Altay - Η μακέτα και η πραγματικότητα

Τα τουρκικά αμυντικά προγράμματα έχουν αποδειχθεί συχνά μη ρεαλιστικά. Ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, τα προγράμματα συχνά κλιμακώνονται προς τα πίσω. Επιπλέον, οι Τούρκοι είναι γνωστοί στη διεθνή αγορά για τις μη ρεαλιστικές απαιτήσεις στη μεταφορά τεχνολογίας, προκαλώντας μεγάλες καθυστερήσεις στην εξέλιξη των έργων. Ως εκ τούτου, η Τουρκία έχει κερδίσει τη φήμη ως ένας δύσκολος και απρόβλεπτος πελάτης για τις ξένες εταιρίες, οι οποίες συχνά διαπιστώνουν ότι οι αρχικοί παράμετροι και κανόνες έχουν αλλάξει στο μέσο του προγράμματος. Ακριβώς ένα τέτοιο αμυντικό πρόγραμμα ασυμμετρίας φιλοδοξιών και δυνατοτήτων, είναι η ανάπτυξη και παραγωγή σε μεγάλες ποσότητες ενός κύριου άρματος μάχης, στο οποίο μετά από πολύχρονες προσπάθειες και μεγάλες δαπάνες, επιδείχτηκε μια κλίμακα στην αμυντική έκθεση το 2011 στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά: «Altay» είναι το τουρκικό όνομα αυτού του κορεατικο-γερμανικού υβριδίου.

Ένα από τα περισσότερο ακριβά και φιλόδοξα έργα που ήρθε στο φως στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα του περασμένου αιώνα, ήταν η συμπαραγωγή 1000 έως 3000 αρμάτων μάχης στο πρότυπο του ΝΑΤΟ για μια περίοδο 10 ετών. Μετά την επανεξέταση των συστάσεων του συμβουλίου αμυντικής βιομηχανίας από τον τότε Πρωθυπουργό Ερμπακάν, το Υπουργείο Άμυνας ενέκρινε 350 εκατομμύρια δολάρια για μια πρόταση από την εταιρεία Otokar Koc Holding για να δημιουργήσει μια αρχική υποδομή για τη συμπαραγωγή. Η Otokar ήταν να κατασκευάσει τις αναγκαίες εγκαταστάσεις για να ξεκινήσει η αντικατάσταση του στόλου των τεθωρακισμένων μετά το 2000. Η μεταφορά τεχνολογίας και η κατασκευή ενός εργοστασίου στην πόλη Ανταπαζάρι, θα χρησιμεύσει ως βάση για την παραγωγή των νέων αρμάτων μάχης και ανταλλακτικών, με την επιλογή ενός ξένου εταίρου. Οι αξιωματούχοι του Υπουργείου Άμυνας φέρεται να είχαν επιλέξει μια λίστα διεκδικητών με τις General Dynamics M1A2 Abrams, Giat Industries Leclerc, Krauss Maffei Leopard 2A5, Vickers DefenseSystems Challenger 2 και SIBAT Merkavava III.

Oι τουρκικές βιομηχανίες είχαν ήδη εμπειρία με την αναβάθμιση του M48 με μεγαλύτερο όπλο, θερμικά συστήματα, συστήματα ελέγχου και σταθεροποίησης όπλου, και προηγμένους υπολογιστές ελέγχου πυρός. Το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού M48A5 πραγματοποιήθηκε σε εργοστάσιο στο Καϊσέρι, εκσυγχρονίστηκαν πάνω από 2.100 M48 με την προσθήκη κύριου όπλου 105 χιλιοστών, κινητήρα ντίζελ, και άλλων βελτιώσεων. Επιπλέον, 760 από τα άρματα μάχης είχαν αναβαθμιστεί περαιτέρω με την παροχή πρόσθετης σταθεροποίησης, θερμικών, αποστασιόμετρου λέιζερ, και σύγχρονους υπολογιστές. Περί το 61% των απαρτίων προήρθε από την τοπική αγορά και το 24% αυτών είχαν κατασκευαστεί επί τόπου στο εργοστάσιο. Η κεντρική ιδέα: Τα πρώτα οχήματα θα συναρμολογηθούν στην Τουρκία από εισαγόμενα στοιχεία, αλλά σταδιακά η μεταφορά τεχνολογίας θα επιτρέψει τους εγχώριους προμηθευτές να αναλάβουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό παραγωγής. Οι αρχικές πληροφορίες από ξένες και εγχώριες εταιρείες ζητήθηκαν μέχρι την 1η Ιουνίου 1997. Συνολικά 9 ξένες και πάνω από 20 τουρκικές εταιρείες εξέφρασαν ενδιαφέρον για το έργο και ζήτησαν περισσότερες πλhροφορίες. Το φθινόπωρο του 1997, το περίγραμμα του έργου γίνονταν όλο και σαφέστερο.

