“Καλύτερα, καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες να τρέχωσι τον κόσμον με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες ΠΑΡΑ ΠΡΟΣΤΑΤΑΣ ΝΑΧΩΜΕΝ. Το χέρι όπου προσφέρετε ως προστασίας σημείον εις ξένον έθνος έπνιξε και πνίγει τους λαούς πάλαι και ακόμα!” (ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ )
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα είπε το υπερήφανο ΟΧΙ στους Ιταλούς και ετάχθη στο πλευρό των “συμμάχων”, οι οποίοι τελικά ήσαν και οι νικητές του μεγάλου πολέμου, το αποτέλεσμα του οποίου κρίνει μέχρι σήμερα την διεθνή κατάσταση. Όνειρα πολλά και ελπίδες και πόθοι εθνικοί θέριεψαν στα στήθη των Ελλήνων για την δικαίωση του Έθνους μας μετά την σκλαβιά της κατοχής και το τέλος του πολέμου. Μιλούσαμε για Βόρειο Ήπειρο, για Κύπρο και για Δωδεκάνησα. Τελικά δεν έγινε τίποτε απ’ όλα αυτά και είναι χαρακτηριστικό το χρονογράφημα τότε του Παύλου Παλαιολόγου του 1946, που ζητούσε μετά την διάσκεψη ειρήνης στο Παρίσι, όπου δεν πήραμε τίποτε, να κτυπήσουν πένθιμα οι καμπάνες σε ολόκληρη την χώρα.
Οι νικημένοι νικητές… Πήραμε μόνον τα Δωδεκάνησα και αυτό όχι μετά τον πόλεμο, αλλά το 1948. Μία περιοχή πάντοτε Ελληνική της οποίας η βαθιά Ελληνικότητα χάνεται στο βάθος της Ιστορίας. Τα Δωδεκάνησα, τα οποία σήμερα με περισσό θράσος διεκδικεί ο Ερντογάν και οι νεοθωμανοί, αμφισβητώντας την εθνική μας κυριαρχία. Όσο για την Βόρειο Ήπειρο σκοτάδι και σιωπή, σκλαβιά μαύρη κάτω από τον κόκκινο τύραννο Χότζα, ο οποίος κατεδίωξε τον Ελληνισμό, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα για τους ενταύθα μπολσεβίκους σε κάθε περίπτωση να τον υμνούν και να τον θεωρούν ήρωα.
Η Κύπρος όπως γνωρίζουμε ανέβηκε και αυτή τον δικό της Γολγοθά και σταυρώθηκε κυριολεκτικά με τον Αττίλα το 1974 και πάνω στο σταυρό παραμένει ακόμη, προσμένοντας την Εθνική Ανάσταση! Πριν συμβεί αυτό όμως, είχαμε την θαρραλέα πρωτοβουλία του Στρατάρχη Παπάγου να θέσει το θέμα στον ΟΗΕ, ενάντια σε ένα ξενόδουλο μεταπολεμικό κατεστημένο, το κατεστημένο της εποχής του ψυχρού πολέμου. Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ότι στις σχετικές ψηφοφορίες οι οποίες έγιναν στον ΟΗΕ όλοι οι “σύμμαχοί” μας και μαζί τους βεβαίως και μία νέα “σύμμαχος” η Τουρκία, ψήφισαν κατά της Ελλάδος, πλην της μικρής και υπερήφανης Ισλανδίας.
Το γεγονός ότι βασική αρχή των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η ελευθερία και η αυτοδιάθεση των λαών, δεν είχε καμμία σημασία για τους Έλληνες της Κύπρου, οι οποίοι παρέμειναν υπό βρετανική κατοχή. Εν συνεχεία, ως γνωστόν, ακολούθησε ένα Έπος ο εθνικός αγώνας της ΕΟΚΑ και με τους “συμμάχους” μας, τους Άγγλους, να κρεμούν τα Ελληνόπουλα στην αιματοβαμμένη γη της Κύπρου μας και όλοι αυτοί, οι οποίοι μας υμνούσαν το 1940 για την αντίστασή μας στον Ιταλό εισβολέα, να σιωπούν χωρίς καμμία ενοχή, χωρίς αιδώ.
