περισσότερο προς το «αναχωρητικό πνεύμα». Θεωρούσε, και όχι εσφαλμένα, ότι αυτός ο κόσμος είναι μόνον ένα σύντομο πέρασμα, και άρα αυτό στο οποίο ο χριστιανός πρέπει να εστιαστεί είναι το «επέκεινα» και ο εσωτερικός αγώνας για την πνευματική του τελείωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα και, γενικότερα, για τις ζυμώσεις που επιτελούνται μέσα σε ένα ευρύ κοινωνικό χώρο αλλά και στους χώρους της πολιτικής εξουσίας. Αυτήν τη μονομέρεια της Ορθόδοξης παράδοσης δεν την επικρίνω· απλά θεωρώ ότι ταιριάζει και είναι αποτελεσματική, μόνον σε μικρές κοινωνίες ή ομάδες, όπως για παράδειγμα ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί και οι κοινότητες των αδελφών Χριστιανών. Όταν όμως οι κοινωνίες διευρύνονται , όταν το μεσαιωνικό μοντέλο σβήνει και τη θέση του την παίρνουν τα εκκοσμικευμένα εθνικά κράτη, όταν οι επιθέσεις εναντίον του Χριστιανισμού γίνονται από οργανωμένες ελίτ και πανίσχυρα λόμπυ, τότε φίλοι μου το «αναχωρητικό μοντέλο» δεν φθάνει. Δίπλα στο «αναχωρητικό πνεύμα» και χωρίς αυτό να θιγεί στο ελάχιστο, χρειάζεται η ανάπτυξη μιας ορθόδοξης κοινωνιολογικής επιστήμης, και φυσικά μία ορθόδοξη πολιτική θεωρία
Β) Ο δεύτερος λόγος της απουσίας μιας ορθόδοξης παράδοσης στο χώρο της κοινωνιολογίας και της πολιτικής επιστήμης, είναι το γεγονός των τετρακοσίων χρόνων της Οθωμανικής κυριαρχίας, η οποία δεν επέτρεψε την ανάπτυξη τέτοιων ενδιαφερόντων, πράγμα το οποίο όμως γινόταν στη ελεύθερη Καθολική Δύση.
Γ) Ενώ λοιπόν κατά την διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας δεν υπήρχε καιρός για τέτοιου είδους πολυτέλειες, μόλις ελευθερωθήκαμε, ήλθε σαν κεραυνός, σαν αστραπή σταλμένη από την Εσπερία, το ρεύμα του διαφωτισμού και του νέο-γνωστικισμού το οποίο παρέσυρε πολλούς από τους διανοουμένους μας, με αποτέλεσμα, οτιδήποτε αφορούσε την βυζαντινή παράδοση και πνευματικότητα να θεωρηθεί μη ευρωπαϊκό, σκοταδιστικό, ξεπερασμένο. Έτσι, οι διανοούμενοί μας ασχολήθηκαν με τις ιδέες του δια-σκοτισμού, συγγνώμη του διαφωτισμού ήθελα να πω.
Δ) Όταν πλέον φθάσαμε στην σημερινή εποχή, τότε ήλθε νέα μάστιγα: Η Αριστερά. Όλα έπρεπε να αναλύονται υπό το φως των αριστερών θεωριών και αντιλήψεων, οπότε και οι ορθόδοξοι χριστιανοί διανοούμενοι, θέλεις για να μην τους πουν συντηρητικούς, θέλεις γιατί δεν είχαν άλλα εργαλεία, θέλεις από οπορτουνισμό, μπήκαν και αυτοί στο αριστερό λούκι και άρχισε η...αριστερο-ορθοδοξία! Τώρα δε τελευταία έχουμε και φαινόμενα τύπου Στέλιου Ράμφου, δηλαδή φαινόμενα νέο-διαφωτισμού και νέο-ορθολογισμού. (Γι’αυτό και έχει γίνει και το αγαπημένο παιδί των τηλεοπτικών καναλιών.)