Τα 3000 νέα άρματα μάχης έγιναν γρήγορα 1000 - αριθμοί με γοητεία. Οι Γάλλοι για ένα διάστημα ήταν το φαβορί. Η Άγκυρα αρχικά ήθελε να δημοσιοποιήσει μέσα του 2000 τον νικητή του διαγωνισμού, αλλά λόγω των οικονομικών, πολιτικών και τεχνικών δυσκολιών γύρω από τις ελπιδοφόρες υποψηφιότητες των προϊόντων της Krauss-Maffei Wegmann και Genral Dynamics, η απόφαση αναβλήθηκε. Οι Γερμανοί δεν συμφώνησαν με την μεταφορά τεχνολογίας, με την κυβέρνηση στο Βερολίνο να μην εκχωρεί την άδεια για μια συμφωνία ύψους 14 δισεκατομμυρίων μάρκων. Επειδή με το αμερικανικό μοντέλο υπήρχαν τεχνικά θέματα (κινητήρας), το γαλλικό Leclerc απέκτησε προβάδισμα. Σε μια επίσκεψή του στο Παρίσι αρχές Ιανουαρίου 2000, ο τότε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Χουσειν Κιβρίκογλου, έμεινε εντυπωσιασμένος από την επίδειξη της γαλλικής τεχνολογίας - ένα μοντέλο παιχνιδιού του Leclerc κοσμούσε λίγο αργότερα την αίθουσα υποδοχής του Γενικού Επιτελείου στην Άγκυρα. Τα τουρκο-γαλλικά σχέδια σκόνταφταν στην γερμανική βιομηχανία όπλων: Το Leclerc έπρεπε να τροφοδοτείται από έναν γερμανικό κινητήρα ντίζελ. Οι Γάλλοι δεν το έκαναν πράξη, αλλά οι Αμερικανοί εγκατέστησαν έναν κινητήρα MTU σε M1Abrams, για δοκιμές στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Τουρκία. Στις δοκιμές στην Τουρκία έλαβε μέρος και ένα άρμα μάχης με σοβιετικές ρίζες: Μια ουκρανική μετατροπή στην βάση της ντιζελοκίνητης έκδοσης του T-80. Το εργοστάσιο στο Χέρκοβο της Ουκρανίας ήταν πρόθυμο να μοιραστεί με τους Τούρκους την τεχνολογία - η διαφορά διαμετρήματος στο κύριο όπλο ήταν μόνο ένας ανασταλτικός παράγοντας.

Sabra Mk.II: Αυτό που δεν μπορούσε η Άγκυρα να αποκτήσει στη Δύση, εν μέσω της μεγάλης κρίσης στην τουρκική οικονομία το 2001, μετατράπηκε σε ισραηλινή υπόσχεση: Τον Μάρτιο του 2002 το Υπουργείο Άμυνας στην Άγκυρα υπέγραψε με τις ισραηλινές εταιρείες Israel Aircraft Industries και Elbit Systems μια σύμβαση διάρκειας οκτώ ετών και αξίας περίπου 700 εκατομμυρίων δολαρίων, για την αναβάθμιση περίπου 170 M60A1, τα οποία η Τουρκία παρέλαβε από το απόθεμα του Αμερικανικού Στρατού. Πολλά από αυτά τα άρματα ήταν ήδη σε λειτουργία για 40 χρόνια. Το προϊόν της αναβάθμισης ορίστηκε στην βάση του Sabra Mk.II, γνωστό και ως M60T. Σύμφωνα με τους Ισραηλινούς, η αναβάθμιση M60A1 παρέχει τεχνικό επίπεδο, συγκρίσιμο με τα πιο προηγμένα άρματα μάχης στον κόσμο. Τα φιλόδοξα τουρκικά σχέδια προέβλεπαν αρχικά την αναβάθμιση έως 700 M60 με το πακέτο Sabra Mk.II.