Η ένοχη σιωπή των “συμμάχων”. Δεν ήταν, όμως, μόνον το θέμα της Κύπρου το μόνο θέμα για το οποίο αυτοί που στο πλευρό τους πολεμήσαμε και χύσαμε το αίμα μας, προτίμησαν τα τουρκικά συμφέροντα από τα Ελληνικά. Σιώπησαν και για τον ξεριζωμό των Ελλήνων από Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο και όλα αυτά προς χάριν μίας… “συμμαχίας”, η οποία τίποτε δεν προσέφερε στο Έθνος μας. Κάτω από την πίεση αυτής της “συμμαχίας” θυσιάσαμε τα εθνικά μας συμφέροντα αναγνωρίζοντας την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η οποία καλλιεργούσε αλυτρωτισμό εις βάρος της Ελλάδος, έχοντας μέσα στα όρια της επικράτειάς της και την ομόσπονδη δημοκρατία της… “Μακεδονίας”, δηλαδή τα σημερινό κράτος των Σκοπίων. Ο Τίτο, όμως, είχε συγκρουστεί με τον Στάλιν και εμείς έπρεπε να είμαστε αρεστοί στον Τίτο και να μην έχουμε καμμία αντίρρηση για το γεγονός ότι έθιγε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Μέσα στα πλαίσια και προς χάριν αυτής της περίφημης συμμαχίας, το Ελληνικό κράτος (το Ελληνικό κράτος ή το ψευτορωμαίικο;) επέτρεψε στην Τουρκία να αναπτύξει επιρροή και ισχυρούς μηχανισμούς προπαγάνδας στους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης και να έχουμε σήμερα τα σημερινά προβλήματα στην εν λόγω περιοχή μέχρι του σημείου να ομιλεί ο ίδιος ο Ερντογάν για “σύνορα της καρδιάς” που φτάνουν μέχρι την Θεσσαλονίκη και να γίνονται συγκεντρώσεις με την παρουσία βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου κάτω από την σημαία μιας ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης!
Το 1974 η Ελλάδα προδόθηκε για μια ακόμη φορά από τους “συμμάχους” της και όσο για τον ΟΗΕ “καταδίκασε” την εισβολή απλά και μόνον στα λόγια χωρίς να λάβει κανένα αποφασιστικό μέτρο κατά της Τουρκίας. Δέκα επτά χρόνια, όμως, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο είχαμε την εισβολή από το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν στο Κουβέιτ και ξαφνικά ο ΟΗΕ αποφάσισε στρατιωτική εισβολή για την προστασία της ανεξαρτησίας του Κουβέιτ. Φαίνεται πως οι σεΐχηδες με τα πετρέλαια είχαν ψυχή για τον ΟΗΕ και τους “συμμάχους” μας, αλλά ο Ελληνισμός της Κύπρου που σφαγιάσθηκε και ξεριζώθηκε από τις πατρογονικές του εστίες δεν είχε!
Ελπίδα και πόθος για πραγματική εθνική ελευθερία. Έτσι πορεύθηκε και συνεχίζει να πορεύεται η Πατρίδα μας δυστυχώς, με μία πλήρη ανυπαρξία εθνικής πολιτικής απέναντι στις προδοσίες των “συμμάχων” και την επιθετικότητα της Τουρκίας. Ακόμη και σήμερα όπου δεν υπάρχει κομμουνιστική απειλή και όπου κυβερνούν την χώρα κομμουνιστές το “ανήκομεν εις την Δύσιν” παραμένει το απαράβατο δόγμα μιας εξωτερικής μας πολιτικής ξενόδουλης, μίας πολιτικής προτεκτοράτου και όχι ελεύθερου και εθνικά ανεξάρτητου κράτους.
