Και έτσι, τα Σκόπια πιστεύουν ότι έχουν κερδίσει την υπόθεση εναντίον της Ελλάδος; Αν αυτό είναι αλήθεια, πώς γίνεται και η ΠΓΔΜ βρίσκεται έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Ποιά είναι η δικαστική τιμωρία της Ελλάδος; Είναι η ερώτηση που θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτό το σύντομο άρθρο χωρίς τη χρήση νομικής γλώσσας πού προκαλεί σύγχυση στους απλούς ανθρώπους. Ας δούμε ποιά είναι η ουσία της υπόθεσης.
Mου θυμίζει μια παρόμοια, γνωστή δικαστική υπόθεση που έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1800 και 1803. Είναι η περίφημη δικαστική υπόθεση "Μάρμπερι εναντίον Μάντισον" (Marbury v. Madison). Ήταν η αρχή της δημοκρατίας των ΗΠΑ. Αυτή η ιστορία έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών μελετών και διαμαχών. Την τελευταία ημέρα της θητείας του, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Άνταμς (John Adams) διόρισε 42 ειρηνοδίκες και 16 νέους δικαστές για την περιοχή της Κολούμπια ως μέρος του νέου οργανικού νόμου. Ο νέος νόμος ήταν μια προσπάθεια των φεντεραλιστών να αναλάβουν τον έλεγχο του ομοσπονδιακού δικαστικού σώματος πριν ο Τόμας Τζέφερσον (Thomas Jefferson) αναλάβει τα καθήκοντα του Προέδρου. Ο Τζέϊμς Μάντισον (James Madison), ήταν ο υπεύθυνος υπουργός για τον διορισμό των ομοσπονδιακών δικαστών.
Οι διορισμοί είχαν υπογραφεί από τον Πρόεδρο Adams και σφραγίσθηκαν από τον Secretary of State (τότε Υπουργός Εσωτερικών, σήμερα ΥΠΕΞ) Τζων Μάρσαλ (John Marshall) που αργότερα έγινε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Αρείου Πάγου και είναι ο συντάκτης της παρούσας γνωμοδότησης, αλλά δεν είχαν παραδοθεί πριν από τη λήξη της θητείας του Adams ως προέδρου. Ο Jefferson αρνήθηκε να τηρήσει τους διορισμούς, ισχυριζόμενος ότι ήταν άκυροι, διότι δεν είχαν παραδοθεί μέχρι το τέλος της θητείας του Adams, αλλά μετά.
Ένας από τους διορισμένους δικαστές ήταν ο Γουϊλιαμ Μάρμπερυ (William Marbury), ο οποίος μήνυσε τον νέο Υπουργό Εσωτερικών στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών ζητώντας από το δικαστήριο να γνωμοδοτίσει εάν αδικήθηκε και εάν δικαιούνταν αποζημίωση δηλ. τον εξαναγκασμό του Υπουργού Madison, να διορίσει τον Marbury. Συμφώνως με όλες τις νομικές πηγές των ΗΠΑ, η υπόθεση εκδόθηκε εναντίον του μηνυτού Marbury, διότι δεν πήρε αυτό που ποθούσε. Δεν έγινε δικαστής. Δώστε προσοχή στις ερωτήσεις στις οποίες απάντησε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.
α. Είχε ο Marbury το δικαίωμα να γίνει δικαστής;
β. Δίνουν οι νόμοι της χώρας στον Marbury ένδικο βοήθημα;
γ. Μπορεί το Ανώτατο Δικαστήριο να εκδόσει διαταγή για επανόρθωση της νομικής αδικίας;
Η συμπύκνωση των δύο τελευταίων ερωτήσεων σε μία κάνουν τα δύο ζητήματα (του Marbury και των Σκοπίων) παρόμοια. Ναι, η Ελλάδα παραβίασε την ενδιάμεση συμφωνία, αλλά όχι, το Δικαστήριο δεν είχε αρμοδιότητα να εκδώσει ένδικο βοήθημα όπως να διατάξει το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ να αποδεχθεί την ΠΓΔΜ στον οργανισμό τους. Η απόφαση του ΔΔ να "επιτρέψει" στα Σκόπια να συμμετάσχουν σε οποιονδήποτε οργανισμό που απαιτεί πλειοψηφία είναι ουσιαστικά κενή και άχρηστη, επειδή οι οργανισμοί αυτοί δεν λειτουργούν βάσει συναίνεσης και έτσι η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς.
Το ερώτημα είναι, και αυτό θα είναι πάντα, με τόσους χάρτες, πλαστοπροσωπίες και παράνομες ιδιοποιήσεις αρχαίων ελληνικών προσωπικοτήτων και προσβλητική ρητορική που προέρχονται από τα Σκόπια, η κυβέρνησή τους, συμπεριλαμβανομένων ιδιαίτερα των διπλωματικών αποστολών των Σκοπίων, και της διασποράς τους, ποιοί εκ των απολογητών των Σκοπίων πρόκειται να εγγυηθούν ότι στο μέλλον τα Σκοπια δεν πρόκειται να διεκδικήσουν την ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας; Η απάντηση είναι, οτι η Ελλάδα μπορεί να εγγυηθει την εδαφική ακεραιότητα της, κανένας άλλος. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνον ο ελληνικός λαός το εγγυάται.