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης; Καμία παραγωγή σοβαρού ερμηνευτικού έργου, με ορθόδοξο προσανατολισμό, όσον αφορά τα κοινωνικά φαινόμενα, καμία κατανόηση των βαθύτερων κοινωνικών εξελίξεων, και όσον αφορά την πολιτική, μία συμπόρευση, ουσιαστικά, με το Ιουδαιο-κρατούμενο παγκόσμιο πολιτικό-ιδεολογικό σύστημα. Αλλά το βασικό καταστροφικό αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης είναι αυτό που προανέφερα : η απουσία μιας ορθόδοξης χριστιανικής κοινωνιολογικής, ιστορικής και πολιτικής επιστήμης. Καιρός είναι νομίζω, όλα αυτά να τα αφήσουμε πίσω μας, και οι νέες γενιές χριστιανών διανοουμένων να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, μήπως και μπορέσουμε να διασώσουμε κάτι από την πνευματικότητά μας, άλλα και να δώσουμε επιτέλους μία ορθόδοξη επιστήμη στη χώρα μας.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Η χώρα μας ζει τραγικές στιγμές. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση. Αναφέρομαι στην πνευματική, ψυχολογική, μορφωτική, και πολιτική σήψη αυτής της χώρας. Και η εκκλησία που είναι; Τι κάνει; Διοργανώνει συσσίτια και άλλα τέτοια. Δεν είμαι αντιθέτως, ας τα κάνει, άλλα ως δευτερεύον έργο. Αυτή τη στιγμή το χρέος της Εκκλησίας είναι να γίνει ολόκληρη ένας Κοσμάς Αιτωλός. Να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, ναι, από σπίτι σε σπίτι, και να διδάσκει Χριστό, Αριστοτέλη, Πλάτωνα· Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Χριστό. Να φτιάξει μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς που θα επισκιάσουν τα βρωμοκάναλα της σήψης, παρουσιάζοντας τα καλύτερα και πιο καλαίσθητα προγράμματα, με σύγχρονες μεθόδους παρουσίασης και ανάλυσης γεγονότων. Επίσης να σταματήσει τα γλειψίματα στην αριστερά, και μάλιστα να πει δημοσίως ότι όποιος ψηφίζει κόμματα που θέλουν οι ομοφυλόφιλοι να παντρεύονται, ή που έχουν για αρχηγούς και στελέχη ιουδαίους σεφαρδίτες προερχόμενους από...κυκλαδίτικα νησιά, θα αφορίζεται. Ακριβώς όπως το λέω. Τι χριστιανός μπορεί να είναι κάποιος που αδιαφορεί εάν αύριο οι γείτονες του θα είναι δύο παντρεμένοι άνδρες; Τι χριστιανός μπορεί να είναι αυτός που θέλει τη απελευθέρωση των ναρκωτικών; Αφορισμός λοιπόν για τους πολίτες που με την ψήφο τους θέτουν τον εαυτό τους εκτός εκκλησίας. Άλλα δυστυχώς εκεί φτάσαμε: Η εκκλησία να ανέχεται την κριτική και τις νουθεσίες των αριστερών ψυχανώμαλων και των φιλελεύθερων τσιφούτηδων. Εκεί φθάσαμε. Να διοργανώνονται γλοιώδη και υποκριτικά συνέδρια με θέμα: «Εκκλησία και αριστερά». Να μου το θυμηθείτε, προβλέπω και συνέδριο με θέμα: «Εκκλησία και φιλελευθερισμός»...
Και τώρα έρχομαι στο θέμα της μετανάστευσης. Ο ρόλος της εκκλησίας ήταν εντελώς απερίσκεπτος, για να μην πω κάτι χειρότερο. Αυτά τα γλυκανάλατα για τον «ξένο που μας κτυπά τη πόρτα», για την «χριστιανική φιλοξενία», κ.λπ., ας τα αφήσουν κατά μέρος, και ας θυμηθούν καλύτερα τα λόγια του Χριστού: «ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί». Τι σημαίνει αυτό; Δεν γνωρίζετε ότι Τούρκοι πράκτορες στέλνουν χιλιάδες μετανάστες στην Ελλάδα; Δεν γνωρίζετε ότι οι διάφορες «Μη κυβερνητικές οργανώσεις», δηλαδή οι πράκτορες των διεθνών λόμπυ, υποστηρίζουν την εισροή μεταναστών; Άρα να σε τι αναφέρεται το «γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις». Επίσης, να τους θυμίσω ότι όταν ο Χριστός μίλησε για τον φτωχό και τον ξένο που πρέπει να περιθάλπουμε, αναφερόταν στην ατομική μας στάση έναντι του ξένου και του κατατρεγμένου, και όχι στο πώς πρέπει να αντιμετωπίζει μία Κυβέρνηση, η οποία υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη της τα θέματα κοινωνικής ασφάλειας και εθνικής αλλοίωσης, την εισβολή και εγκατάσταση ξένων μέσα σε συντεταγμένα κράτη και χώρες. Πότε μίλησε για κάτι τέτοιο ο Χριστός; Αλλά βέβαια, πως θα γίνουν αρεστοί στο αριστερό και φιλελεύθερο σύστημα; Λέγοντας βλακείες. Αλλά τι να πει κανείς, όταν υπάρχει ένας Οικουμενικός Πατριάρχης που ασχολείται με το κουνούπι του Νίγηρα και τον ροζ πιγκουίνο της ανταρκτικής, φυσικό είναι η Αγγλική ελίτ να τον λατρέψει, αφού θα σκέφτονται ότι, ίδια μυαλά με εμάς έχει. Καλά, τον δικό μας τον Αρχιεπίσκοπο δεν τον αναφέρω γιατί ο άνθρωπος δεν ζει εδώ, μάλλον ζει σε άλλη χώρα... Άντε γιατί παράγινε το πράγμα.
Είναι απολύτως αναγκαία μία ριζική τομή σε όλα, θα έλεγα μία επανάσταση μέσα στον ορθόδοξο κόσμο, που θα ανατρέψει όλα τα κατεστημένα και θα θέσει τις βάσεις για ένα νέο και δυναμικό ξεκίνημα.
Θεόδωρος Λάσκαρης
http://theodotus.blogspot.gr/2013/05/blog-post_15.html
No comments :
Post a Comment