Leopard 2 Next Generation: Τέλη του 2004 το Βερολίνο αποφασίζει να προμηθεύσει την Τουρκία με μεταχειρισμένα Leopard 2 από το απόθεμα του Γερμανικού Στρατού, σε μια παράλληλη εξέλιξη προμήθειας αντίστοιχων αρμάτων μάχης στην Ελλάδα. Η Τουρκία προμηθεύτηκε το διάστημα 2006-09 περί τα 298 μεταχειρισμένα Leopard 2 από την Γερμανία - μετά το 2010 επιπλέον 56 για ανταλλακτικά. Ο κατασκευαστής στη Γερμανία, ανέπτυξε ένα πακέτο εκσυγχρονισμού, γνωστό ως Leopard 2NG (Next Generation), ειδικά για τις τουρκικές απαιτήσεις. Η τουρκική εταιρεία Aselsan ανέλαβε την ολοκλήρωση των δοκιμών, οι οποίες σήμερα είναι σε εξέλιξη. Το πρωτότυπο Leopard 2NG παρουσιάστηκε στο κοινό κατά τη διάρκεια της αμυντικής έκθεσης IDEF-2011 στην Κωνσταντινούπολη στα μέσα Μαΐου 2011. Είναι πολύ πιθανό να επιλεγεί από το Υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας για τον εκσυγχρονισμό των υφιστάμενων Leopard 2 σε τουρκική υπηρεσία. Μέρος της τεχνολογίας του Leopard 2NG, και συγκεκριμένα στο έργο που εμπλέκεται η Aselsan, χρησιμοποιούνται στην ανάπτυξη του Altay. Επιπλέον, ορισμένες τεχνολογίες του NG χρησιμοποιήθηκαν νωρίτερα στον εκσυγχρονισμό των 171 Leopard 1, σε τουρκική υπηρεσία - το κόστος του προγράμματος εκσυγχρονισμού, το οποίο ολοκληρώθηκε τέλη του 2011, εκτιμάται σε 160 εκατομμύρια δολάρια.

Το Altay: Είναι μια κοινή ανάπτυξη της εταιρείας Hyundai Rotem από τη Νότια Κορέα και της τουρκικής Otokar, η οποία και διαχειρίζεται για την τουρκική πλευρά το όλο πρόγραμμα. Η σύμβαση προβλέπει την πλήρη μεταφορά της τεχνολογίας από το νέο άρμα μάχης της Νότιας Κορέας, γνωστό ως Κ-2 «Black Panther». Στο διαγωνισμό κέρδισε μια σύμβαση υπεργολαβίας η KMW της Γερμανίας. Η τεχνολογία που χρησιμοποιεί το Altay προέρχεται κατά περίπου 60% από το νοτιοκορεάτικο K-2, αναφέρει το Υπουργείο Άμυνας στην Άγκυρα. Το κύριο όπλο των 120 χιλιοστών είναι της Rheinmetall και ο κινητήρας με τα υποσυστήματά του της MTU. Το 55 έως 60 τόνων Altay, έχει μια συμβατική σχεδιαστική διάταξη. Σε αντίθεση με το νοτιοκορεατικό K2, δεν θα έχει αυτόματο σύτημα φόρτωσης και η λειτουργία έρπυσης θα υποστηρίζεται από επτά διπλούς ελαστικοφόρους τροχούς, αντί των έξι στο Κ2. Το κόστος του έργου εκτιμάται στα 494 εκατομμύρια δολάρια. Η πρώτη φάση του προγράμματος καλύπτει το σχεδιασμό, την ανάπτυξη, την κατασκευή και τη δοκιμή των τεσσάρων πρωτότυπων οχημάτων, όπως και την ολοκλήρωση μιας πλήρους κλίμακας. Τον Μάρτιο του 2012, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του πρώτου κέντρο δοκιμών οχημάτων της χώρας. Σε αυτό το κέντρο της Otokar θα υπάρξει μια σειρά δοκιμών του Altay. H σύμβαση προβλέπει το ξεκίνημα των δοκιμών τέλη του 2012.