Ελπίζω ότι η περίπτωση της ΠΓΔΜ εναντίον της Ελλάδος να έχει διδάξει αισίως ένα μάθημα στους Έλληνες πολιτικούς ότι δεν πρέπει να ρητορεύουν απερίσκεπτα ενδίδοντας στη προσωπική ανάγκη επίδειξης της πολιτικής τους βούλησης για λίγες ψήφους και προσωρινή ικανοποίηση. Τέτοιες παρορμήσεις έχουν αποδειχθεί επιζήμιες για την εθνική ασφάλεια της χώρας. Επιπλέον, το ελληνικό ΥΠΕΞ θα πρέπει να αποστειρώνει την εσωτερική διαβαθμισμένη αλληλογραφία πριν τη διαδώσει μέσω διπλωματικών αποστολών της στα ΥΠΕΞ άλλων χωρών. Έχουν αποδείξει ότι είναι ανίκανοι ερασιτέχνες.
Δεδομένου ότι ο μοναδικός σκοπός της καταγγελίας Marbury ήταν ουσιαστικά ο διορισμός στη δικαστική εδρα, και δεδομένου ότι ο αμερικανικός Αρειος Πάγος δεν είχε αρμοδιότητα από το Σύνταγμα των ΗΠΑ να χορηγήσει την επιθυμία του Marbury, ο Marbury δεν έλαβε αυτό που ζητούσε και έτσι έχασε την υπόθεση. Το ίδιο συνέβη με την ΠΓΔΜ. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, το θέμα είναι κάπως διαφορετικό. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι οι νομικοί εμπειρογνώμονες της δεν γνώριζαν ότι το ΔΔΧ δεν μπορεί λόγω του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ να ικανοποιήσει την επιθυμία της πΓΔΜ. Ωστόσο, τα Σκόπια το έκαναν για να ικανοποίσουν εαυτούς, για προπαγάνδα, και για πίεση εναντίον της Ελλάδος. Έτσι εργάζονται οι ευφυείς κυβερνήσεις! Ωστόσο, στην Ελλάδα το ΥΠΕΞ, η πολιτική αφρόκρεμα, και τα ΜΜΕ, έχουν αρχίσει τη εκστρατία ηττοπάθειας. Η ερώτηση είναι ποιούς ακριβώς υπηρετούν; Δεν μπορεί να υπηρετούν την Ελλάδα.
του Μάρκου Α. Τέμπλαρ
http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/2622/1/lang,el/
Mου θυμίζει μια παρόμοια, γνωστή δικαστική υπόθεση που έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1800 και 1803. Είναι η περίφημη δικαστική υπόθεση "Μάρμπερι εναντίον Μάντισον" (Marbury v. Madison). Ήταν η αρχή της δημοκρατίας των ΗΠΑ. Αυτή η ιστορία έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών μελετών και διαμαχών. Την τελευταία ημέρα της θητείας του, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Άνταμς (John Adams) διόρισε 42 ειρηνοδίκες και 16 νέους δικαστές για την περιοχή της Κολούμπια ως μέρος του νέου οργανικού νόμου. Ο νέος νόμος ήταν μια προσπάθεια των φεντεραλιστών να αναλάβουν τον έλεγχο του ομοσπονδιακού δικαστικού σώματος πριν ο Τόμας Τζέφερσον (Thomas Jefferson) αναλάβει τα καθήκοντα του Προέδρου. Ο Τζέϊμς Μάντισον (James Madison), ήταν ο υπεύθυνος υπουργός για τον διορισμό των ομοσπονδιακών δικαστών.
Οι διορισμοί είχαν υπογραφεί από τον Πρόεδρο Adams και σφραγίσθηκαν από τον Secretary of State (τότε Υπουργός Εσωτερικών, σήμερα ΥΠΕΞ) Τζων Μάρσαλ (John Marshall) που αργότερα έγινε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Αρείου Πάγου και είναι ο συντάκτης της παρούσας γνωμοδότησης, αλλά δεν είχαν παραδοθεί πριν από τη λήξη της θητείας του Adams ως προέδρου. Ο Jefferson αρνήθηκε να τηρήσει τους διορισμούς, ισχυριζόμενος ότι ήταν άκυροι, διότι δεν είχαν παραδοθεί μέχρι το τέλος της θητείας του Adams, αλλά μετά.
