Επιστροφή στο 1980 με φουλ γκάζια. Αυτό είναι το όραμα της κυβέρνησης για το Δημόσιο όπως το περιέγραψε χθες ο Αλέξης Τσίπρας. Προσλήψεις, προσλήψεις, προσλήψεις και άσε την ανάπτυξη να έρθει με κάποιο μαγικό τρόπο. Φυσικά όλα γίνονται για την επικοινωνία. Αυτό που μεταδίδεται σαν μουσική στα αυτιά των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, είναι ότι η κυβέρνηση θα μας βγάλει από τα μνημόνια το 2018 και μετά θα ανοίξει ξανά τις πόρτες του Δημοσίου για να μοιράσει δουλειές. Το ίδιο τραγούδι φτάνει και στα γραφεία όλων όσων έχουν ήδη εξασφαλίσει μια θέση εργασίας για το κράτος. Υποσχέσεις σε ένα ακροατήριο που είναι πάντα πρόθυμο να επιβεβαιώσει ότι υπάρχει μια κυβέρνηση να προστατεύει τα κεκτημένα του κι ας έχουν διαλυθεί όλα από την φτωχοποίηση του ιδιωτικού τομέα. Το μήνυμα που ήθελε, το έστειλε χθες ο Αλέξης Τσίπρας. Ανάπτυξη για την κυβέρνηση είναι η δημιουργία νέων στρατών από εξαρτημένους συμβασιούχους που θα εργάζονται με την ελπίδα μιας μόνιμης πρόσληψης στο Δημόσιο. Ακόμη και τώρα, το βασικό σχέδιο της κυβέρνησης είναι να δανειστεί η χώρα 3 δισ. ευρώ από την Παγκόσμια Τράπεζα για να προσλάβει 500.000 ανέργους στο Δημόσιο. Μίλησε για «αποκομματικοποίηση» του Δημοσίου όταν σε αντίθεση με τις διακηρύξεις του για το διαφορετικό πνεύμα διακυβέρνησης από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος είναι που αποδέχεται και προκρίνει τους διορισμούς συγγενών, φίλων και επιφανών κομματικών στελεχών στον κρατικό μηχανισμό.
Μετά από 2,5 χρόνια διακυβέρνησης και λίγο πριν αρχίσει η 3η αξιολόγηση, ο Πρωθυπουργός έστησε μια περιποιημένη φιέστα για να πει τι σκέφτεται να πράξει στο μέλλον με τη δημόσια διοίκηση. Οι εξαγγελίες είναι χρήσιμες αρκεί να γίνονται είτε πριν τις εκλογές, είτε προγραμματικά ως νέα κυβέρνηση. Στο μέσο της θητείας τους οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ θα έπρεπε να απαριθμούν τι θετικό έχουν κάνει ήδη. Ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε χθες να μιλήσει για το πώς δρομολόγησε και έφερε σε πέρας την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Να πει με ποιο τρόπο κατάφερε να σπάσει το απόστημα της αναξιοκρατίας στον κρατικό μηχανισμό, πως πέτυχε να απομακρύνει τους επίορκους και διεφθαρμένους υπαλλήλους, και τελικά να απαριθμήσει τις ενέργειες για τον εκσυγχρονισμό των δημόσιων υπηρεσιών. Αντί αυτών, ο Πρωθυπουργός προτίμησε να ασκήσει για μια ακόμη φορά αντιπολίτευση σαν να μην κυβερνά ο ίδιος τη χώρα από το 2015.
Για να επιστρέψουμε στην οικονομική κανονικότητα δεν χρειάζεται μόνο γρήγορο κλείσιμο της επόμενης αξιολόγησης (την οποία βέβαια θα διαδεχθούν επόμενες αξιολογήσεις, καθώς, για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό συνεχή εποπτεία). Χρειάζεται επίσης μεγάλη μείωση των φορολογικών βαρών έτσι ώστε να κινηθεί η οικονομία μέσω (α) της αύξησης της εσωτερικής κατανάλωσης και (β) αναθέρμανσης των επενδύσεων. Αν δούμε λοιπόν πως κινούνται τα φορολογικά βάρη στην Ελλάδα συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο, θα συμπεράνουμε ότι η φορολογική αφαίμαξη στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλή.
Πιο συγκεκριμένα:
1.Η φορολογία για μια ελληνική οικογένεια με δύο εργαζόμενους γονείς και δύο παιδιά βρίσκεται στο 38,3% του εργατικού κόστους σε σχέση με το 30,9% στον ΟΟΣΑ ως σύνολο.
2. Ο ελληνικός ΦΠΑ, στο 23%, υπερβαίνει το 19,2% στο σύνολο του ΟΟΣΑ.
3. Η φορολογία της βενζίνης στην Ελλάδα αντιστοιχεί στο 66,8% της συνολικής τιμής σε σχέση με το 56,9% στο σύνολο του ΟΟΣΑ.
4. Επιπλέον, η χώρα μας ακολουθεί την εύκολη λύση της υπέρμετρης φορολογίας και των επιχειρήσεων κάτι που σίγουρα αποθαρρύνει τους επίδοξους επενδυτές. Αναφέρω χαρακτηριστικά τον ελληνικό φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων ο οποίος, στο 29% σήμερα, υπερβαίνει κατά 5 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες τον μέσο όρο των 34 χωρών του ΟΟΣΑ. Μάλιστα, ο φορολογικός συντελεστής των ελληνικών επιχειρήσεων υπερβαίνει (από το 1996 μέχρι σήμερα) μάλλον συστηματικά εκείνον του συνόλου του ΟΟΣΑ κάτι το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις υπερφορολογούνται σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.
Από την άλλη πλευρά, σε διεθνές περιβάλλον τώρα, η φορολογία των επιχειρήσεων μειώνεται με μικρά αλλά σταθερά βήματα ενώ στην Ελλάδα ο φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων μειώνεται και (ως επι το πλείστον) αυξάνεται με τέτοιο απρόβλεπτο τρόπο έτσι ώστε κανείς σώφρονας επενδυτής να μην διακινδυνεύει (ακόμα) τα χρήματα του στην ασταθή για επενδύσεις Ελλάδα. Αναφέρω, επιπλέον, ότι, σύμφωνα με τον δείκτη ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum, η χώρα μας κατατάσσεται, για το 2016-2017, μόλις στην 77η θέση (κάτω από την ...Σερβία) μεταξύ 138 κρατών σε σχέση με το πόσο γρήγορα μπορεί να ανοίξει κάποιος μια νέα επιχείρηση. Άρα, ακόμα και εαν είναι διατεθειμένοι να αγνοήσουν το κόστος της υψηλής φορολογίας, οι επίδοξοι επενδυτές θα μπλέξουν με τα σκουριασμένα γρανάζια του κράτους εάν αποφασίσουν επενδύσεις...
5. Από την άλλη πλευρά, η φορολογία ακίνητης περιουσίας για την Ελλάδα αντιστοιχούσε, το 2015, στο 1,95% του ΑΕΠ μας (κινήθηκε μάλιστα ανοδικά από το 1,43%του ΑΕΠ μας το 2014), πάλι παραπάνω από το 1,86% του ΑΕΠ για το σύνολο του ΟΟΣΑ.
Αυτά για όσους δεν βλέπουν φορολογική αφαίμαξη στην Ελλάδα... Ο συνδυασμός των παραπάνω παραλύει την εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα αλλά και κάθε διάθεση για επενδυτική δραστηριότητα (είτε από εσωτερικούς, είτε από εξωτερικούς επενδυτές) με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας να παραμένει αναιμική. Ας μην ξεχνάμε ότι τα δύσκολα βρίσκονται ακόμα μπροστά μας καθώς η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδεχθεί πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και πρωτογενή πλεονάσματα 2% του ΑΕΠ μέχρι περίπου το...2060 τα οποία δυστυχώς μάλλον θα επιτευχθούν με διατήρηση της σημερινής φορολογικής αφαίμαξης...
Κώστας Μήλας (Καθηγητής Χρηματοοικονομικών, University of Liverpool).
http://www.liberal.gr/
Μετά από 2,5 χρόνια διακυβέρνησης και λίγο πριν αρχίσει η 3η αξιολόγηση, ο Πρωθυπουργός έστησε μια περιποιημένη φιέστα για να πει τι σκέφτεται να πράξει στο μέλλον με τη δημόσια διοίκηση. Οι εξαγγελίες είναι χρήσιμες αρκεί να γίνονται είτε πριν τις εκλογές, είτε προγραμματικά ως νέα κυβέρνηση. Στο μέσο της θητείας τους οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ θα έπρεπε να απαριθμούν τι θετικό έχουν κάνει ήδη. Ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε χθες να μιλήσει για το πώς δρομολόγησε και έφερε σε πέρας την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Να πει με ποιο τρόπο κατάφερε να σπάσει το απόστημα της αναξιοκρατίας στον κρατικό μηχανισμό, πως πέτυχε να απομακρύνει τους επίορκους και διεφθαρμένους υπαλλήλους, και τελικά να απαριθμήσει τις ενέργειες για τον εκσυγχρονισμό των δημόσιων υπηρεσιών. Αντί αυτών, ο Πρωθυπουργός προτίμησε να ασκήσει για μια ακόμη φορά αντιπολίτευση σαν να μην κυβερνά ο ίδιος τη χώρα από το 2015.
Για να επιστρέψουμε στην οικονομική κανονικότητα δεν χρειάζεται μόνο γρήγορο κλείσιμο της επόμενης αξιολόγησης (την οποία βέβαια θα διαδεχθούν επόμενες αξιολογήσεις, καθώς, για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό συνεχή εποπτεία). Χρειάζεται επίσης μεγάλη μείωση των φορολογικών βαρών έτσι ώστε να κινηθεί η οικονομία μέσω (α) της αύξησης της εσωτερικής κατανάλωσης και (β) αναθέρμανσης των επενδύσεων. Αν δούμε λοιπόν πως κινούνται τα φορολογικά βάρη στην Ελλάδα συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο, θα συμπεράνουμε ότι η φορολογική αφαίμαξη στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλή.