Σχέδιο λύσεως του Κυπριακού θα φέρει, μας λένε, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα και αυτό το σχέδιο δεν είναι τίποτε άλλο από μία θλιβερή επανάληψη του σχεδίου Ανάν, ένα σχέδιο που οδηγεί στην πλήρη τουρκοποίηση μιας μαρτυρικής νήσου πάντοτε Ελληνικής. Από κοντά και ο… σουλτάνος Ερντογάν, ο οποίος δήλωσε ότι εάν έχουμε αντίρρηση για την “λύση”, που αυτοί θέλουν στο Κυπριακό, θα εγκαταστήσει ένα εκατομμύριο εποίκους στην κατεχόμενη Κύπρο. Εμείς όμως ψύχραιμοι… Ψύχραιμοι σαν τα φίδια που σέρνονται στην γη, χωρίς να έχουμε χαράξει μια εθνική πολιτική ενάντια στα σχέδια αφανισμού του Ελληνισμού που απεργάζονται οι ξένοι αφέντες με πρώτους απ’ όλους τους περίφημους “συμμάχους” μας.
Διακόσια χρόνια συμπληρώνονται το 2021 από την ημέρα κατά την οποία με το Αίμα των παιδιών της έγραψε το Γένος μας με χρυσά γράμματα στην Ιστορία την λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Διακόσια χρόνια με “συμμάχους”… Διακόσια χρόνια χωρίς εθνική πολιτική. Τι κι αν ο Ανδρέας Κάλβος έγραψε στα χρόνια εκείνα του μεγάλου ξεσηκωμού τους εμπνευσμένους στίχους του ότι οι “προστάτες” είναι τελικά τύραννοι;
Τι κι αν είπε ότι το χέρι που προσφέρεται από ξένο έθνος είναι χέρι σκλαβιάς και υποταγής; Τίποτε δεν έμαθαν αυτοί που εξουσίασαν και εξουσιάζουν την Πατρίδα μας. Γι’ αυτό και αποτελεί χρέος ιστορικό και παραμένει πάντοτε ελπίδα ζωντανή και πόθος του Ελληνισμού μια πραγματική Εθνική Ελευθερία και αυτό είναι το πρώτιστο το οποίο πρέπει να επιδιώξει το Έθνος και όχι συνεχώς όλο και περισσότερα δανεικά από τοκογλύφους που θέλουν την γη μας, την ψυχή μας, την Ιστορία μας.
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ, Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα είπε το υπερήφανο ΟΧΙ στους Ιταλούς και ετάχθη στο πλευρό των “συμμάχων”, οι οποίοι τελικά ήσαν και οι νικητές του μεγάλου πολέμου, το αποτέλεσμα του οποίου κρίνει μέχρι σήμερα την διεθνή κατάσταση. Όνειρα πολλά και ελπίδες και πόθοι εθνικοί θέριεψαν στα στήθη των Ελλήνων για την δικαίωση του Έθνους μας μετά την σκλαβιά της κατοχής και το τέλος του πολέμου. Μιλούσαμε για Βόρειο Ήπειρο, για Κύπρο και για Δωδεκάνησα. Τελικά δεν έγινε τίποτε απ’ όλα αυτά και είναι χαρακτηριστικό το χρονογράφημα τότε του Παύλου Παλαιολόγου του 1946, που ζητούσε μετά την διάσκεψη ειρήνης στο Παρίσι, όπου δεν πήραμε τίποτε, να κτυπήσουν πένθιμα οι καμπάνες σε ολόκληρη την χώρα.
Οι νικημένοι νικητές… Πήραμε μόνον τα Δωδεκάνησα και αυτό όχι μετά τον πόλεμο, αλλά το 1948. Μία περιοχή πάντοτε Ελληνική της οποίας η βαθιά Ελληνικότητα χάνεται στο βάθος της Ιστορίας. Τα Δωδεκάνησα, τα οποία σήμερα με περισσό θράσος διεκδικεί ο Ερντογάν και οι νεοθωμανοί, αμφισβητώντας την εθνική μας κυριαρχία. Όσο για την Βόρειο Ήπειρο σκοτάδι και σιωπή, σκλαβιά μαύρη κάτω από τον κόκκινο τύραννο Χότζα, ο οποίος κατεδίωξε τον Ελληνισμό, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα για τους ενταύθα μπολσεβίκους σε κάθε περίπτωση να τον υμνούν και να τον θεωρούν ήρωα.
