Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ

Για να κατανοήσουμε τις απόκρυφες πλοκές που θεμελιώνουν τις δομές της εξουσίας στον σύγχρονο κόσμο, είναι απαραίτητο να μελετήσουμε την ιστορία του Τεκτονισμού. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα γεγονότα στην Γαλλία του 18ου αιώνα. Το 1715, πεθαίνει ο Λουδοβίκος ΙΔ, υπό την ηγεσία του ‘Βασιλιά Ήλιου’ η Γαλλία είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της ισχύς της: το έθνος είχε καταφέρει μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες και είχε γίνει ο πολιτιστικός φάρος της Ευρώπης, με μία πνευματική τάξη που εμπνεόταν από τη χριστιανική αισιοδοξία. Επίσης, η γαλλική οικονομία είχε αναπτυχθεί χάρη στα προστατευτικά μέτρα του υπουργού των οικονομικών Colbert. Ο ‘Βασιλιάς Ήλιος’ ωστόσο, εξαιτίας της αυταρχικής του συμπεριφοράς, δεν ήταν αρεστός στους ευγενείς και μετά το θάνατό του αρχίζει να διαδίδεται στην Γαλλία ένα νέο πολιτιστικό κλίμα. Το φαινόμενο που αρχίζει να σχηματίζεται στη Γαλλία είχε το προηγούμενο του στην Αγγλία, όπου η αριστοκρατία είχε διώξει τους Stuarts και τον θρόνο είχαν καταλάβει οι Hanoverians. Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών εθνών το φεουδαρχικό σύστημα κρατούσε ακόμη διατηρώντας έτσι τον αποφασιστικό ρόλο των αντιστοίχων ηγεμόνων, στην Αγγλία άρχισαν να διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις της μαζικής δημοκρατικοποίησης.

Μολονότι η μοντερνικότητα είχε την βίαιη έκρηξή της στη Γαλλική Eπανάσταση, είναι στην Αγγλία που επεξεργάζονται οι επαναστατικές ιδέες: οι Γάλλοι Διαφωτιστές φιλόσοφοι αναφέρουν συνεχώς την Αγγλία ως ιδανικό σημείο αναφοράς. Στις προτεσταντικές χώρες οι ‘μοντέρνες ιδέες’ βρίσκουν ανοιχτό το δρόμο από τη Μεταρρύθμιση, καθώς από την επίθεση στην παραδοσιακή Εκκλησία, με ευκολία είχαν περάσει σε έναν αόριστο θεϊσμό ή ακόμη σε έναν ανοιχτό αθεϊσμό στις ανώτερες τάξεις, ενώ στις λαϊκές τάξεις το θρησκευτικό συναίσθημα κατακερματιζόταν μέσα στη μυριάδα των σεκτών που χαρακτηρίζει τον προτεσταντικό χριστιανισμό. Ταυτόχρονα, η δίψα του χρήματος γίνεται παντού η υπέρτατη αξία και αυτή η υλιστική νοοτροπία πλήρως αποκομμένη από ανησυχίες κοινωνικής ευθύνης, αντικατοπτριζόταν και στον κόσμο της κρατικής διοίκησης όπου η διαφθορά κυριαρχούσε (φθάνει να σκεφθούμε ότι ο ίδιος ο Benjamin Franklin είχε πει ότι η ανεξαρτησία των ΗΠΑ θα μπορούσε να είχε αποκτηθεί δωροδοκώντας το αγγλικό κοινοβούλιο και την κυβέρνηση). Η αγγλική κοινωνία του 18ου αιώνα είχε πραγματοποιήσει εκείνες τις συνθήκες ηθικής διαφθοράς και πολιτειακής υποβάθμισης που προετοίμασαν το δρόμο προς τη ‘δημοκρατία’.