Πιο συγκεκριμένα:
1.Η φορολογία για μια ελληνική οικογένεια με δύο εργαζόμενους γονείς και δύο παιδιά βρίσκεται στο 38,3% του εργατικού κόστους σε σχέση με το 30,9% στον ΟΟΣΑ ως σύνολο.
2. Ο ελληνικός ΦΠΑ, στο 23%, υπερβαίνει το 19,2% στο σύνολο του ΟΟΣΑ.
3. Η φορολογία της βενζίνης στην Ελλάδα αντιστοιχεί στο 66,8% της συνολικής τιμής σε σχέση με το 56,9% στο σύνολο του ΟΟΣΑ.
4. Επιπλέον, η χώρα μας ακολουθεί την εύκολη λύση της υπέρμετρης φορολογίας και των επιχειρήσεων κάτι που σίγουρα αποθαρρύνει τους επίδοξους επενδυτές. Αναφέρω χαρακτηριστικά τον ελληνικό φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων ο οποίος, στο 29% σήμερα, υπερβαίνει κατά 5 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες τον μέσο όρο των 34 χωρών του ΟΟΣΑ. Μάλιστα, ο φορολογικός συντελεστής των ελληνικών επιχειρήσεων υπερβαίνει (από το 1996 μέχρι σήμερα) μάλλον συστηματικά εκείνον του συνόλου του ΟΟΣΑ κάτι το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις υπερφορολογούνται σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.
Από την άλλη πλευρά, σε διεθνές περιβάλλον τώρα, η φορολογία των επιχειρήσεων μειώνεται με μικρά αλλά σταθερά βήματα ενώ στην Ελλάδα ο φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων μειώνεται και (ως επι το πλείστον) αυξάνεται με τέτοιο απρόβλεπτο τρόπο έτσι ώστε κανείς σώφρονας επενδυτής να μην διακινδυνεύει (ακόμα) τα χρήματα του στην ασταθή για επενδύσεις Ελλάδα. Αναφέρω, επιπλέον, ότι, σύμφωνα με τον δείκτη ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum, η χώρα μας κατατάσσεται, για το 2016-2017, μόλις στην 77η θέση (κάτω από την ...Σερβία) μεταξύ 138 κρατών σε σχέση με το πόσο γρήγορα μπορεί να ανοίξει κάποιος μια νέα επιχείρηση. Άρα, ακόμα και εαν είναι διατεθειμένοι να αγνοήσουν το κόστος της υψηλής φορολογίας, οι επίδοξοι επενδυτές θα μπλέξουν με τα σκουριασμένα γρανάζια του κράτους εάν αποφασίσουν επενδύσεις...
5. Από την άλλη πλευρά, η φορολογία ακίνητης περιουσίας για την Ελλάδα αντιστοιχούσε, το 2015, στο 1,95% του ΑΕΠ μας (κινήθηκε μάλιστα ανοδικά από το 1,43%του ΑΕΠ μας το 2014), πάλι παραπάνω από το 1,86% του ΑΕΠ για το σύνολο του ΟΟΣΑ.
Αυτά για όσους δεν βλέπουν φορολογική αφαίμαξη στην Ελλάδα... Ο συνδυασμός των παραπάνω παραλύει την εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα αλλά και κάθε διάθεση για επενδυτική δραστηριότητα (είτε από εσωτερικούς, είτε από εξωτερικούς επενδυτές) με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας να παραμένει αναιμική. Ας μην ξεχνάμε ότι τα δύσκολα βρίσκονται ακόμα μπροστά μας καθώς η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδεχθεί πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και πρωτογενή πλεονάσματα 2% του ΑΕΠ μέχρι περίπου το...2060 τα οποία δυστυχώς μάλλον θα επιτευχθούν με διατήρηση της σημερινής φορολογικής αφαίμαξης...
Κώστας Μήλας (Καθηγητής Χρηματοοικονομικών, University of Liverpool).
http://www.liberal.gr/
Η υπερμετρη φορολογια - το γεγονος οτι απο το κοπο μου πληρωνονται οι κρατικοδιαιτοι και οι παραπανισιοι δημοσιοι υπαλληλοι και μαλιστα με παραπανω χρηματα αποσα αξιζει η δουλεια τους - αλλα κυριως το γεγονος οτι απο το κοπο μου θα δινουν επιδωματα και δωρεαν νοσηλεια στους λαθραιους, ειναι τρεις βασικοι λογοι που με κανουν να θελω να σταματησω να εξυπηρετω αυτο το κρατος. Δε μπορω να το χωνεψω. Ωρες ωρες σκεφτομαι μακαρι να διαλυσουν ολα, ουτως η αλλως, βαρεθηκα αυτον τον τροπο ζωης.
ReplyDeleteΜενιος