Χιλιάδες εγκαταστάσεις αφαλάτωσης παράγουν περισσότερα απόβλητα από ό,τι πόσιμο νερό

Περισσότερες από 16.000 μονάδες αφαλάτωσης σε ολόκληρο τον πλανήτη παράγουν περισσότερα απόβλητα από ό,τι πόσιμο νερό, σύμφωνα με νέα παγκόσμια εκτίμηση των βιομηχανικών αποβλήτων του τομέα, που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα. Για κάθε λίτρο φρέσκου νερού που εξάγεται από τη θάλασσα ή τις υφάλμυρες υδάτινες οδούς, ενάμιση λίτρο αλμυρού αποβλήτου, που ονομάζεται άλμη, απορρίπτεται απευθείας στον ωκεανό ή στο έδαφος. Η υπερβολικά αλμυρή ουσία καθίσταται ακόμα πιο τοξική από τις χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία αφαλάτωσης, όπως το χλώριο και ο χαλκός, αναφέρουν οι ερευνητές από το Ινστιτούτο Υδάτων, Περιβάλλοντος και Υγείας του Πανεπιστημίου των Ηνωμένων Εθνών στο Οντάριο του Καναδά. «Ο κόσμος παράγει λιγότερο αφαλατωμένο νερό από ό,τι άλμη», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Τύπου ο ερευνητής Μανζούρ Καντίρ. «Σχεδόν όλη η άλμη επιστρέφει στο περιβάλλον, κυρίως στον ωκεανό», πρόσθεσε. Αυτό το επιπλέον αλάτι αυξάνει τη θερμοκρασία των παράκτιων υδάτων και μειώνει το επίπεδο οξυγόνου, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει «νεκρές ζώνες» στον ωκεανό. Είναι δύσκολο για τους υδρόβιους οργανισμούς να λειτουργήσουν σε αυτές τις συνθήκες, καθώς χρειάζονται οξυγόνο για να επιβιώσουν, σύμφωνα με τον Καντίρ.

Περισσότερο από το 50% της άλμης προέρχεται μόνο από τέσσερις χώρες της Μέσης Ανατολής, τη Σαουδική Αραβία (22%), τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (20,2%), το Κουβέιτ (6%) και το Κατάρ (5,8%). Η Βόρεια Αφρική, η Μέση Ανατολή και τα μικρά νησιωτικά κράτη στον Ειρηνικό και αλλού, βασίζονται στην αφαλάτωση για την παροχή ασφαλούς πόσιμου νερού, η οποία αντιπροσωπεύει σχεδόν τα δύο τρίτα της κατανάλωσης. Το υπόλοιπο χρησιμοποιείται στη βιομηχανία, ως ψυκτικό μέσο στην παραγωγή ενέργειας, και στη γεωργία. Περίπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους ζει σε περιοχές όπου οι υδάτινοι πόροι είναι ανεπαρκείς στη διάρκεια ενός τμήματος του έτους, ενώ περίπου 500 εκατομμύρια αντιμετωπίζουν έλλειψη νερού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη. Την λειψυδρία επιδεινώνουν ο υπερπληθυσμός, η ρύπανση και η κλιματική αλλαγή. Για κάθε βαθμό αύξησης της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, περίπου το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού θα έχει κατά 20% χαμηλότερη πρόσβαση σε γλυκό νερό, σύμφωνα με τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ. Το 1990, λειτουργούσαν ήδη 3.000 εγκαταστάσεις αφαλάτωσης σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τις τρέχουσες τάσεις, ο αριθμός θα φτάσει τις 17.500 μονάδες μέχρι το 2025, σύμφωνα με τον Καντίρ.

https://www.naftemporiki.gr/finance/story/1436437/anagki-gia-diplasio-arithmo-nautikon-eos-to-2040-para-ta-autonoma-ploia

ΚΟΥΡΗΤΗΣ: ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ 4 ΧΩΡΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΑΦΑΛΑΤΩΣΗΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ  ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ ΤΡΟΠΟΥΣ ΖΩΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ. π.χ ΓΚΟΛΦ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ. ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΕΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ. ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΣ ΚΗΠΟΥΣ. ΕΑΝ ΑΠΕΙΧΑΝ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΤΕ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΓΙΑ ΑΦΑΛΑΤΩΣΗ ΘΑ ΕΠΕΦΤΑΝ ΣΤΟ 1/10 ΤΩΝ ΤΩΡΙΝΩΝ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΦΑΛΑΤΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΝΕΡΓΟΒΟΡΕΣ ΚΑΙ ΔΑΠΑΝΗΡΕΣ. ΑΥΤΕΣ ΟΙ 4 ΧΩΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΚΑΜΗΛΙΕΡΗΔΕΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΟΠΙΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΡΕΠΟΥΝ ΣΕ ΣΠΑΤΑΛΕΣ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ, ΟΣΟ ΝΕΜΟΝΤΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥΣ. ( ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ). Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ ΒΙΟΣ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΜΕΣΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ.