Η στρατηγική κουλτούρα περιλαμβάνει έννοιες. Ένα σύνολο πεποιθήσεων, ιδεών –χοντρικά- και μεταφυσικών αναζητήσεων των εθνών για το πώς πρέπει να διεκδικούν τη θέση τους στον κόσμο. Με ποιόν τρόπο δηλαδή θα τίθενται προτεραιότητες. Πρόκειται για το «ψυχογράφημα» κάθε σχεδίου που τα κράτη εκπονούν για το εξωτερικό τους. Εμπεριέχονται μέσα σε αυτήν, θεωρίες νίκης, τα φαντασιακά μιας κοινωνίας, ολέθρους, παρελθοντικά μεγαλεία (πραγματικά ή φανταστικά).
Ο Albert Einstein κάποτε είπε πως «η ζωή είναι σαν το ποδήλατο. Για να μένεις σταθερός, πρέπει συνεχώς να κινείσαι». Καλύτερη αναγωγή στη σφαίρα της εξωτερικής πολιτικής, δε θα μπορούσαμε να κάνουμε από αυτήν. Αυτό ακολουθεί σε γενικές γραμμές η Άγκυρα. Πίσω από κάθε κίνηση όμως βρίσκεται ένα πνεύμα και ένας ψυχισμός που επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις που αφορούν την αρένα της διεθνούς κοινότητας. Η υπεροπλία της Τουρκίας έναντι της χώρας μας, δεν είναι στη σκληρή ισχύ. Αναλογικά, ο ελληνικός στρατός είναι αποδεδειγμένα έτοιμος να αντιμετωπίσει (ακόμη και σήμερα) αποτελεσματικότατα. Μπορεί οι εξοπλισμοί της Τουρκίας να γίνονται με προγραμματισμό και να καλύπτονται και από το εσωτερικό της, μπορεί να σχεδιάζεται ακόμη και πυρηνικό μέλλον για την ίδια (πολύ δύσκολα επιτεύξιμο) όμως υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους δεν μπορεί να γίνει μια ολοκληρωτική επίθεση εναντίον της χώρας μας. Η υπεροπλία, είναι αλλού.
Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν βασανιστική. Εξίσου βασανιστική με τη μνήμη των σημερινών Τούρκων και κράτησε έναν ολόκληρο αιώνα. Το Σύνδρομο των Σεβρών, διέπει την τουρκική εξωτερική πολιτική. Στο έργο του, ο J.J Mearsheimer «Η Τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων», εξηγεί ότι η επιθετικότητα, είναι εκείνη που λαμβάνει χώρα στις διεθνείς υποθέσεις. Μάλιστα, παρουσιάζει στατιστικά που δείχνουν ότι ο επιτιθέμενος κερδίζει σε ποσοστό 60-70%. Η Συνθήκη των Σεβρών, η πορεία των ελληνικών δυνάμεων μέχρι τον Σαγγάρειο (πριν τον όλεθρο αυτής) και τα όσα έγιναν πριν δημιουργηθεί το τουρκικό κράτος, σημάδεψαν την τουρκική στρατηγική κουλτούρα. Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την επιτηδευμένη ουδετερότητά της, η Τουρκία απέδειξε πως θα προσπαθήσει να διεκδικήσει ξανά, όσα της πήρε ένας αιώνας σταδιακής διάλυσης (ως Οθωμανική Αυτοκρατορία). Η Τουρκία λοιπόν, έφτιαξε αφηγήματα τα οποία όφειλε να στηρίξει και υλικά (η βάση της ισχύς είναι σαφώς υλική, όμως πριν την ύλη τίθενται στόχοι που απορρέουν από τη στρατηγική κουλτούρα και από τις πραγματικές-φαντασιακές επιδιώξεις).
Αντίθετα, η Ελλάδα «ευνουχίστηκε». Μετά την μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή της χιλιετίας, (Άλωση Κωνσταντινούπολης 1453 μ.Χ) ακολούθησε ο ελληνικός «αυτευνουχισμός» με το μίσος για τη «Μεγάλη Ιδέα». Η Μικρασιατική Καταστροφή, έγινε σύνδρομο με παθητικές συνέπειες για την Ελλάδα. Δεν κατηγορήθηκε και δεν ψέχθηκε ποτέ ο σχεδιασμός. Συλλήβδην, υιοθετήθηκε μια βλασφημία για κάθε μεγάλη ελπίδα, για κάθε όραμα του Έθνους. Συκοφαντήθηκαν όλες οι «Μεγάλες Ιδέες» ως υπεύθυνες για τις καταστροφές. Σε μια επιχείρηση, θα σας βλασφημούσαν την θέληση για κατάκτηση της αγοράς. Σε ατομικό επίπεδο, θα σας βλασφημούσαν την θέληση για πρόοδο. Πριν την αποτροπή, πριν το σχεδιασμό της νέας εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, πρέπει να κάνουμε μια «ύπνωση» και να βελτιώσουμε το εθνικό μας ψυχογράφημα.
Η δική μας αντιμετώπιση (αναφορικά με το μεγάλο μας τραύμα) διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη της Τουρκίας. Η Τουρκία η σημερινή έχει παράξει αφηγήματα που δεν μπορεί να καταναλώσει. Αυτό, φαίνεται από τις διπλωματικές και στρατιωτικές της ήττες. Ωστόσο, φταίει η υλοποίηση των όσων επιτάσσουν οι ιδέες και όχι οι ιδέες καθαυτές. Έτσι, η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο όραμα που θα συνδέει τη γεωγραφία της, τις ανάγκες της, την ιστορία της με το παρόν και το συνεχώς διαμορφούμενο μέλλον. Πρώτα λοιπόν, οφείλουμε να «συγχωρέσουμε» τις αποτυχίες της ιστορικής μας πορείας μέσα στους αιώνες, να τις αξιολογήσουμε και να μάθουμε από αυτές και όχι να τις καταστρέψουμε.
ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://www.liberal.gr/
Ο Albert Einstein κάποτε είπε πως «η ζωή είναι σαν το ποδήλατο. Για να μένεις σταθερός, πρέπει συνεχώς να κινείσαι». Καλύτερη αναγωγή στη σφαίρα της εξωτερικής πολιτικής, δε θα μπορούσαμε να κάνουμε από αυτήν. Αυτό ακολουθεί σε γενικές γραμμές η Άγκυρα. Πίσω από κάθε κίνηση όμως βρίσκεται ένα πνεύμα και ένας ψυχισμός που επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις που αφορούν την αρένα της διεθνούς κοινότητας. Η υπεροπλία της Τουρκίας έναντι της χώρας μας, δεν είναι στη σκληρή ισχύ. Αναλογικά, ο ελληνικός στρατός είναι αποδεδειγμένα έτοιμος να αντιμετωπίσει (ακόμη και σήμερα) αποτελεσματικότατα. Μπορεί οι εξοπλισμοί της Τουρκίας να γίνονται με προγραμματισμό και να καλύπτονται και από το εσωτερικό της, μπορεί να σχεδιάζεται ακόμη και πυρηνικό μέλλον για την ίδια (πολύ δύσκολα επιτεύξιμο) όμως υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους δεν μπορεί να γίνει μια ολοκληρωτική επίθεση εναντίον της χώρας μας. Η υπεροπλία, είναι αλλού.
Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν βασανιστική. Εξίσου βασανιστική με τη μνήμη των σημερινών Τούρκων και κράτησε έναν ολόκληρο αιώνα. Το Σύνδρομο των Σεβρών, διέπει την τουρκική εξωτερική πολιτική. Στο έργο του, ο J.J Mearsheimer «Η Τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων», εξηγεί ότι η επιθετικότητα, είναι εκείνη που λαμβάνει χώρα στις διεθνείς υποθέσεις. Μάλιστα, παρουσιάζει στατιστικά που δείχνουν ότι ο επιτιθέμενος κερδίζει σε ποσοστό 60-70%. Η Συνθήκη των Σεβρών, η πορεία των ελληνικών δυνάμεων μέχρι τον Σαγγάρειο (πριν τον όλεθρο αυτής) και τα όσα έγιναν πριν δημιουργηθεί το τουρκικό κράτος, σημάδεψαν την τουρκική στρατηγική κουλτούρα. Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την επιτηδευμένη ουδετερότητά της, η Τουρκία απέδειξε πως θα προσπαθήσει να διεκδικήσει ξανά, όσα της πήρε ένας αιώνας σταδιακής διάλυσης (ως Οθωμανική Αυτοκρατορία). Η Τουρκία λοιπόν, έφτιαξε αφηγήματα τα οποία όφειλε να στηρίξει και υλικά (η βάση της ισχύς είναι σαφώς υλική, όμως πριν την ύλη τίθενται στόχοι που απορρέουν από τη στρατηγική κουλτούρα και από τις πραγματικές-φαντασιακές επιδιώξεις).
Αντίθετα, η Ελλάδα «ευνουχίστηκε». Μετά την μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή της χιλιετίας, (Άλωση Κωνσταντινούπολης 1453 μ.Χ) ακολούθησε ο ελληνικός «αυτευνουχισμός» με το μίσος για τη «Μεγάλη Ιδέα». Η Μικρασιατική Καταστροφή, έγινε σύνδρομο με παθητικές συνέπειες για την Ελλάδα. Δεν κατηγορήθηκε και δεν ψέχθηκε ποτέ ο σχεδιασμός. Συλλήβδην, υιοθετήθηκε μια βλασφημία για κάθε μεγάλη ελπίδα, για κάθε όραμα του Έθνους. Συκοφαντήθηκαν όλες οι «Μεγάλες Ιδέες» ως υπεύθυνες για τις καταστροφές. Σε μια επιχείρηση, θα σας βλασφημούσαν την θέληση για κατάκτηση της αγοράς. Σε ατομικό επίπεδο, θα σας βλασφημούσαν την θέληση για πρόοδο. Πριν την αποτροπή, πριν το σχεδιασμό της νέας εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, πρέπει να κάνουμε μια «ύπνωση» και να βελτιώσουμε το εθνικό μας ψυχογράφημα.
Η δική μας αντιμετώπιση (αναφορικά με το μεγάλο μας τραύμα) διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη της Τουρκίας. Η Τουρκία η σημερινή έχει παράξει αφηγήματα που δεν μπορεί να καταναλώσει. Αυτό, φαίνεται από τις διπλωματικές και στρατιωτικές της ήττες. Ωστόσο, φταίει η υλοποίηση των όσων επιτάσσουν οι ιδέες και όχι οι ιδέες καθαυτές. Έτσι, η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο όραμα που θα συνδέει τη γεωγραφία της, τις ανάγκες της, την ιστορία της με το παρόν και το συνεχώς διαμορφούμενο μέλλον. Πρώτα λοιπόν, οφείλουμε να «συγχωρέσουμε» τις αποτυχίες της ιστορικής μας πορείας μέσα στους αιώνες, να τις αξιολογήσουμε και να μάθουμε από αυτές και όχι να τις καταστρέψουμε.
ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://www.liberal.gr/
No comments :
Post a Comment