Ένας από τους διορισμένους δικαστές ήταν ο Γουϊλιαμ Μάρμπερυ (William Marbury), ο οποίος μήνυσε τον νέο Υπουργό Εσωτερικών στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών ζητώντας από το δικαστήριο να γνωμοδοτίσει εάν αδικήθηκε και εάν δικαιούνταν αποζημίωση δηλ. τον εξαναγκασμό του Υπουργού Madison, να διορίσει τον Marbury. Συμφώνως με όλες τις νομικές πηγές των ΗΠΑ, η υπόθεση εκδόθηκε εναντίον του μηνυτού Marbury, διότι δεν πήρε αυτό που ποθούσε. Δεν έγινε δικαστής. Δώστε προσοχή στις ερωτήσεις στις οποίες απάντησε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.
α. Είχε ο Marbury το δικαίωμα να γίνει δικαστής;
β. Δίνουν οι νόμοι της χώρας στον Marbury ένδικο βοήθημα;
γ. Μπορεί το Ανώτατο Δικαστήριο να εκδόσει διαταγή για επανόρθωση της νομικής αδικίας;
Η συμπύκνωση των δύο τελευταίων ερωτήσεων σε μία κάνουν τα δύο ζητήματα (του Marbury και των Σκοπίων) παρόμοια. Ναι, η Ελλάδα παραβίασε την ενδιάμεση συμφωνία, αλλά όχι, το Δικαστήριο δεν είχε αρμοδιότητα να εκδώσει ένδικο βοήθημα όπως να διατάξει το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ να αποδεχθεί την ΠΓΔΜ στον οργανισμό τους. Η απόφαση του ΔΔ να "επιτρέψει" στα Σκόπια να συμμετάσχουν σε οποιονδήποτε οργανισμό που απαιτεί πλειοψηφία είναι ουσιαστικά κενή και άχρηστη, επειδή οι οργανισμοί αυτοί δεν λειτουργούν βάσει συναίνεσης και έτσι η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς.
Το ερώτημα είναι, και αυτό θα είναι πάντα, με τόσους χάρτες, πλαστοπροσωπίες και παράνομες ιδιοποιήσεις αρχαίων ελληνικών προσωπικοτήτων και προσβλητική ρητορική που προέρχονται από τα Σκόπια, η κυβέρνησή τους, συμπεριλαμβανομένων ιδιαίτερα των διπλωματικών αποστολών των Σκοπίων, και της διασποράς τους, ποιοί εκ των απολογητών των Σκοπίων πρόκειται να εγγυηθούν ότι στο μέλλον τα Σκοπια δεν πρόκειται να διεκδικήσουν την ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας; Η απάντηση είναι, οτι η Ελλάδα μπορεί να εγγυηθει την εδαφική ακεραιότητα της, κανένας άλλος. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνον ο ελληνικός λαός το εγγυάται.
Ελπίζω ότι η περίπτωση της ΠΓΔΜ εναντίον της Ελλάδος να έχει διδάξει αισίως ένα μάθημα στους Έλληνες πολιτικούς ότι δεν πρέπει να ρητορεύουν απερίσκεπτα ενδίδοντας στη προσωπική ανάγκη επίδειξης της πολιτικής τους βούλησης για λίγες ψήφους και προσωρινή ικανοποίηση. Τέτοιες παρορμήσεις έχουν αποδειχθεί επιζήμιες για την εθνική ασφάλεια της χώρας. Επιπλέον, το ελληνικό ΥΠΕΞ θα πρέπει να αποστειρώνει την εσωτερική διαβαθμισμένη αλληλογραφία πριν τη διαδώσει μέσω διπλωματικών αποστολών της στα ΥΠΕΞ άλλων χωρών. Έχουν αποδείξει ότι είναι ανίκανοι ερασιτέχνες.
Δεδομένου ότι ο μοναδικός σκοπός της καταγγελίας Marbury ήταν ουσιαστικά ο διορισμός στη δικαστική εδρα, και δεδομένου ότι ο αμερικανικός Αρειος Πάγος δεν είχε αρμοδιότητα από το Σύνταγμα των ΗΠΑ να χορηγήσει την επιθυμία του Marbury, ο Marbury δεν έλαβε αυτό που ζητούσε και έτσι έχασε την υπόθεση. Το ίδιο συνέβη με την ΠΓΔΜ. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, το θέμα είναι κάπως διαφορετικό. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι οι νομικοί εμπειρογνώμονες της δεν γνώριζαν ότι το ΔΔΧ δεν μπορεί λόγω του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ να ικανοποιήσει την επιθυμία της πΓΔΜ. Ωστόσο, τα Σκόπια το έκαναν για να ικανοποίσουν εαυτούς, για προπαγάνδα, και για πίεση εναντίον της Ελλάδος. Έτσι εργάζονται οι ευφυείς κυβερνήσεις! Ωστόσο, στην Ελλάδα το ΥΠΕΞ, η πολιτική αφρόκρεμα, και τα ΜΜΕ, έχουν αρχίσει τη εκστρατία ηττοπάθειας. Η ερώτηση είναι ποιούς ακριβώς υπηρετούν; Δεν μπορεί να υπηρετούν την Ελλάδα.
του Μάρκου Α. Τέμπλαρ
http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/2622/1/lang,el/
No comments :
Post a Comment