Ο βομβαρδισμός του Πειραιώς

Σαν σήμερα, 11 Ιανουαρίου 1944 οι συμμαχικές βόμβες χτυπούν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, τον Πειραιά. Είναι οι πρόγονοι των σημερινών δανειστών, «δανειστών» και «διασωστών» μαζί του υπό νεοταξική κατάληψη ελληνικού προτεκτοράτου. Οι στυλοβάτες των ενταύθα πολιτικών τους ανδρείκελων και διασώστες της δικής τους παρουσίας. Έτσι και τότε.

Χτυπούν τα ανθρωπόμορφα κτήνη για να μας ελευθερώσουν λένε από τους Γερμανούς κατακτητές και να εξοντώσουν τον κοινό εχθρό. Με τη διαφορά όμως ότι το θανατηφόρο ατσάλι των «ελευθερωτών» μας αφήνει πίσω του 5500 νεκρούς Έλληνες και μόλις 8 Γερμανούς στρατιώτες. Οι δε στρατιωτικές υποδομές των Γερμανών σε ναυστάθμους, ναυπηγεία και αεροδρόμιο στην περιοχή μένουν παντελώς άθικτες. Τα θύματα είναι αθώοι Έλληνες πολίτες πάσης ηλικίας. Παιδιά, γέροι, νέοι, άνθρωποι που πάσχιζαν να επιβιώσουν από την πείνα που είχε φέρει ο πόλεμος. Πολλά από τα θύματα δεν θα αναγνωριστούν ποτέ.

Όχι λοιπόν. Ο βομβαρδισμός δεν έγινε για να νικηθεί κάποιος άλλος εχθρός, αλλά για να μείνει γονατιστή, πεσμένη στα τέσσερα και αλυσοδεμένη η Ελλάδα. Μαυροφορεμένη και αφοπλισμένη ακόμη και μετά το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου που έγινε προκειμένου να έρθει το πρόσωπο του νεοταξισμού που ξέρουμε. Και ο βομβαρδισμός του Πειραιώς από τις συμμαχικές τάχα δυνάμεις της Εσπερίας είναι αληθώς η δική μας Νυρεμβέργη. Για να μην πάρει την θέση της η Ελλάδα. Την θέση της ανεστημένης εκ της τέφρας της ελεύθερης Δυνάμεως. Τους δικούς μας ανθρώπους στόχευαν οι βόμβες. Αλλά οι Έλληνες δεν ξεχνούν. Θυμούνται, τιμούν και σαν το φέρει ο καιρός τιμωρούν.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

Ο σκοπός τους…
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν επελέγησαν να πληγούν κτίρια και εγκαταστάσεις των Γερμανών, αλλά εργατικές περιοχές και εκκλησίες. Αυτό ήθελαν. Αυτό έκαναν. Επιζητούσαν να σπείρουν τον όλεθρο και τον πανικό, ώστε εξ αιτίας του κατεστραμμένου τοπίου, να εξεγερθούν οι πολίτες κατά των κατακτητών, που, με βάση τις διεθνείς συνθήκες, υποχρεούνταν να παράσχουν ασφάλεια και προστασία στον άμαχο πληθυσμό. Την ίδια τακτική ακολούθησαν και σε άλλους μαζικούς βομβαρδισμούς στην Ελλάδα. Στη Χίο, στη Ζάκυνθο, στο Βόλο κ.α.

Ιδιαίτερα στη Χίο, τον Φεβρουάριο του 1944, που και πάλι τα θύματα ήταν Έλληνες άμαχοι άνδρες και γυναικόπαιδα, ενώ ο άμεσος στόχος (υποτίθεται) ήταν το Σουηδικό πλοίο «Βίριλ» του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, την ώρα που ξεφόρτωνε τρόφιμα και ενώ ήταν συγκεντρωμένα στο λιμάνι της Χίου εκατοντάδες γυναικόπαιδα, επέλεξαν την στιγμή της καταστροφής…  Ακόμα κι εκείνη η εξόριστη Κυβέρνηση Τσουδερού από το Κάιρο διαμαρτυρήθηκε έντονα, αλλά καμία απάντηση δεν έλαβε.

Τα θύματα του Πειραιά, οι Έλληνες που σκοτώθηκαν από το σφιχταγκάλιασμα «αγάπης» των συμμάχων, καταχωρήθηκαν απλά ως θύματα της Γερμανικής κατοχής… Γι’ αυτές τις σφαγές κανείς δεν μιλά... Κανείς «προοδευτικός» δεν ασχολείται. Οι Σταλινικές καταβολές δεν αφήνουν χώρο για Πατριωτικές ευαισθησίες…

Οι «σύμμαχοι» σ’ εκείνον τον πόλεμο είναι οι ίδιοι «σύμμαχοι» και στον πόλεμο το σημερινό. Να μας σώσουν ήθελαν τότε, να μας σώσουν θέλουν και τώρα. Οι διαχρονικές τους «σωτηρίες», που οι απερίσκεπτοι τις ονομάζουν δολοφονίες, είναι από… Αγάπη. Μας αγαπούν και μας πεθαίνουν...!

ΤΜΗΜΑ ΜΟΝΟΝ, ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΡΘΡΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΕΔΩ: http://vergianni.blogspot.com/2012/01/blog-post_11.html