Σε αυτό το κλίμα, clubs και ενώσεις κάθε είδους προπαγάνδιζαν τις νέες ιδέες. Το 1717 τέσσαρις από αυτές τις ομάδες ενώθηκαν στη ‘Μεγάλη Στοά της Αγγλίας’: γεννήθηκε έτσι η σύγχρονη μασονία, προορισμένη να διαδώσει τις ‘διαφωτιστικές ιδέες’ και να τις πολιτικοποιήσει. Μεταξύ των μεγάλων δασκάλων του νεογέννητου οργανισμού υπήρξε ο Jean-Théophile Desaguliers, ένας προτεστάντης πάστορας γαλλικής καταγωγής, που είχε μεταναστεύσει στην Αγγλία. Ο Desaguliers, ένας πολυμαθής άνθρωπος, έδωσε στη μασονία σημαντικές δογματικές κατευθύνσεις, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει μία ιδιαίτερη θεώρηση για τον Κάιν, ενώ ο Άβελ λησμονείται. (Σ.τ.Μ.: εδώ αφουγκραζόμαστε τον απόηχο μιας ιδιαίτερης, αρχαίας γνωστικής σέκτας, τους Καϊνίτες). Αλλά εκείνο που είναι πιο σημαντικό είναι ότι διαμορφώνεται η έννοια της ‘μασονικής αδελφοσύνης’: οι μασόνοι, πράγματι, υποστηρίζουν ότι σέβονται τους νόμους της χώρας στην οποία ζουν, αλλά αναγνωρίζουν την αδελφοσύνη που τους ενώνει ως μία αξία ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη. Αυτή είναι η εσωτερική ρίζα της σύγχρονης διεθνιστικής ιδεολογίας, όχι μία σχέση αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των λαών, αλλά μία μυστική συμφωνία μεταξύ των ‘μυημένων’ που κυβερνούν τα έθνη.

Οι μασονικές στοές, τότε όπως και σήμερα, χαρακτηρίζονταν για τα αλλόκοτα τελετουργικά και για τις αναφορές στις πιο διαφορετικές μυθολογίες και θρησκείες, των οποίων το μίγμα δημιουργεί τον αποκαλούμενο ‘μασονικό εσωτερισμό’. Είναι κατανοητό ότι εκείνη την εποχή το πράγμα μπορούσε να έχει την γοητεία του πρωτόγνωρου: ένας μορφωμένος και ευκατάστατος νέος μπορούσε να μαγευτεί από τη μυστηριακή ατμόσφαιρα και από τους πομπώδεις τίτλους που δίδονταν στις στοές. Αυτό εξηγεί, εν μέρει, τη μεγάλη επιτυχία που ο τεκτονισμός είχε στο 18ο αιώνα. Ο Τεκτονισμος διαδίδεται ταχέως και στις αγγλικές αποικίες του Νέου Κόσμου και εδώ βλέπουμε μία πρώτη δοκιμή της λειτουργίας της οργάνωσης σε μεγάλη κλίμακα. Αναμφίβολα, η ανεξαρτησία των αμερικανικών αποικιών γράφθηκε από την αναγκαιότητα των πραγμάτων: η Αγγλία δεν μπορούσε να κρατήσει υπό την κυριαρχία της μία ολόκληρη ήπειρο στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Ωστόσο, είναι εξίσου αναμφίβολο, ότι η γέννηση των ΗΠΑ είχε ένα ισχυρό μασονικό αποτύπωμα, πράγματι πολλοί από τους Ιδρυτές που έγραψαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ήταν μασόνοι και μασόνοι υπήρξαν οι δύο πιο σημαντικοί σχεδιαστές του πολέμου της ανεξαρτησίας: ο Benjamin Franklin και ο George Washington. Η φημισμένη ημέρα που έδωσε αρχή στην Αμερικανική Επανάσταση υπήρξε μία μασονική ημέρα: οι άνδρες μεταμφιεσμένοι σε ερυθρόδερμους που πέταξαν στη θάλασσα τα κιβώτια με το τσάι ήταν μέλη της στοάς του Αγίου Ανδρέα, που συνεδρίαζε στην Ταβέρνα του Πράσινου Δράκου.

