Τα "μάζεψε" ο σουλτάνος ;

Είναι βαθειά νυχτωμένοι όσοι νομίζουν ότι η Τουρκία ξαφνικά μας συμπάθησε ή ότι ξέχασε τις νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες της ή ότι έκανε πίσω στις εξωφρενικές διεκδικήσεις της. Αν η Τουρκία ήθελε πραγματικά να αλλάξει στάση και να φερθεί σαν πολιτισμένο κράτος θα ερχόταν ο Ερντογάν στην Αθήνα, και δεν θα περίμενε τον Μητσοτάκη να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Τουρκία όχι μόνο δεν απέδωσε τίποτα το ουσιαστικό και χειροπιαστό, αλλά κατά μία έννοια νομιμοποίησε όλες τις παρανομίες και αυθαιρεσίες που έχει κάνει η τουρκική πλευρά τα τελευταία χρόνια δείχνοντας ότι η Ελλάδα τις έχει αποδεχθεί de facto.

Το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι ακόμα εδώ, οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και οι υπερπτήσεις των νησιών μας από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη και UAV συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, η Αγία Σοφία εξακολουθεί να λειτουργεί ως τζαμί κατά παράβαση των αποφάσεων της UNESCO, ο εποικισμός της Αμμοχώστου προχωρά κατά παράβαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, το casus belli για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων παραμένει σε ισχύ, η επιστολή των Τούρκων στον ΟΗΕ που αμφισβητεί την κυριαρχία δεκάδων ελληνικών νησιών δεν έχει ακυρωθεί, και ο Ερντογάν πρόσφατα δήλωσε με καμάρι ότι περιμένει την παραλαβή του τέταρτου πλωτού γεωτρύπανου για να συνεχίσει να ψάχνει για φυσικό αέριο στις υφαλοκρηπίδες της Ελλάδας και της Κύπρου σαν καλός νοικοκύρης, δίχως να τον εμποδίζει κανείς.

Επομένως η επίσκεψη Μητσοτάκη, αν δεν ήταν το άκρον άωτον του στρουθοκαμηλισμού (έφθασε να αποκαλέσει μάλιστα την Τουρκία «σύμμαχο χώρα»!), δεν ήταν παρά ένας πολιτικός ελιγμός για εσωτερική κατανάλωση, προκειμένου να εξασφαλιστεί μία σχετική ηρεμία στο ελληνοτουρκικό μέτωπο τους προσεχείς μήνες ώστε να πάει η κυβέρνηση σε πρόωρες εκλογές. Σε πολλούς Έλληνες έχει δημιουργηθεί το δίλημμα αν θα πρέπει να υποστηρίξουν τη μία ή την άλλη πλευρά στον πόλεμο της Ουκρανίας. Σε ό,τι με αφορά, λυπάμαι τους Ουκρανούς για αυτά που περνούν και θεωρώ ακραία την επιλογή του Πούτιν να προσφύγει σε προληπτικό πόλεμο για να λύσει το πρόβλημα της ασφάλειας της Ρωσίας, προτιμώ όμως να βλέπω το ζήτημα εντελώς ψυχρά, με γνώμονα καθαρά το εθνικό συμφέρον μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Τα τελευταία 1.000 χρόνια ο πιο επικίνδυνος, αδιάλλακτος και επίμονος εχθρός του ελληνισμού είναι οι Τούρκοι. Αυτοί μας έχουν προκαλέσει τα μεγαλύτερα δεινά από οποιονδήποτε άλλον εχθρό, και συνεχίζουν να μας απειλούν καθημερινά με συρρίκνωση και εδαφικό ακρωτηριασμό. Νομίζω ότι και ο τελευταίος Έλληνας έχει αντιληφθεί πλέον ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να μπορέσουμε ποτέ να συμφιλιωθούμε με αυτόν τον απολίτιστο λαό που κουβαλήθηκε δίπλα μας από τις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Το επιχείρησαν (και το πίστεψαν) παλαιότερα σπουδαίοι Έλληνες ηγέτες, όπως ο Βενιζέλος και ο Μεταξάς, αλλά η ιστορική πείρα δείχνει πως ο Τούρκος δεν πιάνεται φίλος, πως κάθε δική μας χειρονομία καλής θέλησης την εκλαμβάνει ως αδυναμία, και πως θεωρεί την Ελλάδα μία αποσχισθείσα επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία οφείλει να καταστεί πειθήνιος δορυφόρος της Άγκυρας. Επομένως απώτερος και σταθερός στρατηγικός στόχος της Ελλάδας θα πρέπει να είναι η οριστική απαλλαγή της από την τουρκική απειλή, δηλαδή η πλήρης και ολοσχερής διάλυση του τουρκικού κράτους ώστε να πάψει να αποτελεί κίνδυνο για τους γείτονές του.

Αν υπάρχει μία χώρα σε όλον τον πλανήτη που έχει τις δυνάμεις και τα κίνητρα όχι μόνο να ψαλιδίσει τις φιλοδοξίες της Τουρκίας αλλά να τη διαλύσει στα εξ ων συνετέθη και να την εξουδετερώσει δια παντός, αυτή είναι η Ρωσία. Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως η Ρωσία θα κάνει κάτι τέτοιο για χάρη της Ελλάδας. Αυτή η σκέψη είναι τουλάχιστον αφελής. Θεωρώ όμως πως η σημερινή λυκοφιλία Ρώσων και Τούρκων είναι καταδικασμένη να λήξει κάποια στιγμή απότομα και επώδυνα για τους Τούρκους, διότι οι χώρες αυτές έχουν αντιτιθέμενα στρατηγικά συμφέροντα, γι’ αυτό και υπήρξαν ανέκαθεν αντίπαλες στη διαδρομή της Ιστορίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την απελευθέρωσή μας από τους Οθωμανούς δεν την κερδίσαμε τελικά με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου αλλά έπειτα από τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1828-29, όταν στη Συνθήκη της Αδριανούπολης ο σουλτάνος υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των Ελλήνων.

Θα πρέπει ως Έλληνες να είμαστε έτοιμοι να εκμεταλλευτούμε τη βίαιη ρωσοτουρκική ρήξη, όποτε κι αν αυτή συμβεί, για να εξυπηρετήσουμε τα εθνικά συμφέροντά μας. Άρα ΔΕΝ είναι προς το συμφέρον μας να αποδυναμωθεί ή να περιθωριοποιηθεί η Ρωσία, διότι είναι η μόνη Μεγάλη Δύναμη που μπορεί να μας απαλλάξει οριστικά από την τουρκική μάστιγα. Δεν με ενδιαφέρει για ποιον λόγο θα επιχειρήσουν οι Ρώσοι κάποια στιγμή να καταστρέψουν την Τουρκία. Μπορεί να είναι τα Στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων, ή η νέα Διώρυγα της Κωνσταντινούπολης που οραματίζεται ο Ερντογάν, ή οι πυρηνικές φιλοδοξίες της Τουρκίας, ή κάτι άλλο που θα θίγει ζωτικά εθνικά συμφέροντα της Μόσχας. Το θέμα είναι πως οι Ρώσοι είναι οι μόνοι που μπορούν να συντρίψουν τον «εχθρό του Γένους» μας, και συνεπώς συντάσσομαι μαζί τους κυρίως για αυτόν τον λόγο. Ο χειρότερος εφιάλτης του χειρότερου εχθρού μου, επιβάλλεται να είναι φίλος μου – το αντίθετο θα ήταν κουταμάρα.

Stirlitz