Η Κύπρος όπως γνωρίζουμε ανέβηκε και αυτή τον δικό της Γολγοθά και σταυρώθηκε κυριολεκτικά με τον Αττίλα το 1974 και πάνω στο σταυρό παραμένει ακόμη, προσμένοντας την Εθνική Ανάσταση! Πριν συμβεί αυτό όμως, είχαμε την θαρραλέα πρωτοβουλία του Στρατάρχη Παπάγου να θέσει το θέμα στον ΟΗΕ, ενάντια σε ένα ξενόδουλο μεταπολεμικό κατεστημένο, το κατεστημένο της εποχής του ψυχρού πολέμου. Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ότι στις σχετικές ψηφοφορίες οι οποίες έγιναν στον ΟΗΕ όλοι οι “σύμμαχοί” μας και μαζί τους βεβαίως και μία νέα “σύμμαχος” η Τουρκία, ψήφισαν κατά της Ελλάδος, πλην της μικρής και υπερήφανης Ισλανδίας.
Το γεγονός ότι βασική αρχή των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η ελευθερία και η αυτοδιάθεση των λαών, δεν είχε καμμία σημασία για τους Έλληνες της Κύπρου, οι οποίοι παρέμειναν υπό βρετανική κατοχή. Εν συνεχεία, ως γνωστόν, ακολούθησε ένα Έπος ο εθνικός αγώνας της ΕΟΚΑ και με τους “συμμάχους” μας, τους Άγγλους, να κρεμούν τα Ελληνόπουλα στην αιματοβαμμένη γη της Κύπρου μας και όλοι αυτοί, οι οποίοι μας υμνούσαν το 1940 για την αντίστασή μας στον Ιταλό εισβολέα, να σιωπούν χωρίς καμμία ενοχή, χωρίς αιδώ.
Η ένοχη σιωπή των “συμμάχων”. Δεν ήταν, όμως, μόνον το θέμα της Κύπρου το μόνο θέμα για το οποίο αυτοί που στο πλευρό τους πολεμήσαμε και χύσαμε το αίμα μας, προτίμησαν τα τουρκικά συμφέροντα από τα Ελληνικά. Σιώπησαν και για τον ξεριζωμό των Ελλήνων από Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο και όλα αυτά προς χάριν μίας… “συμμαχίας”, η οποία τίποτε δεν προσέφερε στο Έθνος μας. Κάτω από την πίεση αυτής της “συμμαχίας” θυσιάσαμε τα εθνικά μας συμφέροντα αναγνωρίζοντας την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η οποία καλλιεργούσε αλυτρωτισμό εις βάρος της Ελλάδος, έχοντας μέσα στα όρια της επικράτειάς της και την ομόσπονδη δημοκρατία της… “Μακεδονίας”, δηλαδή τα σημερινό κράτος των Σκοπίων. Ο Τίτο, όμως, είχε συγκρουστεί με τον Στάλιν και εμείς έπρεπε να είμαστε αρεστοί στον Τίτο και να μην έχουμε καμμία αντίρρηση για το γεγονός ότι έθιγε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Μέσα στα πλαίσια και προς χάριν αυτής της περίφημης συμμαχίας, το Ελληνικό κράτος (το Ελληνικό κράτος ή το ψευτορωμαίικο;) επέτρεψε στην Τουρκία να αναπτύξει επιρροή και ισχυρούς μηχανισμούς προπαγάνδας στους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης και να έχουμε σήμερα τα σημερινά προβλήματα στην εν λόγω περιοχή μέχρι του σημείου να ομιλεί ο ίδιος ο Ερντογάν για “σύνορα της καρδιάς” που φτάνουν μέχρι την Θεσσαλονίκη και να γίνονται συγκεντρώσεις με την παρουσία βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου κάτω από την σημαία μιας ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης!