Ο Washington, μετά τη νίκη παρέλαυνε φορώντας τα μασονικά εμβλήματα. Ο Benjamin Franklin, που ασχολούνταν με το διπλωματικό μέρος της Επανάστασης, ήταν στο Παρίσι για να βρει στρατιωτικούς συμμάχους και στηρίχτηκε στη Στοά των Εννέα Αδελφών, την πιο φημισμένη μεταξύ των γαλλικών στοών, η οποία είχε ένα αποφασιστικό ρόλο στην διάδοση των διαφωτιστικών ιδεών. Επομένως η μασονία είχε έναν πρωταρχικό ρόλο στην Αμερικανική Επανάσταση και υπάρχει ένα επεισόδιο με ιδιαίτερη σημασία που δείχνει μέχρι ποιού σημείου οι αμερικανικοί θεσμοί ήταν εμποτισμένοι από την αρχή μέσα στο μασονικό πνεύμα. Μετά τον πόλεμο, μερικοί αξιωματικοί που είχαν πολεμήσει γενναία για την ανεξαρτησία, σκέφτηκαν να δημιουργήσουν μια ένωση η οποία θα αποτελούσε ένα είδος στρατιωτικής αριστοκρατίας της νεογέννητης δημοκρατίας, αλλά ο ίδιος ο Franklin παρενέβη για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Βλέπουμε και εδώ ένα από τα τυπικά χαρακτηριστικά στοιχεία του σύγχρονου κόσμου: οι φιλοδοξίες των πιο ικανών στοιχείων θυσιάζονται στην υπέρτατη αξία του δημοκρατικού εξισωτισμού.

Όμως, ήταν η Γαλλική Επανάσταση που έθεσε τέλος στο φεουδαρχικό κόσμο και καθιέρωσε τον Τεκτονισμό ως δομή εξουσίας του σύγχρονου κόσμου. Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά ένα μέρος της γαλλικής αριστοκρατίας και του κλήρου εντάχθηκε στον Τεκτονισμο που είχε την πρόθεση να εκδιώξει τον αριστοκρατικό κόσμο (θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη ‘μασονική αυτοκτονία’ της αριστοκρατίας). Ωστόσο, μάλλον πολλοί ευγενείς της εποχής κατάλαβαν ότι το κέντρο βάρους της εξουσίας μετακινούνταν όλο και περισσότερο προς την αστική τάξη των εμπόρων, των τραπεζιτών, των επιχειρηματιών, οπότε ετοιμάζονταν να ‘προσηλυτιστούν’ στη νέα κοινωνική σκάλα. Πολλοί ευγενείς, που ίσως είχαν ενταχθεί με πιο επιφανειακό τρόπο στις στοές, ταράχτηκαν από τη βία του επαναστατικού κινήματος: προφανώς δεν πίστευαν ότι οι ‘εκλεπτυσμένες πνευματικές συναντήσεις’ θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν … στην γκιλοτίνα!

Άρθρο του Michele Fabbri
Μετάφραση&σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

Σχόλια του μεταφραστή:

• Α) Αυτό που θα ήταν επίσης πολύ ενδιαφέρον είναι να εξακριβωθεί πως ένα σύστημα, που ξεκίνησε ως μαθητεία και μύηση στον πυθαγορισμό [εντός των Collegia Fabrum στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και αργότερα εντός των μεσαιωνικών συντεχνιών] και που αρχικά δεν είχε καμία ανάμειξη με την πολιτική και τις κοινωνικές ανατροπές, κατέληξε στον Ελευθεροτεκτονισμό. Έναν φορέα που καθοδήγησε τα πρώτα στάδια της αντι-παραδοσιακής εκτροπής τόσο στο πολιτικό επίπεδο όσο και στο θρησκευτικό, με την εισαγωγή γνωστικών και ιουδαϊκών αντιλήψεων. Πάντως, κάτι παρόμοιο (κατά κάποιο τρόπο) συνέβη και στην ανατολή, ειδικά στην Κίνα, όπου οργανώσεις με αποκλειστικά υπερβατικό-μυστηριακό χαρακτήρα όπως οι ‘Τριάδες’ (Ουρανός -΄Ανθρωπος - Γη) αργότερα εξελίχτηκαν σε πολιτικές ενώσεις με επαναστατικό χαρακτήρα, μέχρι να καταλήξουν σε οργανώσεις με καθαρά εγκληματικό χαρακτήρα. 
• Β) Για τον ρόλο του τεκτονισμου στην εξέλιξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βλ. εδώ.

https://theodotus.blogspot.com/2019/05/blog-post_24.html