Αγαπητέ Μίκη
Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου. Είμαι παλιάς συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία>, «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε Θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας.
Ο πατέρας μου, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην κατοχή, καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του ’43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο και, στη διάρκεια του Εμφυλίου, πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…
Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις Χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια: Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο.
Δεν μπορώ λοιπόν, Μίκη, να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτικά ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρυκολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε. Πασχίζετε, για λόγους ευτελούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές».
Είναι, πράγματι, πρωτοφανείς οι αγριότητες που διέπραξαν οι αντίπαλοί μας στη Μακρόνησο. Όμως, οι αγριότητες, Μίκη, είναι νόμος του Εμφυλίου. Και σε αγριότητες δεν υστερήσαμε κι εμείς. Ας θυμηθούμε την Ελένη Γκατζογιάννη και τις άλλες μαρτυρικές μανάδες της Ηπείρου. Ας θυμηθούμε τον Χρήστο Λαδά. Κι ας μην ξεχνάμε τις βιαίως στρατολογημένες ανήλικες χωριατοπούλες που με το ζόρι βάλαμε να πολεμήσουν, με το ζάρι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν!
Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες ταυ Εμφυλίου, αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του . Και οι μεγάλοι ένοχοι Μίκη είμαστε εμείς. Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της Ιστορίας. Και την κρίση αυτή έρχεται να επικυρώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο ίδιος ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαριαδης.
Στο «Χρονικό» του, που άρχισε να γράφει την Πρωτομαγιά του 1966 (βλ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 17-8-2003), χαρακτηρίζει «κάλπικη» την άποψη ότι το ελληνικό αριστερό κίνημα παρασύρθηκε στον ένοπλα αγώνα από τους Άγγλους. Και απερίφραστα δηλώνει: «Στην πραγματικότητα οι Άγγλοι θέλαν να μας παρασύρουν στις δικές τους εκλογές για να επικυρώσουν έτσι κοινοβουλευτικά, “λαϊκά”, το καθεστώς που επέβαλαν με την ένοπλη επέμβασή τους και με τη Βάρκιζα». Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Άγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγεία! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ», καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!
Κάποια στιγμή Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκουμε «ρεβάνς», αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς. Κι, όμως, θα μπορούσες Μίκη να οργανώσεις μια πραγματική εθνική γιορτή στη Μακρόνηοο. Μια γιορτή εθνικής συναδέλφωσης και συμφιλϊωσης. Οπου θα καλούσες να παραστούν όλοι. Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι».
Οι συγγενείς της Ελένης Γκατζογιάννη και του Χρήστου λαδά. Τα αδέλφια και τα παιδιά Όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στα Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας, ελεύθερη και δημοκρατική. Σ’ αυτή τη γιορτή, Μίκη θα τραγουδούσαμε και θα κλαίγαμε μαζί θα ταξιδεύαμε σ’ έναν κόσμο αγάπηc και αδελφοσύνης με τα φτερά της υπέροχης μουσικής σου. Κι όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτε πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων. Σε αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα μπορούσες να υψωθείς σε εθνική μορφή, σε πανελλήνιο σύμβολο ενότητας και συμφιλίωσης.
Δεν το έπραξες. Προτίμησες να περιχαρακωθείς στο ιδεολογικό και πολιτικό γκέτο της χρεοκοπημένης και ανυπόληπτης Αριστεράς, αυτής που τόσες συμφορές προκάλεσε στον τόπο με την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική της. Δεν είναι κρίμα, Μίκη:
Με βαθύτατη Απογοήτευση
Τάκης Λαζαρίδης
Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου. Είμαι παλιάς συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία>, «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε Θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας.
Ο πατέρας μου, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην κατοχή, καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του ’43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο και, στη διάρκεια του Εμφυλίου, πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…
Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις Χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια: Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο.
Δεν μπορώ λοιπόν, Μίκη, να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτικά ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρυκολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε. Πασχίζετε, για λόγους ευτελούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές».
Είναι, πράγματι, πρωτοφανείς οι αγριότητες που διέπραξαν οι αντίπαλοί μας στη Μακρόνησο. Όμως, οι αγριότητες, Μίκη, είναι νόμος του Εμφυλίου. Και σε αγριότητες δεν υστερήσαμε κι εμείς. Ας θυμηθούμε την Ελένη Γκατζογιάννη και τις άλλες μαρτυρικές μανάδες της Ηπείρου. Ας θυμηθούμε τον Χρήστο Λαδά. Κι ας μην ξεχνάμε τις βιαίως στρατολογημένες ανήλικες χωριατοπούλες που με το ζόρι βάλαμε να πολεμήσουν, με το ζάρι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν!
Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες ταυ Εμφυλίου, αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του . Και οι μεγάλοι ένοχοι Μίκη είμαστε εμείς. Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της Ιστορίας. Και την κρίση αυτή έρχεται να επικυρώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο ίδιος ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαριαδης.