Το 1974 η Ελλάδα προδόθηκε για μια ακόμη φορά από τους “συμμάχους” της και όσο για τον ΟΗΕ “καταδίκασε” την εισβολή απλά και μόνον στα λόγια χωρίς να λάβει κανένα αποφασιστικό μέτρο κατά της Τουρκίας. Δέκα επτά χρόνια, όμως, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο είχαμε την εισβολή από το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν στο Κουβέιτ και ξαφνικά ο ΟΗΕ αποφάσισε στρατιωτική εισβολή για την προστασία της ανεξαρτησίας του Κουβέιτ. Φαίνεται πως οι σεΐχηδες με τα πετρέλαια είχαν ψυχή για τον ΟΗΕ και τους “συμμάχους” μας, αλλά ο Ελληνισμός της Κύπρου που σφαγιάσθηκε και ξεριζώθηκε από τις πατρογονικές του εστίες δεν είχε!
Ελπίδα και πόθος για πραγματική εθνική ελευθερία. Έτσι πορεύθηκε και συνεχίζει να πορεύεται η Πατρίδα μας δυστυχώς, με μία πλήρη ανυπαρξία εθνικής πολιτικής απέναντι στις προδοσίες των “συμμάχων” και την επιθετικότητα της Τουρκίας. Ακόμη και σήμερα όπου δεν υπάρχει κομμουνιστική απειλή και όπου κυβερνούν την χώρα κομμουνιστές το “ανήκομεν εις την Δύσιν” παραμένει το απαράβατο δόγμα μιας εξωτερικής μας πολιτικής ξενόδουλης, μίας πολιτικής προτεκτοράτου και όχι ελεύθερου και εθνικά ανεξάρτητου κράτους.
Σχέδιο λύσεως του Κυπριακού θα φέρει, μας λένε, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα και αυτό το σχέδιο δεν είναι τίποτε άλλο από μία θλιβερή επανάληψη του σχεδίου Ανάν, ένα σχέδιο που οδηγεί στην πλήρη τουρκοποίηση μιας μαρτυρικής νήσου πάντοτε Ελληνικής. Από κοντά και ο… σουλτάνος Ερντογάν, ο οποίος δήλωσε ότι εάν έχουμε αντίρρηση για την “λύση”, που αυτοί θέλουν στο Κυπριακό, θα εγκαταστήσει ένα εκατομμύριο εποίκους στην κατεχόμενη Κύπρο. Εμείς όμως ψύχραιμοι… Ψύχραιμοι σαν τα φίδια που σέρνονται στην γη, χωρίς να έχουμε χαράξει μια εθνική πολιτική ενάντια στα σχέδια αφανισμού του Ελληνισμού που απεργάζονται οι ξένοι αφέντες με πρώτους απ’ όλους τους περίφημους “συμμάχους” μας.
Διακόσια χρόνια συμπληρώνονται το 2021 από την ημέρα κατά την οποία με το Αίμα των παιδιών της έγραψε το Γένος μας με χρυσά γράμματα στην Ιστορία την λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Διακόσια χρόνια με “συμμάχους”… Διακόσια χρόνια χωρίς εθνική πολιτική. Τι κι αν ο Ανδρέας Κάλβος έγραψε στα χρόνια εκείνα του μεγάλου ξεσηκωμού τους εμπνευσμένους στίχους του ότι οι “προστάτες” είναι τελικά τύραννοι;
Τι κι αν είπε ότι το χέρι που προσφέρεται από ξένο έθνος είναι χέρι σκλαβιάς και υποταγής; Τίποτε δεν έμαθαν αυτοί που εξουσίασαν και εξουσιάζουν την Πατρίδα μας. Γι’ αυτό και αποτελεί χρέος ιστορικό και παραμένει πάντοτε ελπίδα ζωντανή και πόθος του Ελληνισμού μια πραγματική Εθνική Ελευθερία και αυτό είναι το πρώτιστο το οποίο πρέπει να επιδιώξει το Έθνος και όχι συνεχώς όλο και περισσότερα δανεικά από τοκογλύφους που θέλουν την γη μας, την ψυχή μας, την Ιστορία μας.
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ, Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
No comments :
Post a Comment