Αβέβαιο μέλλον: Η πρώτη φάση είναι να ολοκληρωθεί 78 μήνες μετά την υπογαφή της σύμβασης - τέλος του 2015, μια καταληκτική ημερομηνία για το πρόγραμμα, εν αναμονή μιας σύμβασης για παραγωγή. Στην πραγματικότητα, το τουρκικό πρόγραμμα είναι αντιμέτωπο με ένα αβέβαιο μέλλον, για την περίπτωση που το νοτιοκρεατικό Κ2 δεν καταφέρει να εισέρθει σε παραγωγική διαδικασία. Αρχικά αναφέρθηκε ως το περισσότερο πρωτοποριακό στην κατηγορία του, στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι στη Νότια Κορέα αντιμετωπίζουν σοβαρές διαρθρωτικές ελλείψεις στον τομέα (K2 και K21). Αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τα τουρκικά σχέδια, μια και θα απαιτηθούν σοβαρές αναπροσαρμογές. Σε πρώτη φάση - από το 2017 και μετά, σχεδιάζεται η παραγωγή περί των 300 μονάδων, για την περίπτωση που υπάρξει εξαγωγική επιτυχία. Ο παραγωγικός ρυθμός μιας βιομηχανικής αλυσίδας εξαρτάται από πολλούς μεταβλητούς παράγοντες. Το σύνολο αυτών των μονάδων θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε ένα διάστημα πολλών ετών.

Αμφισβητούμενη εξαγωγική προοπτική: Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η εξαγωγική του προοπτική, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα για την παραγωγική διαδικασία. Στην τελευταία αμυντική έκθεση στην Κωνσταντινούπολη, κρεμόταν στην ποδιά ένα ταμπελάκι: 5,4 εκατομμύρια δολάρια. Στην πραγματικότητα, είναι άγνωστο αυτή τη στιγμή εάν η Otokar θα λάβει τη δεδομένη στιγμή μια σύμβαση παραγωγής. Για το πρόγραμμα υπάρχει έντονος εγχώριος ανταγωνισμός (FNSS και BMC), με τις ανάλογες διεθνείς συμμαχίες. Η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν είναι σε συνομιλίες για την από κοινού παραγωγή του Altay. Το Μπακού θα μπορούσε να ενδιαφέρεται για 50 μονάδες. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τις συνομιλίες δεν έγιναν γνωστές, αλλά θεωρείται δεδομένο ότι η Τουρκία αναζητεί μέσω της συνεργασίας με το Αζερμπαϊτζάν έναν πρώτο εξαγωγικό πελάτη και ταυτόχρονα χρήματα για το πρόγραμμα. Για το Αζερμπαϊτζάν όμως, λόγω πολιτικών λόγων, υφίσταται εκ μέρους της ΕΕ ένα εμπάργκο όπλων. Η Τουρκία προσπαθεί εδώ και χρόνια να εξάγει στο Αζερμπαϊτζάν το αυτοκινούμενο οβιδοβόλο Firtina. Οι γερμανικές εταιρίες που εμπλέκονται στο πρόγραμμα, δεν διαθέτουν εξαγωγική άδεια για το Αζερμπαϊτζάν. Όταν τα βιομηχανικά έργα εξαρτώνται στον τομέα των κρίσιμων τεχνολογιών από τρίτους, δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη προώθηση στη διεθνή αγορά.

http://www.fox2magazine.net/