Στο «Χρονικό» του, που άρχισε να γράφει την Πρωτομαγιά του 1966 (βλ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 17-8-2003), χαρακτηρίζει «κάλπικη» την άποψη ότι το ελληνικό αριστερό κίνημα παρασύρθηκε στον ένοπλα αγώνα από τους Άγγλους. Και απερίφραστα δηλώνει: «Στην πραγματικότητα οι Άγγλοι θέλαν να μας παρασύρουν στις δικές τους εκλογές για να επικυρώσουν έτσι κοινοβουλευτικά, “λαϊκά”, το καθεστώς που επέβαλαν με την ένοπλη επέμβασή τους και με τη Βάρκιζα». Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Άγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγεία! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ», καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!
Κάποια στιγμή Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκουμε «ρεβάνς», αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς. Κι, όμως, θα μπορούσες Μίκη να οργανώσεις μια πραγματική εθνική γιορτή στη Μακρόνηοο. Μια γιορτή εθνικής συναδέλφωσης και συμφιλϊωσης. Οπου θα καλούσες να παραστούν όλοι. Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι».
Οι συγγενείς της Ελένης Γκατζογιάννη και του Χρήστου λαδά. Τα αδέλφια και τα παιδιά Όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στα Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας, ελεύθερη και δημοκρατική. Σ’ αυτή τη γιορτή, Μίκη θα τραγουδούσαμε και θα κλαίγαμε μαζί θα ταξιδεύαμε σ’ έναν κόσμο αγάπηc και αδελφοσύνης με τα φτερά της υπέροχης μουσικής σου. Κι όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτε πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων. Σε αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα μπορούσες να υψωθείς σε εθνική μορφή, σε πανελλήνιο σύμβολο ενότητας και συμφιλίωσης.
Δεν το έπραξες. Προτίμησες να περιχαρακωθείς στο ιδεολογικό και πολιτικό γκέτο της χρεοκοπημένης και ανυπόληπτης Αριστεράς, αυτής που τόσες συμφορές προκάλεσε στον τόπο με την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική της. Δεν είναι κρίμα, Μίκη:
Με βαθύτατη Απογοήτευση
Τάκης Λαζαρίδης
Τάκης Λαζαρίδης : Η Αριστερά Ευθύνεται για τον Εμφύλιο
ReplyDeletehttps://www.youtube.com/watch?v=0M89y-uA8AU
Τ. Λαζαρίδης: "Υπήρχε περίπτωση να κερδίσει ο ΔΣΕ στον Εμφύλιο;"
https://isxys.blogspot.com/2019/03/blog-post_11.html
Τ. Λαζαρίδης: Η Αριστερά διαστρέβλωσε την ιστορία
https://isxys.blogspot.com/2017/02/blog-post_717.html
Το ένοχο κι αντεθνικό παρελθόν του ΚΚΕ
https://isxys.blogspot.com/2013/06/blog-post_437.html
Η ελεγχόμενη αριστερά από τη στιγμή που δεν είχε πατριωτικά ανακλαστικά ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός του Έθνους. Στη μεταπολίτευση όλοι αριστεροί και δεξιοί έγιναν αντιστασιακοί. Είναι πολύ σημαντικό να διαβάσετε το Βιβλίο του καθηγητού κ. Παπαγαρυφάλλου του μόνου Χουντικού που μας προέκυψε το 1974. Ποτέ δεν είχαμε ούτε έχουμε Δημοκρατία. Αλλά κάποτε είχαμε Δικαιοσύνη, κράτος, αξιοπρέπεια και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΨΩΜΙ και μεγάλες προοπτικές για μόρφωση και αληθινή Δημοκρατία. Η οικογένεια Μητσοτάκη κλείνοντας τον κύκλο των μεταμνημονιακών Κυβερνήσεων παραδίδει μία Ελλάδα που για κάθε ένα κρούσμα Κορωνοϊού που εξαγγέλλεται από τα 1250 ΜΜΕ που δωροδοκήθηκαν, υπάρχει και μία δολοφονία ή βιασμός γυναίκας. Σιδεριές και συστήματα συνaγερμού, παιδεραστία που κατά τον Άδωνι είναι θέμα του πολίτου και όχι της Πολιτείας, είναι χαρακτηριστικά της εποχής μας. Έχουμε και τον ιό του Bill Gate για χάρι του οποίου πρέπει να φορέσουμε τη μάσκα ώστε να δικαιωθεί ο στιχουργός που έγραψε το τραγούδι "Γειά σου Grego mascara"
ReplyDeleteΕπειδή το 1965 ήμουν 21 ετών δεν έχω ακόμη καταλάβει ποια Δημοκρατία ο Παπαδόπουλος κατέλυσε; Έχει κανείς φαντασθεί να υπήρχε κυβέρνηση Μαρκεζίνη ποία θα ήταν η κατάσταση σήμερα; Ο κ. Θεοδωράκης ήταν ο επίσημος αρχηγός της Αριστεράς και γι αυτό όταν το 1974 βάσει εντολών του Κίσινγκερ το καθεστώς άλλαξε και η αριστερά εστάθη δεξιά του Καραμανλή ελέγχοντας την παιδεία, τα ΜΜΕ και τον Συνδικαλισμό.